Příloha č

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Bicalutamide medac 50 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka zawiera 50 mg bikalutamidu (Bicalutamidum).
Substancje pomocnicze: zawiera 60,44 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki powlekane
Biała, okrągła, obustronnie wypukła tabletka powlekana z wytłoczonym napisem „BCM 50” po jednej
stronie.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie zaawansowanego raka gruczołu krokowego w skojarzeniu z terapią analogiem hormonu
uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH) lub kastracją chirurgiczną.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dorośli mężczyźni, w tym pacjenci w podeszłym wieku: 50 mg (1 tabletka) raz na dobę, zawsze o tej
samej porze (zwykle rano lub wieczorem).
Dzieci i młodzież
Bikalutamid nie jest wskazany u dzieci i młodzieży.
Tabletki należy połykać w całości popijając płynem.
Leczenie bikalutamidem należy rozpocząć przynajmniej 3 dni przed rozpoczęciem leczenia analogiem
LHRH lub jednocześnie z kastracją chirurgiczną.
Zaburzenia czynności nerek
Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Brak doświadczenia ze
stosowaniem bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny
< 30 ml/min) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności wątroby
Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów z małym zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów
z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może nastąpić kumulacja substancji
czynnej (patrz punkt 4.4).
4.3 Przeciwwskazania
Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i dzieci.
Bikalutamidu nie wolno stosować u żadnego pacjenta, który wykazuje nadwrażliwość na ten produkt
leczniczy.
Jednoczesne stosowanie terfenadyny, astemizolu lub cyzaprydu z bikalutamidem jest przeciwwskazane
(patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Rozpoczęcie leczenia powinno odbywać się pod bezpośrednią kontrolą lekarza specjalisty.
Bikalutamid jest w dużym zakresie metabolizowany w wątrobie. Dostępne dane wskazują, że eliminacja
leku może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić
do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. W związku z tym, należy zachować ostrożność przy stosowaniu
bikalutamidu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Podczas stosowania bikalutamidu rzadko obserwowano ciężką niewydolność wątroby (patrz punkt 4.8).
Jeżeli zaburzenia mają ciężki przebieg należy przerwać leczenie bikalutamidem.
W związku z możliwością zaburzeń czynności wątroby należy rozważyć wykonywanie okresowych
badań czynności wątroby. Przewiduje się, że większość zmian występuje w ciągu pierwszych 6 miesięcy
leczenia bikalutamidem.
U mężczyzn leczonych agonistami LHRH obserwowano obniżoną tolerancję glukozy. Może to objawiać
się cukrzycą lub utratą kontroli glikemicznej u osób z uprzednio istniejącą cukrzycą. W związku z tym
należy rozważyć monitorowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów równocześnie przyjmujących
bikalutamid z agonistami LHRH.
Wykazano, że bikalutamid hamuje cytochrom P450 (CYP 3A4), i w związku z tym należy zachować
ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leków metabolizowanych głównie przez CYP 3A4, (patrz
punkty 4.3 i 4.5).
Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy,
niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Brak dowodu na występowanie jakichkolwiek farmakodynamicznych i farmakokinetycznych interakcji
pomiędzy bikalutamidem a analogami LHRH.
W badaniach in vitro wykazano, że R-enancjomer bikalutamidu jest inhibitorem izoenzymu CYP 3A4,
jak również w mniejszym stopniu zmniejsza aktywność izoenzymów CYP 2C9, 2C19 i 2D6.
Pomimo, iż badania kliniczne z wykorzystaniem antypiryny jako markera aktywności cytochromu P450
(CYP) wykazały brak potencjału wystąpienia interakcji pomiędzy innymi lekami a bikalutamidem.
Obserwowano zwiększenie średniej ekspozycji midazolamu (AUC) o 80% po równoczesnym podawaniu
bikalutamidu przez 28 dni, co może mieć znaczenie dla leków o niskim indeksie terapeutyczym. Z tego
powodu przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie terfenadyny, astemizolu lub cyzaprydu (patrz
punkt 4.3). Należy również zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego podawania
bikalutamidu z takimi związkami jak cyklosporyna lub blokery kanałów wapniowych. W szczególności w
przypadku wystąpienia wzmożonego lub niekorzystnego działania leku konieczne może być zmniejszenie
dawki tych leków. W przypadku cyklosporyny zaleca się ścisłe monitorowanie stanu klinicznego i stężeń
w osoczu po rozpoczęciu i po zakończeniu leczenia bikalutamidem.
