Baza danych to kolekcja danych umieszczonych w

Baza danych to kolekcja danych umieszczonych w określony sposób w strukturach
odpowiadająca założonemu modelowi danych. W potocznym ujęciu obejmuje dane oraz
program komputerowy wyspecjalizowany do gromadzenia i przetwarzania tych danych.
Program taki (lub zestaw programów) nazywany jest "Systemem zarządzania bazą danych" –
ang. DataBase Management System (DBMS).
(Ponieważ określenie "system zarządzania bazą danych" jest niewygodne w użyciu, to często
samo oprogramowanie nazywa się również "bazą danych", lub DBMS'em).
Bazy danych operują głównie na danych tekstowych i liczbowych, lecz większość
współczesnych baz umożliwia przechowywanie danych binarnych typu: grafika, muzyka itp.
Bazy danych można podzielić według struktur danych których używają:
1. bazy kartotekowe (proste) - każda tablica danych jest samodzielnym dokumentem i
nie może współpracować z innymi tablicami. Do baz tego typu należą liczne programy
typu - książka telefoniczna, książka kucharska, spis książek, kaset lub płyt. Wspólną
cechą tych baz jest ich zastosowanie w jednym wybranym celu.
2. bazy relacyjne (złożone) - wiele tablic danych może współpracować ze sobą. Bazy
relacyjne posiadają wewnętrzne języki programowania, wykorzystujące zwykle SQL
do operowania na danych, za pomocą których możemy tworzyć zaawansowane
funkcje obsługi danych. Relacyjne bazy danych (jak również przeznaczony dla nich
standard SQL) oparte są na kilku prostych zasadach:
1. Wszystkie wartości danych oparte są na prostych typach danych.
2. Wszystkie dane w bazie relacyjnej przedstawiane są w formie
dwuwymiarowych tabel (w matematycznym żargonie noszących nazwę
"relacji"). Każda tabela zawiera zero lub więcej wierszy (w tymże żargonie "krotki") i jedną lub więcej kolumn ("atrybuty"). Na każdy wiersz składają się
jednakowo ułożone kolumny wypełnione wartościami, które z kolei w każdym
wierszu mogą być inne.
3. Po wprowadzeniu danych do bazy możliwe jest porównywanie wartości z
różnych kolumn, zazwyczaj również z różnych tabel, i scalanie wierszy, gdy
pochodące z nich wartości są zgodne. Umożliwia to wiązanie danych i
wykonywanie stosunkowo złożonych operacji w granicach całej bazy danych.
4. Wszystkie operacje wykonywane są w oparciu o logikę, bez względu na
położenie wiersza tabeli. Nie można więc zapytać o wiersze, gdzie (x=3) bez
wiersza pierwszego, trzeciego i piątego. Wiersze w relacyjnej bazie danych
przechowywane są w porządku zupełnie dowolnym - nie musi on
odzwierciedlać ani kolejności ich wprowadzania, ani kolejności ich
przechowywania.
5. Z braku możliwości identyfikacji wiersza przez jego pozycję pojawia się
potrzeba obecności jednej lub więcej kolumn niepowtarzalnych w granicach
całej tabeli, pozwalających odnaleźć konkretny wiersz. Kolumny te określa się
jako "klucz podstawowy" (primary key) tabeli.
3. bazy obiektowe
4. strumieniowe bazy danych
5. temporalne bazy danych
Podstawowe funkcje bazy danych to:







projektowanie rekordów
o nazwa pola
o długość pola
o rodzaj pola (tekstowe, liczbowe, logiczne)
edycja (dopisywanie, usuwanie, poprawianie rekordów)
sortowanie
wyszukiwanie i selekcja danych
tworzenie zapytań
tworzenie raportów
drukowanie
UWAGA: W potocznym znaczeniu przyjęło się użycie pojęcia Baza danych określając
system zarządzania danymi. Jednak w ścisłej nomenklaturze przez bazę danych rozumiemy
zbiór danych zarządzany przez system zarządzania danymi. System zarządzania danymi
zapewnia metody dostępu do danych.
Model bazy danych - pod tym terminem kryje się zbiór zasad, którymi należy się
posługiwać podczas tworzenia bazy danych. W modelu danych określa się reguły, zgodnie z
którymi dane umieszcza się w strukturach. Określane są również dozwolone operacje.
Definiuje się strukturę danych poprzez specyfikację reprezentacji dozwolonych w modelu
obiektów (encji) oraz ich związków. W informatyce wyróżniamy główne modele baz danych:




