Techniczne objaśnienia dla elektromagnesów prądu stałego z

SPECJALNA FABRYKA APARATÓW ELEKTROMAGNETYCZNYCH
JAKOŚĆ OD 1912
Techniczne objaśnienia
dla elektromagnesów prądu stałego
z przesuwną zworą (kotwicą)
1
Grupa produktów
G XX
Lista części
Spis treści
1.
Formy budowy, części składowe i wykonanie
1.1.
1.2.
3.
Formy budowy
3.1.
Części składowe i wykonanie
3.1.2. Napięcie znamionowe izolacji
3.1.3. Zmiana napięcia
1.2.2. Uzwojenie wzbudzenia
3.1.4. Prąd znamionowy
1.2.3. Kotwica (zwora)
3.1.5. Prąd probierczy
1.2.4. Części funkcjonalne
3.2.
1.2.5. Powierzchnie
1.2.7. Warunki otoczenia
2.
Napięcie i prąd
3.1.1. Napięcie znamionowe
1.2.1 Korpus elektromagnesu
1.2.6. Rodzaje ochrony przyrządu
Napięcie, prąd, moc
4.
Siła, suw i praca suwu
Moc
Czas pracy, czas pełnego cyklu, czas programu,
rodzaj pracy, cykl roboczy, częstotliwość
łączenia i znamionowe rodzaje pracy
4.1.
Czas pracy
4.2.
Bezprądowa przerwa
2.1.2. Siła obliczeniowa
4.3.
Czas pełnego cyklu
2.1.3. Siła wyciągowa
4.4.
Czas programu
4.5.
Rodzaj pracy
2.1.6. Siła cofająca
4.6.
Cykl roboczy
2.2.
4.7.
Częstotliwość łączenia
4.8.
Znamionowe rodzaje pracy
2.1.
Siła
2.1.1. Siła elekromagnetyczna
2.1.4. Siła przytrzymująca
2.1.5. Szczątkowa siła przytrzymująca
Suw
2.2.1. Suw elektromagnesu
2.2.2. Początkowe położenie suwu
4.8.1. Praca ciąga
2.2.3. Końcowe położenie suwu
2.3.
Charakterystyki siła elektromagnetyczna - suw
2.4.
Dopasowanie charakterystyki siła
elektromagnetyczna - suw do określonych suwów
2.5.
Praca suwu
2.5.1 Praca suwu
2.5.2. Znamionowa praca suwu
4.8.2. Praca przerywana
4.8.3. Praca dorywcza
5.
Dobór elektromagnesów dla różnych
rodzajów pracy znamionowej
5.1.
Praca ciągła
5.2.
Praca przerywana
5.3.
Praca dorywcza
JAKOŚĆ OD 1912
Spis treści
6.
Czas przyciągania i zwalniania
oraz możliwość wpływu na czas przyciągania
6.1.
Czas przyciągania i zwalniania (odpadania)
6.1.1.
Czas przyciągania
6.1.1.1. Zwłoka odpowiedzi
6.1.1.2. Czas suwu
6.1.2.
Czas zwalniania
6.1.2.1. Zwłoka zwalniania
9.
Normalne warunki pracy
9.1.
Temperatura otoczenia
9.2.
Wysokość n.p.m
9.3.
Otaczające powietrze
9.4.
Wilgotność względna
9.5.
Wytyczne instalacyjne
9.6.
Odchylenie od normalnych warunków pracy
6.1.2.2. Czas powrotu
6.1.3.
Czas przyciągania i zwalniania wg DIN VDE 0580
6.2.
Możliwość wpływu na czas przyciągania
6.2.1.
Szybkie wzbudzenie
6.2.2.
Przewzbudzenie
6.2.2.1. Wstępny opornik szeregowy
z łącznikiem bocznikującym
6.2.2.2. Wstępny opornik szeregowy
z kondensatorem
6.2.2.3. Odczep transformatora i prostownik
10.
Żywotność
11.
Przyłącze przesuwnych elektromagnesów
prądu stalego
11.1.
Przyłącze napięcia stalego
11.2.
Przyłącze napięcia przemiennego
12.
6.2.2.4. Oporność pojemnościowa w obwodzie
prądu przemiennego
6.2.2.5. Sterowanie poprzez elektroniczny
przyrząd sterujący
7.
Temperatury, klasy izolacji, rodzaje chłodzenia
Usuwanie przepięć powstałych w trakcie odłączania
12.1.1. Wytłumienie przy pomocy rezystancji ohmowej
12.1.2. Wytłumienie przy pomocy warystorów
12.1.3. Wytłumienie przy pomocy prostownika sieciowego
12.2.
Gaszenie iskier (łuku)
7.1.
Temperatury
7.1.1.
Temperatura otoczenia
7.1.2.
Temperatura ustalona
7.1.3.
Temperatura odniesienia
7.1.4.
Temperatura graniczna
7.1.5.
Przekroczenia temperatury
7.1.6.
Końcowe przekroczenie temperatury
7.1.7.
Graniczne przekroczenie temperatury
7.1.8.
Różnica punktu gorącego
15.1.
Położenie robocze
7.2.
Klasy termiczne
15.2.
Zabudowa, montaż
Rodzaje chłodzenia
15.3.
Uruchomienie
15.4.
Zewnętrzne siły reakcji
15.5.
Zabezpieczenie
15.6.
Spadek napięcia i przekrój przewodów
7.3.
8.
2
12.1.
Wskazówka dotycząca usuwania przepięć
powstałych w trakcie rozłączania
oraz gaszenia łuku (iskier)
Napięcie pobiercze
8.1.
Rodzaje i wysokość napięcia pobierczego
8.2.
Przeprowadzenie badania napięciowego
8.3.
Powtarzanie próby napięciowej
13.
Elektromagnetyczne stałe czasowe (t)
i indukcyjności
14.
Dane zamówieniowe dla przesuwnych
elektromagnesów prądu stałego
15.
Wytyczne instalacyjne dla przesuwnych
elektromagnesów prądu stałego
15.7.
Obce zazębienia lub zmiany
15.8.
Uwaga do technicznych wytycznych
harmonizujących w obrębie europejskiego
rynku wewnętrznego
JAKOŚĆ OD 1912
1. Formy budowy, części składowe i wykonanie
1.1. Formy budowy
Elektromagnesy przesuwne prądu stałego są produkowane i dostarczane zgodnie z właściwymi przepisami i normami, w szczególności
z „Określeniami dla przyrządów elektromagnetycznych DIN VDE
0580”. Program typów zawiera elektromagnesy dla praktycznie
każdego przypadku zastosowania i dla prawie wszystkich technicznych wymagań możliwych do wystąpienia u użytkownika, który
może wybierać je z listy elektromagnesów wg zasady „na tyle dobrze na ile ma to od strony gospodarczej sens”.
