Historia eksploracji kosmosu

Historia eksploracji kosmosu
Kosmonałci
i podróże
1 Człowiek który staną na księżycu
Neil Alden Armstrong
21 lipca 1969 jako
pierwszy człowiek,
stanął na Księżycu.
Wypowiedział słynne
zdanie: „To jest mały
krok człowieka, ale
wielki skok dla
ludzkości”
Apollo 11
Apollo 11 – misja
kosmiczna, której
głównym celem było
pierwsze lądowanie
człowieka na Księżycu.
Lądowanie nastąpiło
20 lipca 1969 roku o
godzinie 20:17:40 UTC
w miejscu
0°40′26.69″N i
23°28′22.69″E. Lot
Apollo 11 był
elementem szerszego
programu Apollo.
Droga mleczna
Droga Mleczna – galaktyka spiralna z
poprzeczką, w której znajduje się m.in. nasz
Układ Słoneczny[a]. Droga Mleczna nazywana
jest też po prostu Galaktyką, ale wtedy dla
odróżnienia od innych galaktyk pisana jest
wielką literą "G". Zawiera od 100 (według
starszych szacunków) do 400 miliardów
(według nowszych szacunków) gwiazd. Ma
średnicę około 100 000 lat świetlnych i grubość
ok. 1000 lat świetlnych[1].
Pierwsze loty orbitalne
Pierwszym obiektem, który został
pomyślnie umieszczony na orbicie
Ziemi, był radziecki satelita Sputnik
1. Satelita ten wyniesiony został 4
października 1957 roku. Ważył ok.
83 kg i prawdopodobnie poruszał się
po orbicie Ziemi na wysokości ok.
250 km. Posiadał dwa nadajniki
radiowe, pracujące na
częstotliwościach 20 i 40 MHz, które
emitowały impulsy, odbierane przez
wszystkie radia na powierzchni
planety. Analiza sygnałów radiowych
została użyta do oceny gęstości
elektronów w jonosferze, a
temperatura i ciśnienie były
przekazywane bezpośrednio
poprzez długość impulsów. Sputnik
1 został umieszczony na orbicie za
pomocą rakiety R-7. Satelita spalił
się w atmosferze 3 stycznia 1958.
Kluczowe postacie wczesnej eksploracji
kosmosu
Konstantin Ciołkowski, Robert Goddard, Hermann Oberth i Reinhold Tilling stworzyli zręby
technologii rakietowej na początku XX wieku.
Wernher von Braun był głównym inżynierem nazistowskich Niemiec w zakresie prac nad rakietą
V2. W ostatnich dniach wojny poprowadził konwój pracowników niemieckiego programu
rakietowego do linii amerykańskich, gdzie się poddali i zostali przetransportowani do USA, gdzie
pracowali nad rozwojem rakiet amerykańskich (stało się to w ramach operacji Spinacz, gdyż jako
naziści nie mogli oficjalnie otrzymać azylu w Ameryce). Von Braun otrzymał amerykańskie
obywatelstwo i poprowadził zespół, który stworzył i pomyślnie wystrzelił Explorera 1, pierwszego
amerykańskiego satelitę. Później von Braun kierował Centrum Lotów Kosmicznych im. Marshalla,
gdzie wraz z zespołem opracował rakietę Saturn V, która wyniosła pojazdy załogowe na Księżyc.
Początkowo, w wyścigu w kosmos wygrywał Siergiej Korolow, do którego osiągnięć należy rakieta
R-7 i program Sojuz, który jest aktywny po dziś dzień. Korolow stał za pierwszym satelitą,
pierwszym mężczyzną, pierwszą kobietą na orbicie, a także za pierwszym spacerem kosmicznym.
Do chwili śmierci, jego tożsamość pozostawała ściśle strzeżoną tajemnicą. Nawet jego matka nie
wiedziała, że jest on odpowiedzialny za stworzenie radzieckiego programu kosmicznego.
Mars
Mars – czwarta według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Nazwa
planety pochodzi od imienia rzymskiego boga wojny – Marsa. Zawdzięcza ją swej
barwie, która przy obserwacji z Ziemi wydaje się rdzawo-czerwona i kojarzyła się
starożytnym z pożogą wojenną. Postrzegany odcień wynika stąd, że powierzchnia
planety zawiera tlenki żelaza. Mars jest planetą wewnętrzną z cienką atmosferą, o
powierzchni usianej kraterami uderzeniowymi, podobnie jak powierzchnia Księżyca.
Odkrywca
Data odkrycia
Nieznany
Znany w starożytności
Na podstawie obserwacji orbitalnych oraz badań
meteorytów marsjańskich, wydaje się, że
powierzchnia Marsa jest złożona głównie z bazaltu.
