Polish_translation_decoding
advertisement
Ten projekt został zrealizowany przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej. Projekt lub publikacja odzwierciedlają jedynie stanowisko ich autora i Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za umieszczoną w nich zawartość merytoryczną. Rozszyfrować języki „ Okablować” czy „zaprogramować” słownictwo? Dekodowanie tekstu językowego zostało opracowane przez Verę F. Birkenbihl i rozpowszechnione na rynku nauczania języków obcych w Niemczech, Austrii i Szwajcarii w ostatniej dekadzie XX wieku. Jednakże dopiero odkrycia neurolingwistyczne XXI wieku pozwalają nam lepiej zrozumieć sens dekodowania i zastosować odkrycia Birkenbihl do dekodowania języka mówionego. Dekodowanie to - według Pawłowa – klasyczne uwarunkowanie: słownictwo języka obcego i jego tłumaczenie wprowadzane są do mózgu razem w opakowaniu typu „ 2 w 1” , a zatem nigdy nie zostaną ponownie rozdzielone. Dla materiału pisemnego oznacza to, że obce słowa i ich tłumaczenia muszą być drukowane dokładnie jedno pod drugim. Materiał dźwiękowy natomiast musi być słyszany bezpośrednio jeden po drugim. Tak właśnie słownictwo i jego tłumaczenie są przechowywane - jak kiełbasa i dzwonek dla psa Pawłowa w tym samym miejscu w mózgu: kiedy tylko jeden z nich jest stymulowany, druki także wyskakuje. Sposób w jaki język obcy wyraża pojęcia budzą ciekawość. A ciekawość wzmacnia zdolność uczenia się. Dlatego właśnie uczenie się języka, a równocześnie zgłębianie konkretnej wiedzy stwarza dodatkowe wzmocnienie. Zalety programowania mózgu poprzez nagromadzenie w nim stymulujących treści, w porównaniu z okablowaniem neuronowym odległej pamięci, którego wymaga tradycyjna nauka słownictwa, wyjaśnione zostały w następujących rozdziałach: 1. Przechowywanie centralne czy lateralne ? Pierwsze spotkanie jest 2 decydujące! Przyjemne doświadczenia są przechowywane ponad nosem w połączeniu z transmiterami neuronowymi; nieprzyjemne - są przechowywane w skroni, wraz blokerami neuronowymi. Charakter pierwszego spotkania z nową treścią decyduje o jego dalszym "losie". 2. Bez emocji - nie uczymy się: – emocje to "utrwalacz" zapisujący informacje w pamięci. 2 Nikt z nas pewnością nie zapomniał, gdzie usłyszał nowinę o tragicznych wydarzeniach 11 września. Pamiętamy to, czego w sposób emocjonalny doświadczamy. 3. Funkcja Wokół-Centrum lub „Efekt Meksykańskiego Kapelusza” Bliskie przechowywanie automatycznie rozpala pamięć, odległe przechowywanie - hamuje pamięć. 4. Dekodowanie wizualne. Zamiast korzystać z "kabli", które muszą być utrzymywane w odpowiedniej kondycji przez ćwiczenia (jak mięśnie), słownictwo i jego tłumaczenie może być przechowywane w tej samym "Kapeluszu Meksykańskim": a) przez wizualnie umieszczenie jednego pod drugim w w centrum uwagi; 5. Dekodowanie dźwięku b) ustnie przez szybkie powtarzanie w dźwiękowej pamięci krótkotrwałej, wzmacniane przez powtarzanie, rytm, intonację, tempo i "doping" muzyczny. 3 4 6 6. Ostrożnie z dziećmi poniżej 3 lat: urządzenia cyfrowe są szkodliwe dla rozwoju mowy. 9 Ciało dziecka musi najpierw naśladować fizyczną aktywność mowy ciała realnej osoby, zanim będzie w stanie rozpoznać dźwięki cyfrowe. 1. Przechowywanie centralne czy lateralne ? Pierwsze spotkanie jest decydujące! Przyjemne doświadczenia są przechowywane w środku czoła, w płatach czołowych tuż powyżej nasady nosa, podczas gdy nieprzyjemne doświadczenia są przechowywane w skroniach po bokach czoła (Kringelbach 2005 r.). Kiedy słyszysz coś nowego i nie możesz połączyć tej treści z czymś, co już znasz, czujesz irytację. Przechowywane jest to zatem w częściach skroniowych jako nieprzyjemne doświadczenie. Raz zapisane w tkance nerwowej skroni, doświadczenie pozostaje nieprzyjemnym, dopóki nie zostanie zmienione lub