THE METROPOLITAN OPERA: LIVE IN HD Jedna z

advertisement
THE METROPOLITAN OPERA: LIVE IN HD
Jedna z najsłynniejszych oper świata – TOSCA Pucciniego – ponownie
w gwiazdorskiej obsadzie i ponownie na dużym ekranie,
tym razem z Patricią Racette i Robertem Alagną w głównych rolach.
Kontrowersyjna inscenizacja operowego thrillera będzie transmitowana
po raz drugi w ramach cyklu „The Met: Live in HD”.
TRANSMISJA LIVE: SOBOTA, 9 LISTOPADA 2013, 18:55
Listę miejsc, gdzie w Polsce można obejrzeć „Toscę”,
znajdą Państwo w dalszej części materiału.
W dalszej części materiału znajdą Państwo: streszczenie libretta, artykuł o transmitowanej
inscenizacji, biogramy artystów i informacje o cyklu transmisji The Met: Live in HD.
KLIKNIJ TUTAJ, BY POBRAĆ ZDJĘCIA I PLIKI WIDEO
(Hasło: met13photos)
THE MET: LIVE IN HD
„Tosca” Giacoma Pucciniego
Prowadzenie podczas transmisji: Renée Fleming
Zbiegły więzień polityczny, pełen radości życia malarz, zazdrosna śpiewaczka, bezwzględny i lubieżny
szef policji, a do tego przesłuchania, tortury, dwa zabójstwa oraz samobójstwo. Met przypomni
dyskusyjną inscenizację operowego thrillera (reż. Luc Bondy), lecz w nowej obsadzie. Tę Toscę
nowojorski teatr transmitował po raz pierwszy w 2009 roku. W tytułową postać wcieliła się wtedy
Karita Mattila. Teraz wystąpi Patricia Racette, którą z kolei można było podziwiać w
transmitowanym także w 2009 roku innym hicie pióra Pucciniego – w Madame Butterfly, a rok
wcześniej – w Peterze Grimesie Brittena. W postać Cavaradossiego, ukochanego heroiny, wcieli się
Roberto Alagna. Operę o Florii Tosce od dyrygenckiego pulpitu poprowadzi Riccardo Frizza.
Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym dwie 30-minutowe przerwy, po pierwszym
i po drugim akcie).
GWIAZDY TOSKI
1
CYTATY Z PRASY:
„Racette przepełnia wykonywaną przez siebie partię Toski zazdrością i pasją. Alagna jest pełnym
życia Cavaradossim. Słuchanie jego tenoru sprawia przyjemność”. — Huffington Post
„[Patricia Racette] ożywia graną przez siebie postać, przenosi ją do realnego wymiaru i ciągle
rozwija”. — The New York Times
„Surowość dekoracji uwydatnia ponury nastrój dzieła i pozwala muzyce wybuchnąć z dodatkową
siłą”. — The New York Times
ZDJĘCIA I KLIPY WIDEO
Kliknij tutaj, by pobrać (hasło: met13photos)
__________________________________________________________________________________________________________________
2
Giacomo Puccini (1858–1924)
Tosca
Opera (melodramat heroikomiczny) w trzech aktach (1900)
Libretto: Giuseppe Giacosa i Luigi Illica na podstawie sztuki Victoriena Sardou pod tym samym
tytułem
Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 21 września 2009 roku
Transmisja przedstawienia:
9 listopada 2013 | sobota | 18:55
Obsada:*
Richard Bernstein jako Cesare Angelotti
John Del Carlo jako Zakrystian
Roberto Alagna jako Mario Cavaradossi, malarz
Patricia Racette jako Floria Tosca, sławna śpiewaczka
George Gagnidze jako baron Scarpia, szef policji
Eduardo Valdes jako Spoletta
James Courtney jako Sciarrone
Seth Ewing-Crystal jako Pastuszek
Ryan Speedo Green jako Strażnik więzienny
Chór i orkiestra The Metropolitan Opera
Riccardo Frizza dyrygent
Realizatorzy:
Luc Bondy reżyseria
Richard Peduzzi scenografia
Milena Canonero kostiumy
Max Keller światło
Paula Williams asystent reżysera
Prowadzenie podczas transmisji:
Renée Fleming
Realizacja telewizyjna transmisji:
Matthew Diamond
Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym 2 przerwy). | Inscenizacja ta jest koprodukcją
The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Bayerische Staatsoper w Monachium i Teatro alla Scala w
Mediolanie.
