Jarosław Lesiak 5 z
advertisement
Jarosław Lesiak 5 z UKŁAD NERWOWY Układ nerwowy utrzymuje łączność organizmu z otoczeniem, reguluje pracę narządów wewn i integruje wszystkie części ciała w jedną całość. Informacje otrzymywane są z receptorów rejestrujących zmiany środ zewn i we wnętrzu ciała. Ich analiza umożliwia reagowanie organizmu na bodźce, a więc przystosowanie się do środowiska. Reakcje organizmu dochodzą do skutku dzięki powiązaniu ukł nerwowego z aparatem wykonawczym, czyli efektorami (np. mięśnie). Komórka nerwowa – neuron, jest podstawową jednostką budulcową i czynnościową ukł nerw. Od ciała komórki nerwowej (perikarionu) odchodzą 2 rdz wypustek: krótkie rozgałęzione dendryty i zazwyczaj 1 długi rozgałęziony na końcu akson lub neuryt – włókno osiowe. Komórkę otacza neurylemma – bł kom. W perikarionie występują: siateczka śródplazmatyczna ziarnista, ciałka Nissla (tigroidy) – skupiska kwasu rybonukleinowego i neurofibrylle – rurkowate struktury wnikające do wypustek, uczesticzące w procesach transportu wewnątrzkom od perikarionu w kier zakończeń aksonu. Aksony – wypustki nerwowe wyprowadzające impulsy z ciała kom nerwowej. Są ich 3 rodzaje włókien: - bezrdzenne – szare, otoczone lemocytami tworzącymi tzw. osłonkę Schwanna, wyst w ukł wegetatywnym - rdzenne / mielinowe – mają podwójną osłonkę mielinową, powstałej przez nałożenie na siebie wielu warstw substancji lipidowych. Mielina spełnia rolę ochrony mech i izolatora elektrycznego oraz ułatwia przenikanie subst chem do aksonu - nagie – pozbawione osłonek, otoczone tylko neurylemmą. Zakończenia aksonów to rozgałęzienia, które łączą neuron z inną kom nerwową lub efektorową. Miejsca styku komórek to synapsy. Zapewniają one ciągłość czynnościową w ukł nerwowym i umożliwiają przekazywanie informacji z tego ukł do innych organów. Rodzaje synaps: nerwowo – nerwowe, nerwowo – mięśniowe, nerwowo – gruczołowe, nerwowo – płytkowe. Rodzaje neuronów: - ruchowe – przewodzą impulsy nerwowe odśrodkowo - czuciowe – przew impulsy nerw dośrodkowo. Pobudzenie nerwowe spowodowane działaniem bodźca musi pokonać drogę złożona z co najmniej 2 neuronów: czuciowego i ruchowego. W obrębie synaps nie dochodzi do bezpośr kontaktu między kom. Są oddzielone szczeliną grubości ok. 20nm. Procesy umożliwiające przejście pobudzenia w obrębie synaps nazywamy przekazywaniem. U podstaw pobudliwości znajdują się procesy jonowe związane z selektywną przepuszczalnością błon neuronu, zwłaszcza dla jonów Na+ i K+. BUDOWA Główne elementy układu nerwowego to: - ośrodkowy ukł nerwowy (mózg i rdzeń kręgowy) - obwodowy ukł nerwowy – 12 par nerwów mózgowych i 31 par nerwów rdzeniowych Rdzeń kręgowy znajduje się w kanale utworzonym przez łuki rdzeniowe kręgów, a mózg w komorze chronionej kośćmi czaszki. Dodatkowo chronią je opony: twardówka (zewn), pajęczynówka (środkowa) i naczyniówka (wewn), przylegająca do rdzenia i mózgu. Ciała neuronów tworzą w ośrodkowym układzie nerwowym tzw substancję szarą, a pęczki aksonów i dendryty – subst białą. RDZEŃ KRĘGOWY Jest ośr odruchów bezwarunkowych i przewodzi impulsy do i z mózgu. Wszystkie nerwy rdzeniowe są mielinowe i unerwiają mięśnie oraz skórę. Wychodzi z niego 31 par nerwów rdzeniowych zawierających włókna czuciowe