1
2
3
4
5
6
Najbardziej kompletna analiza ponad połowy gatunków ptaków świata;
potwierdza znane tendencje do powiększania się wielkości lęgu wraz z
szerokością geograficzną, co przypisuje się wpływowi długości dnia w okresie
lęgowym – im dłuższy, tym więcej pokarmu można zebrać i wykarmić więcej
młodych. Dlatego opłacają sią również sezonowe migracje.
7
Obok wpływu szerokości geograficznej, w klimacie umiarkowanym uwidacznia
się również tendencja do redukcji lęgów na wyspach.
8
Co ciekawe, identyczna tendencja dotyczy sów – a u nich długość dnia nie ma
wpływu na ilość zebranego pokarmu, powinna być nawet korelacja odwrotna!
9
Maksymalna ewapotranspiracja rzeczywista jest miarą produktywności,
podzielona przez zagęszczenie mówi o ilości zasobów na parę. Czyli – wielkość
lęgów zależna od ilości dostępnych zasobów. Trudno oddzielić czynniki – bo
ewaporacja koreluje też z szerokością geograficzną (długością dnia).
10
„Reguła Thorsona” dotyczy wielu bezkręgowców, orzeka, że na wyższych
szerokościach geograficznych przeważa tendencja do małych lęgów, dużych jaj,
opieki nad potomstwem, prostego rozwoju (słowem – „K-strategii”).
The Biogeography of Marine Invertebrate Life Histories
Author(s): Marshall, DJ (Marshall, Dustin J.)[ 1,2 ] ; Krug, PJ (Krug, Patrick J.)[ 3 ]
; Kupriyanova, EK (Kupriyanova, Elena K.)[ 4 ] ; Byrne, M (Byrne, Maria)[ 5 ] ;
Emlet, RB (Emlet, Richard B.)[ 6 ]
ANNUAL REVIEW OF ECOLOGY, EVOLUTION, AND SYSTEMATICS, VOL 43
Book Series: Annual Review of Ecology Evolution and Systematics Volume: 43
Pages: 97-+ DOI: 10.1146/annurev-ecolsys-102710-145004 Published: 2012
Abstract: Biologists have long sought to identify and explain patterns in the
diverse array of marine life histories. The most famous speculation about such
patterns is Gunnar Thorson's suggestion that species producing planktonic larvae
are rarer at higher latitudes (Thorson's rule). Although some elements of
Thorson's rule have proven incorrect, other elements remain untested. With a
wealth of new life-history data, statistical approaches, and remote-sensing
technology, new insights into marine reproduction can be generated. We
gathered life-history data for more than 1,000 marine invertebrates and examined
patterns in the prevalence of different life histories. Systematic patterns in marine
life histories exist at a range of scales, some of which support Thorson, whereas
others suggest previously unrecognized relationships between the marine
environment and the life histories of marine invertebrates. Overall, marine life
histories covary strongly with temperature and local ocean productivity, and
12
different regions should be managed accordingly.
12
Reguła Jordana znajduje wiele potwierdzeń (również kontrprzykładów), ale jej
wyjaśnienie nie jest łatwe.
14
Ciemniejsze ubarwienie ma występować w wilgotniejszym i cieplejszym klimacie.
Jest wiele kontrprzykładów. Reguła Glogera dość dobrze pasuje do naszego
gatunku – tłumaczy się to ochroną nagiej skóry człowieka przed nadmiarem
promieniowania UV, w czym pomaga silna pigmentacja (melanina) w rejonach o
silnym nasłonecznieniu.
15
16
że peryferyjne części ciała zwierząt stałocieplnych (np. uszy) są na ogół mniejsze
u gatunków (lub ras) zamieszkujących strefy o klimacie chłodnym niż u
pokrewnych im gatunków (lub ras) w strefach gorących.
18
19
20
Reguła Bergmanna należy do najmocniej badanych i dyskutowanych. Są
dziesiątki przykładów ja potwierdzających, ale są też kontrprzykłady; wyjaśnianie
na ogół opiera się na związku pomiędzy masą ciała a bilansem cieplnym
organizmu (korzystniejszy stosunek powierzchni do objętości u większych
organizmów). Ani ta, ani szereg innych hipotez nie są ostatecznie potwierdzone.
