Prezentacja - WordPress.com

Seminarium
Pomoc Społeczna
mity, realia, perspektywy
Profesjonalizm Kadr
Pomocy Społecznej
awans zawodowy
stan obecny a perspektywy zmian
Dr Anna Zasada-Chorab
Grzegorz Ocieczek - prokurator Prokuratury Krajowej
Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. J. Korczaka w Warszawie
Plan wystąpienia
1. Pojęcie zawód a profesja.
2. Profesjonalizacja pracy socjalnej
 kształcenie i doskonalenie zawodowe,
 uznanie i autorytet społeczny,
 kultura profesjonalna,
 zawiązki zawodowe.
W Polsce zawód „pracownik socjalny” wprowadzony został
do oficjalnej nomenklatury od 1966 r. J. Mikulski określił pracownika
socjalnego jako specjalistę zawodowego zajmującego się zaspokajaniem
potrzeb socjalnych za pomocą metod pracy socjalnej.
W 1971 roku tytuł „pracownik socjalny” znalazł się w rejestrze zawodowym
kształcenia szkół pracy socjalnej. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z dnia 20 kwietnia 1995 roku w sprawie klasyfikacji zawodów
i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania –
w części „Zawody i specjalności” ujęło grupę zawodów: 34 – Pracownicy
pozostałych specjalności, a w niej symbol 346 – pracownicy socjalni
Niezbędne do wykonywania zawodu są umiejętności praktyczne, które są
wynikiem zdobytej wiedzy teoretycznej. Stanowią one istotne przesłanki,
tzw. predyspozycje psychospołeczne do wykonywania zawodu pracownik
socjalny.
Do katalogu najważniejszych umiejętności zalicza się
empatię, łatwość nawiązywania kontaktów, itp.
Drugi typ umiejętności stanowią umiejętności techniczne
takie jak: analiza, diagnoza, strategia, ewaluacja, itd.
Profesjonalizacja pracy socjalnej
„Profesjonalizm” jest słowem wieloznacznym i może być różnie ujmowany
teoretycznie. Słowo to może oznaczać „zawodowe, fachowe robienie czegoś; dobre
na odpowiednim poziomie wykonywanie czegoś, czego się podjęło, zawodowstwo,
fachowość”.
Według Słownika języka polskiego – „profesjonalizm” to „uprawianie
zawodowo jakiejś sztuki, dyscypliny sportowej, itp.: zawodowstwo”. Wyróżnia się
pojęcie „profesjonalny” – po pierwsze to taki, który odznacza się fachowością,
dobrym wykonaniem; po drugie profesjonalny rozumiany jako zawodowy,
traktowany jako zawód.
Natomiast pojęcie „profesjonalista” to ktoś, „kto fachowo, bardzo dobrze robi to,
czego się podjął, dobry fachowiec, zawodowiec. Po szczegółach wykonania poznać
można profesjonalistę. Do zakładu przyjmują tylko profesjonalistów, partacze mnie
nie interesują...”. Pracownicy socjalni coraz częściej zaczynają identyfikować się
nie tylko z zawodem, ale z „profesją”.
Pojęcia te są używane zamiennie, choć różna jest ich treść semantyczna.
Pojęciem „profesje społeczne” obejmują całą gamę zawodów społecznych
uprawianych przez osoby przygotowane do podejmowania działania społecznego
wobec trzech kategorii
osób: zagrożonych wyłączeniem, wyłączanych i już wyłączonych (wykluczonych) z
życia społecznego.
Profesjonalizacja pracy socjalnej
Profesjonalizm w ujęciu socjologicznym jest związany
z działalnością zawodową odznaczającą się czterema cechami:
1. wiedzą teoretyczną i praktyką zawodową,
2. uznaniem i autorytetem społecznym,
3. zakresem autonomii,
4. kulturą profesjonalną.
Wiedza teoretyczna i praktyka zawodowa
Jest to działalność zawodowa, która opiera się na specjalistycznej wiedzy
teoretycznej zdobywanej przez formalne wykształcenie
i doskonalonej przez praktykę zawodową.
Można postawić tezę, że warunek ten w Polsce jest spełniony, choć pojawiają się
pewne pytania, które chciałabym przeanalizować. Ustawa o pomocy społecznej
określa typy szkół oraz kierunki kształcenia, których ukończenie uprawnia
do wykonywania tego zawodu.