Przedstawione w kartach przyrządów elektromagnesy przesuwne
prądu stałego są wyłącznie elektromagnesami z zanurzonymi kotwicami, przy których powietrzna szczelina robocza między rdzeniem
i kotwicą leży wewnątrz uzwojenia wzbudzenia, kotwica zanurza się
więc w uzwojenie wzbudzenia.
Przez szczególne uprofilowanie kotwicy i rdzenia w zakresie roboczej szczeliny powietrznej energia magnetyczna prowadzi do
wytworzenia pracy suwu. Robocza szczelina powietrza i szczelina
powietrzna do przenoszenia pola magnetycznego z korpusu elektromagnesu do kotwicy, na której odbierana jest siła mechniczna
- są ukształtowane osiowo-symetrycznie w celu uniknięcia pól rozproszonych oraz wirowych.
Proste elektromagnesy przesuwne są to elektromagnesy, przy których ruch (suw) od początkowego położenia do końcowego położenia suwu następuje na skutek działania siły elektromagnetycznej,
natomiast ruch powrotny na skutek sił zewnętrznych.
(rysunek 1.1.3)
rysunek 1.1.3
Podwójne elektromagnesy przesuwne (z położeniem zerowym) są
to elektromagnesy, przy których ruch (suw) następuje po wzbudzeniu dwóch cewek z położenia zerowego w jednym z dwóch przeciwnych kierunków.
Powrót do położenia zerowego następuje po wyłaczeniu, po zadziałaniu zewnętrznych sił zwrotnych. Położenie zerowe jest więc połoźeniem początkowym suwu dla obu kierunków (rysunek 1.1.4)
Rozróżniane są zasadniczo 2 rodzaje budowy:
a) korpus elektromagnesu obejmuje ze wszystkich stron uzwojenie
wzbudzenia (zdjęcie 1.1.1)
rysunek 1.1.4
Pojedyncze dwukierunkowe elektromagnesy przesuwne (bez polożenia zerowego) są to elektromagnesy przy których ruch (suw) następuje po wzbudzeniu dwóch cewek z położenia końcowego suwu
do innego lub odwrotnie. Położenie początkowe suwu jest przy tym
w przeciwnym kierunku (rysunek 1.1.5).
zdjęcie 1.1.1
b) korpus elektromagnesu obejmuje tylko częściowo uzwojenie
wzbudzenia (zdjęcie 1.1.2)
rysunek 1.1.5
1.2. Części składowe i wykonanie
Elektromagnesy przesuwne prądu stałego składają się z następujących głównych części składowych (rysunek 1.2.1)
a) korpus elektromagnesu
zdjęcie 1.1.2
Podczas, gdy określony w pkt a) rodzaj budowy jest stosowany tam,
gdzie są postawione wysokie wymagania techniczne dotyczące pracy suwu, stopnie ochrony i żywotności, to określony w pkt b) rodzaj
budowy zaspokaja przypadki zastosowań, w których w interesie niskiej ceny mogą być zredukowane wymagania techniczne.
Wg rodzaju ruchu suwu rozróżnia się elektromagnesy przesuwne
proste, podwójne i pojedyncze dwukierunkowe.
b) uzwojenie wzbudzenia
c) kotwica
d) części funkcjonalne
1.2.1. Korpus elektromagnesu jest to część elektromagnesu zawierająca uzwojenie wzbudzenia. Składa się ona z części magnetycznych przewodzących strumień, pierścienia jarzma, pokrywy rdzenia z rdzeniem i płaszczem, które są optymalnie przysposobione
do przewodzenia użytecznego strumienia wytwarzającego siłę
magnetyczną. Przysposobienie to dotyczy materiału tej części, jak
również jej geometrii.
3
JAKOŚĆ OD 1912
1.2.2. Uzwojenie wzbudzenia przyjmuje energię elektryczną do wytworzenia pola magnetycznego. Wszystkie zastosowane w nim materiały izolacyjne i pozostałe materiały odpowiadają wymaganiom
najaktualniejszego stanu techniki i są przystosowane - poprzez
stałe kontakty naszego zakładu z producentami tych materiałów
i przez własne badania - każdorazowo do najnowszego stanu. (rysunek 1.2.1 b)
Przy pracy z napięciem znamionowym wartość z wykazu zwiększa się o ok. 20%.
FN
FR
FM
FH
FF
FM = FF - FR
-
strumień użyteczny
siła tarcia
siła elektromagnetyczna
siła wyciągowa (suwu)
siła, którą wywiera na kotwicę
pole magnetyczne
rysunek 2.1.1.1
rysunek 1.2.1
1.2.3. Kotwica jest częścią zanurzającą się względnie utrzymującą się
poprzez wytworzone w uzwojeniu wzbudzenia pole magnetyczne;
porusza się ona z reguły w bezobsługowych, odpornych na wysoką temperaturę łożyskach z tworzywa sztucznego z niewielkim
luzem. Osiągane są przez to wysokie, wykorzystywane w praktyce
żywotności (rysunek 1.2.1 c).
Tylko w przypadku elektromagnesów, dla których postawione są
niewielkie wymagania odnośnie charakterystyk siły magnetycznej
- suwu i żywotności, kotwica jest prowadzona w niemagnetycznej
rurze z dobrymi właściwościami ślizgowymi.
1.2.4. Części funkcjonalne są to takie części, które wprawdzie nie są
potrzebne bezpośrednio do wytworzenia siły elektromagnetycznej, ale muszą być obecne dla praktycznej pracy elektromagnesu.
Należą do nich np. dla mechanicznego wykorzystania siły elektromechanicznej: ograniczenia suwu, popychacz wyciskowy, cięgło,
przegub widlasty itd. i dla elektrycznego podłączenia uzwojenia
wzbudzenia: przyłącze kablowe, skrzynka zaciskowa, wtyki itd.
(rysunek 1.2.1 d).
1.2.5. Powierzchnie części żelaznych dla uniknięcia korozji chronione
są przez nowoczesne obróbki uszlachetniające powierzchnie.
W wyznaczaniu ustalonego stanu cieplnego brane są za podstawę niekorzystne, występujące w praktyce warunki (nagrzewanie
izolowanego cieplnie podłoża bez dodatkowego chłodzenia).
