praca magisterska

advertisement
UNIWERSYTET ŁÓDZKI
Wydział Ekonomiczno – Socjologiczny
Uzupełniające Studia Magisterskie
Kierunek: Finanse i Bankowość
ANALIZA FINANSOWA W ZARZĄDZANIU
RENTOWNOŚCIĄ I PŁYNNOŚCIĄ
PRZEDSIĘBIORSTWA SPÓŁDZIELCZEGO
Praca magisterska
napisana w katedrze
Finansów i Bankowości
pod kierunkiem
Łódź 2003
Prace magisterskie - analizy
Spis treści
Wstęp.................................................................................................................. 4
Rozdział I
SPECYFIKA SEKTORA SPÓŁDZIELCZEGO........................................... 7
1. Zarys ewolucji polskiej spółdzielczości.......................................................... 7
2. Pojęcie, cechy i klasyfikacja spółdzielni......................................................... 13
2.1. Definicje i rodzaje przedsiębiorstw spółdzielczych................................. 13
2.2. Zasady spółdzielcze.................................................................................. 20
3. Regulacje prawne funkcjonowania przedsiębiorstw spółdzielczych.............. 24
4. Przedsiębiorstwo spółdzielcze w gospodarce rynkowej................................. 37
4.1. Problemy dostosowania systemu spółdzielczego do gospodarki
rynkowej................................................................................................... 38
4.2. Czynniki determinujące rozwój spółdzielczości w procesie integracji
Polski z Unią Europejską (ze szczególnym uwzględnieniem
spółdzielczości mleczarskiej)…............................................................... 41
Rozdział II
ZASADY GOSPODARKI FINANSOWEJ PRZEDSIĘBIORSTWA
SPÓŁDZIELCZEGO........................................................................................ 47
1. Regulacje prawne rachunkowości przedsiębiorstwa spółdzielczych.............. 47
2. Sprawozdania finansowe, jako źródło informacji o przedsiębiorstwie........... 50
2.1. Bilans i jego struktura.............................................................................. 54
2.2. Rachunek zysków i strat........................................................................... 65
2.3. Rachunek przepływów pieniężnych......................................................... 74
Rozdział III
ANALIZA FINANSOWA W OCENIE RENTOWNOŚCI I PŁYNNOŚCI
FINANSOWEJ PRZEDSIĘBIORSTWA SPÓŁDZIELCZEGO................. 80
1. Istota i zakres analizy finansowej.................................................................... 80
1.1. Pojęcie i funkcje analizy finansowej........................................................ 83
1.2. Analiza bilansu......................................................................................... 87
2
Prace magisterskie - analizy
1.3. Analiza rachunku zysków i strat.............................................................. 90
1.4. Analiza rachunku przepływów pieniężnych............................................ 91
2. Analiza wskaźnikowa – cele i zastosowanie................................................... 93
3. Istota i znaczenie analizy rentowności............................................................ 96
3.1. Analiza rentowności sprzedaży................................................................ 98
3.2. Analiza rentowności majątku................................................................... 102
3.3. Analiza rentowności kapitału własnego................................................... 105
4. Zadania i znaczenie płynności finansowej przedsiębiorstwa.......................... 109
4.1. Czynniki determinujące płynność finansową........................................... 111
4.2. Syntetyczne metody analizy płynności finansowej.................................. 117
4.3. Dynamiczne metody analizy płynności finansowej................................. 120
Rozdział IV
WYKORZYSTANIE ANALIZY FINANSOWEJ W OCENIE
OKRĘGOWEJ SPÓŁDZIELNI MLECZARSKIEJ W OZORKOWIE
W LATACH 2000-2002.................................................................................... 123
1. Charakterystyka działalności Spółdzielni....................................................... 123
2. Ogólna ocena sytuacji finansowej Spółdzielni................................................ 127
3. Analiza rentowności........................................................................................ 136
4. Analiza płynności finansowej......................................................................... 140
5. Porównanie wyników analizy rentowności i płynności finansowej OSM
w Ozorkowie z wynikami w branży, na podstawie OSM „Gomi”
w Grodkowie................................................................................................... 142
Podsumowanie................................................................................................... 147
Załączniki............................................................................................................ 149
Spis schematów................................................................................................... 160
Spis tabel............................................................................................................. 161
Spis wykresów..................................................................................................... 162
Bibliografia.......................................................................................................... 163
3
Prace magisterskie - analizy
WSTĘP
Spółdzielnie są jednostkami gospodarczymi o typie przedsiębiorstw, a zarazem
związkami osób czyli stowarzyszeń, u podstaw których leży pomoc wzajemna samych
zainteresowanych bez elementu wyzysku. Cechą charakterystyczną jest ład
organizacyjny, wynikający ze specyficznych zasad działania oraz samorządność
wewnątrz spółdzielcza, której istotą jest zarządzanie przez członków (bezpośrednio
lub pośrednio).
