Francja

Francja
Francja (fr. France, IPA: /fʁ s/), Republika Francuska (République française– państwo, którego
część metropolitarna znajduje się w Europie Zachodniej, posiadające także zamorskie terytoria na
innych kontynentach.
Francja metropolitarna rozciąga się od Morza Śródziemnego na południu do kanału La Manche i
Morza Północnego na północy, oraz od Renu na wschodzie do Zatoki Biskajskiej na zachodzie.
Francuzi często nazywają swój kraj l’Hexagone (sześciokąt) – pochodzi to od kształtu Francji
metropolitarnej.
Nazwa „Francja” pochodzi od germańskiego plemienia Franków, które zajmowało region po
upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego.
W otaczającym Paryż regionie Île-de-France powstało państwo francuskie.
Francja graniczy z Belgią, Luksemburgiem, Niemcami, Szwajcarią, Włochami, Monako, Andorą i
Hiszpanią. Terytoria zamorskie graniczą również z Brazylią, Surinamem i Holandią. Kraj jest
połączony z Wielką Brytanią przez Eurotunel przebiegający pod kanałem La Manche.
Republika Francuska jest unitarnym państwem demokratycznym, w którym ważną rolę odgrywa
prezydent. Jest również piątym spośród najlepiej rozwiniętych krajów świata i jedenastym w
rankingu warunków życia.
Najważniejsze ideały Francji sformułowane zostały w Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela i w
występującym na drukach urzędowych i monetach haśle rewolucji francuskiej liberté, égalité,
fraternité („wolność, równość, braterstwo”).
Kraj należy do grona założycieli Unii Europejskiej.
Ma największą powierzchnię spośród państw wspólnoty.
Francja jest także członkiem-założycielem Organizacji Narodów Zjednoczonych
oraz wchodzi w skład m.in. Frankofonii, G8 oraz Unii Łacińskiej.
Jest stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, w której posiada prawo weta.
Francja ze względu na swoją liczbę ludności, potencjał gospodarczy, pozycję w Europie, silną
armię (trzeci po Rosji i USA arsenał nuklearny), uchodzi za jedno z najpotężniejszych państw
świata.
Całkowita granica lądowa: 2 892,4 km, w tym z:



Francją metropolitalną:
o Andorą – 56,6 km,
o Belgią – 620 km,
o Hiszpanią – 623 km,
o Luksemburgiem – 73 km,
o Monako – 4,4 km,
o Niemcami – 451 km,
o Szwajcarią – 573 km,
o Włochami – 488 km.
departamentami zamorskimi:
o Brazylia – 673 km,
o Surinam – 510 km,
o Antyle Holenderskie – 10,2 km
Długość wybrzeża: 3427 km
o Wybrzeże Lazurowe (Riwiera Francuska), Côte d'Améthyste, Côte d'Argent, Côte de
Jade, Côte d'Amour, Côte Sauvage, Côte d'Emeraude, Côte d'Albâtre.


Najwyższy punkt: Mont Blanc 4808 m n.p.m.
Najniższy punkt: delta Rodanu 2 m p.p.m.

Większe miasta:
o Paryż – 11,84 mln mieszkańców (obszar miejski 2007)
o Lyon – 1,76 mln
o Marsylia+Aix-en-Provence – 1,62 mln
o Lille – 1,16 mln
o Tuluza – 1,12 mln
o Bordeaux – 1,01 mln
o Nicea – 1,00 mln
o Nantes – 768 tys.
o Strasburg – 642 tys.
o Toulon – 601 tys.


Język urzędowy: francuski
Inne języki w użyciu: niemiecki, włoski, bretoński, baskijski, kataloński, niderlandzki,
polski, arabski, berberyjski, romski oraz afrykańskie itd.
Francja, jej część metropolitalna dzieli się na 22 regiony, 96 departamentów oraz ok. 36 300 gmin.
Ponadto wyróżnia się departamenty i terytoria zamorskie oraz zamorskie zbiorowości terytorialne..
Francja jest jednym z kilku krajów posiadających terytoria zależne.
Terytoria te potocznie zwane są d'outre-mer lub DROM (DOM-TOM) - od obowiązujących do
2003 roku nazw départements d'outre-mer i territoires d'outre-mer.
