www - EST

This project has been funded with support from the European Commission. This
publication [communication] reflects the views only of the author, and the
Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the
information contained therein
Rozszyfrować języki
„ Okablować” czy „zaprogramować” słownictwo?
Dekodowanie tekstu językowego zostało opracowane
przez Verę F. Birkenbihl i rozpowszechnione na rynku
nauczania języków obcych w Niemczech, Austrii i
Szwajcarii w ostatniej dekadzie XX wieku.
Jednakże dopiero odkrycia neurolingwistyczne XXI
wieku pozwalają nam lepiej zrozumieć sens
dekodowania i zastosować odkrycia Birkenbihl do
dekodowania języka mówionego.
Dekodowanie to - według Pawłowa – klasyczne
uwarunkowanie: słownictwo języka obcego i jego
tłumaczenie wprowadzane są do mózgu razem w opakowaniu typu „ 2 w 1” , a
zatem nigdy nie zostaną ponownie rozdzielone. Dla materiału pisemnego oznacza to, że
obce słowa i ich tłumaczenia muszą być drukowane dokładnie jedno pod drugim. Materiał
dźwiękowy natomiast musi być słyszany bezpośrednio jeden po drugim. Tak właśnie
słownictwo i jego tłumaczenie są przechowywane - jak kiełbasa i dzwonek dla psa Pawłowa w tym samym miejscu w mózgu: kiedy tylko jeden z nich jest stymulowany, druki także
wyskakuje.
Sposób w jaki język obcy wyraża pojęcia budzą ciekawość. A ciekawość wzmacnia
zdolność uczenia się. Dlatego właśnie uczenie się języka, a równocześnie zgłębianie
konkretnej wiedzy stwarza dodatkowe wzmocnienie. Zalety programowania mózgu poprzez
nagromadzenie w nim stymulujących treści, w porównaniu z okablowaniem neuronowym
odległej pamięci, którego wymaga tradycyjna nauka słownictwa, wyjaśnione zostały w
następujących rozdziałach:
1. Przechowywanie centralne czy lateralne ? Pierwsze spotkanie jest 2
decydujące!
Przyjemne doświadczenia są przechowywane ponad nosem w połączeniu z transmiterami
neuronowymi; nieprzyjemne - są przechowywane w skroni, wraz blokerami neuronowymi.
Charakter pierwszego spotkania z nową treścią decyduje o jego dalszym "losie".
2. Bez emocji - nie uczymy się: – emocje to "utrwalacz" zapisujący informacje w pamięci.
Nikt z nas pewnością nie zapomniał, gdzie usłyszał nowinę o tragicznych wydarzeniach 11
września. Pamiętamy to, czego w sposób emocjonalny doświadczamy.
3. Funkcja Wokół-Centrum lub „Efekt Meksykańskiego Kapelusza”
Bliskie przechowywanie automatycznie rozpala pamięć, odległe przechowywanie - hamuje
pamięć.
4. Dekodowanie wizualne.
Zamiast korzystać z "kabli", które muszą być utrzymywane w odpowiedniej kondycji przez
2
3
4
ćwiczenia (jak mięśnie), słownictwo i jego tłumaczenie może być przechowywane w tej samym
"Kapeluszu Meksykańskim": a) przez wizualnie umieszczenie jednego pod drugim w w centrum
uwagi;
5. Dekodowanie dźwięku
b) ustnie przez szybkie powtarzanie w dźwiękowej pamięci krótkotrwałej, wzmacniane przez
powtarzanie, rytm, intonację, tempo i "doping" muzyczny.
6
6. Ostrożnie z dziećmi poniżej 3 lat: urządzenia cyfrowe są szkodliwe dla rozwoju mowy. 9
Ciało dziecka musi najpierw naśladować fizyczną aktywność mowy ciała realnej osoby, zanim
będzie w stanie rozpoznać dźwięki cyfrowe.
1. Przechowywanie centralne czy lateralne ?
Pierwsze spotkanie jest decydujące!
