Neurokognitywistyka WYKŁAD 5 Nowe metody badawcze III

advertisement
Neurokognitywistyka
WYKŁADY 7-8
Problem istnienia świadomości i
poczucia podmiotowości.
Mechanizmy uwagi.
Świadoma percepcja.
Prof. dr hab. Krzysztof Turlejski
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
Instytut Biologii Doświadczalnej PAN
Słowa i desygnaty
• Większość pojęć bezpośrednio wiążących się z
naszym działaniem w świecie zewnętrznym
(opisujących to działanie) jest słabo uwarunkowana
kulturowo („obiektywna”).
• Wyrazy odnoszące się do tych pojęć obejmują taki sam, lub
bardzo podobny zakres zewnętrznej rzeczywistości. N.p. koń,
biegać, jeden, dwa, dzień, noc, drzewo.
• Zastrzeżenia:
• - różne narody różnie definiują nazwy n.p. kolorów pośrednich. Ten sam
odcień fioletu może mieć nazwę nawiązującą do czerwieni lub koloru
niebieskiego.
• - w zakresie ważnym dla życia pojęcia mogą być rozbudowane (Eskimosi
– nazwy śniegu, Arabowie – piasku). Wówczas pojęcie zbiorcze może nie
istnieć.
Pojęcia uwarunkowane kulturowo
• Inaczej jest z pojęciami uwarunkowanymi kulturowo,
n.p. odnoszącymi się do życia społecznego.
• Pewne formy życia społecznego istnieją i mają nazwy tylko w
niektórych kulturach. N.p. zależnie od kultury, „posag” wnosiła
kobieta lub mężczyzna, albo nie było go wcale, należał się
rodzicom mężczyzny lub kobiety, lub też młodej parze.
• Zależnie od kultury, po ślubie posag mógł być własnością
kobiety lub mężczyzny zawierających związek, lub też
własnością wspólną pary.
• Dlatego też, słowa odnoszące się do „darów weselnych” mogą
oznaczać bardzo różne „desygnaty”.
• To samo jest z takimi słowami jak n.p. „demokracja”.
Stany wewnętrzne.
• Także pojęcia definiujące nasze stany wewnętrzne,
n.p. emocje są silnie uwarunkowane kulturowo.
• Stany te są dostępne innym tylko pośrednio,
poprzez wypowiadane słowa lub zachowania
niewerbalne osoby je przeżywającej.
• Pomimo, że emocje podstawowe są faktem
biologicznym, ich określenia nie zawsze się
pokrywają w różnych językach.
• W związku z tym, w różnych kulturach słowa
odnoszące się do niektórych emocji mogą mieć nie
pokrywający się zakres.
• .
Czy można i czy warto definiować
świadomość?
• Definicja pojęcia „świadomość” jest silnie
uwarunkowana kulturowo, a więc zależna od języka.
• Pojęcia silnie uwarunkowane kulturowo nie dają się
łatwo zdefiniować obiektywnie.
• Czy warto więc zajmować się definicją
„świadomości”?
• Tak, bo introspekcyjnie wiemy, ze coś takiego istnieje,
istnieje też poczucie własnego „ja”.
• Te odczucia są dla nas bardzo ważne, a bez definicji
nie jesteśmy w stanie o nich dyskutować.
Świadomość z różnych perspektyw
Problem semantyczny: słowo „świadomość” używane jest w
bardzo wielu znaczeniach.
W różnych dziedzinach aktywności ludzkiej i różnych
językach słowo „świadomość” znaczy więc co innego.
Tradycje:
• Religijna
• Filozoficzna
• Neurofizjologiczna
• Kognitywistyczna
• Informatyczna/teorii komputerów
• Każda z tych dziedzin ludzkiej aktywności daje inne
definicje świadomości i inne odpowiedzi na pytanie o
zakres jej istnienia.
Niejednoznaczność pojęcia
„świadomość”, religie i filozofia
• Definicje religijne: świadomość jako własne
„ja”, „dusza”. Tylko częściowo zależna, lub
niezależna od organizmu fizjologicznego.
„Podarowana” przez Boga, będąca cząstka
Boga, będącą „odszczepieniem” od Boga,
które chce wrócić do całości (pełnej
swiadomości). Różne poglądy różnych religii.
• Dualizm – powszechnie odrzucany w nauce.
• Co ze świadomością zwierząt?
• John Locke (1632-1704): świadomość to
„nasza percepcja tego, co dzieje się w
naszym własnym umyśle”.
Zakres pojęcia „świadomość”
w naukach biologicznych
• Świadomość jako stan fizjologiczny (stan czuwania,
„przytomność”, brak zaburzeń procesów
fizjologicznych).
• Przeciwieństwo snu, hibernacji, lecz także
zaburzonej uwagi (braku koncentracji).
• Świadomość jako stan układu nerwowego, w
którym doświadcza on wrażeń zmysłowych
opartych na pobudzeniach receptorów i jest
świadomy, że wrażenia te dopływają ze świata
zewnętrznego, spoza własnego „ja”.
Spór o „qualia”
• „Quale”, liczba mnoga „qualia”, to łaciński wyraz, oznaczający
subiektywny aspekt (aspekty) świadomości i tego, co
doświadczamy.
• Pytanie: dlaczego nie jest tak, jak uważali behawioryści, że
jesteśmy zlepkiem (sumą) odruchów? Dlaczego jesteśmy
ŚWIADOMI dopływu bodźców ze świata zewnętrznego i
własnego „ja”, które ten świat obserwuje?
