Optymalizacja wykorzystania zasobów sieci Natura 2000 dla

advertisement
Tworzenie sieci Natura 2000 jest od 1992 roku podstawowym zadaniem
w dziedzinie ochrony przyrody dla wszystkich krajów Unii Europejskiej.
W skład sieci wchodzą specjalne obszary ochrony siedlisk (tzw. obszary siedliskowe) oraz specjalne obszary ochrony ptaków (tzw. obszary ptasie). Dla
Europejska Sieć Ekologiczna NATURA
2000
zachowania spójności sieci ważne jest także utrzymywanie korytarzy ekologicznych łączących te obszary. Obszary Natura 2000 stanowią nową formę
ochrony przyrody w polskim prawodawstwie – dopełniają dotychczasowy
krajowy system obszarów chronionych i częściowo się z nim nakładają.
Na terenie kraju wyznaczanie i ochrona obszarów sieci Natura 2000 nadzorowane są przez Ministerstwo Środowiska. Nad właściwym wyznaczeniem
tych obszarów i skutecznością ich ochrony czuwa Komisja Europejska. Państwa członkowskie UE mają jednak dużą dowolność w organizacji systemu
zarządzania obszarami i wyborze sposobów ich ochrony. Najważniejszy
jest efekt działań ochronnych, czyli zachowanie siedlisk i gatunków, które
są przedmiotem ochrony w obszarach Natura 2000. Każda inwestycja, która
może w istotny sposób wpłynąć na to, co chcemy w obszarze chronić, powinna zostać poddana procedurze oceny oddziaływania na środowisko. Nie
ma przeszkód dla realizacji działań i inwestycji w obszarach Natura 2000
lub poza nimi, jeśli nie mają znaczącego wpływu na podlegające ochronie
siedliska przyrodnicze a także siedliska gatunków roślin i zwierząt oraz ich
populacje.
Rozmawiajmy!
Obszary Natura 2000 nie są typowymi obszarami chronionymi, takimi jak
np. parki narodowe i rezerwaty przyrody, które obejmują najcenniejsze, najbardziej naturalne fragmenty naszej przyrody i powinny podlegać głównie
ochronie ścisłej. W sieci Natura 2000 znalazły się tereny o charakterze półnaturalnym lub wręcz zurbanizowane. Zakłada się, że na większości obszarów sieci będzie się godzić ochronę siedlisk i gatunków z gospodarowaniem
człowieka, zgodnie z zasadami rozwoju zrównoważonego.
Wyznaczenie obszarów Natura 2000 i określanie celów ich ochrony opiera
się wyłącznie na przesłankach przyrodniczych. Jednak sam sposób realizacji
tej ochrony powinien być dostosowany do lokalnej specyfiki społecznej, gospodarczej i kulturowej. Bowiem skuteczność ochrony siedlisk i gatunków na
wyznaczonych obszarach sieci zależy od akceptacji i zaangażowania gospodarzy tych terenów. Jednym z kluczowych działań jest włączenie lokalnych
władz, mieszkańców i inwestorów w proces planowania zadań ochronnych
dla obszarów Natura 2000. Ustalenia w tym zakresie powinny być poprzedzone dyskusjami o potrzebach w zakresie ochrony, o planowanych inwestycjach,
o kierunkach rozwoju zainteresowanych gmin, słowem o przyszłości obszaru.
Ale uwaga, włączenie w sieć Natura 2000 parków narodowych i rezerwatów
przyrody nie oznacza osłabienia dotychczasowego reżimu ich ochrony czy
zmian w sposobie zarządzania i planowania ich ochrony, lecz raczej stanowi
dodatkową gwarancję zachowania ich walorów przyrodniczych.
Ochrona siedlisk gatunków oznacza, że oprócz ochrony populacji danego
gatunku przed bezpośrednim niszczeniem, chronimy tereny przez nie zamieszkiwane. Chcąc chronić np. nietoperze, nie wystarczy zabronić ich zabijania. Należy również zachować odpowiednie warunki w ich zimowiskach
(jaskiniach, podziemnych schronach), letnich schronieniach (np. na strychach
budynków, zwłaszcza starych kościołów), żerowiskach, a także utrzymywać
liniowe elementy krajobrazu łączące letnie schronienia z żerowiskami. Z kolei, dla zachowania łąkowych gatunków roślin, niezbędne jest utrzymanie
ich półnaturalnych siedlisk poprzez użytkowanie kośne lub pasterskie.
Strony internetowe:
http://natura2000.mos.gov.pl/natura2000
http://ec.europa.eu/environment/nature/natura2000
PIENINY
Natura 2000 w Karpatach
Ostoja siedliskowa
Pienińskie lasy © S. Wróbel
Ostoja ptasia
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Pieniny PLH120013, PLB120008
Charakterystyka obszaru
Obszar Pienin zgłoszono do Komisji Europejskiej w maju 2004 r. jako
obszar ochrony siedlisk (PLH120013), a we wrześniu 2007 r. jako ob-
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Obszar Natura 2000:
szar ochrony ptaków (PLB120008). Zajmuje powierzchnię 2336,43 ha
i położony jest w granicach Pienińskiego Parku Narodowego.
Teren objęty ochroną stanowi najatrakcyjniejszą część pienińskiego
pasa skałkowego. U podstawy fenomenu Pienin leży ich geologia
i historia zmian klimatu. Pasmo to zbudowane jest z wapiennych skał
osadowych, tkwiących w bardziej miękkich i podatnych na erozję
osadach fliszowych. Wietrzenie i wypłukiwanie materiału fliszowego
doprowadziło do wypreparowania oryginalnych form skalnych, tak
charakterystycznych dla pienińskiego krajobrazu. Dodatkową atrakcją
przyrodniczo-krajobrazową jest Dunajec z malowniczym przełomem
o długości 9 km. Północne zbocza łagodnie opadają ku dolinom, a od
południa piętrzą się strome wapienne ściany skalne, tworzące nad
są różnice wilgotności i temperatury powietrza między stokami północnymi i południowymi, co przyczynia się do dużego zróżnicowania
zbiorowisk roślinnych.