* W kolejności śpiewania.
__________________________________________________________________________________________________________________
3
Treść opery
AKT PIERWSZY
Rzym, czerwiec 1800 roku. Cesare Angelotti – były już konsul dopiero co upadłej Republiki
Rzymskiej, którą na terenie miasta chwilę wcześniej utworzył Napoleon Bonaparte – zbiegł właśnie
z aresztu, gdzie był więziony z powodów politycznych. Wpada teraz do kościoła i ukrywa się w jednej
z kaplic.
W świątyni pojawiają się zakrystian i Mario Cavaradossi, który pracuje tutaj na obrazem Marii
Magdaleny. Jej rysy wyraźnie przypominają markizę Attavanti. Malarz widział ją kiedyś podczas
nabożeństwa, ale osobiście jej nie zna. Malując obraz, porównuje ciemnowłosą urodę swojej
ukochanej, śpiewaczki Florii Toski, z urodą blondynki, którą jest markiza.
Angelotti wychodzi z ukrycia. Cavaradossi, choć nie zna go dobrze, wita się z nim serdecznie jako ze
swoim politycznym sojusznikiem. Daje mu jedzenie, ale zaraz potem nakazuje Angelottiemu ukryć
się z powrotem, słyszy bowiem głos nadchodzącej Toski.
Przywitawszy się z ukochanym, śpiewaczka zaczyna być podejrzliwa. Zazdrośnie wypytuje
Cavaradossiego, z kim przed chwilą rozmawiał, przypomina mu również o ich wieczornym spotkaniu
w jego willi. Gdy na obrazie rozpoznaje markizę Attavanti, oskarża malarza o niewierność, choć ten
zapewnia ją o czystości swoich uczuć do niej.
Kiedy Tosca wychodzi, Angelotti ponownie wyłania się z ukrycia, by dokończyć rozmowę z
Cavaradossim. Przerywa ją słyszany z oddali wystrzał z armaty: to sygnał policji, która odkryła
ucieczkę więźnia. Obaj mężczyźni wybiegają z kościoła, malarz bowiem chce pomóc Angelottiemu i
ukryć go w swojej willi.
Wchodzi zakrystian z ministrantami, by przygotować kościół do uroczystej mszy z okazji
odniesionego właśnie zwycięstwa Austriaków nad Napoleonem, który do niedawna jeszcze rządził
Rzymem. Gwar wśród rozradowanych milknie, gdy w kościele pojawia się baron Scarpia, szef tajnej
policji, który poszukuje Angelottiego.
Tosca wraca do kościoła. Scarpia pokazuje jej dopiero co znaleziony podczas przeszukania świątyni
wachlarz z herbem Attavantich. Przekonana, że jej podejrzenia są uzasadnione, Tosca wybucha:
poprzysięga kochankowi zemstę, wybiega i śpieszy do willi Cavaradossiego, a Scarpia wysyła za nią
swoich ludzi, domyślając się, że Angelotti ukrył się właśnie u malarza.
Kiedy zgromadzeni w kościele śpiewają dziękczynne Te Deum, Scarpia snuje plan zdobycia Toski.
przerwa
AKT DRUGI
Wieczór tego samego dnia. W swoim pałacu, jedząc kolację, Scarpia rozkoszuje się myślą, że w końcu
ma władzę nad Toscą, której od dawna pożądał. Wchodzi szpieg Spoletta i informuje go, że nie mógł
natrafić na ślad Angelottiego, ale za to aresztował Cavaradossiego. Scarpia przesłuchuje malarza.