• Czy kiedy dwóch ludzi na pytanie o kolor obiektu odpowiada
„czerwony”, to w swoim umyśle widzą to samo? Co z
daltonistami?
• Świadomość i wewnętrzny stan nie zależy wprost i jedynie od
bodźców zewnętrznych, posiada aspekt subiektywny: „quale”.
• Pytanie o „quale” świadomości jest jednym z najtrudniejszych
do odpowiedzi naukowej.
Świadomość naszej
podmiotowości - odczucia
• O naszej własnej podmiotowości myślimy
zazwyczaj, że:
• - w pełni uświadamiamy sobie nasze
własne cele, dążenia i ich motywy;
• - podmiotowość jest cechą „całego
naszego organizmu”, a nie jego części;
• - jest unitarna (jednorodna), w całym
mózgu ma te same cele i kierunek;
Podmiotowość organizmu
• Każdy organizm jest bytem autonomicznym,
mającym własny genom i realizującym
własne (egoistyczne) cele i dążenia, a zatem
(patrząc z punktu widzenia tego organizmu)
mającym własną podmiotowość.
• Byt biologiczny, który nie ma własnej
„agendy” (nie realizuje własnych celów, nie
dąży do podmiotowości), zostaje szybko
wyeliminowany w toku ewolucji.
• Te cele własne podlegają jednak wielorakim
uzależnieniom i ograniczeniom ekologicznym.
Paradoks podmiotowości
• Prawie żaden organizm (z wyjątkiem niektórych
bakterii) nie może istnieć bez interakcji z
osobnikami (organizmami) własnego gatunku oraz
innych gatunków, bezustannie wchodzi z nimi w
interakcje (agonistyczne lub antagonistyczne).
• Byt biologiczny, który z jakiegoś powodu jest
niezwykle skuteczny w realizowaniu własnej
podmiotowości, najczęściej powoduje katastrofę
ekologiczną, w wyniku której sam ginie. Czysty
egoizm bardzo szybko prowadzi do naruszenia
własnych interesów (przykłady – komórki rakowe,
zabójcze bakterie i wirusy).
Paradoks organizmów
wielokomórkowych
• Organizmy jednokomórkowe: komórka jest organizmem
i realizuje cele własne jednostki, należącej do jej gatunku.
• U organizmów wielokomórkowych cele własne
(podmiotowość) komórek – każda z nich ma komplet DNA
i jest potencjalnie zdolna wytworzyć nowy organizm podlegają jednak wielorakim uzależnieniom i
ograniczeniom na rzecz funkcji organizmu, który tworzą.
• W tych interakcjach jednostka (komórka) musi poświęcić
część swojej podmiotowości (na przykład utracić pewne
funkcje, albo umrzeć wcześniej, niż inne komórki) dla
realizacji celów całego organizmu.
Cel i paradoks rozmnażania
płciowego
• Rozmnażanie płciowe występuje już od poziomu
organizmów jednokomórkowych.
• W wyniku rozmnażania płciowego w następnym pokoleniu
powstaje nowy organizm, częściowo podobny zarówno do
ojca, jak i matki, ale jednocześnie różny od każdego z nich.
• Celem rozmnażania płciowego jest stałe tworzenie i
podtrzymywanie zmienności, uniemożliwiającej
wyspecjalizowanie się innych organizmów w atakowaniu
organizmów pewnego, powtarzalnego typu (zjadanie,
pasożytnictwo) do tego stopnia, że całkowicie je wytępią.
• Paradoks: Rozmnażanie płciowe przekreśla jeden z celów
w pełni podmiotowego organizmu: pełną kontynuację
trwania zestawu genów konkretnego osobnika.
Ograniczona podmiotowość
neuronów
• Neurony są komórkami wyspecjalizowanymi
w przetwarzaniu informacji i sterowaniu
zachowaniem, a więc silnie wpływającymi na
realizację podmiotowości organizmu.
• Jednak neurony są komórkami, które utraciły
zdolność podziałów, a więc są „ślepą
uliczką”, jeśli idzie o przekazywanie
informacji genetycznej w nich zawartej.
• Jest to fundamentalne ograniczenie ich
podmiotowości.
Czy struktura i funkcje mózgu w pełni
wyjaśniają nasze zachowanie?
• Mózg jest organem niezbędnym do świadomego myślenia,
a zatem i do zaistnienia świadomości naszej
podmiotowości.
• Mózg służy do przyjmowania, integrowania, oceniania
informacji ze środowiska, generowania stanów
emocjonalnych (wywołanych doznaniami zewnętrznymi lub
stanami wewnętrznymi), generowania stanów własnej woli
(uświadomionych lub nie) i generowania aktów ruchowych.
• Mózg nie istnieje sam dla siebie, jest organem naszego
ciała. Ciało i mózg wzajemnie na siebie wpływają.
• Nie tylko mózg i cały organizm, ale i środowisko
(biologiczne, społeczne) nieustannie na siebie wpływają,
kształtują się.
Czy cała aktywność naszego układu
nerwowego jest uświadomiona?
• Najprostsze odruchy, takie jak odruch
kolanowy i inne odruchy posturalne
(utrzymania równowagi ciała) występują w
rdzeniu kręgowym izolowanym od mózgu.
• Mogą one skutecznie działać całkowicie
poza naszą świadomością, choć mogą też
być uświadamiane, gdy tego chcemy.
