Biecz

Łukasz Gorzkowicz,
I rok Tir, gr. 6
• Województwo małopolskie,
– Powiat gorlicki,
– Gmina Biecz
• Powierzchnia 17,8 km²
• Liczba ludności – ok. 4,5 tys. (2006)
Herb Biecza przedstawia
św. Pawła trzymającego
miecz (po prawej) oraz
św. Piotra trzymającego
klucz do nieba (po lewej)
na
czerwonym
tle.
Między nimi znajduje się
duża litera B, będąca
odniesieniem do nazwy
miasta Biecz.
• Osada otrzymała prawa magdeburskie
prawdopodobnie w 1257 r.
• Prawo to potwierdził Kazimierz Wielki w
1363 r., ponownie lokując miasto, już na
prawie magdeburskim.
• Wiek XV – XVI – „Złote czasy Biecza”
• Wiek XVII – XVIII - upadek miasta
spowodowany Potopem Szwedzkim oraz
rozbiorami Polski
• Zniszczenie miasta podczas I i II wojny
światowej
• Powojenna odbudowa miasta, rozwój
gospodarki oraz kultury
Zabudowa miasta z roku 1621
Widok Zamku Królewskiego (XIV w.) na Górze Zamkowej
Widok na kościół Farny i Ratusz – 1880r.
Wjazd do Biecza od strony wschodu w 1900 r.
Biecz, około 1905 r., po wielkim pożarze miasta
Widok z lotu ptaka
Widok z lotu ptaka cd.
Rynek miasta nocą…
Rynek miasta zimą…
Widok na kościół Farny i Ratusz
Widok na miasto od strony wschodniej
Ratusz
– pierwotnie gotycki
zbudowany w drugiej połowie XV
w. Obecna bryła ratusza pochodzi
z 1830 r. Do budynku ratusza
przylega renesansowa wieża z
1569 r., zdobiona sgraffitem. Jest
to najwyższa budowla miasta,
liczy sobie
56 m. Na szczycie
wieży, pod barokową kopułą
znajduje się galeria widokowa. W
podziemiach wieży zlokalizowane
jest średniowieczne więzienie tzw.
turma, miejsce przetrzymywania
więźniów do czasu egzekucji.
Widok z wieży ratuszowej
Widok z wieży ratuszowej cd
Kamienica Barianów Rokickich - zwana Domem z basztą.
Kamienica z epoki renesansu (1523 r.). Budynek wieńczy
renesansowa attyka oraz liczne elementy dekoracyjne czynią
budynek jednym z piękniejszych w mieście. Obecnie
kamienica jest oddziałem Muzeum Ziemi Bieckiej, z bogatą
ekspozycją poświęconą aptekarstwu w historycznym
rozwoju.
Dom Kromera - kamieniczka z 1519 r., będąca siedzibą
Muzeum Ziemi Bieckiej, z ekspozycjami dotyczącymi
historii miasta. Na uwagę zasługują głównie wnętrza
obiektu, ciekawy wystrój architektoniczny sal, kolebkowe
sklepienia, dekoracyjne portale i kolumny międzyokienne.
Szpital królowej Jadwigi - ufundowany przez królową Jadwigę
w 1395 r. Jest to najcenniejszy zabytek budownictwa
szpitalnego na terenie Polski południowo-wschodniej.
Zachowany budynek szpitala pochodzi prawdopodobnie z
około 1480 r. i jest jedynym obiektem fundacji królowej Jadwigi
zachowanym do czasów współczesnych. Obecnie poddawany
jest pracom remontowo - konserwatorskim.
Kolegiata - kościół parafialny pw. Bożego Ciała.
Najbardziej reprezentacyjna budowla miasta.
Zaliczany jest do najcenniejszych zabytków architektury
sakralnej w Polsce. Monumentalna bryła świątyni pochodzi z
późnego gotyku. Jest to budowla trójnawowa, halowa z
bocznymi kaplicami. Najstarszą częścią kościoła jest
prezbiterium zbudowane przed 1480 rokiem. Ceglane
sklepienie prezbiterium stanowi ostrołukowa kolebka z
lunetami, ozdobiona bogatą siecią żeber. Prezbiterium zdobi
polichromia wykonana w 1905 roku przez Włodzimierza
Tetmajera.
Widok na ołtarz główny, belkę tęczową oraz polichromię.