Przyjemne doświadczenia są przechowywane w
środku czoła, w płatach czołowych tuż powyżej
nasady
nosa,
podczas
gdy
nieprzyjemne
doświadczenia są przechowywane w skroniach po
bokach czoła (Kringelbach 2005 r.). Kiedy słyszysz
coś nowego i nie możesz połączyć tej treści z
czymś,
co
już
znasz,
czujesz
irytację.
Przechowywane jest to zatem w częściach
skroniowych jako nieprzyjemne doświadczenie. Raz
zapisane w tkance nerwowej skroni, doświadczenie
pozostaje nieprzyjemnym, dopóki nie zostanie
zmienione lub przeorganizowane. A do tego
potrzeba sporo zapału, ponieważ przechowywanie
lateralne nieprzyjemnego doświadczenia związane jest z emisją hormonów
stresu, które hamują
łączność neuronów i funkcje poznawcze. Ale wprowadzenie czegoś nowego,
można również uruchomić za pomocą znanych elementów, które pozwalają na
łagodne wejście w nowy element, zamiast początkowej irytacji. Kiedy zaczynamy
od elementu, który jest nam bardzo dobrze znane, nowo dodane elementy będą
miały szansę na przechowywanie w części środkowej, w pobliżu neuronów już
aktywnych. Tak więc aktywacja tych komórek pamięci automatycznie
produkować będzie nadajniki obsługujące połączenia neuronów i wzmacniać
zdolność uczenia się. Może to być jednym z wyjaśnień tłumaczących rosnącą
przepaść między uczniami, których rodzice instynktownie potrafią znaleźć
sposób, by pozytywnie wzmocnić dziecko w takich sytuacjach jak odrabianie prac domowych, a
uczniami, których rodzice uciekają się do środków siłowych.
Jeśli denerwujesz się popełniając Jeśli potraktujesz błąd jako naturalny krok w drodze do
błąd, możesz doprowadzić do doskonałości i szansę rozwinięcia swoich umiejętności,
powtarzania tego samego błędu.
możesz szybko posunąć się do przodu.
2. Bez emocji nie uczymy się
– emocje to „utrwalacz” informacji w pamięci.
Myśląc o tragicznych wydarzeniach 11 września
2001 roku, każdy z nas pamięta gdzie wtenczas
był gdy usłyszał o samolotach atakujących
World Trade Centre, podczas gdy wydarzenia z
dnia poprzedzającego, czy dnia następnego
zatarły się w pamięci. Wynika to z oddziaływania
jakie mają emocje na mechanizmy naszej
pamięci. Nauka potwierdza, że poznanie bez
emocji nie jest możliwe. Im bardziej coś
pobudza
emocje,
tym
lepiej
będzie
zapamiętane. Im bardziej przedmiot w szkole jest związany z życiem ucznia
(jego potrzebami, lękami, pragnieniami, myślami), a wrażenia zmysłowe są
bardziej atrakcyjne ( rozkład, atrakcyjne kolory, itp.), tym trwalsza będzie
pamięć. (patrz również amerykański film dokumentalny "Freedom Writers Diary").
"Edukacja jest tym, co pozostaje wtedy jak już zapomnimy, czego nauczyliśmy się w
szkole." Albert Einstein.
Jeśli nauczyciel nie podaje
konkretnych
przykładów,
a
jedynie
podaje
abstrakcyjne
czarno-białe zasady i to na
dodatek monotonnym głosem,
mózg ucznia wymazuje to, co ma
być zapamiętane.
Jeśli nauczyciel opowiada o swoich własnych
doświadczeniach niedawnych lub z czasów dzieciństwa,
i o własnych emocjach, uczniowie chętnie podchwycą
ten temat. Jeżeli nauczyciel ponadto skorzysta z wrażeń
zmysłowych, takich jak ilustracje (łatwo znaleźć w
Google) wspierane przez kolory odpowiadające
zawartości treściowej (ciepłe lub zimne, łagodne lub
silne) i odpowiedniej czcionki (wytłuszczona lub cienka,
okrągła lub kwadratowa...), przedmiot lekcji utrwalony
zostanie w mózgu ucznia.