i ruchowe, somatyczne i wegetatywne. Rdzeń przedłużony jest najbardziej ku tyłowi położoną częścią mózgu. Biegną tam szlaki łączące rdzeń z mózgiem i łączące ze sobą wszystkie części mózgu. Są tam też skupiska neuronów stanowiące ośr wegetatywnych funkcji organizmu. One kontrolują i regulują odruchowe czynności mięśni klatki piersiowej, przełyku, tętno serca, kurczenie i rozszerzanie naczyń krwionośnych, odruchy obronne (kichanie, kaszel itp.). Móżdżek (tyłomózgowie) leży nad rdzeniem przedłużonym, koordynuje pracę mięśni szkieletowych. Przed móżdżkiem jest most Varola przewodzący impullsy z jednej półkuli móżdżku do drugiej. Śródmózgowie jest małe, lezy z przodu móżdżku i mostu. Zlokalizowane są w nim ośr odruchów wzrokowych i słuchowych; kontroluje napięcie mięśniowe i postawę ciała. Międzymózgowie jest mniejszą częścią mózgu. Z niej powstaje szyszynka, przysadka nerwowa, część oka i ucha. Biegną w nim szlaki łączące kresomózgowie z tyłomózgowiem. Kresomózgowie składa się z 2 półkul mózgowych połączonych spoidłem wielkim. Powierzchnia półkul jest silnie pofałdowana i składa się z subst szarej zawierającej ponad połowę wszystkich neuronów ciała. W każdej z nich są 4 płaty: czołowy, ciemieniowy, skroniowy, potyliczny. Są one oddzielone od siebie bruzdami. Zewn część substancji szarej to kora mózgowa, ośr regulujący i kierujący czynnościami organizmu. Jest najdelikatniejszą i najb skomplikowaną częścią mózgu. Tu odbywa się analiza i segregacja podniet ze świata zewn. Tu każdy narząd zmysłowy ma stację odbiorczą. SOMATYCZNY UKŁ NERWOWY Odpowiada za kontakty ze światem zewn. Jego efektory to gł. mięśnie szkieletowe i skórne, gruczoły skórne i komórki barwnikowe. Kieruje czynnościami na ogół zależnymi od woli organizmu – możliwość szybkiej odpowiedzi na odebrane bodźce. Można go nazwać ukł szybkiem, świadomej reakcji. WEGETATYWNY UKŁ NERWOWY Inaczej autonomiczny ukł nerwowy kontroluje i reguluje funkcje narządów wewn i nie podlega naszej woli. Składa się z ukł sympatycznego (współczulnego) i parasympatycznego (przywspółczulnego). Obie części działają antagonistycznie. Jeżeli jedna z nich wzmaga działanie narządu, to druga powoduje zmniejszenie jego aktywności. Sympatyczny ukł nerwowy ma ośrodki w rogach bocznych subst szarej piersiowego i lędźwiowego odcinka rdzenia kręgowego. Pobudzenie tej części ukł wegetatywnego daje prawie takie same efekty jak wydzielanie adrenaliny do krwi w sytuacji stresowej. Parasympatyczny ukł nerwowy ma ośrodki w międzymózgowiu i rdzeniu przedłużonym oraz w krzyżowej części rdzenia kręgowego. Z ośr biegną wypustki przedzwojowe, które w pobliżu unerwianego narządu wchodzą do zwoju. Ze zwoju wybiegają krótkie wypustki zazwojowe, unerwiające narządy docelowe. MÓZG Komputery to cud obecnych czasów. Mały laptop ważący ok. 3 kg może pomieścić w swojej pamięci całą twórczość Wiliama Szekspira lub kilkadziesiąt kolorowych ilustracji. Natomiast ludzki mózg, ważący połowę mniej niż laptop, mieści znacznie więcej informacji i ma nieporównanie większe możliwości. Barwy szaroróżowej i konsystencji zsiadłego jogurtu przez całe życie gromadzi informacje wzrokowe, dźwiękowe, i smakowe, uczucia i emocje. Zdolność mózgu człowieka do przetwarzania danych przekracza wszelki9e