Finlandia - Blogi CEO

Powierzchnia, położenie i granice.









Powierzchnia całkowita Finlandii wynosi 337 030 km², co czyni z niej
siódmy pod względem powierzchni kraj w Europie. Powierzchnia
lądowa wynosi 305 470 km², zaś wód – 31 560 km² (10,6% całkowitej
powierzchni).
Finlandia leży w Europie Północnej, nad Zatoką Botnicką (zachodnie
wybrzeże) i Zatoką Fińską (południowe wybrzeże), nad Morzem
Bałtyckim. Terytorium kraju leży na obszarze przylegającym
do Półwyspu Skandynawskiego.
Skrajne punkty: północny 70°06'N, południowy 59°30'N, zachodni
19°07'E, wschodni 31°35'E. Rozciągłość południkowa wynosi 1140 km,
a równoleżnikowa 530 km.
Finlandia graniczy z następującymi państwami:
Norwegia – 729 km
Szwecja – 586 km
Rosja – 1313 km
Estonia poprzez wody terytorialne Zatoki Fińskiej – około 330 km
Długość linii brzegowej wynosi 1126 km bez wysp; z uwzględnieniem
wysp ponad 4500 km.
Powierzchnia:
 ląd: 304 473 km²
 woda: 33 672 km²
 całkowita: 338 145 km²
Długość granicy lądowej:
 Rosja: 1313 km
 Szwecja: 586 km
 Norwegia: 729 km
 całkowita: 2628 km
Góry Finlandii






Góry Skandynawskie-łańcuch górski w zachodniej i północnej części Półwyspu
Skandynawskiego, ciągnący się wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego, na
terytorium Norwegii, Szwecji i częściowo Finlandii. Długość ok. 1800 km, szerokość do 550
km..Powstały w orogenezie kaledońskiej, w czasie późniejszych ruchów górotwórczych były
kilkakroć blokowo nierównomiernie wypiętrzane. Zbudowane są z różnowiekowych skał
krystalicznych, metamorficznych i osadowych. Zrównane płaskowyże, tzw. fieldy, silnie
kontrastują z głębokimi dolinami.
Ruka – pasmo wzgórz oraz niewielka miejscowość w Laponii, w Finlandii, na północ od
miasta Kuusamo. Na jej zboczach położony jest także znanyośrodek narciarski wraz z
kompleksem skoczni Ruka International Ski Stadium. W ośrodku narciarskim Ruka znajduje
się najstarsza szkoła narciarska w Finlandii, utworzona w 1956. Na wzgórza te składają się
szczyty o nazwach: Konttainen (407 m n.p.m.), Pyhävaara (461 m n.p.m.), Rukatanturi (500
m n.p.m.) oraz Valtavaara (491 m n.p.m.)
Salpausselkä – dwa (według niektórych źródeł trzy) równoległe łańcuchy wzgórz w
południowej Finlandii pochodzenia polodowcowego. Jest to morena czołowa uformowana w
okresie młodszego dryasu ok. 11 000 lat temu.
Tunturi – określenie używane w języku fińskim na oznaczenie charakterystycznych
dla Skandynawii gór lub wzgórz o kształcie półkolistym (tzn. bez stromych ścian i
ostrych grani), przekraczających górną granicę lasu.
Najwyższy szczyt Finlandii to Haltiatunturi – 1328 m n.p.m.
Zasoby wodne Finlandii

Finlandia jest bardzo zasobna w wody powierzchniowe, podstawowym
elementem krajobrazu są właśnie jeziora, których powierzchnia łączna
zajmuje prawie 10% powierzchni kraju. Jeziora są połączone rzekami i
kanałami, przez co tworzą w środkowej części kraju skomplikowany system
wodny. Taki stan rzeczy stwarza bardzo dobre warunki dla transportu
wodnego. Rzeki wykorzystywane są wraz z kanałami i jeziorami do spławu
drewna i celów energetycznych.