Rola spółdzielczości jest szczególnie duża w gospodarce lokalnej oraz w
mobilizowaniu środków własnych ludności do działalności gospodarczej.
Przez szereg lat krystalizowania się ruchu spółdzielczego, forma zrzeszeń
spółdzielczych okazała się przydatna dla realizowania rozmaitych grupowych potrzeb
i interesów. Prowadząc działalność gospodarczą, kierują się potrzebami zrzeszonych
członków, a uzyskiwanie przy tym nadwyżki finansowej (zysku) jest tylko drogą do
zaspokajania owych potrzeb. Tymczasem w spółdzielczości w ujęciu historycznym
zawsze wielką rolę odgrywały czynniki nie tylko czysto ekonomiczne, ale i szeroko
rozumiane
uwarunkowania
społeczne.
Stawianie
sobie
celów
społeczno-
wychowawczych, oświatowych, umożliwiało szersze oddziaływanie spółdzielni w
swym środowisku.
Forma zrzeszeń spółdzielczych okazuje się być elastyczna i możliwa do
zastosowania w różnych warunkach historycznych, politycznych i społecznogospodarczych. Wszystkie przekształcenia transformacyjne gospodarki narodowej i
ich skutki wywierały kolejno wpływ na pola, zakresy i metody działalności
spółdzielczej. Wraz z przechodzeniem od gospodarki centralnie planowanej, a więc
nakazowo-rozdzielczej, do gospodarki rynkowej kształtowały się zasadnicze kryteria
spółdzielczości.
Spółdzielnie w obecnych warunkach gospodarki rynkowej przestają być tylko
dobrowolnym zrzeszeniem osób na zasadach demokratycznych, muszą być także
zrzeszeniem działającym na zasadach współczesnego menedżeryzmu oraz metod
marketingowych. Ważną sprawą jest zatem umiejętne zarządzanie spółdzielnią, a
mianowicie potocznie określane czynności związane z tym co należy robić, aby
4
Prace magisterskie - analizy
spółdzielnia uzyskała optymalne warunki do spełnienia celu swojej działalności jakim
jest – poprzez wygospodarowany zysk – maksymalizacja korzyści z przynależności
członków do danej spółdzielni.
Można powiedzieć, iż spółdzielczość stanowi formę obronną jej członków
przed negatywnymi skutkami bezwzględnej rywalizacji rynkowej przedsiębiorstw
niespółdzielczych.
O tym, jakie były koleje polskiej spółdzielczości i jak przedstawiają się zasady
gospodarki finansowej przedsiębiorstwa spółdzielczego, traktują kolejne rozdziały
niniejszej pracy.
Jej pierwszy rozdział: „Specyfika sektora spółdzielczego” wprowadza w
problematykę powstania spółdzielczości i ukazuje polski wkład w tworzenie tego
ruchu. Przybliża definicję, rodzaje oraz zasady jakimi kieruje się spółdzielnia. Porusza
bardzo aktualny w obecnej dobie temat dostosowania systemu spółdzielczego do
gospodarki rynkowej w ramach integracji Polski z Unią Europejską.