wyobrażenie. Np. pilot śmigłowca jest bombardowany napływającymi informacjami zmysłowymi („na wejściu”): widok na zewnątrz, wskaźniki lotu, dźwięk silników, komunikaty radiowe, ruchy maszyny przenoszone przez fotel, bodźce czuciowe od rąk i nóg. W każdej sekundzie jego zmysły odbierają więcej informacji niż wielka miejska centrala telefoniczna w ciągu tygodnia. Nie mniej zdumiewająca jest informacja „na wyjściu” . Co sekundę miliony sygnałów nerwowych koordynują ponad 600 mięśni, dzięki którym pilot manipuluje drążkiem sterowym i pedałami, porusza głową i oczami, a także mówi przez mikrofon i radio. Oprócz tego niesłychanie wiele dzieje się w samym mózgu. Odbiera on i analizuje impulsy, ustala priorytety, ocenia szanse i decyduje o rodzaju podjętego działania. Niewielka część tego wszystkiego zachodzi w świadomości pilota. Znacznie więcej przebiega automatycznie, na zasadzie wielokrotnie powtarzanych i utrwalonych czynności. KOMÓRKA NERWOWA Komórka nerwowa (neuron) - składa się z ciała komórki (perikarion) i dwóch rodzajów wypustek cytoplazmatycznych (dendryty) oraz pojedynczej wypustki osiowej (neuryt lub akson) Dendryty przekazują impulsy do komórki nerwowej, a neuryt przewodzi impulsy z kom. na obwód. W cytoplazmie kom. znajdują się : - liczne mitochondria - rozbudowany aparat Golgiego - ziarnistości zawierające RNA (tigroid) - włókienka nerwowe (neurofibrylle). Ze względu na liczbę wypustek kom. nerwowe dzielimy na : - jednobiegunowe - rzekomojednobiegunowe - dwubiegunowe - wielobiegunowe Neurony dzielimy na : - czuciowe - ruchowe - pośrednicząco kojarzeniowe Włókna nerwowe - wypustki kom. nerwowej (neuryty). Dł. ok. 1 metra. Jedne włókna mają osłonkę białkowo-lipidową (mielina) i są to włókna rdzenne które dzielimy na jednoosłonkowe i dwuosłonkowe. Inne jej nie posiadają i nazywają się wł. bezrdzennymi. Te z kolei dzielima na nagie (nie posiadające osłonki) lub tylko z jedną osłonką. Mielina - tworzy przewężenia Ranviera. Odcinek pomiędzi dwoma przewężeniami Ranviera zawiera tylko 1 lemocyt. Na osłonce mielinowej znajduje się oslonka kom. zwana neurolemą lub oslonką Schwanna (utworzona przez lemocyty). Mielina powstaje w wyniku wniknięcia aksonu do cytoplazmy lemocytu powodując zdwojenie jego błony. Zdwojenie to okrężnie owija się wokół włókna osiowego co powoduje nawarstwianie się błony lemocytu w postaci koncentrycznie ułożonych blaszek. Ostatnia blaszka zawiera cytoplazmę i jądro kom. Stanowi zarazem neurolemę wł. nerwowego. W skłąd mieliny wchodzą rożne lipidy (np. cholesterol, fosfolipidy). Pełni funkcję izolatora. Obecność przew. Ranviera umożliwia skokowy przekaz impulsów nerwowych ( od przewężenia do przewężnia) co jest o wiele szybsze od rozprzestrzeniania się falowego w włók bezrdzennym. Przewodzenie impulsu z kom. nerwowej na drugą lub z kom. nerwowej na efektor zapewniją styki zwane synapsami. Pierwsze to międzyneronalne a drugie neronowo-efektorowe. Błona plazmatyczna zakończenia neronu nazywa się błoną presynaptyczną. Wyróżniamy sanpsy chemiczne i elektryczne. W synapsie chem. między nueronami występuje wąska szczelina synaptyczna a przewodznie impulsu jest jednokierunkowe. W elek. błony przylegają do siebie a impuls jest dwukierunkowy. OKO i UCHO Zdolność