SAKRAMENTY ŚWIĘTE
advertisement
Opracowała: Anna Wiśniewska kl. 1 GD b Sakramenty święte Historia sakramentów świętych Podział sakramentów Chrzest Bierzmowanie Najświętszy sakrament Pokuta Namaszczenie chorych Kapłaństwo Małżeństwo Znaczenie sakramentów W tradycji i religii katolickiej siedem sakramentów świętych stanowi symboliczny znak przekazania łaski bożej. Poprzez przyjmowanie czy też obcowanie z sakramentami, mamy możliwość uzyskania Bożych darów i uczestniczenia w pełny sposób w życiu duchowym. „Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją" (KKK 1131). Katolicka doktryna, która uznała, iż jest 7 sakramentów, potrzebowała dużo czasu, by się uformować : Św. Piotr Damiani, w XI w., wymieniał 12 sakramentów, gdyż do tych, które są nam dobrze znane dzisiaj, zaliczał : namaszczenie na króla, dedykację kościoła, konsekrację dziewic, poświęcenie zakonnic i obmycie nóg w Wielki Czwartek. Niektórzy dodawali również jałmużnę. Hugo od św. Wiktora, zaproponował zawężenie znaczenia jałmużny i do sakramentów dodał oprócz uznawanych obecnie, również wcielenie Chrystusa, Kościół, wodę święconą, święte rany, znak krzyża i śluby. Oficjalnie liczba siedmiu sakramentów pojawia się w 1208 w rzeczeniach Kościoła w Wyznaniu wiary przypisanym Waldensom. Następnie kilka lat później na Soborze Liońskim II (1274) (w Wyznaniu wiary Michała Paleologa) i Florenckim (1439) liczbę tę potwierdzono. Po Soborach, decyzja ta została przyjęta przez teologię i wiarę Kościoła. Sakramenty Święte dzielimy na: Sakramenty, które możemy przyjąć raz w życiu, czyli niepowtarzalne (chrzest, bierzmowanie, święcenia kapłańskie ) Sakramenty, które możemy przyjąć wiele razy, czyli powtarzalne (Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych i warunkowo małżeństwo - małżeństwo po raz kolejny może zawrzeć jedynie wdowiec lub wdowa). Sakramenty przyjmowane tylko w stanie łaski uświęcającej - tzw. sakramenty żywych (bierzmowanie, Eucharystia, namaszczenie chorych, święcenia kapłańskie, małżeństwo) i takie, które przyjmuje się dla zgładzenia grzechów - tzw. sakramenty umarłych (chrzest, pokuta). Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie, Eucharystia) Sakramenty uzdrowienia (pokuta, namaszczenie chorych) Sakramenty w służbie komunii i posłania wiernych (święcenia kapłańskie, małżeństwo) "Chrzest jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów„ /KKK 1213/ Chrzest jest najważniejszym sakramentem, ponieważ umożliwia nam przyłączenie się do wspólnoty Kościoła katolickiego. Każdy człowiek skażony jest grzechem pierworodnym, który jest konsekwencją nieposłuszeństwa pierwszych ludzi, Adama i Ewy. Tylko poprzez sakrament chrztu świętego możemy oczyścić się z tego grzechu i być pełnoprawnymi członkami Kościoła. W Kościołach chrześcijańskich chrzest polega na polaniu głowy osoby chrzczonej niewielką ilością wody lub na całkowitym zanurzeniu w niej. Chrzest może przyjąć zarówno dorosły jak i dziecko. Sakramentu chrztu w tradycji chrześcijańskiej udziela kapłan. Po „oczyszczeniu” w wodzie, kapłan wypowiada słowa „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Podczas chrztu nowy członek kościoła zazwyczaj ubrany jest na biało (co ma symbolizować czystość i niewinność). Podczas sakramentu chrztu świętego noworodkowi nadaje się w sposób oficjalny imię (imiona). Musi być to imię istniejące w tradycji chrześcijańskiej. Warto pamiętać, iż wybór imienia jest ważny, ponieważ jego pierwszy nosiciel ma stanowić nie tylko symbolicznego przewodnika duchowego, ale