Nakłada także na pracowników socjalnych obowiązek stałego podnoszenia
kwalifikacji.
Kwalifikacje pracowników socjalnych
wskazane ustawą z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (tekst jednolity
Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 16 lutego 2007 r.
o zmianie ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 48, poz.320) - stan prawny
obowiązujący na dzień 31marca 2010 r., tj. w dniu wejścia w życie ostatniej
nowelizacji przepisów dotyczących uprawnień do wykonywania zawodu (Dz. U. z
2010 r. Nr 40, poz. 229).
Art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej
Pracownikiem socjalnym może być osoba, która spełnia co najmniej jeden z
niżej wymieniowych warunków:
1.



posiada dyplom ukończenia kolegium pracowników służb społecznych;
ukończyła studia wyższe na kierunku praca socjalna;
do dnia 31 grudnia 2013 r. ukończyła studia wyższe
o specjalności przygotowującej do zawodu pracownika socjalnego na jednym z
kierunków:
a) pedagogika,
b) pedagogika specjalna,
c) politologia,
d) polityka społeczna,
e) psychologia,
f) socjologia,
g) nauki o rodzinie
System kształcenia
3 letnie studia licencjackie
na kierunku praca socjalna
Egzamin licencjacki
Kolegium Pracowników
Służb Społecznych
Egzamin licencjacki
przy uczelni patronackiej
2 letnie studia magisterskie
na kierunku praca socjalna
Egzamin magisterski
I stopień specjalizacji
(2 semestry – ok. 1 rok
Egzamin przed RKE
II stopień specjalizacji
(ok. 2 semestry – ok 1 rok
Egzamin przed CKE
WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA im. JANUSZA KORCZAKA
w WARSZAWIE
Prowadzi kształcenie na:
 Kierunku: Praca Socjalna I stopnia – studia licencjackie
 Kierunku: Praca Socjalna II stopnia – studia magisterskie
 Studia na odległość – KNO
Specjalizacje zawodowe:
I stopnia dla pracowników socjalnych,
II stopnia dla pracowników socjalnych,
Organizacje Pomocy Społecznej
Kursy, szkolenia, konferencje, seminaria – tematyczne z obszaru Pracy Socjalnej,
Pomocy Społecznej i Polityki Społecznej.
Wydawnictwo: Publikacje naukowe i czasopisma.
Projekty z UE m.in. Standard Superwizji Pracy Socjalnej.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ
z dnia 17 kwietnia 2012 r.
w sprawie specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny
Minimum programowe dla I stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny
obejmuje następujące moduły oraz liczbę godzin przeznaczonych na ich realizację:
1) warsztat pracy pracownika socjalnego – 50 h;
2) etykę zawodową i prawa człowieka – 10 h;
3) Wybrane zagadnienia z zakresu prawa rodzinnego, prawa cywilnego, prawa
administracyjnego, prawa karnego, prawa pracy i zabezpieczenia społecznego – 30 h;
4) wybrane zagadnienia z zakresu prawa pomocy społecznej – 20 h;
5) umiejętności interpersonalne w pracy socjalnej – 40 h;
6) sieć wsparcia społeczności lokalnej – 20 h;
7) metody oraz techniki tworzenia projektów socjalnych – 20 h.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ
z dnia 17 kwietnia 2012 r.
w sprawie specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny
Minimum programowe dla II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny obejmuje
następujące moduły oraz liczbę godzin przeznaczonych na ich realizację:
1) w zakresie przygotowania ogólnego:
a) projekt socjalny – 40 h,
b) mediacje i negocjacje – 20 h,
c) metody zarządzania w pracy socjalnej i pomocy społecznej – 30 h,
d) wypalenie zawodowe – 10 h,
e) lokalną politykę społeczną – 40 h,
f) publiczne relacje i promocję działań w pomocy społecznej – public relations (PR) – 10 h,
g) politykę społeczną w Unii Europejskiej oraz działania Rady Europy w zakresie polityki społecznej –
10 h
2) w zakresie przygotowania specjalistycznego, dostosowanego merytorycznie do specjalności pracy
socjalnej, o których mowa w § 7:
a) interdyscyplinarną charakterystykę problemu – 40 h,
b) metody pracy socjalnej – 20 h,
c) hospitacje instytucji działających w obszarze specjalności, o których mowa w §7 – 20 h,
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY i POLITYKI SPOŁECZNEJ
z dnia 26 września 2012 r.
