2.- Ślady miłosierdzia z ubogimi

MIŁOSIERDZIE. ŚLADAMI BOGA
Program Zarządu Generalnego
2015 – 2021
Do Przełożonych Prowincji, Regionów, Dystryktów i ich rad
i do wszystkich Sercanów
WSTĘP
Abraham: naszym obrazem jako wspólnoty w drodze
„Zostaw swój kraj, jeśli możesz”. Nie, to nie w ten sposób zwrócił się Bóg do Abrahama. Bóg mu
nie powiedział „jeśli możesz”. Wręcz przeciwnie, Bóg wyraził się jasno, wprost, bez możliwości
błędnego rozumienia: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej, od twoich bliskich i z domu twego ojca do
kraju, który ci wskażę” (Rdz 12,1). Bez zwłoki, bez wahania. Tu chodziło o plan Boży, a nie o
życzenia Abrahama. To nowe życie, nowe szczęście, egzystancja z błogosławieństwem, w pełni: dla
niego i dla innych. Abraham to wierzący, który pozwala się kształtować przez Boga, który ma odwagę
zacząć wędrówkę, a który ze swej strony stanie się błogosławieństwem dla mężczyzn i kobiet (Rdz
12,2), tej niezmierzonej rzeszy jak gwiazdy na niebie i piasek morski (Rdz 15,5). W tym potrójnym
wymiarze odnajdujemy przewodnią linię dla naszego Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca
Jezusowego.
Zaczęliśmy pracować razem, jako Rada Generalna, począwszy od chwili powołania nas w maju
2015r. Byliśmy w Briatico, w domu z morską plażą, by spędzić czas razem i położyć pierwszy kamień
u fundamentów pracy w naszym zespole. Pojechaliśmy do Walencji w Hiszpanii, aby od profesorów
ESIC-u przejąć główne myśli na temat realizowania współpracy międzynarodowej. W spotkaniach
w Rzymie podjęliśmy pierwsze decyzje w sprawie „domu ojcowskiego”, który został nam
powierzony. W Vitorchiano, w domu na wsi, gdzie noc pozwala skierować wzrok ku gwiazdom na
niebie, napisaliśmy ten program na podstawie dokumentu końcowego XXIII Kapituły Generalnej. Z
tym Programem, drodzy współbracia, proponujemy podjęcie wędrówki, która powinna kształtować
posługę naszego Zgromadzenia w najbliższych sześciu latach, wędrówki, którą pragniemy przebyć
wspólnie.
Abraham, kontemplatywny jak mnich, wierzący, śmiały i odważny, ale również podszyty strachem,
czasem prawie depresyjnym. Jest pełen humoru jak klaun, miłosierny, dynamiczny i energiczny,
zdolny bez wahania do podania ręki; ale także niedowierzający, egoistyczny, niezdecydowany i
niechętny. I na koniec jest on zuchwały jak pirat, gotowy do podejmowania decyzji, hojny w dawaniu
swojego życia. W Abrahamie odnajdujemy przykładową figurę, która ma nam towarzyszyć przez
najbliższych sześć lat. W nim odczytujemy sytuację tego, kto cierpi z powodu odcięcia od korzeni,
1
jakie historia rezerwuje tak wielu współczesnym nam ludziom, doświadczanym na różne sposoby:
widzimy tych, którzy nie mają pracy, nie posiadają ziemi, są wykorzystywani, ludzi doświadczanych
na ciele i psychice, zapomnianych w domach opieki, dzieci ulicy, kobiety zmuszane do sprzedawania
swego ciała, tych, którzy są zmuszani do podjęcia dróg niechcianych i niebezpiecznych. To sytuacje
niedostatków, które zmuszają człowieka do krańcowego upokorzenia, do wyciągania ręki z prośbą,
lub do cierpienia i umierania bez słowa, nie otrzymując choćby gestu reakcji na swą nędzę. Jak
Abraham chcemy zdobyć się na odwagę ruszenia w drogę, aby stać się z Ojcem Dehonem i z
papieżem Franciszkiem „Kościołem w drodze”1.
Idziemy w dzisiejszy świat z Abrahamem i jako zakonnicy. Przejmujemy rzeczywistość z całą jej
złożonością, z przyczynami aktualnego stanu rzeczy, z obietnicami i z zastanymi zniszczeniami. Jako
zakonnicy, którzy zostawiają wszystko, „pragniemy przyczyniać się do wprowadzenia w świecie
królestwa sprawiedliwości i chrześcijańskiej miłości”2. Jesteśmy przekonani, że świat naznaczony
migracją rodzi wiele konfliktów społecznych i wywiera wpływ na nasz sposób życia jako Księży
Najświętszego Serca Jezusowego. Trzy główne elementy określają tempo tego naszego wyruszenia
w drogę: formacja, życie z ubogimi, zwracając przy tym szczególną uwagę na ubóstwo, które rodzi
się z powodu migracji i globalizacji oraz głoszenie Ewangelii.