Około 70% powierzchni zajmują kompleksy leśne, poprzedzielane typowymi dla tego obszaru kwietnymi łąkami i rozproszonymi w ich
obrębie niewielkimi młakami. Spośród zbiorowisk nieleśnych należy
Natura 2000 w Karpatach TATRY
przełomem kilkusetmetrowe przepaści. Dla Pienin charakterystyczne
wyróżnić górskie i ciepłolubne murawy naskalne oraz murawy ksero
Panorama Pienin © S. Wróbel
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
termiczne. Na obrzeżach znajdują się ekstensywnie użytkowane grunty orne, z ciekawym, historycznie uwarunkowanym, rozłogiem pól.
Nad Dunajcem wytworzyły się efemeryczne zbiorowiska kamieńców
nadrzecznych. Kulturowy krajobraz Pienin ukształtowany przez długie stulecia jest przykładem harmonii między działalnością człowieka
a otaczającą przyrodą.
Wartość przyrodnicza
Wapienne podłoże oraz fakt, że Pieniny nie uległy zlodowaceniu
w plejstocenie spowodowały, że stanowią one ostoję (refugium) elementów flory i fauny związanej z wcześniejszymi okresami. Długa
i nieprzerwana ewolucja przyrody Pienin doprowadziła do wytworzenia specyficznych tylko dla tego obszaru endemicznych gatunków
i odmian.
Do największych ciekawostek florystycznych Pienin należą endemiczne gatunki: pszonak pieniński i mniszek pieniński oraz relikty: chryzantema Zawadzkiego, jałowiec sawina, tawuła średnia, szczwoligorz
tatarski. Licznie reprezentowane są storczykowate, spośród których
z Pienin znanych jest około 30 gatunków.
Bogata jest również fauna Pienin. Do tej pory stwierdzono tu ponad
7 000 gatunków zwierząt, a ich liczbę szacuje się na około 12 000–
–13 000. Dominującą grupę stanowią bezkręgowce, a wśród nich na
szczególną uwagę zasługuje fauna motyli, licząca ponad 1 600 gatunków. Symbolem Pienin jest zagrożony w skali kraju piękny motyl
niepylak apollo.
Przełom Dunajca © S. Wróbel
ogromną różnorodnością biologiczną. Dotychczas stwierdzono tu
występowanie około 20 typów siedlisk przyrodniczych i ponad 30
gatunków roślin i zwierząt z Dyrektywy Siedliskowej (Dyrektywa Rady
92/43/EWG z 21 maja 1992 roku w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory: Załącznik I – siedliska przyrodnicze,
Załącznik II – gatunki roślin i zwierząt). Siedliska przyrodnicze zajmują
łącznie ponad 85% powierzchni obszaru.
Siedliska przyrodnicze z Załącznika I
Dyrektywy Siedliskowej, występujące
na obszarze Pienin
Siedliska nieleśne
3220 Pionierska roślinność na kamieńcach górskich potoków
3240 Zarośla wierzby siwej na kamieńcach i żwirowiskach górskich potoków (Salici-Myricarietum część – z przewagą wierzby)
6170 Nawapienne murawy wysokogórskie (Seslerion tatrae)
6210 Murawy kserotermiczne (Festuco-Brometea)*
6230 Górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (Nardion – płaty bogate
florystycznie*)
6430 Ziołorośla górskie (Adenostylon alliariae) i ziołorośla nadrzeczne
(Convolvuletalia sepium)
6510 Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris)
6520 Górskie łąki konietlicowe użytkowane ekstensywnie (Polygono-Trisetion)
7220 Źródliska wapienne ze zbiorowiskami Cratoneurion commutati*
7230 Górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk
* gwiazdką oznaczono priorytetowe typy siedlisk
Siedliska leśne
9110 Kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion)
9130 Żyzne buczyny (Dentario glandulosae-Fagenion, Galio odorati-Fagenion)
9150 Ciepłolubne buczyny storczykowe (Cephalanthero-Fagenion)
9170 Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum,
Tilio-Carpinetum)
9180 Jaworzyny i lasy klonowo-lipowe na stokach i zboczach (Tilio platyphylls-Acerion pseudoplatani) *
91E0 Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albofragilis, Populetum albae, Alnetion glutinoso-incanae), olsy źródliskowe*
91Q0 Górskie reliktowe laski sosnowe (Erico-Pinion) *
9410 Górskie bory świerkowe (Piceion abietis część – zbiorowiska górskie)
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Obszar Pienin, mimo niewielkiej powierzchni, charakteryzuje się
* gwiazdką oznaczono priorytetowe typy siedlisk
Siedliska nieleśne
Szerokość geograficzna i wysokość nad poziomem morza na jakiej
leżą Pieniny zadecydowała o tym, że bez gospodarki człowieka ich
obszar pokryty byłby lasem. Bezleśne pozostałyby tylko niewielkie
fragmenty terenu – charakterystyczne dla pienińskiego krajobrazu
skały, piargi i żwirowiska. Pozbawiony półnaturalnych ekosystemów
łąk i pastwisk krajobraz, byłby z pewnością bardziej monotonny od
dzisiejszego i gdyby nie działalność człowieka podlegałby powolnym,
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Ochrony Siedlisk – SOOS
8160 Podgórskie i wyżynne rumowiska wapienne ze zbiorowiskami ze
Stipion calamagrostis*
8210 Wapienne ściany skalne ze zbiorowiskami Potentilletalia caulescentis
8310 Jaskinie nieudostępnione do zwiedzania
naturalnym zmianom.
Pieniny jako Specjalny Obszar
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Pienińskie łąki to kwietne zbiorowiska z dużym udziałem gatunków
pospolity oraz reliktowy gatunek mchu – błyszcze włoskowate). Za-
ciepłolubnych. Dominują tutaj rośliny motylkowate: koniczyna po-
grożeniem dla nich jest osuszanie terenu oraz zarastanie krzewami
gięta i pagórkowa, lucerna sierpowata, groszek łąkowy i leśny oraz
i drzewami.
niskie trawy: konietlica łąkowa, mietlica pospolita, tomka wonna.