Obaj słyszą głos Toski, która właśnie śpiewa na odbywającym się w tym samym budynku koncercie.
Scarpia posyła po nią.
4
Śpiewaczka pojawia się w momencie, gdy jej ukochany zabierany jest na tortury. Przerażona tym
oraz pytaniami Scarpii, słysząc krzyki Cavaradossiego, Tosca zdradza kryjówkę zbiegłego więźnia.
Ponownie przyprowadzony malarz, choć ranny i oszołomiony, pojmuje, co Tosca zrobiła przed
chwilą, dlatego ze wzgardą odtrąca kochankę.
Pojawia się agent Sciarrone z wiadomością, że z frontu przyszła omyłkowa wiadomość: w bitwie
zwyciężył Napoleon, a nie dowodzący Austriakami Melas. Cavaradossi jako zwolennik Napoleona nie
może się powstrzymać, by wyrazić radość z tej informacji. Słysząc jego okrzyki zwycięstwa, Scarpia
natychmiast wydaje rozkaz: opozycjonista ma zostać rozstrzelany. Policjanci wyprowadzają malarza.
Baron, wracając do przerwanej kolacji, spokojnie sugeruje Tosce, że jeśli ta mu się odda, on ocali jej
kochanka. Tosca zwraca się do Boga – to w Jego ręce oddała swoje życie poświęcone sztuce i miłości.
Kiedy Spoletta informuję Scarpię, że Angelotti w chwili aresztowania popełnił samobójstwo, Tosca
przystaje na propozycję szefa policji. Baron, wydając nowe polecenia Spoletcie, udaje przed nią, że
nakazuje wykonać fałszywą egzekucję (trzeba zachować pozory). Po jej wykonaniu Cavaradossi
będzie mógł uciec. Scarpia podpisuje także list żelazny dla kochanków, aby bez przeszkód opuścili
Rzym. Kiedy zbliża się z nim do Toski, ta zabija go nożem, który wcześniej po kryjomu wzięła ze stołu,
i zabiera mu dokument.
przerwa
AKT TRZECI
Świt następnego dnia. Cavaradossi oczekuje egzekucji na tarasie zamku Świętego Anioła. Przekupuje
strażnika więziennego, by ten dostarczył Tosce list.
Ogarnięty wspomnieniami malarz poddaje się rozpaczy. Zjawia się Tosca. Opowiada ukochanemu o
tym, co się stało. Oboje chcą zapomnieć o przeszłości i zaczynają marzyć o czekającym ich szczęściu.
Tosca, jako że jest artystką, poucza Cavaradossiego, jak ma się zachowywać podczas fałszywej
egzekucji, a potem ukrywa się.
Rozpoczyna się wykonanie rozkazu Scarpii: żołnierze oddają salwę, Cavaradossi pada, oddział
odchodzi. Tosca ponagla kochanka, by ten wstał już, bo muszą uciekać. Kiedy orientuje się, że malarz
nie daje oznak życia, uświadamia sobie, jak bardzo Scarpia ją oszukał: ślepe pociski okazały się
prawdziwe. Nadbiega Spoletta, który odkrył, że śpiewaczka zamordowała barona. Tosca nie daje się
jednak aresztować. Krzycząc: „Scarpio, spotkamy się przed obliczem Boga!”, rzuca się z murów
zamku.