Jeżeli w praktyce elektromagnesy montowane są na podłożu
dobrze przewodzącym ciepło (np. łoże maszyny, części ramy ze
stali, obudowa blaszana itd.) to siła elektromagnesu może być
zwiększona, szczególnie przez dopasowanie mocy wzbudzenia
uzwojenia do każdorazowych stosunków pracy. Zwiekszenie siły
elektromagnesu jest także możliwe, gdy temperatura otoczenia
leży stale poniżej temperatury odniesienia + 35˚C. W odwrotnej
sytuacji, gdy temperatura otoczenia leży ciągle powyżej + 35˚C,
elektryczna moc wzbudzenia musi być zredukowana, co związane
jest ze zmniejszeniem siły elektromagnesu. Wszystkie te postępowania oznaczają wykonania specjalne, które możliwe są tylko po
podaniu dokładnych danych każdorazowo istniejących warunków
pracy - w uzgodnieniu z nami.
2.1.2. Obliczeniowa siła elektromagnetyczna FM jest to siła elektromagnesu, którą najczęściej podaje się dla różnych wartości suwu
w kartach urządzenia i dla określonego suwu i prądu na tabliczce
typu urządzenia.
2.1.3. Siła wyciągowa FH jest to siła elektromagnetyczna, która
z uwzględnieniem przynależnej składowej ciężaru kotwicy działa
na zewnątrz (rysunek 2.1.3.1)
ciągnąc lub
naciskając
z dołu do góry
ciągnąc lub
naciskając
z góry na dół
FH = FM - FA
FH = FM + FA
ciągnąc lub
naciskając ukośnie
z dołu do góry
1.2.6. Rodzaje ochrony przyrządu wg DIN VDE 0470/EN 60529 są każdorazowo podane w kartach danych technicznych przyrządu. Inne
- różniące się od w/w rodzajów - są dostarczane na zapytanie.
1.2.7. Na zapytanie dostarczane są elektromagnesy do zastosowania
w ekstremalnie wilgotnej atmosferze, w wykonaniu tropikalnym,
dla użycia w obszarach radioaktywnych i w technice jądrowej,
dla agresywnych warunków otoczenia itd.
2. Siła, suw i praca suwu
2.1. Siła
2.1.1. Siła elektromagnetyczna FM jest to siła użyteczna, a więc umniejszona o tarcie, wytworzona w elektromagnesie w kierunku suwu
siła mechaniczna (FM=FF- FR).
Powyższe odnosi się do ustalonego cieplnie stanu pracy uzwojenia
wzbudzenia przy 90% napięcia znamionowego. Jako temperaturę
ustalonego cieplnie stanu uważa się zmierzony przyrost temperatury zwiększony o temperaturę odniesienia - przeważnie 35˚C.
Przyrost temperatury jest ustalony - gdy w kartach danych przyrządu nie jest podane inaczej - dla założonych napięcia znamionowego, czasu cyklu 300 sek. (odpowiadającego 12 cyklom/godz.)
- na izolowanym cieplnie podłożu.
4
FH = FM - F’A
rysunek 2.1.3.1
2.1.4. Siła przytrzymująca jest to siła elektromagnetyczna w końcowym
położeniu suwu, a więc przesuwie 0.
2.1.5. Szczątkowa siła przytrzymująca jest to pozostająca po wyłączeniu siła przytrzymująca.
2.1.6. Siła cofająca jest to siła wymagana po wyłączeniu do powrotu
kotwicy w początkowe położenie suwu.
JAKOŚĆ OD 1912
2.2. Suw
2.5. Praca suwu.
2.2.1. Suw elektromagnesu s jest to droga wykonana przez kotwicę
między początkowym położeniem suwu i końcowym położeniem
suwu.
2.5.1. Praca suwu W jest to całka siły elektromagnetycznej po suwie
elektromagnesu (rys. 2.5.1.1.)
2.2.2. Początkowe położenie suwu s1 jest to położenie wyjściowe kotwicy sprzed początku ruchu suwu wzgl. po zakończeniu cofania,
powrotu kotwicy.
2.2.3. Końcowe położenie suwu s0 (patrz także punkt zerowy odciętej
na rys. 2.3.1) jest to kostrukcyjnie ustalone w przyrządzie położenie kotwicy, które przyjmuje ona na skutek działania siły elektromagnetycznej.
2.3. Charakterystyki siła elektromagnetyczna - suw.
Zasadniczo rozróżnia się trzy różne rodzaje charakterystyk
(rys. 2.3.1):
I charakterystyka opadająca
II charakterystyka pozioma
III charakterystyka narastająca
rysunek 2.5.1.1
2.5.2. Znamionowa praca suwu WN, która podana jest w kartach urządzenia, jest to - gdy nie zapisano inaczej - iloczyn znamionowej
siły elektromagnetycznej w początkowym położeniu suwu i suwu
elektromagnesu (rys. 2.5.2.1)
rysunek 2.3.1
Charakterystyki siła elektromagnetyczna - suw przesuwnych
elektromagnesów prądu stałego firmy MSM mogą być sterowane
przez odpowiednie udoskonalenie systemu magnetycznego.
Najczęściej używanymi są:
Charakterystyka narastająca nadaje się szczególnie dla sprężynowych sił reakcji i charakterystyka pozioma nadaje się szczególnie
dla stałych sił reakcji.
Opadająca charakterystyka jest oferowana z reguły tylko w wykonaniach specjalnych.
2.4. Dopasowanie charakterystyki siła elektromagnetyczna - suw
do określonych suwów.
Suwy elektromagnesu mogą być dopasowane (skrócone lub wydłużone) w relatywnie szerokich granicach - bez istotnych zmian
pracy suwu - poprzez szczególne dopasowanie aktywnych części
magnetycznych sterujących charakterystyką siła elektromagnetyczna - suw. Oznacza to zwiększenie siły elektromagnetycznej przy
skróceniu suwu oraz zredukowane siły elektromagnetycznej przy
wydłużeniu suwu (przykłady patrz rys. 2.4.1)
rysunek 2.5.2.1
3. Napięcie, prąd, moc.
3.1. Dane dla napięcia i prądu są - o ile nie podano inaczej
- określone dla arytmetycznej średniej prądu stałego.