Definicja kognitywistów
• Świadomość jest procesem zachodzącym w
systemach zdolnych do odbierania wrażeń
zmysłowych i posiadania przekonań
wewnętrznych, że się ma wrażenia.
• Nie ma znaczenia, z czego zbudowany jest
system świadomy, ani jak powstał.
• Czy systemy sztucznie wytworzone (n.p.
elektroniczne) mogą mieć świadomość?
Według kognitywistów – tak.
Teoria umysłu
• Posiadanie „teorii umysłu” oznacza posiadanie poczucia
własnego „ja”, rozumienie różnicy między odbiciem
(obrazem, wrażeniem) a realnym zjawiskiem. Zakłada to
posiadanie bardzo wysokiego stopnia świadomości.
• Ten stopień świadomości osiągają człowiek i niewiele
gatunków zwierząt.
• „Test czerwonej kropki”. Rozpoznawanie własnego
odbicia w lustrze jako „ja”.
• Pozytywnie przeszli: ludzie w wieku powyżej 2 lata,
małpy człekokształtne, słonie, delfiny, sroki i inne ptaki
krukowate.
• Negatywnie: pawiany, makaki, psy, koty.
• Jednak gatunki wyżej wymienione (i wiele innych) z całą
pewnością rozumieją intencje działania innych
osobników - własnego i innych gatunków.
Warunki konieczne do powstania
wrażeń świadomych:
Po pierwsze, system musi odbierać bodźce zewnętrzne.
• - system musi mieć (móc stworzyć) wewnętrzny model
istotnych dla niego stanów środowiska zewnętrznego;
• - ten model (stany wewnętrzne) musi mieć dostatecznie
złożoną strukturę; założenie stopniowania świadomości;
• - system musi być zdolny do podejmowania działań na
podstawie analizy stanów wewnętrznych lub w związku z
nimi;
• - szczególnym przypadkiem jest zdolność do narracji
wewnętrznej, „strumień świadomości” luźno związany z
bodźcami ze świata zewnętrznego. Czy stan taki wymaga
jednak wcześniejszego kontaktu z bodźcami zewnętrznymi?
• - z założenia możliwe jest całkowite oderwanie procesów
mentalnych od bodźców zewnętrznych – halucynacje, wizje.
Weryfikacja prawdziwości
definicji kognitywistów
Należy:
- zaprojektować system nieożywiony podobny do mózgu;
- wykazać, że z powodu samej swojej konstrukcji (sposobu
budowy) musi myśleć i być świadomy zachodzących w
nim procesów;
- spróbować podważyć jego przekonania, oszukać go.
Na razie, (podobno) udało się odwzorować główne
interakcje zachodzące w ciągu kilku sekund w mózgu
dziesięciokrotnie mniejszym od ludzkiego (mniej więcej
wielkości mózgu kota). Spełnia to częściowo warunek 1
Jednak zajęło to zespołowi największych i najszybszych
komputerów wiele godzin. Taki sztuczny system działa
więc za wolno, żeby mógł spełnić pozostałe warunki.
Stany świadomości: stopniowany
kontakt ze światem zewnętrznym
• Gdy jesteśmy aktywni, średnim stanem naszej
świadomości jest spokojne czuwanie.
• Jest też stopień podwyższonej aktywności:
koncentracja uwagi na pewnym zakresie bodźców.
• I stopień niższy – brak koncentracji na czymkolwiek,
półsenność, granica drzemki.
• Średnio trzecią część życia spędzamy w stanie
zwanym snem, kiedy to nasz kontakt ze światem
zewnętrznym jest silnie ograniczony. Stan ten nie jest
jednorodny, ma różne fazy
• W fazie REM na krótko całkowicie zrywamy kontakt
rzeczywistością zewnętrzną. Czy wówczas tracimy
świadomość, czy jest ona skierowana do wewnątrz?
Dlaczego na przemian śpimy i
czuwamy?
• Dawniej sądzono, że czuwanie jest wywołane
napływem bodźców zewnętrznych, a bez nich
bylibyśmy w stanie półsenności (drzemki) lub snu.
• To właśnie bodźce ze świata zewnętrznego oraz
niektóre sygnały wewnętrzne (n.p. głód, ból) miały
sprawiać, że wybudzamy się i jesteśmy świadomi.
Twierdzono, że gdy bodźce ze świata
zewnętrznego docierają do kory, to wyrywają nas z
naturalnego stanu drzemki.
• Obecnie są jednoznaczne dowody na to, że
wszystkie stany świadomości wymagają aktywnej
regulacji pewnych procesów w układzie nerwowym.
Znaczy to, że w sen zapadamy aktywnie, a nie
biernie
Neurobiologia świadomości
TWÓR SIATKOWATY PNIA MÓZGU
• Cykl snu i czuwania obserwujemy zarówno u
bezkręgowców i kręgowców. Molekularny zegar
biologiczny
• U kręgowców generatorem wszystkich stanów ogólnej
aktywności: czuwania, snu, spokojnej aktywności lub
pełnej koncentracji jest twór siatkowaty pnia mózgu.
• Twór siatkowaty jest również silnie zaangażowany w
regulację aktywności stereotypowych, powtarzalnych,
cyklicznych (n.p. chodzenie, żucie pokarmu, kontrola
oddawania moczu i kału, aktywność seksualna).
