afazja - neurologopedia - malgosia12333

afazja.doc
(184 KB) Pobierz
Formalna definicja afazji brzmi:
Afazja to spowodowane organicznym uszkodzeniem odpowiednich struktur mózgowych
częściowe lub całkowite zaburzenie mechanizmów programujących czynności mowy u
człowieka, który już uprzednio opanował te czynności .
[1]
Dosłownie "afazja" oznacza całkowitą utratę zdolności do mowy (przedrostek a-) i w niektórych
krajach anglojęzycznych stosuje się dodatkowo pojęcie "dysfazja" w celu określenia większości
przypadków, kiedy funkcje językowe są zaburzone, ale nie są całkowicie zniesione . W
polskojęzycznym piśmiennictwie i w praktyce medycznej takie rozdzielenie tych pojęć nie
przyjęło się i termin "dysfazja" nie jest używany, ewentualnie w odniesieniu do zaburzeń
rozwojowych u dzieci .
[2]
[3][4]
Afazja to sytuacja, w jakiej osoba chora, która dotychczas nie miała żadnych problemów z
funkcjami językowymi – ma trudności z mówieniem lub rozumieniem mowy, ma również
problemy z pisaniem i czytaniem. Objawy polegające tylko na trudnościach z pisaniem lub
czytaniem, bez zaburzeń mowy jako takiej, traktowane są osobno, jako aleksja (bądź dysleksja
nabyta) i agrafia (lub dysgrafia nabyta).
Pojęcie afazji nie dotyczy żadnej konkretnej choroby, opisuje pewną grupę objawów
wywołanych uszkodzeniem mózgu, którego przyczyny mogą być różne. Afazja powstaje w
wyniku uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego bez względu na czynnik, który je
wywołuje. Najczęściej uszkodzenie powstaje w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego, udaru
mózgu, procesu ekspansywnego, bądź procesu neurodegeneracyjnego prowadzącego do
otępienia, tak więc afazja jest często kojarzona z tymi właśnie chorobami. Jest objawem
ogniskowym, a więc jednoznacznie potwierdza zaburzenie neurologiczne i teoretycznie pozwala
na wnioskowanie o lokalizacji uszkodzenia w mózgu. Współcześnie wiemy, że zaburzenia
mowy nie powstają tylko i wyłącznie po zniszczeniu tzw. "ośrodków mowy" – tkanki nerwowej
w określonej części kory mózgu na powierzchni lewej półkuli. Afazja może powstać także w
wyniku uszkodzenia prawej półkuli, struktur podkorowych i wzgórza, jak i włókien nerwowych
łączących "ośrodki mowy" z innymi okolicami kory mózgu, bądź ze strukturami podkorowymi i
wzgórzem
.
[4][5][6][7]
Afazja nie jest wynikiem niedowładu, paraliżu, czy niedoczulicy mięśni artykulacyjnych narządu
mowy (tj. mięśni krtani, języka, podniebienia, ust itp.). Zaburzenia takie, jak też zaburzenia
mowy wywołane uszkodzeniem móżdżku i obwodowego układu nerwowego zaliczane są do
dyzartrii. Afazja nie jest więc zaburzeniem w zakresie kontroli motorycznej mięśni aparatu
artykulacyjnego, ani zaburzeniem percepcji słuchowej jako takiej – dotyczy bezpośrednio
funkcji językowych.
Niemożność porozumienia się z otoczeniem, utrata zdolności do przekładania myśli na słowa,
jest doświadczeniem niezwykle traumatycznym. Prowadzi do izolacji osoby chorej od
najbliższych i całego społeczeństwa. Dlatego niezmiernie istotne jest aby każdy, kto ma kontakt
z osobą dotkniętą takim inwalidztwem, posiadał pewną minimalną wiedzę na ten temat. Brak
zrozumienia osoby chorej i nieumiejętne nawiązywanie z nią kontaktu może wywoływać lęk u