3. Funkcja Wokół-Centrum lub „Efekt meksykańskiego kapelusza”
Neuron,
który
został
aktywowany wysyła impulsy
elektryczne, które aktywują
także neurony w pobliżu
niego. Ale w tym samym
czasie
emitowane
są
blokery,
które
hamują
położone dalej neurony.
Dlatego
też
treść
zapamiętana przez neurony
w
bliskim
promieniu
aktywowanego neuronu (w
zasięgu jego "kapelusza meksykańskiego") przywoływana jest
automatycznie (np. pomysły, które nazywamy "oczywistymi"),
podczas gdy zawartość neuronów poza tym „kapeluszem” nie
może być przywołana, ponieważ są one hamowane przez blokery. Jest to mechanizm, który
pozwala nam się skupić (Spitzer 2002, 13). Staje się jednak problemem, gdy przyjdzie
odwrócić stronice książki.
Sposób, w jaki treść jest rozmieszczona w przestrzeni
(zarówno w naszych oczach jak i w wyimaginowanej
przestrzeni) generuje neuronową miniaturową kopię tego
układu na "twardym dysku" naszego mózgu - w korze
mózgowej. Na przykład mapa miasta pokazująca
najpierw centralny plac w środku mapy ogólnej, tworzy
odpowiedni kontekst w tkance neuronowej. Po czym
patrząc na powiększoną mapę centralnego placu na
kolejnej stronie mózg zauważa wszystkie szczegóły i
umiejscawia je w uprzednio tworzonym schemaciekontekście w tlance neuronowej.
Jednakże przy odwracaniu, na przykład, kolejnej strony podręcznika gramatycznego,
oko nie ma odniesienia przestrzennego pomiędzy
zawartością poprzedniej stronie a następnej. Ta druga
strona zostanie zatem przechowana w przypadkowym
miejscu. Będzie to prawdopodobnie bardziej odległe
miejsce w tkance nerwowej poza meksykańskim
kapeluszem z poprzedniej strony. Z powyższego wynika,
że zawartość tych dwóch stron jest hamowana przez
siebie nawzajem poprzez blokery emitowane przez
każdego z nich poza meksykańskim kapeluszem każdego
z nich. To może powodować stan, który znamy jako "zaciemnienie".
W związku, układ treści, na jakie patrzą nasze oczy podczas nauki,
determinują, czy elementy tych treści będą przechowywane w dobrze
zorganizowanych gęstych mapach neuronowych w obrębie Mexican
Hat, czy też będą one rozproszone daleko i będą blokować się nawzajem.
Ukrywanie słowniczka z tyłu książki, karty lub strony równoznaczne jest z programowaniem
wzajemnego hamowania między nowym słownictwem, a jego tłumaczeniem!
Wniosek: z ukrywaniem jajek- niespodzianek lepiej poczekaj na Wielkanoc!
________________________________
Spitzer, Manfred. Lernen: Gehirnforschung und die Schule des Lebens. (Learning: Brain research and
the School of Life) 64 f, 2002. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg, Germany 2002
4. Dekodowanie wizualne
To całkiem proste: nie ukrywaj tłumaczenia!
Tradycyjny
sposób uczenia
się słownictwa
jest następujący:
w
słowniku
książki czytamy
słowa w jednym
języku,
co
aktywuje jeden
neuron.
Następnie wzrok
przenoszony jest
na bok, aby
przeczytać jego
tłumaczenie,
które
jest
napisane obok
danego słowa. Ruch oka, aktywuje bardziej odległy neuron. Teraz między tymi dwoma
neuronami potrzebne są łączące je synapsy (neuronalne "wtyczki"), aby zapamiętać to
tłumaczenie. Ale synapsy powstają tylko przy ciągłym równoczesnym korzystaniu z obydwu
tych neuronów, których to dotyczy (znanych jako "ładowanie się") i znikają, gdy neurony nie
są już używane. Podobnie jak mięśnie, synapsy rosną, gdy są używane, nieużywane
zanikają: to, co zostało wcześniej wyuczone tuż przed testem czy egzaminem, zostaje
szybko zapomniane, jak tylko egzamin się skończy.