Sieć rzeczna kraju jest gęsta, i choć rzeki są przeważnie krótkie, to są
zasobne w wodę. Krótkie rzeki w kraju posiadają liczne progi i wodospady.
Największym wodospadem jest Imatra (wysokość 18,4 m). W kraju znajduję
się kilka długich rzek powszechnie używanych do żeglugi. Najdłuższą rzeką
kraju jest Kemi (600 km), drugą co do wielkości jest Vuoksi (około 550 km).
Około 30% powierzchni Finlandii zajmują bagna i torfowiska.
Jeziora Finlandii
W całym kraju występuje 187 888 jezior. Największe z nich to
kolejno:
 Saimaa(1377,05km2),
 Päijänne(1080,63km2),
 Inari(1040,28km2),
 Pielinen(894,21km2),
 Oulujärvi(887,09km2),
Klimat

Południowa część Finlandii leży w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego
przejściowego. Natomiast północ jest w zakresie klimatu okołobiegunowego
subpolarnego. Średnie temperatury lipca na południu wynoszą 17-18 °C i 14-15 °C na
północy (w najchłodniejszym miejscu pod Kilpisjärvi 12 °C). W styczniu średnie
temperatury wynoszą –2 °C na Wyspach Alandzkich, –4 °C na południowym wybrzeżu,
w środkowej części kraju od –8 do –10 °C i –14 °C na północy. Długość okresu
wegetacyjnego na południu wynosi 185-200 dni, na północy 120. Najwyższą
temperaturę zanotowano w 1914 roku w Liperi, koło Joensuu i wynosiła ona 37,2 °C.
Nieoficjalnie najniższa temperatura wystąpiła w Kaaresuvanto (–54 °C). Okres zimowy
występuje zwykle od połowy grudnia do końca marca na Wyspach Alandzkich, od
końca listopada do końca marca na południowym wybrzeżu, od połowy listopada do
połowy kwietnia w środkowej Finlandii i od końca października do końca kwietnia na
północy. Liczba dni w roku z temperaturą powyżej 25 °C waha się od 20-25 na południu
do 5-7 na północy. Najwięcej zanotowano 48 dni w mieście Kkouvola w 2010 roku.
Temperatury powyżej 30 °C zdarzają się rzadko i nie występują w każdym roku.
Największą ich liczbę zaobserwowano w 2010 roku w Lappeenranta (14 dni). Okres
bez przymrozków trwa od końca kwietnia do połowy października na Wyspach
Alandzkich, na południu kraju od początku maja do końca września, na północy od
początku czerwca do końca sierpnia, choć sporadycznie przymrozki mogą występować
także w lipcu. Średnie roczne opady w Helsinkach wynoszą 650 mm, a największe ich
natężenie przypada na sierpień. Na północy suma opadów wynosi 500 mm.
Budowa geologiczna i rzeźba

Największy wpływ na ukształtowanie powierzchni Finlandii
miały lodowce. 10 000 lat temu cofające się lodowce pozostawiły po
sobie moreny, drumliny i ozy. Innymi dowodami na niegdysiejszą
obecność lodowców stanowią tysiące jezior, które dzięki nim powstały.
Przesuwający się lód wyrzeźbił niecki jezior, które wypełniła woda
między innymi z topniejących się lodowców. Kierunek przesuwania się
lodowców wpłynął na ułożenie się jezior w osi z północnego wschodu
na południowy zachód. Dwa grzbiety Salpausselkä, biegnące
równolegle, oddalone od siebie o około 25 kilometrów stanowią morenę
czołową. Grzbiety te sięgają wysokością 200 m n.p.m. i stanowią
najwyższy punkt południowej Finlandii. Podstawę Finlandii niemal w
całości tworzą krystaliczne skały tarczy bałtyckiej, na którą składają
się gnejsy, granity i łupki pochodzące sprzed prawie 2,6 mld.
lat. Obszar Finlandii przez kilkaset milionów lat był terenem denudacji,
która doprowadziła do powstania penepleny. Finlandia jest krajem
nizinnym, a średnia wysokości nad poziomem morza wynosi 152
m n.p.m. W kraju jednak niewiele jest miejsc pokrytych równinami.
Poza regionem Zatoki Botnickiej przeważają tereny pagórkowate. Na
wschodzie i północy rozciągają się pogórza i wyżyny.