CUKRZYCA * CHOROBA XXI WIEKU


Cukrzyca ( diabetes mellitus ) jest przewlekłą
chorobą metaboliczną , powstająca w
następstwie utraty zdolności do
wykorzystywania energii przyjmowanej w
postaci pokarmu lub magazynowanej w
postaci tłuszczu.
OBJAWY
CUKRZYCY

Cukrzyca jest trudna do zdiagnozowania głównie
dlatego, że na początku jej przebiegu nie boli.
Pierwszym objawem może być jedynie pragnienie,
senność lub częstsza potrzeba oddawania moczu.
Chory nie odczuwa, że jego komórki w związku z
brakiem insuliny nie mogą przyjąć glukozy, która
uszkadza narządy wewnętrzne, układ nerwowy,
naczynia krwionośne. Kluczem do skutecznej
walki z cukrzycą i zahamowania jej postępu jest
wczesne rozpoznanie oraz prawidłowe leczenie.
Większość diabetyków szuka pomocy lekarskiej
dopiero wówczas, gdy choroba już znacznie im
dokucza i ogranicza normalne funkcjonowanie.
Cukrzyca może skrócić długość życia nawet o 10
lat. Jest poważną, zagrażającą życiu chorobą,
która przez wiele lat może nie dawać żadnych
objawów, ale jej następstwa są bardzo
poważne.
Są dwa zasadnicze
typy cukrzycy:
Typ 1 – Cukrzyca typu 1 ujawnia się najczęściej u
ludzi młodych i dzieci.
Ten rodzaj cukrzycy wywołany jest
zniszczeniem komórek beta trzustki,
odpowiedzialnych za produkcję i wydzielanie
insuliny. Szacuje się, że ten typ choroby dotyka
około 15-20 % osób z cukrzycą. Jedynym
możliwym leczeniem tej odmiany choroby jest
podawanie insuliny, łączone z właściwym
odżywianiem i aktywnym trybem życia
(odpowiednia aktywność fizyczna).
Typ 2 – Cukrzyca typu 2 jest chorobą podstępną.
Przez wiele lat może nie wywoływać żadnych objawów, które skłaniałyby do
wizyty u lekarza.
Ponieważ podwyższony poziom cukru najczęściej nie powoduje
poważniejszych dolegliwości, nieświadomy pacjent zwykle lekceważy
objawy choroby, a leczenie rozpoczyna dopiero wtedy, gdy jest już
zdecydowanie za późno, czyli kiedy rozwiną się groźne powikłania – jak
choćby zawał.
Kiedy pacjent z zawałem trafia do szpitala często nie zdaje sobie sprawy, że
może to być wynik nierozpoznanej i nieleczonej cukrzycy.
Cukrzyca tego typu jest częstsza – 9 na 10 osób chorych zapada na cukrzycę
typu 2. Chorują na nią zwykle dorośli ludzie. Cukrzyca typu 2 sprzyja zła
dieta, brak aktywności fizycznej, stres i nałogi. Przyczyną cukrzycy typu
2 nie jest zachwianie gospodarki insulinowej ( jak w typie1 ) lecz jej
nieprawidłowe działanie na tkanki ( tzw. Insulinooporność ). Cóż z tego,
że insulina na sygnał, jakim jest hiperglikemia, jest wydzielana do krwi,
jeśli tkanki nie są w stanie spożywać glukozy, bo uodporniły się na ten
hormon. Utrzymuję się zatem podwyższone stężenie glukozy we krwi
uszkadza naczynia krwionośne, skutkiem czego często są zaburzenia
układu sercowo-naczyniowego.