przeorganizowane. A do tego potrzeba sporo zapału, ponieważ przechowywanie lateralne nieprzyjemnego doświadczenia związane jest z emisją hormonów stresu, które hamują łączność neuronów i funkcje poznawcze. Ale wprowadzenie czegoś nowego, można również uruchomić za pomocą znanych elementów, które pozwalają na łagodne wejście w nowy element, zamiast początkowej irytacji. Kiedy zaczynamy od elementu, który jest nam bardzo dobrze znane, nowo dodane elementy będą miały szansę na przechowywanie w części środkowej, w pobliżu neuronów już aktywnych. Tak więc aktywacja tych komórek pamięci automatycznie produkować będzie nadajniki obsługujące połączenia neuronów i wzmacniać zdolność uczenia się. Może to być jednym z wyjaśnień tłumaczących rosnącą przepaść między uczniami, których rodzice instynktownie potrafią znaleźć sposób, by pozytywnie wzmocnić dziecko w takich sytuacjach jak odrabianie prac domowych, a uczniami, których rodzice uciekają się do środków siłowych. Jeśli denerwujesz się popełniając Jeśli potraktujesz błąd jako naturalny krok w drodze do błąd, możesz doprowadzić do doskonałości i szansę rozwinięcia swoich umiejętności, powtarzania tego samego błędu. możesz szybko posunąć się do przodu. 2. Bez emocji nie uczymy się – emocje to „utrwalacz” informacji w pamięci. Myśląc o tragicznych wydarzeniach 11 września 2001 roku, każdy z nas pamięta gdzie wtenczas był gdy usłyszał o samolotach atakujących World Trade Centre, podczas gdy wydarzenia z dnia poprzedzającego, czy dnia następnego zatarły się w pamięci. Wynika to z oddziaływania jakie mają emocje na mechanizmy naszej pamięci. Nauka potwierdza, że poznanie bez emocji nie jest możliwe. Im bardziej coś pobudza emocje, tym lepiej będzie zapamiętane. Im bardziej przedmiot w szkole jest związany z życiem ucznia (jego potrzebami, lękami, pragnieniami, myślami), a wrażenia zmysłowe są bardziej atrakcyjne ( rozkład, atrakcyjne kolory, itp.), tym trwalsza będzie pamięć. (patrz również amerykański film dokumentalny "Freedom Writers Diary"). "Edukacja jest tym, co pozostaje wtedy jak już zapomnimy, czego nauczyliśmy się w szkole." Albert Einstein. Jeśli nauczyciel nie podaje konkretnych przykładów, a jedynie podaje abstrakcyjne czarno-białe zasady i to na dodatek monotonnym głosem, mózg ucznia wymazuje to, co ma być zapamiętane. Jeśli nauczyciel opowiada o swoich własnych doświadczeniach niedawnych lub z czasów dzieciństwa, i o własnych emocjach, uczniowie chętnie podchwycą ten temat. Jeżeli nauczyciel ponadto skorzysta z wrażeń zmysłowych, takich jak ilustracje (łatwo znaleźć w Google) wspierane przez kolory odpowiadające zawartości treściowej (ciepłe lub zimne, łagodne lub silne) i odpowiedniej czcionki (wytłuszczona lub cienka, okrągła lub kwadratowa...), przedmiot lekcji utrwalony zostanie w mózgu ucznia. 3. Funkcja Wokół-Centrum lub „Efekt meksykańskiego kapelusza” Neuron, który został aktywowany wysyła impulsy elektryczne, które aktywują także neurony w pobliżu niego. Ale w tym samym czasie emitowane są blokery, które hamują położone dalej neurony. Dlatego też treść zapamiętana przez neurony w bliskim promieniu aktywowanego neuronu (w zasięgu jego "kapelusza meksykańskiego") przywoływana jest automatycznie (np. pomysły, które nazywamy "oczywistymi"), podczas gdy zawartość neuronów poza tym „kapeluszem” nie może być przywołana, ponieważ są one hamowane przez blokery. Jest to mechanizm, który pozwala nam się skupić (Spitzer 2002, 13). Staje się jednak problemem, gdy przyjdzie odwrócić stronice książki. Sposób, w jaki treść jest rozmieszczona w przestrzeni (zarówno w naszych oczach jak i w wyimaginowanej przestrzeni) generuje neuronową miniaturową kopię tego układu na "twardym dysku" naszego mózgu - w korze mózgowej. Na przykład mapa miasta pokazująca najpierw centralny