STMS – sprawa statku Lotus (1927)
advertisement
Prawo zwyczajowe STMS – sprawa statku Lotus (1927) - „Reguły prawa wiążące państwa (...) wynikają z ich nieskrępowanej woli i zostały wyrażone w konwencjach i zwyczajach powszechnie przyjętych wyrażających zasady prawa”. Prawo zwyczajowe (zwyczaj) - to zbiór reguł będących wynikiem jednolitej praktyki państw, której towarzyszy przekonanie, że praktyka ta jest zgodna z prawem i przez prawo wymagana. Definicja wskazuje na dwa elementy prawa zwyczajowego: - obiektywny (materialny) - to jednolita praktyka państw, i - subiektywny (psychologiczny) - to towarzyszące praktyce przekonanie państw opinio iuris - że jest ona prawem wymagana. Definicja jest prosta. Bliższe określenie „istoty składników” prawa zwyczajowego jest bardziej skomplikowane. (I) Praktyka państw (1). Jakie są jej znamiona "Jedynie stała praktyka, efektywnie i niezmiennie wykonywana może generować regułę międzynarodowego prawa zwyczajowego." (orzeczenie arbitrażowe w sprawie przewozów lotniczych z 1965 roku; US v. Włochy) Przejawy praktyki - Praktyką jest: sekwencja zachowań, czynności, działań, które materialnie, zmierzają do ukształtowania nowej sytuacji poddanej prawno-międzynarodowemu reżimowi („physical acts”); sekwencja zachowań, które na podejmowaniu materialnych działań nie polegają, przejawem których są jedynie wypowiedzi („verbal acts”) pozostające w relacji wobec danej sytuacji; „Physical acts” – „verbal acts”a instytucja prawa morza - szelf kontynentalny. Szelf kontynentalny - przylegające do wybrzeża, łagodnie opadające w kierunku kontynentalnego zbocza i morskich głębin, dno i podziemie mórz i oceanów o szerokości 200 mil morskich. Konwencja o prawie morza (1982), Część VI Szelf kontynentalny Art. 76.1. „Szelf kontynentalny państwa nadbrzeżnego obejmuje dno morza i podziemie podmorskich obszarów, ciągnących się poza jego morzem terytorialnym poprzez naturalne przedłużenie jego terytorium lądowego do zewnętrznego skraju kontynentalnej krawędzi albo na odległość 200 mil morskich od linii podstawowej, od której mierzona jest szerokość morza terytorialnego, gdy wewnętrzny skraj kontynentalnej krawędzi nie sięga do tej odległości.” Prawa państw nadbrzeżnych na szelfie normowane były do 1958 roku - (konwencja genewska o szelfie) wyłącznie prawem zwyczajowym kształtowanym: - z jednej strony, przez inicjowaną praktykę jego eksploatacji; - z drugiej przez proklamację prezydenta USA Trumana z 28. 09. 1945 r., o prawie państwa nadbrzeżnego (US) do zawłaszczenia bogactw szelfu; (2). Czyje zachowania ? Przede wszystkim organów państwa, które są bezpośrednio zaangażowane w stosunki międzynarodowe; prezydenta, premiera, ministra spraw zagranicznych, służby zagranicznej (dyplomatycznej – misje stałe, misje ad hoc, misje w organizacjach międzynarodowych). Efektem kontaktów dwustronnych, wielostronnych, realizowanych na forach organizacji międzynarodowych są m.in., deklaracje wspólne, jednostronne oświadczenia, dokumentacja konferencji i spotkań, korespondencja dyplomatyczna – opisujące, sygnalizujące (bądź nie) praktykę państw (physical acts/verbal acts). Początkowo „praktykę suwerennych państw” łączono wyłącznie z wypowiedziami przedstawicieli – organów – bezpośrednio zaangażowanych w służbę zagraniczną państwa. To restryktywne podejście zostało zarzucone na przełomie XIX/XX wieku współcześnie świadectwem praktyki są także zachowania innych organów państwa: - organów prawodawczych (ustawodawczych); - innych organów administracji państwowej (niezależnie od szczebla); - a także organów sądowych. Świadectwem tej „przemiany” przykład orzeczenia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w sprawie Paquete Habana – (1900). Czyja praktyka zdaniem Sądu świadczyła o ukształtowaniu się reguły prawa zwyczajowego ? Sąd wskazał m.in. na: - wydane przez króla Anglii Henryka IV w latach 1403 i 1406 edykty; - traktat zawarty miedzy Karolem V i Franciszkiem I z 1521 roku; - regulację holenderską z 1536 roku; - praktykę morską w trakcie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych; - list Ludwika XVI z 5.06.1779 roku kierowany do admirała floty francuskiej; - traktat zawarty pomiędzy US a Prusami 1785 roku; - rozkaz dowodzącego grupą okrętów amerykańskich blokujących wybrzeże Meksyku, przekazany na piśmie dowódcom z dnia 14.05.1846 roku; - praktykę floty francuskiej podczas wojny krymskiej i wojny z Prusami; - regulację japońską przyjętą w 1894 na początku wojny z Chinami itd. SN US w sprawie Paquete Habana – (1900) stwierdził, że „(...) przegląd tych precedensów w sposób oczywisty dowodzi, powszechnej zgody cywilizowanych narodów świata, iż oto niezależnie od traktatowych postanowień i innych aktów władzy publicznej, jest