• Komórki tworu siatkowatego są rozproszone, lecz silnie
połączone ze sobą. Układ ten daje liczne, rozgałęzione
projekcje do całego mózgu i rdzenia kręgowego. Różne
jego części pobudzają lub hamują aktywność całego
mózgu lub jego dużych obszarów.
Twór siatkowaty – najstarsza
struktura integrująca zachowanie
Twór siatkowaty to luźna
grupa komórek ciągnąca
się w grzbietowej części
pnia mózgu od rdzenia
kręgowego aż po
międzymózgowie.
Poprzez swoje
połączenia wstępujące i
zstępujące TS reguluje
zarówno pobudzenie
wyższych struktur, jak i
tonus mięśni. Ma też
kluczowe znaczenie dla
regulacji snu i czuwania.
• Rozproszone komórki układu siatkowatego pnia mózgu odgrywają
zasadniczą rolę w kontroli stanu pobudzenia i świadomości (kolor
żółty – część hamująca; brązowy - pobudzająca).
Elementy tego układu istnieją u wszystkich kręgowców.
Odmienne skutki uszkodzenia przedniej
i tylnej części tworu siatkowatego
• W przypadku uszkodzenia rdzenia kręgowego na granicy z
rdzeniem przedłużonym, mózgowie ma ciągle dostęp do
wszystkich zmysłów, łącznie ze zmysłem dotyku w obszarze
głowy. Człowiek/zwierzę jest sparaliżowane, ale wykazuje
normalną aktywność mózgu i rytm dobowy.
• Jeśli jednak uszkodzeniu uległa także tylna część układu
siatkowatego, to izolowane mózgowie cały czas pozostaje
w stanie czuwania, co możemy stwierdzić wykonując EEG,
lub obserwując ruchy oczu.
• Natomiast w przypadku uszkodzenia tworu siatkowatego
leżącego powyżej (do przodu), pod górnymi i dolnymi
wzgórkami śródmózgowia, na przykład przez wylew krwi,
mózg zapada w śpiączkę.
Wnioski:
Neurofizjologia odkryła, że stany czuwania i
snu zależą tylko warunkowo od bodźców
zewnętrznych i ich przetwarzania.
Oba te stany są aktywnie wzbudzane przez
przeciwstawną aktywność części przedniej i
tylnej tworu siatkowatego pnia mózgu.
Bodźce zewnętrzne docierające przez
połączenia z innymi strukturami wpływają na te
stany modulująco.
Zatem stany świadomości zależą od
aktywności pewnych starych struktur mózgu.
Sen zwierząt
• Geny „zegara okołodobowego” o są obecne u zwierząt i roślin.
• Większość bezkręgowców ma wyraźny cykl okołodobowy, z
okresami spoczynku i aktywności.
• Stwierdzono też , że wiele gatunków ryb, na przykład na
rafach, nocą ukrywa się w szczelinach i załomach rafy lub leży
na dnie bez ruchu. W tym stanie można je dotknąć nie
wywołując reakcji, ale już po chwili ponowne dotknięcie
wywołuje gwałtowną reakcję.
• Inne ryby co noc budują śluzowy kokon, w którym są
bezpieczne od drapieżników i pozostają w im bez ruchu.
• Uznaje się zatem, że ryby śpią i czuwają.
• Gady, nawet pozostając w bezruchu, na przemian mają
otwarte i zamknięte oczy - śpią i czuwają.
• Nie ma wątpliwości, że cykl snu i czuwania jest obecny u
ptaków i ssaków.
• Wiele ptaków przelotnych, a także delfiny i niektóre inne ssaki
potrafią spać na przemian lewą i prawą połową mózgu.
Aktywność okołodobowa
• U kręgowców zmiany stanów świadomości w
związku z rytmem dnia i nocy są powszechne.
• W podwzgórzu kręgowców istnieje zegar,
narzucający około 24-godzinny cykl sen/czuwanie.
• Wpływ na cykl sen/czuwanie mają substancje
chemiczne uwalniane w naszym organizmie.
Najlepiej poznanym modulatorem zegara
biologicznego jest melatonina, wydzielana przez
szyszynkę (część nadwzgórza), która jest
wydzielana w ciemności i ułatwia zapadanie w sen.
• Mechanizm ten jest pod kontrolą układu
wzrokowego
• Neurony układu serotoninergicznego w mózgu
również biorą udział w regulowaniu procesów
zapadania w sen i wybudzania z niego.
Wewnętrzny rytm dobowy
i sterująca nim
wzrokowa projekcja do podwzgórza.
Leżące tuż nad skrzyżowaniem nerwów
wzrokowych jądro nadskrzyżowaniowe
podwzgórza (SCN) wytwarza własny (endogenny)
rytm naprzemiennej ekspresji dwóch genów,
trwający w przybliżeniu 24 godziny
Ekspresja jednego z genów sprawia, że
podwzgórze aktywuje ośrodek czuwania w pniu
mózgu, drugiego – nie wpływa na niego.
Informacja wzrokowa z siatkówki dostosowuje
rytm podwzgórzowy do rytmu dnia i nocy.
Ponadto, rytmem
dobowym sterują
inne jądra
podwzgórza, jedno
z jąder wzgórza i
szyszynka. Tworzą
one połączony
układ.
Oreksyna, peptyd czuwania
• W roku 1998 dwa niezależne zespoły naukowców doniosły o
ważnej roli tego neuropeptydu wydzielanego przez
grzbietowo-boczną część podwzgórza. Już wcześniej
Steriade odkrył, że podrażnienie tylnej część podwzgórza
powoduje wybudzenie ze snu.