__________________________________________________________________________________________________________________
Bartłomiej Majchrzak
Tosca nie ucieka
Chyba wszyscy bez wyjątku inscenizatorzy Toski, od czasu jej powstania, nakazywali głównej
bohaterce tej opery uciekać przerażonej z pałacu Farnese zaraz po zamordowaniu przez nią barona
Scarpii – zresztą zgodnie z obszernymi didaskaliami, z których słynęli zarówno libreciści Pucciniego,
5
jak i sam kompozytor. Luc Bondy, realizując nowojorskie przedstawienie (później zobaczyła je
również publiczność mediolańskiej La Scali i monachijskiej Bayerische Staatsoper), nakazał Tosce
zostać w pokoju, razem z trupem Scarpii, i odpocząć na sofie po drastycznym rozwiązaniu przez nią
jej nierozwiązywalnego problemu. Czy w oczach reżysera główna bohaterka nie czuje strachu? Czy
jest wyrachowana i bezwzględna, że właśnie tak reaguje na zbrodnię, której przed chwilą dokonała?
To niejedyna drastyczna zmiana, jakiej dokonał Luc Bondy, interpretując jedną z najsłynniejszych
oper świata. Przede wszystkim odarł Toscę z historycznego kontekstu, by skupić się na tym, jak
dobitnie przedstawić widzom relacje panujące pomiędzy postaciami i jak wyraziście nakreślić ich
portrety psychologiczne. „Ani okrucieństwo, ani pożądanie połączone z cierpieniem nie są
przypisane konkretnym czasom – informował reżyser podczas pracy nad realizacją swojej wizji
opery Pucciniego. – Tosca jest jednocześnie opowieścią współczesną i starą. W moim przedstawieniu
chcę pokazać różnicę między ślepą pasją a zimną strategią”.
Dyrektor muzyczny Met James Levine, który wraz z Bondym przygotowywał ten spektakl, także
wskazywał na pozahistoryczną materię i uniwersalną wymowę dzieła. „W Tosce wspaniała muzyka
Pucciniego łączy się z melodramatyczną energią, której napięcie przywodzi na myśl wielkie filmy
Hitchcocka”.
Premiera przedstawienia (wrzesień 2009) została przyjęta przez publiczność Met z mieszanymi
uczuciami. Przywiązanych do tradycji widzów oburzyła decyzja Petera Gelba, dyrektora generalnego
nowojorskiej opery, by zdjąć z afisza pełną scenograficznego przepychu, graną od ćwierć wieku
inscenizację autorstwa Franca Zeffirellego i zastąpić ją czymś nowszym. Trudno jednak tę decyzję
uznać za niespodziewaną. Gelb ostrzegał na początku swojej kadencji (2006), że zamierza
wprowadzać radykalne zmiany i repertuar nowojorskiej opery nie będzie trzymał się tradycji.
Obietnicy nie złamał. Po blisko 8 latach rządów Gelba można stwierdzić, że w repertuarze Met zaszły
dość poważne zmiany. Mogą je zresztą obserwować nie tylko nowojorczycy: Gelb pokazał
kontrowersyjną Toscę całemu światu niespełna miesiąc po premierze, transmitując ją w ramach
cyklu The Metropolitan Opera: Live in HD. Teraz, cztery lata później, widzowie cyklu zobaczą ją jeszcze
raz, choć w innej obsadzie. Będzie to swoistego rodzaju sprawdzian, czy inscenizacja Bondy’ego
przetrwała próbę czasu (a tym samym, czy decyzja Gelba o przygotowaniu nowej Toski była
właściwa), ale będzie to również okazja do podziwiania wyjątkowych śpiewaków w wyjątkowym
dziele włoskiego weryzmu.