1. Troska o formację
Czy Abraham nie był przypadkiem zbyt pochopnym? Nie wypowiedział zbyt lekko „tak” Bogu, który
zawsze na nowo zaskakuje? Nie miał może wystarczających powodów, aby milczeć i być
zbulwersowanym, kiedy ten „Bóg niespodzianek” naprawdę go zaskoczył, podczas gdy on chciał
zrealizować swoje, a nie Boże pragnienia? Abraham cierpi z braku potomstwa (Rdz 15,3). Uczucie
prawie depresyjne zaciemnia duszę tego człowieka, który wyruszył w drogę z Ur chaldejskiego. Teraz
chce przyłożyć rękę do swego projektu, nadać kształt swojemu pragnieniu. Najpierw Eleazar, syn
jednego z jego sług z Egiptu (Rdz 15,2-3), a następnie Izmael, syn Hagar z jego żony Kananejki (Rdz
16,15), mieli przejąć jego dziedzictwo. Ale Abraham nie wziął pod uwagę, że Bóg chce jego
nawrócenia, chce go przemienić kształtując go całkowicie. Nie wziął pod uwagę, że obietnica Boga,
by mieć syna z Sary, może stać się jego rzeczywistością. On śmieje się z Boga i nie bierze Jego słów
na poważnie. Na koniec rodzi się Izaak, sam uśmiech Boga (Rdz 21,2).
Zachęceni przez Abrahama, chcemy w najbliższych latach nadać szczególną wagę formacji. Chodzi
o formację głęboko duchową, biblijną, kulturową i duszpasterską, realizowaną na jak najwyższym
poziomie. Chcemy zachęcać współbraci do robienia specjalizacji, by lepiej sprostać wyzwaniom
coraz bardziej skomplikowanego świata. W tym widzimy linię O. Dehona, który żądał „formacji
umysłu i serca pełniejszej, niż jest to zazwyczaj możliwe”3. Chodzi o to, by pozwolić zafascynować
się przez Trójjedynego Boga, tego Boga, który jest żyjącą i żywotną komunikacją; przez Boga, który
zaskakuje, który był tam, gdzie Abraham i Sara spotkali trzech mężczyzn pod dębami Mamre (Rdz
18,1-8). Uczyć się języków obcych, uczyć się dostępu do nowych mediów cyfrowych, doświadczać
zaangażowania duszpasterskiego wobec ludzi, którzy są w potrzebie czy też posługi w obcym kraju
i w kręgu obcego języka, a przy tym pozostać wiernym formacji stałej, oto warunki niezbędne dla
Papież Franciszek, Adhortacja Apostolska Evangelii Gaudium, (24 listopada 2013) , 24: AAS 150(2013) 1029.
Konstytucje, nr 32.
3
Leone Dehon, Un des principaux fruits. Les études, in Lettere Circolari, Editrice Dehoniana, Bologna 1954, p. 112.
1
2
2
naszego wyjścia w drogę, aby być częścią Kościoła będącego w drodze. Duszpasterstwo powołań
musi być odnowione, ponownie przemyślane, zorganizowane i inspirowane w nowy sposób. Gdy
idzie jednak o tę sprawę, najważniejsze, by w nowej formie zwrócić się do samego Boga. Formacja
całościowa ma też na uwadze życie braterskie we wspólnocie i misję. Życie wspólne, wspólna
modlitwa, kasa wspólna, wspólnotowy projekt i dyspozycyjność do zmiany wspólnoty, w której się
żyje, jako zobowiązanie dla tych, którzy znajdują się w trudnych warunkach i w potrzebie, oto ważne
kryteria w zakresie formacji. Nasza uwaga musi być zwrócona na przestrzeganie dyscypliny,
pozwalając, by zabrzmiało w nas zaproszenie, które Bóg kieruje do Abrahama: „chodź przede mną i
bądź doskonały” (Rdz 17,1). W ten sposób respektowane będzie nasze powołanie, umocni się
wiarygodność Zgromadzenia i posługę nas wszystkich.
2. Żyć z ubogimi
Drugim elementem jest życie z ubogimi, ze zwróceniem szczególnej uwagi na to ubóstwo, które jest
generowane współczesnymi procesami migracji i globalizacji. Wszystkie nasze projekty i zadania
należy zweryfikować i przemyśleć. Jesteśmy przekonani, że nie można mówić o autentycznej
wspólnocie zakonnej bez życia z ubogimi. Dlatego pytamy: czy każda wspólnota posiada już projekt
dotyczący ubogich? Jak dalece jesteśmy naznaczeni życiem z ubogimi, którzy są obok nas,
szczególnie tymi, którzy są najbiedniejsi z biednych? W jakim stopniu jesteśmy otwarci na to, aby
dotarła do nas Dobra Nowina także i poprzez życie tych mężczyzn i kobiet, którzy są w potrzebie,
pozostawieni na marginesie, w odosobnieniu?4 Chodzi tu o miłosierdzie: o to miłosierdzie, którego
doświadczam w moim życiu i o to, które mogę przekazać.