układu nerwowego do odbierania bodźców świetlnych i przetwarzania ich w mózgu na wrażenia wzrokowe jest określana jako zmysł wzroku. Anatomiczną postacią tego zmysłu jest narząd wzroku, który składa się z gałki ocznej, aparatu ochronnego i aparatu ruchowego oka oraz połączeń nerwowych siatkówki oka ze strukturami mózgu. Gałka oczna znajduje się w przedniej części oczodołu i porusza się dzięki ruchom mięśni ocznych w zagłębieniu utworzonym przez tkankę tłuszczową oczodołu i liczne powięzie. Wychodzący z niej nerw wzrokowy przechodzi przez otwór kostny do wnętrza czaszki i dalej do mózgu. Oko ma w przybliżeniu kształt kuli o średnicy 24 mm, wypełnionej w większości bezpostaciową substancją (ciałkiem szklistym), znajdującej się pod ciśnieniem pozwalającym na utrzymanie jego kształtu. Twardówka jest najbardziej zewnętrzną częścią oka. Zbudowana jest z nieprzeźroczystej błony włóknistej łącznotkankowej. W przedniej części oka przechodzi w rogówkę. Rogówka kształtem przypomina wypukłe szkiełko od zegarka. Zbudowana jest z przeźroczystej błony włóknistej. Między twardówką i siatkówką leży naczyniówka, która wraz z tęczówką i ciałem rzęskowym tworzy błonę naczyniową, w której znajdują się naczynia krwionośne. Ciało rzęskowe utrzymuje soczewkę w odpowiednim położeniu. Siatkówka jest receptorową częścią oka. Składa się z trzech warstw, przy czym najbliższa środka oka warstwa składa się z czopków i pręcików - komórek światłoczułych, a dwie pozostałe z neuronów przewodzących bodźce wzrokowe. Na siatkówce znajduje się plamka żółta, będąca miejscem o największym skupieniu czopków i z tego powodu cechuje się największą wrażliwością na barwy i światło. Nieco niżej znajduje się plamka ślepa - miejsce pozbawione komórek światłoczułych i dlatego niewrażliwe na światło. Jest miejscem zbiegu nerwów łączących komórki światłoczułe z nerwem wzrokowym. Soczewka jest zawieszona między tęczówką a ciałem szklistym na obwódce rzęskowej. Składa się z torebki, kory i jądra i ma dwie wypukłe powierzchnie - przednią i tylną. Jeśli wyobrazimy sobie soczewkę jako owoc, to torebka jest jego skórką, kora jego miąższem, a jądro pestką. Tęczówka jest umięśnioną częścią błony naczyniowej otaczającej otwór nazywany źrenicą. Dzięki zawartemu w niej pigmentowi jest kolorowa. Mięśnie tęczówki pozwalają na zwiększanie lub zmniejszanie dopływu światła przez regulację wielkości źrenicy. Wnętrze oka wypełnia przeźroczysta, galaretowata substancja, nazywana ciałem szklistym. Przednia część gałki ocznej i wewnętrzna część powiek pokryte są spojówką. W górno bocznej części oczodołu znajduje się gruczoł łzowy wydzielający łzy mające za zadanie oczyszczać powierzchnię oka z zabrudzeń i nawilżać ją. Układ optyczny oka przyrównać można do aparatu fotograficznego, przy czym rolę soczewek obiektywu spełniają rogówka i soczewka oka, rolę przysłony - tęczówka, a warstwy światłoczułej kliszy - siatkówka. Światło wpadające do oka biegnie przez rogówkę, komorę przednią oka, soczewkę i ciało szkliste, by zakończyć swą podróż na siatkówce wywołując wrażenie wzrokowe przekazywane do mózgu za pośrednictwem nerwów łączących się w nerw wzrokowy. Rogówka, wraz z cieczą wodnistą, soczewką i ciałem szklistym, stanowią układ skupiający promienie