List nr 56 Co sądzisz o zapłodnieniu in vitro?

List nr 56
Co sądzisz o zapłodnieniu in vitro?
Zacznijmy od kobiet, które koniecznie chcą mieć dziecko, a nie mogą zajść
w ciążę. Tak się dziwnie składa, że moje poglądy na ten temat trochę odbiegają od obiegowych, a mianowicie uważam, że stoją za tym hormony i tylko
hormony - nie ma w tym ani grama miłości. Nasza chęć posiadania dzieci jest
sterowana w naturze przez hormony, a jeżeli jest inaczej to stoi za tym ingerencja nienaturalna; niestety jest to fakt stwierdzony naukowo. Co innego
miłość do dzieci, którą przelewamy na dziecko własne lub cudze. Zatem
nazwijmy po imieniu silną chęć posiadania dzieci: jest to chcica (jak mawiali studenci za moich czasów). A chcica z miłością do dzieci nie ma nic wspólnego.
Drugą sprawą są poglądy religijne kobiet, i tutaj muszę przyznać, że świetnie rozumiem kobietę,
która mówi, że zafundowała sobie dziecko metodą zapłodnienia in vitro a potem poszła do spowiedzi i
poprosiła o rozgrzeszenie. Natomiast nie rozumiem pani minister zdrowia, która deklaruje, że jest katoliczką, a równocześnie popiera metodę in vitro uznaną przez Kościół za grzeszną. Czyżby pani minister należała do innej cywilizacji? W cywilizacji łacińskiej, a do takiej należy katolik, władza cywilna
podlega etyce, a nie etyka władzy. Jeżeli katolik widzi, że nie potafi postępować etycznie na swoim
stanowisku dowodzenia, to się z niego wycofuje, ale niestety w dzisiejszym czasie postępowanie etyczne wymaga prawdziwego heroizmu. Więc może lepiej aby pani minister w ogóle wstrzymała się od
deklaracji religijnych, jeśli wie, że będzie miała przeciw sobie opinię publiczną rozbuchaną przez
chcice? Działanie jest łatwiejsze gdy deklaruje się jedynie dobrą wolę i jest się jej wierny, niż gdy
ogłasza się katolikiem. Noblesse oblige.
Wielu ludzi nie może się pogodzić z tym, że papież ma władzę uznania metody zapłodnienia za
grzeszną, ale ma. Tylko, że głupio tę władzę sprawuje (czasami). Przypomnę Ci dwie sprawy, które
powinny pomóc Ci to zrozumieć. W XVII lub XVIII wieku były rejony w Ameryce Południowej, gdzie misjonarze żyli w dżungli z dala od rzek, i gdzie w piątek jedzono kapibary (to gryzonie podobne do świnek
morskich wielkości małych świni), które "uznano za ryby". Taką decyzję podjął papież, bo takie było
jego prawo. Jeśli papież uzna, że będziemy pościć w czwartek zamiast w piątek to będziemy, bo on jest
głosem Jezusa na Ziemi, on pasie tę owczarnię. Ale i papież może mieć wpadkę. Miał ją Paweł VI z encykliką Humanae vitae, w której zabrał głos w sprawie antykoncepcji. Uznał ją za grzeszną z wyjątkiem
metody opartej na prawie naturalnym i uzasadnił właśnie naturalnością. Nazwa, to co innego, a
przymiotnik pochodzący od Natury to co innego. I tutaj dopadli go naukowcy. Pokazali, że papież nie
ma zielonego pojęcia o procesach prokreacyjnych w Naturze, bo są one tak bardzo inne od ludzkich,
że uogólnienie wywróciłoby do góry nogami pojęcie normy zachowań naturalnych. Kościół w osobach
duchownych jest gdy chodzi o Naturę niestety słabo wykształcony i wiedza przyrodnicza źle się w Nim
rozprzestrzenia. (Ostatnio w pewnym wielkonakładowym czasopiśmie katolickim, ba! kościelnym,
znalazłem arytkuł nakłaniający do konsumpcji GMO czyli "żywności Frankensztajna".) Dlatego gdy papież mówi, że zapłodnienie in vitro jest grzechem to wydaje decyzję, ale gdy zaczyna ją uzasadniać
"naukowo" to czasami gada głupstwa.
Czy papież ma rację, czy moje sumienie? Bo może pani minister zdrowia ma prawo powiedzieć, że
jej sumienie nie wyrzuca zapłodnienia in vitro jako grzechu? I czy papież może ogłosić jakiś czyn jako
grzeszny wbrew temu co mówią nam nasze sumienia? Czy papież może się pomylić?
Nie może. Papież może się pomylić co do określenia czy jakaś metoda antykoncepcji jest naturalna
czy nie, ale nie może się pomylić co do tego, czy uznać ją w ogóle jako grzeszną. Nieomylność papieża
obiecał nam Jezus (Mateusz 16, 18), (Łukasz 22, 31), (Jan 21, 15), a potwierdził to Sobór Watykański I
w 1870 roku. Bądźcie posłuszni mojemu papieżowi mówi Jezus do Vassuli Ryden. A ze zgodnością decyzji papieża z naszym sumieniem wiąże się rozpoznanie czasów ostatecznych, bo Antychryst będzie
chciał wymusić na papieżu zmiany dogmatyczne, i gdy mu się to nie uda postara się go usunąć. Więc
gdy pewnego dnia usłyszysz, że papież ogłosił nowy dogmat, a twoje sumienie krzyczy, to będzie znak,
że to nie ten papież... tylko fałszywka.
Wielki konwertyta anglikański, kardynał John Henry Newman tak kiedyś powiedział: Gdybym miał
sprowadzić religię do toastów po obiedzie (choć z pewnością nie o to chodzi), wypiłbym, rzecz jasna za
Papieża, ale, jeśli można, jednak najpierw za Sumienie, a za Papieża później.
post scriptum
W książce o jodze(!) z biblioteki mojego ojca był wiersz Johna H. Newmana, który uważam za najpiękniejszą modlitwę (po Pater Noster, Ave Maria i Veni Creator), mianowicie The Pillar of the Cloud.
Prowadź mnie, Światło, swą błogą opieką,
Światło odwieczne!
Noc mroczna, dom mój tak bardzo daleko,
Więc Ty mnie prowadź.
Nie proszę rajów odległych widoku,
Starczy promyczek dla jednego kroku.
Nie zawsze tak się modliłem jak teraz,
Światło odwieczne.
Sam chciałem widzieć, sam chciałem wybierać
Swą własną drogę.
Pomimo trwogi łaknąłem barw świata,
Ufny w swą siłę. Przebacz tamte lata.
Tyś zawsze trwało, gdym przez głuchą ciemność,
Przez bór, pustynię
Błąkał się dumny. O, czuwaj nade mną,
Aż noc przeminie,
Aż świt odsłoni te drogie postacie,
Którem ukochał niegdyś, którem stracił.