Umieszczenie tłumaczenia ściśle pod każdym elementem słowniczka sprawia, że obydwa
słowa pojawiają się w polu uwagi. W wyniku tego obydwie wersje językowe są
przechowywane w razem w tym samym miejscu w tkance neurwowej, więc nie ma już
potrzeby utrzymywania kabli i synaps: będą się one uaktywniać jednocześnie w obrębie
jednego kapelusza meksykańskiego.
Korzyści z wprowadzania tłumaczenie każdego słowa w drugim wierszu w ramach tekstu są
następujące:
1. Natychmiastowa wzajemna aktywacja słowa i jego tłumaczenie w jednym kapeluszu
meksykańskim.
2.Oko chwyta tłumaczenie w kontekście tekstu (a nie w osobnym słowniczku), a tym samym
pamięć wzmacniania jest emocjami jakie tekst przekazuje.
3. jako że druga linia nie pokazuje zdania poprawnego gramatycznie w języku na który jest
tłumaczone:
- Daje odczycie – posmak - składni języka obcego; a uczucia są najlepszym sposobem
przechowywania reguł gramatycznych. Dlatego to mówimy naszym językiem ojczystym, bez
błędu: nie rozważmy jego składni, ale czujemy ją.
- Zaburzenia składni wykryte przez hipokamp (usutuowany w "recepcji" procesów uczenia
się) w drugiej linii to coś nieznanego, czyli nowego! Więc hipokamp stawia cały mózg na
baczność : uwaga! Oznacza to wysoką percepcję.
Natomiast gramatycznie idealne zdanie we własnym języku jest rozpoznawane przez
hipokamp (naszego detektora nowości) jako "znane" = "nudne" i dlatego cały mózg
przełącza się na "tryb czuwania".
Spróbujmy próbek krótkich zdań w języku francuskim i niemieckim. (Przy okazji, francuski
sposób na pytanie "co to jest?" Składa się z tak wielu, częściowo skróconych słów, że nawet
uczniowie francuscy muszą najpierw przeanalizować elementy tego zdania aby je poprawnie
napisać).
Otwórz plik audio, a następnie naciśnij przycisk powtarzania komputera. Następnie zacznij
robić coś innego na biurku, w kuchni, łazience itp. bez zwracania szczególnej uwagi na to, co
słyszysz. Gdy zaczniesz automatycznie powtarzać to, co słyszysz, możesz spojrzeć na
tekst:
1. pierwsza linijka w języku polskim
2. następna linijka z polskim słówami w składni języka obcego
3. ostatni wiersz w języku obcym.
Co to jest?
Co
jest
to
co
to
jest?
Dlaczego by nie kupić słodki popcorn?
Bo kupuję słodkie lody!
Bo
ja
kupuję
trochę
lody
słodkie!
dense storage
Powinniśmy omówić to razem
My
powinniśmy
to
razem
dense storage
omówić.
NIE!
TAK
Jeśli ukryć tłumaczenie słownictwa na
przykład na końcu książki lub na odwrocie
karty itp., zapamiętywania ich będzie
niepotrzebnie skomplikowane i trudne do
osiągnięcia, ponieważ mogą blokować się
wzajemnie przez efekt meksykańskiego
kapelusza. Wynikający z tego stres łączy
używane
neurony
z
ciałami
migdałowatymi, co
sprawia, że nawet
hormony
stresu
"wchodzą do gry",
a są one ponadwszystkonajsilniejszymi
blokerami
neuronów kory mózgowej.
Podczas pracy nad dekodowany zdaniem (patrz
przykład powyżej), lub nawet tylko jedną częścią
zdania:
Najpierw
wypowiedz
zakodowaną
sekwencję słów w swoim języku, a następnie w
języku obcym. Powtórz to kilka razy, zawsze w
tym samym rytmie i intonacji w obu językach,
zanim przejdziesz do nastepnej grupy wyrazów.