W wyniku reformy konstytucji z 2003 roku i następnie reformy terytoriów zależnych w 2007,
Francja posiada obecnie 13 posiadłości pozaeuropejskich.
Poszczególne posiadłości mają różne statusy, formy autonomii i formy zależności od Francji. Część
z tych terytoriów formalnie stanowi integralną część Francji i wchodzi wraz z nią w skład Unii
Europejskiej
Terytoria zależne
TeryZalezne.png
Francja ma złożony system administracji swoich terytoriów zależnych.
Terytoria zależne Francji
Departamenty zamorskie
Zbiorowości zamorskie
Nowa Kaledonia
Terytoria bez stałej ludności
Gwadelupa (971) • Majotta (985) • Martynika (972) • Gujana
Francuska (973) • Reunion (974)
Saint-Pierre i Miquelon (975) • Wallis i Futuna (986) • Polinezja
Francuska (987) • Saint-Barthélemy • Saint-Martin
Nowa Kaledonia (988)
Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne (984) • Wyspa
Clippertona
Zobacz też: Podział administracyjny Francji
Departamenty zamorskie[





971 – Gwadelupa
972 – Martynika
973 – Gujana Francuska
974 – Reunion
975 – Majotta (od 2011 roku)
Wspólnoty – zbiorowości zamorskie (les collectivites d;outré-mer)





Polinezja Francuska pays d’outre mer
Saint-Barthélemy
Saint-Martin
Saint-Pierre i Miquelon collectivités territoriales
Wallis i Futuna
Wspólnota
Nowa Kaledonia sui generis
Terytorium zamorskie
Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne
Posiadłość państwa
Wyspa Clippertona
Wyspa Clippertona (dawniej: Clipperton[]; franc. île Clipperton lub nieoficjalnie île de la Passion) –
terytorium zależne Francji, niezamieszkany koralowy atol na Oceanie Spokojnym (dawniej
administrowany z Polinezji Francuskiej) o powierzchni 6 km² położony 1 280 km na południowy
zachód od meksykańskiego Acapulco.
Departament zamorski
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Departament zamorski (fr. département d'outre mer, DOM) – nazwa francuskiego terytorium
zależnego na prawach departamentu, wprowadzona w 1946 roku.
Działają one na tych samych zasadach, co departamenty Francji metropolitalnej.
Każdy z nich tworzy jednocześnie region administracyjny, składający się z jednego departamentu.
Obecnie jest to 5 departamentów o łącznej powierzchni ponad 89 tys. km² i ok. 2 mln ludności
(2003/2007).
Departament
zamorski
Numer
Powierzchnia
Ludność
w km²
w tys. mieszk (2003/2007)
Stolica
Gwadelupa
971
1 780
440,4 Basse-Terre
Martynika
972
1 128
391,0 Fort-de-France
Gujana Francuska 973
83 534
Reunion
974
Majotta
976[1]
2 546
374
188,2 Cayenne
764,3 Saint-Denis
186,0 (2007)[2] Mamoudzou
W wyniku referendum przeprowadzonego 29 marca 2009 Majotta została 31 marca 2011 piątym
departamentem zamorskim
Terytorium zamorskie (Francja)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Terytorium zamorskie (fr. territoire d'outre mer, TOM) - nazwa francuskiego terytorium
zależnego o pewnej autonomii wewnętrznej, wprowadzona w 1946. 28 marca 2003 termin ten
wyszedł z użycia, zastąpiony przez termin zbiorowość zamorska.
Terytoriami zamorskimi były w tym okresie trzy terytoria w Oceanii: Nowa Kaledonia, Polinezja
Francuska i Wallis i Futuna, oraz jedno w południowej części Oceanu Indyjskiego. Ich łączna
powierzchnia wynosiła 30,7 tys. km², a zamieszkiwało je ok. 492 tys. mieszk. (2003).
Terytorium
zamorskie
Powierzchnia
Ludność
w km²
w tys. mieszk (2003)
Nowa Kaledonia
Polinezja Francuska
Stolica
18 736
222,9 Numea
3 894
253,7 Papeete
Wallis i Futuna
274
15,2 Mata Utu
Francuskie Terytoria Południowe
Wspólnota zamorska
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wspólnota zamorska (collectivités d’outre-mer lub COM) – termin wprowadzony poprawką do
konstytucji 28 marca 2003, by określić niektóre terytoria Francji, które wcześniej nosiły nazwę
terytoriów zamorskich (territoire d’outre mer) lub wspólnot terytorialnych o szczególnym statusie
(collectivités territoriales à statut particulier).
