Świerzb

Świerzb
DEFINICJA CHOROBY
Jest to swędząca i wysypkowa choroba zakaźna zarówno ludzi jak i zwierząt
wywoływana przez świerzbowca ludzkiego, inaczej drążącego (Sarcoptes hominis,
Sarcoptes scabiei).
OBJAWY
Objawy świerzbu są następujące:
- dotkliwy świąd
- uczulenie organizmu żywicielskiego na obecność świerzbowców
- stany zapalne skóry (głównie między łopatkami, na brzuchu i pośladkach)
- wypadanie włosów w miejscu infekcji
- grube strupy na powierzchni skóry
- chudnięcie
- marszczenie się i fałdowanie skóry.
Typowe chodniki świerzbowca najczęściej występują pomiędzy palcami rąk, w
okolicy nadgarstka, pachy, pępka, pachwin oraz zewnętrznych narządów
rozrodczych. Świąd nasila się w nocy, po kąpieli na skutek rozgrzania i
uaktywnienia świerzbowców. Drapanie swędzących miejsc powoduje krwawienia i
powstawanie strupków (tzw. przeczosów) oraz zwiększa ryzyko zakażenia.
PRZYCZYNY
Przyczyną świerzbu są świerzbowce drążące (Sarcoptes scabiei). Zamieszkując
wydrążone w skórze korytarze, liczne samice, larwy i nimfy Sarcoptes scabiei
drążą nieustannie skórę żywiciela, co powoduje dotkliwy świąd, wzmagany jeszcze
dodatkowo działaniem wydalin i wydzielin pasożyta.
JAK DOCHODZI DO ZARAŻENIA?
Do zakażenia świerzbowcem może dojść w wyniku bezpośredniego kontaktu z
chorym, jak również poprzez zarażone przedmioty, których używał chory (pościel,
ręczniki, ubranie).
Powodem szerzenia się zakażenia świerzbem są również złe warunki sanitarne oraz
brak higieny osobistej.
ROZPOZNANIE
Diagnoza świerzbu polega na właściwej ocenie wyglądu zmian i ich lokalizacji
oraz na opisie towarzyszących chorobie objawów (dokuczliwe uczucie swędzenia,
czas choroby).
WYSTĘPOWANIE
Na świecie choruje około 300 mln. ludzi, głównie żyjących w złych warunkach
higienicznych. Chorują najczęściej dzieci, które zarażają się głównie podczas
zabaw.
POWIKŁANIA
W nieleczonych przypadkach zmiany mogą objąć wielkie połacie skóry żywiciela,
a nawet niemal całą powierzchnię jego ciała. Postępujące zmiany patologiczne
upośledzają w znacznym stopniu przebieg procesów fizjologicznych skóry, w
szczególności wymianę gazową, a ponadto stają się powodem zaburzeń w ogólnej
przemianie materii organizmu żywiciela. W miarę uogó1nienia się procesu
chorobowego świąd, w początkowym okresie bardzo silny, maleje, narastają
natomiast objawy ogólnego wyniszczenia organizmu, w wyniku, których następuje,
w skrajnie ciężkich przypadkach, śmierć chorego. Większość powikłań powstaje na
skutek wtórnych zakażeń bakteryjnych.
LECZENIE I PROFILAKTYKA
Ze względu na zarażenie kontaktowe, przed zachorowaniem zabezpiecza
przestrzeganie ogólnych zasad higieny oraz niedopuszczanie do stykania się
osobników zdrowych z chorymi. Ponieważ istnieje możliwość przeniesienia
inwazji za pomocą różnych przedmiotów stykających się z chorymi (odzież i
pościel u ludzi; ściółka, uprząż u zwierząt hodowlanych), należy pamiętać o ich
odkażaniu.
CIEKAWOSTKI
ŚWIERZBOWCE DRĄŻĄCE
RODZINA: SARCOPTIDAE – ŚWIERZBOWCE DRĄŻĄCE.
Świerzbowce drążące są maleńkimi, 0,2 – 0,4 mm długości roztoczami o ciele
okrągławym, okrytym poprzecznie prążkowanymi powłokami, miejscami
ornamentowanymi łuskami
i krótkimi chitynowymi kolcami. Ich krótkie odnóża zaopatrzone są w przylgi
osadzone na długich, nieczłonowanych szypułach. Rozmieszczenie przylg jest
jedną z drugorzędowych cech płciowych, u samic bowiem znajdują się one na
pierwszych dwóch parach nóg, u samców zaś również na odnóżach czwartej pary.