osób najbliższych i dodatkowo pogłębiać izolację osoby chorej. Może się też niekiedy zdarzyć,
że otoczenie osoby chorej, a nawet i najbliżsi, w ogóle zaniechają prób nawiązania głębszego
kontaktu, spychając osobę chorą na margines grupy rodzinnej, deprecjonując i ignorując jej
potrzeby i możliwości. Brak wiedzy o afazji może niekiedy prowadzić nawet do sytuacji, w
jakiej osoby postronne a nawet najbliżsi przypisują objawy afazji niskiej inteligencji, chorobie
psychicznej, czy złej woli osoby chorej[potrzebne źródło]. Tymczasem afazja jest zaburzeniem spotykanym
dość często i warto podkreślić, że nie wiąże się z przemianą osoby chorej w kogoś złośliwego,
ani z drastycznym ograniczeniem jej zdolności intelektualnych. Afazja nie jest też zaburzeniem
myślenia . Oczywiście może się zdarzyć, że w wyniku choroby neurologicznej wywołującej
objawy afazji uszkodzenie mózgu prowadzi także i do innych problemów, łącznie z degradacją
intelektualną, niemniej jednak nie są to zjawiska zależne od afazji. Rehabilitacją osób
cierpiących z powodu afazji w zakresie funkcji językowych zajmują się neuropsycholodzy i
logopedzi.
[4]
Różne postacie afazji [edytuj]
Dwa główne typy afazji [edytuj]
Klasyczne opisy afazji zostały poczynione w XIX wieku przez europejskich lekarzy Broca i
Wernickego, kształtując myślenie o afazji jako zaburzeniach dających się podzielić na co
najmniej dwie kategorie. Jedną jest zaburzenie dotyczące generowania mowy, kiedy osoba chora
ma trudności z wypowiadaniem słów. Drugą kategorią są zaburzenia związane z rozumieniem
mowy. Najczęściej jednak spotyka się afazje mieszane, gdzie występują elementy obu tych
kategorii zaburzeń. Warto jednak zauważyć, że doniesienia na temat afazji pojawiały się już
wcześniej, w papirusie Edwina Smitha, u Hipokratesa, i później w XVI wieku, jednak
najwyraźniej nie były one wystarczające, by wzbudzić zainteresowanie większości lekarzy .
[5]
Lokalizacja ośrodków mowy lewej półkuli
Afazja Broki [edytuj]
Paul Broca w drugiej połowie XIX wieku przedstawił przypadek pacjenta, który rozumiał
wszystko, co do niego mówiono, lecz sam nie mógł nic powiedzieć, z wyjątkiem wulgaryzmów
wypowiadanych w stanie napięcia emocjonalnego, oraz nic nie znaczącego "tan", czemu
towarzyszyła zróżnicowana gestykulacja . Człowiek ten wkrótce zmarł, zaś Broca wykonał
sekcję mózgu i znalazł uszkodzenie na bocznej powierzchni płata czołowego lewej półkuli (tj. w
obrębie tylnej części dolnego zakrętu czołowego lewego). Broca powiązał to uszkodzenie ze
stwierdzonymi zaburzeniami mowy, jakie nazwał afemią. Termin "afazja" został przyjęty
później, zaś wskazana przez Broca okolica lewej półkuli mózgu została nazwana ośrodkiem
Broki, czy też "ruchowym ośrodkiem mowy". Ruchowym, motorycznym, ponieważ jej funkcje
wiązano z tworzeniem mowy, jej generowaniem, a pojęcie "ruchowy" czy "motoryczny" w
[8][9]
neurofizjologii jest stosowane właśnie dla takiego charakteru czynności struktur nerwowych.
Afazja Broki charakteryzuje się tym, że osoba chora ma zniesioną prawie całkowicie zdolność
do mówienia, przy zachowanej, prawie całkowicie, zdolności do rozumienia mowy. Osoba chora
właściwie nie mówi spontanicznie, ma poważne trudności w powtarzaniu słów wypowiadanych
