Ostatnie stadium infekcji HIV czyli pełno objawowa choroba AIDS

Aleksandra Słaba
Kl. II d
AIDS (ang. aquired
immunodeficiency syndrome)
oznacza zespół nabytych
niedoborów
immunologicznych. Jest to
schorzenie układu
immunologicznego
spowodowane zakażeniem
retrovirusem HIV (ang. human
immunodeficiency virus).
AIDS charakteryzuje się niedoborami immunologicznymi
typu komórkowego, w wyniku których dochodzi do
rozwijania się zakażeń wywołanych drobnoustrojami,
które w warunkach normalnych nie są patogenne, do
powstawania nowotworów, oraz do pojawiania się
rozmaitych defektów i zaburzeń neurologicznych.
Do zakażenia HIV dochodzi w wyniku kontaktu człowieka z każdym płynem
ustrojowym - takim np. jak krew, nasienie czy wydzielina pochwowa - w
którym znajdują się zainfekowane wirusem komórki lub jest obecne
zakażone wirusami osocze. Szczególnie niebezpieczny jest kontakt z krwią,
bowiem w niej jest największe stężenie czynnika zakaźnego.
Podstawą terapii w AIDS jest leczenie antywirusowe,
skierowane przeciwko wirusowi HIV. Na razie
całkowita eradykacja wirusa i pełne wyleczenie AIDS
nie jest możliwe. Najważniejsza w walce z AIDS jest
profilaktyka.
Jakie są objawy zakażenia HIV?
We wczesnym okresie choroby dochodzi do szczególnie szybkiego replikowania się
wirusa. W tym czasie układ immunologiczny nie jest w stanie odpowiednio
zareagować na jego obecność. Nie produkuje jeszcze przeciwciał. Stąd taka
raptowność replikacji.
W ciągu kilku tygodni od momentu infekcji u 30 do 60% osób zarażonych występują
objawy pierwotnego zakażenia HIV. Jest to tzw. ostry zespół zakażenia retrowirusem
albo zespół serokonwersji. Chory ma gorączkę, bóle stawów, jest osłabiony, pojawia
się zaczerwienienie skóry i wysypka. Węzły chłonne ulegają znacznemu
powiększeniu. W jamie ustnej są aftowe owrzodzenia. Czasem już wówczas mogą
wystąpić objawy związane z niedoborami immunologicznymi, np. grzybice.
Ten zespół objawów może przypominać grypę, a szczególnie, w związku z
limfadenopatią, mononukleozę zakaźną - i bywa z tymi chorobami mylony. W tym
czasie we krwi zaczynają pojawiać się przeciwciała, ale w stężeniu niewystarczającym
do ich wykrycia. Wykrywane jest za to wirusowe RNA oraz niektóre białka (antygen
p24). Stężenie wirusowego RNA jest bardzo duże.
Miejsca najciemniejsze ukazują najwięcej zakażeń wirusem HIV. Mieszkańcy tych
regionów są skazani na życie w niewoli AIDS!!!
Jak można się zarazić HIV?
Infekcja HIV to jedna z chorób przekazywanych płciowo. Oznacza to, że można
zarazić się HIV uprawiając seks bez zabezpieczenia z osobą już zarażoną.
Można zarazić się również wskutek kontaktu z krwią osoby zarażonej. HIV
atakuje przede wszystkim białe krwinki, które znajdują się w dwóch płynach:
krwi i spermie. Duże ilości białych krwinek zarażonych HIV można znaleźć
również w wydzielinach pochwy oraz w mleku kobiet zarażonych HIV. HIV
rozprzestrzenia się, gdy krew, sperma lub płyn z pochwy osoby zarażonej
przedostaną się do krwi drugiej osoby. Może to się stać na sześć różnych
sposobów:
Możesz zarazić się używając tej samej, co osoba zarażona igły lub strzykawki.
Możesz zarazić się HIV uprawiając z osobą zarażoną seks bez zabezpieczenia.
Jest to możliwe przy stosunku każdego rodzaju - np. odbytniczym
Możesz zarazić się HIV uprawiając z osobą zarażoną seks bez zabezpieczenia.