Charakterystyczną cechą łąk jest liczne występowanie roślin storczy-
Zbiorowiska murawowe związane są ze skałami i tworzącymi się
kowatych (kukułka bzowa, storczyca kulista, podkolan biały, storczyk
u ich podnóża piargami. Najcenniejszym zbiorowiskiem naskalnym
męski i inne) oraz rzadkich grzybów kapeluszowych (np. wilgotnice).
Pienin jest endemiczna górska murawa naskalna z chryzantemą
Do najcenniejszych należy niezwykle barwna ciepłolubna łąka pie-
Zawadzkiego i seslerią skalną. Najbogatsze płaty skupiają się na ścia-
nińska. Łąki są ekosystemami pólnaturatnymi, ponieważ swoje po-
nach skalnych w szczytowych partiach Trzech Koron. To tutaj gatunki
wstanie i utrzymanie zawdzięczają człowiekowi, a tworzą je gatunki
alpejskie: traganek jasny, naradka mlecznobiała, łyszczec rozesłany,
rodzime. W miejscach wilgotnych, przy wysiękach wód bogatych
jaskier skalny, mają poza Tatrami swoje jedyne stanowiska w Polsce.
w węglan wapnia powstają młaki eutroficzne, obfitujące w rzadkie
Zbiorowisko to ma całkowicie naturalny charakter i w całości podlega
i zagrożone gatunki roślin (turzyca Davalla, kruszczyk błotny, tłustosz
ochronie ścisłej.
Ciepłolubna łąka pienińska © S. Wróbel
Młaka eutroficzna © I. Wróbel 
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Osypiska u podnóża skał zajmuje barwna murawa kserotermiczna,
natomiast strome ściany i półki skalne w zachodniej części Pienin porastają ciepłolubne murawy naskalne. Z murawami tymi związanych
jest szereg rzadkich oraz zagrożonych gatunków roślin i zwierząt,
między innymi storczyk – dwulistnik muszy oraz endemiczny podgatunek motyla – niepylak apollo. Inicjalnym zbiorowiskiem napiargowym jest zespół zachyłki Roberta, który w Pieninach wykształcony
jest w swojej najbardziej typowej formie.
Nad Dunajcem wytworzyły się efemeryczne zbiorowiska kamieńców
nadrzecznych, które w przeszłości były siedliskiem dla ciekawej, bardzo dynamicznej pionierskiej roślinności, z gatunkami wędrującymi
z Tatr. Obecnie, w związku ze zmianami reżimu wodnego rzeki po
wybudowaniu zapory w Niedzicy, siedlisko to należy do najbardziej
10
Naskalna murawa górska © S. Wróbel
zagrożonych w Pieninach.
Chryzantema Zawadzkiego © S. Wróbel
Rumowisko skalne z zachyłką Roberta © I. Wróbel
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Murawa kserotermiczna © I. Wróbel
11
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
12
Reliktowy lasek sosnowy © S. Wróbel
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Siedliska leśne
W Pieninach lasy zajmują większe obszary przede wszystkim w terenach trudno dostępnych lub nie nadających się w przeszłości do uprawy. W pozostałych miejscach stanowią mozaikę z terenami otwartymi.
W większości noszą ślady działalności człowieka, jednak stopień przekształcenia zbiorowisk leśnych jest różny i znaczna część lasów, zwłaszcza w Pieninach Centralnych, zachowała charakter naturalny.
Największą powierzchnię w Pieninach zajmują żyzne lasy jodłowobukowe. Występują na kamienistych stromych zboczach, grzbietach
oraz w głębokich dolinach. Rozwijają się na znacznych powierzchniach i rozmaitym podłożu, głównie na piaskowcach i łupkach, czyli
utworach osłony skałkowej i fliszu. W drzewostanie dominuje buk
(buczyna karpacka) lub jodła (jedlina karpacka), a bujne runo leśne,
mające optimum swego rozwoju wczesną wiosną, tworzy barwne kobierce jeszcze przed rozwojem liści.
Buczyna karpacka © I. Wróbel
W głębokich, cienistych wąwozach i żlebach, na wapiennym rumoszu
zwanym grechotem rozwija się jaworzyna górska – jedno z najrzadszych zbiorowisk leśnych w Polsce, uznane w sieci Natura 2000 za
priorytetowe. Laski jaworowe z języcznikiem zwyczajnym i miesiącznicą trwałą spotykamy głównie na północno-wschodnich skalistych
Natura 2000 w Karpatach TATRY
zboczach Trzech Koron, Facimiecha oraz grani Pieninek, gdzie tworzą
mozaikę z buczyną karpacką.
Do najcenniejszych zbiorowisk leśnych należą reliktowe laski sosnowe.
Są to najbardziej kserotermiczne zbiorowiska leśne Pienin. Mają bardzo
ograniczone występowanie, tworzą niewielkie grupy na szczytach skałek. W runie występuje mieszanka gatunków leśnych przechodzących
Jaworzyna górska © S. Wróbel
13
13
z sąsiadujących lasów bukowo-jodłowych oraz gatunków z muraw naskalnych i kserotermicznych. Reliktowe laski sosnowe są pozostałością
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
po występujących tutaj w plejstocenie borach sosnowych, które w holocenie – wraz z ociepleniem klimatu – zostały wyparte początkowo
przez świerka, potem przez ciepłolubne gatunki drzew liściastych: lipę,
wiąza, jawora, a następnie jodłę i buka. Sosna została zepchnięta na
skrajne siedliska, gdzie na półkach skalnych tworzy niewielkie skupienia. Niskie i powykręcane stare sosny na szczytach skałek stały się symbolem Pienin, a niektóre z nich, liczące ponad 500 lat, są najstarszymi
znanymi sosnami w Polsce.
W eksponowanych miejscach na południowych zboczach, na skalistym
podłożu i płytkiej glebie, najczęściej u podnóża skałek, rozwijają się
ciepłolubne lasy bukowe i jodłowe. Od buczyny karpackiej różnią się
przede wszystkim brakiem wielu gatunków mezofilnych, natomiast
obficie rosną tutaj gatunki światło-, ciepło- i wapieniolubne. Ciepłolubna buczyna storczykowa w Pieninach występuje w dwóch podzespołach. W podzespole typowym charakteryzuje się wielogatunkowym
drzewostanem z dużym udziałem buka oraz domieszką lipy szerokolistnej, grabu, wiązu górskiego i jawora. W runie występuje wiechlina
styryjska, a także rzadkie gatunki storczyków: obuwik pospolity, buławnik wielkokwiatowy i mieczolistny czy kruszczyk drobnolistny. Podzespół jodłowy (ciepłolubna jedlina) zajmuje skaliste grzbiety i grzędy
skalne, podszycie jest ubogie, a w runie panuje turzyca biała. Obecność
wiechliny styryjskiej i turzycy białej powoduje, że pienińskie ciepłolubne lasy jodłowe i bukowe wykazują wyraźną odrębność od innych tego
typu ekosystemów leśnych w Polsce.