3.1.1. Znamionowe napięcie elektromagnesu przesuwnego jest to napięcie, dla którego został on skonstruowany. Podane w kartach
urządzenia wartości - jeżeli nie określono ich inaczej - biorą za
podstawę znamionowe napięcie 24V. Przy innych napięciach znamionowych mogą wystąpić - na skutek odmiennej izolacji uzwojenia wzbudzenia - odchyłki od podanych sił elektromagnetycznych, zarówno do góry (przeważnie przy > 24V) jak również w dół
(przeważnie przy < 24V).
3.1.2. Napięcie przewód - ziemia jest to napięcie, dla którego są obliczone odcinki izolacyjne, pełzania i powietrze.
Jako napięcie znamionowe izolacji (napięcie odniesienia) obowiązuje - zg z DIN VDE 0110/11.72 §4 - tabela 1 - następujące
wartości dla napięcia stałego:
15V, 36V, 75V, 150V, 300V, 450V, 450V, 600V.
Elektromagnesy przesuwne prądu stałego - jeżeli nie podano inaczej - są tak pomyślane odnośnie ich napięcia przewód - ziemia,
że określonemu napięciu przewód - ziemia przyporządkowane są
równe lub mniejsze napięcia znamionowe.
3.1.3. Trwale dopuszczalna zmiana napięcia elektromagnesów przesuwnych prądu stałego wynosi +6% do - 10% napięcia znamionowego.
rysunek 2.4.1
3.1.4. Prąd obliczeniowy jest to prąd, który ustala się przy napięciu znamionowym i temperaturze uzwojenia wzbudzenia + 20°C. Może
być on wyznaczony przez podzielenie podanej w kartach urządzenia mocy znamionowej przez napięcia znamionowe.
5
JAKOŚĆ OD 1912
3.1.5. Prąd probierczy jest to prąd, do którego odnosi się w kartach
urządzenia wartość siły elektromagnetycznej. Wynika on z:
gdzie UN jet to napięcie znamionowe i RW jest to ustalona cieplnie
rezystancja uzwojenia wzbudzenia.
4.8.2. Praca przerywana (S3)
Czas pracy i bezprądowa przerwa zmieniają się w regularnej lub
nieregularnej kolejności, przy czym, przerwy są tak krótkie, że
urządzenie nie ochładza się do swojej temperatury odniesienia
(rys 4.8.2.1)
3.2. Moc
Moc znamionowa PN, która podana jest w kartach urządzenia, odnosi się do napięcia znamionowego i obliczeniowego prądu. Jeżeli
nie podaje się inaczej, jako podstawę przyjmuje się napięcie znamionowe 24V.
4. Czas pracy, czas pełnego cyklu, czas programu, rodzaj
pracy, cykl roboczy, liczba łączeń, częstotliwość łączenia
i znamionowe rodzaje pracy.
4.1. Czas pracy t5 - jest to czas, który leży między załączeniem i wyłączeniem prądu.
rysunek 4.8.2.1
4.8.3. Praca dorywcza (S2)
Czas pracy jest tak krótki, że temperatura ustalona nie jest osiągana. Bezprądowa przerwa jest tak długa, że przyrząd ochładza się
praktycznie do temperatury odniesienia (rys. 4.8.3.1.)
rysunek 4.8.3.1
5. Dobór elektromagnesu dla różnych rodzajów pracy
znamionowej.
rysunek 4.1
4.2. Bezprądowa przerwa t6 jest to czas, który leży między wyłączeniem i ponownym załączeniem prądu.
4.3. Czas pełnego cyklu jest to suma czasu pracy i bezprądowej
przerwy.
4.4. Czas programu jest to jednorazowe lub okresowo powtarzalne zsumowanie czasów pełnego cyklu o różnej długości.
4.5. Rodzaj pracy (%) jest to procentowy stosunek czasu pracy do czasu pełnego cyklu.
4.6. Cykl roboczy obejmuje pełny przebieg za - i wyłączania
4.7. Częstotliwość łączenia jest to liczba cykli roboczych na godzinę.
4.8. Znamionowe rodzaje pracy
5.1. Elektromagnes może być dobrany do pracy ciągłej (S1) tylko wtedy, gdy jego uzwojenie wzbudzenia przewidziane jest do ciągłego
załączenia= 100% ED. Należy zwrócić uwagę, że przy ciągłym włączeniu przez dłuższy czas należy elektromagnes okazjonalnie wyłączyć, ażeby uniknąć szkodliwego oddziaływania środowiska (np.
brud, wilgoć...) na funkcjonalne części elektromagnesu.
5.2. Dla pracy przerywanej (S3) mogą być załączone istotnie większe
moce i przez to siły elektromagnetyczne, aniżeli przy pracy ciągłej.
Miarodajnym dla dopuszczalnej załączonej mocy jest względny
czas pracy (załączenia), czas pełnego cyklu i termiczna stała czasowa elektromagnesu. Wartościami preferencyjnymi dla czasów pełnego cyklu sa wg DIN VDE 0580: 2,5,10 i 30 minut. Preferencyjnymi
wartościami dla względnego czasu pracy (%ED) są 5, 15, 25, 40%.
Podane w kartach przyrządu wartości siły, mocy, pracy suwu i czasu odnoszą się bezwzględnie do czasu pełnego cyklu wynoszącego 5 minut (300 s). Dla tego czasu pracy podaje się nastepujące
wartości maksymalne dla czasów pracy:
Różne rodzaje pracy, które mogą być przyjęte dla elektromagnesów
przesuwnych prądu stałego, są to:
4.8.1 Praca ciągła (S1)
czas pracy jest tak długi, że praktycznie jest osiągana temperatura
ustalona (rys. 4.8.1.1)
Jeżeli dopuszczalny maksymalny czas pracy jest przekroczony, należy dobrać elektromagnes dla następnego, większego względnego czasu pracy.
Jeżeli czas pracy przekracza 120 s, to elektromagnes jest przewidziany do pracy ciągłej = 100% ED.
rysunek 4.8.1.1
6
W szczególnie krytycznych przypadkach jest możliwe optymalne dopasowanie elektrycznej mocy i tym samym siły elektromagnetycznej
dla określonego, względnego czasu pracy - każdorazowo w danym
przypadku czasu pełnego cyklu i danej termicznej stałej czasowej
elektromagnesu. W tych przypadkach prosimy o kontakt z nami.
JAKOŚĆ OD 1912
5.3. Dla pracy dorywczej mogą być - podobnie jak przy pracy przerywanej - realizowane istotnie większe moce i tym samym osiągane
większe siły elektromagnetyczne. Także w tych przypadkach prosimy o kontakt z nami z danymi o dokładnych warunkach pracy.