ukształtowaną regułą prawa międzynarodowego (...) przyjętą przez walczących, że statki rybackie dokonujące połowów u wybrzeży, łącznie z ich wyposażeniem, ładunkiem i załogą, nieuzbrojone i uczciwie prowadzące połów w celu dostarczenia świeżej ryby są wyłączone od zajęcia jako łup wojenny.” Zamykając rozważania kto i jak praktykę uprawia zauważmy: Gdy mówimy o aktach werbalnych należy podkreślić, że aby były one „praktyką państw” - muszą one być aktami publicznymi (podanymi do publicznej wiadomości). Gdy mówimy o formułach „praktyki państw”, należy zwrócić uwagę na to, że na „praktykę państw” składają się, obok materialnych i werbalnych aktywności, także zachowania „pasywne” - nie działanie, powstrzymywanie się od działania, zaniechanie działania w danej sytuacji – oznacza taka postawa przyzwolenie na działanie innych - i jest również istotnym elementem „praktyki”. Gdy mówimy o „praktyce państwa”, to pojawia się pytanie, czy orzeczenia sądów, trybunałów międzynarodowych do niej należą ? Gdy mówimy o „praktyce państwa”, to pojawia się pytanie, czy uchwały organizacji międzynarodowych (rządowych) do niej należą ? Z uwagi na rolę uchwał w kształtowaniu się prawa zwyczajowego uchwały OI, szczególnie zaś rezolucje organu plenarnego ONZ – Zgromadzenia Ogólnego, postrzega się też jako efekt złożenia szeregu aktów werbalnych przez państwa uczestniczące w głosowaniu nad rezolucją (akty te polegają na głosowaniu każdej z delegacji za, przeciw lub wstrzymaniu się, wraz z wcale częstym złożeniem wyjaśnieniem zajętego stanowiska). (3). Właściwości praktyki państw Definicje prawa zwyczajowego wskazują, że praktyka ta musi być 'stała', 'niezmienna', 'powtarzająca się', regularna’, by na jej fundamencie powstała norma prawa zwyczajowego. Wszystkie te terminy implikują ciągłość, zgodność - jednolitość następujących po sobie zachowań – istnienie wzorca zachowań. Niejednolite zachowania nie są praktyką, która jest w stanie generować zwyczaj. Stan jednolitości praktyki implikuje, co do zasady, nie występowanie zachowań odbiegających od przyjętego ich wzorca. Ale... Konflikt ukształtowanego wzorca zachowań z praktyką odmienną (nową) – może osłabiać jego moc. Może prowadzić do jego zmiany. Podkreślmy jednak, że nie musi do zmiany wzorca prowadzić, a tym samym zmieniać ukształtowaną regułę prawa zwyczajowego. (3.1.) Jednolitość zachowań jest odnoszona do: - sekwencji zachowań państwa – wtedy jest mowa o jednolitości ,wewnętrznej’; - sekwencji zachowań państw – wtedy jest mowa o jednolitości ‘kolektywnej’; Orzeczenie w sprawie łowisk na Morzu Północnym (Wielka Brytania (UK) v. Norwegia – 1951): Tło sporu. Mniej więcej do początku wieku XX rybacy brytyjscy nie łowili w pobliżu wybrzeży Norwegii. Zmienili zdanie przed I wojną św. Ludność wybrzeży norweskich poczuła się zagrożona ekonomicznie ekspansją flot rybołówczych UK u wybrzeży Norwegii. Władze Norwegii znowelizowały w 1939 roku prawo krajowe dotyczące swych kompetencji na morzu, określając stosowną ustawą m.in. zasięg swych terytorialnych kompetencji, zakres przestrzeni morskich w których wyłącznie rybacy norwescy mogą dokonywać połowów. Zasięg ten był przez UK kwestionowany. Po wielu incydentach w okresie międzywojennym, po 1945 UK wniosła sprawę do MTS. Kwestionowała użytą przez Norwegię metodę delimitacji granicy morskiej państwa. Norwegia nie użyła metody klasycznej tzn. linii równoległej do linii podstawowej – linii najdalszego odpływu, która konfiguruje bieg linii granicznej na morzy tak jak biegnie linia wybrzeża. Granica morska państwa jest przesuniętą w głąb morza, odzwierciedloną linia wybrzeża. Norwegowie postępowali inaczej - z uwagi na fiordowy kształt wybrzeża, delimitując granicę połączyli linią najdalej wychodzące w morze punkty wybrzeża i od tak ustanowionej linii podstawowej dokonali delimitacji. Norwegowie zdaniem Brytyjczyków bezprawnie „poszerzyli” swoje morze terytorialne, bowiem zwyczajowe międzynarodowe prawo morza dopuszcza delimitację jedynie w odwołaniu do metody klasycznej. Trybunał uznał legalność praktyk delimitacyjnych Norwegii w świetle prawa międzynarodowego – w świetle ukształtowanej jego zdaniem, w tym względzie, powszechnej zwyczajowej normy prawa morza stanowiącej o takiej metodzie delimitacji. Trybunał stwierdził, że Norwegia stosuje swoją metodę delimitacji co najmniej od 1869 roku, i od tego czasu, praktyka ta, nie była do początku wieku XX, przez okres 60 lat, kwestionowana przez UK. Ponieważ jednak strona UK poddawała w wątpliwość jednolitość zachowań tyczących delimitacji morza terytorialnego po stronie norweskiej, wskazując na przypadki, które nie potwierdzały 100% konsekwencji w stosowaniu ‘norweskiej’ metody delimitacji i respektowaniu jej skutków – Trybunał w tej kwestii – kwestii jednolitości „wewnętrznej” praktyki norweskiej – stwierdził co następuje: Jednolitość ‘wewnętrzna’… „Trybunał jest zdania, że nie należy przywiązywać zbyt wielkiej wagi do pewnych niekonsekwencji i niezgodności, rzeczywistych lub pozornych, które UK odkryła w praktyce Norwegii. Mogą być łatwo wyjaśnione w świetle różnorodności i bogactwa zdarzeń, zachodzących w okresie biegnącym do 1812 roku, lecz nie są tego znaczenia, aby mogły zmienić wnioski do jakich doszedł Trybunał.” W tej samej sprawie Trybunał odniósł się do – kwestii jednolitości „kolektywnej” – a to za sprawą konieczności odpowiedzi na pytanie, czy jest w prawie zwyczajowym powszechnym reguła, która pozwala włączyć w obręb wód wewnętrznych wody zatok morskich, których punkty wejścia są położone w odległości nie przekraczającej w linii prostej 10 Mm. Jednolitość ‘kolektywna’… Trybunał stwierdził, że „jakkolwiek zasada 10 Mm dla włączenia wód zatok w obręb wód wewnętrznych została przyjęta przez pewną grupę państw, w ich prawie krajowym, jak i łączących je traktatach i konwencjach, jak i zostały przyjęte w tym względzie rozstrzygnięcia sądów arbitrażowych w sporach pomiędzy nimi, to inne państwa przyjęły inne rozwiązania. Należy zatem stwierdzić, że zasada 10 Mm nie nabyła statusu powszechnej normy zwyczajowej.” Prawo morza (1982) – art. 10 – opisuje parametry zatok objętych ‘wodami wewnętrznymi’. Zatoki – o wejściu nie przekraczającym 24 Mm; Zatoki historyczne – wejście do zatoki może być szersze; (4). Jak intensywny, w jakim przedziale czasu występować musi ów jednolity sekwens zachowań ? Zauważa się, że czas kształtowania się zwyczaju do drugiej połowy XIX wieku był stosunkowo „wolny”: - relacje wielostronne się dopiero (w XIX w.) rodziły; - relacje bilateralne były częstsze, ale często tajne; - komunikacja w szerokim tego słowa znaczeniu wolna. Stopniowo: - dyplomacja wielostronna stawała się tak koniecznym jak i normalnym kanonem postępowania, co istotne była jawna; refleksem czego OI i konferencje kodyfikacyjne; - komunikacja stawała się szybka, by nie rzec u schyłku XX wieku, natychmiastowa (Internet); Proces tworzenie się nowych norm zwyczajowych (takich jak prawa człowieka, ochrona środowiska naturalnego, bogate rozpisanie kompetencji państw wykonywanych w przestrzeniach morskich, immunitet państwa) nabierał przyspieszenia. Potwierdzał bieg takiego procesu pogląd MTS wyrażony w wyroku z 20.02.1969 r., w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego. Sprawa ta dotyczyła sporu jaki powstał na tle delimitacji szelfu kontynentalnego, szelfu Morza Północnego, który „łączy” Danię, Holandię i RFN. D i H uważały, że podział szelfu powinien być dokonany w odwołaniu do reguły ekwidystansu, o której mowa w art. 6 konwencji genewskiej z roku 1958 o szelfie kontynentalnym. Art. 6.2. Jeżeli... szelf kontynentalny znajduje się u wybrzeża dwóch sąsiadujących z sobą państw, to granica szelfu... zostanie określona przez nie w drodze porozumienia. W braku porozumienia, ... granica zostanie określona przez zastosowanie zasady jednakowej odległości od najbliższych punktów linii podstawowej, od których mierzy się szerokość mórz terytorialnych każdego z tych państw. RFN nie była stroną konwencji. D i H utrzymywały, że reguła o której mówi art. 6 KG jest częścią powszechnego prawa międzynarodowego, jest powszechną normą prawa zwyczajowego. Na rzecz tej tezy D i H argumentowały w różny sposób i do rodzajów tej argumentacji wrócimy przy innej okazji. M.in., D i H twierdziły, że jeśli nawet reguła art. 6 w chwili przyjęcia konwencji – tj. w 1958 roku - nie była częścią powszechnego prawa, a artykuł ten nie kodyfikował powszechnej normy prawa zwyczajowego to od chwili wejścia w życie konwencji norma art. 6 stała się taką normą ponieważ, potwierdza powszechne przyjęcie tej reguły, powszechna praktyka; Trybunał stwierdził – „(...) że krótki czas jaki upływa od chwili wejścia w życie konwencji - sam w sobie - nie stanowi przeszkody dla ukształtowania się nowej reguły prawa zwyczajowego, będącej oryginalnie wyłącznie konwencyjną regułą;” Jak intensywny, w jakim przedziale czasu występować musi ów jednolity sekwens zachowań ? - SN Stanów Zjednoczonych w sprawie Paquete Habana (1900) – analizował praktykę 400 lat; - MTS w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego – nie wykluczył możliwości ukształtowania się normy zwyczajowej w okresie 11 lat (1958-1969); - 4.10.1957 r – norma wyłączająca przestrzeń poza-powietrzną z suwerennego władztwa powstała w ciągu... 