W dolinach potoków niewielkie powierzchnie zajmują lasy łęgowe.
Najlepiej zachowane płaty z pióropusznikiem strusim spotkać można obecnie w przełomie Dunajca. W przeszłości duże kompleksy dobrze wykształconych i zachowanych lasów łęgowych występowały
między Czorsztynem a Niedzicą, w miejscu obecnie zalanym przez
14
wody zbiornika zaporowego.
Ciepłolubna buczyna © S. Wróbel
15
15
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Gatunki roślin z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej
występujące na obszarze Pienin
Mchy
bezlist okrywowy Buxbaumia viridis
Rośliny naczyniowe
obuwik pospolity Cypripedium calceolus
pszonak pieniński Erysimum pieninicum*
* gwiazdką oznaczono gatunki priorytetowe
Pieniny są ważną ostoją 3 gatunków roślin z Załącznika II, wymagających ochrony w ramach sieci Natura 2000, spośród których priorytetowy pszonak pieniński jest endemitem Pienin.
Pszonak pieniński – gatunek endemiczny Pienin, rośnie jedynie w polskiej części pasma, w zakresie wysokości 500–790 m n.p.m. Znany jest
Pszonak pieniński © S. Wróbel
z dwóch stanowisk, na których kwitną co roku setki okazów. Jedno
z nich znajduje się na wzgórzu zamkowym w Czorsztynie, gdzie gatunek obserwowany jest od ponad 80 lat, a drugie (znalezione w 2000 r.)
znajduje się na stoku wzgórza Flaki. Gatunek obserwowany jest również na kilku innych stanowiskach w obrębie Pienin, ale są to populacje
nieliczne, liczące po kilkanaście, rzadko kilkadziesiąt kwitnących osobników. Pszonak pieniński związany jest z murawami i ciepłolubnymi
zaroślami, rośnie również w sąsiadującej z nimi ciepłolubnej jedlinie.
Pojawia się także w naruszonych zbiorowiskach, towarzyszących ruinom zamku w Czorsztynie. Gatunek najlepiej czuje się w półcieniu,
w mozaikowym układzie muraw i zarośli.
Obuwik pospolity – to najbardziej okazały gatunek storczyka występujący w Polsce. Preferuje siedliska przynajmniej częściowo nasłonecznione. W Pieninach występuje w ciepłolubnych zbiorowiskach leśnych:
16
Obuwik pospolity © S. Wróbel
lasku sosnowym. Od XIX wieku obserwowany był na kilkunastu stanowiskach, z których dwa są monitorowane. Populacje obuwika w Pieninach są bardzo nieliczne, złożone zaledwie z kilku osobników.
Bezlist okrywowy – reprezentuje mchy objęte ochroną w ramach
sieci Natura 2000. Gatunek ten ma charakter borealno-górski, związany jest z murszejącym drewnem jodłowym i bukowym. W Polsce
znany jest z szeregu rozproszonych stanowisk, jednakże dane na temat większości z nich pochodzą sprzed dziesiątków lat. W ostatnich
latach gatunek stwierdzono na jednym stanowisku w Tatrach, jednym
w Beskidzie Sądeckim i kilkunastu w Pieninach. Ze względu na siedlisko jakie preferuje, spotykany jest prawie wyłącznie w lasach objętych
ochroną ścisłą, gdzie zalegają rozkładające się pnie drzew.
Gatunki zwierząt z Załącznika II Dyrektywy
Siedliskowej występujące na obszarze Pienin
Bezkręgowce
Chrząszcze
sichrawa karpacka Pseudogaurotina excellens*
biegacz urozmaicony Carabus variolosus
nadobnica alpejska Rosalia alpina*
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
ciepłolubnej buczynie i jedlinie oraz w kserotermicznym reliktowym
Motyle
krasopani hera Callimorpha (=Euplagia) quadripunctaria*
Ślimaki
poczwarówka zwężona Vertigo angustior
Kręgowce
Ryby
brzanka Barbus peloponnesius
głowacica Hucho hucho
Ssaki
bóbr europejski Castor fiber
mopek Barbastella barbastellus
nocek duży Myotis myotis
nocek łydkowłosy Myotis dasycneme
nocek orzęsiony Myotis emarginatus
podkowiec mały Rhinolophus hipposideros
wilk Canis lupus*
wydra Lutra lutra
ryś Lynx lynx
niedźwiedź Ursus arctos*
* gwiazdką oznaczono gatunki priorytetowe
17
17
Bezlist okrywowy © S. Wróbel
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Płazy
kumak górski Bombina variegata
traszka grzebieniasta Triturus cristatus
traszka karpacka Triturus montandoni
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
W Pieninach stwierdzono występowanie 4 gatunków owadów wymienionych w załączniku II Dyrektywy Siedliskowej, w tym 4 o znaczeniu priorytetowym.
Sichrawa karpacka jest gatunkiem reliktowym i endemitem karpackim. W Polsce (poza Pieninami) stwierdzono ją w Tatrach i na Babiej
Górze. Larwy rozwijają się pod korą i w drewnie wiciokrzewu czarnego. Ostatnie obserwacje pochodzą z lat 70. XX w. z rejonu Zamkowej
Góry. Pomimo prowadzonych poszukiwań, aktualnie nie stwierdzono
występowania gatunku.
Biegacz urozmaicony notowany jest w pobliżu terenów wilgotnych
(młak i cieków wodnych). Chrząszcz posiada charakterystyczną, wyraźną rzeźbę pokryw skrzydłowych, dzięki temu łatwo można go rozSichrawa karpacka © R. Rossa
poznać.
