zespół nadpobudliwości psychoruchowej, adhd u dzieci, objawy







Przedszkola
o Przedszkola niepubliczne
o Przedszkola publiczne
Żłobki
Dla dzieci
o Atrakcje
o Imprezy
o Kolorowanki
Dla nauczycieli
o Plany rozwoju zawodowego
o Scenariusze zajęć
o Pozostałe publikacje
Porady
Wiadomości
o Wychowanie
o Zdrowie
o Wydarzenia
o Konkursy
o Zakupy
o Inne
Menu








Przedszkola
o Przedszkola niepubliczne
o Przedszkola publiczne
Żłobki
Dla dzieci
o Atrakcje
o Imprezy
o Kolorowanki
Dla nauczycieli
o Plany rozwoju zawodowego
o Scenariusze zajęć
o Pozostałe publikacje
Przydatne
o Wiadomości
o Porady
Nasza oferta
Dodaj obiekt
zaloguj
Przedszkola
 Aktualności
 Pozostałe publikacje
 ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej
ADHD – zespół nadpobudliwości
psychoruchowej
Drukuj Skomentuj Prześlij nam swój scenariusz zajęć!
„Nie wierć się, siedź spokojnie, słuchaj uważnie, nie przeszkadzaj ...” jakże często padają z
ust nauczycieli i rodziców słowa w stosunku do dzieci, które cechuje nadmierna aktywność
ruchowa, impulsywność i trudności z koncentracją uwagi, w szkole i w domu.
Zniecierpliwieni, zmęczeni i sflustrowani kolejnym przewinieniem, nieposłuszeństwem czy
niewłaściwy zachowaniem dziecka, wzajemnie się oskarżamy o popełnianie błędów
wychowawczych.
Tymczasem dzieci żyją z poczuciem winy, że kolejny raz zawiodły, nie sprostały naszym
oczekiwaniom. A przecież tak bardzo się starały. Dlaczego więc zostały ukarane? Narasta w nich
złość, gniew, poczucie odrzucenia, braku akceptacji, co z kolei rodzi agresję, jest przyczyną
zaniżonej samooceny, depresji. Czy możemy temu zapobiec? Tak, jeżeli w porę dostrzeżemy
problem i zdamy sobie sprawę, że mamy do czynienia z dzieckiem z poważną dysfunkcją –
ADHD, a nie efektem złego wychowania.
ADHD (z ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) – nadpobudliwość psychoruchowa
rozumiana medycznie, oznacza zespół nadpobudliwości psychoruchowej, czyli zespół
hiperkinetyczny. Jest schorzeniem mającym charakterystyczne objawy i wymagającym
odpowiedniego leczenia.
ADHD jest jedną z chorób występujących w okresie dzieciństwa (wg definicji przed siódmym,
zazwyczaj przed piątym, a tak naprawdę bardzo często przed drugim rokiem życia), ale może
również istnieć w wieku dojrzałym, o czym piszą w swojej książce „W świecie ADHD”
Hallowell i Ratey.
Według najnowszych badań ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzenia
koncentracji uwagi oraz ADD – zaburzenie koncentracji uwagi bez nadruchliwości (postać
częściej występująca u dziewcząt), jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie,
czyli uwarunkowanym genetycznie (któreś z rodziców, rodzeństwo lub krewny cierpiał lub
cierpi na ADHD).
Osoby cierpiące z powodu ADHD mają specyficzne wzorce pracy mózgu, które
uniemożliwiają kontrolowanie swoich zachowań, a więc kontrolowanie uwagi i ruchów. Dotyczy
to zwłaszcza pracy kory przedczołowej obu półkul mózgowych, struktur głębokich, spoidła
wielkiego oraz móżdżku (strukturę mózgu odpowiadającą, np. za koordynację ruchową).
Stwierdzono również, że zaburzona jest równowaga pomiędzy dwoma podstawowymi
przekaźnikami (hormonami) – noradrenaliną (odpowiedzialną za kodowanie w pamięci
operacyjnej doświadczeń, na podstawie których potrafimy przewidywać konsekwencje)
i dopaminą (odpowiedzialną za selekcję bodźców docierających do mózgu i koncentrowaniu się