Odnóża są pięcioczłonowe. Odpowiednie części grzbietu mają nazwy: przednia –
notothorax, tylna – notogaster. Żeński otwór kopulacyjny jest mały, okrągły i
mieści się przed odbytem. Przez otwór rodny (tocostoma) wydostają się jaja.
U samców występuje często narząd kopulacyjny w postaci prostej lub
zakrzywionej pałeczki. Zewnętrzne narządy płciowe męskie i żeńskie otoczone są
zwykle listewkami chitynowymi.
U samców przy odbycie znajdują się twory, przypominające przyssawki, które są
pomocniczymi narządami kopulacyjnymi.
Świerzbowce z rodzaju Sarcoptes bytują na skórze swoich żywicieli, przy czym
samice drążą skórę głęboko. Usadawiają się najchętniej na głowie i słabiej
owłosionych częściach ciała żywiciela i jedynie w przypadkach bardzo silnej
inwazji przechodzą na inne części jego ciała.
Zapłodnione samice (akt kopulacji następuje na powierzchni skóry żywiciela) za
pomocą szczękoczułków oraz dwóch pierwszych odnóży krocznych drążą w
obrębie warstwy rogowej naskórka długie do kilku centymetrów korytarze,
wewnątrz których składają dziennie przeciętnie po 2 – 5 jaj. W ciągu swego życia
samica świerzbowca składa 30 – 100 jaj.
Jaja te są bardzo duże w porównaniu z wielkością samicy, długość ich bowiem
sięga ponad 0,15 mm, a szerokość ponad 0,1 mm. Z jaj tych po upływie 3 – 5 dni
wykluwają się sześcionożne larwy, które po następnych 4 – 6 dniach linieją i
przeobrażają się w ośmionożne nimfy (protonympha). Protonimfy linieją
powtórnie już po 2 dniach. Wynikiem drugiego linienia jest zróżnicowanie płciowe
nimf II stadium (deutonympha), przy czym samce na tym etapie kończą swój
rozwój, natomiast żeńskie deutonimfy kopulują z samcami, po czym linieją po raz
trzeci i przekształcają się w samice w pełni dojrzałe. Dopiero po zrzuceniu III
wylinki u samicy tworzy się specjalny otwór, tocostoma, służący do składania jaj.
Cały ten cykl rozwojowy trwa u świerzbowców 2 -3 tygodni.
UWAGA!!!!
Aby pozbyć się niechcianego pasożyta z organizmu, w tym przypadku świerzbowca,
należy udać się do lekarza specjalisty i stosować ściśle jego zalecenia.
Owsica
Owsica, enterobioza (łac. enterobiosis, oxyuriasis) – inwazyjna choroba pasożytnicza
spowodowana przez drobnego nicienia – owsika ludzkiego (Enterobius vermicularis).
Etiologia
Cykl życiowy owsika ludzkiego.
Owsik dostaje się do organizmu człowieka przez połknięcie lub wdychanie jaj. Z jamy ustnej
jajo przedostaje się do jelita grubego. Zarażenie może też występować na drodze retroinwazji
(reinwazji)[1] polegającej na aktywnym wnikaniu larw (krótko po złożeniu) przez odbytnicę do
jelita grubego. Robaki dojrzewają po 2-4 tygodniach, a żyją do 2 miesięcy. Samica, która
wędruje nocą, składa ok. 8000-12000 jaj w lepkiej wydzielinie w okolicy odbytu, a także w
przypadku kobiet niekiedy w przedniej części pochwy. Jaja są składane poza organizmem
człowieka, aby zapewnić odpowiednią wilgotność oraz temperaturę 30-36 stopni Celsjusza.
Chorzy dotykając palcami okolic krocza i bielizny osobistej zbierają na swoje ręce jajeczka;
znajdują się one również w pościeli, co zagraża personelowi medycznemu. Jeżeli są
przestrzegane zasady higieny, cykl życiowy nie zamknie się.