Puccini obejrzał wielką Sarah Bernhardt w La Tosce – sztuce specjalnie dla niej napisanej przez
Victoriena Sardou – i od razu zaczął myśleć o przełożeniu tego płomiennego melodramatu na język
opery. Pomysł dojrzewał kilka lat (w tym czasie kompozytor pracował nad Cyganerią), by w 1900
roku zostać finalnie zrealizowanym. Prapremierowe przedstawienie miało dość dramatyczny
przebieg. Pogłoski o bombie podłożonej w teatrze oraz niekoniecznie eleganckie zachowanie części
publiczności zmusiły dyrygenta do przerwania spektaklu i wznowienia go dopiero po względnym
uspokojeniu się widowni. Krytycy nie zostawili na Tosce suchej nitki. Do dziś wśród części
specjalistów panuje opinia, że to dzieło płytkie, wulgarne, pozbawione głębszych treści, ale
publiczność jest innego zdania – Tosca to jedna z najczęściej wystawianych oper na świecie. Jej dwa
fragmenty (aria tytułowej heroiny Żyłam sztuką, żyłam miłością oraz aria Cavaradossiego A gwiazdy
tak świeciły...) są znane nawet tym, którzy w do opery chodzą od święta.
__________________________________________________________________________________________________________________
6
PATRICIA RACETTE sopran
Floria Tosca, sławna śpiewaczka
Tę amerykańską artystkę, która ceniona jest na świecie nie tylko za walory głosowe, ale i za
wyjątkowe zdolności aktorskie, polscy widzowie cyklu The Met: Live in HD po raz pierwszy mogli
podziwiać w 2008 roku: wcieliła się w rolę owdowiałej nauczycielki Ellen Orford w transmitowanym
przedstawieniu Petera Grimesa G. Brittena. Niespodziewanie obejrzeliśmy ją także w marcu 2009
roku, kiedy to w ostatniej chwili zastąpiła chorą koleżankę mającą śpiewać tytułową partię w
transmitowanym przedstawieniu Madame Butterfly G. Pucciniego. Patricia Racette na co dzień
występuje we wszystkich ważniejszych teatrach operowych USA, ale zapraszana jest także przez
słynne europejskie sceny: od mediolańskiej La Scali po londyńską Covent Garden. Słynie z
interesujących interpretacji partii w operach L. Janáčka (tytułowe w Jenůfie i Katii Kabanowej), ale w
jej obszernym repertuarze znajdują się też główne role w operach G. Pucciniego, G. Verdiego, R.
Leoncavalla, G. Rossiniego czy F. Poulenca. Nie stroni także od występowania we współczesnych
operach i na koncertowej estradzie. Nagrała album z nietypowym dla siebie repertuarem: płyta Diva
on Detour to piosenki Edith Piaf, Stephena Sondheima, Cole Portera czy George’a Gershwina.
ROBERTO ALAGNA tenor
Mario Cavaradossi, malarz
Francuz włoskiego pochodzenia, słynący nie tylko z wyrazistej osobowości scenicznej i interesującej
barwy głosu, ale także z porywczego charakteru (w 2006 roku, podczas przedstawienia Aïdy w
mediolańskiej La Scali, niezadowolony z reakcji publiczności na zaśpiewaną właśnie przez siebie arię,
machnął ręką i zszedł ze sceny w środku aktu!). Zaraz po zdobyciu pierwszej nagrody w Konkursie
im. Luciana Pavarottiego (1998) wystąpił w Glyndebourne jako Alfredo w La traviacie G. Verdiego.
Dwa lata później, w tej samej roli, oklaskiwała go publiczność mediolańskiej La Scali, co było
początkiem jego międzynarodowej kariery. Wcześniej specjalizował się w repertuarze lirycznym, ale
teraz sięga po partie przeznaczone dla tenora bohaterskiego. Artysta za chwilę zostanie szczęśliwym
ojcem, czeka bowiem na przyjście na świat swojej córeczki. Mamą będzie także gwiazda The
Metropolitan Opera – polska sopranistka Aleksandra Kurzak. Para poznała się w londyńskiej Covent
Garden podczas pracy nad Napojem miłosnym G. Donizettiego.