na jednym wybranym bodźcu). Nie bez znaczenia, są niedobory serotoniny, neuroprzekaźnika
odpowiadającego za stabilność emocjonalną – np.za zadowolenie, pozytywne myślenie, kontrolę
zachowań. Dziecko nadpobudliwe nie ma czegoś za dużo. Ma za mało zdolności do wewnętrznej
kontroli i hamowania. Nadpobudliwość jest pewną stałą cechą dziecka, która może zmieniać się
w miarę jak ono dorasta i w zależności od sytuacji.
ADHD charakteryzują trzy kluczowe objawy:
1. Nasilone zaburzenia uwagi – czyli słabsza zdolność do skoncentrowania się na
każdym zadaniu. Dzieci nadpobudliwe nie potrafią z dochodzących do nich bodźców wybrać
tego, jednego, który jest najważniejszy. Mają problemy z:
- zastosowaniem się do kolejnych instrukcji,
- skupieniem się na jednej konkretnej czynności (często z jednej czynności przechodzą do
drugiej nie kończąc poprzedniej),
- słuchaniem tego co do nich mówimy,
- wykonywaniem do końca zadań zleconych przez dorosłych,
- odrabianiem lekcji (nadmierne roztargnienie),
- zapamiętaniem tego co było zadane, zapisaniem wszystkiego, co było na lekcjach,
- pamiętaniem o różnych codziennych sprawach.
2. Nadmierna nadruchliwość – dzieci z ADHD są bardziej niż ich rówieśnicy ruchliwe, żywe.
Szczególnie w sytuacjach, w których wymaga się od nich długiego i spokojnego siedzenia.
Dzieci takie:
- często wiercą się na krześle, wstają z miejsca,
- często nerwowo machają rękami, nogami, nie są w stanie usiedzieć w miejscu,
- często są w ruchu; „biegają jak nakręcone”,
- mają trudności ze spokojnym bawieniem się, odpoczynkiem.
3. Nadmierna impulsywność – dzieci nadpobudliwe działają nie przewidując konsekwencji
swojego działania, co z kolei powoduje, że nie są one w stanie dostosować się do zasad
panujących w szkole, domu. Mają kłopot z zastosowaniem zasad w praktyce, choć zazwyczaj
doskonale je znają i chcą przestrzegać. Rezultatem tego bywa trudne do zaakceptowania
zachowanie takich dzieci:
- częste wtrącanie się do rozmowy, zabawy,
- częste wyrywanie się z odpowiedzią zanim zostanie sformułowane w całości pytanie,
- przypadkowe, nieumyślne niszczenie rzeczy.
Aby móc stwierdzić u dziecka ADHD, muszą wystąpić wszystkie trzy kluczowe objawy (choć
w różnym stopniu i nasileniu), utrzymywać się przez dłuższy czas (w Polsce co najmniej 2 – 6
miesięcy, w USA pół roku, w Wielkiej Brytanii jeden rok) oraz występować w różnych
sytuacjach (dom, szkoła, grupa rówieśnicza). Diagnozę może postawić wyłącznie lekarz
specjalista, najlepiej psychiatra dziecięcy, na podstawie wywiadu z rodzicami, informacji
uzyskanych od nauczyciela (wychowawcy)i obserwacji dziecka, oraz po wykluczeniu chorób
somatycznych, zaburzeń psychicznych i czynników środowiskowych, które mogą być przyczyną
negatywnych zachowań dziecka. Zadaniem nauczyciela jest w porę dostrzec problem,
zasygnalizować go rodzinie, a po diagnozie dokonanej przez specjalistę i stwierdzeniu u dziecka
ADHD, we współpracy z rodzicami, pomagać i wspierać je w przezwyciężaniu tej uciążliwej dla
wszystkich dysfunkcji.
Dzieci z zespołem hiperkinetycznym otoczone właściwą opieką ze strony nauczyciela (specjalne
programy nauczania), rodziców, psychoterapeutów (jeżeli zaburzeniu towarzyszy depresja,
problemy z samooceną), lekarzy (odpowiednie leczenie farmakologiczne, łagodzące objawy)