Jest to możliwe przy stosunku każdego rodzaju - np. pochwowym
Możesz zarazić się HIV uprawiając z osobą zarażoną seks bez zabezpieczenia.
Jest to możliwe przy stosunku każdego rodzaju - np. oralnym
Kobieta ciężarna może w trakcie ciąży lub podczas porodu zarazić wirusem
swe dziecko.
Możesz zarazić się w trakcie transfuzji krwi lub przeszczepu jakiegoś organu.
(Odkąd w 1985 r. zaczęto badać krew pobieraną od krwiodawców, zdarza się to
bardzo rzadko.)
Jak powstało HIV/AIDS
Według jednej z teorii wirus HIV pochodzi od podobnego, jakkolwiek nieszkodliwego
wirusa, jaki odnaleziono we krwi afrykańskich zielonych małp (koczkodanów). Teoria
ta głosi, że w jakimś momencie w przeszłości jeden z wirusów atakujących małpy uległ
mutacji, dzięki której mógł przetrwać w organizmie człowieka. Mutacja była
przekazywana następnym ,,pokoleniom” wirusa i w końcu znalazł on drogę do
organizmu człowieka, możliwe, że w wyniku pogryzienia przez małpę, lub, kiedy
człowiek zjadł surowe mięso zakażonej małpy (w tamtej części świata mózg małpy jest
przysmakiem). Po późniejszych mutacjach osiągnął postać zwaną obecnie jako HIV .
Pierwsze przypadki AIDS zostały rozpoznane w roku 1981. Jednak badania archiwalne
surowic od mieszkańców Afryki z końca lat 50, 60 i 70 dowodzą, że zakażenia HIV-1
występowały już w tym pozornie odległym okresie. Retrospektywna analiza historii
chorób również potwierdza, że wirus przeniknął do Europy i do Stanów Zjednoczonych
w latach 70, a nawet wcześniej. Znane jest doniesienie o śmierci norweskiego
marynarza, który zmarł na chorobę podobną do AIDS w końcu lat 50. W zachowanej po
nim surowicy krwi odkryto przeciwciała anty-HIV. Przyczyny, dla których epidemia
ujawnia się w postaci licznych przypadków, jawnych klinicznie w początku lat 80, są
złożone. Należy jednak pamiętać, że od zakażenia do rozwoju choroby upływa, co
najmniej kilka lat.
Nie można zarazić się:
Poprzez ukąszenie owadów
od psów,
domowych
Łzy ślina
kotów
oraz
innych
zwierząt
nie stwierdzono żeby ktokolwiek zaraził
się poprzez ślinę czy łzy
Fakty kontra Mity
Co wiesz o chorobach przenoszonych drogi płciową?
sześć poniższych stwierdzeń zakwalifikuj bądź jako fakt, bądź
mit:
1.Nie można zarazić się więcej niż jedną z tych chorób naraz.
2.Osoba, która raz zaraziła się daną chorobą, nie może się niż zarazić
powtórnie.
3.Można się zarazić przy innej formie fizycznego zbliżenia, a nie tylko
przy stosunku.
4.Nie można się -narazić w toalecie publicznej, przy wspólnym posiłku,
od osoby kichającej czy kaszlącej.
5.Dziewczyna nie może się zarazić przy pierwszym w życiu stosunku,
ponieważ jest dziewicą.
6.Dobra prezerwatywa skutecznie chroni przed zakażeniem nawet przy
powtórnym użyciu.
A jak jest naprawdę:
To MIT, że nie można zarazić się więcej
niż jedną chorobą naraz. Zakażenie jedną
z takich chorób nie chroni przed zarażeniem
się inną weneryczną chorobą (nie uodpornia
organizmu na żadną inną z nich). Brak
zabezpieczenia przy jakimkolwiek bądź
stosunku - pochwowym (kontakt członka z
pochwą), oralnym (kontakt jamy ustnej z
narządami płciowymi) czy analnym (kontakt
członka z odbytem) - naraża na wiele
różnych zakażeń jednocześnie. Im częstsze
stosunki i im więcej partnerów, tym ryzyko
jest większe. Jeśli twój partner współżył
przedtem z innymi osobami, to grozi ci
zakażenie, jeśli któraś z tych osób była
chora, a tego wykluczyć nie można. Inaczej
mówiąc, im mniej osób w rozszerzającej się
„sieci" kontaktów seksualnych używało
prezerwatyw, tym większa rozmaitość
przenoszonych chorób na kolejnych
partnerów. Nieużywanie prezerwatyw i
zmiany partnerów sprzyjają szerzeniu się
takich chorób.
