Krwiściąg lekarski (Sanguisorba officinalis L.) Systematyka Systematyka Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad różowe Rząd różowce Rodzina różowate Rodzaj krwiściąg Gatunek krwiściąg lekarski Biologia i ekologia Bylina, hemikryptofit. Rośnie na suchych i wilgotnych łąkach. Kwitnie od czerwca do września. Najwcześniej zakwitają kwiaty w górze kwiatostanu. Roślina miododajna, nektar wytwarzany jest w pierścieniowatych miodnikach otaczających nasadę słupka. Zapylenie przeważnie krzyżowe za pośrednictwem motyli i muchówek, możliwe jest jednak również samozapylenie. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Molinietalia. Krwiściąg lekarski stanowi roślinę pokarmową dla zagrożonego motyla nocnego błyszczki zosimi oraz dwóch gatunków myrmekofilnych motyli dziennych, modraszka telejusa i modraszka nausitousa, których gąsienice początkowo żerują w jego główkach kwiatostanowych, następnie kontynuują rozwój w gniazdach mrówek. Rozmieszczenie geograficzne Występuje w stanie dzikim w prawie całej Europie, z wyjątkiem północy, także w Azji i Ameryce Północnej. W Ameryce Północnej jest gatunkiem zawleczonym i zadomowionym. W Polsce średnio pospolity. Morfologia Przekrój Roślina półrozetkowa, do metra wysokości, naga; Łodyga Prosta, górą widlasto rozgałęziona i nieco ulistniona. Wewnątrz pusta, bruzdkowana i trochę błyszcząca. Organy podziemne Krótkie kłącze, z którego wyrastają wrzecionowate, dość grube korzenie. Liście Na długich ogonkach, z błoniastymi, częściowo przyrośniętymi przylistkami, z 3–7 parami listków, błyszczące. Na spodniej stronie sinozielone. Listki mają długość do 5 cm, są na ogonkach, jajowate, u nasady sercowate, z każdej strony przynajmniej z 12 ostro spiczastymi ząbkami. Liście łodygowe są mniejsze i mają 3–4 pary listków. Kwiaty Wszystkie kwiaty, w odróżnieniu od krwiściągu mniejszego, są przeważnie obupłciowe. Niepozorne, małe, zebrane w prosto wzniesione na długich szypułkach gęste, kuliste główki o długości 1–3 cm. Cztery działki kielicha są tępe, ciemnobrunatnoczerwone. Brak zewnętrznego kieliszka i płatków korony. Cztery pręciki mają czerwone, odstające nitki a pylniki małe i żółte. Słupek niższy od pręcików i ma znamię wielodzielne. Owoce Niełupka otoczona działkami kielicha. Zastosowanie Roślina lecznicza Surowiec zielarski: suszone kłącze (Radix Sanguisorbae), czasami także ziele (Herba Sanguisorbae). Zawierają garbniki, saponiny, flawonoidy i inne składniki. Stosowana w stanie świeżym lub w postaci proszku ze zmielonych kłączy. Działanie: pod nazwą korzenia pimperneli był dawniej używany do tamowania krwi przy nieżytach układu pokarmowego. Roślina jadalna: młode liście i pędy zbierane przed kwitnieniem rośliny nadają się na jarzynę, sałatkę lub zupę ziołową. Krwiściąg należy pastewnych. Bywa uprawiany jako roślina ozdobna. też do dobrych roślin Kultura i uprawy Obecność w kulturze W Alzacji wchodzi w skład wiązek poświęcanych w święto Wniebowzięcia. ziół, Uprawa W Polsce jest całkowicie mrozoodporny (strefy mrozoodporności 4-9). Wymaga stanowisk słonecznych lub półcienistych, ziemi średnio żyznej, wilgotnej i przepuszczalnej. Podczas upałów w lecie konieczne jest podlewanie. Rozmnaża się z nasion lub przez podział bryły korzeniowej. Źródła Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-0123]. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-04-28]. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (ang.). [dostęp 6 marca 2014]. Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-2141305-6. Władysław Szafer, Bogumił Pawłowski: Flora Polska. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1955, s. 240. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Głowaciński Z. (red), Nowacki J. (red.). „Czerwona Księga Zwierząt Polski. Bezkręgowce.”, 2004. Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie i Akademia Rolnicza im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu. Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3. Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 38331-1916-0.
