Polityka monetarna FED 1. Historia FED Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych powstał w 1791r.; W roku 1816 Kongres powołał do życia Drugi Bank Stanów Zjednoczonych; Nastanie tzw. Ery Wolnej Bankowości (1837–1862); Uchwalenie w 1863r. Ustawy o Bankowości Krajowej. Powołanie Krajowej Komisji Monetarnej 1908r.; 23 grudzień 1913r. utworzenie Systemu Rezerwy Federalnej. 2. Władze FED i struktura rezerwy federalnej 24 października 2005 roku prezydent George W. Bush wyznaczył Bena Shaloma Bernanke na następcę Alana Greenspana. Po zatwierdzeniu przez Senat Bernanke objął stanowisko w lutym 2006 roku. System rezerwy federalnej obejmuje Banki członkowskie, 12 Banków Rezerwy Federalnej i Radę Gubernatorów. W ramach Systemu działają dwa komitety: Federalny Komitet Otwartego Rynku (FOMC) oraz Federalna Rada Doradcza (FAC). Uprawnienia banków Systemu Rezerwy Federalnej obejmują między innymi: Przedkładanie propozycji Radzie Gubernatorów dotyczących poziomu stóp dyskontowych Utrzymywanie rezerw oraz zaopatrywanie banków w gotówkę Przeprowadzanie operacji redyskontowych Prowadzenie rachunków i przeprowadzanie rozliczeń międzybankowych Rada Gubernatorów składa się z 7 członków (gubernatorów), mianowanych przez Prezydenta Stanów Zjednoczonych na 14- letnią nieodnawialną kadencję. Nominacje muszą być zatwierdzone przez Senat. Co 2 lata następuje wymiana jednego z członków Rady. Do najważniejszych uprawnień rady należą: Ustalanie stopy dyskontowej Wyznaczanie - w granicach określonych przez ustawę – wielkość stopy rezerw obowiązkowych Regulowanie i nadzór bankowy oraz określanie wytycznych i nadzorowanie działalności operacyjnej Systemu Rezerwy Federalnej. FOMC jest najważniejszym ogniwem operacyjnym Systemu Rezerwy Federalnej. Posiada uprawnienia do podejmowania wszelkich decyzji, dotyczących polityki zakupów i sprzedaży rządowych papierów wartościowych oraz koordynacji działań Systemu Rezerwy Federalnej, związanych z jej realizacją. Jeśli nie ma nadzwyczajnych wydarzeń to Komitet odbywa 8 posiedzeń co pozwala na sprawne prowadzenie polityki otwartego rynku. Decyzje Komitetu uchwalane są większością głosów. W przypadku równowagi decyduje przewodniczący. Federalna Rada Doradcza (FAC) składa się z 12 osób, które reprezentują banki Systemu Rezerwy Federalnej. Raz na kwartał odbywają się spotkania Rady Doradczej z Radą Gubernatorów, do obowiązków, której należy zapoznanie się z opiniami lub propozycjami FAC. Rada Gubernatorów nie musi jednak uwzględniać propozycji FAC przy podejmowaniu decyzji. 3. Sposób podejmowania decyzji i ich realizacji Cele polityki pieniężnej FED: Zgodnie z ustawą o Systemie Rezerwy Federalnej wytyczenie polityki pieniężnej należy do właściwości banku centralnego, a jej celem finalnym jest „pełne zatrudnienie, stabilność cen oraz umiarkowany poziom długookresowej stopy procentowej”. W ujęciu operacyjnym, 1 adresowanym do organów Systemu Rezerwy Federalnej, ustawa określa, że celem działalności Fed jest „utrzymanie na długą metę dynamiki agregatów pieniężnych i kredytu na poziomie odpowiadającym wykorzystaniu potencjalnych możliwości długofalowego wzrostu gospodarczego”. W