Należy zachować ostrożność w przypadku podawania bikalutamidu pacjentom przyjmującym leki
hamujące procesy oksydacji w wątrobie, takie jak cymetydyna lub ketokonazol. Teoretycznie, może to
powodować zwiększenie stężenia bikalutamidu w osoczu, co potencjalnie może doprowadzić do
zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych.
W badaniach in vitro wykazano, że bikalutamid może wypierać lek przeciwzakrzepowy, będący
pochodną kumaryny - warfarynę z miejsc jej wiązania z białkami. W związku z tym zaleca się ścisłe
monitorowanie czasu protrombinowego u pacjentów przyjmujących przeciwzakrzepowe pochodne
kumaryny i rozpoczynających leczenie bikalutamidem.
4.6 Ciąża i laktacja
Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i nie może być podawany kobietom w ciąży lub matkom
karmiącym.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu
Nie jest prawdopodobne, aby bikalutamid zaburzał zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu. Jednak należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia senności i
zawrotów głowy. Pacjenci, u których takie objawy wystąpią, powinni zachować ostrożność.
4.8 Działania niepożądane
W niniejszej części zdefiniowano następujące częstości występowania działań niepożądanych: bardzo
często ( 1/10), często ( 1/100 do < 1/10), niezbyt często ( 1/1 000 do < 1/100), rzadko ( 1/10 000 do
< 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), lub częstość nieznana (nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
Tabela 1: częstość występowania działań niepożądanych
Klasyfikacja układów Częstość
i narządów
Przy podawaniu bikalutamidu
50 mg jednocześnie z analogami
LHRH
Zaburzenia krwi i
układu chłonnego
Zaburzenia układu
immunologicznego
Często
Niedokrwistość
Niezbyt często
Zaburzenia
metabolizmu i
odżywiania
Zaburzenia
psychiczne
Zaburzenia układu
nerwowego
Często
Reakcje nadwrażliwości, w tym
obrzęk naczynioruchowy i
pokrzywka
Brak łaknienia
Często
Zmniejszenie libido, depresja
Bardzo często
Zawroty głowy
Często
Bardzo często
Senność
Uderzenia gorąca
Zaburzenia
naczyniowe
Zaburzenia układu
oddechowego, klatki
piersiowej i
śródpiersia
Zaburzenia żołądka i
jelit
Zaburzenia wątroby i
dróg żółciowych
Zaburzenia skóry i
tkanki podskórnej
Zaburzenia nerek i
dróg moczowych
Zaburzenia układu
rozrodczego i piersi
Zaburzenia ogólne i
stany w miejscu
podania
Badania
diagnostyczne
Niezbyt często
Śródmiąższowa choroba płuc
Bardzo często
Bóle brzucha, zatwardzenie,
nudności
Często
Często
Bardzo często
Niestrawność, wzdęcia
Zmiany parametrów wątrobowych
(włączając zwiększenie
aktywności aminotransferaz,
żółtaczkę) i (lub) zaburzenia
wątroby i dróg żółciowycha
Niewydolność wątrobyb
Łysienie, nadmierne owłosienie
lub odrost włosów, suchość skóry,
świąd, wysypka
Krwiomocz
Bardzo często
Ginekomastia i wrażliwość piersic
Często
Bardzo często
Impotencja
Astenia, bóle klatki piersiowej,
obrzęk
Często
Przyrost masy ciała
Rzadko
Często
Zmiany wątrobowe rzadko mają poważny przebieg i często mają charakter przejściowy, zanikając lub
zmniejszając swoje natężenie w czasie trwania leczenia lub po jego zakończeniu.
b
niewydolność wątroby rzadko występowała u pacjentów leczonych bikalutamidem, jednakże nie wykazano z całą
pewnością, że jej wystąpienie było związane z podawaniem leku. Należy rozważyć okresowe badanie czynności
wątroby (patrz również punkt 4.4)
c
Może być zmniejszona przez jednoczesną kastrację.
a
.
Dodatkowo, podczas badań klinicznych wykazano niewydolność krążenia (jako możliwe działanie
niepożądane w opinii badaczy-klinicystów, z częstością >1%) podczas jednoczesnego leczenia z
wykorzystaniem bikalutamidu i analogów LHRH. Nie udowodniono związku przyczynowego terapii
lekiem z rozwojem schorzenia.
