Zjawisko parowania Parowanie – przejście substancji z fazy

Zjawisko parowania
Parowanie – przejście substancji z fazy ciekłej do fazy gazowej. Polega na odrywaniu się
drobin o największej energii od powierzchni cieczy. Zjawisko to zachodzi we wszystkich
temperaturach powyżej temperatury topnienia.
Faza gazowa
Tempo procesu parowania zależy od:
1. Temperatury,
2. Wielkości powierzchni parującej,
3. Rodzaju cieczy (wielkości drobin i sił spójności),
4. Ciśnienia (ruch atmosfery).
Faza ciekła
Ciepłem parowania substancji C p nazywamy ilość ciepła Q potrzebnego do odparowania
1kg substancji w danej temperaturze.
[ ]
Q
J
Cp =1
m
kg
Ciepło parowania jest dla każdej temperatury inne, ale wraz ze wzrostem temperatury maleje
osiągając minimalna wartość dla temperatury wrzenia.
Podanie dla danej substancji takich wielkości jak: temperatura wrzenia i ciepło parowania
liczone w temperaturze wrzenia, charakteryzują sposób parowania tej substancji. Obie
wielkości są stabelaryzowane (im wyższa temperatura tym ciepło parowania jest mniejsze). I
Cp =
Para nasycona
Faza gazowa
Faza ciekła
Parą nasycona nazywamy taką parę, która jest w równowadze
dynamicznej z cieczą z której powstała.
Jeżeli rośnie temperatura to rośnie gęstość i ciśnienie pary
nasyconej.
Krzywa równowagi dynamicznej para wodna – ciecz:
p
ciecz
para
0,0
Ciśnienie pary nasyconej zależy od temperatury (nie od objętości!).
T
Zjawisko wrzenia
Wrzenie jest to parowanie cieczy całą objętością – gwałtowny skok tempa procesu
parowania.
By zaszło zjawisko wrzenia ciśnienie pary nasyconej
wewnątrz naczynia musi być przynajmniej równe sumie
ciśnień hydrostatycznego i atmosferycznego.
p nas ⊇ p atm + h ⋅ γ