6. Czas przyciągania i zwalniania oraz mozliwość wpływu
na czas przyciągania.
rysunek 6.2.1.1
6.1. Czasy przyciągania i zwalniania (odpadania)
Dla wyjaśnienia czasów przyciągania i zwalniania oraz ich składowych służy oscylogram (rys. 6.1)
W diagramie ( 6.2.1.2) podane jest w przybliżeniu skrócenie czasu
przyciągania, które uzyskuje się przez to postępowanie.
rysunek 6.2.1.2
t21
t11
t22
t12
t1
Wielkość wstępnego rezystora otrzymuje się z iloczynu ohmowej
rezystencji uzwojenia wzbudzenia RCU przez stosunek:
t2
R = Rcu ·
rysunek 6.1
6.1.1. Czas przyciągania t1 jest to suma czasu zwłoki odpowiedzi t11
i czasu suwu t12 (od punktu czasu 0 do punktu czasu 2)
6.1.1.1. Zwłoka odpowiedzi t11 jest to czas od załączenia prądu (punkt
czasu 0) do początku ruchu kotwicy (punkt czasu 1). W tym czasie powstaje i rozprzestrzenia się pole magnetyczne tak dalece, że
przezwycięża zewnętrzne siły reakcji i wprowadza w ruch kotwicę.
Jeżeli np. czas przyciągania powinien wynosić tylko 70% wartości
z listy danych technicznych, to napięcie sieci musi być U=2,6 · UM
(patrz diagram - rys 6.2.1.2)
Wstępny rezystor przelicza się:
R = Rcu ·
6.1.1.2. Czas suwu t12 jest to czas od początku ruchu kotwicy (punkt czasu 1) do osiągnięcia końcowego położenia suwu (punkt czasu 2).
6.1.2. Czas zwalniania t2 jest to suma zwłoki zwalniania t21 i czasu powrotu t22 (od punktu czasu 3 do punktu czasu 5)
6.1.2.1. Zwłoka zwalniania t21 jest to czas od wyłączenia prądu (punkt
czasu 3) do początku ruchu powrotnego kotwicy (punkt czasu 4). W tym czasie pole magnetyczne słabnie na tyle, że kotwica pod wpływem zewnętrznych sił reakcji może rozpocząć
ruch powrotny.
6.1.2.2. Czas powrotu t22 jest to czas od początku ruchu powrotnego
(punkt czasu 4) kotwicy do osiągnięcia położenia początkowego suwu (punkt czasu 5).
6.1.3. Podane w wykazie (kartach danych technicznych) wartości czasów przyciągania i zwalniania zostały wyznaczone wg DIN VDE
0580 w stanie roboczym - cieplnie ustalonym dla znamionowego
napięcia i przy 70% obliczeniowej (znamionowej) siły elektromagnetycznej (obciążenie ciężarem).
Przez szeregowe włączenie ohmowej rezystencji i odpowiednie
zwiększenie napięcia sieciowego (rys 6.2.1.1) zmniejsza się elektromagnetyczną stałą czasową obwodu elektrycznego i tym samym redukuje się także czas przyciągania.
2,6 · U - Um
= 1,6 · Rcu
Um
Jeżeli do dyspozycji jest tylko napięcie U=UM, wtedy należy przewidzieć elektromagnes dla odpowiednio niższego napięcia. W naszym przykładzie musiałoby uzwojenie wzbudzenia byc przeznaczone dla napięcia:
U’M =
Um
= 0,384 · UM
2,6
Ohmowa rezystancja wynosi wtedy:
R=1,6 · RCU
Dla RCU należy wyznaczyć - w stanie cieplnie ustalonym - rezystencję uzwojenia wzbudzenia. Jest ona wyliczona wstępnie dla klasy
B materiałów izolacyjnych.
6.2. Możliwości wpływu na czas przyciągania
6.2.1. Szybkie wzbudzenie
U - Um
Um
RCU=1,4 · R20
gdzie:
RCU = oznacza cieplnie ustaloną rezystencję uzwojenia wzbudzenia
R20 = oznacza rezystancję uzwojenia wzbudzenia w temperaturze
wyjściowej 20°C.
7
JAKOŚĆ OD 1912
6.2.2. Przewzbudzenie.
Przy skracaniu czasu przyciągania poprzez przewzbudzenie zwiększa się - w trakcie czasu przyciągania - przez zwiększenie napięcia
moc przyciagania i tym samym określająca czas przyciągania siła
elektromagnetyczna. Zależnie od wysokości przekroczenia temperatury uzwojenia wzbudzenia względnie mocy przyciągania mogą
być osiągnięte skrócone czasy przyciągania podane na tabliczce
znamionowej. Mogą być zastosowane nastepujące łączenia.
6.2.2.1. Wstępny opornik szeregowy z łącznikiem bocznikującym
(rysunek 6.2.2.1.1)
rysunek 6.2.2.2.2
rysunek 6.2.2.1.1
rysunek 6.2.2.2.3
Podczas procesu przyciągania rezystancja RV jest zmostkowana przez łącznik S. Elektromagnes otrzymuje przez to pełne napięcie sieciowe. Dopiero po osiągnięciu końcowego położenia
suwu lub bezpośrednio przed tym łącznik S otwiera się i napięcie na elektromagnesie jest redukowane do UM przez spadek
napięcia na oporniku wstępnym. Łącznik S może być uruchomiony zarówno przez sam elektromagnes, jak również przez
zwłoczny przekaźnik lub łączenie elektroniczne.
Napięcie na wstępnym rezystorze R wolno narasta odpowiednio
do napięcia ładowania kondensatora i odpowiadająco temu obniża sie wolno napięcie na elektromagnesie. Moc - w zalezności
od czasu - ma przebieg e-funkcji, nie posiada ona, jak opasane
przy przełączeniu, charakteru funkcji skokowej.Odpowiednio
moc wzbudzenia uzwojenia wzbudzenia ma początkowo wysoką
wartość i już w trakcie procesu suwu mniejszą wartość. Pomimo
to daje się osiągnąć przy pomocy tego układu połączeń - przy
dobrze dobranym kondensatorze - krótkie czasy przyciągania.
6.2.2.3. Odczep transformatora i prostownik.
rysunek 6.2.2.1.2. łącznik jest uruchamiany przez elektromagnes
Przez zależne od suwu lub czasu przełączenie łącznika S z napięcia przyciągania na napięcie (pod)trzymania, osiąga się ten
sam efekt, jak z wstępnym rezystorem i zwierającym go łącznikiem, jednak z tą zaletą, że nie towarzyszą w tym przypadku tak
wysokie straty ciepła, jak przy rezystorze wstępnym. Wadą jest
naturalnie nakład środków na transformator oraz to, że układ
połączeń może być ograniczony tylko do takich przypadków,
w których jest do dyspozycji napięcia przemienne.