przez inne osoby, podobnie też ma trudności z nazywaniem pokazywanych jej przedmiotów, nie
jest w stanie czytać, ani pisać. Przy tym sprawność mięśni aparatu artykulacyjnego może być
właściwie zachowana, jak też osoba chora może wydawać inne dźwięki, nie będące mową
(zazwyczaj jednak zaburzeniom mowy towarzyszy apraksja ust i języka – osoba chora ma
trudności np. z gwizdaniem, choć może poruszać ustami i językiem). Sytuacja, kiedy osoba
chora jest w stanie wypowiedzieć jedynie parę sylab, lub nawet słowo, czy kilka słów, lecz nic
ponadto i wciąż te słowa powtarza, opisuje się mianem embolu. Niekiedy może być to
wulgaryzm, a niekiedy fragment modlitwy – uważa się, że istnieją pewne słowa używane tak
często, że określa się je mianem automatyzmów, i można oczekiwać, że takie automatyzmy w
afazji zostaną zachowane, lub będą powracać jako pierwsze w wyniku terapii logopedycznej.
Jeżeli osoba chora mówi, to mowa nie jest płynna, jest sylabizowana, zaś wypowiedzenie
prostych słów wymaga czasu i sporego wysiłku. W mowie mogą być obecne zniekształcenia
głosek – parafazje głoskowe. Jeżeli osoba chora mówi więcej, mowa cechuje się zredukowaną
gramatyką, łatwiej jest wówczas wypowiadać rzeczowniki i czasowniki, lecz inne elementy takie
jak przymiotniki, są bardzo zredukowane, jeżeli w ogóle występują (agramatyzm, styl
telegraficzny). Dodatkowo dużą trudność mogą sprawiać perseweracje, czyli takie sytuacje, w
których osoba chora powtarza słowa wcześniej już powiedziane, nie mogąc tego powstrzymać,
zupełnie bezwiednie. Współcześnie prowadzone badania sugerują, że do wywołania pełnych
objawów afazji Broki musi zostać uszkodzona znacznie większa część kory mózgu i związanej z
nią istoty białej (włókien nerwowych) niż tylko rejon nazywany "ośrodkiem Broki". Co ciekawe,
przypadek opisany przez Broca cechował się znacznie bardziej rozległym uszkodzeniem niż
tylko samego "ośrodka Broki". Uszkodzenie ograniczone do takiej lokalizacji nie wywołuje
wszystkich objawów, dotyczy prawie wyłącznie mowy, ale niekoniecznie czytania i pisania
(afemia wg współczesnej nomenklatury) .
[4]
Afazja Wernickego [edytuj]
Niedługo po doniesieniach Broki Carl Wernicke przedstawił przypadki pacjentów, którzy
potrafili mówić w zasadzie normalnie, lecz nie rozumieli mowy własnej i innych osób. U takich
pacjentów zlokalizowano uszkodzenie bocznej powierzchni lewego płata skroniowego, a
dokładniej – uszkodzenie tylnej części górnego zakrętu skroniowego lewego. Obszar ten po dziś
dzień nazywa się okolicą Wernickego, bądź "czuciowym ośrodkiem mowy". Czuciowym, lub
sensorycznym dlatego, że jego funkcje powiązano z odbieraniem mowy, z rozumieniem języka,
a w neurofizjologii pojęcie "czuciowy" określa właśnie struktury zajmujące się odbieraniem i
interpretowaniem informacji pochodzącej z narządu zmysłu. W przypadku tej afazji mowa jest
płynna, z normalną melodyjnością i intonacją. Poszczególne słowa wypowiadane są bez wysiłku,
zupełnie normalnie. Jednakże słów tych jest bardzo dużo. W cięższych przypadkach osoba chora
może mówić tak wiele, że ma to charakter nachalny, rozmówca nie jest dopuszczany do głosu, a
jeśli taka niekończąca się wypowiedź zostanie zahamowana, po chwili znowu pojawi się potok