Nadobnicę alpejską obserwowano w Pieninach sporadycznie, ostatnie pewne stwierdzenia gatunku pochodzą sprzed kilku lat. Związana
jest ze starymi drzewostanami bukowymi lub bukowo-jodłowymi,
występującymi na zboczach o wystawie południowej i zachodniej. Zasiedla najczęściej stare i dobrze nasłonecznione, częściowo obumarłe
buki.
Krasopani hera reprezentuje rodzinę motyli zwaną niedźwiedziówkowate. W Pieninach występuje w dolinach potoków, wąwozach
oraz na polanach porośniętych bujną roślinnością. Brak jest danych
na temat jego liczebności, jednak w odpowiednich siedliskach jest
regularnie obserwowany.
Spośród motyli na uwagę zasługuje niepylak apollo, który w Pie-
Krasopani hera © B. Kozik
18
ninach ma prawdopodobnie jedno z ostatnich stanowisk w Polsce.
Niepylak apollo © B. Kozik
19
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Gatunek ten od 1991 r. objęty jest programem czynnej ochrony;
obecnie jego liczebność szacowana jest w przedziale 470–870 osobników. Być może niewielka populacja niepylaka występuje jeszcze
w Tatrach, podejmowane są również próby odtwarzania gatunku
w południowo-zachodnej części kraju. W Pieninach występuje także liczna populacja niepylaka mnemozyny – motyla związanego
z łąkami ziołoroślowymi. Ochrona tego gatunku realizowana jest
poprzez koszenie łąk. Dla prawidłowego funkcjonowania populacji
konieczne jest również występowanie kokoryczy – rośliny żywicielskiej gąsienic.
Z Pienin podano 2 gatunki ryb, których siedliska wymagają ochrony w sieci Natura 2000: brzanka i głowacica. Występowanie brzanki w Dunajcu zostało potwierdzone w ostatnich latach, jednak jest
to gatunek o wiele rzadszy od pospolitej brzany. Szczytowe miejsce
w łańcuchu pokarmowym Dunajca zajmuje głowacica – gatunek nie-
Kumak górski © B. Kozik
gdyś występujący wyłącznie w rzekach należących do zlewni morza
Czarnego. Introdukowany, obecnie występuje również w dorzeczu
Wisły i Odry.
W ostatnich latach odnotowano niekorzystne zmiany w ichtiofaunie Dunajca spowodowane funkcjonowaniem zbiornika zaporowego koło Niedzicy. Dobowe wahania wody poniżej zapory wpłynęły
m.in. na zaburzenie struktury wiekowej populacji lipienia. W wyniku
szybkich zmian poziomu wody zagrożony jest szczególnie narybek
przebywający w płytkiej strefie przybrzeżnej.
Spośród 9 gatunków płazów występujących w Pieninach w sieci Natura
2000 mają być chronione siedliska kumaka górskiego, traszki grzebieniastej i traszki karpackiej. Ochrona płazów jest realizowana poprzez ochronę miejsc rozrodu oraz szlaków migracji tej grupy zwierząt.
20
Traszka grzebieniasta © B. Kozik
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Najdogodniejsze miejsca rozrodu płazów znajdują się w dolinie Dunajca, a w wyższych partiach gór wymienione gatunki można spotkać
w pobliżu młak eutroficznych i potoków. Cześć miejsc rozrodu w dolinie Dunajca została zniszczona przez budowę zbiornika zaporowego.
W ramach rekompensaty, w dolnym biegu Głębokiego Potoku, zrobiono dwa stawki, w których do rozrodu przystępują prawie wszystkie gatunki płazów stwierdzone w Pieninach. Występowanie traszki
grzebieniastej potwierdzono współcześnie tylko we wspomnianych
stawkach. Kumak górski i traszka karpacka zasiedlają na terenie całego obszaru również niewielkie zbiorniki wodne, występujące w sąsiedztwie młak eutroficznych i potoków, kałuże w rowach przydrożnych i na drogach śródleśnych.
Z rzeką Dunajec związane są 2 gatunki ssaków: bóbr i wydra.
W Pieninach znanych jest 8 stanowisk bobra, w tym tylko jedno znajduje się w granicach obszaru Natura 2000. Bobry bardzo
Traszka karpacka © B. Kozik
chętnie zamieszkują starorzecza Dunajca, jego odnogi o wolnym
nurcie, jak również potoki. Zmiany, jakie zachodzą w środowisku w wyniku działalności tego gryzonia, są korzystne dla innych
grup zwierząt, w tym szczególnie dla wydr i płazów. Szacuje się,
że w granicach obszaru Natura 2000 populacja wydr składa się
z 2–3 grup rodzinnych. Oprócz Dunajca penetrują doliny potoków,
Natura 2000 w Karpatach TATRY
przechodząc często z jednego cieku wodnego do drugiego przez rozdzielający je grzbiet górski. Polują głównie na ryby, a wielkość zajmowanego areału zależy od dostępności pokarmu.
Dotychczas na terenie polskiej części Pienin stwierdzono występowanie
17 gatunków nietoperzy, a 5 z nich: mopek, nocek duży, nocek
łydkowłosy, nocek orzęsiony i podkowiec mały typuje ten obszar
do objęcia ochroną w ramach programu Natura 2000. Nietoperze
Podkowiec mały © S. Wróbel
21
21
wykorzystują obszar Pienin jako miejsce rozrodu i żerowania, nato-
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
miast w okresie zimy – pienińskie jaskinie jako miejsce do hibernacji.
W sąsiedztwie Pienin utworzono dwa kolejne obszary Natura 2000:
„Podkowce w Szczawnicy” i „Małe Pieniny”, o dużym znaczeniu dla
ochrony tej grupy zwierząt.
Mimo niewielkiej powierzchni, ale dzięki bogatej bazie pokarmowej
i wyłączonym z penetracji ludzkiej ostojom, obszar Natura 2000
Pieniny jest chętnie odwiedzany przez duże drapieżniki. Najczęściej
spotykanym gatunkiem z tej grupy zwierząt jest ryś. Ten największy
europejski kot regularnie przystępuje w Pieninach do rozrodu, wykorzystując jako schronienie miejsca trudno dostępne. Większość obserwacji pochodzi ze wschodniej części obszaru. Głównym źródłem
pokarmu dla rysia są sarny.