świetlne tak, by na siatkówce pojawiał się ostry obraz obserwowanego przedmiotu i dawał jak najostrzejsze wrażenie wzrokowe. Dlatego też soczewka ma możliwość zmiany swojego kształtu, a co za tym idzie mocy optycznej. Pozwala to na ogniskowanie na siatkówce przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach od oka. Zdolność tę nazywamy akomodacją. Ostre widzenie uzyskiwane jest wtedy, gdy ognisko obrazowe pokrywa się z siatkówką. W przypadku, gdy oko nie jest w stanie zogniskować światła dokładnie na siatkówce mówimy o wadach wzroku. Moc optyczna oka nieakomodującego wynosi około +60 dioptrii, przy czym około 2/3 tej mocy przypada na rogówkę. Do soczewki ocznej przylega tęczówka spełniająca rolę przysłony aperturowej kurczącej się pod wpływem bodźców świetlnych, co powoduje zmianę średnicy źrenicy wejściowej oka. Tęczówka ma zdolność do zmiany apertury wejściowej oka w zakresie od 8 mm w ciemności do 2 mm przy intensywnym oświetleniu. Układ optyczny z pewnym przybliżeniem uważać można za centryczny. Środki krzywizn rogówki i soczewki leżą na prostej zwanej osią optyczną oka. Występuje jednak rozbieżność osi optycznej i osi widzenia, która jest wynikiem przesunięcia dołka środkowego poza oś optyczną oka. W efekcie występuje obrót osi widzenia względem osi optycznej średnio o około 5 stopni. Siatkówka jako odbiornik promieniowania elektromagnetycznego zbudowane jest z dwóch rodzajów komórek światłoczułych: czopków i pręcików połączonych za pomocą nerwów z mózgiem. Czopki o względnie niskiej czułości przeznaczone są do obserwacji przy świetle dziennym. Ich maksymalne zagęszczenie występuje w dołku środkowym. Jeśli zatem obraz obserwowanego przedmiotu znajdzie się dokładnie w tym obszarze uzyskujemy wtedy najlepsza zdolność rozdzielczą. Wraz ze spadkiem natężenia światła wpadającego do oka rośnie średnica źrenicy. W momencie, gdy czułość czopków jest niewystarczająca do prowadzenia obserwacji, mimo dużych wymiarów źrenicy, funkcję receptorów przejmują pręciki. Pręciki znajdują się poza dołkiem środkowym, a największe ich zagęszczenie znajduje się w odległości kątowej 15 stopni od jego środka, (dlatego widzenie nocne nazywamy widzeniem peryferyjnym). Przy dużym natężeniu światła pręciki chronione są przed nadmiarem światła przy użyciu specjalnego barwnika. Jego działanie możemy zaobserwować przechodząc z ciemnego pomieszczenia do jasnego lub odwrotnie (efekt olśnienia). Proces przystosowania wzroku do warunków oświetlenia nazywamy adaptacją. W miejscu gdzie połączenia nerwowe elementów światłoczułych z mózgiem tworzą wspólny nerw wzrokowy powstaje plamka ślepa pozbawiona zupełnie czopków i pręcików. Jeśli obraz przedmiotu obserwowanego znajdzie się w tym miejscu wrażenie wzrokowe nie zostanie odebrane i obserwator nie zauważy tego przedmiotu. Oko odbiera tylko część promieniowania nań padającego. Związane jest to z własnościami fizyko-chemicznymi rogówki, czopków i pręcików. Odbieramy, zatem tylko światło, które mieści się w zakresie tzw. okna optycznego. Okno optyczne to przedział długości fali elektromagnetycznej (światła) od ok. 400nm, (co odpowiada światłu o barwie fioletowej) do ok. 700nm, (co odpowiada światłu o barwie czerwonej). Powyżej długości 700nm znajduje się