Abraham dowiedział się czym jest miłosierdzie Boże, kiedy już od dawna stracił wiarę w posiadanie
syna z Sarą. Miłosiernym zaś okazuje się on, gdy w swoim zachwycającym dialogu z Bogiem błaga
Go, by nie pozwolił umrzeć niewinnemu z winnym i by oszczędził miasto Sodomę (Rdz 18,20-33).
Kiedy Sara domaga się, aby odprawił Hagar wraz z ich synem Izmaelem, Abraham robi to wbrew
swojej woli. Nie czyni tego jednak bez wyposażenia obojga w wodę i chleb, potrzebne w podróży
(Rdz 21.10-14). I dla nas miłosierdzie stanowi usposobienie i postawę, które dotykają serca naszej
duchowości.
Aby coraz bardziej kształtować nasze serce według Serca Jezusowego, proponujemy na nadchodzące
lata, aby we wszystkich możliwych obszarach i poziomach wziąć pod uwagę i przeżywać na nowy
sposób siedem uczynków miłosierdzia: głodnego nakarmić, spragnionego napoić, nagiego
przyodziać, obcego ugościć, zaopiekować się chorymi, odwiedzić więźniów, pogrzebać zmarłych. W
jaki sposób my, jako bracia, którzy pozwalają się kształtować na wzór Serca Jezusa, możemy żyć
tymi uczynkami miłosierdzia na początku XXI wieku? A obok tych uczynków według ciała, co
znaczą dla nas uczynki miłosierdzia co do ducha: nieumiejących pouczać, wątpiącym rady udzielać,
pocieszać strapionych, upominać grzeszników, przebaczać tym, którzy nas obrażają, znosić
niesprawiedliwość, modlić się za żywych i umarłych?
Abraham był imigrantem. On był obcym wśród obcych, w ziemi Kanaan i w Egipcie. Był imigrantem
i uchodźcą z przyczyn ekonomicznych. Z Lotem dzielił nową ziemię. Obce zwyczaje i tradycje
połączone z władzą obcych napełniały go strachem (Rdz 13,1). Dwa razy zdradził swoją
4
Papież Franciszek, Adhortacja Apostolska Evangelii Gaudium, (24 listopada 2013), 45: AAS 150(2013) 1039.
3
żonę Sarę: przedstawiając ją przed faraonem w Egipcie jako swoją siostrę (Rdz12,12) i u Abimeleka
w Gerarze (Rdz 20,2). Jako synowie Ojca Dehona chcemy dawać prawdziwe odpowiedzi i świadczyć
konkretną pomoc wobec potrzeb i wymogów, które rodzą się z powodu zjawisk migracji i globalizacji
w naszych czasach. Wychowanie, zwłaszcza najmłodszych pokoleń, sprawiedliwość i pokój,
studiowanie i praktyczna realizacja doktryny społecznej Kościoła - oto ważne kwestie, na których,
wraz z innymi, chcemy skupić naszą uwagę, ponieważ mają one decydującą wartość. Nie zaniedbamy
też troski o należyte zarządzanie ekonomią, rozwijając właściwą współpracę i uruchamiając
procedury zapewniające utrzymanie naszej działalności.
3. Głoszenie Ewangelii
Trzecim elementem jest głoszenie Ewangelii. „Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci
błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. (...) Przez ciebie będą
otrzymywały błogosławieństwo wszystkie narody ziemi” (Rdz 12,2n.). My również, jako sercanie,
chcemy być błogosławieństwem dla narodów. Uważamy się za „wspólnotę uczniów, którzy
podejmują inicjatywę („primerear”, jak to mówi papież Franciszek), którzy się angażują, którzy
towarzyszą, którzy wydają owoce i świętują”5, aby głosić radość Ewangelii. Także i tutaj, mamy
przed sobą naszego Założyciela O. Dehona: współbrata, który zgodnie ze swoją postawą, trzyma w
jednej ręce Biblię, a w drugiej gazetę. To człowiek, który pewnie, obiema nogami, osadzony jest w
rzeczywistości, który jest poinformowany, używa mediów, umie się inspirować Pismem św. i
światem 6 , działa na sposób Jezusa. Posługiwanie się nowoczesnymi środkami komunikacji,
formowanie współbraci w zakresie nowych technologii i bardziej intensywna współpraca z
ekspertami w dziedzinie komunikacji, stanowią, między innymi, konkretne kroki na naszej drodze.
„Prawda i miłość bliźniego były dwoma wielkimi pasjami mojego życia”, mówi O. Dehon7. Powinny
stać się nimi także i dla nas. Aby żyć tymi dwoma pasjami, pracujemy razem w rodzinie sercańskiej.
Współpracujemy ze świeckimi, z innymi zgromadzeniami zakonnymi, z diecezjami oraz z
organizacjami pozarządowymi. Poszukujemy partnerów do zawarcia sojuszu, tak jak Abraham
zawarł przymierze z Abimelekiem, aby pokojowo rozwiązać spór o dostawę wody ze studni (Rdz
21,22-34). Jak Abraham jest ojcem trzech religii monoteistycznych, tak i my czujemy się
zobowiązani do intensyfikacji dialogu między religiami. Chodzi tu o to, by „proponować wiarę w
dzisiejszym społeczeństwie”8, by głosić radość Ewangelii.