plac w środku mapy ogólnej, tworzy odpowiedni kontekst w tkance neuronowej. Po czym patrząc na powiększoną mapę centralnego placu na kolejnej stronie mózg zauważa wszystkie szczegóły i umiejscawia je w uprzednio tworzonym schemaciekontekście w tlance neuronowej. Jednakże przy odwracaniu, na przykład, kolejnej strony podręcznika gramatycznego, oko nie ma odniesienia przestrzennego pomiędzy zawartością poprzedniej stronie a następnej. Ta druga strona zostanie zatem przechowana w przypadkowym miejscu. Będzie to prawdopodobnie bardziej odległe miejsce w tkance nerwowej poza meksykańskim kapeluszem z poprzedniej strony. Z powyższego wynika, że zawartość tych dwóch stron jest hamowana przez siebie nawzajem poprzez blokery emitowane przez każdego z nich poza meksykańskim kapeluszem każdego z nich. To może powodować stan, który znamy jako "zaciemnienie". W związku, układ treści, na jakie patrzą nasze oczy podczas nauki, determinują, czy elementy tych treści będą przechowywane w dobrze zorganizowanych gęstych mapach neuronowych w obrębie Mexican Hat, czy też będą one rozproszone daleko i będą blokować się nawzajem. Ukrywanie słowniczka z tyłu książki, karty lub strony równoznaczne jest z programowaniem wzajemnego hamowania między nowym słownictwem, a jego tłumaczeniem! Wniosek: z ukrywaniem jajek- niespodzianek lepiej poczekaj na Wielkanoc! ________________________________ Spitzer, Manfred. Lernen: Gehirnforschung und die Schule des Lebens. (Learning: Brain research and the School of Life) 64 f, 2002. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg, Germany 2002 4. Dekodowanie wizualne To całkiem proste: nie ukrywaj tłumaczenia! Tradycyjny sposób uczenia się słownictwa jest następujący: w słowniku książki czytamy słowa w jednym języku, co aktywuje jeden neuron. Następnie wzrok przenoszony jest na bok, aby przeczytać jego tłumaczenie, które jest napisane obok danego słowa. Ruch oka, aktywuje bardziej odległy neuron. Teraz między tymi dwoma neuronami potrzebne są łączące je synapsy (neuronalne "wtyczki"), aby zapamiętać to tłumaczenie. Ale synapsy powstają tylko przy ciągłym równoczesnym korzystaniu z obydwu tych neuronów, których to dotyczy (znanych jako "ładowanie się") i znikają, gdy neurony nie są już używane. Podobnie jak mięśnie, synapsy rosną, gdy są używane, nieużywane zanikają: to, co zostało wcześniej wyuczone tuż przed testem czy egzaminem, zostaje szybko zapomniane, jak tylko egzamin się skończy. Umieszczenie tłumaczenia ściśle pod każdym elementem słowniczka sprawia, że obydwa słowa pojawiają się w polu uwagi. W wyniku tego obydwie wersje językowe są przechowywane w razem w tym samym miejscu w tkance neurwowej, więc nie ma już potrzeby utrzymywania kabli i synaps: będą się one uaktywniać jednocześnie w obrębie jednego kapelusza meksykańskiego. Korzyści z wprowadzania tłumaczenie każdego słowa w drugim wierszu w ramach tekstu są następujące: 1. Natychmiastowa wzajemna aktywacja słowa i jego tłumaczenie w jednym kapeluszu meksykańskim. 2.Oko chwyta tłumaczenie w kontekście tekstu (a nie w osobnym słowniczku), a tym samym pamięć wzmacniania jest emocjami jakie tekst przekazuje. 3. jako że druga linia nie pokazuje zdania poprawnego gramatycznie w języku na który jest tłumaczone: - Daje odczycie – posmak - składni języka obcego; a uczucia są najlepszym sposobem przechowywania reguł gramatycznych. Dlatego to mówimy naszym językiem ojczystym, bez błędu: nie rozważmy jego składni, ale czujemy ją. - Zaburzenia składni wykryte przez hipokamp (usutuowany w "recepcji" procesów uczenia się) w drugiej linii to coś nieznanego, czyli nowego! Więc hipokamp stawia cały mózg na baczność : uwaga! Oznacza to wysoką percepcję. Natomiast gramatycznie idealne zdanie we własnym języku jest rozpoznawane przez hipokamp (naszego