słów. W tej afazji zasadniczo nie sposób mówienia lecz to, co jest mówione, ulega zaburzeniu.
Mowa zawiera słowa użyte niezgodnie ze swym znaczeniem, niekiedy można odnieść wrażenie,
jakoby były one dobierane losowo. Zastępowanie właściwych słów innymi określa się mianem
parafazji werbalnych (semantycznych). Czasami mogą też występować inne zniekształcenia słów
o charakterze fonetycznym (co może budzić duże rozbawienie u osób postronnych), słowa w
zdaniu mogą być zestawione niegramatycznie, nielogicznie, tak, że nie wiadomo, o czym osoba
chora mówi. W cięższych przypadkach mogą występować również słowa tak zniekształcone, że
mają one charakter raczej tworów słowopodobnych i nie mają odpowiednika w języku
ojczystym. W takich sytuacjach to, co mówi osoba chora, jest już całkowicie pozbawione sensu
(tzw. żargonafazja, mowa żargonowa). Dodatkowo w mowie osób chorych mogą też
występować perseweracje, a więc bezwiednie powtarzanie wcześniej wypowiadanych, czy
usłyszanych słów, czy ich fragmentów. W tej afazji zaburzone jest również pisanie, jak i
czytanie, zaś głębokość tych deficytów odpowiada stopniu nasilenia afazji. Osoba chora nie jest
w stanie powtarzać słów wypowiadanych przez inne osoby, ani nazywać pokazywanych
obiektów, ma też poważne trudności z czytaniem i pisaniem, lecz nie dla tego, że nie może
mówić, lecz dla tego, że jej reakcje są błędne – osoba chora ujawnia w takich sytuacjach objawy
afazji Wernickego. Zazwyczaj, co jest charakterystyczne dla tej afazji, osoba chora nie posiada
pełnego wglądu w swoje zaburzenia, nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, że nie rozumie
mowy i że z jej mową jest coś nie w porządku. Współcześnie prowadzone badania sugerują, że
do wywołania pełnych objawów afazji Wernickego musi zostać uszkodzony znacznie
rozleglejszy obszar mózgu niż tylko "ośrodek Wernickego". Uszkodzenia zlokalizowane
wyłącznie w jego obrębie wywołują mniej objawów (czysta głuchota słów wg współczesnej
nomenklatury) .
[4]
Klasyfikacje zaburzeń afatycznych [edytuj]
Objawy afazji charakteryzują się dużą złożonością i niepowtarzalnością, stąd też istnieje wiele
propozycji podziału tych objawów. Niektóre klasyfikacje za kryterium przyjmują lokalizację
uszkodzenia w mózgu, inne zaś – objawy kliniczne. Jeszcze inne klasyfikacje nawiązują do dość
oryginalnych koncepcji teoretycznych. Część z klasyfikacji jest ogólnikowa i powierzchowna,
natomiast są też i takie, które niezwykle szczegółowo opisują detale objawów. Sposób
ujmowania problematyki jest wreszcie odmienny w zależności od tego, czy autor danej
klasyfikacji jest lekarzem, psychologiem, logopedą, czy lingwistą. Tutaj zaprezentowano jedynie
kilka najczęściej spotykanych koncepcji, układając je w porządku logicznym tak, aby pokrewne
koncepcje następowały po sobie w porządku chronologicznym, z wyjątkiem pierwszej –
najbardziej popularnej, najprostszej i prawdopodobnie, najbardziej praktycznej i ostatniej,
najbardziej drobiazgowej z przedstawianych.
Klasyfikacja Weisenburga i McBride [edytuj]
Najprostszą i najbardziej popularną jest klasyfikacja T.H. Weisenburga i K.E. McBride z lat 30.
XX wieku. Klasyfikacja ta znajduje powszechne zastosowanie z medycynie:


Afazja głównie ekspresyjna, ruchowa, motoryczna – gdy przeważają objawy
związane z zaburzeniami mówienia.

Afazja głównie impresyjna, czuciowa, sensoryczna – gdy przeważają objawy
związane z zaburzeniami rozumienia.
Afazja mieszana (czuciowo-ruchowa) – gdy występują objawy zarówno zaburzeń
mówienia, jak i rozumienia.
Afazja całkowita, totalna, globalna – gdy występuje całkowita lub prawie całkowita
niezdolność mówienia i rozumienia.


Afazja amnestyczna, nominalna, nominacyjna, anomia – gdy główne problemy
polegają na trudnościach z nazywaniem obiektów i odnajdywaniem potrzebnych słów w
trakcie konwersacji (objawy te są obecne w każdej afazji, ale mogą występować także
oddzielnie, najczęściej jako stan zejściowy po poważniejszych zaburzeniach
afatycznych).
Klasyfikacja A. Łurii [edytuj]
W Polsce dużą popularnością cieszy się koncepcja A.R. Łurii :
[10]
Afazje związane z zaburzeniami mowy ekspresyjnej:

Eferentna ruchowa (kinetyczna) – powstaje na skutek uszkodzenia ośrodka Broki.
Opis objawów jest generalnie tożsamy z przedstawioną powyżej charakterystyką afazji
Broki. Głównym problemem w tym zaburzeniu, zdaniem Łurii, jest nie tylko trudność
artykulacji, ale też trudność modyfikacji artykułowanych głosek, oraz zaburzenie
sekwencji precyzyjnych ruchów aparatu artykulacyjnego. „Melodia kinetyczna” mowy
„przeradza się w serię izolowanych ruchów”. Mowa traci więc swą melodyjność i
płynność. Takiej afazji towarzyszą perseweracje, które w cięższych przypadkach mogą
zdominować mowę osoby chorej całkowicie.
Aferentna ruchowa (kinestetyczna) – powstaje w wyniku uszkodzenia zakrętu
zaśrodkowego w obrębie kory czuciowej dla aparatu artykulacyjnego. Zdaniem Łurii,
zaburzenie czucia z aparatu artykulacyjnego dezorganizuje proces generowania mowy, co
podkreślił w nazwie tej kategorii afazji (impulsacja aferentna = impulsacja dochodząca).
W takiej sytuacji niemożliwe jest wykonanie precyzyjnych ruchów języka, ust, warg i
krtani, dzięki którym powstaje mowa (choć działanie kory motorycznej może być
prawidłowe). W tym zaburzeniu możliwe jest mieszanie się głosek przedniojęzykowych,
lub wargowych. Ponieważ podobne objawy stwierdza się w piśmie takich pacjentów,
Łuria postulował, że proces artykułowania głosek jest również niezbędny dla czynności
pisania. Takiej afazji towarzyszyć mogą pewne postacie apraksji, gdzie z powodu braku
zdolności czuciowych, wykonywanie precyzyjnych ruchów jest ograniczone. W
cięższych przypadkach osoba chora może mieć spore trudności z ułożeniem warg,
języka, tak, aby wypowiadać głoski.


