WYKŁAD PSYCHIATRIA I PIELĘGNIARSTWO PSYCHIATRYCZNE Temat : Problem dziecka z zespołem ADHD CZYM JEST ADHD? • Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, z języka angielskiego znany właśnie jako ADHD, oznacza stan chorobowy charakteryzujący się zaburzeniami pracy mózgu sprawiający, ze dana osoba na trudności z kontrolowaniem zachowania i utrzymywaniem koncentracji. OBJAWY ZESPOŁU ADHD: • Nadpobudliwość • Nadmierna impulsywność, • Problemy z utrzymaniem koncentracji Objawami kłopotów z koncentracją uwagi mogą być: Brak zorganizowania, zapominalstwo, łatwe uleganie rozproszeniu, problemy z utrzymaniem koncentracji podczas pracy lub zabawy, Objawami nadpobudliwości lub nadmiernej impulsywności mogą być: Wiercenie się, problemy z zabawą w ciszy, przeszkadzanie innym, ciągły stan aktywności. KRYTERIA MEDYCZNE: Dwie najpopularniejsze na świecie klasyfikacje chorób – amerykańska DSM-IVTR i europejska ICD-10 ujmują nieco inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej, co jest między innymi przyczyną istnienia dwu równouprawnionych nazw: ADHD i zespół hiperkinetyczny. Różnice nie są jednak duże i nie dotyczą podstawowych objawów zaburzenia. KLASYFIKACJA AMERYKAŃSKA: Wyróżnia 3 podtypy ADHD: - Z przewagą zaburzeń uwagi, - Z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej ( i impulsywności), - I podtyp mieszany będący kombinacją dwu pozostałych PRZYCZYNA ZESPOŁU ADHD: • Uważa się, że przyczyną ADHD jest zaburzony proces dojrzewania układu nerwowego. Niektóre obszary mózgu pracują mniej skutecznie niż u pozostałych dzieci, czego wyrazem są objawy ADHD. Za takim wyjaśnieniem przemawia zmniejszanie się nasilenia lub ustępowanie objawów wraz z wiekiem u znacznej liczby pacjentów. DIAGNOZOWANIE ADHD: Zespół ADHD rozpoznaje przede wszystkim lekarz psychiatra dziecięcy, często z pomocą psychologa. Niezwykle ważne są też obserwacje rodziców – pierwsze oznaki ADHD można zauważyć już przed 7 rokiem życia. PRZY DIAGNOZOWANIU NALEŻY ZWRÓCIĆ UWAGĘ NA: • • • • • • • • • • • • • • • • • • Czy dziecko ma trudności z zadaniami szkolnymi i obowiązkami domowymi Czy trudno mu skupić się na jednej grze lub zabawie, Czy niechętnie wykonuje zadania wymagające długiego w czasie wysiłku, Czy sprawia wrażenie wiecznie roztargnionego, Czy wykonywanie poleceń sprawia mu trudność Czy częściej niż inne dzieci przynosi uwagi od wychowawców za złe zachowanie Czy wyraźnie rozprasza się , słysząc jakiś dźwięk lub hałas, Czy trudno mu usiedzieć w jednym miejscu, Czy wierci się nerwowo, zaciska ręce lub stopy, Czy jest mało zręczne, Czy z trudem odpoczywa, siedzi lub bawi się w pokoju, Czy jest nadmiernym gadułą, Czy świat jego wyobrażeń miesza mu się z rzeczywistością, Czy biega, jakby nigdy nie wyczerpywała mu się energia Czy odpowiada nie pytane, wtrąca się do rozmów, nie słucha do końca, Czy częściej niż zwykle jest drażliwe- łatwo przechodzi od płaczu do śmiechu, Czy wobec innych jest konfliktowe, a nawet agresywne, Czy może jest nadmiernie lękliwe i bojaźliwe? W całym procesie diagnozowania i leczenia zespołu ADHD uczestniczy cały zespół terapeutyczny (lekarze, psycholodzy i pedagodzy), który ściśle współpracuje z rodzicami dziecka. W tym wielopłaszczyznowym procesie powinno się znaleźć miejsce na: Rozmowę z rodzicami Rozmowę z nauczycielami Test komputerowy Test osiągnięć Test na inteligencję POSTĘPOWANIE Z DZIECKIEM Z ZESPOŁEM ADHD: Aby właściwie zdiagnozować, leczyć i umiejętnie postępować z dzieckiem, trzeba spojrzeć na doświadczane przez niego objawy z trzech perspektyw – rodziców, szkoły i samego dziecka. STOSOWANE METODY POSTĘPOWANIA: RODZICE: Ostrożna rozmowa (dotycząca objawów, historii rozwoju dziecka, oznak