Poprawka ta wprowadziła także drugi rodzaj wspólnot terytorialnych, zastępujących niektóre
departamenty zamorskie. Te nowe zbiorowości miały posiadać jednoizbowe zgromadzenia
doradcze, zastępujące istniejące rady departamentalne i regionalne. Obecnie nie ma jednak żadnej
takiej zbiorowości, gdyż departamenty zamorskie Gwadelupy i Martyniki, które miały otrzymać ten
status odrzuciły tę propozycję w referendum z 7 grudnia 2003,
Obecnie istnieją trzy wspólnoty zamorskie (czwarta Majotta 31 marca 2011 stała się departamentem
zamorskim):



Polinezja Francuska – wspólnota o dużej autonomii, posiada własnego prezydenta oraz jako jedynej
przyznano jej nazwę kraj zamorski (pays d’outre-mer),
Saint-Pierre i Miquelon – wspólnota zamorska również o statucie zbliżonym do departamentu,
Wallis i Futuna – wspólnota zamorska o szczególnym statucie, jedyna część terytorium Francji nie
podzielona na gminy.
Wspólnota
zamorska
Numer
Saint-Pierre i Miquelon 975
Powierzchnia
Ludność
w km²
w tys. mieszk. (2003)
242
Stolica
7,0 Saint-Pierre
Wallis i Futuna
986
274
Polinezja Francuska
987
3 894
14,4 Mata Utu
253,7 Papeete
Wyspa Clippertona
Wyspa Clippertona (dawniej: Clipperton[1]; franc. île Clipperton lub nieoficjalnie île de la
Passion) – terytorium zależne Francji, niezamieszkany koralowy atol na Oceanie Spokojnym
(dawniej administrowany z Polinezji Francuskiej) o powierzchni 6 km² położony 1 280 km na
południowy zachód od meksykańskiego Acapulco. Współrzędne geograficzne: 10°18′N
109°13′W10,300000 -109,216667.
Saint Pierre i Miquelon
Saint-Pierre i Miquelon (Wspólnota Terytorialna Saint-Pierre i Miquelon, Saint-Pierre-etMiquelon, Collectivité territoriale de Saint-Pierre-et-Miquelon) – wspólnota zamorska Francji,
obejmująca archipelag o tej samej nazwie, położony na Oceanie Atlantyckim,
w Ameryce Północnej, u południowych wybrzeży Nowej Fundlandii.
Powierzchnia wysp wynosi 242 km². Obejmuje ona 2 grupy wysp: Saint-Pierre (24 km²) i Miquelon
(216 km²) oraz otaczające je liczne wysepki i skały.
Głównym elementem krajobrazu wysp są rozległe torfowiska oraz skaliste płaskowyże (wysokość
do 240 m n.p.m., Morne de la Grande Montagne). Na stromych i wysokich brzegach gniazdują
liczne ptaki morskie.
Terytorium zamieszkuje 6345 osób (2009), z tego większość żyje w stolicy departamentu SaintPierre – 6200 (2005). 99% mieszkańców to katolicy.
Wallis i Futuna (Terytorium Wysp Wallis i Futuna, fr. Wallis-et-Futuna) –
wspólnota zamorska Francji w Oceanii, obejmująca wyspy wulkaniczne Wallis oraz Futuna i Alofi
(Wyspy Hoorn) oraz około 20 innych.
Znajduje się w Polinezji, na północny wschód od wysp Fidżi oraz na zachód od Samoa.
Powierzchnia wysp wynosi 274 km², a zamieszkuje je 16,0 tys. osób (2006).
Stolicą terytorium jest Mata-Utu, 1191 mieszkańców (2003).
Mieszkańcy wysp zajmują się głównie uprawą palm kokosowych – eksport kopry.
Polinezja Francuska
– wspólnota zamorska Francji obejmująca 5 archipelagów i ponad 150 wysp na Oceanie
Spokojnym, we wschodniej części Polinezji.
Łączna powierzchnia wysp to 3521 km², a ludność – 259,7 tys. mieszk. (2007).