Wilki notowane są regularnie, jednak ilość obserwacji jest zdecydowanie mniejsza w porównaniu do obserwacji rysia. Prawdopodobnie
Pieniny odwiedza wataha zamieszkująca pasmo Lubania w Gorcach.
W przeszłości na terenie obszaru notowany był przypadek przystąpienia wilków do rozrodu.
W ostatnich latach Pieniny odwiedzane są regularnie także przez
naszego największego krajowego drapieżnika – niedźwiedzia. Notowano go najczęściej w okresie późnoletnim i jesiennym, a jedynie
zimę 2005/2006 prawdopodobnie przespał w gawrze założonej na
stokach Zamkowej Góry.
Dla skutecznej ochrony dużych drapieżników w Pieninach konieczne
jest zachowanie korytarzy ekologicznych łączących ten obszar z sąsiednimi pasmami górskim, ponieważ areał zajmowany przez rysia
czy watahę wilków kilkakrotnie przewyższa powierzchnię objętą
ochroną.
22
Pieniny jako Obszar
Specjalnej Ochrony Ptaków – OSOP
Gatunki ptaków waloryzujące Pieniny jako OSOP
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków w Pieninach (PLB120008) zgodbocian czarny Ciconia nigra
nie
z kryteriami przyjętymi dla OSOP, kwalifikuje do sieci Natura
orzeł przedni Aquila chrysaetos
2000
kilkanaście
gatunków
ptaków.
orlik krzykliwy
Aquila
pomarina
trzmielojad Pernis apivorus
sokół wędrowny Falco peregrinus
jarząbek Bonasa bonasia
derkacz Crex crex
puchacz Bubo bubo
puszczyk uralski Strix uralensis
sóweczka Glaucidium passerinum
włochatka Aegolius funereus
dzięcioł czarny Dryocopus martius
dzięcioł zielonosiwy Picus canus
dzięcioł białogrzbiety Dendrocopos leucotos
dzięcioł trójpalczasty Picoides tridactylus
muchołówka białoszyja Ficedula albicollis
muchołówka mała Ficedula parva
gąsiorek Laniu collurio
Awifauna Pienin reprezentowana jest przez około 200 gatunków ptaków, wśród których co najmniej 16 wymienionych zostało w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej, a 8 gatunków w Polskiej czerwonej księdze
zwierząt.
W Pieninach regularnie do lęgu przystępują 3 pary bociana czarnego, których aktualnie zajęte rewiry gniazdowe znajdują się w starych
drzewostanach jodłowych. W przeszłości stwierdzono gniazda na bukach i epizodycznie na szczycie śródleśnej skałki. Miejscem żerowania
jest głównie Dunajec, gdzie polujące osobniki coraz mniej przejmują
się obecnością człowieka, nie zwracając nawet uwagi na przepływające w pobliżu tratwy flisackie, kajaki i pontony.
Sokół wędrowny © B. Kozik
23
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Na niewielkim obszarze Pienin regularnie do lęgów przystępuje orlik
krzykliwy (2 pary), orzeł przedni (1 para) oraz sokół wędrowny (1 para).
Orlik krzykliwy zakłada gniazda w starych drzewostanach jodłowych,
Ten duży ptak poluje głównie na gryzonie i płazy, na obszarach użytkowanych rolniczo, położonych w sąsiedztwie gniazda. Największym
ptakiem drapieżnym w Pieninach jest orzeł przedni, dla którego obszar ten stanowi ważną część areału lęgowego. Podobnie jak orlik
poluje na otwartych terenach rolniczych użytkowanych ekstensywnie. Sokół wędrowny lęgnie się w Pieninach od 2003 r. W latach
90. XX w., w ramach ogólnopolskiego programu restytucji gatunku,
wypuszczono tutaj 17 młodych sokołów, pochodzących z hodowli.
Pienińska para zakłada gniazda na skałach, wykorzystując nisze i półki
skalne. Mimo lokalizacji gniazda w miejscach trudno dostępnych, sokoły dwukrotnie straciły lęg w wyniku drapieżnictwa puchacza i kuny
leśnej. Spośród kuraków leśnych licznie występuje jarząbek, spotykany
niemal na całym obszarze Pienin. Niegdyś obserwowany był również
cietrzew, jednak w ostatnich latach występowanie tego gatunku nie
zostało potwierdzone. Pieniny stanowią jedną z ważniejszych w Polsce ostoi puchacza, wielkość pienińskiej populacji lęgowej szacuje się
na 4–6 par. Gnieździ się na półkach skalnych w miejscach trudno dostępnych, a o obecności ptaków świadczą najczęściej głosy godowe
i terytorialne. Opisywany obszar na poziomie regionalnym jest istotny
dla innych rzadkich gatunków sów. Bytują tutaj 3–4 pary sóweczki,
2–3 pary puszczyka uralskiego i 2–4 pary włochatki.
Zróżnicowane pod względem wieku i składu gatunkowego lasy Pienin,
szczególnie te objęte ochroną ścisłą, stanowią dogodne siedlisko dla
dzięciołów. Licznie występuje tutaj największy spośród europejskich
dzięciołów – dzięcioł czarny. W prześwietlonych lasach liściastych
i mieszanych, często w pobliżu wody występuje dzięcioł zielonosiwy. Z lasami iglastymi, w których znajduje się dużo suchych drzew
stojących, związany jest dzięcioł trójpalczasty (7–10 par lęgowych).
24
Orlik krzykliwy © B. Kozik
Puchacz © B. Kozik
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Rzadziej obserwowany jest – związany ze starymi drzewostanami liściastymi – dzięcioł białogrzbiety (3–5 par lęgowych). W lasach liściastych
i mieszanych występuje liczna populacja muchołówki białoszyjej oraz
rzadsza muchołówka mała. Na terenach otwartych występuje gąsiorek, gatunek często spotykany w Pieninach, szczególnie na niżej położonych łąkach i polach uprawnych. Liczne kępy drzew i krzewów,
porastające miedze i doliny potoków, stwarzają dogodne warunki do
jego gniazdowania. Z bujną roślinnością łąk i pól związany jest również
derkacz, występujący w Pieninach do wysokości 800–820 m n.p.m.