Epidemiologia
Choroba jest bardzo rozpowszechniona (ponad miliard zachorowań na świecie w ciągu
roku[potrzebne źródło]), najwięcej w przedziale pomiędzy 5. a 6. rokiem życia. Sprzyja jej
przebywanie w żłobkach, przedszkolach, szkołach, internatach i domach dziecka. Wśród
zarażonych dzieci 30-40% należy do rasy białej a 10-15% czarnej[potrzebne źródło]. Dorośli są
mniej podatni na zarażenia, co tłumaczy się wzrostem odporności z wiekiem.
Objawy i przebieg
Około 1/3 zakażeń przebiega subklinicznie, w objawowych postaciach choroby najczęstszymi
manifestacjami owsicy są: świąd odbytu, utrata łaknienia, nerwowość (prawdopodobnie
produkty metabolizmu owsików drażnią zakończenia nerwowe[potrzebne źródło]), niepokój i
podniecenie (objawiające się zgrzytaniem zębów), czasem niedokrwistość. Przyczyną bólu
jest wtórne zakażenie bakteryjne i martwica śluzówki odsłaniająca jej zakończenia nerwowe.
Na skórze okołoodbytniczej i krocza można zaobserwować twory barwy szarobiałej (są to
samice owsika ludzkiego). Możliwe są zakażenia ektopiczne, gdy pasożyty znajdą się w
nietypowych miejscach przewodu pokarmowego – często zasiedlany jest wyrostek
robaczkowy. Rzadko robaki dostają się do dróg moczowo-płciowych.
Do rzadkich przypadków należą powikłania: przewlekłe zapalenie jelita grubego, zapalenie
wyrostka robaczkowego (to ostatnie prawdopodobne, ale nie udowodnione).
Rozpoznanie
Owsicę rozpoznaje się poprzez badanie kału na obecność jaj, w ciężkich przypadkach samic
pasożyta. Test taśmy celofanowej polega na dotknięciu lepką stroną taśmy celofanowej okolic
odbytu, co powoduje przywarcie do niej jaj. Próbki należy zebrać rano przed kąpielą i
skorzystaniem z toalety. Test jest ujemny, gdy otrzymuje się kolejno 3 do 4 wyników
ujemnych[potrzebne źródło].
Zapobieganie
Jednym ze sposobów profilaktyki jest przestrzeganie higieny.
Leczenie
Leczenie stosuje się w postaciach objawowych infestacji i polega na podaniu jednorazowej
dawki mebendazolu (200 mg p.o.), albendazolu (200 mg p.o.) lub pyrantelu (10 mg/ kg masy
ciała p.o.). Kurację pyrantelem powtarza się za 2 tygodnie, albendazolem i mebendazolem za
miesiąc.
OWSIKI - rodzinne pasożyty
Owsik ludzki (Enterobius vermicularis) jest zaliczany do rodziny gromady nicieni
(Nematoda) i jest pasożytem przewodu pokarmowego. Zarażenie owsikami jest bardzo
powszechne, zwłaszcza u dzieci.
Owsiki mechanicznie uszkadzają śluzówkę jelita, gdyż przywierają do niej za pomocą
przyssawek. Zdarza się, że wwiercają się częścią swojego ciała w śluzówkę, aż do
poziomu mięśni, w wyniku czego powstają mikro krwawienia, ranki i ropienie. Produkty
przemiany materii owsików zatruwają organizm toksynami, co prowadzi do pojawienia
się alergii i swędzących zmian skórnych.
Owsiki to robaki wyglądem przypominające nitki bawełny ze zwężonymi końcami o
długości od 5 do 12 mm. Owsiki pasożytują w dolnym odcinku jelita cienkiego, ślepej kiszce
i w początkowej części okrężnicy. Samice owsików żyją około 4-5 tygodni i wtedy
przedostają się do odbytnicy i w okolicach odbytu składają jaja, a same giną. Wychodzeniu z
odbytu samic towarzyszy uczucie swędzenia. Samica składa około 11 tyś. jaj tak małych że
mogą swobodnie przenosić się np. z kurzem.
Wystarczy że jedno dziecko w przedszkolu lub żłobku ma jaja owsika na rękach albo na
ubraniu, a już owsica przechodzi z rąk do rąk. Jajeczka owsików z palców, zabawek
trafiają do buzi, potem do jelita gdzie wylęgają się dorosłe osobniki owsika.