ostatnich latach formułowane są propozycje , aby wzorem innych państw również w USA wykorzystać posługiwanie się „ celem inflacyjnym”, jako najbardziej odpowiednią formułą określania polityki pieniężnej. Narzędzia polityki pieniężnej stosowane przez FED: 1) Operacje Otwartego Rynku Przedmiotem Operacji Otwartego rynku są rządowe papiery wartościowe (weksle skarbowe lub obligacje). OOR dokonywane są według wytycznych Komitetu Operacji Otwartego Rynku. OOR mogą mieć charakter bezwarunkowy (outright sale) oraz warunkowy (repo i rvers repo). Poprzez OOR Fed wpływa na poziom rynkowej stopy procentowej. Tym samym na poziom popytu i podaży na pieniądz w skali gospodarki, a więc na siłę nabywczą dolara. W ten sposób może oddziaływać na tempo wzrostu gospodarczego i poziom bezrobocia, a wiec realizować swój cel. Data Wzrost Spadek Poziom (%) Czerwiec 29 25 ... 5.25 Maj 10 25 ... 5.00 Marzec 28 25 ... 4.75 Styczeń 31 25 ... 4.50 2006 2) Redyskonto Weksli Banki mogą liczyć na kredyt redyskontowy z przyczyn sezonowych (np. jeżeli kredytują skup produktów rolnych). Bank może dostać kredyt redyskontowy również w przypadku gdy w tym banku wystąpiły trudności z utrzymaniem płynności. Powodem tego może być np. klęska żywiołowa w regionie, lub zamkniecie zakładu kluczowego dla regionu. Stopa redyskontowa ustalana jest przez Radę Dyrektorów obszarowo właściwego Banku Rezerw Federalnych i zatwierdzana przez Radę Gubernatorów. Jednak na obszarze całego kraju stopa dyskontowa jest jednolita. Banki mogą ponadto korzystać z pożyczek Rezerwy Federalnej w zamian za wystawiony przez nią papier dłużny zabezpieczony np. papierami wartościowymi rządu USA. Pożyczki te przypominają kredyty lombardowe stosowane w państwach europejskich. Aktualna stopa procentowa kredytu redyskontowego w USA wynosi 6,25% 3) Mechanizm Rezerwy Obowiązkowej Od 1980 r (ustawa o Kontroli Monetarnej) wszystkie instytucje depozytowokredytowe mają obowiązek tworzenia rezerwy obowiązkowej. Górna granica dopuszczalnego poziomu rezerwy ustalana jest przez Kongres USA. W zależności od sytuacji na rynku pieniężnym Rada Gubernatorów FED ustala stawki rezerwy obowiązkowej (w granicach określonych przez Kongres USA). 2 Requirement Type of liability Percentage of liabilities Effective date $0 to $8.5 million2 0 12-21-06 More than $8.5 million to $45.8 million3 3 12-21-06 More than $45.8 million 10 12-21-06 Nonpersonal time deposits 0 12-27-90 Eurocurrency liabilities 0 12-27-90 Net transaction accounts W 4. Przejrzystość działań FED 5. Aktualne decyzje FED Kryterium Uprawnienia polityczne Przejrzystość ekonomiczna Procedury Polityka monetarna System operacyjny Suma punktów 1998 1 2,5 2 1,5 1,5 8,5 2002 1 2,5 2 3 1,5 10 wykres stopy procentowej FED i ostatnie decyzje: Po kolejnych 17 decyzjach zaostrzających politykę pieniężną FED w sierpniu 2006 roku zdecydował o pozostawieniu podstawowych stóp procentowych w USA bez zmian, mając nadzieję, że zwalniająca gospodarka pozwoli zachować inflację pod kontrolą. W ocenie FED wiele wskaźników makroekonomicznych wskazuje na nieco wolniejszy rozwój amerykańskiej gospodarki, jest tak m.in. jeśli chodzi o rynek nieruchomości, który