Papież Franciszek, Adhortacja Apostolska Evangelii Gaudium, (24 listopada 2013), 24: AAS 150(2013) 1029.
Por. Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et Spes, nr. 44, in EV/ 1 1460-1462.
7
Leon Dehon, Notes Quotidiennes, NQT 3/342.
8
Por. Konferencja Episkopatu Francuskiego, Proporre la fede nella società attuale, in Regno-doc. 7,1997,219ss.
5
6
4
A. DZIAŁALNOŚĆ ZARZĄDU GENERALNEGO
Wychodząc od końcowego orędzia XXIII Kapituły Generalnej i od spraw poruszonych we wstępie,
daliśmy uprzywilejowane miejsce trzem obszarom. Poczynając od nich chcemy zaproponować
Zgromadzeniu szeroki wachlarz narzędzi do wykorzystania i dostosowania w różnych Jednostkach,
tak, aby z poszanowaniem własnych kultur i warunków społecznych, mogły być przełożone na linie
działania.
Te trzy obszary prezentowane są w odniesieniu do miłosierdzia, tematu ostatniej Kapituły Generalnej:
1.- Ślady miłosierdzia we formacji
2.- Ślady miłosierdzia z ubogimi
3.- Ślady miłosierdzia w ewangelizacji.
Struktura zastosowana w każdym obszarze składa się z ogólnego celu, trzech celów szczegółowych
oraz z ukazania linii działania, właściwych każdemu z nich.
Pierwszy cel szczegółowy odnosi się do najszerzej rozumianej linii Zgromadzenia; drugi do osób, do
wspólnot lokalnych i do jednostek; trzeci do kontekstu życia w którym się znajdujemy, do świata
ludzi świeckich i, w sposób szczególny, do tematu ubóstwa i ludzi znajdujących się w potrzebie. Taki
podział celów może okazać się pomocnym we wskazywaniu współbraci, którzy winni zaangażować
się w ich realizowanie.
5
1. - ŚLADY MIŁOSIERDZIA WE FORMACJI
Formacja nabiera coraz większego znaczenia w kontekście, jak ten obecny, w którym wymagane są
kwalifikacje zawodowe, umiejętności i konkretne uzdolnienia. Uważamy za ważne, aby zapewnić
ciągłość formacji, tworząc sercańską kulturę uczenia się, informacji i łatwego dostępu do zasobów,
celem pokonania wszystkiego, co byłoby nacechowane improwizacją i powierzchownością.
CEL OGÓLNY
DOJRZEWAĆ w sercańskiej tożsamości zakonnej w szkole Jezusa miłosiernego, łącząc
formację teologiczno-duchową i socjalną
CELE
DZIAŁANIA
SZCZEGÓŁOWE
9
POZNAWAĆ i
dobrze asymilować
sercańską tożsamość
charyzmatyczną, a
szczególnie jej wymiar
miłosierdzia
Wspierać rozwój formacji do międzynarodowości i do wielokulturowości,
tworząc i wzmacniając seminaria poprzez wymianę studentów
(mf9. 17a+e, 18).
Dowartościować i proponować w formacji tekst: „SUSSIDI per LA
FORMAZIONE DEHONIANA”, Roma 2009.
W tym sześcioleciu zorganizować kurs dla formatorów.
Promować prace i studia specjalistyczne na tematy sercańskie (we
współpracy z CSD).
Ożywić formację stałą i zorganizować kontynentalny tydzień studiów
o tematyce sercańskiej.
ŁĄCZYĆ we
własnym życiu
formację teologiczną,
duchową i socjalną
Wprowadzić w latach formacji początkowej wykłady w celu studiowania i
poznawania środków masowego przekazu.
Przeprowadzić spotkanie formacyjne dla mistrzów postulantów i
nowicjuszy, dla przełożonych seminariów, przełożonych Jednostek,
sekretarzy, ekonomów Jednostek i odpowiedzialnych za media.
Już od okresu formacji początkowej, promować staż, przynajmniej
roczny, w którejś z Jednostek obcojęzycznych, realizowany najlepiej w
dziełach socjalnych.
Urządzić kurs dla ekonomów na płaszczyźnie generalnej i dla Jednostek,
które mają taką potrzebę (mf. 17 g).
Stworzyć możliwości formacji razem ze świeckimi, aby odnajdywać
odpowiedzi na problemy socjalne.
UCZYĆ SIĘ życia
miłosierdziem
wobec każdej osoby
i w każdej sytuacji,
w szkole Jezusa
miłosiernego
Uaktywnić w okresie formacji początkowej egzystencjalne doświadczenia
na peryferiach społeczeństwa: z ubogimi, imigrantami, więźniami,
tubylcami,…
Zapewnić, aby przynajmniej jedna trzecia współbraci zdobyła
specjalizację w teologii lub w innych dyscyplinach.