Afazja dynamiczna – W tym zaburzeniu nie obserwuje się trudności z artykułowaniem
głosek, rozumieniem słów ani z rozumieniem konstrukcji logiczno-gramatycznej. Jest to
zaburzenie o tyle intrygujące, że wszelkie formalne aspekty mowy, uwzględniane w
afazji, nie są zaburzone (nazywanie, powtarzanie, rozumienie, czytanie, pisanie).
Tymczasem osoba chora ma trudności z formułowaniem nowego przekazu werbalnego
„od siebie”, integrującego aspekty leksykalne, semantyczne i pamięciowe (mowa
narracyjna, logiczna, opowieściowa, ang. propositional speech). Osoba chora może
spontanicznie powtarzać słowa swego rozmówcy (echolalia) i udzielać prostych
stereotypowych odpowiedzi na proste pytania. Jednakże nie jest w stanie udzielić
bardziej złożonej odpowiedzi, wyrażającej jej własną inwencję i poglądy, ani prowadzić
logicznej dyskusji. Łuria skłaniał się ku tezie, że w tym zaburzeniu defekt dotyczy
bardziej orzekającej funkcji mowy, przytaczał też publikacje swych współpracowników,
w jakich stwierdzono, że w tym zaburzeniu pacjenci „potrzebują pięć do sześciu razy
więcej czasu na odnalezienie czasowników niż rzeczowników”. Współcześnie pojawiają
się sugestie, że taka postać zaburzenia (jeżeli w ogóle może być uznana za afazję, a nie
np. zaburzenia funkcji wykonawczych) może mieć różne postacie. Opisywano przypadki,
gdzie w istocie pacjenci mają ogromną trudność z czasownikami, ale także i takie, gdzie
tych trudności nie mieli . Z pewnego punktu widzenia opisywane pod tym pojęciem
zaburzenia można wykluczyć z afazji i uznać je za zaburzenia funkcji wykonawczych,
tym bardziej, że powstają one w wyniku uszkodzenia kory przedczołowej.
[11]
Afazje związane z zaburzeniami mowy impresyjnej:
Akustyczno-gnostyczna lub sensoryczna (Wernickego) – powstaje na skutek
uszkodzenia ośrodka Wernickego. Opis objawów jest generalnie taki sam, jak w
przypadku przedstawionej powyżej afazji Wernickego. W skrócie: osoba chora nie
rozumie mowy własnej i innych, choć potrafi całkiem sprawnie mówić, a jej mowa ma
charakter płynny bez zaburzeń artykulacji. Mowa jest jednak agramatyczna, żargonowa,
niezrozumiała, często ma postać słowotoku. Występują parafazje werbalne. Osoba chora
ma również duże trudności z czytaniem i pisaniem. W lżejszej postaci może rozumieć
proste słowa, w cięższej – nie rozumie żadnych. W czasie powstania i publikowania tej
koncepcji Łuria położył kamień milowy pod rozumienie tej postaci afazji. Polemizował
bowiem z wcześniejszymi koncepcjami, które zbyt abstrakcyjnie podchodziły do tego
zagadnienia i wskazywał na badania wykluczające podłoże tego zaburzenia w
uszkodzeniu percepcji słuchowej jako takiej, czy w obniżeniu inteligencji. Jego zdaniem
dominującym problemem jest tutaj utrata zdolności do różnicowania spośród
odbieranych dźwięków cech charakteryzujących ludzką mowę (utrata słuchu
fonematycznego). Przy mniej nasilonych zaburzeniach deficyt ten ujawnia się w postaci
trudności w różnicowaniu podobnych fonemów. Warto zauważyć, że niektóre
współczesne badania negują pogląd o specyficzności i wyłączności zaburzeń słuchu
fonematycznego względem afazji Wernickego .

[12]
Akustyczno-mnestyczna – powstaje, kiedy uszkodzenie tylnej części lewego płata
skroniowego nie niszczy całkowicie okolicy Wernickego, choć sprawia, że nie
funkcjonuje ona prawidłowo. Charakter zaburzeń Łuria streścił w nazwie – zaburzenia
mnestyczne, odnoszące się do pamięci. Osoba chora nie ma trudności w generowaniu
mowy, zaś potencjalnie zdolność rozumienia jest względnie zachowana – zdaniem Łurii
słuch fonematyczny jest w tym zaburzeniu względnie zachowany. Jednak deficyt nasila
się wraz ze wzrostem ilości napływających informacji. Tym samym osoba chora może
dobrze różnicować pojedyncze fonemy, jednak będzie miała trudności w bardziej
złożonych sytuacjach, np. przy powtarzaniu kilku głosek jednocześnie, lub kilku słów.
Tym samym cechą charakterystyczną jest to, że kiedy osoba chora ma powtórzyć trzy lub
cztery słowa, powtórzy jedynie dwa, lub trzy początkowe. Deficyt ten rzutuje na
zdolność rozumienia dłuższych wypowiedzi – osoba chora nie ma trudności w
różnicowaniu fonemów, ale wydaje się, że ma kłopot z utrzymaniem w ognisku uwagi i
w pamięci roboczej większej ilości danych słuchowych. Niekiedy mówi się tutaj o
uszkodzeniu słuchowej pamięci werbalnej. Przy czym osoba chora nie musi mieć wcale
ogólnych trudności z pamięcią (tj. z uczeniem się nowego materiału – to nie jest
amnezja). Dodatkowo mogą występować cechy afazji amnestycznej i parafazje werbalne.