detektora nowości) jako "znane" = "nudne" i dlatego cały mózg przełącza się na "tryb czuwania". Spróbujmy próbek krótkich zdań w języku francuskim i niemieckim. (Przy okazji, francuski sposób na pytanie "co to jest?" Składa się z tak wielu, częściowo skróconych słów, że nawet uczniowie francuscy muszą najpierw przeanalizować elementy tego zdania aby je poprawnie napisać). Otwórz plik audio, a następnie naciśnij przycisk powtarzania komputera. Następnie zacznij robić coś innego na biurku, w kuchni, łazience itp. bez zwracania szczególnej uwagi na to, co słyszysz. Gdy zaczniesz automatycznie powtarzać to, co słyszysz, możesz spojrzeć na tekst: 1. pierwsza linijka w języku polskim 2. następna linijka z polskim słówami w składni języka obcego 3. ostatni wiersz w języku obcym. Co to jest? Co jest to co to jest? Dlaczego by nie kupić słodki popcorn? Bo kupuję słodkie lody! Bo ja kupuję trochę lody słodkie! dense storage Powinniśmy omówić to razem My powinniśmy to razem dense storage omówić. NIE! TAK Jeśli ukryć tłumaczenie słownictwa na przykład na końcu książki lub na odwrocie karty itp., zapamiętywania ich będzie niepotrzebnie skomplikowane i trudne do osiągnięcia, ponieważ mogą blokować się wzajemnie przez efekt meksykańskiego kapelusza. Wynikający z tego stres łączy używane neurony z ciałami migdałowatymi, co sprawia, że nawet hormony stresu "wchodzą do gry", a są one ponadwszystkonajsilniejszymi blokerami neuronów kory mózgowej. Podczas pracy nad dekodowany zdaniem (patrz przykład powyżej), lub nawet tylko jedną częścią zdania: Najpierw wypowiedz zakodowaną sekwencję słów w swoim języku, a następnie w języku obcym. Powtórz to kilka razy, zawsze w tym samym rytmie i intonacji w obu językach, zanim przejdziesz do nastepnej grupy wyrazów. Jeśli chcesz sprawdzić swoją wiedzę, przykryj linikę tłumaczenia kartką papieru i przesuwaj ją do przodu, słowo po słowie. 5. Dekodowanie dźwięku (aby lepiej zrozumieć opis - podczas czytania słuchaj wersji dźwiękowej) Wyniki badań neurologicznych wyznaczają kierunki rozwoju skutecznych programów do nauki języków obcych. Niektóre cechy wyraźnie różnią się od tradycyjnych metod: 1. słuchanie przed przeczytaniem 2. słowniki wyświetlane są zawsze wraz z tłumaczeniem (F. Birkenbihl: Metoda Dekodowania-) 3. natychmiastowe powtarzanie w krótkich sekwencjach 4. punktem wyjścia jest język ojczysty ucznia 5. słownictwu towarzyszy muzyka 6. powtórzenia SA tak szybkie, że prawie jedno przerwa drugie. 1. Dlaczego metoda słuchowa? Język jest doświadczeniem akustycznym. Informacja, którą słyszymy natychmiast włącza niezbędne obwody. Kodowanie pisemne zdarzenia akustycznego jest nie tylko sposobem okrężnym, ale często też prowadzi do błędu, na przykład niewłaściwej wymowy, przy czym później gęste przechowywaniepołączenia neuronów muszą zostać mozolnie usunięte i zastąpione połączeniami poprawnej wymowy, co jest nie zawsze skuteczne. 2. Dlaczego tłumaczenie dekodowane? Dla oka, dwa słowa napisane ściśle jedno pod drugim tworzą jednostkę, która może być przechowywana w obrębie jednego kapelusza meksykańskiego. Dla ucha, jednostka ta musi być zwartą jednostką w sensie czasowym. Dlatego też wersje w dwóch językach muszą następować po sobie tak szybko, aby pamięć krótkotrwała mogła je zarówno zarejestrować, jak i przechowywać je w obrębie jednego kapelusza meksykańskiego w tkanki neuronalnej. Oznacza to, że wyrażenie w jednym języku automatycznie aktywuje wyrażenie w innym języku. 