Dbać w Jednostkach o doświadczenia pracy duszpasterskiej i współpracy z
innymi: ONG, inne religie,…
Wymagać, aby wszyscy potrafili posługiwać się drugim językiem (na
poziomie B1). Angielski niech będzie językiem komunikacji, a
jednocześnie popierana niech będzie znajomość języka francuskiego, by
mieć dostęp do źródeł dehoniańskich (mf. 17 b+c).
Zwołać Konferencję Generalną o miłosierdziu w nauce społecznej
Kościoła i w dziedzictwie O. Dehona (mf. 17 h).
Orędzie końcowe = mf w dalszej prezentacji.
6
2. - ŚLADY MIŁOSIERDZIA Z UBOGIMI
Jako uczniowie Ojca Dehona chcemy być blisko ludzi, przede wszystkim zaś blisko ubogich: tych,
którym brakuje środków do życia, którym brak motywów do życia i nadziei (RŻ 52). Wierni Ewangelii
zwracamy uwagę szczególnie na imigrantów i uchodźców.
CEL OGÓLNY
ŻYĆ stylem ubóstwa, aby wzrastać w poszanowaniu, sprawiedliwości i w solidarności z ubogimi i
ze stworzeniem
DZIAŁANIA
CELE
SZCZEGÓŁOWE
PRZYJĄĆ
ubóstwo jako
drogę relacji
między
wspólnotami i
członkami
Zgromadzenia
Realizować trzyletnie plany, zawierające projekty socjalne, z założeniem, by
porzucić lub na nowo określić dzieła, które nie odpowiadają już na potrzeby
naszych czasów.
Określić peryferie geograficzne i egzystencjalne w każdym miejscu naszej
obecności i podjąć działanie przynajmniej na jednym z tych pól (mf 19).
Ustanowić w każdej Jednostce komitet apostolatu socjalnego; zachęcać, aby na
każdym kontynencie powstała komórka koordynująca oraz utworzyć
sercańską sieć wszelkich inicjatyw, projektów i zaangażowań socjalnych, jakie
istnieją w Zgromadzeniu (mf 21 a.5).
Zobowiązać każdą Jednostkę do poszukiwań i użycia wszelkich środków
lokalnych celem osiągnięcia samowystarczalności ekonomicznej.
Stworzyć, tam gdzie jeszcze nie istnieją, struktury fundraising i podtrzymywać
relacje z dobroczyńcami.
WEJŚĆ
w ubóstwo
osobiste,
aby wzrastać
w solidarności z
tymi, którzy
znaleźli się
w potrzebie
Podjąć w każdej wspólnocie dzieło miłosierdzia z ubogimi, aby odpowiedzieć
na nowe przestrzenie ubóstwa (mf 20-21d).
Przedstawiać przejrzyście rachunki ekonomiczne osobiste, wspólnotowe i
poszczególnych Jednostek, i wzmacniać funkcjonowanie kasy wspólnej we
wszystkich Jednostkach (mf 13d).
Praktykować miłosierdzie w stosunku do najsłabszych współbraci we własnej
wspólnocie (mf 21b).
Wyszukiwać najbardziej adekwatnych form opieki socjalnej dla współbraci
chorych i starszych w Jednostkach ekonomicznie zależnych (Sprawozdanie
ekonoma generalnego, s. 29).
Zagwarantować sprawiedliwe traktowanie i wynagrodzenie osobom
pracującym w naszych wspólnotach i dziełach oraz oferować możliwość pracy
tym, którzy najbardziej jej potrzebują.
DOKONAĆ
wyborów mających
związek
z przestrzeniami
ubóstwa
stworzonymi przez
globalizację
i imigrację
Każda Jednostka wezwana jest do tego, by dać konkretną odpowiedź na
wyzwania związane z imigracją (mf 22).
Przy ekonomacie generalnym stworzyć urząd mający na celu rozwój
projektów, produktywnych i możliwych do realizacji, na korzyść ubogich,
którzy są obecni w regionach naszej działalności.
Każda Jednostka winna wspierać istniejące już w Zgromadzeniu inicjatywy
wolontariatu socjalnego, zwłaszcza wśród młodzieży (mf 21d).
Uczestniczyć w krajowych i międzynarodowych organizmach, które promują
wspólne projekty ekonomii solidarnej (mf 21c).
Włączyć w plany duszpasterskie promowanie, obronę i ochronę stworzenia
oraz podjąć przynajmniej jedno wyzwanie z encykliki „Laudato sii”.
7
3. - ŚLADY MIŁOSIERDZIA W EWANGELIZACJI
Zgromadzenie, otwarte na znaki czasów i na pytania ludzi wśród których żyje, poszukuje kreatywnie
metod adekwatnych dla głoszenia Ewangelii i dla nowej ewangelizacji (por. Konst. 32; mf 23e 24).