Semantyczna – powstaje w wyniku uszkodzenia okolicy na styku płatów
ciemieniowego, skroniowego i potylicznego. W tym zaburzeniu osoba chora może
różnicować fonemy, rozumieć poszczególne słowa, pamiętać to, co inne osoby
powiedziały przed chwilą, jednak mimo to ma spore trudności w zrozumieniu tego, co
mówią inni. Pojęcie "afazji semantycznej" wprowadził w 1926 roku J. Head. Zdaniem
Łurii „struktura akustyczna mowy jest zachowana i nie występuje znamienne dla afazji
sensorycznej wyobcowanie znaczenia wyrazu” . Trudności pojawiają się w sytuacji,
kiedy zrozumienie sentencji wymaga wykroczenia poza znaczenie pojedynczych słów. W
tym zaburzeniu traci się zdolność rozumienia złożonych konstrukcji przyimkowych,
przymiotnikowych, przysłówkowych, zależnych od szyku i innych elementów ogólnie
określanych mianem logiczno-gramatycznych. Generalnie – osoba chora ma trudności z
pojęciem sensu wypowiedzi.
[10]
Klasyfikacja Jadwigi Szumskiej [edytuj]
Klasyfikacja ta została opracowana przez Zespół Neurochirurgii Centrum Medycyny
Doświadczalnej i Klinicznej Polskiej Akademii Nauk i nawiązuje do koncepcji A.R. Łurii:
[13]
Afazja czołowa (ruchowa):

a) afazja wieczka czołowego (afazja Broki);
b) zaburzenia mowy wywołane uszkodzeniem dodatkowej okolicy motorycznej (bardzo
specyficzny obraz zaburzeń, obserwowany zwykle po operacji tylnej okolicy czołowej
przystrzałkowej, gdzie chorzy nagle tracą całkowicie zdolność mówienia, aby równie
nagle ją odzyskać w 3 do 5 dni po zabiegu);
c) zaburzenia mowy wywołane uszkodzeniem okolicy przedczołowej (afazja dynamiczna
w klasyfikacji Łurii).

Afazja skroniowa (słuchowa, afazja Wernickego).

Afazja ciemieniowa:
a) afazja wieczka czołowo-ciemieniowego (aferentna afazja motoryczna w klasyfikacji
Łurii);
b) afazja ciemieniowo-potyliczna (afazja semantyczna w klasyfikacji Łurii);
c) afazja ciemieniowo-skroniowo-potyliczna (niejednorodny obraz zaburzenia, z
możliwym współwystępowaniem akalkulii i agnozji wzrokowo-przestrzennej).
...
Plik z chomika:
malgosia12333
Inne pliki z tego folderu:


AFAZJA~3.DOC (38 KB)
 afazja.doc (184 KB)
Afazja_-_utrataOznajomoĩ›ci_jÄ™zyka.pdf (52 KB)
Inne foldery tego chomika:
Zgłoś jeśli naruszono regulamin



Strona główna
Aktualności
Kontakt


Dział Pomocy
Opinie


Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Copyright © 2012 Chomikuj.pl