Jeśli chcesz sprawdzić swoją wiedzę, przykryj
linikę tłumaczenia kartką papieru i przesuwaj ją
do przodu, słowo po
słowie.
5. Dekodowanie dźwięku (aby lepiej zrozumieć opis - podczas czytania słuchaj
wersji dźwiękowej)
Wyniki badań neurologicznych wyznaczają kierunki rozwoju skutecznych programów do
nauki języków obcych.
Niektóre cechy wyraźnie różnią się od tradycyjnych metod:
1. słuchanie przed przeczytaniem
2. słowniki wyświetlane są zawsze wraz z tłumaczeniem (F. Birkenbihl: Metoda
Dekodowania-)
3. natychmiastowe powtarzanie w krótkich sekwencjach
4. punktem wyjścia jest język ojczysty ucznia
5. słownictwu towarzyszy muzyka
6. powtórzenia SA tak szybkie, że prawie jedno przerwa drugie.
1. Dlaczego metoda słuchowa?
Język jest doświadczeniem akustycznym. Informacja, którą słyszymy
natychmiast włącza niezbędne obwody. Kodowanie pisemne zdarzenia
akustycznego jest nie tylko sposobem okrężnym, ale często też prowadzi
do błędu, na przykład niewłaściwej wymowy, przy czym później
gęste przechowywaniepołączenia neuronów muszą zostać mozolnie usunięte i zastąpione
połączeniami poprawnej wymowy, co jest nie zawsze skuteczne.
2. Dlaczego tłumaczenie dekodowane?
Dla oka, dwa słowa napisane ściśle jedno pod drugim tworzą jednostkę,
która może być przechowywana w obrębie jednego kapelusza
meksykańskiego. Dla ucha, jednostka ta musi być zwartą jednostką w
sensie czasowym. Dlatego też wersje w dwóch językach muszą
następować po sobie tak szybko, aby pamięć krótkotrwała mogła je
zarówno zarejestrować, jak i przechowywać je w obrębie jednego
kapelusza meksykańskiego w tkanki neuronalnej. Oznacza to, że
wyrażenie w jednym języku automatycznie aktywuje wyrażenie w innym
języku.
3. Dlaczego każda sekwencja powtarzana jest tak często?
Natychmiastowe powtórzenie dokonuje zapisu w tkance nerwowej. Z
neurologicznego punktu widzenia, uczenie się to nic innego jak tworzenie
synaps (przeplatających się połączeń pomiędzy komórkami nerwowymi /
neuronami). Wielokrotne użycie sprawia, że połączenia te rosną (jak
mięśnie podczas treningu). Jednokrotne ułyszenie treści wcześniej
nieznanej, pozostawia niewielkie wrażenie, albo wcale nie pozostawia
żadnego.Tylko powtórzenie nowej treści pobudza uwagę mózgu na tyle,
aby zapewnić, że treść zostanie zarejestrowana, a nie odrzucona jako
nieistotna. Mózg rozpoznaje powtórzenia tylko, kiedy pierwsza ekspozycja
na nową informację jest nadal w pamięci krótkotrwałej i powtarzanie może
zostać uznane za identyczne. Tak więc powtarzanie długich fragmentów
tekstu jest stratą czasu, ponieważ początek został już zapomniany.
Oznacza to, że powtarzanie długich tekstów postrzegane jest przez mózg
jako nowy tekście i wracamy do punktu wyjścia.
4 . Dlaczego ojczysty język jako pierwszy?
Kiedy słyszymy zdanie, którego nie rozumiemy, jesteśmy podirytowani .
Nieprzyjemne, irytujące doświadczenia przechowywane są lateralnie w
skroniach, które są podłączone do automatycznej emisji hormonów stresu
hamującego połączenia neuronów , a tym samym aktywację tych komórek
i pamięci przechowywanej w nich (patrz " Przechowywanie centralne czy
lateralne “Central or lateral storage”).