GEORGE GAGNIDZE baryton
baron Scarpia, szef policji
Gruziński śpiewak po raz pierwszy wystąpił w Met w roku 2009, i to od razu w tytułowej roli:
zaśpiewał Verdiowskiego Rigoletta. W tym samym roku widzowie The Met: Live in HD oglądali go
jako barona Scarpię w transmitowanym przedstawieniu Toski G. Pucciniego (tę samą inscenizację
obejrzymy teraz i teraz artysta także wcieli się w postać demonicznego szefa tajnej policji). Urodzony
w Tbilisi. Kształcił się w tamtejszym konserwatorium. Nagrody zdobyte w wielu konkursach
wokalnych (którym patronowali lub przewodniczyli śpiewacy tej miary, co Elena Obrazcowa, Katia
Ricciarelli czy José Carreras) otworzyły mu drzwi na sceny najsłynniejszych teatrów operowych
świata. W swoim repertuarze ma najważniejsze partie barytonowe w operach W. A. Mozarta, G.
Verdiego, G. Rossiniego, M. Musorgskiego, P. I. Czajkowskiego czy R. Wagnera. Od 2007 roku często
współpracuje z dyrygentem Lorinem Maazelem.
7
RICCARDO FRIZZA dyrygent
Włoch. Ukończył Coservatorio di Musica w Mediolanie i Accademia Chigiana w Sienie. W latach 1994–
2000 ściśle współpracował z Orchestra Sinfonica di Brescia. Dyrygował jednocześnie wieloma
innymi włoskimi zespołami. Wkrótce zaczął prowadzić od dyrygenckiego pulpitu przedstawienia
operowe. Widzowie cyklu The Met: Live in HD mogli podziwiać jego umiejętności podczas transmisji
rzadko wystawianej Armidy G. Rossiniego. Artysta ma swoim operowym repertuarze przede
wszystkim kompozycje Włochów (G. Donizettiego, V. Belliniego, G. Verdiego), ale specjalizuje się
także w twórczości B. Martinů czy W. A. Mozarta. Do współpracy zapraszają go wszystkie
najważniejsze teatry operowe i orkiestry symfoniczne świata. Dyrygował podczas realizacji
debiutanckiej płyty urugwajskiego barytona Erwina Schrotta. Nagrywa często z peruwiańskim
tenorem Juanem Diegiem Flórezem. Wystąpił także w Polsce: w Filharmonii Wrocławskiej im. W.
Lutosławskiego.
LUC BONDY reżyser
Urodzony w Zurychu. Teatralnego fachu uczył się m.in. u Jacques’a Lecoqa. Swoją karierę zaczął od
reżyserowania przedstawień dramatycznych, a zadebiutował w 1971 roku, inscenizując Wariata i
zakonnicę Witkacego. Jest także dramaturgiem. Przez wiele lat pracował w hamburskim Thalia
Theater (początkowo jako asystent Lecoqa). W 1985 roku objął dyrekcję Schaubühne w Berlinie.
Współpracował z festiwalami tej miary, co Salzburger Festspiele czy Wiener Festwochen.
Inscenizował dramaty W. Shakespeare’a, A. Czechowa, W. Gombrowicza, S. Becketta, Ö. von Horvátha,
H. Ibsena i in. Yasmina Reza napisała specjalnie dla niego Sztukę hiszpańską. Od roku 1986 (wystawił
wtedy Così fan tutte W. A. Mozarta) reżyseruje opery. W kręgu jego zainteresowań leży twórczość G.
Verdiego, R. Straussa, B. Brittena, C. Monteverdiego czy G. F. Händla. Współpracuje z belgijskim
kompozytorem P. Boesmanem; jest autorem librett do jego oper (mi. in. do Opowieści zimowej według
W. Shakespeare’a i do Panny Julii według A. Strindberga).
__________________________________________________________________________________________________________________
O nowojorskiej Met i transmisjach
The Metropolitan Opera należy do ścisłej czołówki najlepszych teatrów świata. Jej siłą są przede
wszystkim wspaniałe głosy. Od ponad stu lat nie było prawdziwie wielkiej śpiewaczki czy śpiewaka,
którzy nie pragnęliby wystąpić na scenie Met (tak nazywają swój teatr nowojorczycy). Także Polacy
– obecnie Aleksandra Kurzak, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, a wcześniej Teresa Żylis-Gara,
Małgorzata Walewska, Wiesław Ochman, Adam Didur i przede wszystkim wyjątkowo ubóstwiana
przez Amerykanów Marcelina Sembrich-Kochańska – występowali i wciąż regularnie występują na
deskach tego teatru.