Niektóre dowody sugerują, że część powierzchni jest
bogatsza w krzemionkę niż bazalt i mogą ją tworzyć
skały podobne do ziemskich andezytów, jednak
można to także wytłumaczyć obecnością
amorficznej krzemionki. Znaczna część powierzchni
Marsa jest pokryta pyłem tlenku żelaza[12][13].
Merkury
Merkury – najmniejsza i najbliższa Słońcu
planeta Układu Słonecznego. Jako planeta
wewnętrzna znajduje się dla ziemskiego
obserwatora zawsze bardzo blisko Słońca,
dlatego jest trudna do obserwacji. Mimo to
należy do planet widocznych gołym okiem i
była znana już w starożytności. Merkurego
dojrzeć można jedynie tuż przed wschodem
lub tuż po zachodzie Słońca.
Odkrywca
Data odkrycia
Babilończycy
Planeta znana w starożytności
Wenus
Wenus – druga pod względem odległości od Słońca planeta Układu
Słonecznego. Jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim
widocznym na niebie, po Słońcu i Księżycu. Jej obserwowana
wielkość gwiazdowa sięga –4,6m i jest wystarczająca, aby światło
odbite od Wenus powodowało powstawanie cieni. W związku z tym,
że Wenus jest bliżej Słońca niż Ziemia, zawsze jest ona widoczna w
niewielkiej odległości od niego; jej maksymalna elongacja to 47,8°.
Odległość Wenus od Ziemi waha się od 40 do 259 mln km[1].
Nazwa planety wzięła się od rzymskiej bogini miłości, Wenus. Z
uwagi na fakt, iż na nocnym niebie widoczna jest ona tylko przez
około 3 godziny przed wschodem Słońca[2] lub po zachodzie
Słońca[2] nazywana jest także Gwiazdą Poranną (Jutrzenką) lub
Gwiazdą Wieczorną.
Odkrywca
Data odkrycia
Nieznany
Znana w starożytności
Neptun
Neptun – gazowy olbrzym, ósma, najdalsza[a]
od Słońca planeta w Układzie Słonecznym.
Nazwa planety pochodzi od rzymskiego boga
mórz Neptuna. Wśród planet Układu
Słonecznego jest czwartą pod względem
średnicy i trzecią pod względem masy. Neptun
jest ponad 17 razy masywniejszy od Ziemi i
trochę masywniejszy od swojego bliźniaka,
Urana, który ma masę prawie 15 razy większą
od masy Ziemi[b]. Krąży wokół Słońca w
odległości około 30 razy większej, niż dystans
Ziemia-Słońce. Jego symbol astronomiczny to
Neptune symbol.svg, stylizowana wersja
trójzębu Neptuna.
Odkrywca
Data odkrycia
Johann Gottfried Galle
23 września 1846
Uran
Odkrywca
Data odkrycia
William Herschel
13 marca 1781
Uran − gazowy olbrzym, siódma w kolejności
od Słońca planeta Układu Słonecznego. Jest
także trzecią pod względem wielkości i czwartą
pod względem masy planetą naszego systemu.
Nazwa planety pochodzi od Uranosa, który był
bogiem i uosobieniem nieba w mitologii
greckiej (klasyczna greka: Οὐρανός), ojcem
Kronosa (Saturna) i dziadkiem Zeusa (Jowisza).
Choć jest widoczny gołym okiem[nota 5],
podobnie jak pięć innych planet, umknął
uwadze starożytnych obserwatorów ze
względu na niską jasność i powolny ruch po
sferze niebieskiej[2]. Sir William Herschel
ogłosił odkrycie planety w dniu 13 marca 1781,
po raz pierwszy w historii nowożytnej
rozszerzając znane granice Układu
Słonecznego. Uran to również pierwsza planeta
odkryta przy pomocy teleskopu.
Saturn
Saturn – gazowy olbrzym, szósta planeta
Układu Słonecznego pod względem oddalenia
od Słońca, druga po Jowiszu pod względem
masy i wielkości. Charakterystyczną jego cechą
są pierścienie, składające się głównie z lodu i w
mniejszej ilości z odłamków skalnych; inne
planety-olbrzymy także mają systemy
pierścieni, ale żaden z nich nie jest tak rozległy
ani tak jasny. Według danych z lipca 2013 roku
znane są 62 naturalne satelity Saturna[1].
Odkrywca
Data odkrycia
Starożytni Babilończycy
XV w p.n.e.
The END
Wiktor Rzeczkowski
Krzyś Kozłowski