Jeśli najpierw słyszymy język ojczysty, czujemy się komfortowo, bo
stres blokuje:
rozumiemy treść wypowiadaną i jej kontekst. Przyjemne doświadczenia są
skronie
przechowywane w środku czoła, gdzie emisja nerwowych nadajników
stymulowana jest automatycznie. Poprawia to łączność między neuronami
. W to właśnie sposób szybko następujące po sobie sekwencje językowe
zostają wszczepione w neuronowej przestrzeni tkankowej lub "
meksykańskim kapeluszu ", który właśnie został aktywowany w środku
czoła przez słowa w naszym własnym języku . Lub dokładniej : gdy
słyszymy najpierw słowa języka ojczystego w dosłownym tłumaczeniu z
języka obcego, z zachowaniem szyku zdania, rytmu i intonacji języka
obcego oznacza to, że tkanka neuronalna jest przygotowana . Oznacza to
, że nie tylko zrozumiemy sens następującego po zdaniu polskim zdania w
języku obcym, ale także każde obce słowo zostaje umieszczone w
miejscu , które zostało dla niego przygotowane w tkance neuronalnej
przyjemność: centrum przez jego odpowiednik w języku polskim. W rezultacie, tekst w języku
centra
obcym zostaję natychmiast przechowany centralnie w płatach czołowych
jako przyjemne doświadczenie. Tak więc,unikamy przechowywania
lateralnego w skroniach i późniejszego naprawiania błędów. Informacja
zostaje od razu przechowana w tkance, która korzysta z emisji
transmiterów neuronalnych.
5. Dlaczego z muzyką?
Muzyka natychmiast produkuje transmitery, szczególnie dopaminowe,
które zwiększają przyjemność doświadczenia i wzmocniają funkcje
mózgu. Dzięki temu, że muzyka tworzy naturalne sekwencje (składające
się z tłumaczenia, dekodowania składni i języka obcego), nie tylko
wyraźnie zaznacza, kiedy i gdzie zaczyna się następna sekwencja, ale
również zapewnia magazynowanie centralne w płatach mózgowych,
przyjemność: centrum
lepszą łączność i wydajność pamięci.
Ponadto, równoczesna ekspozycja na muzykę i potrójne powtórzenie
tekstu w języku obcym na końcu sekwencji, wytwarza pozytywne
nastawienie do języka obcego.
Po zakończeniu powtarzania danej sekwencji, muzyka wzmacnia
przechowywanie tego, co zostało wysłuchane: mózg nie musi myśleć
podczas słuchania muzyki, dlatego powtarza impulsy elektryczne słów
wcześniej usłyszanych, a muzyka wzmacnia funkcje neuronów.
6. Dlaczego tak szybka sekwencja?
poznanie przez
pozytywne uczucia
Fakt, że sekwencja translacji, dekodowania i muzyki grozi przerwaniem,
powoduje, że mózg bardziej się koncentracje, aby nic nie przegapić. To
maksymalnie aktywizuje mózg i zapewnia zapamiętywanie. Ciche
przerwy, wręcz przeciwnie, sprawiają, że mózgu przełącza się na tryb
„stand-by”.
Nie!
Zacznij od rozszyfrowania liter języka
obcego. Ukryj słownictwo i patrz w
milczeniu na obce zdania w podręczniku do
nauki języka, którego treść jest raczej nudna
dla ciebie. Nagle słuchysz ostry ton
zniecierpliwienia w głosie nauczyciela, co
sprawia, że spieszysz się od jednego zdania
do następnego pośród pauz kłopotliwego
milczenia, kiedy jąkając się próbujesz
przeczytać obcy tekst. Twój zamiar
nauczenia się języka prawdopodobnie
pozostanie tylko zamiarem, jak wiele innych
twoich planów.