Rozdział drugi obejmuje zagadnienia dotyczące zasad gospodarki finansowej,
opierając
się
na
regulacjach
prawnych
rachunkowości
przedsiębiorstwa
spółdzielczego, struktury bilansu oraz rachunku zysków i strat, a także rachunku
przepływów pieniężnych.
Przedmiotem rozdziału trzeciego jest istota i znaczenie analizy finansowej w
zarządzaniu rentownością i płynnością finansową.
Wśród szerokiego zakresu możliwości oceny działalności przedsiębiorstwa, przedmiot
szczególnego zainteresowania niniejszej pracy koncentruje się na aspekcie
finansowym, odzwierciedleniem którego jest osiągnięty wynik oraz stan majątkowy i
finansowy przedsiębiorstwa spółdzielczego. Sytuacja finansowa spółdzielni jest
bowiem pełnym odbiciem efektywności ekonomicznej jej funkcjonowania.
Badanie rentowności, stanowiącej podstawową miarę ekonomicznej sprawności
każdego przedsiębiorstwa, wynika z faktu eliminowania przejawów nieracjonalnego
zastosowania nakładów i poszukiwania efektywnych metod przy podejmowaniu
decyzji gospodarczych w przedsiębiorstwie spółdzielczym. Spółdzielnie mleczarskie z
reguły charakteryzują się niskim poziomem rentowności dlatego też problem ten
nabiera szczególnie ważnego znaczenia w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w
5
Prace magisterskie - analizy
warunkach gospodarki rynkowej. Równie ważnym zagadnieniem w warunkach
rynkowych jest utrzymanie płynności finansowej, czyli zdolności do terminowego
regulowania zobowiązań bieżących. Pogorszenie płynności finansowej prowadzić
może bowiem do zmniejszenie zaufania banków, do ograniczenia skali kredytowania –
również przez dostawców, którzy często wycofują kredyt kupiecki i decydują się
jedynie na transakcje gotówkowe – co w konsekwencji może doprowadzić do utraty
reputacji, ograniczenia obszarów działania oraz zmniejszenia wartości rynkowej i
finansowej.
Przedmiotem rozdziału czwartego jest empiryczna analiza oparta na gospodarce
finansowej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej. Badania sytuacji finansowej
poprzedzone zostały krótką charakterystyką Spółdzielni, ułatwiającą interpretację
otrzymanych wyników. Treść dalszych rozważań, skoncentrowanych na analizie
rentowności i płynności finansowej, oparta została na szeregu wskaźnikach bazujących
na danych liczbowych ze sprawozdań finansowych. Niezależnie od wniosków,
stopniowo formułowanych w toku zapoznawania się z kolejno obliczanymi
wskaźnikami, celowym stało się dokonanie oceny sytuacji OSM na tle wyników w
branży, na podstawie porównania z inną Spółdzielnią. Taki obraz pozwala na
łatwiejsze i bardziej realistyczne formułowanie ocen sytuacji przedsiębiorstwa.
6
Prace magisterskie - analizy
Rozdział I
Specyfika sektora spółdzielczego.
1. Zarys ewolucji polskiej spółdzielczości.
Polski ruch spółdzielczy kształtował się przez wiele lat. Powstawały proste formy
współpracy, które z kolei torowały drogę pierwszym, wzorcowym spółdzielniom
różnych typów.
Spółdzielczość na ziemiach polskich powstała, podobnie jak w całej Europie
Zachodniej i Środkowej, w XIX wieku. Pierwsze próby, czynione już pod koniec
XVIII wieku, dotyczyły zaopatrzenia w towary konsumpcyjne. Następnie, pod
wpływem socjalizmu utopijnego, usiłowano organizować wspólnoty produkcyjnokonsumpcyjne. W połowie XIX wieku rozwinął się na większą skalę ruch
spółdzielczości spożywców, spółdzielczości kredytowej oraz w pewnym stopniu
spółdzielczości rzemieślniczej i robotniczych spółdzielni wytwórczych. Ostatnie
ćwierćwiecze XIX wieku przyniosło rozwój spółdzielczości rolniczej, a XX wiek
również innych form spółdzielczych.