Stolicą tego terytorium jest Papeete (26 tys., 2007) na wyspie Tahiti.
Językiem urzędowym jest język francuski.
Prom w Zatoce Papeete
Gwadelupa (fr. Guadeloupe) – departament zamorski Francji[2] w Ameryce Środkowej, położony
na kilku większych i kilkudziesięciu mniejszych wyspach w Małych Antylach m.in.:




Gwadelupa (części: Grande-Terre, Basse-Terre)
Marie-Galante
Désirade
Les Saintes
Do 22 lutego 2007 w skład terytorium wchodziła również wyspa Saint-Barthélemy oraz północna część
wyspy Saint-Martin, obecnie będące osobnymi terytoriami zależnymi Francji.
Powierzchnia: 1,8 tys. km²
Ludność: 405 000 mieszkańców (2005), w tym Mulaci (65%), Murzyni (27%) i Kreole (8%)
Gęstość zaludnienia: 258 os./km²
Najwyższe wzniesienia: La Soufrière (1 467 m)
Języki: francuski, kreolski
Religie: Katolicyzm: 81% (zobacz: Diecezja Basse-Terre); Protestantyzm: 8%, gł. Kościół Adwentystów
Dnia Siódmego (3,6%); Świadkowie Jehowy: 2,1% (zobacz: Świadkowie Jehowy na Gwadelupie); kult
Voodoo
Większe miasta: Pointe-à-Pitre, Le Gosier, Sainte-Rose, Le Moule, Les Abymes, Baie-Mahault
Gwadelupa wchodzi w skład Unii Europejskiej (jest jej regionem peryferyjnym).
Martynika (fr. Martinique) – departament zamorski Francji[2], zajmujący karaibską wyspę o tej
samej nazwie, położoną w archipelagu Wysp Nawietrznych w Małych Antylach, między dwoma
niezależnymi państwami Dominiką na północy i Saint Lucią na południu.
Gujana Francuska (franc. Guyane) – francuskie terytorium zależne o statusie departamentu
zamorskiego, położone w północno-wschodniej części Ameryki Południowej, nad Oceanem
Atlantyckim, graniczące na zachodzie z Surinamem, a na południu i południowym wschodzie z
Brazylią.
Ze względu na swoją zależność Gujana posiada podwójną symbolizację: oficjalną – francuską i
narodową (flagę i herb).
Gujana Francuska, jako integralna część Francji, należy do Unii Europejskiej.
Park w Cayenne
Rząd francuski jest reprezentowany przez mianowanego prefekta.
Mieszkańcy wybierają na 6-letnie kadencje członków organów samorządu lokalnego: Rady
Generalnej i Rady Regionalnej. Terytorium deleguje dwóch przedstawicieli do francuskiego
Zgromadzenia Narodowego i jednego do Senatu.
Gujana jest największym departamentem zamorskim Francji.
Sprawa niepodległości departamentu jest znacznie utrudniona od czasu wybudowania na jej
terytorium kosmodromu Kourou, z którego wystrzeliwane są rakiety Ariane.
Kosmodrom został zlokalizowany w Gujanie z powodu małego zaludnienia i bliskości równika, a
w związku z faktem, że Francja nie ma alternatywnej lokalizacji dla kosmodromu, terytorium to
posiada dla niej strategiczną wartość.
Reunion (fr. La Réunion) – wyspa na Oceanie Indyjskim, położona około 700 km na wschód od
Madagaskaru i 200 km na południowy zachód od Mauritiusu.
Stanowi ona najdalej wysuniętą na zachód część archipelagu Maskarenów.
Wyspa zajmuje powierzchnię 2512 km².
Zamieszkuje ją 802 000 osób (2009).
Reunion stanowi region administracyjny i jednocześnie departament Francji o statusie
departamentu zamorskiego nr 974 (od 1946 r.).
Wyspa dzieli się na 4 okręgi (arrondissement) i 49 kantonów.
Stolicą departamentu jest, położone na północy wyspy, Saint-Denis (142,6 tys. mieszk.).
Inne ważne miasta to: Saint-Paul (95,1 tys.), Saint-Pierre (74,7 tys.), Le Tampon (65,4 tys.), SaintLouis (47,2 tys.), Saint-André (46,5 tys.) i Le Port (41,5 tys.).