To MIT, że nie można zarazić się powtórnie tą samą chorobą. W odróżnieniu
od takich chorób zakaźnych, jak odra czy ospa wietrzna, przebycie choroby
przenoszonej drogą płciową nie uodparnia na nią danej osoby na
przyszłość. Wyjątkiem jest jedynie żółtaczka zakaźna typu B. Wszystkimi
innymi, zwłaszcza kiły i rzeżączką, można się zarażać wielokrotnie. Osoba
uprawiająca seks bez zabezpieczenia, zmieniająca przy tym często
partnerów seksualnych, jest stale zagrożona „złapaniem" ponownie tej
samej choroby, czy chorób, i powtarzaniem leczenia.
To FAKT, że istnieje realne zagrożenie zakażeniem nie tylko przy
stosunku pochwowym, lecz także przy innych formach zbliżenia.
Wprowadzenie członka do pochwy stwarza bardzo sprzyjające warunki
przeniesienia się zakażenia, ale nie jest to jedyna droga dla wirusów i
bakterii. Niektóre z takich chorób można nabyć nawet przy całowaniu się.
Poważne ryzyko wiąże się z seksem oralnym ( usta-członek lub ustapochwa), a najgroźniejszy jest seks analny (wprowadzanie członka do
odbytu). Przerwanie aktu płciowego przed wytryskiem niczego nie
zmienia - droga zakużenia była otwarta, jeśli przy zbliżeniu, niezależnie
od jego rodzaju, mężczyzna nie użył prezerwatywy.
W przypadku wirusa HIV przenoszącego chorobę AIDS dodatkowe drogi
zakażenia to dzielenie się wspólnymi igłami do wstrzyknięć, a także
transfuzja krwi (przy obecnie stosowanych w służbie zdrowia
zabezpieczeniach ewentualność mało prawdopodobna). Krwiodawcy nie
są, oczywiście, narażeni na żadne ryzyko przy oddawaniu krwi
To FAKT, że nie ma możliwości zarażenia się w
toalecie, przy wspólnym posiłku, przez przebywanie z
osobą kichającą czy kaszlącą i w innych codziennych
sytuacjach nie wiążących się z seksem. Te choroby
przenoszą się tylko przez kontakty intymne. Przebywanie
w jednym pomieszczeniu z osobą zagrypioną czy
przeziębioną grozi nabyciem infekcji grypowej czy
kataralnej, natomiast kontaktowanie się z osobą
zakażoną chorobą weneryczną nie grozi nabyciem takiej
choroby, chyba że w grę wchodzą zbliżenia o charakterze
intymnym.
To MIT, że dziewica nie może się zarazić i że ten pierwszy raz jest bezpieczniej. W
okolicznościach stwarzających zagrożenie zarazić się może każdy. Wiadomo, że osoba
często uprawiająca seks naraża się częściej niż inne osoby. Wysnuwanie jednak z tego
wniosku, że dziewica jest w jakikolwiek sposób chroniona przy pierwszym stosunku, nie daje
się niczym uzasadnić. To tak jakby uznać każde pierwsze ryzyko w życiu, jakiekolwiek by one
było, za gwarancję zwiększonego bezpieczeństwa. Można mieć szczęście i uniknąć
zagrożenia, ale byłoby głupoty z góry na to liczyć.
To MIT, że dobra prezerwatywa może skutecznie chronić przy powtórnym użyciu.