hierarchiczny model danych
relacyjny model danych
grafowy model danych
obiektowy model danych

sieci semantyczne
Hierarchiczny model danych
Hierarchiczny model danych jest pewnym rozszerzeniem modelu prostego, opartego na
rekordach składających się z pól i zgrupowanych w plikach. W schemacie hierarchicznym
wprowadza się typy rekordów i związki nadrzędny-podrzędny pomiędzy nimi.
Definicja danych
Typ rekordu to nazwana struktura danych, złożona ze zbioru nazwanych pól; każde pole
służy do zapisu pojedynczego atrybutu obiektu opisywanego przez rekord, i charakteryzuje
się określonym typem danych, np. liczba całkowita, napis, data, itp. Na ogół jedno z pól
danego typu rekordu wyróżnia się jako klucz, tj. unikalny identyfikator rekordu wśród
rekordów danego typu (często przydzielany dość arbitralnie, podobnie jak np. nr albumu
studenta lub nr PESEL w ewidencji ludności) oraz zakłada się uporządkowanie rekordów wg.
wartości jednego z pól (zwykle klucza, choć niekoniecznie).
Relacja nadrzędny-podrzędny: typy rekordów tworzą strukturę drzewa, tj. każdy typ
rekordu (z wyjątkiem najwyższego w hierarchii, tzw. korzenia -- root) związany jest z
dokładnie jednym typem nadrzędnym. Zarazem każdy określony rekord typu podrzędnego
jest związany z określonym rekordem właściwego typu nadrzędnego.
Operowanie danymi
Typowe operacje na danych w tym modelu to wyszukiwanie rekordów określonego typu,
podrzędnych względem danego rekordu, i spełniających warunki dotyczące zawartości
określonych pól; usuwanie lub dodawanie rekordów i edycja ich pól. Realizowane są poprzez
funkcje lub procedury pisane w językach programowania o charakterze zazwyczaj
proceduralnym, np. C.
Integralność danych
Podstawowe warunki integralności wynikają z samej definicji struktury danych modelu:


Każdy rekord (z wyjątkiem korzenia) musi być powiązany z rekordem nadrzędnym
właściwego typu; a więc np. usunięcie rekordu nadrzędnego wiąże się z usunięciem
wszystkich względem niego podrzędnych. Nie można wstawić rekordu bez
powiązania go z rekordem nadrzędnym.
Zawartość każdego pola rekordu musi odpowiadać typowi danych z definicji danego
typu rekordu.
Itp.
Widać, że model hierarchiczny ma wiele wspólnego ze strukturą systemu plików.
Sieciowy model danych
Sieciowy model danych w ogólnym zarysie niewiele odbiega od hierarchicznego. W miejsce
związku nadrzędny-podrzędny pomiędzy rekordami wprowadza się w nim tzw. typ kolekcji
(set), który jest złożonym typem danych pola zawierającym odniesienia do innych rekordów
określonego typu. Tzn. określenie typu kolekcji polega na podaniu typu rekordu-,,właściciela''
i typu rekordów-elementów kolekcji (oraz ew. klucza porządkowania elementów).
Operowanie danymi ma też charakter proceduralny: typowe operacje to wyszukiwanie
rekordu na podstawie zawartości pól i/lub przynależności do danego wystąpienia typu
kolekcji, i dokonywanie modyfikacji bieżącego rekordu.
Warunki integralności danych, poza oczywistymi już więzami dotyczącymi zgodności
zawartości pól rekordu z określeniem typu rekordu i unikalności pól kluczowych, mogą być
formułowane w terminach wymogu przynależności rekordu do jakiegoś wystąpienia
określonego typu kolekcji.
Relacyjny model danych (RDBMS)
Model relacyjny to model baz danych oparty na postulatach relacyjności. Twórcą teorii
relacyjncyh baz danych jest nieżyjący już Edgar F. Codd. Postulaty te zostały opublikowane
po raz pierwszy w A Relational Model of Data for Large Shared Data Banks.
Dane w modelu relacyjnym są reprezentowane jako zbiór krotek, w szczególności w
znormalizowanych bazach danych wszystkie one są unikalne i nie gra roli ich kolejność, a
dostęp do nich jest realizowany za pomocą algebry relacji - czyli dostep do danych
definiujemy poprzez operatory relacyjne takie jak: rzutowanie, selekcja, złączenie, suma,
różnica, produkt kartezjański . Ograniczenie redundancji danych dokonuje się w procesie
przejścia do kolejnych postaci normalnych. Zbiory danych powiązane są logicznie za pomocą
encji. W ten sposób uniezależnia się widziany przez użytkownika obraz bazy danych od jej
postaci fizycznej.
Na modelu relacyjnym oparta jest relacyjna baza danych (RDBMS ang. Relational Database
Management Systems) - baza danych, w której dane są przedstawione w postaci relacyjnej,
gdzie relacja reprezentowana jest przez tablicę (tablica=relacja, stąd nazwa) a tablice są
pewnym zbiorem rekordów o identycznej strukturze i wewnętrznie powiązanych za pomocą
związków zachodzących pomiędzy danymi. Powoduje to ułatwienie zarządzania bazą danych
w stosunku do tradycyjnego podejścia, gdzie dane są przechowywane w postaci strumienia.
Takie podejście ułatwia wprowadzania zmian, zmiejszenie możliwość pomyłek, ale dzieje się
to kosztem wydajności. Tradycyjną, nierelacyjną bazą danych jest BerkeleyDB.
Większość współczesnych relacyjnych baz danych korzysta z jakiejś wersji języka SQL
pozwalajacego wprowadzać zmiany danych w bazie i wybieranie informacji z bazy danych.
Język ten opiera się na motorze bazy danych, który pozwala zadawać w języku SQL pewnego
rodzaju pytania (kwerendy) i wyświetlać dane, które spełniają warunki zapytania, a także
wykonywać operacje wstawiania danych, usuwania danych i ich aktualizacji. Język SQL
zapewnia również zarządzanie bazą danych. Informacja o samej bazie przechowywana jest w
postaci relacji (tabel) wewnątrz bazy danych.
Sukces relacyjnych baz danych leży w istnieniu formalnej matematycznej struktury zwanej
rachunkiem relacyjnym, pozwalającym przeprowadzić automatyczne sprawdzanie pewnych
konstrukcji, gwarantującym wykonalnośc pewnych operacji i spójnośc zbiorów danych.
Pierwszy dokument opisujący stosowane do dziś algorytmy zarządzania relacyjnymi bazami
danych pt.: "A Relational Model of Data for Large Shared Data Banks" został opublikowany
przez E. F. Codda z laboratoriów IBM w roku 1970-tym.
Reguły Codd'a
Model relacyjnej bazy danych został opracowany na początku lat siedemdziesiątych przez
Amerykanina E.F. Codd'a, który przy jego tworzeniu oparł się na matematycznej teorii relacji
i zbiorów. Dr E. F. Codd, twórca modelu relacyjnego opublikował dwuczęściowy artykuł w
ComputerWorld (Codd, 1985), w którym podał 12 praw określania, kiedy baza danych jest
relacyjna.
Dwanaście Reguł Codd'a brzmi następująco :
1. Reguła Informacyjna. Wszystka informacja w relacyjnej bazie danych jest
reprezentowana wprost i tylko w
jeden sposób, jako wartości w tabelach.
2. Reguła Gwarantowanego Dostępu. Każda i wszystkie dane w relacyjnej bazie danych są
logicznie dostępne
poprzez nazwę tabeli, wartość klucza pierwotnego i nazwę kolumny.
3. Reguła Systematycznego Traktowania Wartości Pustych. Wartości puste (różne od
pustego łańcucha znaków, łańcucha spacji i różne od zera lub innej liczby) są całkowicie
wpierane przez relacyjny system zarządzania bazą danych dla reprezentacji braku informacji
w sposób systematyczny (konsekwentny) niezależnie od typu danej.
4. Reguła Organizacji Dostępu w Modelu Relacyjnym. Opis bazy danych jest
przedstawiany na poziomie logicznym w ten sam sposób jak dane, tak że upoważniony
użytkownik może zastosować ten sam język zapytań tak w celu poznania opisu bazy jak i
danych.
5. Reguła Pełności Danych Podjęzyka. System relacyjny może wspierać wiele języków,
jednakże musi istnieć przynajmniej jeden, którego instrukcje tworzą wyrażenia dla dobrze
zdefiniowanej składni w postaci łańcuchów znaków i są zdolne do pełnego wspierania
następujących elementów: definicji danych, definicji perspektyw, manipulacji danymi
(interaktywnie lub przez program), więzów integralności danych i zakresów transakcji (begin,
commit i rollback).
6. Reguła Przeglądania Modyfikacji. Wszystkie modyfikacje działające na perspektywach
muszą wykonywalne przez System Zarządzania Bazą Danych.
7. Reguła Wysokiego Poziomu Wstawiania, Aktualizacji i Usuwania. System musi
wspierać zespół jednoczesnych działań takich jak wstawianie, aktualizacja i usuwanie danych.
8. Reguła Fizycznej Niezależności Danych. Programy aplikacyjne lub akcje wykonywane na
terminalu pozostają logicznie nienaruszone w przypadku zmian dokonywanych w
reprezentacji pamięci fizycznej lub metod dostępu.
9. Reguła Logicznej Niezależności Danych. Modyfikacje w logicznej strukturze bazy
danych mogą być wykonywane bez wyrejestrowywania się istniejących użytkowników czy
zamykania istniejących programów.
10. Reguła Niezależności Integralności. Ograniczenia integralności specyficzne dla
konkretnej relacyjnej bazy danych muszą być definiowalne w podjęzyku relacyjnym i
przechowywane w schemacie bazy a nie w programie aplikacyjnym. Minimum dwa
ograniczenia integralności muszą być wpierane:
• integralność encji: żaden z elementów składowych klucza pierwotnego nie może zawierać
wartości pustej,
• integralność referencyjna: dla każdej różnej, nie pustej wartości klucza obcego musi
odpowiadać
odpowiednia wartość klucza pierwotnego z tej samej domeny
11. Reguła Niezależności Dystrybucji. Niezależność dystrybucji wymusza, że użytkownicy
nie powinni martwić
się kiedy baza danych jest dystrybuowana
12. Reguła Braku Podwersji. Dostęp na niskim poziomie albo na poziomie rekordu nie
może być zdolny do
naruszenia systemu, ominięcia reguł integralności lub ograniczeń zdefiniowanych na
wyższych poziomach
Do 12 reguł istnieje uzupełnienie znane jako Reguła zero: Dla każdego systemu, który
uważany jest za relacyjny musi istnieć możliwość zarządzania danymi wyłącznie poprzez
jego relacyjne możliwości
Normalizacja baz danych
Normalizacja baz danych jest to proces mający na celu eliminacje powtarzających się
danych w relacyjnej bazie danych. Główna idea polega na trzymaniu danych w jednym
miejscu, a w razie potrzeby linkowania do danych. Taki sposób tworzenia bazy danych
zwiększa bezpieczeństwo danych i zmniejsza ryzyko powstania niespójności (w
szczególności problemów anomalii).
Pierwsza postać normalna