W przypadku uruchamiania łącznika przez elektromagnes (rysunek 6.2.2.1.2) punkt łączenia łącznika musi być nastawiony
bardzo dokładnie krótko przed osiągnięciem końcowego położenia suwu. Podczas zastosowania łącznika czasowego - dla
pewności możliwe jest (patrz rysunek 6.2.2.1.3) pozytywne nałożenie się czasu przewzbudzenia i przez to układ staje się istotnie
bardziej niewrażliwy.
rysunek 6.2.2.3.1
6.2.2.4. Oporność pojemnościowa w obwodzie prądu przemiennego.
rysunek 6.2.2.1.3 łacznik jest uruchamiany
przez zwłoczny napęd przekaźnika
Przy zamkniętym łączniku S elektromagnes otrzymuje pełne napięcie przyciągania. Jeżeli łącznik S-otworzy się - albo poprzez
łączenie zależne od suwu, albo zależne od czasu - to przyłożone
do elektromagnesu napięcie zmniejsza się - o napięcie odłożone na oporności pojemnościowej kondensatora C - do napięcia
podtrzymania. Zaleta polega na tym, że na oporności pojemnościowej kondensatora nie powstają prawie żadne straty ciepła,
a także na tym, że nie jest wymagany transformator. Dla tego
układu połączeń potrzebne jest napięcie przemienne
6.2.2.2 Wstępny opornik szeregowy z kondensatorem.
rysunek 6.2.2.2.1
8
rysunek 6.2.2.4.1
JAKOŚĆ OD 1912
6.2.2.5. Sterowanie poprzez elektroniczny przyrząd sterujący.
Przy podaniu rozkazu przez łącznik S następuje wysterowanie
elektromagnesu wysokim napięciem przyciągania, tak że podczas fazy przyciągania jest do dyspozycji wysoka moc elektryczna wywołująca dużą siłę elektromagnetyczną. Czas przyciągania jest przez to zdecydowanie skrócony. W końcu dla fazy
podtrzymania przyrząd - po czasie przewzbudzenia - przełączy
napięcie na niewielkie napięcie podtrzymania, ażeby elektromagnes nie uległ przeciążeniu termicznemu.
Przy zastosowaniu tego rodzaju sterowania należy dopasować
do siebie przyrząd sterujący i elektromagnes z uwzględnieniem
warunków pracy.
tabela 7.2.1
7.3.Rodzaje chłodzenia
Rozróżnia się następujące rodzaje chłodzenia
a) chłodzenie przez nieruchome powietrze otoczenia
b) chłodzenie przez ruchome powietrze otoczenia
rysunek 6.2.2.5.1
c) chłodzenie przez odprowadzanie ciepła
d) chłodzenie przez szczególne środki chłodzące
7. Temperatury, klasy izolacji, rodzaje chłodzenia.
Przy zamawianiu elektromagnesów prosimy o podanie odpowiedniego rodzaju chłodzenia.
7.1 Temperatury.
7.1.1. Temperatura otoczenia u13 (w °C) przyrządu jest to średnia temperatura w ustalonym miejscu swojego otoczenia - na końcu pomiaru temperatury.
7.1.2. Temperatura ustalona u23 (w °C) przyrządu lub jego części jest to
wystepująca temperatura w przypadku równości doprowadzanego i odprowadzanego ciepła.
7.1.3. Temperatura odniesienia u11 (w °C) jest to temperatura ustalona
w stanie bezprądowym, przy zastosowaniu przyrządu zgodnym
z przeznaczeniem. Może ona mieć inne wartości niż temperatura
otoczenia np. przy zamontowaniu elektromagnesu na hydraulicznym zaworze zasuwy z przepływającym ciepłym olejem.
8. Napięcia probiercze.
Dla stwierdzenia zdolności izolacyjnej elektromagnesów prądu stałego są one wszystkie sprawdzone przed opuszczeniem zakładu na
wytrzymałość napięciową.
8.1. Rodzaj i wysokość napięcia pobierczegop (UP).
Kontrola jest przeprowadzana przy pomocy praktycznie sinusoidalnego napiecia przemiennego 50 Hz. Jego wysokość jest ustalona
wg napięcia: przewód - ziemia.
7.1.4. Temperatura graniczna u21 (w °C) jest to najwyższa dla przyrządu
lub jego części dopuszczalna temperatura.
7.1.5. Przekroczenie temperatury D u31 (w K) jest to różnica między
temperaturą przyrządu lub jego części i temperaturą odniesienia.
7.1.6. Końcowa temperatura przekroczenia D u32 (w K).
7.1.6. Końcowe przekroczenie temperatury D u32 (w K) jest to przekroczenie temperatury na końcu procesu nagrzewania, jest ono
najczęściej temperaturą ustaloną.
7.1.7 Graniczne przekroczenie temperatury D u33 (w K) jest to dopuszczalna najwyższa wartość przekroczenia temperatury przy znamionowych warunkach pracy.
7.1.8. Różnica punktu gorącego D u34 (w K) jest to różnica między średnią temperaturą uzwojenia i temperaturą w najgorętszym miejscu
uzwojenia.
7.2. Klasy termiczne.
Materiały izolacyjne podzielone są - odpowiednio do swojej wytrzymałości ciągłej temperatury - na klasy izolacji (patrz tab. 7.2.1.).
Przy ustalaniu granicznego przekroczenia temperatury przyjmuje sie
za podstawę dla elektromagnesów przesuwnych prądu stałego temperaturę odniesienia + 35°C i różnicę punktu gorącego 5 K.
Uzwojenia wzbudzenia elektromagnesów DC odpowiadają w ogólności klasie izolacji B. Dla szczególnych stosunków pracy elektromagnesy te mogą być wyprodukowane także w klasie izolacji F i H.
W tych przypadkach prosimy o kontakt z nami.
Napięcie przewód-ziemia UN (V) = napięcie znamionowe. UP(V) = napięcie probiercze (wartość skuteczna napięcia przemiennego, kategoria przepięciowa III)
tabela 8.1.1
8.2. Przeprowadzenie badanie napięciowego.
Napięcie probiercze - należy przyłożyć w trakcie badania między
uzwojenie wzbudzenia i części metalowe podlegające dotykowi (np.
przez obsługę). Jeżeli istnieje więcej elektrycznie odseperowanych
uzwojeń wzbudzenia, to należy sprawdzić na wytrzymałość napięciową wszystkie te uzwojenia wzajemnie między sobą, jak również w stosunku do podlegających dotykowi części metalowych.