• Został on nazwany hypokretyną albo oreksyną. Komórki
wydzielające oreksynę wysyłają projekcję do jąder
cholinergicznych i noradrenergicznychpnia mózgu i
pobudzają je, podtrzymując czuwanie.
• Aktywność tych komórek jest szczególnie niska w stanie snu
paradoksalnego.
• Niedobór oreksyny wywołuje napady niekontrolowanej
senności – narkolepsję.
• Podanie oreksyny w spreju do nosa znosi efekt niewyspania.
Sen REM, pamięć, uczenie się
• Aktywność niektórych rejonów mózgu jest znacznie
większa podczas snu paradoksalnego (faza REM) niż
podczas czuwania.
• Badania (zarówno na ludziach i zwierzętach)
dowodzą, że faza snu REM ma udział w konsolidacji
pamięci i procesie uczenia się.
• Badania EEG na ludziach wskazują na to, że w czasie
fazy REM następuje ponowna wymiana informacji
między hipokampem a korą, odrzucenie błędnych i
nieistotnych skojarzeń z ostatniego okresu, a
utrwalenie zapisu ważnych informacji.
• Zagadka: dlaczego nie możemy w pełni
skonsolidować pamięci trwałej czuwając (pozostając w
kontakcie z rzeczywistością zewnętrzną)?
• Usuwanie produktów metabolizmu i uzupełnianie
rezerw mózgu w fazie REM.
Uwaga: selektywny kontakt ze
światem zewnętrznym
• Kiedy spokojnie czuwamy, zazwyczaj nie
jesteśmy skoncentrowani na niczym w
szczególności, nie wyróżniamy żadnych
bodźców, ani też nie staramy się szczególnie
monitorować żadnego z nich. Fale alfa.
• Jednak czuwając, możemy to robić w pełnej
koncentracji, maksymalizując dopływ bodźców
ze wszelkich źródeł.
• Możemy się też skoncentrować na analizie
pewnego zakresu bodźców i pomijać inne.
Mechanizmy obu procesów uwagi są odmienne.
System kontroli uwagi
• Ogólna i selektywna uwaga jest kontrolowana przez
rozległy system struktur:
- układ siateczkowaty pnia mózgu,
- jądra pnia mózgu produkujące noradrenalinę,
serotoninę i acetylocholinę,
- podwzgórze,
- wzgórze
- korę mózgu
Struktury te są powiązane systemem połączeń i wpływów
- pobudzających i hamujących, które umożliwiają
zarówno ustalenie ogólnego poziomu percepcji, jak i
ukierunkowanie uwagi i odcięcie bodźców nieistotnych.
Układ ten jest ciągle jeszcze nie jest do końca poznany.
Wyspecjalizowane projekcje pnia
mózgu
• W pniu mózgu wyróżniamy obszary zawierające komórki
o specyficznych neuroprzekaźnikach:
• - rozproszone jądro konarowo-mostowe zawiera neurony
cholinergiczne (neurotransmiter - acetylocholina);
• - położone w linii pośrodkowej jądra szwu (kilka) jako
jedyne w ośrodkowym układzie nerwowym zawierają
neurony serotonergiczne (serotonina);
• - zwarte, małe jądra miejsca sinawego są jedynymi
neuronami noradrenergicznymi ośrodkowego układu
nerwowego unerwiającymi mózgowie. Sąsiednie jądra
unerwiają rdzeń kręgowy.
• Wszystkie trzy typy neuronów unerwiają i mózg i rdzeń
kręgowy.
Noradrenalina (NA)
• Noradrenalina jest syntezowana
przez neurony jedynie kilku
jąder pnia mózgu znajdujących
się na terenie mostu, w pobliżu
tylnej granicy śródmózgowia.
• Najważniejsze z nich są jądra
miejsca sinawego, (locus
coeruleus), opisane jeszcze w
XVIII wieku, gdyż zawierają
niebieskawy pigment.
• Wydzielanie noradrenaliny
A6- Locus coeruleus,
powoduje silne wzbudzenie
projekcja do mózgu
ogólne i koncentrację uwagi,
A7 – jądra wysyłajace
obniża też odczuwanie bólu. A5,
projekcje do
• Noradrenalina wydzielana jest rdzenia kręgowego
także podczas snu
paradoksalnego.
Noradrenalina
Układ noradrenergiczny
•
•
•
•
•
Neurony jądra miejsca sinawego (locus coeruleus) wysyłają niezwykle
rozgałęzione aksony do wszystkich struktur mózgu. Podążają one przez
wiązkę aksonów zwaną „przyśrodkowy pęczek przodomózgowia”.
Z kolej bardzo wiele struktur mózgu bezpośrednio lub pośrednio wpływa
na aktywność tego jądra.
Wydzielanie noradrenaliny powoduje silne wzbudzenie ogólne i
koncentrację uwagi, obniża także odczuwanie bólu.
Noradrenalina wydzielana jest także w podczas snu paradoksalnego.
Amfetamina działa na receptory noradrenaliny w mózgu. Wynaleziono ją w
czasie II Wojny Światowej, dawano ją pilotom wojskowym wykonującym
długie loty. Powoduje uzależnienia i uszkodzenia mózgu.
Serotonina
• Serotonina wydzielana jest jedynie przez neurony kilku
jader szwu, leżące w linii pośrodkowej pnia mózgu. Ma
działanie uspokajające i hamujące emocje.