po pęknięciu bańki internetowej w 2000 roku zastąpił branżę internetową na pozycji motoru napędowego gospodarki amerykańskiej. Także presja inflacyjna powinna wkrótce osłabnąć, co według FED jest wynikiem wcześniejszych decyzji zaostrzających politykę pieniężną oraz wyhamowującego popytu konsumpcyjnego, a także spadku cen ropy naftowej. Pomimo tych optymistycznych (dla inflacji) faktów, FED zdaje sobie sprawę z ryzyk inflacyjnych, które będzie obserwował i na nie reagował. W kolejnych miesiącach FED także podtrzymywał stopy procentowe na tym samym poziomie. 3 zmiana prezesa i reakcja rynków na tę zmianę Po 18,5 roku na stanowisku prezesa FED Alan Greenspan przeszedł na emeryturę, jego miejsce zajął Ben Bernanke, którego wizja polityki monetarnej pozostaje ciągle wielką niewiadomą. Obejmujący stanowisko Ben Bernanke jest szefem doradców ekonomicznych Białego Domu. Od sierpnia 2002 r., przez niemal trzy lata, był członkiem zarządu FED. Rynki były niepewne co do polityki monetarnej jaką będzie prowadził Bernanke. Główne indeksy na rynkach giełdowych w dniu objęcia stanowiska przez Bernanke spadły, dolar także spadł. Jednak już następnego dnia giełda i dolar poszedł w górę. Wpływ decyzji FED na rynki Rynek giełdowy i walutowy reaguje na decyzje FED i wypowiedzi członków zarządu FED. Jeśli decyzje i wypowiedzi są optymistyczne, zgodne z oczekiwaniami analityków, inwestorów, wtedy główne indeksy i dolar pozostają na tym samym poziomie albo najczęściej rosną. Natomiast jeśli decyzje i wypowiedzi są negatywne i przeciwko analityków, inwestorów wtedy indeksy i dolar spadną. 6. Porównanie polityki monetarnej EBC i FED Celem EBC jest utrzymanie stabilności cen w strefie euro. Oznacza to wzrost inflacji nie wyższy niż 2%. Osiągnięcie niskiej inflacji ma być uzyskane w średnim terminie, przy czym nie jest określone, czy będzie to rok czy też 2 lata. EBC wykorzystuje dane historyczne (poziom inflacji, wzrost PKB, poziom bezrobocia) do prognozowania przyszłych danych gospodarczych i prowadzi politykę monetarną tak, aby osiągnąć zamierzony cel. Jeśli chodzi o sposób prowadzenia polityki pieniężnej, najważniejszym założeniem EBC jest stonowane (łagodne) działanie ukierunkowane średnio terminowo. Ponieważ obecnie polityka pieniężna prowadzona jest w warunkach wysokiej niepewności i nieprzewidywalności, stopień stosowania działań EBC uzależniony jest od poziomu niepewności gospodarczej w danym okresie. Można powiedzieć, że polityka pieniężna prowadzona przez EBC ma nie szkodzić gospodarce. Polityka monetarna EBC jest ukierunkowana na stabilne utrzymanie poziomu inflacji. Jednak jak to widać na przykładzie lat 2000-2002, inflacja osiągnęła poziom 2,3%, czyli powyżej zalecanego poziomu 2%. Mimo to EBC zdecydował się na obniżkę stóp procentowych. Fakt ten spowodowany był znacznym spadkiem wzrostu gospodarczego w opisywanych dwóch latach ( z 1,4% do 0,8% PKB ). 