CEL OGÓLNY
WYJŚĆ i być obecnymi w sytuacjach największych potrzeb
CELE
SZCZEGÓŁOWE
DZIAŁANIA
Koordynować wzajemną pomoc pomiędzy Jednostkami w ramach spełnianej
misji (mf 25a), a także działania odpowiadające na potrzeby, jakie stwarza proces
starzenia się Jednostek.
Działalność wynikającą ze współpracy z Kościołami lokalnymi realizować na
USTANOWIĆ
bazie umów (mf 25b).
działania i struktury Idąc za Konferencją generalną z 2012 r. na temat wychowania, promować w
Zgromadzeniu dehoniańską misję młodzieżową (mf 25g), we współpracy ze
organizacyjne
świeckimi (mf 25d), z Sercańską Wspólnotą Świeckich (mf 25h) oraz z innymi
zgromadzeniami (Vita consecrata, nr 52).
Nadać nową formę prawną niektórym okręgom geokulturalnym (mf 14).
Stworzyć Konferencję Przełożonych Jednostek na poziomie kontynentalnym.
POSZUKIWAĆ i
zarządzać zasobami
ludzkimi i
projektami
Ustanowić deklarację dyspozycyjności misyjnej z okazji ślubów wieczystych
lub święceń kapłańskich (mf 26) i koordynować te zgłoszenia dyspozycyjności.
W obrębie każdego kontynentu określić wspólne linie duszpasterstwa
powołaniowego.
Ocenić i zsynchronizować projekty personalne z projektami wspólnotowymi (mf
25.e).
Pogłębiać charyzmat misyjny, projekty formacji misyjnej, łącznie ze studium
misjologii (mf 25c).
Tworzyć i/lub wzmacniać wspólnoty międzynarodowe.
Ustanowić odpowiedzialnego za środki komunikacji w Zgromadzeniu.
Wyznaczyć w każdej Jednostce odpowiedzialnego za środki komunikacji
(sercanina/świeckiego) i postarać się o przynajmniej jednego współbrata
DIALOGOWAĆ i przygotowanego w dziedzinie komunikacji.
wejść w kontakt z Skierować przynajmniej jednego współbrata na każdym kontynencie na studia
islamologii.
rzeczywistością
Organizować kongresy kontynentalne na temat sekularyzmu, ateizmu i
kulturową i religijną fundamentalizmu oraz systemów politycznych przeciwnych ewangelizacji.
Brać aktywny udział w „forach” dialogu międzykulturowego i
międzyreligijnego.
Szukać i gromadzić fundusze dla wsparcia projektów misyjnych.
8
B. ANIMACJA ZGROMADZENIA 2015 – 2021
Ubogaceni odziedziczoną spuścizną i tradycją będziemy rozwijać nasze zadanie na różne sposoby:
1.
2.
3.
4.
5.
Wizyty w Jednostkach Zgromadzenia
Spotkania w obrębie kontynentów
Towarzyszenie sektorom
Listy do Zgromadzenia
Kalendarz wydarzeń
1. – WIZYTY W JEDNOSTKACH ZGROMADZENIA
Wizyty w różnych częściach Zgromadzenia są jednym z głównych narzędzi do tego, aby wspólnie
weryfikować, czy program, który został zaproponowany, jest istotnie realizowany w różnych
obszarach naszej działalności. Chcemy, aby nasze siły były wykorzystane w najlepszy możliwy
sposób, pozostając w kontakcie z Wami wszystkimi na drodze poszukiwania najlepszej współpracy.
W przeprowadzaniu wizyt adaptujemy politykę poprzedniej administracji generalnej, koordynując te
wizyty tak, aby w Zarządzie generalnym wyraźną była komplementarność ról Przełożonego
generalnego, Wikariusza generalnego, Radnych i Ekonoma.
Przełożony generalny
 Podczas najbliższych sześciu lat wizytuje każdą Jednostkę.
 Realizuje wizyty poprzez spotkania w grupach i w kręgach kompetencji.
 Przeprowadza spotkania z zarządami Jednostek, z przełożonymi wspólnot i z kierującymi
ważnymi polami działania.
 W miarę potrzeb, pozostaje dyspozycyjnym w wymiarze spotkań indywidualnych.
Wikariusz generalny
 Przeprowadza wizytacje razem z Przełożonym Generalnym i z innymi Radnymi w
konkretnych przypadkach lub w szczególnych momentach.
 Koordynuje wizyty, pomaga w ich przygotowaniu, wyjaśnia ich cele.
Radni generalni:
 Wizytują wszystkie wspólnoty w Jednostkach im wyznaczonych.
 Wraz z zarządami danych Jednostek przygotowują wizyty.
 Uczestniczą w znaczących wydarzeniach Jednostek.
Ekonom generalny:
 Wizytuje celem dania impulsu w realizacji projektów współpracy międzynarodowej oraz w
sprawach autonomii ekonomicznej.
 W celu wspierania właściwego funkcjonowania ekonomicznego Zgromadzenia, troszczy się
o formację przyszłych ekonomów.
