Informacja prasowa Warszawa, 26 sierpnia 2016 r. Cukrzyca – pierwsza niezakaźna epidemia na świecie Polskie Towarzystwo Diabetologiczne informuje, że w Polsce może być około 3 mln cukrzyków, z których aż 700 tys. nie zdaje sobie sprawy ze swojej choroby. Około 90% to pacjenci z cukrzycą typu 2, która rozwija się najczęściej w średnim, bądź starszym wieku. Związana jest z nadwagą lub otyłością oraz siedzącym trybem życia, a przez bardzo długi czas może nie dawać swoistych objawów.1 Szacunkowo liczba chorych dotkniętych tym schorzeniem rośnie o 2,5% rocznie. Jeśli liczba zachorowań będzie wzrastać w tym tempie, to w 2020r. w Polsce będzie ponad 4 miliony chorych. W praktyce oznacza to, że jeden z dziesięciu Polaków będzie cierpieć na tę groźną, śmiertelną chorobę.2 85-90% przypadków cukrzycy to cukrzyca typu 2. Około 48% osób cierpiących na cukrzycę jest klasyfikowana jako osoby z nadwagą – BMI 25-29,9 kg/m2, dalsze 40% chorych jest klasyfikowana jako osoby z otyłością pierwszego stopnia (BMI 30-34,9). Jedynie 12% chorych na cukrzycę ma normalną masą ciała (BMI:18,5–24,9). Choć cukrzyca dotyczy głównie osób po 40. roku życia, to coraz więcej dzieci i osób młodych również zapada na to schorzenie. Brak tutaj dokładnych statystyk, ale ocenia się że 2-3% przypadków cukrzycy u dzieci stanowi cukrzyca typu 2.2 Dlaczego dochodzi do rozwoju cukrzycy typu 2? Cukrzyca typu 2 rozwija się w sytuacji zaburzenia wydzielania insuliny powyżej 40. roku życia. Jej wystąpieniu sprzyjają: • wiek, • otyłość, • mało aktywny tryb życia. Wraz z wiekiem zmniejsza się produkcja insuliny przez komórki beta trzustki, jednocześnie wzrasta oporność tkanek na działanie insuliny (insulinooporność). Nadwaga i dieta bogata w tłuszcze dodatkowo zmniejszają wrażliwość komórek na działanie insuliny. Tak więc styl życia odgrywa bardzo istotną rolę w rozwoju cukrzycy typu 2. Jest również bardzo istotny w leczeniu cukrzycy. Początkowo, kiedy glikemia nie jest jeszcze bardzo wysoka, nasilenie objawów jest niewielkie – mogą one zostać niezauważone lub zbagatelizowane i tym samym, pomimo rozwoju choroby, nie zostanie ona rozpoznana. Samokontrola glikemii jest integralną częścią leczenia cukrzycy3 Dzięki samokontroli poziomu glikemii pacjent samodzielnie monitoruje stan swojego zdrowia oraz skuteczność leczenia. Samokontrola pomaga zrozumieć, jak przyjmowane leki, dieta i aktywność fizyczna wpływają na stężenie glukozy we krwi. Przestrzeganie zasad samokontroli pozwala pacjentom na normalne funkcjonowanie oraz szybsze reagowanie w celu zmniejszenia ryzyka powikłań cukrzycy. Do samokontroli zaliczamy: • regularne pomiary stężenia glukozy we krwi, • przestrzeganie zaleceń lekarskich odnośnie terapii i stosowanej diety, • szczególną pielęgnację stóp, • systematyczne badanie wzroku. Glucomaxx® to precyzja i dokładność pomiaru glikemii Glukometr Glucomaxx® ma: duży ekran z podświetlanymi cyframi, co gwarantuje czytelność wyniku; podświetlaną szczelinę, która ułatwia umieszczenie paska testowego; 4 tryby pomiarów (Gen – ogólny, AC – przed posiłkiem, PC – po posiłku, QC – pomiar kontrolny), które pozwalają kontrolować glikemię w zależności od posiłku; jeden przycisk ustawień, który zapewnia łatwą obsługę. Glukometr Glucomaxx® spełnia wymogi najnowszej normy EN ISO 15197:2015 co daje gwarancję dokładności, precyzji i powtarzalności pomiarów. Glukometr Glucomaxx® można otrzymać bezpłatnie od lekarza diabetologa. Glukometr Glucomaxx® współpracuje z paskami testowymi Glucomaxx®. Paski testowe Glucomaxx® są refundowane dla pacjentów z cukrzycą (Obwieszczenie w sprawie wykazu refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych na dzień 1 lipca 2016). Dodatkowych informacji udziela: Katarzyna Mitrowska Semper Media [email protected] Tel. 501 221 181 Źródła: 1. 2. „Eksperci: Polska lekceważy epidemię cukrzycy”, http://www.mojacukrzyca.org/?a=text&id=3564 http://cukrzycapolska.pl/cukrzyca/statystyki/ 3. Kostrzewa-Zabłocka E. Malesza B., „Samokontrola, jako nieodłączna część leczenia cukrzycy, poprawa jakości życia i zdrowia oraz sposób zapobiegania powikłaniom”, Zdrowie i Dobrostan 4/2014