Klasztor OO. Franciszkanów – fundacja z 1624 r. Klasztor
usytuowany na wzgórzu, otoczony murem obronnym z
czasów Potopu szwedzkiego. Centrum zespołu stanowi
kościół pw. Św. Anny i budynek klasztorny. Kościół
barokowy, jednonawowy wybudowany w latach 1645-1663
na miejscu zamku starościńskiego. W podziemiach kościoła
pochowany jest Wacław Potocki, największy poeta doby
baroku. W klasztorze na uwagę zasługuje cenna biblioteka
starodruków.
Front kościoła
Widok ogólny
Baszta radziecka - usytuowana przy wjeździe do miasta od
strony zachodniej. Pochodzi z XIV wieku, stanowi integralną
część kamienicy Barianów Rokickich. Służyła celom obronnym
o czym świadczą liczne okienka strzelnicze, grube mury oraz
znaczna wysokość. Baszta radziecka po konserwacji została
przystosowana do celów ekspozycyjnych.
Baszta
kowalska
- zwana
również basztą plebańską zamyka
ciąg
fortyfikacji
zachodnich,
składających
się
z
resztek
czworobocznej baszty u stóp
dzwonnicy farnej (pełniła również
funkcje obronne tzw. baszta
rzeźnicka), dzwonnicy i kurtyny
biegnącej łukiem aż do baszty
plebańskiej.
W
latach
osiemdziesiątych
XX
wieku
została
w
znacznej
części
odbudowana wraz z fragmentem
murów obronnych i przeznaczona
na obiekt muzealny.
Fortyfikacje obronne - o walorach zabytkowych miasta
w dużej mierze świadczą średniowieczne mury obronne wraz
z barbakanem oraz baszty. System fortyfikacyjny Biecza
początkami sięga XIV w. Pierwsze wzmianki źródłowe dotyczące
fortyfikacji pochodzą z 1399 z dokumentu podpisanego przez
króla Władysława Jagiełłę i mówią o remoncie murów obronnych.
W obrębie murów miejskich było 17 baszt, które obsługiwane były
przez cechy rzemieślnicze. Wraz ze zmianą techniki wojennej
w XVII wieku utraciły znaczenie i popadały w ruinę. Do czasów
obecnych zachowały się nieliczne
Fortyfikacje obronne
herbu
Kromer (ur. 11 listopada
1512 r. w Bieczu, zm. 23
marca 1589 w Lidzbarku
Warmińskim) - humanista,
historyk i pisarz okresu
renesansu,
teoretyk
muzyki, dyplomata; od
1579 r. biskup warmiński,
jeden
z
przywódców
polskiej kontrreformacji.
Marcin
Kromer
Św. Jadwiga Andegaweńska - ur.
między 3 października 1373 a 18
lutego 1374, zm. 17 lipca 1399
w Krakowie) – od 16 października
1384
król
Polski
z dynastii
Andegawenów (Anjoux), najmłodsza
córka
Ludwika
Węgierskiego
i Elżbiety Bośniaczki. Królowa
Jadwiga,
w
porozumieniu
z rajcami bieckimi, wydała 26 lipca
1395r. w Krakowie dokument
dotyczący
fundacji
Szpitala
i kościoła Św. Ducha w Bieczu.
Przyjmuje się, że w 1396 r. Królowa
przebywała w Bieczu i osobiście
wizytowała szpital i kościół.
Wacław Potocki (urodził się
w 1621 r. w Woli Łużańskiej,
zmarł przed 9 lipca 1696,
w Łużnej) – sędzia skarbowy
województwa proszowskiego,
podstarosta,
starosta
biecki
i
sędzia
grodzki
biecki
(w latach 1667 - 1676),
podczaszy krakowski (16781685),
jeden
z
głównych
twórców barokowych w Polsce,
poeta, epik, satyryk i moralista.
Stanisław
Wyspiański
(urodzony
15
stycznia
1869 r. w Krakowie, zmarł
28 listopada 1907 tamże)
–
polski
dramaturg,
poeta,
malarz,
grafik,
architekt, projektant mebli.
Zaprojektował
witraże
kościoła Farnego w Bieczu.
Tworzył w epoce Młodej
Polski. Nazwany Czwartym
Wieszczem Polskim.
Bibliografia:
1.
2.
3.
Aleksander Karp, Biecz - perła Podkarpacia, Rzeszów 1998
Tadeusz Ślawski, Biecz i okolice, Biecz, 2005
Źródła internetowe:
– http://pl.wikipedia.org/wiki/Biecz
– http://www.biecz.pl/
– http://zamki.res.pl/biecz.htm