Do dziś budzi rozbawienie fakt, że The Metropolitan Opera powstała nie z artystycznej potrzeby, a z
urażonych ambicji. Otóż żona pewnego nowojorskiego milionera, gdy nie zdobyła miejsca w loży w
działającej wtedy w Nowym Jorku operze, nakazała swojemu małżonkowi wybudowanie nowego
teatru, aby mogła godnie prezentować się w loży honorowej. Wynajęty architekt, nie bardzo wiedząc,
co właściwie projektuje, skupił się na ociekającej złotem widowni, zupełnie lekceważąc potrzeby
sceny. Podczas spektakli dekoracje składować więc trzeba było bezpośrednio na ulicy, a chór, nie
mając własnej sali prób, ćwiczył w toalecie...
8
Met zainaugurowała swoją działalność w roku 1883 Faustem Charles’a Gounoda. Choć początki były
trudne (pierwszy sezon zakończył się gigantycznym deficytem), teatr miał szczęście do wybitnych
dyrygentów i śpiewaków, a także do przedsiębiorczych dyrektorów. Szybko stał się sceną, o
występowanie na której zabiegali najwięksi, z Marią Callas na czele.
Choć poziom artystyczny Met pozostawał na najwyższym poziomie, warunki lokalowe były fatalne.
Dlatego po latach postanowiono wybudować profesjonalny gmach i tam przenieść zespół. W 1966
roku otworzono jeden z największych (widownia liczy blisko 4.000 miejsc) i najlepiej wyposażonych
teatrów operowych na świecie (w pełni zautomatyzowana wielka scena, kilkanaście sal prób,
parkingi, wygodne garderoby, przestronne magazyny dekoracji i kostiumów).
Met to dzisiaj operowa fabryka, a jej pracownicy pieszczotliwie nazywani są armią. Teatr ma w swoim
repertuarze kilkadziesiąt tytułów – od klasyki po dzieła współczesne. Gra blisko 300
monumentalnych spektakli w roku. Wszystko to wymaga precyzyjnej organizacji pracy, dlatego też
repertuar oraz obsady planowane są z około pięcioletnim wyprzedzeniem.
Przedsięwzięcie „The Met: Live in HD” nawiązuje do bogatej, ponad 80-letniej tradycji słynnych
transmisji radiowych spektakli tego teatru. Pomysłodawcą cyklu jest dyrektor generalny Met – Peter
Gelb. 30 grudnia 2006 roku po raz pierwszy popłynął w eter obraz w jakości High Definition i dźwięk
w formacie Dolby Digital Surround; pokazano Zaczarowany flet Mozarta. Spektakl obejrzało wtedy
30.000 widzów zgromadzonych w 150 salach na terenie USA. Sukces kasowy i frekwencyjny sprawił,
że do projektu natychmiast przyłączyły się ośrodki z całego świata.
Transmisje swoich spektakli organizują dziś także inne słynne teatry, ale to Met była prekursorem i
tylko ona realizuje swoje pokazy na tak ogromną skalę. Przedstawienia sezonu 2013–14 obejrzą
widzowie w ponad 1.900 salach kinowych, teatralnych i filharmonicznych 64 krajów świata. Do tej
pory na cykl „The Met: Live in HD” sprzedano 12 milionów biletów.