Najstarsze tradycje ma spółdzielczość mleczarska. Od połowy XVII wieku w
górach Jura, na pograniczu Francji i Szwajcarii, działały instytucje ludowe podobne do
nowoczesnych spółdzielni mleczarskich.1 Jednakże pierwsza udana spółdzielnia o
wyraźnie już skrystalizowanej formie organizacyjnej i założeniach ekonomicznych
powstała w Rochdale, w Anglii, w roku 1844. Zapoczątkowała założenie spółdzielni
spożywców: „Roczdelskiego Stowarzyszenia Sprawiedliwych Pionierów”. Na
zasadach wypracowanych przez tę spółdzielnię wzorowało się wiele pokoleń
spółdzielców.
Rodzący się ruch spółdzielczy nie był ani przypadkiem losowym, ani „odkryciem”
poszczególnych działaczy, lecz wynikał z warunków ekonomicznych i powstawania
sił społecznych. Ogólnie mówiąc przesłanką powstania spółdzielczości była sytuacja
B. Brzozowski, Spółdzielczość wiejska, Akademia Rolnicza im. H. Kołłątaja, Kraków 1998r., s. 21.
1
7
Prace magisterskie - analizy
ekonomiczna i społeczna w XIX wieku, wywołana szybkim rozwojem kapitalizmu po
rewolucji przemysłowej.2
Bardziej konkretyzując zagadnienie przesłanek, można stwierdzić, iż podstawową
i najistotniejszą przesłanką ekonomiczną powstania i rozwoju ruchu spółdzielczego
była nędza mas proletariackich oraz bezwzględna i brutalna eksploatacja ludzi pracy.
Ponieważ wyzysk był totalny, występował on nie tylko w sferze produkcji i
pierwotnego podziału, ale również w sferze cyrkulacji pieniężnej i towarowej.
Obejmował nie tylko proletariat wielkoprzemysłowy, ale i drobnych, samodzielnych
wytwórców, tj. chłopów i rzemieślników. Wielka produkcja fabryczna, mogąca sobie
pozwolić na obniżanie cen oraz koncentrację wytwarzanych towarów przeznaczonych
na zbyt na innych rynkach, podcinała byt wielu tradycyjnym rzemiosłom w miastach.
Rozwijająca się gospodarka kapitalistyczna była wstrząsana częstymi kryzysami i
towarzyszącym im bezrobociem. Próby organizowania spółdzielni były skuteczną
formą walki. Spółdzielcy nie walczyli jednak z uprzemysłowieniem, lecz przez
zastosowanie samopomocy chcieli wyeliminować ujemne skutki dla konsumentów i
drobnych wytwórców. Można zatem stwierdzić, iż podstawową ideą organizowanych
spółdzielni była samoobrona pracy przed wyzyskiem. Natomiast podstawową metodą
samoobrony zrzeszonych było prowadzenie we własnym zakresie i wspólnymi siłami
działalności gospodarczej, w celu zaspokojenia swoich konkretnych potrzeb
gospodarczych bez stosowania wyzysku. Pierwsze spółdzielnie miały charakter
samopomocowy i opierały swą działalność na współdziałaniu oraz na środkach
własnych,
wniesionych
przez
zrzeszających
się
i
środkach
wspólnie
wygospodarowanych. Równolegle do działalności handlowej prowadziły również
działalność oświatową. Szerzenie oświaty sprzyjało podnoszeniu świadomości
członków. Na działalność tą spółdzielnie przeznaczały część zysków z działalności
handlowej.
Jednocześnie powstało szereg korzystnych dla rozwoju spółdzielczości przesłanek
społecznych. Najważniejszą z nich była wolność osobista, tj. zniesienie przymusu
cechowego w miastach i poddaństwa chłopów.
K. Boczar, Spółdzielczość. Problematyka społeczna i ekonomiczna, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne
PWE, Warszawa 1986r., s. 46.