Ponieważ prezerwatywa najskuteczniej chroni przed chorobami przenoszonymi drogą
płciową, należy dokładnie wiedzieć, jak jej prawidłowo używać. Od tego zależy
bezpieczeństwo twoje i partnerki. Po pierwsze, prezerwatywa jest do jednokrotnego użycia.
Po wytrysku spermy (ejakulacji) należy prezerwatywę zdjąć i wyrzucić, a założyć następną,
jeśli znowu dochodzi do stosunku. Nie jest bezpiecznie, gdy po wytrysku członek pozostaje w
pochwie aż do następnego wzwodu i wytrysku bez zmiany prezerwatywy. Równie
niebezpieczne jest użycie tej samej prezerwatywy najpierw do seksu oralnego (ustaczłonek), a potem do stosunku pochwowego. Gwarancją skuteczności prezerwatywy jest jej
jednokrotne użycie, to znaczy zdjęcie jej i założenie nowej po każdej ejakulacji.
Ostatnie stadium infekcji HIV.
Ostatnie stadium infekcji HIV czyli pełno
objawowa choroba AIDS, rozwija się dość
gwałtownie, gdyż system odporności jest
tak zniszczony przez wirusa, że organizm
pozostaje całkowicie bezbronny wobec
ataków różnych groźnych chorób.
AIDS, a kontakty homoseksualne
Ponieważ pierwsi chorzy na AIDS, o których usłyszał świat, byli
homoseksualistami, narosło wokół tego faktu niemało mitów i
nieporozumień. Wielu ludzi, potępiających kontakty homoseksualne
jako „nienormalne" i „grzeszne", chętnie wtórowało najzagorzalszym
wrogom homoseksualizmu w głoszeniu, że wreszcie „niebiosa
zesłały karę" za te praktyki lub że AIDS jest „naturalną"
konsekwencją „wynaturzonego" seksu. Dla zaciekłych wrogów
mniejszości seksualnych pojawienie się choroby AIDS stało się
okazją do mobilizowania opinii społecznej przeciwko jednostkom i
środowiskom homoseksualnym. Potem okazało się, że w Afryce i na
Haiti choroba AIDS szerzy się głównie wśród ludzi mających
wyłącznie heteroseksualne kontakty. Rzeczywiście dotyczyły
amerykańskich homoseksualistów początków lat osiemdziesiątych,
których AIDS zaatakowała w pierwszej kolejności, ale ani wtedy, ani
obecnie pozostała populacja nie była wolna od takich samych
obciążeń. Nie ma „oczywistego" związku między AIDS i
homoseksualizmem.
Rodzina w dobie AIDS.
Wiadomość o rozpoznaniu zakażenia HIV jest
przyjmowana bardzo różnie. Pierwsze chwile są często
trudne - zarówno dla osoby zakażonej, jak też jej rodziny
i bliskich. Zwykle ogarniają ich uczucia takie jak:
bezradność, lęk, rozpacz, złość, przygnębienie, apatia,
poczucie beznadziejności. Te emocje bywają tak mocne,
że poradzenie sobie z nimi wymagać może pomocy
psychologa, terapeuty lub osób, które przeszły podobny
kryzys i poradziły sobie z nim.
Zaakceptowanie faktu, że ktoś z rodziny jest osobą żyjącą z HIV
wymaga czasu, który umożliwi ułożenie racjonalnych relacji
między osobą zakażoną i domownikami. Właściwa atmosfera
psychiczna i satysfakcjonujące kontakty emocjonalne z
otoczeniem stanowią podstawę terapii ludzi żyjących z HIV
sprzyjają wyrażaniu potrzeb, zachęcają do poszukiwania oparcia
i ułatwiają przyjęcie pomocy. Brak kontaktów z innymi ludźmi
grozi zamknięciem się w sobie i pogrążeniem w rozpaczy. Ale
podtrzymywanie znajomości „na siłę" bywa równie szkodliwe, jak
izolacja.
Rodzina powinna pozwolić człowiekowi zakażonemu odnaleźć
nowy sens życia, określić swoje miejsce w świecie. Musi on
czuć się akceptowanym, rozumianym i wartościowym, godnym
szacunku i uznania. Cała rodzina powinna na nowo określić
wzajemne relacje swych członków, cele i możliwości działania
Profesjonalisto
Dezynfekuj Sterylizuj
...W TWOIM SALONIE
KOSMETYCZNYM?