1 godziny. Przyspieszenie procesu tworzenia się zwyczaju wymaga ciągle jednak pewnego, choć krótszego przedziału czasu jego tworzenia. Sądzić można zatem, że wystrzelenie w 1957 roku przez ZSRR sputnika i ukształtowanie się w ciągu (godziny, kilku godzin) reguły prawa zwyczajowego, że oto przestrzeń poza powietrzna, przez którą przelatywał ów obiekt, nie podlega jurysdykcji państw – bowiem państwa nad terytorium których sputnik krążył - nie zaprotestowały przeciwko jego obecności, a więc tolerowały ten fakt - jest przykładem wyjątku potwierdzającego tę tezę. (5) Jaki jest, jaki może być przestrzenny zasięg interesującej nas praktyki ? (5.1.) Zwyczaj powszechny – ius dispositivum. Czy warunkiem koniecznym istnienia powszechnej normy prawa zwyczajowego - jest udział (aktywny/pasywny; fizyczny/werbalny) w ‘praktyce’ przez każde z państw członków społeczności międzynarodowej, a tym samym sygnalizowanie przez każde z nich indywidualnie, swej indywidualnej zgody na stanowiony normą reżim ? W opinii sądów międzynarodowych brak partycypacji (aktywnej/pasywnej; materialnej/werbalny) w „praktyce” nie wyklucza związania państwa pozostającego ‘poza nią” zwyczajem powszechnym. Skąd to, sprzeczne z woluntarystycznymi międzynarodowego, przekonanie ? założeniami systemu prawa Z (1) oglądu i interpretacji faktów… - Jeśli przyjrzeć się praktyce powstawania tak powszechnie przyjętych norm prawa zwyczajowego, jak ta, która stanowi o prawie państw nadbrzeżnych do szelfu, nie można odnotować okoliczności wskazujących na to, iżby każde państwo, członek społeczności międzynarodowej w aktywny, czy też pasywny sposób – godziło się – na powstanie normy. Istotna część państw – a wśród nich, Mongolia, Nepal i Czad, akceptuje ten reżim, nie ustosunkowywały się – ani aktywnie, ani pasywnie – zapewnie w ogóle – do międzynarodowym morskich praktyk i normujących je konstrukcji prawa morza. Nikt nie ma wątpliwości, iż w przypadku podjęcia aktywności morskich uszanować muszą prawo do szelfu tych, którzy je mają; - Newcomers (nowe państwa) – akceptują to co zastają – bez ogłaszania tego ! Najnowszy przykład państw powstałych w latach 90’ (XX wieku) na terenach byłego ZSRR, Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, czy też Federacyjnej Republiki Czechosłowacji – świadczy o tym, ze nie zasygnalizowały nowopowstałe państwa w najmniejszym stopniu, iż nie są związane zastanym reżimem zwyczajowym powszechnym – przeciwnie, związanie się całym dorobkiem powszechnego prawa zwyczajowego zasygnalizowane zostało, przyjęciem w przyjętych przez nie konstytucjach klauzul potwierdzające związania się tym rodzajem norm prawa międzynarodowego. i... z (2) stwierdzenia MTS w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego (1969). Trybunał odrzucił tezę, jakoby w obrębie powszechnego prawa zwyczajowego pojawiła się norma odzwierciedlająca dyspozycję art. 6 konwencji o szelfie kontynentalnym (1958), bowiem, mając na uwadze okres od chwili przyjęcia konwencji do chwili wyrokowania w sprawie, „(...) w tym okresie, praktyka państw, w tym państw, których interesów konwencja szczególnie dotyka, nie była powszechna, jak i jednolita i zgodna z dyspozycją konwencyjnego postanowienia.” Norma powszechna prawa zwyczajowego, pojawia się zatem w opinii Trybunału wtedy, gdy „praktyka” jest powszechna, a jest powszechną wtedy, gdy spełnia następujące znamiona: (i) znacząca liczba państw w niej uczestniczy, i (ii) uczestniczą w niej państwa, które są obiektywnie (z natury rzeczy) zainteresowane daną dziedziną obrotu. Norma zatem wiąże wszystkie państwa, przy czym akt zgody na zwyczajowy reżim jest pochodną wyrażonej zgody przez węższy ich krąg - określony tak ilościowo (’znacząca liczba państw’ nie wszystkie zatem) i jakościowo (‘państw obiektywnie zainteresowanych daną dziedziną obrotu’). (5.1.1.). Skoro norma powszechna prawa zwyczajowego, o której mowa, jest ius dispositivum, to rodzi się pytanie, czy możliwym jest przeciwstawienie się jej (powszechnemu skutkowi) ? To jest możliwe przez przyjęcie postawy „persistent objector” – postawa to to: stałe, konsekwentnie sprzeciwianie się skuteczności zwyczajowego reżimu, od chwili jego powstawania (narodzin), jak i w każdym późniejszym czasie jego oddziaływania. US - persistent objector wobec kształtowania się zwyczajowego reżimu będącego odzwierciedleniem postanowień tej części konwencji o prawie morza (1982), która dotyczy – Obszaru (rozdz. XI) – a więc dna morskiego i jego zasobów, które stanowią wg konwencji - należące do całej społeczności międzynarodowej – „wspólne dziedzictwo ludzkości”. Status prawny Obszaru i jego zasobów – art. 137 .1 „Żadne państwo nie będzie występować z roszczeniami ani wykonywać suwerenności lub suwerennych praw nad jakąkolwiek częścią Obszaru lub jego zasobów, ani też żadne państwo lub osoba fizyczna bądź prawna nie będą zawłaszczać jakiejkolwiek jego części. Żadne takie roszczenie