Napięcie probiercze przykłada się w pełnej wysokości i ok. 1 s obciąża badany obiekt. Wynik badania uznaje sie za pozytywny, gdy
nie wystąpi ani przebicie ani przeskok i materiał izolacyjny nie nagrzeje się w sposób widoczny.
8.3. Powtarzane próby napięciowe.
Próba napięciowa przeprowadzana w fabryce nie powinna być
w miarę możliwości - powtarzana. Przeprowadzenie na specjalne
życzenie (przy odbiorze) drugie badanie może być wykonane tylko
z 80% wartości podanej w tabeli.
9
JAKOŚĆ OD 1912
9. Normalne warunki pracy
Elektromagnesy prądu stałego są przewidziane do pracy w następujących normalnych warunkach:
9.1. Temperatura otoczenia nie przekracza 40°C i jej wartość średnia
w ciągu 24 godzin nie przekracza 35°C. Dolna granica temperatury
otoczenia wynosi -5°C.
9.2. Wysokość n.p.m. miejsca stosowania wynosi nie więcej niż 1000 m.
9.3. Otaczające powietrze nie powinno być w istotny sposób zanieszczyszone pyłem, dymem, agresywnymi gazami i parami lub zawartością soli.
12. Wskazówka dotycząca usuwania przepięć powstałych
w trakcie rozłącznia oraz gaszenia łuku (iskier).
12.1 Usuwanie przepięć powstałych w trakcie odłączania.
Indukcyjność, którą obarczony jest elektromagnes przesuwny prądu stałego, powoduje szczególnie przy większych elektromagnesach wysokie przepięcia, które mogą prowadzić do przebicia izolacji elektrycznej.
Zaleca się dla ich stłumienia następujące postępowania:
12.1.1. Wytłumienie przy pomocy rezystencji ohmowej.
9.4. Wilgotność względna otaczającego powietrza nie powinna przekraczać 50% przy 40°C. Przy niższych temperaturach może być dopuszczona wyższa wilgotność: np. 90% przy 20°C. Należy wziąć pod
uwagę okazjonalnie występujące średnie powstawanie skroplin.
9.5. Przy montażu urządzeń należy przestrzegać naszych wytycznych
instalacyjnych.
9.6. Jeżeli w praktyce występują odchyłki od tych normalnych warunków pracy, to muszą być podjęte odpowiednie działania, jak wyższy stopień ochrony, specjalna ochrona powierzchni itd. W takich
przypadkach prosimy o kontakt z nami i przekazanie danych o występujących warunkach pracy.
9.7. Jeżeli przyrządy będą użytkowane w ruchu ciągłym, to należy zwrócić uwagę na zwiększoną temperaturą powierzchni.
rysunek 12.1.1.1
RP = rezystancja równoległa
R20 = rezystancja uzwojenia wzbudzenia dla temperatury
odniesienia + 20°C.
Poprzez rezystancję równoległą R przepięcie powstałe przy
odłączaniu jest ograniczone do wartości:
10. Żywotność.
Żywotność przyrządu i żywotność części zużywających się przyrządów elektromagnetycznych jest zależna nie tylko od rodzaju
budowy, lecz także w znacznej mierze od zewnętrznych warunków,
takich jak położenie przyrządu po zamocowaniu, rodzaj i wysokość
obciążenia. Dlatego stanowisko dotyczące żywotności musi pozostawać uzgodnione między klientem i MSM.
UU = U
RP
R20
Przy tym układzie połączeń czas zwalniania jest lekko opóźniony.
12.1.2. Wytłumienie przy pomocy warystorów (zależnych od napięcia
rezystorów)
11. Przyłącze przesuwnych elektromagnesów prądu stałego.
11.1. Przyłącze napięcia stałego (rys. 11.1.1)
rysunek 12.1.2.1
rysunek 11.1.1
11.2. Przyłącze napięcia przemiennego.
Jeżeli nie ma do dyspozycji napięcia stałego, to następuje podłączenie elektromagnesów prądu stałego przy pomocy prostownika,
najczęściej w układzie mostkowym, zastosowanie może znaleźć
zarówno prostownik selenowy jak i krzemowy.
Warystor jest tak skonstruowany, że przy napięciu znamionowym posiada bardzo dużą rezystancję i tym samym przy zamkniętym łączniku S przewodzi tylko mały prąd. Rezystancja
warystora zmniejsza się jednak wyraźnie przy wystąpieniu przepięcia powstałego w trakcie wyłączania, przez co przepięcie jest
tłumione. Czas zwalniania jest nieznacznie wydłużony.
12.1.3. Wytłumienie przy pomocy prostownika sieciowego
(rysunek 12.1.3.1)
rysunek 11.2.1
Jeżeli napięcie sieciowe wynosi ~ 230V, to elektromagnes DC - przy
zastosowaniu prostownika krzemowego - musi być przewidziany do
pracy na napięcie 205 V DC. Prostowniki krzemowe są przez nas
także dostarczane w komplecie z elektromagnesem prądu stałego
i najczęściej wbudowane w skrzynce zaciskowej każdego elektromagnesu. Jeżeli w kartach danych technicznych nie ma informacji
o powyższym to w razie potrzeby prosimy o kontakt z nami.
10
rysunek 12.1.3.1
Przy łączeniach prądu przemiennego przepięcie powstałe przy
wyłączeniach jest całkowicie wytłumione, jednakże zwalnianie
kotwicy jest bardzo mocno opóźnione.
JAKOŚĆ OD 1912
d) rodzaj pracy (% ED) lub czas załączenia i czas wyłączenia dla
każdego łączenia lub czas programu
12.2. Gaszenie iskier (łuku).
Wysokie przepięcie powstałe w trakcie wyłączania wywołuje przy
zastosowanych łacznikach - o ile nie są przewidziane środki gaszenia iskier - łuk elektryczny, a więc wypalanie się styków i dyfuzję materiału. Stosowanym środkiem gaszenie łuku jest gaszenie
przy pomocy warystora oraz członu Rc (rys. 12.2.1)
c
15. Wytyczne instalacyjne dla przesuwnych elektromagnesów prądu stałego.
Przy pomocy warystora V przepięcie tłumione jest do napięcia
szczytowego zastosowanego kondensatora.