Tak
Idź sobie na rower, pobiegaj, ugotuj coś, rób
coś, co ci sprawia przyjemność słuchając
równocześnie
muzyki,
której
towarzyszą
ciekawe informacje. Podczas gdy ta ciekawa
informacja jest przrzucana z jednego języka w
drugi język, jak piłeczka do ping ponga, włącz
się w ten nurt języków, powtarzając od
niechcenia to, co słyszysz, a tym samym
zapamiętując w języku obcym informacje, które
są dla ciebie ważne.
Uwaga: możesz się uzależnić od uczenia się
nowych języków obcych!
6 . Ostrożnie z dziećmi poniżej 3 lat: media cyfrowe są szkodliwe
dla rozwoju mowy
Dziecko musi najpierw fizycznie naśladować prawdziwą osobę, zanim będzie w stanie
rozpoznać dźwięki cyfrowe.
Dziecko słucha osoby siedzącej przed nam a jego neurony lustrzane automatycznie
naśladują wszystko to, co się dzieje w ustach, język, krtań , itp. Już samo słuchanie głosu
rodziców ćwiczy fizyczną sprawność mówienia dziecka . Jako że, urządzenia elektroniczne
nie mają warg, języka ani krtani do kopiowania, słuchanie mediów cyfrowych jest nie tylko
bezużyteczne, ale sprawia, że uwaga dziecka jest w stanie „drzemki” ponieważ nie może
zidentyfikować żadnego z tych dźwięków . Dziecko nie zwracać wtenczas uwagi na dźwięki
wkoło, co może doprowadzić do zaburzen rozwoju mowy:
„W 2007 roku wykonano w USA ważne badania nad wpływem DVD “Baby-Einstein”.
Przebadano ponad tysiąc dzieci pod kątem wpływu tego DVD na rozwój mowy. Koncern
Disney sprzedaje je z powodzeniem od 2003 r. , obiecując, że dzieci staną się geniuszami
mowy. Jednakże okazało się, że słuchanie DVD nawet w połowie nie zapewniło takich
efektów, jakie uzyskano w grupie kontrolnej, w której rodzice czytali swoim dzieciom!” *
" W Kalifornii, dzieci w wieku od 9 do 11 miesięcy były w stanie nauczyć się chińskich
dźwięków od rodowitej Chinki . Grupa, która słuchała tej samej kobiety na wideo nie uczyła
się niczego " *
Słuchanie dźwięków z jednoczesnym
naśladowaniem aktywności ust osoby siedzącej
przed dzieckiem, jest warunkowaniem klasycznym.
Oznacza to, że po pewnym czasie samo usłyszenie
jakiegoś dźwięku automatycznie wywołuje
aktywność fizyczną, której towarzyszył ten dźwięk .
Wtenczas fizyczna obecność innej osoby do
naśladowania nie jest już potrzebna. Dzieje się to w
wieku 3 do 5 . Kiedy już język używany w otoczeniu
dziecka na dobre osiądzie w jego ciele, mózg
rozpoczyna zamykanie połączeń, które nie były wykorzystywane
(tzw. " faza krytyczna" : używaj albo stracisz! ) .
To właśnie dlatego nauka języka bez obcego akcentu jest łatwa w młodym wieku, a znacznie
trudniejsza później .
Zasada „Używaj albo stracisz!” tłumaczy również,
dlaczego rodzimi użytkownicy języków , które
obejmują szeroki zakres dźwięków lub tonów
(takie jak, na przykład, język rosyjski lub
holenderski) łatwiej uczą się języków obcych,
podczas gdy na przykład rodzimym użytkownikom
języka francuskiego lub angielskiego przychodzi to
znacznie trudniej. Szczególnie te dwa języki
obejmują stosunkowo wąski zakres tonów:
francuski posiada trochę wysokich i trochę niskich
tonów, a angielski mieści się w średnich
zakresach. Słuchając Anglików próbujących
mówić po francusku ( lub też odwrotnie), można
zauważyć brak umiejętności poprawnego ujęcia
dźwięków danego języka.
rosyjski
holenderski
angielski
francuski
*Prof. Manfred Spitzer, ZNL-Ulm (Center for Neurology and Learning, Univeristy Ulm) online at Gestalt-Institut
Frankfurt.