program edukacyjno-wychowawczy ,,nowy zawód dla m

(pracownik zajmujący się ludźmi starymi i
niepełnosprawnymi określany jako pracownik
społeczny lub środowiskowy)
Wspieranie rozwoju ucznia poprzez jego pracę
społeczną w wolontariacie.
 Inspirowanie pracy twórczej ucznia na rzecz
szkoły, rodziny, środowiska.
 Wyzwalanie wszelkich form aktywności
i przedsiębiorczości.
 Zawód skierowany do młodych (zwłaszcza
dziewcząt) w rejonie o wysokim zagrożeniu
bezrobociem.
 Zawód mający odniesienie europejskie, może
być kluczowym czynnikiem ponownego
wprowadzenia (zaktywizowania) zawodowego
młodych ludzi.






Przeobrażenie ustrojowe, ekonomiczne i społeczne
w naszym kraju po 1989r. – zmiany zwyczajów – generują nowe
potrzeby kwalifikacji zawodowych, zwłaszcza w sferze usług.
Duża aktywność zawodowa ludzi powoduje, że ich rodzice,
krewni, często niedomagający, z różnych względów prowadzący
oddzielne gospodarstwa domowe, czują się samotni
i nieprzydatni społeczeństwu. Potrzebna jest im pomoc i
obecność ludzi młodych w ich życiu.
Świadczenie usług opiekuńczych (przeważnie na ,,czarno”) przez
kobiety z Polski w krajach Unii i Ameryki Północnej, nasunęło
pomysł, aby tego rodzaju usługi świadczyć w miarę profesjonalnie
i oficjalnie w kraju i zagranicą.
Konieczna jest współpraca z innymi szkołami, instytucjami
w kraju i zagranicą, która pozwoliłaby wypracować jednolite
wzorce umiejętności, potwierdzane referencjami.
Własne doświadczenia.
 Ten
problem był, jest i będzie.
 Zjawisko nasilające się, związane ze zmianą
stylu życia – ciągła praca, pogoń za dobrami
materialnymi, powodują alienację ludzi
starych, spychają ich na margines życia
społecznego.
Celem końcowym programu jest przygotowanie uczniów –
wolontariuszy do ich kształcenia dla opieki socjalnej.
 Kształcenie, bądź przygotowanie do kształcenia kadr dla
opieki socjalnej powinno znaleźć miejsce w nowym
systemie oświaty, zwłaszcza w nauczaniu progimnazjalnym
np. w liceach profilowanych. Wynika to z tego, że
większość słuchaczy, rozpoczynających naukę w szkołach
służb społecznych, to ludzie bardzo młodzi, posiadający
niewiele własnych doświadczeń życiowych. Odpowiednio
wcześniejsze zetknięcie z osobami, które znalazły się
w krytycznej sytuacji życiowej, oraz sposób zaradzaniu
w takich sytuacjach, pozwoli młodym ludziom odpowiednio
ocenić własne umiejętności i pomoże w podjęciu
ostatecznej decyzji co do wyboru swojego zawodu, oraz
swojego miejsca w społeczeństwie.

Realizacja programu powinna przynieść korzyści
społeczno – ekonomiczne i wychowawcze:
uczniom – przyszłym pracownikom środowiska:
 zdobycie nowych umiejętności, nawyków, cech
charakteru i przełożenie ich na swoją rodzinę, co
pozwoli wzmocnić jej więzy (umiejętność życia
w rodzinie wielopokoleniowej, cierpliwość,
umiejętność słuchania, poczucie
odpowiedzialności, obowiązkowość, wrażliwość
moralna i społeczna),
 wyzwalanie przedsiębiorczości, radzenie sobie w
różnych, nietypowych sytuacjach,
 możliwość zdobycia i wykonywania nowego
zawodu,
szkole:
 stworzenie absolwentom możliwości zdobycia
alternatywnego bądź uzupełniającego źródła
zarobkowania,
 pełna obecność w życiu lokalnej społeczności
poprzez kontakty z MOPS, PCK, domami opieki
społecznej, starostwem, gminnymi ośrodkami
pomocy społecznej, parafiami, itp.,
 udział w kształtowaniu lokalnej polityki
oświatowej i społecznej, możliwość
uruchomienia specjalności kształcenia: usługi
społeczne (w kontekście reformy oświatowej),
ludziom starym:
 możliwość godniejszego życia,
dla szkoły:
 budowanie pomostu między emerytowanymi
nauczycielami i innymi pracownikami szkoły
a młodym pokoleniem,
 podtrzymywanie tradycji Zespołu Szkół
Ekonomicznych w Radomsku,
 opieka nad niepełnosprawnymi koleżankami i
kolegami z naszej szkoły oraz uczniami
kształcącymi się w formie nauczania
indywidualnego,
dla Radomska:
 kontynuacja pięknej i chlubnej tradycji św.