2
8
Prace magisterskie - analizy
Narastała również niechęć do kapitalistycznego systemu wytwarzania i
dystrybucji, wyrażająca się ogólną krytyką kapitalizmu.
Do ważnych przesłanek rozwoju spółdzielczości w wielu częściach Europy, w
tym również na ziemiach polskich, należała chęć samoobrony przed dyskryminacją
ekonomiczną i społeczną narodów nie mających bytu państwowego.3
Spółdzielczość rozwijała się na terenie wszystkich trzech zaborów, dostosowując
się odpowiednio do systemów prawnych i społeczno-gospodarczych Prus, Austrii i
Rosji. Na ziemiach polskich w okresie zaborów spółdzielczość miała co prawda
podstawy prawne, lecz brak państwowości w dużej mierze utrudniał jej rozwój.
Znienawidzone instytucje państwa zaborczego zastąpić miały struktury ekonomicznospołeczne tworzone oddolnie, demokratycznie, stanowiące samopomocowy odzew na
potrzeby ludzkie.4 Owa samoobrona przejawiała się w organizowaniu niezależnych od
zaborcy spółdzielni o wyraźnym charakterze narodowym, zarówno ekonomicznospołecznym, jaki i wychowawczo-kulturalnym.
Schyłek XIX i początek XX wieku, to okres, jak już wcześniej zostało
wspomniane,
krystalizowania
się
ideologii
spółdzielczej.
Sukcesy
ruchu
spółdzielczego, rozprzestrzeniającego się w Europie Zachodniej w miastach i na wsi,
zaspokajały coraz to więcej społecznych potrzeb.
Spółdzielczość, jako forma realizacji określonych celów gospodarczych warstw
ekonomicznie słabszych przez współdziałanie i pomoc wzajemną, ulegała niezbędnym
przekształceniom w toku rozwoju historycznego. Ruch spółdzielczy czerpał długo
inspirację i podstawowy zasób reguł działania ze swych początków.
W trudnym okresie zaborów spółdzielczość zdobyła duży zasób doświadczeń,
wykształciła własne wzorce organizacyjne, doświadczoną kadrę działaczy, metody
pracy, dorobiła się pewnych, wygospodarowanych w ciągu kilku dziesięcioleci,
środków materialnych.
3
4
K. Boczar, op. cit., s. 44-45.
Z. Chyra-Rolicz, Z tradycji polskiej spółdzielczości II Rzeczypospolitej, Warszawa 1992r., s. 24.
9
Prace magisterskie - analizy
Tabela 1.
Liczba spółdzielni na ziemiach polskich w 1914 r.
Teren
Zabór pruski
Liczba
spółdzielni
Liczba członków
Spółdzielni
313
159 705
Zabór austryjacki
2 030
745 423
Zabór rosyjski
1 402
680 807
Razem:
3 745
1 585 935
- kredytowych
2 983
1 458 562
762
127 373
- niekredytowych
Źródło: B. Brzozowski, Spółdzielczość wiejska, Wydawnictwo Akademia Rolnicza im. H. Kołłątaja, Warszawa
1998 r., s. 24.
Z I wojny światowej spółdzielczość wyszła osłabiona gospodarczo. Pierwsze lata
powojenne pogłębiały trudności ekonomiczne. Po odzyskaniu niepodległości przed
spółdzielczością polską stanęło nowe, wielkie zadanie – współudział w tworzeniu
własnego państwa. Dziedzictwo lat niewoli sprawiło, iż ruch spółdzielczy był bardzo
zróżnicowany zarówno pod względem form działania, jak i siły ekonomicznej,
wyznawanych idei oraz podstaw prawnych, które wymagały ujednolicenia.
Rozpoczęto wspólną pracę jednoczenia sił i tworzenia silnych ekonomicznie struktur
organizacyjnych.
W niepodległym państwie polskim od 1918 roku spółdzielczość znalazła, mimo
wszystko, korzystne warunki dla swej działalności, czego znamiennym wyrazem była
bardzo postępowa ustawa o spółdzielniach z 29 października 1920 r. Pozostawiała ona
spółdzielczości wolne pole działania, co miało okazać się bardzo korzystne i
uwarunkować sukcesy ruchu.