9
2. – SPOTKANIA W RAMACH KONTYNENTÓW
Nasza misja jest realizowana dzięki współpracy członków różnych Jednostek. Wymiarem
międzynarodowym żyjemy poprzez wymianę projektów i personelu na poziomach kontynentów, w
obrębie których działamy: Afryka, Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Azja i Europa. Aby to
ułatwić:




Radni odpowiedzialni za towarzyszenie kontynentom: Afryka – ks. Léopold Mfouakouet;
Ameryka Północna – ks. Stephen Huffstetter, Ameryka Południowa – ks. Léopold
Mfouakouet i ks. Stephen Huffstetter, Azja – ks. Paulus Sugino, Europa – ks. Artur
Sanecki. W niektórych Jednostkach, radnego bezpośrednio odpowiedzialnego będzie
wspomagał inny radny generalny
Przynajmniej jeden z radnych generalnych uczestniczy w spotkaniach kontynentalnych
Różne kontynenty współpracują w aktualizacji czterech sektorów zaproponowanych przez
Zarząd generalny.
Odpowiedzialni organizują spotkania właściwe różnym sektorom.
Jednostkami na poszczególnych kontynentach będą się zajmować:
AMERYKA PÓŁNOCNA - AMERYKA POŁUDNIOWA - AZJA - EUROPA
Radny
Jednostka
Ks. STEPHEN HUFFSTETTER
ARG
PAR
CAN
URU
CHI
USA
10
ECU
VEN
GBI
IND
EUROPA
Radny
Jednostka
Ks. ARTUR SANECKI
ACR
NLV
BYE
POL
EUF
POR
FIN
SLO
GER
SWI
MOL
UKR
AFRYKA - AMERYKA POŁUDNIOWA
Ks. LÉOPOLD MFOUAKOUET
Radny
Jednostka
ANG
CMR
BRE
MAD
BRM
MOZ
BSP
RDC
BSL
RSA
CHD
ITM
ITS
AZJA - EUROPA
Radny
Jednostka
Ks. PAULUS SUGINO
ALB
PHI
CHN
TWN
ESP
VIE
11
INA
3. – OPIEKA NAD SEKTORAMI
Podejmując wskazania Kapituły Generalnej daliśmy pierwszeństwo czterem sektorom: formacji,
ewangelizacji, duchowości, misji. Mamy nadzieję, że będą one mogły w całym Zgromadzeniu
umacniać i ukierunkowywać nowy etap naszego wzrastania, z zaangażowaniem i kreatywnością.






Każdy sektor ma przypisanych dwóch radnych, z których jeden jest bezpośrednio
odpowiedzialnym.
Linie działania są określone w tej części programu, gdzie omawiane są cele i konkretne
działania.
Radny odpowiedzialny za sektor ma za zadanie rozwijać Follow-up celem weryfikowania,
czy wykonywana praca odpowiada programowi.
Sektory dotyczą całego Zgromadzenia i z tego powodu wymagany jest stały monitoring.
Ważną rzeczą będzie wyznaczenie dla wszystkich czterech sektorów odpowiedzialnego na
płaszczyźnie kontynentu, który będzie przekazywał do odpowiedzialnego generalnego
informacje na temat nowych inicjatyw powstających na terenie Jednostek.
Ekonomat i komunikacja są tymi sektorami, które wywierają wpływ na wszystkie inne.
FORMACJA
EWANGELIZACJA
1. Ks. LÉOPOLD MFOUAKOUET
2. Ks. Paulus Sugino
1. Ks. STEPHEN HUFFSTETTER
2. Ks. Artur Sanecki
Pola działania:
a. Początkowa
b. Stała
c. Specjalna
d. Duszpasterstwo powołań
Pola działania:
a. Apostolat socjalny z ubogimi
b. Edukacja i kultura
c. Duszpasterstwo parafialne
d. Duszpasterstwo młodzieżowe
DUCHOWOŚĆ
MISJA
1. Ks. PAULUS SUGINO
2. Ks. Stephen Huffstetter
1. Ks. ARTUR SANECKI
2. Ks. Léopold Mfouakouet
Pola działania:
a. Nowe obecności
b. Koordynacja dystrybucji
misjonarzy
c. Młodzieżowy Wolontariat Misyjny
Pola działania:
a. Rodzina sercańska
b. Międzynarodowa Komisja
Teologiczna
c. Centrum Studów Dehoniańskich
12
4. – LISTY DO ZGROMADZENIA
Rocznie trzema listami towarzyszyć będziemy Zgromadzeniu na jego drodze:



urodziny Ojca Założyciela
Uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego
Boże Narodzenie
Jako punkty odniesienia na naszej drodze obieramy uczynki miłosierdzia co do duszy i co do ciała.
List na 14 marca, inspirując się duchowością O. Dehona, dotyczyć będzie jednego z uczynków
miłosierdzia co do duszy, z którym powiązany będzie uczynek miłosierdzia co do ciała, będący z
kolei przedmiotem listu z okazji Święta Bożego Serca. List na Boże Narodzenie będzie okazją do
podsumowania wydarzeń z całego roku.
