Histologia - Układ Płciowy Męski - histologia zabrze

Histologia - Układ Płciowy Męski.doc
(98 KB) Pobierz
UKŁAD PŁCIOWY MĘSKI
W skład układu płciowego męskiego wchodzą:

jądro – parzysty gruczoł płciowy produkujący plemniki, wydzielający męskie hormony
płciowe oraz stanowiący początek dróg wyprowadzających nasienie (kanaliki proste i kanaliki
sieci jądra);

drogi wyprowadzające nasienie – najądrze, nasieniowód, cewka moczowa męska (jest częścią
wspólną dla układu płciowego i moczowego);

gruczoły dodatkowe – pęcherzyki nasienne, gruczoł krokowy, gruczoły opuszkowo-cewkowe;

zewnętrzne narządy płciowe – moszna, prącie.
Jądro
Jądro jest gruczołem złożonym o budowie cewkowej, leżącym w mosznie (worku mosznowym)
zbudowanej z:

skóry o specyficznej budowie;

tkanki podskórnej;

osłonek jądra, najądrza i powrózka nasiennego.
Do tylnej, górnej powierzchni każdego jądra przylega najądrze wiszące w mosznie na powrózku
nasiennym (w jego skład wchodzą: nasieniowód, tętnice, żyły i naczynia chłonne. Jądro otoczone jest
dwoma osłonkami:

osłonką pochwową – podwójna błona otrzewnej składająca się z blaszki ściennej (wyściela
mosznę) oraz blaszki trzewnej (otacza jądro), obie blaszki pokryte są nabłonkiem
jednowarstwowym płaskim (mezotelium);

błoną białawą – torebka narządu zbudowana z tkanki łącznej włóknistej zwartej, wewnętrzna
część błony białawej (nazywana błoną lub warstwą naczyniową i przylegająca bezpośrednio
do jądra) ma luźne utkanie i zawiera dużo naczyń krwionośnych.
W tylnej części jądra błona biaława ulega zgrubieniu i tworzy śródjądrze. Od śródjądrza odchodzą
przegrody łącznotkankowe oddzielające od siebie płaciki jądra (200-300). Każdy płacik zawiera od
jednego do czterech kanalików krętych (nasiennych) otoczonych tkankę łączną wiotką. W tkance tej
(stanowiącej część śródmiąższową jądra) występują komórki produkujące hormony płciowe
nazywane komórkami śródmiąższowymi lub komórkami gruczołowymi Leydiga. Kanaliki kręte
każdego każdego z płacików zbiegają się w kanaliki proste, a te przechodzą w kanaliki sieci jądra
(kanaliki proste i kanaliki sieci jądra stanowią początek dróg odprowadzających nasienie).
Kanaliki kręte (nasienne) jądra
Ściana kanalików krętych jądra składa się z:

nabłonka plemnikotwórczego (z komórkami podporowymi Sertolego);

błony własnej.
Nabłonek plemnikotwórczy spoczywa na błonie podstawnej i jest rodzajem nabłonka
wielowarstwowego. Składa się z komórek szeregu spermatogenezy i komórek podporowych
(Sertolego). U dojrzałych mężczyzn komórki szeregu spermatogenezy tworzą od 4 do 8 warstw.
Zaczynając od błony podstawnej wyróżnia się:

spermatogonie;

spermatocyty I rzędu;

spermatocyty II rzędu;

spermatydy;

plemniki.
Spermatogeneza
Spermatogeneza jest to proces powstawania plemników w wyniku kolejnych przekształceń
spermatogonii. Zachodzi on w kanalikach krętych jądra pod wpływem hormonów gonadotropowych
(FSH i LH) oraz odpowiedniego poziomu testosteronu. Spermatogeneza składa się z:

spermatocytogenezy – przekształcanie spermatogonii w spermatydy zawierające zredukowaną
o połowę liczbę chromosomów;

spermiogenezy – przekształcanie spermatyd w plemniki (komórki o specyficznej budowie i
funkcji).
Spermatocytogeneza rozpoczyna się około 10 roku życia podziałami mitotycznymi spermatogonii.
Spermatogonie leżą na błonie podstawnej kanalików krętych jądra. Dzielimy je ze względu na wygląd
jądra komórkowego na:

spermatogonie Ad (z ciemnymi jądrami) – są uważane za komórki rezerwowe (lub
macierzyste) i rzadko ulegają podziałom;

spermatogonie Ap (z jasnymi jądrami i równo rozproszoną chromatyną) – dzielą się
mitotycznie, często bez całkowitej cytokinezy (powstają komórki połączone ze sobą mostkami
cytoplazmatycznymi) tak, że po drugim podziale mamy cztery spermatogonie B połączone
mostkami cytoplazmatycznymi;

spermatogonie B (z jądrem zawierającym grudki chromatyny przy błonie jądrowej oraz wokół
jąderka) – po podziałach przekształcają się w spermatocyty I rzędu.
Powstałe ze spermatogonii B spermatocyty I rzędu przesuwają się w kierunku światła kanalika
krętego, gdzie są całkowicie otaczane przez cytoplazmę (wypustki) komórek podporowych
(Sertolego) i wchodzą w podział mejotyczny (profazę mejozy I).
Mejoza jest rodzajem podziału mitotycznego, podczas którego dochodzi do:

wymiany fragmentów ramion homologicznych chromosomów pochodzących od ojca i matki
w procesie crossing-over (prowadzi to do zmiany składu genetycznego chromosomów);

zredukowania o połowę liczby chromosomów (z diploidalnej do haploidalnej).
Mejoza składa się z dwóch następujących po sobie podziałów komórkowych, to jest: mejozy I i
mejozy II.
Mejoza I dzieli się na:

profazę;

metafazę;

anafazę;

telofazę.
Profaza mejozy I jest podzielona na pięć okresów:
 leptoten – kondensacja chromosomów i ustawienie się ich w homologiczne pary (analogiczne
geny chromosomów matki i ojca leżą obok siebie);
 zygotęn – homologiczne chromosomy łączą się w pary tzw. biwalenty lub tetrady chromatyd,
gdyż każdy biwalent składa się z dwóch chromosomów, czyli z czterech chromatyd;
 pachyten – chromatydy są silnie zgrubiałe, dochodzi do zjawiska crossing-over, czyli do
wymiany odcinków chromatyd w obrębie homologicznych par chromosomów (prowadzi to
do powstania chromosomów o zupełnie nowym składzie genetycznym);
 diploten – chromosomy są połączone w miejscach (zwanych chiazmami), gdzie doszło do
zjawiska crossing-over;
 diakineza – kończy się kondensacja chromosomów, zanika jąderko i błona jądrowa, zaczyna
powstawać wrzeciono podziałowe i spermatocyty I rzędu wchodzą w metafazę mejozy I.
Metafaza mejozy I – wykształcenie się wrzeciona podziałowego (podziałowego mikrotubuli),
biwalenty ustawiają się w płaszczyźnie równikowej komórki.
Anafaza mejozy I – rozdział chromosomów homologicznych (dzięki wrzecionu podziałowemu) do
przeciwległych biegunów komórki.
Telofaza mejozy I – częściowa despiralizacja chromosomów, zanik wrzeciona podziałowego,
odbudowa błony jądrowej i jąderka, nie dochodzi do pełnej cytokinezy.
W wyniku pierwszego podziału mejotycznego (mejozy I) powstają dwa spermatocyty II rzędu
posiadające po 23 chromosomy składające się z dwóch chromatyd. Spermatocyty II rzędu są
komórkami o połowę mniejszymi od spermatocytów I rzędu i są połączone ze sobą mostkami
cytoplazmatycznymi (niepełna cytokineza).
Powstałe w ten sposób spermatocyty II rzędu wchodzą w drugi podział mejotyczny (mejoza II), który
jest zwykłą mitozą. W jej wyniku powstają dwie spermatydy o haploidalnej liczbie 23 chromosomów
składających się z jednej chromatydy. Reasumując, podczas mejozy I i II z jednego spermatocytu I
rzędu powstają cztery spermatydy zawierające po 23 chromosomy (składające się z jednej
chromatydy) zmodyfikowane genetycznie dzięki zjawisku crossing-over.
Spermiogeneza
Spermiogeneza jest procesem przekształcania spermatyd w plemniki i trwa około trzech tygodni.
Zmiany, jakim w tym czasie podlegają tworzące zespólnie spermatydy polegają na:

powstawaniu akrosomu;

wytwarzaniu witki;

przekształcaniu się jądra komórkowego.
Budowa plemnika
Dojrzały plemnik jest wysoce zróżnicowaną komórką niezdolną do podziału. Ma długość ok. 60 μm
i składa się z następujących części:

główki – ma kształt podobny do spłaszczonej gruszki, zawiera jądro komórkowe (o
skondensowanej chromatynie) otoczone błoną jądrową nie zawierającą porów i pokryte na
przedniej powierzchni akrosomem;

szyjki – jest to najkrótsza część plemnika i zawiera centriole ciałka podstawowego oraz tzw.
część łączącą (z 9 włóknami grubymi wstawki i witki);

wstawki – jej główną część stanowi aksonema o charakterystycznym układzie mikrotubuli (9
par obwodowych i 1 para centralna), wzdłuż każdej pary obwodowej leżą tzw. włókna grube
(zbudowane z filamentów pośrednich) otoczone przez wydłużone mitochondria układające się
spiralnie pomiędzy włóknami grubymi a błoną komórkową (pochwa mitochondrialna);

witki – jest to najdłuższa część plemnika (ok. 45 μm), jej szkielet tworzy aksonema, a włókna
grube są otoczone przez okrężną osłonkę włóknistą (bez mitochondriów), zawiera białka
kurczliwe (flaktyna i spermiozyna) wywołujące charakterystyczny, falisty ruch witki.
Wyróżniamy plemniki X i plemniki Y w zależności od zawartych w nich chromosomów płciowych.
Plemniki powstające podczas spermiogenezy i gromadzące się następnie w przewodzie najądrza są
niedojrzałe (pozbawione zdolności ruchu i niezdolne do zapłodnienia). W najądrzu pod wpływem
testosteronu dochodzi do ich dojrzewania. Ostatecznie zdolność do zapłodnienia komórki jajowej
plemniki uzyskują w drogach rodnych kobiety (mogą tam żyć przez ok. 7 dni) w procesie tzw.
kapacytacji (uzdatniania). Proces ten polega na modyfikacji składu chemicznego błony komórkowej
główki plemnika przez enzymy hydrolityczne płynu zwilżającego drogi rodne. Ułatwia to kontakt
pomiędzy błonami komórki jajowej i plemnika podczas zapłodnienia.
Przy zbliżeniu się plemnika do komórki jajowej dochodzi do reakcji akrosomalnej plemnika. Polega
ona na uwolnieniu enzymów akrosomalnych, co powoduje rozproszenie komórek wieńca
promienistego oraz rozpuszczenie osłonki przejrzystej komórki jajowej. Reakcja akrosomalna
rozpoczyna proces zapłodnienia.
Bariera krew-jądro
Ma ona za zadanie izolację środowiska wewnętrznego kanalika krętego, a przede wszystkim
powstających plemników (zmienionych immunologicznie w wyniku procesu crossing-over) od krwi
zawierającej: antygeny, przeciwciała oraz inne substancje mogące uszkadzać plemniki. W skład
bariery krew-jądro wchodzą:

śródbłonek ciągły naczyń włosowatych jądra;

błona własna kanalika krętego;

wypustki komórek podporowych połączone ściśle za pomocą złącz komórkowych typu
zamykającego.
Procesy patologiczne powodujące nieszczelność bariery krew-jądro mogą prowadzić do pojawienia
się we krwi przeciwciał skierowanych przeciwko własnym plemnikom, co może być przyczyną
bezpłodności.
Błona własna kanalika krętego jądra
Spoczywa na niej nabłonek plemnikotwórczy wraz z komórkami podporowymi Sertolego. W jej skład
wchodzi:

błona podstawna nabłonka plemnikotwórczego;

warstwa środkowa zbudowana z kilku pokładów komórek mioidalnych (mają słabą zdolność
kurczenia się, zawierają włókienka kurczliwe zbudowane z aktyny i miozyny oraz liczne
pęcherzyki wydzielnicze);

warstwa zewnętrzna zbudowana z tkanki łącznej z licznymi fibroblastami leżącymi w pobliżu
naczyń włosowatych oraz drobnych naczyń limfatycznych.
Komórki podporowe
Komórki podporowe zwane komórkami Sertolego są wysokimi komórkami spoczywającymi na
błonie podstawnej nabłonka plemnikotwórczego i sięgającymi do światła kanalika krętego jądra.
Pomiędzy nimi leżą komórki szeregu spermatogenezy. Kształt komórek podporowych jest
nieregularny, gdyż tylko część podstawna jest gładka, a powierzchnie boczne komórki posiadają
liczne wypustki, fałdy oraz zagłębienia, które obejmują pozostałe komórki nabłonka
plemnikotwórczego (komórki szeregu spermatogenezy). Komórki podporowe posiadają owalne jądro
leżące w części podstawnej i jasną, słabo barwliwą cytoplazmę niewidoczną po rutynowym barwieniu
w mikroskopie świetlnym. W cytoplazmie znajdują się dobrze rozwinięta sieć endoplazmatyczna
gładka, liczne, silnie wydłużone mitochondria (ułożone w długiej osi komórki), słabo wykształcona
sieć endoplazmatyczna szorstka, lizosomy, ziarna glikogenu, kropelki tłuszczu oraz charakterystyczne
krystaloidy Spangaro.
Komórki podporowe i ich wypustki są połączone ze sobą połączeniami zamykającymi oraz jonowometabolicznymi (neksus), a z błoną podstawną hemidesmosomami (półdesmosomami).
Główne funkcje komórek podporowych (Sertolego) to:

otaczanie i zaopatrywanie w substancje odżywcze komórek szeregu spermatogenezy;

współtworzenie bariery krew-jądro;

udział w przesuwaniu się komórek szeregu spermatogenezy w kierunku światła kanalika
krętego (wypustki komórek podporowych wykazują zdolność ruchu);

wytwarzanie i wydzielanie do światła kanalika krętego płynu stanowiącego środowisko dla
plemników (zawiera on duże stężenie testosteronu);

fagocytoza ciałek resztkowych plemników oraz komórek ulegających obumieraniu podczas
procesów spermatogenezy i spermiogenezy;

wydzielanie hormonów płciowych (androgeny i niewielka ilość estrogenów), inhibiny M
(hamuje wydzielanie hormonów gonadotropowych) oraz hormonu podobnego do luliberyny;

wydzielanie białka wiążącego androgeny (ABP) zapewniającego wysokie stężenie
testosteronu w jądrze i najądrzu, aktywatora plazminogenu oraz czynników wpływających na
cykl komórkowy oraz różnicowanie się komórek szeregu spermatogenezy (np. TGF, IGF).
Komórki śródmiąższowe jądra
Komórki śródmiąższowe jądra nazywane także komórki Leydiga leżą w małych grupach w tkance
łącznej znajdującej się pomiędzy kanalikami krętymi jądra, a czasem również w tkance łącznej
najądrza. Wszystkie komórki Leydiga są określane mianem gruczołu śródmiąższowego jądra.
Komórki śródmiąższowe są pokryte licznymi, drobnymi mikroksmkami zapewniającymi bezpośredni
kontakt z naczyniami włosowatymi. Są to komórki wielokątne, owalne, a czasem wydłużone.
Zawierają okrągłe, pęcherzykowe jądro (bywają dwujądrzaste) z chromatyną o grubych ziarnach i z
jednym lub dwoma jąderkami. W kwasochłonnej cytoplazmie występują dobrze rozwinięte organelle
związane z syntezą sterydów (sieć endoplazmatyczna gładka i mitochondria z tubularnymi
grzebieniami), a także aparat Golgiego, szorstka sieć endoplazmatyczna, kropelki tłuszczu, ziarna
lipofuscyny oraz krystaloidy Reinkego (białkowe wtręty o pałeczkowatym kształcie i nieznanej
funkcji).
Komórki śródmiąższowe jądra syntetyzują i wydzielają steroidowe hormony płciowe męskie, czyli
androgeny. Najważniejszy z nich to testosteron, a oprócz niego dihydrotestosteron i androstendiol.
Działanie testosteronu i innych androgenów powoduje:

pobudzanie spermatogenezy;

powstawanie drugorzędowych cech płciowych męskich (owłosienie, budowa ciała);

zwiększanie masy mięśni szkieletowych, syntezę cząsteczek i makrocząsteczek (działanie
anaboliczne).
Oprócz androgenów komórki śródmiąższowe jądra wydzielają także:

oksytocynę (zwiększa kurczliwość komórek mioidalnych znajdujących się w błonie własnej);

hormon melanotropowy (MSH) i endorfiny (pobudzają komórki podporowe jądra);

TGF-β, czyli transformujący czynnik wzrostu - beta (wpływa na wydzielanie FSH z przysadki
mózgowej).
Drogi wyprowadzające jądra
Powstałe w kanalikach krętych plemniki przechodzą wraz z płynem kanalikowym do leżących
wewnątrz jądra dróg wyprowadzających nasienie, to jest:

kanalików prostych jądra;

kanalików sieci jądra.
Kanaliki proste jądra rozpoczynają się od miejsca, gdzie zanikają komórki szeregu spermatogenezy i
mają mniejszą średnicę niż kanaliki kręte. Początkowo wysłane są nabłonkiem jednowarstwowym
walcowatym utworzonym przez komórki podobne do komórek podporowych. W dalszym, nieco
dłuższym odcinku kanalika prostego nabłonek obniża się do jednowarstwowego sześciennego.
Nabłonek wyścielający kanalik prosty spoczywa na błonie podstawnej otoczonej przez cienką
warstwę tkanki łącznej.
Kanaliki sieci jądra są wysłane nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym, którego komórki
pokryte są mikrokosmkami i pojedynczymi rzęskami. Nabłonek leży na błonie podstawnej otoczonej
przez tkankę łączną śródjądrza. Od kanalików sieci jądra odchodzą kanaliki odprowadzające jądra,
które wnikają do głowy najądrza.
Najądrze
Najądrze jest podłużnym narządem układającym się na górnej powierzchni jądra. Anatomicznie
najądrze składa się z głowy, trzonu i ogona, a histologicznie wyróżnia się w nim:

kanaliki odprowadzające jądra;

przewód najądrza.
Kanaliki odprowadzające jądra wchodzą do głowy najądrza i uchodzą do zwiniętego przewodu
najądrza zajmującego część głowy trzon oraz ogon narządu. Dystalny odcinek przewodu najądrza
opuszcza ogon narządu i przekształca się w nasieniowód.
Kanaliki odprowadzające jądra są wysłane nabłonkiem jednowarstwowym dwurzędowym o różnej
wysokości komórek. Sprawia to, że w przekroju poprzecznym kanaliki te mają pofałdowane światło,
gdyż w nabłonku występują naprzemiennie wzniesienia i zagłębienia. Wyróżnia się następujące
rodzaje komórek nabłonka wyścielającego kanaliki odprowadzające jądra:

komórki walcowate – pokryte rzęskami poruszającymi się w kierunku przewodu najądrza;

komórki sześcienne (lub niższe walcowate) - zwane także gruczołowymi, o barwiącej się jasno
cytoplazmie, pokryte mikrokosmkami;