3. Dlaczego każda sekwencja powtarzana jest tak często? Natychmiastowe powtórzenie dokonuje zapisu w tkance nerwowej. Z neurologicznego punktu widzenia, uczenie się to nic innego jak tworzenie synaps (przeplatających się połączeń pomiędzy komórkami nerwowymi / neuronami). Wielokrotne użycie sprawia, że połączenia te rosną (jak mięśnie podczas treningu). Jednokrotne ułyszenie treści wcześniej nieznanej, pozostawia niewielkie wrażenie, albo wcale nie pozostawia żadnego.Tylko powtórzenie nowej treści pobudza uwagę mózgu na tyle, aby zapewnić, że treść zostanie zarejestrowana, a nie odrzucona jako nieistotna. Mózg rozpoznaje powtórzenia tylko, kiedy pierwsza ekspozycja na nową informację jest nadal w pamięci krótkotrwałej i powtarzanie może zostać uznane za identyczne. Tak więc powtarzanie długich fragmentów tekstu jest stratą czasu, ponieważ początek został już zapomniany. Oznacza to, że powtarzanie długich tekstów postrzegane jest przez mózg jako nowy tekście i wracamy do punktu wyjścia. 4 . Dlaczego ojczysty język jako pierwszy? Kiedy słyszymy zdanie, którego nie rozumiemy, jesteśmy podirytowani . Nieprzyjemne, irytujące doświadczenia przechowywane są lateralnie w skroniach, które są podłączone do automatycznej emisji hormonów stresu hamującego połączenia neuronów , a tym samym aktywację tych komórek i pamięci przechowywanej w nich (patrz " Przechowywanie centralne czy lateralne “Central or lateral storage”). Jeśli najpierw słyszymy język ojczysty, czujemy się komfortowo, bo stres blokuje: rozumiemy treść wypowiadaną i jej kontekst. Przyjemne doświadczenia są skronie przechowywane w środku czoła, gdzie emisja nerwowych nadajników stymulowana jest automatycznie. Poprawia to łączność między neuronami . W to właśnie sposób szybko następujące po sobie sekwencje językowe zostają wszczepione w neuronowej przestrzeni tkankowej lub " meksykańskim kapeluszu ", który właśnie został aktywowany w środku czoła przez słowa w naszym własnym języku . Lub dokładniej : gdy słyszymy najpierw słowa języka ojczystego w dosłownym tłumaczeniu z języka obcego, z zachowaniem szyku zdania, rytmu i intonacji języka obcego oznacza to, że tkanka neuronalna jest przygotowana . Oznacza to , że nie tylko zrozumiemy sens następującego po zdaniu polskim zdania w języku obcym, ale także każde obce słowo zostaje umieszczone w miejscu , które zostało dla niego przygotowane w tkance neuronalnej przyjemność: centrum przez jego odpowiednik w języku polskim. W rezultacie, tekst w języku centra obcym zostaję natychmiast przechowany centralnie w płatach czołowych jako przyjemne doświadczenie. Tak więc,unikamy przechowywania lateralnego w skroniach i późniejszego naprawiania błędów. Informacja zostaje od razu przechowana w tkance, która korzysta z emisji transmiterów neuronalnych. 5. Dlaczego z muzyką? Muzyka natychmiast produkuje transmitery, szczególnie dopaminowe, które zwiększają przyjemność doświadczenia i wzmocniają funkcje mózgu. Dzięki temu, że muzyka tworzy naturalne sekwencje (składające się z tłumaczenia, dekodowania składni i języka obcego), nie tylko wyraźnie zaznacza, kiedy i gdzie zaczyna się następna sekwencja, ale również zapewnia magazynowanie centralne w płatach mózgowych, przyjemność: centrum lepszą łączność i wydajność pamięci. Ponadto, równoczesna ekspozycja na muzykę i potrójne powtórzenie tekstu w języku obcym na końcu sekwencji, wytwarza pozytywne nastawienie do języka obcego. Po zakończeniu powtarzania danej sekwencji, muzyka wzmacnia przechowywanie tego, co zostało wysłuchane: mózg nie musi myśleć podczas słuchania muzyki, dlatego powtarza impulsy elektryczne słów wcześniej usłyszanych, a muzyka wzmacnia funkcje neuronów. 