w sprawie specjalizacji z zakresu organizacji pomocy społecznej
Dla specjalizacji ustala się minimum programowe zawierające następujące bloki tematyczne oraz
liczbę godzin przeznaczonych na realizację każdego z tych bloków tematycznych:
1) współczesne kierunki rozwoju polityki społecznej - 10 h;
2) pomoc społeczna jako instytucja, w tym zasady finansowania pomocy społecznej - 20 h;
3) wybrane zagadnienia prawne z zakresu prawa rodzinnego, prawa karnego penitencjarnego, prawa
administracyjnego, prawa pracy, zabezpieczenia społecznego, systemu prawnego pomocy
społecznej, praw człowieka - 30 h;
4) wybrane elementy socjologii oraz teorii organizacji i zarządzania - 20 h;
5) kierowanie i zarządzanie superwizyjne w pomocy społecznej - 20 h;
6) metody statystyczne w pomocy społecznej - 10 h;
7) etyka pracy socjalnej - 10 h;
8) instytucje i organizacje realizujące cele pomocy społecznej, z uwzględnieniem organizacji
pozarządowych - 10 h;
9) zadania jednostek organizacyjnych pomocy społecznej gminy, powiatu, województwa - 50 h;
10) kategorie osób i rodzin uprawnionych do korzystania z pomocy społecznej - 30 h.
Uznanie i autorytet społeczny
Profesjonalizm, „cieszy się uznaniem, autorytetem społecznym, wynikającym z
posiadania kompetencji”.
Pojęcie „autorytet” oznacza: „człowiek ogólnie poważany ze
względu na swą wiedzę lub postawę moralną, mający wpływ na zachowanie i myślenie
innych, ciesząca się ogólnym szacunkiem instytucja”.
Autorytet to również „szacunek, poważanie, jakim się cieszy jakaś osoba lub
instytucja”.
Pojęcie „uznania” według Małego słownika języka polskiego to „pozytywna ocena,
pochwała, aprobata, szacunek, poważanie”.
Pracownicy socjalni w Polsce mają trudną sytuację wynikającą z nie do końca
określonego statusu społecznego (profesjonalny rozumiany jako szacunek, uznanie dla
działań doniosłych publicznie, powierzonych grupom o odpowiednich kwalifikacjach).
Spośród wielu zawodów, które pretendują do profesji, pracownik socjalny cieszy się
„względnym” prestiżem. Można postawić pytanie, jakie są relacje pomiędzy
autorytetem formalnym i profesjonalnym.
Zakres autonomii
Profesjonaliści to ci, którzy wykonują ten zawód dysponując znacznym zakresem
autonomii w sprawach dotyczących oceny własnych kompetencji, wymagań w
zakresie przygotowania zawodowego, przywilejów i obowiązków zawodowych.
Autonomią nazywa się „prawo jakiejś zbiorowości ludzkiej do tego,
żeby samodzielnie decydować o swoich sprawach wewnętrznych,
rozstrzygać je wedle własnej woli, samostanowienie”.
Czy pracownicy socjalni posiadają taką autonomię?
Na pewno autonomiczność ich działania jest mocno ograniczona.
Pracownik socjalny zazwyczaj sam podejmuje decyzję, jaki rodzaj pracy
socjalnej podejmie z klientem i tu ma ogromny wachlarz możliwości stosowania
różnych metod i narzędzi pracy socjalnej.
Kultura profesjonalna
Profesjonaliści mają zazwyczaj własny kodeks etyczny i własną kulturę
profesjonalną – normy, hierarchię wartości i symbole.
Pojęciem kodeks określa się „zbiór przepisów prawnych pewnej dziedziny;
także” książka zawierająca ten zbiór... Kodeks to całokształt zasad i norm,
także niepisanych, odnoszących się do postępowania w pewnej dziedzinie,
reguł obowiązujących ludzi o pewnym statusie społecznym, ludzi wykonujących
pewien zawód, itd.”
Kodeks etyczny według Leszka Kołakowskiego to:
a) zbiór nakazów etycznych, mający układ zhierarchizowany, zmierzający do
zupełności,
b) mówiący nam, które nakazy są bezwarunkowe, a które ograniczone
okolicznościami,
c) dążenie do ideału kompletności, tj. uzyskania takiego zbioru zasad, które dają
się zastosować w dowolnej sytuacji moralnej i zawsze przesądzają ją
jednoznacznie.