W granicach obszaru Natura 2000 liczebność wołających samców szacowana jest na poziomie około 20 osobników.
Sóweczka © B. Kozik
Gąsiorek © B. Kozik
Jarząbek © B. Kozik
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Wapienne ściany skalne stanowią biotop dla pomurnika, który w Pieninach najczęściej spotykany jest w okresie jesienno-zimowym. Pieniny mają duże znaczenie dla ochrony tego gatunku, ponieważ w Polsce poza Tatrami jest to jedyne miejsce jego występowania.
25
25
26
Puszczyk uralski © B. Kozik
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Spora część leśnych siedlisk Natura 2000 objęta jest w Pieninach
ochroną ścisłą, zapewniającą naturalną dynamikę zbiorowisk. Dzięki takiej ochronie procesy rozkładu i odnawiania się drzewostanów
zachodzą bez zakłóceń, zapewniając wielką różnorodność mikrosiedlisk dla roślin, grzybów i zwierząt. Nie wszystkie pienińskie lasy mają
charakter naturalny. Część z nich, w przeszłości zastąpiona przez
człowieka świerczynami, wymaga obecnie przebudowy popierającej
gatunki rodzime, głównie jodłę i buka.
Najbardziej zagrożonym ekosystemem wodnym na terenie Pienin jest
ekosystem rzeki Dunajec, którego funkcjonowanie zostało zaburzone
poprzez budowę zapory. Należy więc dążyć do zachowania poniżej
zapory przepływów wody zbliżonych do naturalnych.
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Półnaturalne zbiorowiska łąkowe, dla utrzymania ich charakteru
i zróżnicowania gatunkowego, wymagają ochrony czynnej. Zachowanie tych zbiorowisk możliwe jest tylko przy utrzymaniu ekstensywnego użytkowania kośnego. Nieużytkowane łąki przekształcają
się w bujne ziołorośla, a następnie zarastają krzewami i drzewami.
Innym zagrożeniem jest intensyfikacja użytkowania (silne nawożenie, podsiewanie wysokoplennych gatunków traw), prowadząca do
zubożenia składu florystycznego łąk. Młaki ochronić można tylko
poprzez utrzymanie stałego poziomu uwodnienia gleby i usuwanie
pojawiających się krzewów i drzew.
Największym zagrożeniem dla muraw kserotermicznych oraz występujących tu roślin i zwierząt jest ich ocienienie przez drzewa i rozra-
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Celem ochrony na obszarach Natura 2000 jest utrzymanie różnorodności biologicznej poprzez zabezpieczenie zagrożonych i reprezentatywnych dla danego terenu typów siedlisk przyrodniczych oraz
zagrożonych i rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Oznacza to, że nie
powinny ulec zmniejszeniu powierzchnia siedlisk i areał występowania gatunków, a stan siedlisk i populacji nie powinny ulec pogorszeniu. Realizacja tych celów wpisuje się w zadania Pienińskiego Parku
Narodowego, na terenie którego w całości leży obszar Natura 2000.
stające się krzewy, a w konsekwencji zawilgocenie. Zabiegi ochronne
polegają na usuwaniu pojedynczych drzew lub okrzesywaniu ich gałęzi oraz wycinaniu krzewów. Niepożądane są zwarte łany tarniny,
derenia, a także bujne kępy leszczyny. Mogą natomiast pozostawać
kępy jałowców, róż i berberysu, które nie rosną zbyt szybko i nie ocieniają murawy oraz są miejscem występowania rzadkich gatunków
porostów.
Ochrona ścisła © B. Kozik
27
27
Zasady ochrony
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Rozwój budownictwa wokół obszaru stanowi poważne zagrożenie
dla zachowania drożności korytarzy ekologicznych łączących Pieniny z sąsiednimi pasmami górskimi. Zachowanie drożności szlaków
migracji umożliwi prawidłowe funkcjonowanie populacji dużych ssaków kopytnych i drapieżnych.
Specyfiką obszaru Natura 2000 Pieniny jest mozaika własności. Tylko
około 57% powierzchni stanowią grunty Skarbu Państwa, na których
wykonywanie zabiegów ochronnych odbywa się bez przeszkód. Pozostała część to grunty innej własności i wszelkie działania ochronne na tym terenie mogą odbywać się tylko na zasadzie kompromisu
pomiędzy właścicielem, a zarządzającym terenem chronionym. Pozytywnym przykładem takiej współpracy jest utrzymanie muraw kserotermicznych na gruntach gminy Czorsztyn, we wsiach Sromowce
Niżne i Sromowce Wyżne.
Nieodłączną częścią wszystkich programów ochronnych jest monitoring stanu ekosystemów i gatunków, w tym kontrola efektów wykonywanych zabiegów. Obserwacje te od lat prowadzą pracownicy PPN.
Ważną rolę dla perspektywy ochrony obszaru Natura 2000 Pieniny
odgrywa jego pograniczny charakter. Po drugiej stronie granicy, na
Słowacji, utworzono bliźniaczy obszar Natura 2000 (SKUEV0337).
Jest to kontynuacja długiej historii międzynarodowej współpracy
na rzecz ochrony przyrody w Pieninach. To tutaj, w 1932 r., wraz
z utworzeniem pierwszego parku narodowego w Polsce i rezerwatu
przyrodniczego na Słowacji, powstał pierwszy w Europie i drugi na
świecie pograniczny obszar chroniony. Rozpoczęta wówczas międzynarodowa współpraca na rzecz ochrony przyrody Pienin jest nadal
żywa, a zdobywane doświadczenia wykorzystywane są po obu stronach granicy.