6. Dlaczego tak szybka sekwencja? poznanie przez pozytywne uczucia Fakt, że sekwencja translacji, dekodowania i muzyki grozi przerwaniem, powoduje, że mózg bardziej się koncentracje, aby nic nie przegapić. To maksymalnie aktywizuje mózg i zapewnia zapamiętywanie. Ciche przerwy, wręcz przeciwnie, sprawiają, że mózgu przełącza się na tryb „stand-by”. Nie! Zacznij od rozszyfrowania liter języka obcego. Ukryj słownictwo i patrz w milczeniu na obce zdania w podręczniku do nauki języka, którego treść jest raczej nudna dla ciebie. Nagle słuchysz ostry ton zniecierpliwienia w głosie nauczyciela, co sprawia, że spieszysz się od jednego zdania do następnego pośród pauz kłopotliwego milczenia, kiedy jąkając się próbujesz przeczytać obcy tekst. Twój zamiar nauczenia się języka prawdopodobnie pozostanie tylko zamiarem, jak wiele innych twoich planów. Tak Idź sobie na rower, pobiegaj, ugotuj coś, rób coś, co ci sprawia przyjemność słuchając równocześnie muzyki, której towarzyszą ciekawe informacje. Podczas gdy ta ciekawa informacja jest przrzucana z jednego języka w drugi język, jak piłeczka do ping ponga, włącz się w ten nurt języków, powtarzając od niechcenia to, co słyszysz, a tym samym zapamiętując w języku obcym informacje, które są dla ciebie ważne. Uwaga: możesz się uzależnić od uczenia się nowych języków obcych! 6 . Ostrożnie z dziećmi poniżej 3 lat: media cyfrowe są szkodliwe dla rozwoju mowy Dziecko musi najpierw fizycznie naśladować prawdziwą osobę, zanim będzie w stanie rozpoznać dźwięki cyfrowe. Dziecko słucha osoby siedzącej przed nam a jego neurony lustrzane automatycznie naśladują wszystko to, co się dzieje w ustach, język, krtań , itp. Już samo słuchanie głosu rodziców ćwiczy fizyczną sprawność mówienia dziecka . Jako że, urządzenia elektroniczne nie mają warg, języka ani krtani do kopiowania, słuchanie mediów cyfrowych jest nie tylko bezużyteczne, ale sprawia, że uwaga dziecka jest w stanie „drzemki” ponieważ nie może zidentyfikować żadnego z tych dźwięków . Dziecko nie zwracać wtenczas uwagi na dźwięki wkoło, co może doprowadzić do zaburzen rozwoju mowy: „W 2007 roku wykonano w USA ważne badania nad wpływem DVD “Baby-Einstein”. Przebadano ponad tysiąc dzieci pod kątem wpływu tego DVD na rozwój mowy. Koncern Disney sprzedaje je z powodzeniem od 2003 r. , obiecując, że dzieci staną się geniuszami mowy. Jednakże okazało się, że słuchanie DVD nawet w połowie nie zapewniło takich efektów, jakie uzyskano w grupie kontrolnej, w której rodzice czytali swoim dzieciom!” * " W Kalifornii, dzieci w wieku od 9 do 11 miesięcy były w stanie nauczyć się chińskich dźwięków od rodowitej Chinki . Grupa, która słuchała tej samej kobiety na wideo nie uczyła się niczego " * Słuchanie dźwięków z jednoczesnym naśladowaniem aktywności ust osoby siedzącej przed dzieckiem, jest warunkowaniem klasycznym. Oznacza to, że po pewnym czasie samo usłyszenie jakiegoś dźwięku automatycznie wywołuje aktywność fizyczną, której towarzyszył ten dźwięk . Wtenczas fizyczna obecność innej osoby do naśladowania nie jest już potrzebna. Dzieje się to w wieku 3 do 5 . Kiedy już język używany w otoczeniu dziecka na dobre osiądzie w jego ciele, mózg rozpoczyna zamykanie połączeń, które nie były wykorzystywane (tzw. " faza krytyczna" : używaj albo stracisz! ) . To właśnie dlatego nauka języka bez obcego akcentu jest łatwa w młodym wieku, a znacznie trudniejsza później . Zasada „Używaj albo stracisz!” tłumaczy również, dlaczego rodzimi użytkownicy języków , które obejmują szeroki zakres dźwięków lub tonów (takie jak, na przykład, język rosyjski lub holenderski) łatwiej uczą się języków obcych, podczas gdy na przykład rodzimym użytkownikom języka francuskiego lub angielskiego przychodzi to znacznie trudniej. Szczególnie te dwa języki obejmują stosunkowo wąski zakres tonów: francuski posiada trochę wysokich i trochę niskich tonów, a angielski mieści się w średnich zakresach. Słuchając Anglików próbujących mówić po francusku ( lub też odwrotnie), można zauważyć brak umiejętności poprawnego ujęcia dźwięków danego języka. rosyjski holenderski angielski francuski *Prof. Manfred Spitzer, ZNL-Ulm (Center for Neurology and Learning, Univeristy Ulm) online at Gestalt-Institut Frankfurt.