Okres względnej stabilizacji gospodarczej, obejmującej lata 1925-1929, był dla
spółdzielczości pomyślny. Wzrosła sieć spółdzielni i liczba członków. Spółdzielczość
stanowiła zwarty element w dziedzinie drobnego kredytu, rynku rolnego i zaopatrzenia
konsumentów. Niestety tę pomyślną koniunkturę przerwał wielki kryzys gospodarczy.
10
Prace magisterskie - analizy
Dotknął on spółdzielnie z pewnym opóźnieniem i nie tak głęboko jak przedsiębiorstwa
prywatne, ale był bardzo przewlekły, gdyż trwał do 1935 roku. Najdotkliwiej odczuły
ten „czas” spółdzielnie rolniczo-handlowe. Wiele z nich stanęło wobec całkowitej
ruiny gospodarczej.
W okresie od 1935 roku do wybuchu II wojny światowej, spółdzielczość
wychodziła z kryzysu małymi kroczkami, ale skutecznie. Zwiększyła się bowiem
liczba członków, wzrastały obroty spółdzielni, umacniała się działalność central
gospodarczych.
Tabela 2.
Stan liczbowy spółdzielni w 1937 roku
(tj. ostatnim sprzed II wojny światowej, dla którego dysponuje się pełnym materiałem
statystycznym).
Liczba
spółdzielni
Liczba
członków
12 860
3 016
kredytowe
5 517
1 515
- kredytowe rolnicze
3 683
813
mleczarskie
1 408
626
rolniczo-handlowe i spoż.
3 383
429
252
22
1 804
366
Ogółem
w tym:
mieszkaniowe
spożywców
Źródło: K. Boczar, T. Szelążek, F. Wala, Spółdzielczość wiejska w okresie przełomu, Fundacja im.
Friedricha Eberta w Polsce, Warszawa 1993 r., s. 6.
Spółdzielczość w okresie międzywojennym cieszyła się poparciem ze strony
państwa, widzącego w niej czynnik stabilizujący gospodarkę, co sprzyjało osłabieniu
napięć społecznych.
11
Prace magisterskie - analizy
Niekwestionowany dorobek ideowy i materialny spółdzielczości z okresu
zaborów sprawił, że w II Rzeczypospolitej była ona już siłą społeczną, w której
upatrywano środek realizacji swych celów i wzmocnienia swego znaczenia wśród
różnej klienteli. Dobrze gospodarujące placówki spółdzielcze stawały się symbolem
dobrej pracy o charakterze społecznym.
Druga wojna światowa spowodowała w polskiej spółdzielczości wiele ciężkich
strat. Część dorobku spółdzielczości „rozgrabiono”, a resztę zlikwidowano. W
warunkach okupacji działacze spółdzielczy usiłowali – w ramach dopuszczonego do
działania potencjału gospodarczego – prowadzić szerszą działalność z korzyścią dla
społeczeństwa. Będąc wiernymi podstawowej idei ruchu, stwarzali oparcie materialne
dla pozostających w trudnych warunkach materialnych działaczy społecznych i
kulturalnych, organizowali działalność szkoleniową, a także prowadzili prace
koncepcyjne i organizacyjne o charakterze przygotowawczym do działalności w
wyzwolonym kraju.
Ustanie działań wojennych spowodowało żywiołową odbudowę działalności
spółdzielni i organizowanie nowych placówek na terenach wyzwalanych.
W Polsce Ludowej rozpoczęto realizację radykalnych reform społecznych i
gospodarczych, będących zapowiedzią uspołeczniania obrotu towarowego, zmianą
systemu zarządzania oraz objęciem planowaniem całej gospodarki narodowej.
Od 1948 roku spółdzielczość weszła w PRL, w nową fazę, która z pewnymi
zmianami trwała aż do wielkiego przełomu w 1989 roku. Nastąpiło w tym okresie
włączenie spółdzielczości w system centralnych organów państwowej władzy i
administracji gospodarczej. Wyznaczały one cele, pola i zakresy działalności
poszczególnych rodzajów spółdzielni oraz metody i środki ich realizacji.