lub wykonywanie suwerenności bądź suwerennych praw nie będą uznawane.” US – konwencja - a rozdz. XI – Obszar – Organizacja Dna Morskiego (ODM) Większość uregulowań Konwencji jest dla Stanów Zjednoczonych (US) do przyjęcia. W czym problem ? Okres wątpliwości zdecydowanych (1982-1998) - dotyczą części XI i dołączonych do niej aneksów (III i IV) – dotyczących eksploatacji dna [‘deep seabed mining’], kwalifikowanych jako niezgodne z interesami US. Reżim – ‘wspólne dziedzictwo ludzkości’ – przestrzeń i zasoby niezawłaszczalne – dla państw o rozwiniętej technologii pozyskiwania zasobów z dna morskiego - piękny sen !!! Wśród nie dających się akceptować dla USA w tym konwencyjnym „śnie” rozwiązań były – głównie – kwestie następujące: (i) ustalenia przewidujące obowiązkowy transfer prywatnych technologii (na rzecz innych – państw rozwijających się - niby dlaczego ‘za darmo’ ?); ściślej chodziło o art. 144 Transfer technologii 1. Organizacja podejmuje przedsięwzięcia stosownie do niniejszej Konwencji (...) b. w celu popierania i zachęcania do przekazywania krajom rozwijającym się takich technologii i wiedzy naukowej w taki sposób, żeby wszystkie Państwa-Strony odniosły z tego korzyść. 2. W tym celu Organizacja i Państwa-Strony współpracują ze sobą w celu popierania transferu technologii i naukowej wiedzy, odnoszących się do działalności w Obszarze tak, aby Przedsiębiorstwo i wszystkie PaństwStrony uzyskały z tego korzyść. W szczególności będą one inicjować i popierać: a/ programy przekazywania technologii mającej związek z działalnością w Obszarze na rzecz Przedsiębiorstwa i na rzecz państw rozwijających się, obejmujące ułatwienia w dostępie Przedsiębiorstwa i państw rozwijających się do odpowiedniej technologii na sprawiedliwych i rozsądnych warunkach; (...)” Szczegółowo transfer technologii opisany został w art. 5 Aneksu III do konwencji (ii) (iii) (iv) rozwój aktywności wydobywczych nie był gwarantowany, bowiem wykluczano reguły wolnego rynku w modelowaniu aktywności wydobywczych (ustalać miano limity wydobywcze); w efekcie brak (wolnego) dostępu do zasobów mineralnych dna morskiego; ale również dla USA miał znaczenie brak realnego wpływu na proces podejmowania decyzji w obrębie Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego; Międzynarodowa Organizacja Dna Morskiego – administruje eksploatacją dna morskiego (Obszaru i jego zasobami). Organy: Zgromadzenie, Rada i Sekretariat. Zgromadzenie organ plenarny – wybiera Radę i SG; określa wysokość składek, decyduje o regułach funkcjonowania Organizacji; decyduje o podziale pozyskiwanych dóbr. Rada (36) członków, organ wykonawczy. 5.2. Zwyczaj regionalny. Sprawa Haya de la Torre – MTS (1950); Spór i rozstrzygana przez MTS sprawa dotyczyły Peru i Kolumbii. Kolumbia przyznała na terenie swojej placówki dyplomatycznej azyl politykowi peruwiańskiej opozycji Haya de la Torre, po nieudanej próbie przejęcia przez nią władzy w Peru. Udzielając azylu stwierdzała, że akt ten znajduje swoje oparcie w „międzynarodowym prawie amerykańskim” i jest „zwyczajem regionalnym... właściwym praktyce państw Ameryki Łacińskiej”. Z prawa tego wynika, iż w zaistniałej sytuacji (walki politycznej) – w następstwie jednostronnej oceny wydarzeń – Kolumbia ma przewidziany prawem tytuł do udzielenia azylu politycznego na terenie placówki dyplomatycznej. Trybunał analizował przypadki precedensów takiego postępowania wskazane przez Kolumbię, odnotowując iż są one jednak „niejednolite i często niezgodne”. Konkludując, stwierdził, że nawet gdyby skutecznie dowodzić o istnieniu takiego zwyczaju w kręgu państw amerykańskich, o jakim twierdzi Kolumbia, zwyczaj ten nie byłby skuteczny wobec Peru, bowiem Peru odmawiało przyjęcia takiej reguły w swojej praktyce. Trybunał stwierdził zatem, że istnienie regionalne normy zwyczajowej może mieć miejsce. Wykazanie jej istnienia wymaga jednak przeprowadzenia skrupulatnego dowodu wyraźnie deklarowanej zgody każdego z państw na jej skuteczność wobec siebie. Nie można tej zgody – przy braku wyraźnej praktyki domniemywać. 