21
22
23
Marcus Clauss, Marie T. Dittmann, Dennis W. H. Müller, Carlo Meloro, Daryl
Codron: Bergmann′s rule in mammals: a cross-species interspecific pattern.
Oikos, Volume 122, Issue 10, pages 1465–1472, October 2013
24
Body size is evolutionarily constrained, but the influence of phylogenetic
relationships on global body size (i.e. body mass) gradients is unexplored. We
quantify and map the family-level phylogenetic and non-phylogenetic structure of
the global gradient of birds, evaluating the extent to which it is influenced by
phylogenetic inertia in contrast to heat conservation, resource availability,
starvation resistance, niche conservatism, or interspecific competition.
Phylogenetic eigenvector regression (PVR) partitioned the global bird body size
gradient into phylogenetically autocorrelated (PA) and phylogenetically
independent (PI) components. Simple, piecewise, and partial regressions were
used to investigate associations between the PA and PI components of body size
and environmental correlates, and to quantify independent and overlapping
contributions of environment, phylogenetic autocorrelation, and species richness
to the body size gradient. Two-thirds of the geographic variation in bird body size
can be explained by phylogenetic relationships at the family level. The global
variation in body size, independent of phylogenetic relationships, is most strongly
associated with net primary productivity, which is consistent with ‘starvation
resistance’. However, the New and Old worlds have very different patterns. We
found no independent association of species richness with body size. Despite
major unresolved regional differences, deep phylogenetic relationships, heat
conservation, and starvation resistance probably operate in concert in shaping
the global bird body size gradient in different parts of the world. © 2012 The
Linnean Society of London, Biological Journal of the Linnean Society, 2012, ••,
••–••
25
29
30
31
32
33
34
35
37
39
Zmiany wielkości ciała populacji wyspiarskich występują u różnych taksonów, idą
w obu kierunkach – zwykle wielkie zwierzęta maleją, a małe stają się większe.
Czasem trudno powiedzieć czy dany okaz to gigant czy karzeł (zależy, z czym
porównać).
Karłowatość wyspiarska występowała również u dinozaurów.
41
Era kenozoiczna zaczęła się ok. 65 mln lat temu (od wielkiego wymierania).
Kenozoik dawniej dzielono na dwa okresy: trzeciorzęd i czwartorzęd. Obecnie
wyróżnia się trzy główne okresy: Paleogen, Neogen i Czwartorzęd. Te zaś
podzielone są na epoki, w Paleogenie: Paleocen, Eocen i Oligocen, w Neogenie
Miocen i Pliocen, a w Czwartorzędzie Plejstocen i Holocen. Paleogen był
okresem stosunkowo ciepłym, a najcieplejsze było tzw. optimum termiczne w
Eocenie. Potem klimat zaczął się ochładzać, aby wreszcie popaść w paroksyzmy
wielokrotnych zlodowaceń i ociepleń – ta najbardziej niestabilna epoka to
plejstocen, od ok. 2,5 mln lalt temu (do niedawna przyjmowano inną cezurę: 1,8
mln lat temu). Plejstocen jest też nazywany epoką lodową albo lodowcową. Po
ustąpieniu ostatnich lodowców zaczęła się epoka współczesna, Holocen –
niecałe 11 tysięcy lat temu.
42
43
44
48
49
50
51
52
55
Wilson z doktorantem wykonali terenowy eksperyment w celu przetestowania
modelu biogeografii wysp. W tym celu wybrali szereg wysepek porośniętych
namorzynami (u wybrzeża Florydy), różnej wielkości i w różnej odległości od
lądu. Na każdej z nich spisali wszystkie znalezione gatunki bezkręgowców,
następnie przykryli wysepki namiotami z folii i chemiczne wytępili całą faunę
bezkręgowców. Po odsłonięciu wysepek przez m.w. dwa lata obserwowali
rekolonizację wysepek przez bezkręgowce i rejestrowali liczbę obecnych
gatunków.
59
Wyniki potwierdziły założenia modelu. Juz po roku wysepki wróciły do
pierwotnego stanu bioróżnorodności, po czym liczba gatunków oscylowała wokół
tej wartości; skład gatunkowy stale się zmieniał, nie było żadnej strukturalnej
stabilności, ustaliły się tylko punkty równowagi imigracji i wymierania dla każdej
wysepki.
60
61