mają szanse zdobyć wykształcenie odpowiadające im możliwością intelektualnym i żyć w
zgodzie z samym sobą i otoczeniem.
10 zasad, o których powinien pamiętać nauczyciel pracujący z dzieckiem nadpobudliwym
psychoruchowo:
1. Nie karać za objawy (zaakceptować fakt, że dziecko z ADHD jest dzieckiem odmiennym, ma
inne możliwości niż jego rówieśnicy i wymaga odmiennego traktowania).
2. Współpracować z rodzicami (nie oskarżać się wzajemnie o to, że dzieci są źle wychowywane,
nauczane, uznać fakt, że zarówno oni, jak i my mamy podobny problem i razem należy go
rozwiązać).
3. Nie wzmacniać niewłaściwych zachowań (nie pozwalać dziecku na manipulowanie
otoczeniem i ustalonymi zasadami, ale jednocześnie dostrzegać jego spokojną pracę, pochwalić i
zachęć do dalszego wysiłku).
4. Mówić tak, aby usłyszało ( uprzedzić dziecko, zanim wyda mu się polecenie (w sposób
werbalny lub niewerbalny np.: dotknij, spójrz na dziecko, nawiąż kontakt wzrokowy; pamiętaj o
konstrukcji poleceń (proste i jasne polecenia) np.: otwórz zeszyt, zapisz temat; wypowiadaj
polecenia tylko wtedy, gdy jesteś gotowa do ich wyegzekwowania).
5. Stworzyć uporządkowany świat (dziecko musi wyraźnie wiedzieć, jakie zachowania są
niedopuszczalne i jakie za to grożą konsekwencje np.: wywieś na ścianie regulaminy, posadź
dziecko w pierwszej ławce z najspokojniejszym dzieckiem w klasie).
6. Okiełznać nadruchliwość (odwróć uwagę dziecka w chwili gdy jest niespokojne, rozdrażnione
np.: poproś aby pomogło ci posprzątać pomoce szkolne, niech poczuje się ważne i potrzebne).
7. Wracać do niedokończonej pracy (nigdy nie pozwól, aby dziecko poszło do
domu z niedokończonym zadaniem, poświęć mu dodatkowy czas i wspólnie zakończ z nim
pracę).
8. Odczytywać sygnały ostrzegawcze („naucz się czytać dziecko” – wyprzedzaj jego
zachowania, zapobiegaj im w porę).
9. Stosować ćwiczenia wyciszające, relaksacyjne.
10.Zachować spokój i rozsadek.
Wszystkim zainteresowanym nauczycielom i rodzicom, mającym podejrzenie, że mają do
czynienia z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo, polecam poniższą literaturę. Nie jest ona
cudownym lekarstwem na ADHD, ale na pewno przyczyni się do poznania i rozwiązania wielu
problemów dzieci z tą przykrą dla wszystkich dolegliwością oraz pozwoli w przyszłości uniknąć
wielu błędów w stosunku do dzieci nadpobudliwych psychoruchowo.
Autor: mgr Iwona Utnik
Podobne artykuły
Przypadek wychowawczy dziecka przedszkolnego z zaburzeniami zachowania
Skomentuj
Bądź pierwszym, który skomentuje ten wpis!
Tagi









adhd u dzieci
adhd u dziecka
objawy adhd u dzieci
leczenie adhd u dzieci
co to jest adhd
przyczyny adhd u dzieci
choroba adhd u dzieci
zespół adhd u dzieci
zachowanie dziecka z adhd
Reklama


Najnowsze artykuły
Przypadek wychowawczy dziecka przedszkolnego z zaburzeniami zachowania
Problem trudności w przystosowaniu się dziecka nieśmiałego do życia w grupie
„Samochodowe zabawy”, czyli w co się bawić z dzieckiem podróżując autem
Czy mogę rozpocząć naukę w klasie pierwszej? - metody badań gotowości
szkolnej
Komputer w pracy logopedy, terapeuty, nauczyciela i rodzica
Serwisy partnerskie

Reklama
Reklama w internecie









Polityka prywatności
Polityka cookies
Regulamin dyskusji
Nasza oferta
Cennik
Patronaty medialne
Partnerzy
Kontakt
Rejestracja
Copyright ©2016 by ADVISION Sp. z o.o.