komórki podstawne – leżą na błonie podstawnej (pomiędzy podstawnymi częściami dwóch
w/w rodzajów komórek), ale nie dochodzą do powierzchni nabłonka, ubogie w organelle
komórkowe.
Nabłonek kanalików odprowadzających jądra spoczywa na błonie podstawnej otoczonej przez tkankę
łączną wiotką (nazywaną czasem błoną własną), zawierającą komórki mięśniowe gładkie.
Przewód najądrza rozpoczyna się w głowie najądrza i wypełnia trzon i ogon narządu. Światło jest
regularne (okrągłe lub owalne), a jego średnica zwiększa się wraz ze zbliżaniem się do końca
przewodu najądrza. Towarzyszy temu stopniowe zmniejszanie się wysokości komórek
wyścielającego go nabłonka. Przewód najądrza wysłany jest nabłonkiem jednowarstwowym
walcowatym dwurzędowym, w którym występują dwa główne rodzaje komórek:

komórki walcowate – pokryte długimi, nietypowymi mikrokosmkami (dawniej błędnie
nazywanymi stereocyliami), jądro znajduje się w części podstawnej, nad nim aparat Golgiego,
sieć endoplazmatyczna szorstka i lizosomy, a bliżej powierzchni szczytowej widoczne
pęcherzyki pinocytarne oraz ziarnistości wydzielnicze;

komórki podstawne – leżą na błonie podstawnej (pomiędzy przypodstawnymi częściami
komórek walcowatych) lecz nie dochodzą do powierzchni nabłonka, małe o zaokrąglonym
kształcie, ubogie w organelle, uważane za komórki prekursorowi dla komórek walcowatych.
Pomiędzy komórkami przewodu najądrza występują liczne limfocyty cytotoksyczne i komórki NK
(stanowią ochronę przed antygenami plemników).
Nabłonek przewodu najądrza spoczywa na cienkiej błonie podstawnej otoczonej przez tkankę łączną
wiotką (czasem nazywaną błoną własną) zawierającą liczne włókna kolagenowe, naczynia włosowate
i zakończenia nerwowe układu autonomicznego autonomicznego miarę przebiegu przewodu najądrza
(w kierunku nasieniowodu) zwiększa się ilość komórek mięśniowych gładkich ułożonych okrężnie.
W końcowej części najądrza tworzą one już dwie lub trzy warstwy określane mianem błony
mięśniowej najądrza.
Najądrze pełni szereg funkcji, a do najważniejszych z nich zalicza się:

magazynowanie plemników (końcowy odcinek przewodu najądrza, a także początkowy
odcinek nasieniowodu);

dojrzewanie plemników w obecności wysokiego stężenia androgenów zapewnianemu przez
ABP;

absorpcja płynu kanalikowego – w kanalikach odprowadzających jądra oraz w początkowym
odcinku przewodu najądrza jest wchłaniane 90% płynu, co powoduje przepływ płynu
produkowanego w kanalikach krętych jądra w kierunku najądrza (warunkiem absorpcji jest
obecność testosteronu w postaci wolnej i związanej z ABP);

wchłanianie przez komórki walcowate testosteronu oraz prawdopodobnie inhibiny;

wydzielanie substancji wpływających na dojrzewanie plemników, takich jak: glikoproteiny,
glicerolfosforylocholina,
kwas
sialowy (związki
te zasłaniają receptory błonowe
zlokalizowane na główkach plemników, plemników ulegają rozkładowi dopiero w drogach
rodnych kobiety) i karnityna (warunkuje prawidłową funkcję komórek mięśniowych gładkich
najądrza, a wraz z jonami Ca2+ i białkiem CRBP wiążącym witaminę A wpływa na uzyskanie
zdolności ruchu przez plemniki);

fagocytoza i trawienie zdegenerowanych plemników.
Nasieniowód
Nasieniowód jest parzystym kanałem łączącym przewód najądrza z częścią sterczową cewki
moczowej męskiej. W odcinku końcowym (w pobliżu gruczołu krokowego) światło nasieniowodu
rozszerza się i tworzy bańkę nasieniowodu, w której przechowywane są plemniki. Do zwężającej się
w części dystalnej bańki nasieniowodu dochodzi przewód odprowadzający pęcherzyków nasiennych
i od tego miejsca rozpoczyna się przewód wytryskowy nasieniowodu uchodzący do cewki moczowej.
Ściana nasieniowodu składa się z trzech warstw:

błony śluzowej;

błony mięśniowej;

przydanki.
Błona śluzowa wytwarza podłużne fałdy, przez co w preparatach histologicznych na przekroju
poprzecznym światło nasieniowodu jest małe, nieregularne o kształcie gwiazdkowatym. Na
powierzchni błony śluzowej znajduje się nabłonek jednowarstwowy walcowaty dwurzędowy
(zbudowany z komórek walcowatych oraz komórek podstawnych). W odróżnieniu od przewodu
najądrza, komórki walcowate nabłonka nasieniowodu mają mniejszą wysokość oraz niższe
mikrokosmki, które zanikają w pobliżu bańki nasieniowodu. Nabłonek spoczywa na błonie
podstawnej, pod którą leży błona śluzowa właściwa zbudowana z tkanki łącznej wiotkiej zawierającej
liczne włókna sprężyste.
Błona mięśniowa jest dobrze rozwinięta i składa się z trzech warstw komórek mięśniowych gładkich.
W warstwie wewnętrznej (sąsiadującej z błoną śluzową) miocyty są ułożone podłużnie (równolegle
do długiej osi nasieniowodu), w warstwie środkowej ich układ jest okrężny, a w warstwie zewnętrznej
ponownie podłużny. Duża grubość błony mięśniowej i charakterystyczne ułożenie komórek
mięśniowych gładkich w pęczki pozwala na szybkie przesuwanie plemników z najądrza do cewki
moczowej.
Przydanka zbudowana jest z tkanki łącznej wiotkiej zawierającej naczynia krwionośne, chłonne i
nerwy. Łączy ona nasieniowód z otoczeniem.
Gruczoły dodatkowe układu płciowego męskiego
Do gruczołów dodatkowych układu płciowego męskiego zalicza się:

pęcherzyki nasienne (gruczoły pęcherzykowe);

gruczoł krokowy (prostata);

gruczoły opuszkowo-cewkowe.
Pęcherzyki nasienne
Pęcherzyki nasienne (gruczoły pęcherzykowe) są uchyłkami nasieniowodu o kształcie cewek. Dalszy
koniec cewki (stanowiący część wydzielniczą gruczołu) jest szerszy i ślepo zakończony, a bliższy
zwęża się i uchodzi w postaci przewodu wyprowadzającego do bańki nasieniowodu. Ściana
pęcherzyków wydzielniczych ma budowę podobną do budowy ściany nasieniowodu i składa się z:

błony śluzowej – zbudowana z tkanki łącznej wiotkiej (zawierającej liczne włókna sprężyste),
tworzy liczne fałdy i zagłębienia (dające obraz jam o różnej wielkości), wysłana nabłonkiem
jednowarstwowym walcowatym dwurzędowym składającym się z komórek walcowatych
(gruczołowych) i komórek podstawnych;

błony mięśniowej – zbudowana z komórek mięśniowych gładkich ułożonych w dwie warstwy
o układzie okrężnym (wewnętrzna) i podłużnym (zewnętrzna);

przydanki – zbudowana z tkanki łącznej wiotkiej zawierającej włókna sprężyste i kolagenowe.
Komórkami wydzielniczymi pęcherzyków nasiennych są komórki walcowate nabłonka. Są one
pokryte mikrokosmkami i nie posiadają rzęsek. Ziarna wydzielnicze widoczne są w części szczytowej
komórki.
...
Plik z chomika:
ludi.lg
Inne pliki z tego folderu:

Histologia Tkanka Nerwowa.doc (74 KB)
 6 Gruczoły.rtf (90 KB)
 2.4 Układ Oddechowy(4.3).doc (61 KB)
 Układ chłonny.RW.doc (2007 KB)
 8 Gonady, narządy zmysłów.rtf (71 KB)
Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin







Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dla Mediów
Dział Pomocy
Opinie
Program partnerski




Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Ochrona praw autorskich
Platforma wydawców
 atlasy
Histologia - Ostrowski
 pytania
 sawik - pytania
 szkiełka
Copyright © 2012 Chomikuj.pl