5.3. Zwyczaj dwustronny. Sprawa przejścia przez terytorium Indii - MTS (1960) Spór między Indiami a Portugalią. Jedną z rozstrzygany kwestii było to czy istnieje zwyczaj lokalny, bilateralny dotyczący prawa przejścia podmiotów portugalskich przez terytorium Indii do portugalskich enklaw położonych w ich obrębie. Indie podnosiły, że rozważanie kwestii spornej w odwołaniu do reguł zwyczajowych wiążących dwa państwa jest z istoty swej nieuprawnione – norma zwyczajowa nie może normować relacji bilateralnych. Trybunał (odnosząc się do tez Indii) stwierdził w sprawie „Trudno zrozumieć, dlaczego liczba państw, pomiędzy którymi może powstać zwyczaj lokalny na podstawie długoletniej praktyki koniecznie musi być większa niż dwa. Trybunał nie widzi powodu, dlaczego długotrwała praktyka pomiędzy dwoma państwami, przyjęta przez nie jako zasada regulująca stosunki między nimi nie mogłaby stanowić podstawy wzajemnych praw i obowiązków między tymi dwoma państwami.” II. Element subiektywny zwyczaju przekonanie o zgodności zachowań z prawem opisuje je termin - opinio iuris sive necessitatis - „przekonanie o prawie lub konieczności”. „Refleksja nad rolą opinio iuris w procesie kształtowania się zwyczaju, przypomina poszukiwanie kamienia filozoficznego, którego odnalezienie pozwala na przekształcenie obojętnej masy zakumulowanej praktyki w złoto wiążących reguł prawa...” (1). Istota opinio iuris MTS w wyroku w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego (1969) stwierdził: „Państwo musi mieć (poczucie), iż jego postępowanie jest zgodne z zobowiązaniem przewidzianym prawem. Ani częstotliwość postępowania, ani też zwyczajowy charakter postępowania nie wystarczy. Istnieje wiele przykładów zachowań międzynarodowych dotyczących protokołu dyplomatycznego na przykład, które są powtarzane niezmiennie, lecz które są motywowane względami kurtuazji, wygody lub tradycji, nie zaś poczuciem prawnego obowiązku.” Przekonanie (poczucie prawne) łączymy zatem ze: zgodą na to, że reguła staje się normą prawa zwyczajowego; stanem świadomości, że reguła jest już ukształtowaną normą prawa zwyczajowego; Dwie funkcje - opinio iuris – w procesie kształtowania się normy zwyczajowej - funkcja konstytutywną - zgoda na powstanie normy zwyczajowej; - funkcja deklaratywna – potwierdzenie istnienia normy zwyczajowej; (2). Co jest formalnym przejawem opinio iuris? - akty akceptacji (zgody) państw (werbalne-materialne; aktywne-pasywne) danej normy (zbioru norm); - w przypadku zwyczaju powszechnego – przypisywana także państwom postawa „przyjęcia do pozytywnej wiadomości skuteczności zwyczajowego reżimu”; (3). Który z przejawów opinio iuris dominuje ? Oczywiście akty zgody (materialne-werbalne; aktywne). Sygnalizuje to definicja aktu kodyfikacji prawa - art. 15 statutu Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ. Akt kodyfikacji to akt ujmowania w formę umowy międzynarodowej norm prawa zwyczajowego. Polega on na: "(...) precyzyjnym formułowaniu i systematyzacji reguł prawa międzynarodowego w dziedzinach, w których mamy do czynienia ze stałą praktyką państw, precedensami i zbieżnymi opiniami doktryny.” (4). W świetle przeprowadzonych wywodów nt. praktyki i opinio iuris możemy powiedzieć, że w klasycznej refleksji element obiektywny i subiektywny, ściśle ze sobą splecione, w koniecznej proporcji kreują normę prawa zwyczajowego. W świetle przeprowadzonych wywodów nt. praktyki i opinio iuris, odniesionych do powołanych przykładów możemy powiedzieć, że... we wszystkich analizowanych przypadkach element obiektywny i subiektywny, ściśle z sobą splecione, w koniecznej proporcji kreują normę prawa zwyczajowego. To „odnajdywanie” koniecznej proporcji i związku między obu elementami – praktyki (materialnej przede wszystkim) i opinio iuris, to sposób postrzegania, w klasycznym wymiarze, istnienia międzynarodowego prawa zwyczajowego. Współcześnie to co nazwaliśmy „konieczną proporcją” w kształtowaniu się zwyczajowych reżimów ulega dość istotnej zmianie. Zmiana polega na narastającej zgodzie na ograniczenia, w pewnych przypadkach, znaczenia praktyki materialnej (material acts) dla kształtowania się norm zwyczajowych o charakterze powszechnym, na rzecz verbal acts. Jest to pochodną szeregu okoliczności. Państwa daleko częściej wypowiadają się o oczekiwanym i pożądanym stanie prawa w interesujących je dziedzinach. Jeżeli wiele państw to publicznie czyni to mamy do czynienia z kumulacją „verbal acts” – a więc praktyką, której niekoniecznie muszą towarzyszyć „material acts”. „Verbal acts” są przejawem „praktyki”. Znaczącym przykładem kumulacji „verbal acts”, mocnym zatem sygnałem ‘praktyki’ są m.in., uchwały organów plenarnych OI – np. rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Jeżeli zaś – co oczywiste - decyduje o istnieniu reżimu zwyczajowego opinio iuris – a jak powiedzieliśmy, o jego istnieniu wnioskujemy, z faktów, to – kumulacja tych aktów werbalnych i wywiedzenie zgody na deklarowane w aktach tych reguły – dają podstawę by rozważyć o: kształtowaniu się; bądź ukształtowaniu się; bądź też ewolucji zwyczajowego reżimu.... „w innej niż klasyczna proporcji elementu obiektywnego (material acts) i subiektywnego” Potwierdza to MTS. W sprawie Nikaragua v. US Trybunał (1986) wskazał na dowód istnienia opinio iuris co do istnienia normy powszechnej zakazującej używania lub grożenia użyciem siły w stosunkach międzynarodowych oraz zasady