W obu przypadkach nieprawidłowość dotyczy
działania insuliny – hormonu, który reaguję
metabolizm glukozy. W sytuacji prawidłowej,
gdy poziom cukru we krwi podniesie się ( na
przykład po posiłku), trzustka uwalnia do
krwiobiegu insulinę, w efekcie czego glukoza
przemieszcza się do tkanek i poziom cukru
spada.
W taki sposób do komórek dostarczane jest
swego rodzaju „paliwo” potrzebne do
wszystkich wewnątrzkomórkowych procesów.
WYSTĘPUJĄ TEŻ
2 DODTAKOWE
TYPY
CUKRZYCY
Cukrzyca ciężarnych rozpoznawana jest w czasie
ciąży i występuje do momentu urodzenia
dziecka. Ten rodzaj choroby wiąże się z
obecnością łożyska, które ma zdolności
aktywacji insuliny. Zaawansowana cukrzyca
upośledza wymianę metaboliczną między
matką a płodem, powodując ryzyko zatrucia
ciążowego, wielowodzia i nadmiernej masy
ciała.
Cukrzyca wtórna to najbardziej zróżnicowana
grupa cukrzyc, które jednak łącznie stanowią
jedynie ok. 2-3 % wszystkich postaci cukrzycy
w Europie i Ameryce Północnej.
Charakterystyczne dla tej postaci są inne
współistniejące z cukrzycą zespoły chorobowe.
Cukrzycę charakteryzuję całkowity lub względny
niedobór insuliny-hormonu, dzięki któremu
glukoza znajdująca się we krwi, trafia do
poszczególnych komórek, gdzie służy jako źródło
energii, podtrzymujące procesy życiowe.
Celem leczenia cukrzycy jest więc uzyskanie wartości
glukozy we krwi jak najbardziej zbliżonych do
wartości prawidłowych, tak by nie dopuścić do
rozwoju powikłań i w konsekwencji - do
uszkodzenia wielu narządów.
Czynniki, wpływające na rozwój tej przewlekłej
choroby, to przede wszystkim uwarunkowania
genetyczne, otyłość, nie odpowiednie odżywania
się i siedzący tryb życia.
POWIKŁANIA
CHOROBY :
- Utrata wzroku - Cukrzyca jest główną przyczyna nowo
rozpoznanych przypadków utraty wzroku u osób
dorosłych w wieku od 20 do 74 lat.
- Niewydolność nerek – Cukrzyca stanowi główną
przyczynę schyłkowej niewydolności nerek (wiążę się
z nią 44 procent nowo rozpoznanych przypadków)
- Amputacje – U około 60 – 70 procent pacjentów
chorujących na cukrzycę występują uszkodzenia
układu nerwowego o różnym stopniu nasilenia, które
mogą doprowadzić do poważnych uszkodzeń
kończyn.
- Choroby układu krążenia – Choroby serca lub naczyń
są przyczyną 75 % zgonów pacjentów chorujących na
cukrzycę.
- Zaburzenia wzwodu – Cukrzyca stanowi
główną przyczynę zaburzeń wzwodu u
mężczyzn.
- Depresja – Depresja kliniczna występuję u 25 –
33 % pacjentów chorujących na cukrzycę.
- Udar – Ryzyko udaru jest 2-4 razy wyższe
wśród pacjentów chorujących na cukrzycę.
- Zgon – Ryzyko zgonu pacjentów chorujących na
cukrzycę jest około 2 krotnie wyższa niż w
przypadku pacjentów bez cukrzycy.
ROZPOZNANIE
CUKRZYCY

Rozpoznanie cukrzycy typu 1 zwykle jest
łatwe, występują bardzo nasilone objawy takie
jak : silne pragnienie, częste oddawanie
zwiększonych ilości moczu, gwałtowna utrata
masy ciała które mogą prowadzić do rozwoju
śpiączki . W badaniach laboratoryjnych
występuje znacznie podwyższony poziom
cukru we krwi oraz obecność cukru w moczu.

Rozpoznanie cukrzycy typu 2 jest znacznie
trudniejsze, objawy mogą być trudno uchwytne i
długo nie budzą podejrzeń chorego ( szacuje się, że
prawie połowa chorych na cukrzycę typu 2 nie jest
świadoma swojej choroby ). Typowe objawy są
następujące: utrata wagi, zmęczenie, częste
oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, infekcje
skórne ( grzybice, czyraki ), uczucie suchości w
jamie ustnej, świąd sromu czy zaburzenia
widzenia. Należy zaznaczyć, że u pewnej grupy
chorych nie występują żadne objawy choroby
pomimo utrzymujących się wysokich wartości
poziomu cukru.




Cukrzycę można rozpoznać jeżeli:
W przypadkowym badaniu poziom cukru
przekracza 200 mg%. Przypadkowy oznacza o
dowolnej porze dnia, bez względu na czas jaki
upłynął od ostatniego posiłku.
Stężenie glukozy na czczo ( tj. co najmniej 8 godzin
od ostatniego posiłku ) przekracza 125 mg% (
rozpoznanie należy potwierdzić jeszcze jednym
pomiarem glukozy na czczo ).
Poziom cukru jest wyższy od 200 mg% po 2
godzinach od obciążenia 75gramami glukozy
rozpuszczonymi w 300ml wody ( doustny test
obciążenia glukozą - OGTT ).
CZYNNIKI
RYZYKA
WYSTĄPIENIA
CUKRZYCY

Zarówno cukrzyca typu 1, jak i cukrzyca typu 2 ma podłoże
genetyczne. Oznacza to, że ryzyko wystąpienia cukrzycy
jest znacznie wyższe u tych osób, które są blisko
spokrewnione z chorymi na cukrzycę.
Szansa zachorowania na cukrzycę wzrasta z wiekiem,
dlatego też osoby po 45 roku życia powinny przynajmniej
jeden raz do roku kontrolować poziom cukru.
Cukrzyca występuje znacznie częściej u ludzi otyłych,
prowadzących siedzący tryb życia, obciążonych
nadciśnieniem tętniczym, zaburzeniami lipidowymi.
Cukrzyca występuje znacznie częściej u osób u których w
przeszłości występowały zaburzenia tolerancji glukozy, a
także u kobiet z cukrzycą ciężarnych w wywiadzie. Osoby
te powinny mieć regularnie kontrolowany poziom cukru.
CZĘSTOŚĆ
WYSTĘPOWANIA
CUKRZYCY
Częstość występowania cukrzycy wynosi około 2
- 5% ogólnej populacji. W roku 1994 ilość
wszystkich chorych na cukrzycę na świecie
wynosiła 110.4 miliona osób, w roku 2000
wzrośnie do 175.4 miliona, szacuje się , że w
roku 2010 chorować będzie 239.3 miliona osób.


Prezentację wykonała :
Grażyna Boryszewska klasa 1 U