Owsicą można zarazić się nie tylko przez bezpośredni kontakt z zarażonym, ale również
drogą inhalacyjną poprzez wdychanie jaj owsika które zostały na pościeli, lub wraz z kurzem
przemieściły się na meble, zasłony, zabawki czy inne zakamarki mieszkania.
Najczęstsze objawy zakażenia owsikami:



















świąd odbytu, który nasila się w godzinach wieczornych
zaczerwieniona skóra w okolicy odbytu
wypryski w okolicy odbytu
brak apetytu
źle sypia, w nocy drapie się
obgryzanie paznokci, zgrzytnie zębami
problemy z koncentracją
nie może usiedzieć w jednym miejscu
bladość, ma podkrążone oczy
bóle głowy lub brzucha
osłabienie
czasem zaczyna ponownie moczyć się w nocy
może mieć zapalenie wyrostka robaczkowego.
mały wzrost,
krótkie palce rąk,
niedorozwój małżowin usznych,
wąskie czoło,
różne oczy,
rzadkie włosy, wypadanie włosów
U dziewczynek może dojść do zapalenia sromu i pochwy, co objawia się swędzeniem,
pieczeniem oraz białymi upławami.
Po kilku tygodniach choroba daje znać o sobie. Dojrzałe samice - niewielkie nitkowate robaki
- wieczorem wypełzają przez odbyt i zostawiają w jego okolicy tysiące drobniutkich jajeczek.
Dziecko odczuwa nieznośne swędzenie. Wierci się, drapie, nie może spać.
Palce wędrują do buzi i maluch sam siebie zaraża. Co gorsza, owsicą można się też zarazić
przez wdychanie jaj owsika, które zostały na pościeli albo powędrowały z kurzem na zasłony,
zabawki, czy w inne zakamarki mieszkania. W stolcu malucha można dostrzec białe niteczki
długości ziarnka ryżu (samice owsika).
Na noc zakładaj dziecku ściśle przylegającą pieluszkę lub ciasne majteczki, żeby jaja
owsików nie skaziły pościeli. Nocne ciuszki przed wrzuceniem do pralki zlej wrzątkiem.
Wypierz w 90°C i dokładnie wyprasuj. Jak najczęściej zmieniaj pościel. Najlepiej, by
dokładnej przepierce i prasowaniu była poddana cała garderoba malca. Nie ominie Cię też
generalne sprzątanie i pranie wszystkiego, na czym tylko jajka owsików mogły zostać.
Jak najkrócej przytnij dziecku paznokcie, a na noc wkładaj mu rękawiczki z jednym palcem,
żeby ograniczyć drapanie w okolicach odbytu. W ciągu dnia kilkakrotnie podmywaj malca.
Jeśli skóra wokół odbytu jest zadrapana, po każdym myciu smaruj ją kremem.
Zarobaczenie, grzybica i zakażenia pierwotniakami lamblia, daje uboczne efekty w
postaci np. alergii, nerwicy, złych stanów psychicznych, ciągłego zmęczenie oraz słabej
odporności na zakażenia bakteryjne czy wirusowe.
PROFILAKTYKA ORAZ WSPOMAGANIE LECZENIA
W każdej chwili naszego życia jesteśmy narażeni na infestacje pasożytami, należy
przynajmniej 2-3 razy w roku systematycznie dokonywać profilaktyki oczyszczania
organizmu z pasożytów oraz odtruwania z toksyn.
Wzmocnij odporność to jedyna i
najskuteczniejsza metoda zapobiega
zakażeniom!!!
Należy zniszczyć pasożyty oraz usunąć toksyn ich przemiany materii z
naszego organizmu.
Często obecności pasożytów towarzyszy alergia lub nasilenie objawów alergicznych.
Błędem jest leczenie samej alergii. Powinniśmy szukać przyczyn jej powstania, oczyszczać
organizm z pasożytów stosując preparaty wskazane przez lekarza i pod jego kontrolą.
Wzmocni to nasz organizm i zapobiegnie następnym zakażeniom. Tylko czysty organizm
jest w stanie skutecznie walczyć z pasożytami.