Altruizm jako konieczność i zagrożenie dla profesji
Istotnym elementem w każdej profesji jest tzw. „altruizm”, czyli dbanie o dobro
drugiego człowieka, a nie tylko własne, kierowanie się w swych działaniach
interesem drugiego człowieka a nie tylko i wyłącznie swoim. Jednak chodzi tutaj
raczej o „konieczną dozę altruizmu”, a nie o sytuację, w której jest on naczelną
zasadą i cechą.
Altruizm to działalność w dużej mierze prospołeczna, nastawiona na
podtrzymanie, ochronę lub rozwój interesów jednostek oraz grup i społeczności
ludzkich. Jest to więc postawa świadomego i celowego pomagania innym
ludziom.
Powstaje pytanie, czy wykonywanie pracy socjalnej w zakresie zawodu
pracownika socjalnego (za którą pobiera się wynagrodzenie) nie utrudnia
zajmowania postawy altruistycznej?
Formy organizowania się pracowników socjalnych jako wyraz
profesjonalizacji zawodu
Pod pojęciem organizacja rozumie się grupę ludzi mających wspólny
plan, program i zadania. Organizacja może być instytucją społeczną
lub organizacją zawodową, itd.
Organizacje, które zostaną zaprezentowane będą miały charakter
stowarzyszeń. Przez termin stowarzyszenie rozumie się samorządne,
dobrowolne, trwałe zrzeszenie o cechach niezarobkowych,
pozwalających na realizację indywidualnych zainteresowań (Dz. U.
z 1989 r., nr 20, poz. 104).
Pojawienie się organizacji zawodowych pracowników socjalnych to
niewątpliwie proces dochodzenia do profesjonalizacji zawodu.
Związki zawodowe
Przynależność do organizacji związkowych
umożliwia wpływanie na prawodawstwo polskie
poprzez opiniowanie założeń i projektów aktów
prawnych w zakresie objętym zadaniami
związków zawodowych.
Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi
Model kapitału ludzkiego
Najważniejszym elementem każdej organizacji,
instytucji pomocy społecznej, są jej pracownicy.
także
Brak
odpowiedniej
kadry,
zaangażowanego
i wykwalifikowanego personelu, powoduje, że instytucja nie
jest w stanie postawionych przed nią celów.
Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi
Inwestowanie w kapitał ludzki obejmuje zarówno
ochronę socjalna pracownika (zdrowie, wypoczynek itp.),
jak i podnoszenie przez niego kwalifikacji.
Jedyną różnicą między inwestowaniem w maszyny, a
inwestowaniem w ludzi jest wyższy w tym ostatnim przypadku
poziom ryzyka. Pracownik, w którego zainwestowano może
porzucić pracę, zachorować, umrzeć itp.
Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi
Model kapitału ludzkiego zawiera następujące założenia :
 lojalność pracownika wobec firmy, która w niego inwestuje ;
 zaangażowanie pracownika i motywację do realizacji celów organizacji ;
 współpraca ze strony pracownika, tzn. firma stwarza człowiekowi szanse
rozwoju, a ten z kolei zwraca poniesione nakłady swoją produktywnością ;
 dobre stosunki pracownicze, atmosfera współpracy, co sprzyja efektywności
.
W tym modelu zakłada się potrzebę wychowania pracownika dla
organizacji i akceptuje potrzebę ponoszenia związanych z tym kosztów.
Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi
Model sita.
Przeciwieństwem modelu kapitału ludzkiego jest model sita, wg którego
przyjmuje się do pracy najlepszych i najlepsi robią w niej karierę , a gorsi
wcześniej czy później odpadają , są odsiewani.
Zakłada się , że :
 ludzie dorośli posiadają określony potencjał , wiedzę i umiejętności, a ich
brak nie może być szybko łatwo uzupełniony ;
 należy zatrudniać najlepszych , a w gorszych nie warto inwestować ;
 najlepszą motywacją do pracy jest konkurencja, rywalizacja o pracę i awans.
Awans zawodowy pracownika socjalnego
1. aspirant pracy socjalnej,
2. pracownik socjalny,
3. starszy pracownik socjalny,
4. specjalista pracy socjalnej,
5. starszy specjalista pracy socjalnej,
6. główny specjalista.