4.9 Przedawkowanie
Nie opisano żadnego przypadku przedawkowania. Nie ma swoistego antidotum, leczenie powinno być
objawowe. Dializa prawdopodobnie nie jest skuteczna, ponieważ bikalutamid w dużym stopniu wiąże się
z białkami i nie jest odzyskiwany w postaci niezmienionej w moczu. Wskazane jest stosowanie ogólnego
leczenia wspomagającego, w tym częstej obserwacji czynności życiowych, jeżeli wskazane.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: przeciwandrogeny, kod ATC: L02BB03
Bikalutamid jest niesteroidowym lekiem o działaniu przeciwandrogenowym pozbawionym innej
aktywności endokrynnej. Wiąże się z receptorami androgenowymi bez aktywacji ekspresji genu, co
powoduje zahamowanie stymulacji androgenowej. Wynikiem tego hamowania jest regresja guzów
gruczołu krokowego. Z klinicznego punktu widzenia przerwanie leczenia u niektórych pacjentów może
powodować zespół objawów odstawienia leków przeciwandrogenowych.
Bikalutamid jest mieszaniną racemiczną, aktywność przeciwandrogenową wykazuje prawie wyłącznie
R-enancjomer.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Bikalutamid jest dobrze wchłaniany po podaniu doustnym. Nie udowodniono klinicznie znaczących
działań pokarmu na biodostępność.
S-enancjomer jest szybciej wydalany niż R-enancjomer, którego okres półtrwania w osoczu wynosi około
1 tygodnia.
Przy regularnym codziennym stosowaniu bikalutamidu stężenie R-enancjomeru w osoczu w porównaniu
z S-enancjomerem jest około dziesięciokrotnie większe, co wynika z jego długiego okresu półtrwania.
W przypadku gdy dawkę 50 mg bikalutamidu stosuje się codziennie, równowagowe stężenie w osoczu
R-enancjomeru osiąga około 9 mikrogramów/ml. Spośród łącznej liczby enancjomerów obecnych w
osoczu w stanie stacjonarnym 99% stanowi R-enancjomer, który ma dominujący udział w działaniu
terapeutycznym.
Wiek, niewydolność nerek ani łagodne lub umiarkowane uszkodzenie wątroby nie ma wpływu na
farmakokinetykę R-enancjomeru. Wykazano, że R-enancjomer jest eliminowany wolniej z osocza u
pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
Bikalutamid silnie wiąże się z białkami (mieszanina racemiczna 96%, R-bikalutamid 99,6%) i jest
głównie metabolizowany (na drodze utleniania i sprzęgania z kwasem glukuronowym): metabolity są
wydalane w moczu i z żółcią w przybliżeniu w równych proporcjach. Hydroliza glukoronidów następuje
po wydaleniu do żółci. Rzadko w moczu występuje się zmetabolizowany bikalutamid.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Bikalutamid jest czystym i skutecznym antagonistą receptorów androgenowych, zarówno u zwierząt
doświadczalnych jak i u ludzi. Głównym drugorzędnym działaniem farmakologicznym jest indukcja
zależnych od CYP450 oksydaz w wątrobie pełniących różne funkcje. Nie zaobserwowano indukcji
enzymów u ludzi. Zmiany w narządach docelowych u zwierząt są wyraźnie powiązane z
pierwszorzędowym i drugorzędowym farmakologicznym działaniem bikalutamidu, między innymi z
zanikiem tkanek zależnych od androgenów; hiperplazją, nowotworami lub rakiem tarczycy, komórek
wątroby lub Leydiga, zaburzeniami różnicowania płciowego potomstwa płci męskiej; odwracalnym
zaburzeniem płodności u mężczyzn. Badania genotoksyczności nie wykazały potencjalnego mutagennego
działania bikalutamidu. Wszystkie działania niepożądane obserwowane u zwierząt doświadczalnych są
uważane za swoiste dla gatunku, niemające znaczenia dla ludzi we wskazanym otoczeniu klinicznym.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń tabletki:
Laktoza jednowodna
Powidon K-29/32
Krospowidon typ A
Sodu laurylosiarczan
Magnezu stearynian
Otoczka:
Laktoza jednowodna
Hypromeloza
Tytanu tlenek (E 171)
Makrogol 4 000
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
5 lat
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 5, 7, 10, 14, 20, 28, 30, 40, 50, 56, 80, 84, 90, 98, 100, 140, 200 lub 280 tabletek
powlekanych.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU
medac
Gesellschaft für klinische
Spezialpräparate mbH
Fehlandtstr. 3
20354 Hamburg
Niemcy
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(-Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU /
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI
PRODUKTU LECZNICZEGO