zakazującej interwencji w sprawy należące do kompetencji wewnętrznej państw, wskazując na wyrażenie tegoż dowodu w Deklaracjach – uchwałach, rezolucjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ – nade wszystko Deklaracji zasad prawa międzynarodowego z 1970 roku. W opinii doradczej MTS w sprawie Dopuszczalności (warunków) użycia broni nuklearnej z 1996 roku MTS wypowiedział się o roli rezolucji Zgromadzenia Ogólnego w procesie formowania się norm powszechnych prawa zwyczajowego w sposób następujący: „Mogą one w pewnych okolicznościach, dostarczać ważnych elementów dowodu kształtowania się normy lub kształtowania się opinio iuris (...) Aby stwierdzić, czy ma to miejsce w przypadku danej rezolucji, należy dokonać analizy jej treści, jak i warunków w jakich została przyjęta (...) Zauważyć także trzeba, że kolejne rezolucje mogą obrazować ewolucję opinio iuris, konieczną dla ukształtowania się nowej reguły (...)”. 5. Traktat a prawo zwyczajowe powszechne – możliwe relacje. Traktat jako dowód istnienia norm prawa zwyczajowego; Traktat a proces kształtowania się norm prawa zwyczajowego; Traktat a proces „krystalizacji” norm prawa zwyczajowego; Traktat, przyczyna generacji norm prawa zwyczajowego; 5. 1. Traktat jako dowód istnienia norm prawa zwyczajowego. Rzecz o „traktatach kodyfikacyjnych; Stosunki dyplomatyczne Stosunki konsularne Prawo traktatów Misje specjalne Sukcesja traktatów Prawo morza Sukcesja archiwów... Prawo traktatów GO’s Użytkowanie wód... Odpowiedzialność państw 1961/1964 1963/1967 1969/1980 1969/1985 1979/1996 1982/1994 1983/ 1986/ 1997/ 2001/ - nie istnieje generalne domniemanie aby traktaty kodyfikujące jakoś dziedzinę dokonywały kodyfikacji istniejącego w tej dziedzinie prawa zwyczajowego; - traktaty kodyfikacyjne są w istocie mieszanką lex lata (akt kodyfikacji) i lex ferenda (akt „progresywnego rozwoju prawa międzynarodowego”); Świadectwem tego refleksja MTS nt. zastrzeżeń do kodyfikacyjnych traktatów (w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego (1969)): ” (...) generalnie rzecz ujmując, przypadek taki (możliwości składania zastrzeżeń) dotyczy wyłącznie reguł konwencyjnych... – a więc lex ferenda - nie może tak być w przypadku powszechnych lub zwyczajowych zobowiązań, które z samej swojej natury, muszą być równej mocy dla wszystkich członków społeczności międzynarodowej, i nie mogą z tej przyczyny być w swoich skutkach wyłączane lub ograniczane, dla korzyści zgłaszającego zastrzeżenie”. 5. 2. Traktat a proces kształtowania się norm prawa zwyczajowego; Przypadek przyjmowania reguł traktatów dla modelowania (bilateralnych, najczęściej) relacji pomiędzy: - stronami traktatu a państwami trzecimi; - państwami nie będącymi stronami traktatu; Konieczny dowód wykazujący, iż we wzmiankowanych wyżej kręgach realizowana jest opisana traktatem ‘praktyka’, praktyka ta posiada znamiona „jednolitości” i towarzyszy jej „opinio iuris”. 5.3. Traktat (prace nad traktatem) a proces „krystalizacji” norm prawa zwyczajowego; Teza stron w postępowaniu (sprawa delimitacji szelfu Morza Pólnocnego – 1969) „(...) proces definiowania i konsolidowania się powstającej normy prawa zwyczajowego miał miejsce w toku prac Międzynarodowej Komisji Prawa Międzynarodowego, reakcji rządów na tę pracę i obrad konferencji genewskiej”. MTS nie zaprzeczył takiej możliwości, w badanej sprawie jej wystąpienia nie stwierdził. Istota tej koncepcji dotyczy przypadku krystalizacji właśnie, ukonkretniania się za sprawą toczonych prac nad traktatem, znamion normy prawa zwyczajowego. Sprawa delimitacji szelfu na Morzu Północnym rozstrzyganej przez MTS w 1969 roku. Przypomnijmy, że D i H na różne sposoby chciały wykazać, że w sporze o podział szelfu z RFN, powinno aplikować się regułę delimitacji opisaną w art. 6 konwencji genewskiej o szelfie. W sytuacji, gdy Trybunał odrzucił tezę D i H, iż art. 6 jest „refleksem”, zapisem kodyfikacją, powszechnej normy prawa międzynarodowego, D i H przedłożyły, inną tezę. Stwierdziły, że art. 6 jest refleksem powszechnej normy prawa zwyczajowego, która ukształtowała się w toku prac nad traktatem. Stwierdziły, „(...) proces definiowania i konsolidowania się powstającej normy prawa zwyczajowego miał miejsce w toku prac Międzynarodowej Komisji Prawa Międzynarodowego, reakcji rządów na tę pracę i obrad konferencji genewskiej” i norma ta pojawiła się – ostatecznie skrystalizowała się - w chwili przyjęcia konwencji o szelfie kontynentalnym w 1958 roku.” Trybunał nie podzielił przekonania co do rezultatu procesu „krystalizacji” art. 6, natomiast nie przeczył istnieniu takiego procesu. A więc, można argumentować, że każdy z wyróżnionych etapów: (i) projektowanie regulacji przez KMP; (ii) ustosunkowanie się do projektu rządów; (iii) prace przygotowawcze nad traktatem; (iv) przyjęcie traktatu wpływać może, na konsolidację kształtującej się równolegle do tych procesów powszechnej normy zwyczajowej. Przykładem około 13 letnie prace prowadzące do przyjęcia konwencji o prawie morza w 1982 roku. Wiele państw antycypowało rezultaty tej konferencji i w drodze jednostronnych aktów tworzyły – przed 1982 rokiem - wyłączne strefy ekonomiczne czy też opisany konwencją reżim wód archipelagowych. W więc pojawiła się praktyka z pełną świadomością uprawniających ją, ustanawiania nowego reżimu prawnego w przestrzeniach morskich, w następstwie „krystalizowania się” (?!) norm zwyczajowych. 