Majotta (fr. Mayotte, Département de Mayotte) – francuska wyspa położona w archipelagu
Komorów na Oceanie Indyjskim na północny zachód od Madagaskaru.
Posiada status departamentu zamorskiego Francji.
Stolicą terytorium jest Mamoudzou.
Powierzchnia wyspy wynosi 374 km².
W roku 2006 liczyła 201 234 mieszkańców.
Językiem urzędowym jest francuski. Ponadto w użyciu jest dialekt języka suahili – maore
(shimaore).
Dominującą religią jest islam, który wyznaje 97% mieszkańców wyspy.
Klimat zwrotnikowy morski.
Wraz z całym archipelagiem została zajęta przez Francuzów w 1843.
Jako jedyna wyspa Komorów, w referendum przeprowadzonym w 1974, opowiedziała się za
pozostaniem w związku z Francją.
W wyniku referendum z dnia 29 marca 2009 (95,3% głosów na tak), wyspa od 31 marca 2011
zmieniła status ze zbiorowości zamorskiej na departament zamorski Francji.
1 stycznia 2014 roku Majotta stała się regionem najbardziej oddalonym
i jest częścią Unii Europejskiej[3].
Nowa Kaledonia (Nouvelle-Calédonie) – francuskie terytorium zamorskie o statusie wspólnoty
„sui generis” w zachodniej części Oceanu Spokojnego, w Melanezji, około 1400 km na wschód od
Australii i 1500 km na północny zachód od Nowej Zelandii.
W skład terytorium wchodzi główna wyspa, Nowa Kaledonia (Grande Terre), wraz z
przybrzeżnymi wyspami (m.in. Wyspy Lojalności, Île des Pins, Wyspy Chesterfield).
Terytorium jest często potocznie nazywane le Caillou przez mieszkańców pochodzenia
europejskiego oraz la Kanaky przez mieszkańców pochodzenia melanezyjskiego.
Powierzchnia całego terytorium zamorskiego Nowej Kaledonii wynosi 18,6 tys. km², w tym główna
wyspa – 16,8 tys. km². 179 tys. mieszkańców (1993).
Stolicą terytorium jest Numea (Nouméa) w południowej części wyspy Nowa Kaledonia.
Melanezyjscy Kanakowie stanowią 42,5% mieszkańców, Europejczycy 37,1%, Polinezyjczycy
11,8%.
Wnętrze głównej wyspy jest górzyste, z najwyższym szczytem Mont Panié, 1628 m n.p.m.
Klimat tropikalny, opady sezonowe, 1500 mm na Wyspach Lojalności, 2000 na wschodnim
wybrzeżu, 4000 w górach, 1200 na zachodzie.
Saint-Barthélemy (Wspólnota Saint-Barthélemy) jest terytorium zależnym Francji leżącym w
Małych Antylach zajmującym wyspę o tej samej nazwie oraz kilka mniejszych wysepek.
Terytorium zostało utworzone 22 lutego 2007 roku, a do tego czasu było jedną z jednostek
administracyjnych wchodzących w skład Gwadelupy.
Jako część Gwadelupy, będącej regionem zamorskim Francji, Saint-Barthélemy wchodziło w skład
Unii Europejskiej.
Administracyjnie Saint-Barthélemy stanowi jedną gminę (commune de Saint-Barthélemy), która w
czasach przynależności do Gwadelupy wchodziła w skład okręgu Saint-Martin i Saint-Barthélemy
(Arrondissement de Saint-Martin-Saint-Barthélemy).
W referendum, które odbyło się 7 grudnia 2003, 78,71% glosujących (przy ponad 95% frekwencji)
opowiedziało się za odłączeniem Saint-Barthélemy od Gwadelupy i utworzeniem osobnego
terytorium zależnego.
Zgodnie z ustawą przyjętą przez francuski parlament 7 lutego 2007 roku, która weszła w życie 22
lutego 2007, Saint-Barthélemy jest wspólnotą zamorską (collectivité d'outremer) (taki sam status
jednocześnie uzyskała inna wyspa wchodząca do 2007 w skład Gwadelupy – Saint-Martin).
Saint-Barthélemy, w momencie odłączenia od Gwadelupy, przestał być częścią Unii Europejskiej[2].