28
Tradycyjne użytkowanie © I. Wróbel
29
29
Natura 2000 w Karpatach TATRY
Natura 2000
2000 w
w Karpatach
Karpatach PIENINY
PIENINY
Natura
Obszary NATURA 2000 w Karpatach
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
30
Obszary ptasie
PLH180011 Jasiołka
PLC180001 Bieszczady
PLH120009 Kostrza
PLC120001 Tatry
PLH240008 Kościół w Górkach Wielkich
PLB120011 Babia Góra
PLH240007 Kościół w Radziechowach
PLB180002 Beskid Niski
PLH120039 Krynica
PLB120001 Gorce
PLH120027 Luboń Wielki
PLB180003 Góry Słonne
PLH120036 Łabowa
PLB120008 Pieniny
PLH180015 Łysa Góra
PLB120007 Torfowiska Orawsko-Nowotarskie
PLH120025 Małe Pieniny
PLH120012 Na Policy
Obszary siedliskowe
PLH120035 Nawojowa
PLC180001 Bieszczady
PLH120023 Opactwo Cystersów w Szczyrzycu
PLC120001 Tatry
PLH120018 Ostoja Gorczańska
PLH120001 Babia Góra
PLH180014 Ostoja Jaśliska
PLH120033 Bednarka
PLH180001 Ostoja Magurska
PLH240023 Beskid Mały
PLH120019 Ostoja Popradzka
PLH240005 Beskid Śląski
PLH120020 Ostoje Nietoperzy okolic Bukowca
PLH240006 Beskid Żywiecki
PLH120013 Pieniny
PLH120021 Cerkiew w Łosiu koło Ropy
PLH120037 Podkowce w Szczawnicy
PLH120002 Czarna Orawa
PLH120026 Polana Biały Potok
PLH120024 Dolina Białki
PLH120016 Torfowiska Orawsko-Nowotarskie
PLH180013 Góry Słonne
PLH180018 Trzciana
PLH120022 Grota Zbójnicka na Łopieniu
Aktywna ochrona
Strategie zarządzania
Edukacja
Europejski program Natura 2000 ma na celu utworzenie spójnej sieci obszarów ochrony siedlisk przyrodniczych i gatunków szczególnie zagrożonych
w skali Europy. Na terenie polskich Karpat zaprojektowano ponad 30 Specjalnych
Obszarów Ochrony Siedlisk i Obszarów Specjalnej Ochrony Ptaków.
Tworzenie sieci Natura 2000 spotyka się z licznymi problemami organizacyjnymi, dezinformacją i oporem społecznym. Stąd pomysł, aby wspólnie z instytucjami zarządzającymi, ekspertami i stronami zainteresowanymi zebrać informacje istotne dla planowania przestrzennego na obszarach sieci.
Na ich podstawie dla każdego z obszarów zostanie uzgodniona strategia zarządzania, która zawierać będzie między innymi:
• dane o zasobach przyrodniczych i kulturowych oraz uwarunkowaniach
socjo-ekonomicznych;
• wskazania do niezbędnych działań ochronnych;
• opis konfliktów i propozycje ich rozwiązania.
System informacji
Materiały te zostaną wykorzystane w planach zadań ochronnych lub w planach
ochrony obszarów Natura 2000, a także pomogą w podejmowaniu decyzji dotyczących zagospodarowania przestrzennego.
Istotny jest również powszechny dostęp do informacji o siedliskach przyrodniczych i gatunkach, które chronimy w sieci Natura 2000. Dlatego w ramach projektu powstanie system informacyjny udostępniony na stronie internetowej.
Skuteczna ochrona przyrody to nie tylko obejmowanie ochroną prawną kolejnych obszarów, ale przede wszystkim przemyślane i właściwie zaplanowane
działania ochronne, m.in. zabiegi aktywnej ochrony siedlisk przyrodniczych.
Dla efektywnej ochrony kluczowe są również akceptacja i zaangażowanie lokalnych społeczności, a także wiedza na temat wartości chronionych zasobów
przyrodniczych.
Projekt „Natura 2000 w Karpatach” obejmuje wprowadzenie pilotażowych
działań na rzecz czynnej ochrony szczególnie cennych siedlisk przyrodniczych,
m.in. górskich polan, torfowisk, młak oraz terenów leśnych. Podjęte zostaną
także prace, których celem jest zapobieganie szkodom wywoływanym przez
chronione gatunki drapieżników.
W ramach projektu „Natura 2000 w Karpatach” zaplanowano szereg działań
edukacyjnych. Przygotowane zostaną programy edukacyjne, skierowane m.in.
do uczniów szkół podstawowych i gimnazjalnych, których celem będzie upowszechnianie wiedzy o zasobach przyrodniczych i kulturowych Karpat, a także
konkursy, wystawy i wydawnictwa.
Projekt „Optymalizacja wykorzystania zasobów sieci Natura 2000 dla zrównoważonego rozwoju w Karpatach” realizowany jest w Instytucie Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w ramach Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego (Islandia, Liechtenstein, Norwegia).
Kraków 2009
Natura 2000 w Karpatach TATRY
• Zaangażowanie lokalnych społeczności i instytucji oraz środowiska naukowego do współtworzenia sieci Natura 2000 na rzecz racjonalnej ochrony
przyrody w Karpatach.
• Wypracowanie strategii zarządzania obszarami Natura 2000 oraz pilotażowe wdrożenie działań na rzecz aktywnej ochrony siedlisk przyrodniczych.
• Stworzenie systemu przepływu i udostępniania informacji o obszarach
Natura 2000.
• Upowszechnienie wiedzy o zasobach przyrodniczych i kulturowych Karpat
(programy edukacyjne, konkursy).
• Określenie istniejących i potencjalnych konfliktów między rozwojem gospodarczym i ochroną przyrody oraz wskazanie sposobów ich rozwiązania.
Natura 2000 w Karpatach PIENINY
Cele projektu:
Obszary NATURA 2000 w Karpatach
Projekt Optymalizacja wykorzystania zasobów sieci Natura 2000 dla zrównoważonego rozwoju w Karpatach
(PL1080) realizowany jest na terenie polskich Karpat, położonych w trzech województwach: małopolskim,
podkarpackim i śląskim. Wdrażany będzie w latach 2007-2011.
Strona projektu: www.iop.krakow.pl/karpaty
31
Projekt współfinansowany przez:
Wojewodę Małopolskiego i Wojewodę Podkarpackiego.
Tekst: Bogusław Kozik, Iwona Wróbel
Projekt serii, skład i łamanie: Larus Studio Witold Ziaja
Projekt okładki: Edward Bobeł
Wydrukowano na papierze ekologicznym.
31
O PROJEKCIE
Download