Załączony równolegle do zestyku łączącego człon RC powoduje,
że występujące na zestyku napięcie nie przekracza minimum napięcia wystąpienia łuku, przez co w sposób pewny unika się łuku
elektrycznego.
13. Elektromagnetyczne stałe czasowe (t) i indukcyjności.
Dla określenia indukcyjności elektromagnesów przesuwnych dużej
mocy prądu stałego podane są w wykazie danych elektromagnetyczne stałe czasowe dla początkowego położenia suwu kotwicy. Z tych
stałych czasowych mogą być określone - dla różnych rodzajów pracy i napięć sieci - indukcyjności wg następującego przykładu:
podane:
typ elektromagnesu G TC A 070K
ED = 100%
Napięcie znamionowe = 180 V DC
poszukiwane:
indukcyjność L1 (H)
w początkowym położeniu suwu kotwicy;
indukcyjność L2 (H)
w końcowym położeniu suwu kotwicy.
znamionowa moc z listy: PN=33 W,
ze znamionowej mocy otrzymuje się
rezystancję uzwojenia wzbudzenia
R=
g) rodzaj zastosowania wzgl. układ i bliższe dane o warunkach
montażu
v
RC
rysunek 12.2.1
rozwiązanie:
f ) dobowa ilość godzin pracy
h) dane o warunkach pracy, takich jak temperatura odniesienia,
jakość powietrza otoczenia, dane o przewidywanym stopniu
ochrony (np. woda fali, woda rozspryskowa, silne zagrożenie
pyłem itd.)
s
u
e) czestotliwość łączenia (ilość łączeń na godzinę)
U2
1802
= 980 W
=
PN
33
15.1 Położenie robocze.
Elektromagnesy przesuwne prądu stałego (MSM) mogą być stosowane w dowolnym położeniu montażowym (roboczym). W interesie żywotności łożysk należy zwrócić uwagę na to, ażeby zmniejszyć siły działające w kierunku osiowym.
15.2. Zabudowa, montaż.
Kotwicę eletromagnesu należy połączyć z uruchamiającą częścią
maszyny przy pomocy łącznika lub widlastej głowicy nie w sposób
sztywny, lecz przegubowo z luzem ze wszystkich stron.
15.3. Uruchomienie
Przyłączone napięcie musi być zgodne z napięciem znamionowym podanym na tabliczce znamionowej. Elektromagnesy nie
są przyrządami gotowymi do zastosowania w znaczeniu DIN VDE
0580. Użytkownik powinien przestrzegać opisane w DIN VDE 0580
wymagania i procedury ochrony.
15.4. Zewnętrzne siły reakcji.
Wszystkie elektromagnesy powinny być eksploatowane przynajmniej z 2/3 swojej siły elektromagnetycznej. Unika się przez to z całą
pewnością “klejenia” się kotwicy.
Jeżeli elektromagnes ma do pokonania zewnętrzne siły sprężystości, to należy go tak dobrać, że charakterystyka sprężyny jest dopasowana do charakterystyki siła elektromagnetyczna - suw.
15.5. Zabezpieczenie
Pobór prądu w A wylicza się wg:
Indukcyjność w początkowym położeniu suwu
L1 = t1 × R = 31 × 10-3
×
980 = 30,4 (H)
Indukcyjność w końcowym położeniu suwu
L2 = t2 × R = 35 × 10-3
×
980 = 34,3 (H)
Należy zwrócić uwagę, że w tym obliczeniu stałe czasowe wstawia
się w sekundach tzn., że podane w wykazie danych wartości stałych czasowych muszą być przemnożone przez 10-3.
14. Dane zamówieniowe dla przesuwnych
elektromagnesów prądu stałego
a) typ
b) napięcie
c) suw s i siła elektomagnetyczna F oraz żądana charakterystyka
siła elektromagnetyczna - suw
I=
P
U
gdzie P= moc znamionowa (W); U=napięcie znamionowe (V)
Po wyznaczeniu natężenia prądu może być dobrany odpowiedni
bezpiecznik.
15.6. Spadek napięcia i przekrój przewodów.
Do elektromagnesów muszą być doprowadzone wymagane napięcia znamionowe. Spadek napięcia przy ułożeniu kabla powinien być utrzymany - poprzez prawidłowy dobór przekroju przewodu - w wąskich granicach (normalnie do 5%).
15.7. Obce zazębienie lub zmiany.
Każda zmiana, np. nawiercenia korpusu elektromagnesu, użycie
innego drążka naciskowego itd. może prowadzić do zakłóceń
funkcjonowania elektromagnesu (np. uszkodzenie cewki). W takich wypadkach nie ponosimy kosztów napraw gwarancyjnych.
11
JAKOŚĆ OD 1912
15.8. Uwaga do technicznych wytycznych harmonizujących
w obrębie europejskiego rynku wewnętrznego.
Elektromagnesy tego zakresu produktów są przyporządkowane
dyrektywie niskonapięciowej 73/23 EWG. Dla zagwarantowania
celów ochrony tego rozporządzenia produkty są produkowane
i sprawdzane wg. obowiązującej DIN VDE 0580. Dokumenty te
obowiązują także jako Deklaracja Zgodności producenta.
Uwaga do wytycznych EMV: 89/336 EWG.
Elektromagnesy nie podlegają przepisom wytycznych EMV, ponieważ w rozumieniu wytycznych nie emitują one zakłóceń elektromagnetycznych i ich praca - także poprzez zakłócenia elektromagnetyczne - nie jest szkodliwa.
Dotrzymywanie wytycznych EMV należy dlatego do użytkownika,
który zapewnia to przez odpowiednie oprzewodowanie.
Przykłady ochronnych okablowań mogą być zaczerpnięte każdorazowo z technicznych podkładek dokumentowych.
Techniczne objaśnienia
GXX
12
Elektromagnesy przesuwne prądu stałego
GXXE
Elektromagnesy w wykonaniu Ex
GXX2
dodat.
Proporcjonalne elektromagnesy
prądu stałego
GXXV
Elektrorygle prądu stałego
WXX
Elektromagnesy przesuwne
prądu przemiennego
PXX
Elektromagnesy zaworów prądu stałego
lub przemiennego dla pneumatyki
HXX
Elektromagnesy sterujące prądu stałego
lub przemiennego dla hydrauliki
DXX
Elektromagnesy prądu trójfazowego
YXX
Elektromagnesy wibracyjne
KXX
Sprzęgła i hamulce elektromagnetyczne