Ponownie stał się częścią Unii od dnia wejścia w życie traktatu lizbońskiego (1 grudnia 2009),
jednak na wniosek mieszkańców Francja wystąpiła o wyłączenie terytorium z Unii, co nastąpiło z
dniem 1 stycznia 2012 roku.
Stolicą Saint-Barthélemy jest miasto Gustavia mające ok. 3000 mieszkańców.
Unia Europejska
http://podroze.gazeta.pl/podroze/1,114158,9387132,Francja__8_powodow__dla_ktorych_warto_od
wiedzic_Paryz,,ga.html
http://paryz.miasta.org/s,2,Francja.html
Republika Francji usytuowana jest
w zachodniej części Europy,
od północy graniczy z Wielką Brytanią,
od wschodu z Belgią, Luksemburgiem,
Niemcami, Szwajcarią
i Włochami,
od południa zaś z Hiszpanią i Andorą.
Na obszarze 547 tys. km2 żyje 59 mln osób.
Paryż
https://www.youtube.com/watch?v=o_wt4KCJCFM
Paryż mieści się w północnej części Republiki Francji, jest największym
miastem, a za razem stolicą tego państwa.
Obszar metropolii został podzielony na 20 dzielnic (arrondissements)
o łącznej powierzchni 105 km2,
zamieszkuje ją 2mln osób (aglomeracja - 12mln),
na każdym kilometrze kwadratowym mieszka 24600 osób.
Rocznie miasto odwiedza około 30 milionów turystów ze wszystkich
kontynentów.
Są to głównie Brytyjczycy, Amerykanie, Włosi, Niemcy, Rosjanie i Japończycy.
Metro
Metro dzięki swojej szybkości i relatywnie niskiej cenie jest
najpopularniejszym środkiem transportu w Paryżu,
dziennie z jego usług korzysta 4,5 mln osób.
Sieć paryskiego metra składa się z 298 stacji i 16 linii o łącznej
długości
213 km.
Jest szóstym pod względem wielkości systemem metra na świecie.
To właśnie z Paryża wywodzi się współczesne słowo Métro, jest to
skrót od
Chemin de Fer Métropolitain, czyli Miejskiej kolei żelaznej.
W skład metra wchodzi także 5 linii regionalnej miejskiej sieci
kolejowej - RER, która łączy okoliczne miasta z centrum Paryża, jej długość wynosi 571
km.
Stacje metra mogą być oznaczone na kilka różnych sposobów, zwykle jest to biały napis
Metro na czerwonym tle.
Bilety można zakupić na stacji lub w kioskach i innych sklepach.
Aby dotrzeć na peron należy przejść przez bramkę i podążać za znakami wskazującymi
linię i kierunek w jakim chcemy podróżować.
Duże mapy całej sieci komunikacji umieszczone są na każdej stacji, warto jednak
zaopatrzyć się
w mapkę kieszonkową, które za darmo dostępne są większości stacji.
Na mapach tych zaznaczone są także wszystkie popularne atrakcje, tak więc dotarcie np.
do Luwru
nie będzie stanowiło problemu.
Interesujące fakty
 Châtelet-Les Halles jest największą stacją metra na świecie, obsługuje ponad
miliard pasażerów rocznie.
 Średnia prędkość kolejki to 35 km/h, maksymalna 70 km/h.
 Pierwsza linia została otwarta w 1900 roku.
 Średnia odległość pomiędzy stacjami to zaledwie 560 m.
 Tylko 3 z 14 linii zostało wybudowanych po II wojnie światowej.
 Najdłuższą linią jest 13, która liczy sobie 22,5 km.
 Najtragiczniejszy wypadek w paryskim metrze miał miejsce 10 sierpnia 1903,
kiedy w pożarze zginęły 84 osoby.
Bilety
ParisVisite
Bilet typu ParisVisite upoważnia do dowolnej liczby przejazdów metrem, autobusami,
tramwajami oraz RER (tylko na terenie Paryża) w czasie 1, 2, 3
lub 5 dni w strefach 1-3 lub 1-6.
Jego posiadanie upoważnia dodatkowo do kilkunastoprocentowych zniżek w niektórych
muzeach, sklepach i restauracjach.