depresji rodzicielskiej oraz innych skutków zachowania dziecka obserwowanych przez rodziców) Lista zaburzonych zachowań u dziecka (np. skala Connera) Kwestionariusz dotyczący sytuacji w domu Formularz dotyczący historii rozwoju dziecka Test dopasowania małżeńskiego (tzw. test Locke ̉a - Wallace ̉a) DZIECKO: Rozmowa Test na inteligencję System Diagnostyczny Gordona Test osiągnięć Przegląd sprawdzianów szkolnych Obserwacja relacji dziecka z rodzicami SZKOŁA: Dyskusja z nauczycielami Obserwacja lekcji Analiza objawów występujących u dziecka Ocena zachowania dziecka Zwykle pierwszym lekarzem, do którego rodzice zgłaszają się po pomoc jest pediatra lub lekarz rodzinny. Rodzice mogą usłyszeć, że problemy, które mają z dzieckiem są wynikiem złego wychowania albo, że „dziecko z tego wyrośnie”. Nierzadko leczenie polega na przepisaniu ziołowych preparatów uspokajających. W polskich warunkach leczeniem nadpobudliwości nerwowej zajmuje się lekarz pracujący w Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży. Leczenie nadpobudliwości psychoruchowej jest wielokierunkowe, zwykle trwa wiele lat i czynnie angażuje lekarza, rodzinę i szkołę pacjenta. Dzieci u których zastosowano więcej rodzajów terapii lepiej funkcjonują po 1-3 latach leczenia niż dzieci, u których ograniczono się tylko do jednego rodzaju działań. Zwykle stosuje się co najmniej wyjaśnienie istoty zaburzenia, poradnictwo w dziedzinie metod wychowawczych i naukę postępowania z dzieckiem. Często działaniami edukacyjnymi obejmuje się także nauczycieli i opiekunów szkolnych dziecka. W indywidualnych przypadkach stosuje się psychoterapię indywidualną dziecka lub rodzinną. Jeśli przy pomocy tych metod nie udaje się osiągnąć poprawy, lekarz proponuje zastosowanie leków. W zespole terapeutycznym oprócz lekarza psychiatry powinien znaleźć się psycholog i pedagog. Taki zespół powinien mieć możliwość stałego kontaktu z rodzicami dziecka i szkołą. METODY POSTĘPOWANIA ZESPOŁEM ADHD: WIELOKIERUNKOWEGO Z DZIECKIEM Z 1. Psychoedukacja na temat zespołu nadpobudliwości Wyjaśnienie rodzicom istoty objawów zespołu ADHD, jego przebiegu i rokowania, edukacja pozostałych członków rodziny z włączeniem rodzeństwa i dziadków Poradnictwo w dziedzinie metod wychowawczych, treningi umiejętności rodzicielskich Wyjaśnienie dziecku istoty zaburzenia, omawianie z nim kłopotów jakie miało w czasie badania i testów, nakłanianie do obserwacji własnego zachowania, Informacja i współpraca z nauczycielami i pedagogami szkolnymi, 2. Nauka sposobu postępowania i pracy z dzieckiem (trening behawioralny), czyli warsztaty dla rodziców lub nauczycieli Dostosowanie zakresu i czasu trwania obowiązków dziecka do jego możliwości Zauważanie pozytywnych zachowań dziecka i chwalenie za nie Rygorystyczne przestrzeganie norm i zasad 3. Kontakt ze szkołą w celu zapewnienia dziecku specjalnej opieki 4. Psychoterapia Terapia rodzin – jeśli rodzina jako całość ma trudności w funkcjonowaniu W indywidualnych przypadkach wskazana terapia indywidualna lub grupowa dziecka nastawiona na poprawę jego samooceny bądź też lepsze rozumienie oczekiwań otoczenia i własnych reakcji Trening umiejętności społecznych i terapia zaburzeń uwagi 5. Leczenie farmakologiczne – stosowanie leków 6. Leczenie współistniejących zaburzeń np. tików lub specyficznych trudności szkolnych LITERATURA : 1. „ADHD” - Fintan J. O Regan ̉̉ ; Warszawa 2005 2. „ Psychiatria wieku rozwojowego” – red. Aniela Popielarska ; Warszawa 1989 3. PSYCHIATRIA dzieci i młodzieży = Child Psychiatry / Robert Goodman, Stephen Scott; red. wyd. pol. Jolanta Rabe-Jabłońska; tł. z ang. Anna Dunajska [et al.]. - Wyd. 1 pol., dodr. - Wrocław : Urban & Partner, cop. 2003.