niewidoczna dla człowieka podczerwień, a poniżej 400nm, również niewidoczny, ultrafiolet. Do fal elektromagnetycznych zaliczamy także niewidoczne dla człowieka promienie gamma, promienie X i inne. Promieniowanie o długości fali spoza okna optycznego nie jest przepuszczane przez rogówkę oka. Promieniowanie, które wniknie do oka w różnym stopniu wywołuje reakcje elektrochemiczne w czopkach i pręcikach stając się źródłem bodźców. Ze względu na różną budowę czopków i pręcików występują różne właściwości widzenia ciemnego (przy małym oświetleniu, np. w nocy) i jasnego (przy dużym oświetleniu, np. w dzień). Przyjmuje się maksimum czułości czopków na 550 nm., a pręcików na 510 nm. Gdy patrzymy na przedmiot ustawiony bardzo daleko od nas osie patrzenia obu oczu ustawione są prawie równolegle. Jeżeli przedmiot ten będziemy zbliżali w naszym kierunku, to mięśnie gałek ocznych będą zmieniać położenie gałek tak by osie widzenia podążały za tym przedmiotem, a tym samym przecięły się. Zjawisko to nosi nazwę konwergencji. Im bliżej oczu znajdzie się nasz przedmiot, tym osie patrzenia przetną się pod większym kątem. Analizując ten kąt mózg człowieka wnioskuje o odległości obserwowanego przedmiotu od oczu. Gdyby, zatem człowiek wyposażony był w tylko jedno oko bardzo trudno byłoby mu określać odległość obserwowanego przedmiotu od siebie. Obraz przedmiotu na siatkówce jest odwrócony "do góry nogami", co wynika z fizycznej budowy oka (soczewka odwraca obraz). W pierwszych dniach życia mózg człowieka uczy się widzieć prawidłowy obraz obracając go by w późniejszym życiu robić to automatycznie. Oznacza to, że niemowlę widzi świat "postawiony na głowie" i dopiero po pewnym czasie zaczyna widzieć normalnie. System słuchowy człowieka określany jest jako drugi pod względem złożoności po systemie analizatora wzrokowego. Narząd słuchu składa się z trzech głównych części: ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego Należy jednak zauważyć, że w tym klasycznym już dziś ujęciu nie uwzględniono połączenia pomiędzy sensoryczną częścią narządu słuchu a mózgiem. Tak więc integralną częścią analizatora słuchu jest również nerw słuchowy i ośrodek korowy słuchu w mózgu. Ucho zewnętrzne. W strukturze ucha zewnętrznego wyróżnia się małżowinę uszną i przewód słuchowy zewnętrzny. Ucho zewnętrzne stanowi ochronę ucha środkowego i wewnętrznego. Małżowina uszna ma za zadanie zbieranie fal akustycznych, które następnie kierowane są do przewodu słuchowego. U wielu gatunków zwierząt małżowina uszna ma na celu polepszenie lokalizacji źródeł dźwięku. W przypadku człowieka funkcja ta ma stosunkowo niewielkie znaczenie, choć dzięki wpływowi cienia akustycznego małżowiny dźwięki dobiegające z przodu ludzie słyszą lepiej niż dochodzące z boku czy z tyłu głowy. Zmiany poziomu sygnału spowodowane kierunkiem jego docierania do małżowiny usznej nie przekraczają jednak kilku decybeli. Przewód słuchowy doprowadza falę dźwiękową do błony bębenkowej, ochrania błonę bębenkową przed uszkodzeniami mechanicznymi z zewnątrz oraz zapewnia odpowiednią (stałą) temperaturę i wilgotność. W przewodzie słuchowym występuje fala stojąca, która powstaje w wyniku odbicia się fali dźwiękowej prostopadle od powierzchni błony bębenkowej. Drgania