...W TWOIM SALONIE FRYZJERSKIM?
… TWOIM SALONIE
TATUAŻU.
Czy istnieje możliwość zakażenia się wirusem HIV
w zakładach fryzjerskich i kosmetycznych?
Niebezpieczeństwo zakażenia tym wirusem w zakładzie fryzjerskim lub
kosmetycznym istnieje, aczkolwiek jest ono niewielkie. Niemniej jednak właściciel i
kierownik, a także każdy pracownik wykonujący usługi, ma obowiązek zachować
wszelkie koniecznie środki ostrożności. Jest to istotne dla bezpieczeństwa
zarówno personelu, jak i klientów.
Niebezpieczeństwo zakażenia się w czasie pracy lub przeniesienia zakażenia na
klient istnieje tylko wówczas, gdy dojdzie do bezpośredniego kontaktu krwi osoby
zakażonej z uszkodzoną skórą lub błony śluzowej osoby zdrowej (np. skaleczenie,
zmiany chorobowe). Należy pamiętać, że każdy klient zakładu i pracownik może
mieć na swoje skórze mikrourazy, które mogą okazać się wrotami dla zakażenia.
Do zakażenia może dojść również podczas używania niezdezynfekowanych lub
nieprawidłowo zdezynfekowanych i niesterylnych narzędzi np. nożyczek, cążek,
igieł, grzebieni, szczotek oraz wszystkich przyrządów fryzjerskich i
kosmetycznych, które mogą spowodować uszkodzenie skóry.
Zakład kosmetyczny należy traktować jak typowy gabinet zabiegowy, w którym
bardzo często wykonuje się zbiegi związane z naruszeniem ciągłości tkanek. Skąd
też powinien obowiązywać tu szczególny reżim sanitarny.
wszyscy
chodzą
w BUTACH
KAŻDY CHODZI W SWOICH
czy masz prawo wchodzić z
butami w cudze życie?
Zatrzymaj się na chwilę.
Czy wiesz co to jest
Tolerancja - to wyrozumiałość wobec cudzych zachowań, poglądów,
postaw, wierzeń, które różnią się od naszych własnych, a nawet mogą być
z nimi sprzeczne.
Toleruje - to znaczy:
Nie oceniam Ciebie,
choć inaczej wyglądasz niż ja,
Nie krytykuję Twojego postępowania,
choć ja postępuje inaczej i zachowuje się inaczej,
Nie odrzucam Cię,
chociaż wierzysz w inne wartości niż je,
Nie potępiam Cię,
chociaż masz całkiem inny od mojego sposób na życie...
Znoszę Twoje poglądy wartości, upodobania, styl życia,
chociaż sam mam inne...
Toleruje zachowując granicę.
Toleruje, ale tylko wtedy, gdy Ty nie ranisz innych ludzi, gdy ich nie krzywdzisz.
Granicą tolerancji jest zawsze dobro drugiego człowieka.
Może się tak zdarzyć, że i Ty i Twoi bliscy będą oczekiwać tolerancji.
Dzisiaj sądzisz, że problem ten jest Ci obcy. Jesteś zapracowany,
zabiegany, Twoje dzieci uczą się, kończą kolejne szkoły.
Nie masz pewności, że tak będzie zawsze, bez Twojej zgody w wpływu
Twój świat może ulec zmianie.
Twoje dziecko może sięgnąć po narkotyk.
W Twoim małżeństwie może być kryzys.
Ktoś z Twoich bliskich przed kamerami w telewizji przyzna się, że jest
homoseksualistą.
Sąsiedzi przestaną mówić CI dzień dobry, zaczną wytykać Cię palcami,
pod byle pretekstem dostaniesz wypowiedzenie z pracy...
NIE BRAŁEŚ POD UWAGĘ TAKIEJ SYTUACJI.
Oczekujesz tolerancji.
Tolerancji jest więc postawą która pozwala dalej normalnie żyć.