• Zmniejszenie jej wydzielania wzmaga aktywność mózgu, a
jednocześnie pobudza lęk.
• Poza układem nerwowym serotonina występuje w płytkach
krwi (inicjuje krzepnięcie krwi) i komórkach tucznych jelit
(kontrola motoryki i wydzielania).
Acetylocholina
• Acetylocholina jest
również wydzielana w
kilku jądrach leżących w
pniu mózgu i u podstawy
przodomózgowia.
• Jej wydzielanie podnosi
poziom czuwania,
wzmaga koncentrację
uwagi i pozwala na jej
długie skupienie.
• Wzmożenie wydzielania
acetylocholiny przez
nikotynę jest efektem,
którego pożądają
palacze.
• Jądro międzykonarowe pnia mózgowia daje projekcję do wzgórza.
• Jądro podstawne mózgu daje projekcję do kory mózgu
Neuroprzekaźniki wpływające na
poziom czuwania - podsumowanie
• Kolor zielonynoradrenalina
(czuwanie) i
serotonina (relaks)
• Kolor niebieski –
dopamina
(zadowolenie, rozkosz)
• Kolor różowy –
oreksyna (stan
czuwania)
• Ponadto na procesy
uwagi silnie wpływa
acetylocholina
(koncentracja uwagi),
także wydzielana
przez jądra podstawy
mózgu
Wyższe piętra regulacji uwagi
• Na jeszcze
wyższym piętrze
jądro siateczkowate
wzgórza
selektywnie hamuje
przepływ pewnych
(nieistotnych)
informacji między
wzgórzem i korą.
Kora mózgu aktywnie
ukierunkowuje uwagę.
• Aktywność kory czołowej może skupić uwagę
celowo (na skutek podjętej w umyśle decyzji) na
pewnej klasie bodźców, zupełnie blokując analizę
innych bodźców.
• Eksperymenty z poleceniem liczenia
samochodów na ulicy, albo obserwacji strzelania
gola podczas gdy obok działy się niezwykłe
rzeczy. Większość ludzi, gdy byli skoncentrowani
na liczeniu, obserwacji nie zauważała tego.
• Niektórzy ludzie potrafią się skoncentrować tak
dalece na pewnej klasie bodźców, że nie
zauważają większości bodźców ze świata
zewnętrznego (Maria Skłodowska-Curie,
zakochani).
Czy świadomość „ja” jest funkcją
kory czołowej?
• Zanim uświadomimy sobie, że chcemy coś zrobić i co
to jest, w przedczołowych płatach mózgu muszą
powstać plany działania. Ma to związek z
mechanizmami tzw. pamięci prospektywnej.
• Analizując aktywność EEG tych obszarów, można w
niektórych (prostych) przypadkach przewidzieć, jaką
decyzję podejmie człowiek, na parę sekund wcześniej,
zanim on sam uświadomi sobie, co chce zrobić.
• Mózg (u ssaków w szczególności jego kora),
podejmuje wiele decyzji, jednocześnie tworząc
reprezentację „ja” pozwalającą lepiej wyodrębnić
organizm od środowiska i przypisuje wszelkie decyzje
działania własnemu „ja” jako czynnikowi sprawczemu.
Krytyka poglądu, że świadomość to
funkcja kory czołowej
• Czy wobec tego wolna wola to iluzja, wynikła z
niewiedzy o naszych procesach nieświadomych?
• Krytyka 1: przypadek Phineasa Gage. Jednostronne
zniszczenie kory czołowej) zmieniło charakter
człowieka, ale nie zniosło poczucia jego świadomości.
• Krytyka 2: skutki lobotomii (odrzucona obecnie
metoda leczenia zaburzeń psychicznych przez
obustronną amputację płatów czołowych). Lobotomia
powoduje znaczne ograniczenie świadomych potrzeb i
poczucia sprawstwa działania. „Człowiek – roślina”.
Jednak świadomość pozostaje.
• Krytyka 3: ptaki nie mają kory przedczołowej. Czyżby
nie miały świadomości? Wiedza o zachowaniu
krukowatych przeczy temu.
Skupienie uwagi na całości lub
szczegółach aktywuje różne części kory
mózgu, ale nie korę czołową.
Badanie
fMRI
• W zależności od tego, czy kierujemy uwagę na szczegóły całości
(literki D, przekrój A) czy na znaczenie symboliczne całego wzorca
(Litera L, przekrój B), aktywują się odmienne struktury mózgu.
•
•
A- aktywacja kory wzrokowej po stronie prawej, przeciwnej do tej, po której
prezentowany był rysunek.
B – aktywacja okolicy Wernickego, jednej z dwóch okolic mowy, integrującej bodźce
różnych modalności. Okolica ta leży zawsze tylko w lewej półkuli.
Kora tylnej części zakrętu obręczy
utrzymuje uwagę na raz wybranym
obiekcie
• Okolica ta jest
włączona w wiele
różnych procesów
zachodzących w
układzie nerwowym.
• Między innymi, jest
bardzo aktywna, gdy
utrzymujemy uwagę na
jednym obiekcie, a
obniża aktywność, gdy
zmieniamy obiekt, na
którym koncentrujemy
uwagę.
Jak zdobywamy wiedzę
• Ucząc się, oprócz poznawania faktów, budujemy
hipotezy o związkach między faktami, które
znamy oraz o stopniu ważności różnych faktów i
ich powiązań.