także patrona. "Przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej„ /KKK 1285/ Bierzmowanie to ceremonia , w której osoby bierzmowane uzyskują tytuł dojrzałego (w sensie wiary) członka swego Kościoła. Samo bierzmowanie jest swoistym umocnieniem wiary. Potwierdza to nazwa tego sakramentu pochodząca od słowa „Bierzmo”, którym określano belkę podtrzymującą strop domu. Istotą tego sakramentu jest przekazanie Ducha Świętego. Bierzmowanie jest sakramentem udzielanym wiernemu przez biskupa i tylko przez niego mamy możliwość przyjęcia tego sakramentu. Każda bierzmowana osoba musi mieć świadka, który kładzie prawą rękę na ramieniu osoby przyjmującej ten sakrament. Dzięki temu sakramentowi świętemu w późniejszym czasie możemy przystąpić do sakramentu małżeństwa lub kapłaństwa. "Eucharystia jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego" /KKK 1324/ Najświętszy sakrament jest Eucharystią, w trakcie której poprzez przyjmowanie komunii łączymy się z Chrystusem. Spożywamy jego ciało i krew na wzór Wielkiego Czwartku, kiedy to została odprawiona pierwsza Eucharystia. "Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą„ /KKK 1422/ Człowiek jest ze swojej natury słaby, dlatego czasem upada, czyni zło, zdradza i odrzuca Boga, Jego Miłość. Ale Bóg nie opuszcza nas grzeszników, nie cofa swojej miłości, wyciąga pomocną, przebaczającą dłoń, gdyż jesteśmy jego dziećmi. Dlatego też daje nam sakrament pokuty, podczas którego opowiadamy mu o naszych grzechach i udowadniamy mu jak bardzo żałujemy. Obiecujemy poprawę oraz zadośćuczynienie bliźnim. Stajemy się lepsi co przybliża nas do Boga. „Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu„ /KKK 1499/ Namaszczenie chorych to sakrament uzdrowienia. Nam, ludziom trudno jest się pogodzić z cierpieniem, a w szczególności z chorobą. Dlatego też Bóg pochyla się nad cierpiącym człowiekiem i umacnia go w dźwiganiu krzyża cierpienia, dotyka jego duszy, a czasem nawet uzdrawia ciało. W ostatnim namaszczeniu pomaga przejść z tego świata do domu Ojca. "Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej„ /KKK 1536/ Każdy z nas został powołany do życia, do odkrycia i wypełnienia życiowego powołania. Szczególnym powołaniem jest powołanie do służby bożej - kapłaństwa. Kapłan działa nie swoją mocą, ale mocą Boga, w Jego Imię: odpuszcza grzechy, przemienia chleb i wino, udziela sakramentów, błogosławi. Przez posługę kapłana budowana jest wspólnota Kościoła. Kapłan jest pasterzem, który prowadzi wiernych do Boga. "Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu” /KKK 1601/ Bóg stworzył człowieka, jako mężczyznę i kobietę. Z Jego woli mają oni tworzyć wspólnotę, być Jego współpracownikami w dziele stwarzania człowieka. Fundamentem tej wspólnoty ma być miłość wzajemna. Chrystus podniósł małżeństwo do godności sakramentu, swoją łaską uświęca miłość mężczyzny i kobiety, umacnia ją i doskonali. Uświęcenie człowieka to pierwszy cel sakramentów. Uświęcenie ludzkich sytuacji życiowych polega na tym, że mocą Chrystusa zostały one podniesione na płaszczyznę Bożą. Budowanie mistycznego Ciała Chrystusa to następny cel sakramentów. Budują społeczność kościelną, która stanowi jedną całość. Każdy sakrament jest wejściem we wspólnotę z Chrystusem, w Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie oraz wejściem we wspólnotę kościelną. Oddawanie czci Bogu to trzeci cel sakramentów. W teologii zwracamy teraz uwagę na to, że kult jest odpowiedzią człowieka na objawienie się Boga i na Jego uświęcające działanie.