słupa powietrza zawartego w przewodzie słuchowym powodują wystąpienie rezonansu dla częstotliwości ok. 3000 Hz i w konsekwencji wzmocnienie dźwięku dla tej częstotliwości o ok. 10 dB. Ucho środkowe stanowi zespół kosteczek (młoteczek, kowadełko, strzemiączko) znajdujący się w jamie bębenkowej. Objętość ucha środkowego szacuje się na ok. 2 cm3. Jama bębenkowa stanowi wąską przestrzeń wysłaną błoną śluzową i wypełnioną powietrzem. W jamie bębenkowej występują dwa mięśnie, których rola jest szczególnie istotna z punktu widzenia ochrony przed hałasem. Są to: mięsień bębenkowy (napinacz błony bębenkowej) oraz mięsień strzemiączkowy. Mięsień bębenkowy reguluje napięcie błony. Jest to szczególnie istotne w przypadku wystąpienia dźwięku o dużym natężeniu, który mógłby spowodować uszkodzenie narządu słuchu. Zmniejszenie napięcia błony bębenkowej nosi nazwę refleksu akustycznego. Skuteczność tego zjawiska dotyczy jednak niskich częstotliwości. Zadaniem mięśnia strzemiączkowego jest z kolei regulacja ruchu i amplitudy wychylenia układu kosteczek. Zmniejszenie energii dźwięku występuje jednak tylko dla częstotliwości niższych niż 1 kHz i jest wynikiem zmian w impedancji ucha środkowego. Częścią ucha środkowego jest także trąbka Eustachiusza - przewód łączący ucho środkowe z jamą gardłową (dł. ok. 3-4 cm), który pozwala na wyrównanie ciśnienia panującego w uchu środkowym do poziomu ciśnienia otoczenia w określonych sytuacjach (tj. przełykanie śliny, ziewanie, itd). Ucho wewnętrzne składa się z szeregu połączonych ze sobą przestrzeni, w których wyróżnia się błędnik błoniasty i błędnik kostny. Błędnik kostny zawiera przedsionek, ślimak i trzy kanały półkoliste. Jest on wypełniony płynem, zwanym przychłonką (perylimfa). Wewnątrz błędnika kostnego mieści się błędnik błoniasty zawieszony na licznych pasemkach łącznotkankowych, umocowanych na ścianach kostnych. Błędnik błoniasty wypełniony jest śródchłonką (endolimfą). Błędnik łączy się z jamą bębenkową dwoma otworami: okienkiem przedsionka (owalnym), o które opiera się płytka strzemiączka i okienkiem ślimaka (okrągłym), zamkniętym błoną bębenkową wtórną. Ze względu na funkcje błędnik dzieli się na część statyczną (narząd równowagi), do której należą przedsionek i kanały półkoliste oraz część słuchową, czyli ślimak. Zadaniem części statycznej jest sygnalizacja zmian położenia głowy i utrzymywanie równowagi. Ślimak ma postać podobną kształtem do muszli ślimaka o 2 i 3/4 zwojach. Jest on zwężającym się kanałem. Przewód ślimakowy jest wypełniony endolimfą. Od schodów przedsionka jest oddzielony błoną Reissnera, zaś od schodów bębenka błoną podstawną. Błona podstawna nie jest na całej długości jednakowo szeroka i naprężona. Tuż przy przedsionku jest najwęższa i najsilniej naprężona. Od strony dziurki osklepka ślimaka naprężenie maleje, zaś jej szerokość wzrasta. Na błonie podstawnej, od strony światła przewodu, umiejscowiony jest narząd spiralny, zwany narządem Cortiego, w którym znajduje się nabłonek zmysłowy narządu słuchu i w nim zaczynają się włókna części ślimakowej nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Narząd spiralny (narząd Cortiego) pokrywa elastyczna błona nakrywkowa. Ucho wewnętrzne jest unerwione przez nerw słuchowy .