• W taką „siatkę pojęciową” „łowimy” nowe fakty i
łączymy je w całość z poprzednio poznanymi.
• W sensie dosłownym: budujemy (konstruujemy)
swoją wiedzę. A także” uczymy się uczenia.
• Proces uczenia usprawnia się i przyspiesza, gdy
rozszerzamy (powiększamy) zakres
powiązanych faktów - naszą siatkę pojęciową.
Dewiza kognitywistyki: trzeba
wiedzieć, czego się szuka, żeby to
znaleźć
• Wiedza wymaga znajomości faktów, ale nie jest kolekcją
oderwanych faktów. Aby zdobyć wiedzę, nie wystarczy
kolekcjonować fakty, choć bez nich nie ma wiedzy.
• Nabywanie wiedzy wymaga budowania sieci powiązań
kategorii poznawczych, dotyczących zbiorów faktów i ich
współzależności.
• Jeśli nie mamy siatki pojęć i wiedzy o związkach między
pojęciami, to nie jesteśmy w stanie zaklasyfikować nowych
faktów, ani powiązać ich z poprzednio poznanymi.
• Proces uczenia się nie jest możliwy bez tworzenia siatki
pojęciowej i tworzenia „hipotez” na temat rzeczywistości.
• Bywa jednak, że taka sitka pojęciowa, oderwana od faktów,
zastępuje rzeczywistość. „Fantasy” zamiast wiedzy.
System pojęć umożliwia
dostrzeżenie nowych faktów
• Siatka pojęciowa – zespół hipotez dotyczących związków
między faktami i stopnia ważności różnych faktów pozwala
nam weryfikować, czy nowe fakty przylegają do
wypracowanej przez nas siatki, czy nie.
• Jeśli nie mamy wypracowanego systemu pojęć, to
znajdujemy jedynie kolejne oderwane od siebie fakty, z
których tworzymy nielogiczne wyobrażania o świecie.
• Droga nauki to nie tylko i nie przede wszystkim zbieranie
faktów, ale i wyjaśnianie ich związków z innymi faktami.
• Wielokrotnie postęp naukowy wymagał tworzenia
nowych pojęć (atom, elektron, kwant, gen, komórka,
neuron, ssaki naczelne). Dopiero wtedy ujawniały się nowe
fakty. Wcześniej nikt nie dostrzegał pewnych zjawisk i ich
związków.
Jak błędna siatka pojęć wpływa na złe
zrozumienie zależności.
Klasyfikacja zwierząt i roślin z chińskiej
encyklopedii (X wiek).
Rośliny i zwierzęta dzielą się na następujące 14 klas:
• (a) te, które należą do
Cesarza,
• (b) zabalsamowane,
• (c) wytresowane,
• (d) ssące prosięta,
• (e) syreny,
• (f) zwierzęta fantastyczne,
• (g) bezpańskie psy,
• (h) te, które nie mieszczą
się w tej klasyfikacji,
• (i) te, które trzęsą się, jakby
były szalone,
• (j) niezliczone,
• (k) te, które namalowano
bardzo cienkim pędzelkiem
z sierści wielbłąda,
• (l) inne,
• (m) te, które przed chwilą
stłukły wazon,
• (n) te, które z daleka
wyglądają jak muchy.
To tylko jedyna z klasyfikacji
hamujących zrozumienie
• Podział z chińskiej encyklopedii został tu
przytoczony po to, by wykazać jak wielkie
znaczenie dla poznania i zrozumienia ma wybór
spójnego i prawidłowego kryterium podziału.
• Klasyfikacja zwierząt wprowadzona przez
Arystotelesa, a używana w Europie do XVII wieku
nie była lepsza. N.p. przez wieki wszyscy uważali,
że wieloryb jest rybą.
• Protesty, gdy Linneusz, a potem Darwin,
zaklasyfikowali człowieka do ssaków naczelnych.
• Współczesny podział zwierzat na pożyteczne i
szkodliwe lub miłe (futrzaki) i obrzydliwe (szczury,
gady, robactwo) też nie jest bardziej trafny i tak
samo zaburza i percepcję i zdolność rozumienia.
Inne przykłady fałszywych podziałów:
rasy ludzkie
• Jeszcze na początku XX wieku naukowcy niemieccy i
amerykańscy zastanawiali się, czy Afrykanie są tym samym
gatunkiem, co Homo sapiens. Odpowiedź negatywna była
uzasadnieniem kolonializmu. Wyróżniano rasy ludzkie białą,
żółtą, czerwoną i czarną. Był to wówczas podział naukowy.
• W rzeczywistości:
• - czarni Afrykanie są genetycznie bardziej różnorodni, niż
wszyscy pozostali ludzie na ziemi („tworzą najwięcej ras”).
• - czarne plemiona z południa Azji mają inną strukturę
genetyczną, niż większość Afrykanów.
• - biali są genetycznie bliżsi czarnym z Afryki, niż żółtym.
• - Indianie amerykańscy są bardzo bliscy genetycznie „żółtym”
mieszkańcom wschodniej Syberii.
• Fikcja „czystych narodowości”. Ludzie stale wędrowali i
wojowali, prawie wszędzie przeważają „rasowi mieszańcy”.
Nie-Afrykanie jako mieszańcy
gatunkowi
• Osiągnięcia biologii molekularnej umożliwiły analizę
DNA wydobytego z kości neandertalczyków sprzed
60-90 tysięcy lat.