5.4. Traktat a proces generowania norm prawa zwyczajowego; MTS w sprawie delimitacji szelfu Morza Północnego (1969) – „(...) Artykuł Traktatu ustanawiający normę postępowania, generuje normę, która będąc normą konwencyjnego lub kontraktowego pochodzenia, przenika w obręb prawa zwyczajowego, towarzyszy jej opinio iuris, i staje się normą wiążącą także dla państw, które nie stały się i nie staną się, stronami konwencji. (...) Nie ma wątpliwości, że proces taki jest oczywiście możliwy i pojawia się... i stanowi jedną z uznanych metod, za pomocą której normy prawa zwyczajowego mogą powstawać. (...) Ma miejsce wtedy, gdy w traktacie uczestniczy znacząca liczba państw oraz uczestniczą w nim państwa zainteresowane szczególnie daną dziedziną obrotu”. W przypadku konwencji o szelfie kontynentalnym z 1958 roku, Trybunał (1969) nie stwierdził jego zdolności generowania zwyczaju. Konwencja w tej dacie była ratyfikowana przez 39 państw, na 130 możliwych, w tym przez część państw śródlądowych. A walor generacyjny innych traktatów kodyfikacyjnych ? Będzie pochodną analizy listy państw związanych traktatem wielostronnym - oceną ilości i jakości stron. Przykłady odnajdywania w regulacjach traktatowych generacyjnego waloru: - traktat paryski z 1856 roku (Traktat Pokoju i Przyjaźni miedzy Austrią, Francją, Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii, Prusami, Rosją, Sardynią i Turcją) w art. 15 stwierdzał : „Ponieważ aktem Kongresu Wiedeńskiego ustanowione zostały zasady co do urządzania żeglugi na rzekach, kilka państw przedzielających lub przecinających, układające się Mocarstwa stanowią między sobą, iż na przyszłość zasady te również stosowane będą do Dunaju i jego ujść. Oświadczają, iż postanowienie to stanowi odtąd część publicznego prawa europejskiego i biorą je pod swoją gwarancję.” Nikt o zgodę państw spoza kręgu stron traktatu nie pyta, a stwierdzenie to raczej sygnalizuje opinio iuris w przestrzeni europejskiej. - przykład współczesny – Karta NZ i - chociażby zestawienie art. 2/4 i 2/6 Karty NZ: art. 2/4 – „Wszyscy członkowie powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od stosowania groźby lub użycia siły przeciwko całości terytorialnej lub niepodległości któregokolwiek państwa.” Art. 2/6 – „Organizacja zapewni, aby państwa, które nie są jej członkami postępowały zgodnie z niniejszymi zasadami w stopniu koniecznym do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.” I tutaj nikt o zgodę państw spoza kręgu stron Karty nie pyta, a stwierdzenie to raczej sygnalizuje istnienie opinio iuris co do zwyczajowego w wymiarze powszechnym nakazu ujętego w art. 2/4. 6. Rola prawa zwyczajowego. Piękna ale przeszła. Piękna i aktualna. 6.1. Piękna, ale przeszła. - bezsprzecznie źródłem międzynarodowego porządku jest zwyczaj (prawo zwyczajowe); - intensywność i pilność normowania relacji wymaga jednak jasnych, klarownych, pisanych reguł; - normy zwyczajowe – żmudna rekonstrukcja zwyczajowego standardu; - intensywność procesów kodyfikacyjnych i ich dorobek – zbiór ‘kodeksów’ – oczywisty tryumf prawa pisanego; 6.2. Piękna i stale aktualna. - prawo zwyczajowe jest źródłem międzynarodowego porządku, ma wymiar ‘konstytucyjny’; - traktaty tak, ale jak trwoga to do... zwyczaju – waga i znaczenie niewiążących uchwał OI – odchodzi w przeszłość spontaniczne kształtowanie się zwyczajowych reżimów – procesy tworzenia norm prawa zwyczajowego są współcześnie w pełni świadomie animowane. - intensywność procesów kodyfikacyjnych - zbiór ‘kodeksów’ - to refleks potęgi prawa zwyczajowego; - „Zwyczaj jednocześnie pełni, z jednej strony rolę ukrytego tła wszelkich innych źródeł prawa międzynarodowego, z drugiej zaś, paradoksalnie, spowalnia procesy wypracowania prawa umownego. Ta ostatnia funkcja jest widoczna w odniesieniu do szczególnie wrażliwych dziedzin prawa międzynarodowego, gdzie kompromis osiągnięty być może jedynie w następstwie cierpliwie uprawianej praktyki, a nie może być osiągnięty w drodze zdecydowanie bardziej brutalnej procedury dyplomatycznego uzgadniania traktatowego tekstu.”
