4. Święty Eugeniusz gromadzi swych towarzyszy. Intencja: Mieć

4.
Święty Eugeniusz gromadzi swych towarzyszy.
Intencja: Mieć świadomość, że
praca we wspólnocie jest o wiele
skuteczniejsza od pracy w
pojedynkę. Jeśli chcecie iść
szybko, to idźcie sami! Jeśli
jednak chcecie iść daleko,
działajcie razem – mówi mądrość
afrykańska.
Cnoty, o które należy prosić podczas modlitwy:
Praca we wspólnocie, harmonia, radość i pokój
Hymn
Modlitwa
Fragment z Pisma Świętego: Łk 10, 1-2
Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu
dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i
miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.
Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale
robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił
robotników na swoje żniwo.
Źródła oblackie
Wobec ogromu zadania wokół siebie zgromadził kilku
kapłanów ożywionych tym samym gorliwym zapałem dla najbardziej
opuszczonych. Zachęcił ich, aby żyli wspólnie jak bracia i
naśladowali cnoty i przykłady naszego zbawiciela, Jezusa Chrystusa,
oddając się głównie głoszeniu Słowa Bożego ubogim. Potem nakłonił
ich, aby definitywnie zaangażowali się w dzieło misji wiążąc się
ślubami zakonnymi. Niedługo potem jako prawdziwych synów do
swojej rodziny przyjął także braci. Takie były początki
Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej
Panny Maryi. (KKRR, Przedmowa, s. 11-12)
W latach 1815-1816 pierwsza grupa misjonarzy doszła do
zgody. Razem zdecydowano, aby z tym samym entuzjazmem i
radykalną determinacją co apostołowie naśladować Jezusa i tak jak
oni nadal głosić Ewangelię. Wszystko zależy od tych początków –
napisał Eugeniusz w pierwszym liście do Tempier. Trzeba doskonałej
jedności w uczuciach, tej samej dobrej woli, tej samej
bezinteresowności, jednym słowem tego samego oddania. (9
października 1815).
W swych Wspomnieniach święty Eugeniusz napisał:
Potrzebowałem oddanych towarzyszy, którzy mogli pojąć myśl, jaką
Pan we mnie wzbudził. (T. Rambert, t. 1, s. 164). W centrum znajduje
się natchnienie Pana, które zostało przekazane Eugeniuszowi, a przez
niego powierzone jego towarzyszom po to, aby serce i duch każdego
mógł zjednoczyć się w tym samym ideale, w tej samej misji.
Sposobem na realizację tego natchnienia było utworzenie
specyficznej wspólnoty, w której kilka osób żyłoby razem we
wzajemnej miłości i radości. W tym świętym Stowarzyszeniu, które
będzie mieć jedno serce i jedną duszę, czeka nas szczęście. (List do
Tempier, 9 października 1815) Od pierwszego listu do Tempier
spotykamy dyptyk jedno serce i jedna dusza, który stale będzie
powracał niczym refren.
Tę początkową zgodę możemy rozumieć jako zezwolenie (te
same uczucia), przyzwolenie, zgodę (aby zjednoczyć serce i ducha),
aby zestroić struny instrumentu lub wielu instrumentów czy też
głosów, aby nadać tę samą, ale trwalsza tonację.
To było przymierze, pakt zawarty pomiędzy osobami, aby
osiągnąć wspólny cel, a mianowicie żyć i pracować w pewien
sposób. W tej zgodzie najważniejszymi elementami byli ludzie,
którzy przychodzą razem dla wspólnego celu, relacji i
zaangażowania, aniżeli prowadzące do niego środki.
Czy czuję się wezwany, aby wraz z innymi członkami mojej
wspólnoty na nowo przeżywać początkowe zaangażowanie i powziąć
decyzję o tworzeniu apostolskiej wspólnoty?
Jesteśmy wezwani, aby wraz z Tempier stanąć u stóp krzyża i
usłyszeć wezwanie świętego Eugeniusza, aby poświęcić nasze życie
dla Kościoła i ewangelizacji ubogich. Gdybym musiał odpowiedzieć
na list Eugeniusza, jaka byłaby moja odpowiedź?
Osobiste zaangażowanie
Iść po dwóch zakłada zgodę na drodze, którą należy przebyć,
na cele, jakie należy osiągnąć. Przed podjęciem jakiejkolwiek posługi
lub przed wyruszeniem na jakąkolwiek misję potrzebuję, aby z
innymi podzielić się moim projektem i poprosić o ich modlitwy i
wsparcie.
Intencje
Całkowicie podzielam wasze ideały… w sobie odczuwam to
pragnienie, a gdybym go nie miał, bardzo pragnę je mieć… Tak więc,
całkowicie liczcie na mnie. List Tempier do de Mazenod, 27
października 1815)
Aby każdy członek naszej wspólnoty mógł w pełni pojąć
charyzmatyczną wizję świętego Eugeniusza w taki sposób, aby każdy
z nas całkowicie mógł liczyć na wsparcie współbrata w realizacji
naszego apostolskiego powołania.
Aby nasze życie, nasza posługa, nasza wspólnota mogła
przyciągać do Zgromadzenia nowych członków, aby kontynuować
misję, którą powierzył nam Pan – iść po dwóch i głosić Ewangelię.
Modlitwa końcowa
Panie, daj nam doświadczyć w naszej wspólnocie obecności
Twego Syna, Jezusa Chrystusa, obietnicy danej tym, którzy są
zebrani w Jego Imię i spraw, abyśmy w Duchu prawdy i miłości w
nas samych doświadczali obfitości światła, miłosierdzia i pokoju.
Przez Chrystusa, Pana naszego.