• Neandertalczyk jest uznawany za odrębny gatunek
hominidów, który opuścił Afrykę co najmniej 200
tysięcy lat temu (Homo sapiens - 40-50 tys.)
• Wszyscy ludzie współcześni wywodzący się z ludów
żyjących poza Afryka maja pewien procent (3-5%)
genów neandertalczyka. Nie mają ich Afrykanie.
• Do krzyżowania doszło prawdopodobnie na Bliskim
Wschodzie podczas pierwotnej migracji H. sapiens.
Niebezpieczeństwo nadmiaru
faktów i fałszywej świadomości.
• Obecnie przeżywamy zalew faktów (lub przekazów
kłamliwych) podawanych bez związku ze sobą.
Przewaga percepcji nad i kognitywną refleksją.
• Zalew nieistotnych faktów ogłupia. Próba napicia
się z pompy strażackiej. Dotyczy to także nauki.
• Z drugiej strony: politycy, wyznawcy różnych religii
i biznesmeni celowo zwracają uwagę na nieistotne
fakty i sugerują fałszywe związki faktów. Celowo
tworzą fałszywe stereotypy i odwracają uwagę od
niewygodnych faktów.
• Łatwość dostępu do informacji często pogarsza, a
nie polepsza sytuację.
Kłamstwo
• Czy poza człowiekiem przedstawiciele innych gatunków też
kłamią? Zależy to od definicji tego słowa.
• Cechy kłamstwa, definicja kognitywna :
• - kłamiący posiada „teorię umysłu” – uświadomioną hipotezę
na temat tego, co pomyśli i zrobi druga strona, gdy coś usłyszy/
zobaczy/poczuje.
• - kłamiący świadomie manipuluje informacją o rzeczywistości
tak, by manipulowany postąpił w sposób przez niego pożądany,
a niezgodny z jego chęciami/potrzebami/interesami;
• - sprawca świadomie wysyła sygnały (mówi, stwarza sytuację)
powodujące powstanie błędnego obrazu rzeczywistości i
wynikającą z tego zmianę zachowania drugiej strony, na inne,
niż gdyby miała ona prawdziwy ogląd sytuacji.
Lista potencjalnych kłamców jest krótka.
• Przypadek niewątpliwy: człowiek
• Młody szympans, otwieranie pojemnika z
pokarmem, oszukiwanie przywódcy.
Przykłady dyskusyjne
• Sokół wędrowny i kaczki
• Podział zadań w grupie lwic skradających
się do ofiary
Czy drapieżniki mają „teorię umysłu” ofiary,
czy tylko kopiują przypadkowo odkryte
skuteczne zachowanie?
Dlaczego kobietom łatwiej jest
kłamać?
• Wyjaśniono to ostatnio na podstawie badań metodą MRI.
• W mózgu kłamiącego mężczyzny aktywowane są
jednocześnie struktury o których wiadomo, że „mówią prawdę”
(reagują na bodźce zewnętrzne i generują prawdziwy obraz
sytuacji) i inne struktury płata czołowego wytwarzające kontrhipotezę (fałszywy obraz), która musi zablokować hipotezę
(obraz) prawdziwą. Stwarza to duże napięcie emocjonalne i
wymaga wielu wysiłków
• Kłamiące kobiety prawie wcale nie aktywują struktur
„prawdziwej hipotezy”, wobec tego kontr-hipoteza fałszywy
obraz jest prezentowana bez konfliktu wewnętrznego i wysiłku.
• Wniosek: kobiety bardziej utożsamiają się ze swoją stroną
kognitywną, a mężczyźni z obrazem świata zewnętrznego.
Człowiek jest istotą społeczną
• Człowiek jest istotą społeczną, musi należeć do jakiejś grupy.
• Nie można się nauczyć mówić, nie będąc członkiem grupy.
• Ogromna ilość wiedzy jest przekazywana, jako
doświadczenie grupowe.
• Oznacza to konieczność przyjęcia, w dużej mierze na wiarę,
punktu widzenia grupy, do której się należy.
• Grupa zawsze w jakimś stopniu KREUJE rzeczywistość,
stwarza struktury kognitywne ją opisujące. R\edukuje też
podmiotowość osób (karze i nagradza pewne arbitralnie
wybrane zachowania).
• Czym bardziej złożona sytuacja, tym bardziej polegamy na
grupie i bardziej jej zawierzamy.
• Grupa bez przywódcy jest tłumem. To przywódcy w
największej mierze kreują mity społeczne i każą w nie
wierzyć członkom grupy.
Socjopaci/psychopaci
• Niektórzy ludzie potrafią wywierać na innych taki
wpływ, że stają się dla nich najwyższym
autorytetem, a osoby im podporządkowane
przestają samodzielnie myśleć, kontrolować
własne życie i realizować własne potrzeby, a
zaczynają ślepo realizować polecenia przywódcy.
• Gdy przywódca ma ciężko zaburzoną osobowość,
prowadzi to do wielkich tragedii. Ci, którzy takie
tragedie przeżyli, często nie mogą potem
zrozumieć samych siebie: jak mogli się dać
namówić na tak bezsensowne działanie, groźne
dla nich samych i innych.
Pytania
• Co wiesz o neurobiologicznych
mechanizmach warunkujących stany
świadomości i uwagi?
• Jak neurokognitywistyka opisuje procesy
świadomej percepcji i budowy wiedzy?
• Co sądzisz o możliwości budowy przez
człowieka układów nie-biologicznych,
posiadających świadomość?
Download