Cyfrowy sygnał o wysokiej rozdzielczości dociera do adresata za pomocą satelity okołoziemskiego
zaledwie z kilkusekundowym opóźnieniem. W Europie – mimo sześciogodzinnej różnicy czasu –
przedstawienia można oglądać na żywo wieczorem, a to dlatego, że Met gra w soboty dwa spektakle:
pierwszy wczesnym popołudniem, a drugi wieczorem. Transmitowany jest ten popołudniowy.
Dodatkowym atutem tych pokazów jest możliwość zajrzenia za kulisy. Kamera śledzi zmiany
dekoracji, rejestruje też wywiady ze śpiewakami występującymi w danym przedstawieniu, zagląda
na próby, których podczas transmisji, podobnie zresztą jak każdego innego dnia, odbywa się w
teatrze kilka – tego zaś nie może zobaczyć publiczność zasiadająca na widowni Met.
__________________________________________________________________________________________________________________
Gdzie w Polsce można obejrzeć „Toscę”:
Rzeszów
Warszawa
Wrocław
Elbląg
Katowice
Kraków
Gliwice
LIVE
LIVE
LIVE
LIVE
LIVE
LIVE
RETRANSMISJA
kino Zorza
Teatr Studio im St. I Witkiewicza
kino Nowe Horyzonty
kino Światowid
kino Kosmos
kino Kijów.Centrum
kino Amok
http://www.kinozorza.pl/
http://www.teatrstudio.pl/
http://www.kinonh.pl/
http://kino.swiatowid.elblag.pl/pl/
http://www.csf.katowice.pl/
www.kijow.pl
http://www.amok.gliwice.pl/
9
Kielce
LIVE
Olsztyn
Czechowice-Dziedzice
Trzebinia
Łódź
LIVE
LIVE
LIVE
RETRANSMISJA
Filharmonia Świętokrzyska im. O. Kolberga w
Kielcach
Warmińsko-Mazurska Filharmonia im. F.
Nowowiejskiego
kino Świt
kino Sokół
Filharmonia Łódzka im. Artura Rubinsteina
http://filharmonia.kielce.com.pl/
http://www.filharmonia.olsztyn.pl/
http://mdk.czechowice-dziedzice.pl/
http://kino.tck.trzebinia.pl/
http://www.filharmonia.lodz.pl/
__________________________________________________________________________________________________________________
The Metropolitan Opera: Live in HD
Sezon 2013–14
Peter Gelb dyrektor generalny Met | James Levine dyrektor muzyczny Met | Fabio Luisi główny dyrygent Met
Przedstawienia sezonu:
05.10.2013 Czajkowski Eugeniusz Oniegin
26.10.2013 Szostakowicz Nos
09.11.2013 Puccini Tosca
14.12.2013 Verdi Falstaff
08.02.2014 Dvořák Rusałka
01.03.2014 Borodin Kniaź Igor
15.03.2014 Massenet Werter
05.04.2014 Puccini Cyganeria
26.04.2014 Mozart Così fan tutte [Tak czynią wszystkie]
10.05.2014 Rossini Kopciuszek
Opery wykonywane są w języku oryginału. | Przedstawienia grane są z napisami w językach
polskim i angielskim. | Transmisje odbywają się w soboty.
WIĘCEJ INFORMACJI (OBSADY, OPISY PRZEDSTAWIEŃ) NA: WWW.NAZYWOWKINACH.PL
Dystrybutor: Cikánek management s.r.o.
Kontakt: Bartłomiej Majchrzak | +48.660.030.192 | [email protected]
__________________________________________________________________________________________________________________
Tłumaczenie i opracowanie: Bartłomiej Majchrzak.
Źródła:
1.
2.
3.
4.
5.
Materiały promocyjne The Metropolitan Opera.
Materiały przygotowane przez artystów lub ich impresariów.
Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna opera, t. 1. i 2., Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008.
Józef Kański, Przewodnik operowy, wyd. 6., Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1995.
Lucjan Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium, t. 1. i 2., Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1989.
10
Download