Jadwigi Królowej, patronki miasta Radomska,
 pomoc w rozwiązywanie problemów
lokalnego rynku pracy,
dla państwa:
 zapełnianie luki w sferze usług,
 utrwalanie i umacnianie więzi rodzinnych.
TWORZENIE BAZY DO REALIZACJI CELÓW KOŃCOWYCH.
 Nawiązanie kontaktów i współpracy z samorządem lokalnym i
instytucjami wymienionymi wcześniej (wyjście z problemem poza
szkołę).
 Równoczesne wyszukiwanie wśród młodzieży wolontariuszy.
 Uzyskanie zgody rodziców na udział w programie.
 Przygotowanie i przeprowadzanie szkoleń, warsztatów, ćwiczeń
zachowań agresywnych, przedsiębiorczości przez nauczycieli –
opiekunów programu.
- Szkolenia wolontariuszy i nauczycieli – opiekunów przez:
- lekarzy,
- pielęgniarki,
- pracowników socjalnych MOPS-u,
- księży i pracowników Caritasu,
- psychologa,
- pedagoga,
- prawnika,
 Podopieczni
– w pierwszej fazie opieka nad
ludźmi, których znamy (brak doświadczenia),
a więc emerytowanymi nauczycielami i
pracownikami szkoły, ewentualnie
wskazanymi nam przez instytucje np. MOPS,
parafie.
 Pierwsze kontakty – zorganizowanie wspólnie
z Akcją Katolicką przy parafii św. Jadwigi,
wigilii dla osób starych i samotnych –
zorganizowanie świątecznego spotkania
Wielkanocnego.
Praca wolontariuszy:
 odwiedziny podopiecznych (rozmowa,
czytanie prasy, książek, oglądanie TV, itp.,
 robienie zakupów,
 regulowanie rachunków, opłat np. czynsz,
gaz,
 załatwianie wizyty lekarskiej np. rejestracja,
 drobne prace porządkowe.
Jednym z głównych celów planu rozwoju szkoły jest kształtowanie
pozytywnych cech charakterów uczniów. Włączenie programu
wolontariatu do realizacji tego celu pozwoli na lepsze wypełnianie
funkcji wychowawczej szkoły.
Można przewidywać, że program będzie skutecznie wdrażany oraz że
wpłynie na rozwój wolontariatu w dziedzinie aktywizacji zawodowej
młodzieży.
Dotychczasowa realizacja programu edukacyjno – wychowawczego przebiega
w sposób jaki został założony. Świadczy o tym zaangażowanie i aktywność
szkoły, wolontariuszy, rodziców i instytucji współpracujących.
Program realizowany jest w funkcjonującym już w szkole kole wolontariuszy,
w którym uczniowie poprzez pracę społeczną rozwijają pozytywne cechy
charakteru a nauczyciele opiekunowie wspierają rozwój osobowości
uczniów. Fakt nawiązania kontaktów i współpraca z samorządem
lokalnym, a także z instytucjami działającymi na rzecz pomocy
społecznej świadczy o dobrym odezwie ze strony środowiska, w którym
ten program ma być realizowany.
Ważnym było opracowanie teoretycznych podstaw na podstawie literatury
fachowej. Praca
,,Szkolny wolontariat sposobem na wrażliwość moralną i społeczną ucznia i
przyszłego obywatela” stanowi teoretyczną podbudowę programu.
 Przygotowanie
uczniów – wolontariuszy do
dalszego kształcenia się dla pracy socjalnej
(wyższe studia w zakresie opieki socjalnej).
 Uzyskanie referencji dla wykonywania
zawodowo prac opiekuńczych.
 Wykonywanie prac opiekuńczych dla osób
potrzebujących z najbliższej rodziny.
 Nabycie umiejętności zaradczych
potrzebnych do własnej egzystencji i dla
egzystencji własnej rodziny.