W poszczególnych tabelach wyeliminuj powtarzające się grupy.
Dla każdego zestawu danych pokrewnych utwórz oddzielną tabelę.
Dla każdego zestawu danych pokrewnych określ klucz podstawowy.
Do przechowywania podobnych danych w jednej tabeli nie należy używać wielu pól. Na
przykład rekord służący do śledzenia pozycji inwentarzowej, która może pochodzić z dwóch
różnych źródeł, może zawierać pola Kod sprzedawcy 1 oraz Kod sprzedawcy 2.
Co się zdarzy po dodaniu trzeciego sprzedawcy? Dodawanie pola nie dostarcza odpowiedzi.
Wymaga to modyfikacji programu i tabel oraz nie umożliwia obsługi zmieniającej się
dynamicznie liczby sprzedawców. Zamiast tego należy umieścić wszystkie informacje o
sprzedawcach w oddzielnej tabeli o nazwie Sprzedawcy, a następnie połączyć magazyn ze
sprzedawcami za pomocą klucza z numerem pozycji, albo sprzedawców z magazynem za
pomocą klucza z kodem sprzedawcy.
Druga postać normalna


Utwórz oddzielne tabele dla zestawów wartości, odnoszących się do wielu rekordów.
Ustal powiązania tabel za pomocą klucza obcego.
Rekordy nie powinny zależeć od niczego innego niż klucz podstawowy tabeli (w razie
potrzeby może to być klucz złożony). Rozważmy, na przykład, adres klienta w systemie
księgowym. Obecność adresu konieczna jest w tabeli Klienci, ale również w tabelach
Zamówienia, Wysyłka, Faktury, Należności i Inkaso. Zamiast przechowywać adres w postaci
wpisu w każdej tabeli, przechowuje się go w jednym miejscu: albo w tabeli Klienci, albo w
oddzielnej tabeli Adresy.
Trzecia postać normalna

