PRAWA CZŁOWIEKA – Historia prawodawstwa europejskiego 1215 - Magna Charta Libertatum - Wielka Karta Swobód wydana przez króla Anglii Jana Bez Ziemi - żaden wolny człowiek nie ma być pojmany ani uwięziony albo wyrzucony z posiadłości, albo proskrybowany, ani wygnany lub innym sposobem pognębiony; i ani sami na niego nie wyruszymy, ani nikogo innego przeciw niemu nie wyślemy, jak tylko na podstawie legalnego wyroku równych jemu albo na podstawie prawa ziemskiego (...) 1573 - Konfederacja Warszawska 1628 - Petycja o Prawo 1679 - Habeas Corpus Act 1689 - Bill of Rights w Wielkiej Brytanii 1690 - John Locke w Dwóch traktatach o rządzie przedstawia teorię praw naturalnych jednostki. 1776 - Karta Praw Wirginii 1789 - Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela konwencje genewskie od 1919 działalność Czerwonego Krzyża 1920 - 1946 - działalność Ligi Narodów 10 grudnia 1948 - przyjęcie przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka Powszechna Deklaracja Praw Człowieka uchwalona została przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 10 grudnia 1948 roku w Paryżu, prace nad nią trwały od roku 1947. 10 grudnia 1948 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło i proklamowało Powszechną Deklarację Praw Człowieka. W następstwie tego historycznego wydarzenia Zgromadzenie Ogólne wezwało Państwa Członkowskie do opublikowania tekstu Deklaracji i do "spowodowania, aby Deklaracja była rozpowszechniana, pokazywana, czytana i objaśniana przede wszystkim w szkołach i innych instytucjach oświatowych, wszędzie bez względu na status polityczny kraju lub terytorium". 1966 - Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych - (często używany skrót MPPOiP) Powstał w wyniku konferencji ONZ w Nowym Jorku w 1966 roku obok Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Zakładał podstawowe prawa i wolności człowieka oraz zobowiązania Państwa wobec obywateli. Posiadał wiążący charakter prawny w przeciwieństwie do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 roku. Dokument został otwary do ratyfikacji przez państwa, które zobowiązywały się przestrzegać jego postanowień na własnym terytorium. Czwarta część Paktu powoływała do życia Komitet Praw Człowieka, który stoi na straży przestrzegania postanowień Paktu. Szczegóły działalności Komitetu określał wydany tego samego roku Pierwszy Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. W 1989 roku, w Nowym Jorku sporządzony został Drugi Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, postulujący zniesienie kary śmierci. Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych - jest jednym z dwóch Paktów Praw Człowieka, o których utworzeniu zdecydowano już w roku 1947. Ze względu na głębokie rozbieżności co do zawartości Paktu, dopiero w 1954 roku Komisja Praw Człowieka ONZ przekazała dokumenty Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych, te zaś zakończyło pracę w roku 1966 i przyjęło jednomyślnie 16 grudnia w Nowym Jorku razem z Międzynarodowym Paktem Praw Obywatelskich i Politycznych. Oba Pakty weszły w życie 3 stycznia 1976. Polska ratyfikowała Pakt 3 marca 1977, w stosunku do Polski wszedł on w życie 18 marca tegoż roku. Obecnie Pakt ratyfikowało 151 państw. Polska ratyfikowała Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych w 1977 roku. do 1989 - powstało około 60 szczegółowych konwencji (m.in. o prawach dziecka) Prawa dziecka są przedmiotem traktatów międzynarodowych, w szczególności Konwencji o prawach dziecka z 1989 roku. Dziecko ma prawo do: wychowywania się w rodzinie, adopcji, oświaty i nauki, kultury, wypoczynku i rozrywki, ochrony zdrowia i opieki medycznej, wszechstronnego rozwoju osobowości, swobody wyznania, światopoglądu, dostępu do informacji, ochrony przed wyzyskiem i poniżającym traktowaniem, prywatności, równości. W Polsce najważniejszymi aktami prawnymi, gwarantującymi prawa dziecka, są: Konstytucja RP; Konwencja o Prawach Dziecka; Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka. 1990 - Dokument Kopenhaski - proklamuje demokrację parlamentarną jako jedyny ustrój dopuszczalny w Europie, był dziełem KBWE Dokument Kopenhaski - dokument przyjęty ze względu na państwa Europy ŚrodkowoWschodniej, świeżo uwolnione od reżimów komunistycznych. Państwa te zobowiązały się do przestrzegania praw człowieka (w tym istotnej kwestii mniejszości narodowych) zgodnie z zasadami panującymi w demokracjach parlamentarnych. Dokument ten wyraża podstawowe założenie KBWE dotyczące praw człowieka. Zakłada on, że ochrona praw człowieka jest jednym z podstawowych celów każdego rządu. Zgoda co do uznania praw człowieka jest podstawą wolności, praworządności i pokoju w Europie. Dokument Kopenhaski został podpisany 29 czerwca 1990 r. na konferencji KBWE w Kopenhadze dotyczącej praw człowieka (ang. Conference on Human Dimension). Konferencja dot. praw człowieka odbywała się w trzech częściach: 1. w Paryżu 30 V - 23 VI 1989 2. w Kopenhadze 5 - 29 VI 1990 (gdzie nastąpiło podpisanie dokumentu) 3. w Moskwie 10 IX - 4 X 1991. Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) Idea zwołania Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) była nie tylko konsekwencją sytuacji politycznej Europy po II wojnie światowej, ale również próbą budowy ogólnoeuropejskiego systemu bezpieczeństwa. Proponowano wzajemne zobowiązania stron do nieagresji, nie używania siły i uregulowania kwestii spornych za pomocą pokojowych środków rozstrzygania tych sporów. W razie ataku na jedną ze stron układu, inne państwa zobowiązane miały być do zastosowania przymusu wobec agresora. Podstawę prawną tego porozumienia miał stanowić rozdział VII Karty Narodów Zjednoczonych o układach i organizacjach regionalnych. Idea powstania konferencji zrodziła się w latach 60. XX wieku, kiedy stało się jasne, że dla dobra Europy należy nawiązać współpracę pomiędzy państwami należącymi do NATO i Układu Warszawskiego. Propozycja zwołania międzynarodowej konferencji bezpieczeństwa i współpracy została zgłoszona przez polskiego ministra spraw zagranicznych Adama Rapackiego 14 grudnia 1964 na XIX sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Pierwsze spotkanie przygotowawcze odbyło się w 1972 r., od następnego roku toczyły się konferencje dwu- i wielostronne. W momencie zwołania Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie kwestia mniejszości narodowych została na nowo zauważona na kontynencie europejskim. Znalazło to odzwierciedlenie w Akcie Końcowym KBWE odbywającej się w Helsinkach 1 sierpnia 1975 i podpisanym przez przywódców 33 państw europejskich (wszystkich, oprócz Albanii) oraz USA i Kanady. Generacje praw człowieka Rada Bezpieczeństwa ONZ Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu (w oparciu o http://www.unic.un.org.pl/) prawo do życia; prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo każdego człowieka do uznawania wszędzie jego podmiotowości prawnej; zakaz stosowania tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania; zakaz trzymania człowieka w niewolnictwie lub poddaństwie; zakaz skazywania człowieka za czyn, który nie stanowił przestępstwa w chwili jego popełnienia; zakaz pozbawiania wolności jedynie z powodu niemożności wywiązania się ze zobowiązań umownych. a) prawa osobiste (zobacz też Art. 38 - 56 Konstytucji RP) prawa do: dobrego życia rzetelnego sądu (patrz "gwarancje formalne" poniżej) decydowania o swoim życiu prawo jednego człowieka kończy się tam gdzie zaczyna się prawo innego człowieka szczęścia b) prawa i wolności polityczne 1. tzw. prawa negatywne - prawa służące ochronie wolności jednostki przed ingerencją ze strony państwa ( zobacz też Art. 57 - 63 Konstytucji RP) prawo do obywatelstwa możliwość uczestniczenia w życiu publicznym czynne prawo wyborcze - możliwość uczestnictwa w wyborach bierne prawo wyborcze - możliwość kandydowania w wyborach wolność zrzeszania się prawo do uczestniczenia i organizowania pokojowych manifestacji prawo do składania wniosków, petycji, skarg dostęp do informacji o działaniach władz i osób publicznych równy dostęp do służby publicznej. c) wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne 1. tzw. prawa pozytywne - uprawnienia jednostki do świadczeń na jej rzecz - prawa socjalne prawo do: (zobacz też Art. 68, 75 Konstytucji RP) ochrony zdrowia nauki odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jednostce i jej rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej pomocy socjalnej (ogólnie) rozrywki (np. granie w piłkę nożną, pływanie) 2. prawa ekonomiczne: (zobacz też Art. 64 Konstytucji RP) prawo do pracy prawo do własności prawo dziedziczenia 3. prawa solidarnościowe (w większości nie posiadają sformalizowanego charakteru prawnego) - wszystkie prawa przysługujące grupom społecznym, np. prawo narodów do samostanowienia 4. prawa kulturalne: (zobacz też Art. 73 Konstytucji RP) prawo do wolności twórczości artystycznej prawo do badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników prawo do wolności korzystania z dóbr kultury i ich wytwarzania Gwarancje: 1. materialne (dotyczą głównie praw socjalnych, ekonomicznych i kulturowych) 2. formalne (prawo do ochrony prawnej jednostki) prawo każdego człowieka do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezawisły sąd prawo do fachowej obrony w postępowaniu przed organami aparatu państwowego prawo do skargi konstytucyjnej Instytucje skargi Są to urzędy międzynarodowe, do których może zwrócić się obywatel każdego kraju europejskiego ze skargą wtedy, gdy uzna, że odpowiednie urzędy w jego kraju wydały decyzje na jego niekorzyść, i że te decyzje są według niego niezgodne z Prawami człowieka. Komitet Praw Człowieka w Genewie Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu Pozarządowe organizacje praw człowieka Są to międzynarodowe organizacje niezależne od rządów krajów. Ujawniają one oraz wskazują na działania rządów powodujące łamanie Praw człowieka. Dokonują tego tylko metodami pokojowymi, między innymi prowadząc edukację, występując w szczególnych sprawach sądowych w obronie ludzi pokrzywdzonych, organizując akcje obywatelskie (np. pisanie listów do rządów) itp. Amnesty International Helsińska Fundacja Praw Człowieka Human Rights Watch Centrum Pomocy Prawnej im. Haliny Nieć