W Zespole Szkół Ekonomicznych w Radomsku
powstało w październiku 2000r. koło
wolontariuszy w zakresie opieki socjalnej,
składające się z 20 uczniów i 3 nauczycieli
opiekunów.
Uczestnikami programu są:
 podopieczni – emerytowani nauczyciele i
pracownicy szkoły,
 organizacje i instytucje zawodowo i
społecznie zajmujące się opieką społeczną,
 niepełnosprawni koledzy i koleżanki z naszej
szkoły oraz uczniowie kształcący się w formie
nauczania indywidualnego,
 osoby szkolące wolontariuszy ich nauczycieli
– opiekunów.
Realizacja programu przebiega zgodnie z założeniami. Idea
ochotniczej pracy na rzecz osób potrzebujących opieki znalazła
odzew w naszym środowisku szkolnym, zarówno ze strony
pedagogów jak i młodzieży. Ze swoją ideą i bezinteresowną
pomocą koło wolontariuszy wyszło poza szkołę, nawiązując
współpracę z Dziennym Domem Pomocy Społecznej w Radomsku i
parafią Św. Jadwigi Królowej w Radomsku.
Spodziewanym efektem udziału ucznia w programie pomocy
społecznej na rzecz innych ludzi będzie praktyczne
przygotowanie młodego człowieka do życia, jego
przedsiębiorczość i umiejętność radzenia sobie w nietypowych
sytuacjach.
Pomoc innym ludziom wzbogaca wnętrze człowieka – powinien
stać się bardziej czuły i wrażliwy na potrzeby życiowe
podopiecznego, a jednocześnie być bardziej odporny na stres
związany z obcowaniem z ludzkim nieszczęściem, które może go
również dotknąć po opuszczeniu szkoły i domu rodziców.
Innym powodem organizacji ochotników opiekujących się innymi
ludźmi potrzebującymi opieki jest potrzeba wcześniejszego
przygotowania grupy młodzieży do zawodowego wykonywania
funkcji opiekuna społecznego. Społeczna praca na rzecz osób
potrzebujących opieki już w szkole średniej, pozwoliłaby im
odpowiedzieć sobie na pytanie czy nadają się do tego typu
specyficznej i wymagającej określonych cech osobowych pracy.
Część uczestników programu wolontariatu w szkole powinna
podjąć decyzję o podjęciu studiów w zakresie pomocy społecznej
na poziomie licencjatu i później na poziomie magisterskich. Inni
mogliby podjąć się opieki w ramach świadczenia odpłatnie usług
dla osób, które stać na opłacanie stałej opieki a które
wymagałoby pewnego stażu, kwalifikacji i referencji w zakresie
wykonywanej pracy. Trzeba tutaj zwrócić uwagę, że wiele Polek
wyspecjalizowało się w tego typu charakterze pracy ,,na czarno”
w Europie i Ameryce. Prędzej czy później konieczne będzie
zalegalizowanie tego typu trudnej i nie dla każdego możliwej do
wykonywania pracy, a każda praktyka potwierdzona przez szkołę i
organizacje społeczne o wysokim autorytecie, będzie bardzo
ceniona przez przyszłych klientów usług opiekuńczych.
Ponadto uczestnictwo w kole wolontariuszy
powinno nauczyć młodego człowieka pracy w
zespole a nadzór ze strony szkoły czy organizacji
działających w opiece społecznej powinien
zapewnić właściwą opiekę merytoryczną.
Efektem pracy młodzieży w kole wolontariuszy
będzie przełożenie nabytych przez uczniów
nowych umiejętności, nawyków, cech charakteru
na ich własną rodzinę. Pozwoli to na
wzmacnianie więzi rodziny wolontariusza.
Powinno uczyć życia w rodzinie
wielopokoleniowej gdzie potrzeba cierpliwości,
umiejętności wzajemnego słuchania,
odpowiedzialności, obowiązkowości, wrażliwości
moralnej i społecznej oraz wzajemnej tolerancji.
Niezwykle cenną powinna być wychowawcza i
edukacyjna funkcja relacji wolontariuszpodopieczny, która pod dyskretnym
nadzorem nauczyciela, rodziców,
zawodowego opiekuna społecznego, księdza,
lekarza powinna przyczynić się do rozwoju
intelektualnego wolontariusza oraz do
wzbogacenia życia osobistego
podopiecznego.