4 EU USA ROK PKB (w %) Inflacja (w %) Stopa referencyjna (w %) PKB (w %) Inflacja (w %) Stopa referencyjna (w %) 2003 0,2 2 2,75 =>2,0 3,1 1,9 1 2002 0,8 2,3 3,25 =>2,75 2,4 2,3 1,25 =>1 2001 1,4 2,3 4,75 =>3,25 0,3 1,9 6 =>1,25 2000 3,5 2,1 3,0 =>4,75 3,8 3,4 5 =>6 1999 2,5 1,1 3 4,1 2,6 4,75 =>5 1998 2,8 1,2 3 4,3 1,5 5 =>4,75 Obniżka ceny pieniądza miała na celu poprawę koniunktury gospodarczej, większą skłonność do inwestycji przy spadającej tendencji do inwestycji na świecie. Realizacja polityki FEDu polega na kontroli i utrzymywaniu stopy wzrostu agregatów pieniężnych, w celu utrzymania długotrwałego wzrostu gospodarczego, opartego na docelowo maksymalnym poziomie zatrudnienia, stabilnym poziomie cen oraz kształtowaniu odpowiedniego poziomu długoterminowych stóp procentowych. Dla Fed polityka monetarna ma zarówno trzymać ceny jak i aktywnie przyczyniać się do długoterminowego wzrostu PKB. Gospodarka amerykańska po bardzo dobrym okresie wzrostu gospodarczego przez większość lat 90. zaczęła odczuwać objawy przegrzania koniunktury pod koniec XX w. Podwyżka stóp procentowych w latach 1999 i 2000 miała za zadanie ograniczyć popyt. Począwszy od roku 2001 zaczęła się zdecydowanie pogarszać koniunktura gospodarcza. Nastąpił spadek wzrostu PKB z wielkości ok. 4% do wielkości poniżej 0,5% PKB w roku 2001. Gwałtowne i konsekwentne obniżki stóp w 2001 r. dały pozytywne efekty w 2002 r., kiedy to gospodarka amerykańska powróciła do ponad 2% wzrostu PKB. Po zapoznaniu się z polityką EBC w latach 1998-2003, można dojść do wniosku, że banki centralne po osiągnięciu „kontroli” nad wzrostem inflacji gotowe są do podejmowania krótkotrwałych działań, polegających na wpłynięciu na ożywienie gospodarki. Spadający (w stosunku do lat poprzednich) wzrost PKB w Unii Europejskiej w latach 2001-2002 pociągnął za sobą obniżkę stóp procentowych z 4,75% do 3,25%. Zdecydowanie odważniejszą politykę obniżki stóp procentowych reprezentuje amerykański Fed. Spadek koniunktury w 2001r. (zapoczątkowany w końcowej fazie roku poprzedniego) od razu spowodował zdecydowane ruchy w stopach procentowych. Obniżanie ich poziomu rozpoczęło się już od początku roku 2001, a do jego końca dokonano ponad dziesięciu cięć stóp. Są to działania mające na bieżąco reagować na spadek koniunktury. Zakres, częstość zmian są zdecydowanie inne w przypadku Fed, a inne w przypadku EBC. Europa nie jest gotowa i zdeterminowana, by tak nagle i konsekwentnie ciąć stopy procentowane, w celu ratowania spowalniającej gospodarki. Otoczenie ekonomiczne USA a krajów strefy euro jest diametralnie inne. Stany Zjednoczone, jako potentat gospodarczy, członek NAFTA dysponują od lat walutą światową, ogólnym zaufaniem do dolara. Unia Europejska i nieco mniejsza od niej strefa euro z kolei jest niejednorodną strukturą, mającą za zadanie dogonienie USA w licznych dziedzinach rozwoju. By to zadanie spełnić, Unia musi wprowadzić dziedziny strukturalne i na bieżąco monitorować przyczyny niskiego w ostatnich latach wzrostu gospodarczego. Wszystko to wpływa na możliwość zastosowań odpowiedniej skali zmian polityki monetarnej. 5 1. Literatura „Ekonomika pieniądza, bankowości i rynków finansowych”, F. S. Mishkin, PWN, W-wa 2002. „Bankowość centralna”, W. Baka. Strony WWW: www.nasdaq.com www.finance.yahoo.com www.federalreserve.gov www.nbp.pl www.nbportal.pl www.pb.pl www.parkiet.com www.eurobankier.pl www.waluty-online.pl 6