Awans zawodowy w innych grupach zawodowych
na przykładzie nauczycieli
Stopień awansu zawodowego
1.
nauczyciel stażysta
wynagrodzenie zasadnicze – 2265,00 zł brutto,
2.
nauczyciel kontraktowy
wynagrodzenie zasadnicze – 2331,00 zł brutto,
3.
nauczyciel mianowany
wynagrodzenie zasadnicze – 2647,00 zł brutto,
4.
nauczyciel dyplomowany wynagrodzenie zasadnicze – 3109,00 zł brutto,
Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez
pracownika samorządowego w związku
z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych
Pracownik samorządowy (w tym pracownik pomocy socjalnej),
zobowiązany jest posiadać odpowiednie kwalifikacje
wymagane do pracy na określonym stanowisku.
Jeżeli kwalifikacje te posiada, ale dodatkowo postanowił
podwyższyć poziom wykształcenia i robi to z własnej
inicjatywy, to nie przysługuje mu roszczenie o podwyżkę
wynagrodzenia z tego tytułu.
Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez
pracownika samorządowego w związku
z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym m.in. art. art. 36 ust. 1
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
pracownikowi
samorządowemu
przysługuje
wynagrodzenie
stosowne do zajmowanego stanowiska oraz posiadanych kwalifikacji
zawodowych.
Zasady wynagradzania pracowników samorządowych określone są w:
- przepisach powszechnie obowiązujących (ustawa o pracownikach
samorządowych i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca
2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych)
- regulaminie wynagradzania obowiązującym w danej jednostce.
Pojęcie wynagrodzenia za pracę.
 Wynagrodzenie
za pracę – okresowe świadczenie
majątkowe przysługujące za prace świadczoną w ramach
prawnego stosunku pracy, odpowiednio do jej rodzaju,
ilości i jakości.
 Minimalne wynagrodzenie za pracę – pracownik
zatrudniony w pełnym wymiarze czasu nie może
otrzymywać wynagrodzenia za pracę, niższego niż
minimalne ( art. 6 ust.1 ustawy o wynagrodzeniu
minimalnym )
 Postanowienia regulaminu wynagrodzenia, jako źródła
prawa pracy nie mogą być dla pracowników mniej
korzystne niż przepisy prawa pracy oraz przepisy innych
ustaw i aktów wykonawczych.
Wypłata wynagrodzenia za pracę
 Pracownik nie może zrzec się wynagrodzenia ani przenieść




tego prawa na inną osobę.
Wynagrodzenie jest niezbywalnym prawem pracownika.
Wypłata wynagrodzenia należy do podstawowych
obowiązków pracodawcy.
Złożenie przez pracownika oświadczenia o zrzeczeniu się
wynagrodzenia jest czynnością nieważną.
Zdaniem S.N. Z art. 84 k.p. wynika zakaz nie tylko
całkowitego lecz także częściowego zrzeczenia się
wynagrodzenia i ma on charakter bezwzględny – wyrok
S.N. z dnia 3 lutego 2006r sygn. II PK 161/2005.
Wynagrodzenie kadry kierowniczej
pracowników pomocy społecznej.
 Wójt
(burmistrz, prezydent miasta), starosta,
marszałek mają obowiązek określić maksymalne
miesięczne wynagrodzenie kierowników i zastępców
kierowników jednostek pomocy społecznej.
Wynagrodzenie pracowników
pomocy społecznej.
 Obowiązujące przepisy dają pracodawcom samorządowym
możliwość określenia pracownikom wyższych stawek
wynagrodzenia
minimalnego
niż
wskazane
w
rozporządzeniu. W przypadku podwyższenia minimalnego
wynagrodzenia zasadniczego należy tę kwestię wskazać w
regulaminie wynagradzania obowiązującym u konkretnego
pracodawcy.
 Wysokość wynagrodzenia zasadniczego pracownika musi
się mieścić w przedziale płac ustalonym dla konkretnego
stanowiska. Nie może być niższa od minimalnej stawki
zaszeregowania i wyższa od maksymalnej stawki
zaszeregowania.
Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez
pracownika samorządowego w związku
z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych
Indywidualną wysokość wynagrodzenia zasadniczego dla
pracownika samorządowego ustala pracodawca.
Pracownik nie ma roszczenia o podwyżkę wynagrodzenia
z powodu podwyższenia poziomu wykształcenia, jeżeli prawo
do takiej podwyżki nie wynika z obowiązujących u danego
pracodawcy przepisów prawa pracy.
Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez
pracownika samorządowego w związku
z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych
Kodeks pracy przewiduje, że wynagrodzenie za pracę powinno
być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi
wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej
wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej
pracy (art. 78 § 1 Kodeksu pracy), ale z normy tej nie wynika
roszczenie pracownika o podwyższenie wynagrodzenia
w związku z podwyższeniem poziomu wykształcenia.
Zakaz dyskryminacji przy ustalaniu
wynagrodzenia za pracę.
 Pracownicy mają prawo do jednakowego
wynagrodzenia za jednakowa pracę lub za pracę o
jednakowej wartości.
 Prace o jednakowej wartości są to prace, których
wykonywanie wymaga od pracowników
porównywalnych kwalifikacji zawodowych,
potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w
odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem
zawodowym a także porównywalnej
odpowiedzialności i wysiłku.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego
 Do naruszenia zasady równego traktowania pracowników i zasady
niedyskryminacji, może dojść wtedy, gdy różnicowanie sytuacji
pracowników
wynika
z
zastosowania
przez
pracodawcę
niedozwolonego kryterium a w szczególności gdy dyferencjacja praw
pracowniczych nie ma oparcia w odrębnościach związanych z
ciążącymi obowiązkami, sposobem ich wypełniania, jak również
kwalifikacjami – wyrok S.N. z dnia 5 października 2007r. sygn. II PK
14/2007.
 W razie zróżnicowania wynagrodzenia pracowników wykonujących
jednakową pracę, pracodawca powinien udowodnić że kierował się
obiektywnymi powodami. Przy powołaniu się pracodawcy na różne
kwalifikacje zawodowe i staż pracy, oznacza to konieczność wykazania
że miały one znaczenie przy wykonywaniu zadań powierzonych
pracownikom – wyrok S.N. z dnia 22 lutego 2007r. Sygn. I PK 242/2006.
Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia
pracowników socjalnych
Jednym z postulatów wysuwanych przez Polską Federacje Związkową
Pracowników Socjalnych Pomocy Społecznej jest:
„ Modyfikacja uprawnień pracowników socjalnych poprzez postulowane
wprowadzenie wzorem uregulowań obowiązujących np. kuratorów sądowych
m.in.: prawa do corocznego dodatkowego urlopu wypoczynkowego i jego
wydłużania po przepracowanych latach pracy oraz skrócenia okresu
uprawniającego od nabycia prawa do pierwszego dodatkowego urlopu;
mechanizmu procentowo naliczanej kwoty dodatku za pracę w terenie, jej
waloryzowaniu lub podnoszenia kwotowego; uniezależnienia wypłaty tegoż
dodatku oraz korzystania z dodatkowego urlopu od warunku
przeprowadzania rodzinnych wywiadów środowiskowych.”
Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia
pracowników socjalnych
W obecnym stanie podjąć należy działania zmierzające do zmiany zapisów
ustawy o pomocy społecznej w kierunku wprowadzenia zmian dotyczących
możliwości obligatoryjnych podwyżek związanych z posiadanymi
kwalifikacjami, Koniecznym więc będzie przede wszystkim min.
podniesienie kwoty bazowej od której naliczane będzie uposażenie
pracownika ( podobnie jak ma to miejsce w art. 30 ust 3 ustawy Karta
Nauczyciela),
oraz
dodatkowo
zapewnienie
obligatoryjnych,
proporcjonalnych wzrostów uposażenia
w zależności od posiadanych
kwalifikacji.
Zmiany w wynagrodzeniu mogą polegać:
1.na możliwości podwyższenia kwoty bazowej,
2.na procentowym podwyższeniu kwot proporcjonalnie do posiadanych
kwalifikacji zawodowych.
Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia
pracowników socjalnych
W przeciwnym wypadku możliwe są scenariusze w których:
- zawód pracownika socjalnego ( odwrotnie niż w krajach
wysoko rozwiniętych: Niemcy Norwegia Anglia) podlegać
będzie całkowitej deprecjonalizacji.
- brak będzie jakichkolwiek powodów ( oprócz powodów
„czasowych” ) do podejmowania pracy przez młode pokolenie
w takiej branży, która z punktu widzenia ogromnej skąd inąd
grupy ludzi nie radzących sobie z problemami dnia
codziennego jest istotnie ważna i użyteczna.
Dziękujemy za uwagę
dr Anna Zasada - Chorab
mgr Grzegorz Ocieczek