5. – KALENDARZ WYDARZEŃ
Przedstawiamy główne wydarzenia w najbliższych sześciu latach:
ROK
SPOTKANIA
DATA
Spotkanie Przełożonych Wyższych
21-25 listopada
Spotkanie Sekretarzy
24-30 listopada
Spotkanie Ekonomów
1-5 maja
Spotkanie Mistrzów
23-27 października
Spotkanie Biskupów
18-23 stycznia
Kurs dla Ekonomów
1 stycznia – 18 maja
Spotkanie Rektorów Scholastykatów
16-20 kwietnia
Kurs dla Formatorów
1 października 2018 –
30 czerwca 2019
Konferencja Generalna i
Spotkanie Przełożonych Wyższych
Na wiosnę
2019
Spotkanie Przełożonych Wyższych
21-25 października
2021
Kapituła Generalna
17 maja – 11 czerwca
2016
2017
2018
Zarząd Generalny będzie obecny w Rzymie każdego roku w miesiącach kwiecień – maj i
październik – listopad.
13
ZAKOŃCZENIE
Niniejszy program sześciolecia został napisany przez całe Zgromadzenie, nie tylko przez współbraci
z nowej Rady generalnej. Z tego programu wynika wiele bodźców na przemierzanie drogi, która nie
ma granic, a którą podejmujemy się nadal kroczyć. W programie zebrano propozycje Kapituły
Generalnej przygotowanej przez wszystkich, w tym przez wiele komisji, przedstawiono istniejące
potrzeby społeczne, wymogi odnowy, a także potencjał, którym dysponujemy.
Jeśli pojawią się nowe wyzwania, które wymagać będą zmiany przedstawionego tu programu,
będziemy do Waszej dyspozycji, aby przyjąć te nowe elementy. Nasz plan jest ambitny, ponieważ
taka jest natura powołania chrześcijańskiego. Podczas tego Jubileuszowego Roku Miłosierdzia,
prosimy każdego Współbrata, by osobiście zadecydował jakim wkładem może przyczynić się do
realizacji proponowanych działań. Jesteśmy realistami. Każda Jednostka ma odmienne potrzeby i
zasoby. Nikt nie może zrobić wszystkiego. Jesteśmy jednak także optymistami. W ciągu najbliższych
sześciu lat będziemy na pewno w stanie, z Bożą pomocą, zrealizować indywidualnie wiele rzeczy, a
pracując razem, dokonać nawet rzeczy wielkich.
Dlatego prosimy, aby każda Jednostka, w dwóch osobnych terminach, dała swoją pisemną
odpowiedź:
- Do 4 kwietnia 2016 r., zanim Rada Generalna zbierze się na sesji wiosennej, prosimy o wskazanie
pięciu działań, które mogą być od razu zainicjowane w Waszej Jednostce w ciągu 2016 r.
- Do 1 października 2016 r., w ramach przygotowań do spotkania Wyższych Przełożonych, prosimy
o opracowanie długoterminowego planu, możliwego do zrealizowania w Waszej Jednostce w
okresie od teraz do najbliższej Kapituły Generalnej w 2021 r.
W przyszłości to spotkania kontynentalne oraz spotkania sektorów będą mogły stać się miejscem do
podzielenia się tym, co dobrego dzieje się w Zgromadzeniu. Znane jest nam stwierdzenie, że „życie
konsekrowane staje się jednym z konkretnych śladów, które Trójca Święta zostawia w historii, aby
ludzie mogli doświadczyć uroku i nostalgii boskiego piękna”10.
W Jezusie Chrystusie Bóg stał się człowiekiem, ogołacając samego siebie (Flp 2, 5-11). Jego Duch
pobudza naszego ducha. Jego Serce porusza nasze serca. Jego miłość do ludzi, zwłaszcza do ubogich,
powinna być także naszą miłością 11 . Oby wiara w Boga mogła być także nam uznana za
sprawiedliwość – jak to miało miejsce w wypadku Abrahama (Gal 3, 6). Obyśmy mogli z Maryją,
Matką naszego Pana, śpiewać Magnificat i chwalić miłosierdzie Boże. W łączności z Abrahamem
niech zostanie nam udzielona odwaga, aby wyjść w drogę, zrobić krok w kierunku Boga, jeszcze
bardziej nawrócić się. Oby było nam dane roześmiać się, razem z Abrahamem i Sarą, również z
powodu naszej małej wiary i naszych lęków, bo w końcu to sam Bóg wiecznie się do nas uśmiecha.
In Corde Jesu
ks. Heiner Wilmer SCJ
Przełożony Generalny z Radą
6 stycznia 2016
ks. Carlos Enrique Caamaño Martin
ks. Leopold Mfouakouet
ks. Paulus Sugino
ks. Artur Sanecki
ks. Stephen Huffstetter
10
11
Jan Paweł II, Adhoracja Apostolska Posynodalna, Vita Consecrata, AAS 85(1996) 20
Por. Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et Spes, nr 1, in EV/ 1 1319.
14