Organizm ludzki to niezwykle inteligentne, skomplikowane narzędzie biologiczne, które nie
da schronienia żadnym oportunistycznym i/lub patogennym intruzom, pod warunkiem, że
jest właściwie odżywiony i leczony. Odpowiednia ilość soku żołądkowego, "zdrowej żółci" i
"przyjaznych" bakterii w jelitach oraz brak toksyn w organizmie to składniki odporności
wrodzonej, które zawierają wszystkie wymagane elementy do utrzymania organizmu w
stanie zdrowia. Wtedy pasożyty nie mogą prosperować czy nawet przeżyć. Przy właściwej
ilości „zdrowej" żółci, pasożyty i ich formy rozwojowe są neutralizowane i szybko usuwane
z organizmu. Powinniśmy więc zapewnić takie środowisko, które uniemożliwia im
przeżycie.
Powyższe informacje służą wyłącznie celom informacyjnym i w żadnym przypadku nie
zastąpią porady lekarskiej!
UWAGA!


Podczas kuracji wskazane jest codzienne pranie i prasowanie bielizny.
Jeżeli owsica nie zostanie wyleczona, będzie dochodzić do ponownego samo zarażania się,
ponieważ wydalone jaja owsików już po kilku godzinach stają się inwazyjne.
Lamblia (giardia lamblia, giardia intestinalis, lamblie)
Lamblioza (lamblie) to choroba pasożytnicza powstająca w wyniku
zakażenia lambliami jelita cienkiego, dwunastnicy i wątroby. Bytuje często
w przewodach żółciowych i może zagrażać wątrobie w skrajnej postaci
doprowadzając do jej martwicy. Może także podrażniać trzustkę.
Do zarażenia lamblią dochodzi najczęściej poprzez zakażoną wodę lub
żywność umytą w zakażonej wodzie. Może do niej dojść także w wyniku
nietypowych aktywności seksualnych, w wyniku których mogą zostać
połknięte inwazyjne cysty. Czasem zdarzają się epidemie wody pitnej
zarażonej cystą lamblii. Ryzyko zachorowania zwiększa się u osób z
osłabiona odpornością. Dzikie zwierzęta i zwierzęta domowe także są
gospodarzami dla lamblii
Laboratoryjne wykrycie lamblii jest trudne. Kuracja przeciwpasożytnicza na
lamblie może być nieskuteczna, ponieważ cysty lamblii potrafią przetrwać
powodując kolejne formy inwazyjne. Lamblie żyją w symbiozie z grzybicami
np. Candida, także dobrze wziąć to pod uwagę w przypadku wykrycia
Candidy lub lamblii. Lamblie dobrze rozwijają się przy diecie
wysokocukrowej, podobnie jak Candida. Jeśli ktoś lubi taki rodzaj diety jest
bardziej narażony na inwazyjne infekcje.
Objawy zakażenia
nosicielstwo bezobjawowe,
nosicielstwo pozornie bezobjawowe przy lekkim pogorszeniu samopoczucia,
ból mięśni (np nóg, pośladki, uda),
ból głowy,
przemęczenie i zespół zmęczenia,
rozbicie,
ból przypominający wrzodowy,
kamica woreczka żółciowego,
kolka wątrobowa i zapalenie pęcherzyka żółciowego,
biegunki,
wzdęcia,
ból brzucha nasilający się podczas jedzenia,
problemy z dwunastnicą,
zapalenie trzustki,
zapalenie jelita cienkiego,
zaburzenia wchłaniania w jelicie cienkim,
zapalenie okrężnicy,
niedożywienie,
anemia,
obniżenie poziomu hemoglobiny,
bywają wymioty żółcią,
żółtaczka,
utrata wagi,
brak apetytu,
objawy psychiczne,
objawy neurologiczne,
rozdrażnienie,
blada skóra,
bezsenność,
drżenie pleców,
zwiększona potliwość,
apatia,
zwolnienie rozwoju u dzieci,
ślinotok,
stany podgorączkowe,
cuchnące stolce,
tłuste stolce,
trądzik,
alergie pokarmowe,
nieprzyjemny zapach z buzi,
zaburzenie dotlenienia,
grzybice, np. Candida,
zatrucie toksyczne organizmu.