STRÓŻ PORANKA NADZIEI JAN PAWEŁ II Tor Vergata Światowe

STRÓŻ PORANKA NADZIEI
JAN PAWEŁ II Tor Vergata Światowe Dni Młodzieży
6. Drodzy przyjaciele! Widzę w was «stróżów poranka» (por. Iz 21, 11-12) czuwających o świcie trzeciego tysiąclecia. W pierwszej połowie
kończącego się wieku młodzi tacy jak wy zwoływani byli na tłumne zgromadzenia, by uczyć się nienawiści. Wysyłano ich, by walczyli jedni
przeciw drugim. Zlaicyzowane mesjanizmy, które usiłowały zastąpić nadzieję chrześcijańską, okazywały się potem prawdziwym piekłem. Dziś
przybyliście tutaj, by potwierdzić, że w nowym stuleciu nie dacie się użyć jako narzędzia przemocy i zniszczenia; będziecie bronić pokoju,
płacąc za to własnym życiem, jeśli będzie trzeba. Nie pogodzicie się ze światem, w którym inni ludzie umierają z głodu, pozostają analfabetami,
nie mają pracy. Będziecie bronić życia na każdym etapie jego ziemskiego rozwoju. Będziecie się starali ze wszystkich sił czynić tę ziemię coraz
bardziej gościnną dla wszystkich.
Droga młodzieży rozpoczynającego się stulecia! Mówiąc «tak» Chrystusowi, mówicie «tak» wszystkim swoim najszlachetniejszym ideałom.
Modlę się, aby On królował w waszych sercach oraz w ludzkości nowego wieku i tysiąclecia. Nie lękajcie się Jemu zawierzyć. On was
poprowadzi, da wam siłę, byście szli za Nim każdego dnia i w każdej sytuacji.
E.kai.pl
„Strażnik poranka” to przede wszystkim ktoś, kto czuwa w nocy i to czuwanie nierzadko wiąże się z samotnością, cierpieniem, opuszczeniem
podobnym jak w Ogrójcu, ale też z nadzieją, bo za chwilę brzask będzie, poranek się pojawi. Noc, cierpliwe oczekiwanie i nadzieja nowego
otwarcia – to wszystko niesie ze sobą tytuł.
Iz 21,11-12
11 Wyrok na Edom.
Ktoś krzyczy do mnie z Seiru:
«Stróżu, która to godzina nocy?
Stróżu, która to godzina nocy?»3
12 Stróż odrzekł:
«Przychodzi ranek, a także noc.
Jeśli chcecie pytać, pytajcie,
nawróćcie się, przyjdźcie!»
Zapowiedź upadku Babilonu, która rozpoczyna sekcję, wprowadza ponownie motywy obecne już w rozdz.
13. W przerażającej wizji Medowie i Elamici przystępują do szturmu na Babilon, gdzie trwa uczta. Szczegół ten
nie odpowiada wydarzeniom w 539 r. przed Chr., gdy miasto to zostało zdobyte znienacka, podczas
nieobecności króla Nabonida, który od kilku lat rezydował w Tema. Strażnik obwieszcza upadek
znienawidzonego miasta (w. 9). Edomitom (= Seir) pytającym, kiedy nastanie godzina nocy, wartownik odpowiada w w. 12, mówiąc o chwili
wytchnienia („ranek”, jaki nastanie wraz z wybawieniem przez Persów), która będzie jednak krótkotrwała, ponieważ znów nastanie noc. Tylko
nawrócenie Edomu pozwala żywić
nadzieję, że ciemności ustąpią. Kolejna wyrocznia zapowiada, że w ciągu roku upadnie Kedar, lud na Pustyni
Arabskiej.
Ok. 1300 p.n.e. Edomici (pochodzący według Biblii od Ezawa), będący odłamem koczujących na obrzeżach Pustyni Syryjsko-Arabskiej
Aramejczyków, uderzyli na mieszkańców pogórza Seir (nazwa wymienna z Edomem), Horytów (być może chodzi o Hurytów) i osiedlili się na
ich ziemiach. Utworzyli związek plemienny złożony z 14 klanów edomickich i 7 klanów horyckich, któremu przewodzili królowie elekcyjni.
Drugi z kolei król Edomu - Jobab - był przez tradycję żydowską i chrześcijańską utożsamiany z bohaterem biblijnej Księgi Hioba. Po osiedleniu
się w Seirze Edomici zaczęli mówić dialektem języka kananejskiego. Ich bogiem plemiennym był Kaus (inaczej Kos).
Od czasów żydowskich królów Saula i Dawida Edom prowadził ciągłe wojny z Izraelem.
O Edom zabiegali Żydzi chcąc zapewnić sobie bezpośrednią drogę do Egiptu. W odwecie mieszkańcy tej krainy, parli na północ pożądając
żyznych ziem należący do Izraelitów.
W VI wieku p.n.e. Edomici opuszczają swe rozległe państwo i osiedlają się na południu Izraela. Prawdopodobnie z powodu arabskich i
nabatejskich najazdów, małej żyzności pustynnych gleb i tego, że w roku 586 p.n.e. król babiloński Nabuchodonozor II pobił Żydów i
uprowadził ich rzesze w niewolę (zob. Niewola babilońska). Zdobyte praktycznie bez walki ziemie na początku VI wieku p.n.e. Idumejczycy
musieli zacząć bronić od 538 roku p.n.e. z chwilą gdy król perski Cyrus II po zdobyciu Babilonu, pozwolił Izraelitom wrócić do swojej
ojczyzny.
W Imperium Perskim (potem Palestyna znalazła się w państwie Ptolemejskim i Seleukidzkim) Idumejczycy i Żydzi nie mogli prowadzić
otwartych wojen. Nie przeszkadzało to jednak obu narodom wzajemnie się nienawidzić. Po sukcesie powstania Machabeuszy w 141 roku p.n.e.
Izrael, mógł wreszcie rozprawić się z odwiecznym wrogiem. W roku 126 p.n.e. żydowska dynastia Hasmoneuszy ostatecznie podbija Edom i
przyłącza ją do państwa izraelskiego. Hasmoneusze narzucili pokonanym swoje obyczaje i wierzenia.