Osoby w wieku powyżej 11 lat
Strefy
1 dzień
2 dni
3 dni
5 dni
1-3
8,50
14
19
27,50
1-6
18
27,50
38,50
47
Osoby w wieku od 4 do 11 lat
Strefy
1 dzień
2 dni
3 dni
5 dni
1-3
4,25
7
9,50
13,75
1-6
9
13,75
19,25
23,50
Dzieci w wieku poniżej 4 lat podróżują bezpłatnie, pod warunkiem że nie zajmują miejsc
siedzących.
W paryskiej sieci komunikacji miejskiej nie ma zniżek dla ludzi w podeszłym wieku.
Bilet jest ważny tylko po wpisaniu imienia (Prenom), nazwiska (NOM) i daty
ważności (Valable le):
T+
Dostępny w opcji 1- lub 10-przejazdowej, upoważnia do podróżowania metrem,
autobusami, tramwajami oraz RER (tylko na terenie Paryża) wraz z możliwością
bezpłatnych przesiadek jeśli całkowity czas pomiędzy wejściem do pierwszego środka
transportu a wejściem do ostatniego nie przekracza 1,5 godziny.
Bilet ten nie obowiązuje w autobusach specjalnych np. na lotniska.
Typ biletu
Cena
1 przejazd
1,50
10 przejazdów
11,50
10 przejazdów (dzieci 4-9 lat)
5,55
Dzielnice Paryża
Paryż jest podzielony na 20 okręgów miejskich (fr. arrondissement municipal).
Częściej używa się jednak prostszej formy arrondissement - okręg,
jednak nie należy jej mylić z okręgiem jako jednostką administracyjną,
która dzieli na mniejsze części departamenty.
Liczbę dzielnic Paryża wskazują kody pocztowe (od 75001 do 75020).
20 dzielnic paryskich jest ułożonych w prawoskrętną spiralę, mającą początek
w centrum miasta, w prawobrzeżnej części miasta (Rive droite), nad Sekwaną.
W podobny sposób podzielone są także Marsylia i Lyon.
Użyte w poniższej tabeli skróty oznaczają położenie danej dzielnicy względem
Sekwany (R - na prawo, L - na lewo).
We Francji, jak można zauważyć na tabliczkach, nazwy dzielnic często są
zapisywane w liczbach rzymskich.
Dzielnica
Nazwa
1. R
2. R
3. R
4. R
5. L
6. L
Louvre
Bourse
Temple
Hôtel-de-Ville
Panthéon
Luxembourg
Powierzchnia
(km²)
1,826
0,992
1,171
1,601
2,541
2,154
Liczba
ludności
(marzec
1999)
16 888
19 585
34 248
30 675
58 849
44 919
Liczba
ludności
(lipiec 2005)
17 700
20 700
35 100
28 600
60 600
45 200
Gęstość zaludnienia
(2005)
(os./km²)
9693
20 867
29 974
17 864
23 849
20 984
Dzielnica
Nazwa
7. L
8. R
9. R
10. R
11. R
12. R
13. L
14. L
15. L
16. R
Palais-Bourbon
Élysée
Opéra
Enclos-St-Laurent
Popincourt
Reuilly
Gobelins
Observatoire
Vaugirard
Passy
BatignollesMonceau
Butte-Montmartre
Buttes-Chaumont
Ménilmontant
17. R
18. R
19. R
20. R
Powierzchnia
(km²)
Liczba
ludności
(marzec
1999)
Liczba
ludności
(lipiec 2005)
Gęstość zaludnienia
(2005)
(os./km²)
4,088
3,881
2,179
2,892
3,666
16,324[a]
7,146
5,621
8,502
16,305[c]
56 985
39 314
55 838
89 612
149 102
136 591
171 533
132 844
225 362
161 773
55 400
38 700
58 500
88 800
152 500
138 300
181 300
134 700
232 400
149 500
13 552
9972
26 847
30 705
41 598
8472[b]
25 371
23 964
27 335
9169[d]
5,669
160 860
160 300
28 277
6,005
6,786
5,984
184 586
172 730
182 952
188 700
187 200
191 800
31 424
27 586
32 052
Paris_bus_tour.pdf
Paris_Batobus.pdf Paris_river_tours.pdf
Dzielnice i zabytki
Paris_attractions_map.pdf
Metro
Plan metra
Paris_metro.pdf metro_geo.pdf Paris_RER.pdf
Autobusy w Paryżu : plan-bus-de-paris.gif