Wyeliminuj pola, które nie zależą od klucza.
Wartości rekordu, które nie są częścią jego klucza, nie należą do tabeli. Zazwyczaj, jeśli
zawartość grupy pól odnosi się do więcej niż jednego rekordu tabeli, należy rozważyć
umieszczenie
tych
pól
w
oddzielnej
tabeli.
Na przykład w tabeli Rekrutacja pracowników może znajdować się nazwa i adres uczelni,
którą ukończył kandydat. Do korespondencji seryjnej potrzebna jest jednak kompletna lista
uczelni. Jeśli informacje o uczelniach przechowywane są w tabeli Kandydaci, nie ma
możliwości wyświetlenia listy uczelni bez aktualnych kandydatów. Utwórz oddzielną tabelę
Uczelnie i połącz ją z tabelą Kandydaci za pomocą klucza z kodem uczelni.
WYJĄTEK: Stosowanie reguł trzeciej postaci normalnej, chociaż teoretycznie wskazane, nie
zawsze jest praktyczne. Chcąc wyeliminować wszystkie możliwe wewnętrzne zależności
pomiędzy polami tabeli Klienci, należy utworzyć oddzielne tabele dla miast, kodów
pocztowych, przedstawicieli handlowych, klas klienta i innych czynników, które mogą być
zduplikowane w wielu rekordach. Normalizacja oznacza teoretycznie poprawę wydajności.
Jednak wiele mniejszych tabel może spowodować spadek wydajności lub brak możliwości
otwarcia
pliku
i
przekroczenie
pojemności
pamięci.
Bardziej realne może okazać się zastosowanie trzeciej postaci normalnej tylko do często
zmienianych danych. Pozostawiając niektóre pola zależne, zmień projekt aplikacji tak, aby po
zmianie dowolnego pola wymagała od użytkownika sprawdzenia wszystkich pól pokrewnych.
SQL
SQL (ang. Structured Query Language) to strukturalny język zapytań używany do tworzenia,
modyfikowania baz danych oraz do umieszczania i pobierania danych z baz danych.
Formy SQL-a
Z technicznego punktu widzenia, SQL jest podjęzykiem danych. Oznacza to, że jest on
wykorzystywany wyłącznie do komunikacji z bazą danych. Nie posiada on cech
pozwalających na tworzenie kompletnych programów. Jego wykorzystanie może być trojakie
i z tego względu wyróżnia się trzy formy SQL-a:
1. SQL interakcyjny lub autonomiczny wykorzystywany jest przez użytkowników w
celu bezpośredniego pobierania lub wprowadzania informacji do bazy. Przykładem
może być zapytanie prowadzące do uzyskania zestawienia aktywności kont w
miesiącu. Wynik jest wówczas przekazywany na ekran, z ewentualną opcją jego
przekierowania do pliku lub drukarki.
2. Statyczny kod SQL (Static SQL) nie ulega zmianom i pisany jest wraz z całą
aplikacją, podczas której pracy jest wykorzystywany. Nie ulega zmianom w sensie
zachowania niezmiennej treści instrukcji, które jednak zawierać mogą odwołania do
zmiennych lub parametrów przekazujących wartości z lub do aplikacji. Statyczny SQL
występuje w dwóch odmianach.
1. Embedded SQL (Osadzony SQL) oznacza włączenie kodu SQL do kodu
źródłowego innego języka. Większość aplikacji pisana jest w takich językach
jak C++ czy Java, jedynie odwołania do bazy danych realizowane są w SQL.
W tej odmianie statycznego SQL-a do przenoszenia wartości wykorzystywane
są zmienne.
2. Język modułów. W tym podejściu moduły SQL łączone są z modułami kodu
w innym języku. Moduły kodu SQL przenoszą wartości do i z parametrów,
podobnie jak to się dzieje przy wywoływaniu podprogramów w większości
języków proceduralnych. Jest to pierwotne podejście, zaproponowane w
standardzie SQL. Embedded SQL został do oficjalnej specyfikacji włączony
nieco później.
3. Dynamiczny kod SQL (Dynamic SQL) generowany jest w trakcie pracy aplikacji.
Wykorzystuje się go w miejsce podejścia statycznego, jeżeli w chwili pisania aplikacji
nie jest możliwe określenie treści potrzebnych zapytań - powstaje ona w oparciu o
decyzje użytkownika. Tę formę SQL generują przede wszystkim takie narzędzia jak
graficzne języki zapytań. Utworzenie odpowiedniego zapytania jest tu odpowiedzią na
działania użytkownika.
Wymagania tych trzech form różnią się i znajduje to odbicie w wykorzystywanych przez nie
konstrukcjach językowych. Zarówno statyczny, jak i dynamiczny SQL uzupełniają formę
autonomiczną cechami odpowiednimi tylko w określonych sytuacjach. Większość języka
pozostaje jednak dla wszystkich form identyczna.
Składnia SQL
Użycie SQL, zgodnie z jego nazwą, polega na zadawaniu zapytań do bazy danych. Zapytania
można zaliczyć do jednego z dwóch głównych podzbiorów:


SQL DML (ang. Data Manipulation Language, czyli Język Manipulacji Danymi),
SQL DDL (ang. Data Definition Language, czyli Język Definicji Danych).
Instrukcje SQL w obrębie zapytań tradycyjnie zapisywane są wielkimi literami, jednak nie
jest to wymóg. Każde zapytanie w SQL-u musi kończyć się znakiem ";" (średnik).
Dodatkowo, niektóre interpretery SQL (np. psql w przypadku PostgreSQL), używają swoich
własnych instrukcji, spoza standardu SQL, które służą np. do połączenia się z bazą,
wyświetlenia dokumentacji, itp.
DML
DML służy do operacji na danych - do ich umieszczania w bazie, kasowania, przeglądania,
zmiany. Najważniejsze polecenia z tego zbioru to:


SELECT - pobranie z bazy danych,
INSERT - umieszczenie danych w bazie,


UPDATE - zmiana danych,
DELETE - usunięcie danych z bazy.
Dane tekstowe podawane muszą być zawsze w formie ograniczonej znakami pojedynczego
cudzysłowu (').
DDL
Dzięki DDL natomiast, można operować na strukturach, w których te dane są
przechowywane - czyli np. dodawać, zmieniać i kasować tabele lub bazy. Najważeniejsze
polecenia tej grupy to:



CREATE (np. CREATE TABLE, CREATE DATABASE, ...) - utworzenie struktury
(bazy, tabeli, indeksu, itp.),
DROP (np. DROP TABLE, DROP DATABASE, ...) - całkowite usunięcie struktury,
ALTER (np. ALTER TABLE ADD COLUMN ...) - zmiana struktury (dodanie
kolumny do tabeli, zmiana typu danych w kolumnie tabeli).
Przykładowe zapytania
Przykładowe użycie wyżej wymienionych rodzajów zapytań.
SELECT * FROM pracownicy WHERE pensja > 2000 ORDER BY staz DESC;
Wyświetla z tabeli pracownicy (FROM pracownicy) wszystkie kolumny (*) dotyczące tych
pracowników, których pensja jest większa niż 2000 (WHERE pensja > 2000) i sortuje wynik
malejąco według stażu pracy (ORDER BY staz DESC).
INSERT INTO pracownicy (imie, nazwisko, pensja, staz) VALUES ('Jan',
'Kowalski', 5500, 1);
Dodaje do tabeli pracownicy (INTO pracownicy) wiersz (rekord) zawierający dane
pojedynczego pracownika.
UPDATE pracownicy SET pensja = pensja * 1.1 WHERE staz > 2;
Podnosi o 10% (SET pensja = pensja * 1.1) pensję pracownikom, których staż jest większy
niż 2 (np. lata).
DELETE FROM pracownicy WHERE imie = 'Jan' AND nazwisko = 'Kowalski';
Usuwa z tabeli "pracownicy" wiersz (rekord) dotyczący pracownika o imieniu "Jan" i
nazwisku "Kowalski".
CREATE TABLE pracownicy (imie varchar(255), nazwisko varchar(255), pensja
float, staz int);
Tworzy tabelę "pracownicy" zawierającą tekstowe (varchar - zmiennej długości pole
tekstowe) pola "imię" i "nazwisko", o maksymalnej długości 255 znaków, zapisaną za
pomocą liczby rzeczywistej (float od ang. floating point) pensję oraz zapisany za pomocą
liczby całkowitej (int od ang. integer) staż.
DROP TABLE pracownicy;
Usuwa z bazy całkowicie tabelę "pracownicy".
ALTER TABLE pracownicy ADD COLUMN dzial varchar(255);
Dodaje do struktury tabeli "pracownicy" kolumnę "dzial" (dział), jako pole tekstowe o
długości max. 255 znaków.
Więcej na: http://pl.wikipedia.org/.