Spółdzielnie w systemie gospodarki centralnie planowanej przestały być
klasycznymi przedsiębiorstwami. Przy centralnym sterowaniu wszystkimi dziedzinami
gospodarki
i
instrumentalnym
traktowaniu
spółdzielczości,
ekonomiczna
samodzielność przedsiębiorstw spółdzielczych była dalece ograniczona. Stały się one
swoistym ogniwem wykonawczym założeń centralnego planifikatora. Występowały,
w
związku
z
upaństwawianiem
tym,
deformacje
spółdzielczości.
istoty
ruchu
Jednakże,
aby
spółdzielczego,
nie
traktować
nazywane
tej
oceny
12
Prace magisterskie - analizy
jednostronnie, w spółdzielniach zachowano formalne procedury demokratyczne.
Formy te stwarzały możliwość zaistnienia prawdziwie demokratycznych krytyk i
postulatów. Spółdzielnie spotykały się w swej działalności z żywym popytem
ludności, nie poddającym się bezpośredniemu centralnemu planowaniu.
Wykazane braki i słabości nie mogą jednakże przesłonić dorobku spółdzielczości
wyrażającego się znacznym, liczącym się w skali całej gospodarki narodowej,
potencjałem organizacyjno-gospodarczym, będącym jednym z głównych czynników
postępu cywilizacyjnego i kulturalnego.
W ciągu przeszło stu lat rozprzestrzeniania się i różnicowania ruchu
spółdzielczego, forma zrzeszeń spółdzielczych okazała się przydatna dla zaspokojenia
rozmaitych grupowych potrzeb i interesów. Okazała się elastyczna i możliwa do
zastosowania w różnych warunkach historycznych, politycznych i gospodarczospołecznych, tak w miastach jak i na wsi. Wykorzystywali ją dla swych celów
zarówno ludzie ubożsi jak i majętni, widząc korzyści w zorganizowanym, zbiorowym
działaniu5.
2. Pojęcie, cechy i klasyfikacja spółdzielni.
2.1. Definicje i rodzaje przedsiębiorstw spółdzielczych.
Ze spółdzielczością spotykamy się w wielu dziedzinach życia. Mimo, iż jest ona
dla nas zjawiskiem codziennym, to pojęcie spółdzielni nie jest bynajmniej
jednoznaczne. Często ujmowane jest w sposób niepełny, czasem fałszywy, a niekiedy
celowo zdeformowany.
Ustalenie definicji należy niewątpliwie do zadań trudnych. Odnosi się to
szczególnie do zjawisk życia społecznego i gospodarczego, albowiem spółdzielczość
jako kategoria historyczna, podlega ciągłym przemianom, a tym samym zmienia w
pewnej mierze treść dotychczasowych pojęć.
Tradycyjne pojmowanie spółdzielczości ogranicza się do formy realizacji
określonych celów gospodarczych słabszych ekonomicznie warstw, organizujących się
5
Z. Chyra-Rolicz, op. cit., s. 6.
13
Prace magisterskie - analizy
w oparciu o współdziałanie i pomoc wzajemną6. Jej rozwój zapoczątkowało założenie
w 1844 roku spółdzielni spożywców w Rochdale.
Biorąc powyższe pod uwagę, na istotę spółdzielczości można patrzeć z różnych
punktów widzenia: gospodarczego, społecznego, politycznego i etyczno-moralnego.
Nie jest więc ona czystą kategorią ekonomiczną. Spółdzielczość nie jest również
jednolita pod względem teoriopoznawczym, co znacznie utrudnia formowanie pojęcia.
Stanowi ona bowiem przedmiot wielu nauk: ekonomii, polityki gospodarczej, polityki
społecznej, socjologii, prawa, teorii organizacji, pedagogiki społecznej, historii
gospodarczej, historii myśli społecznej. Podlega wpływom wytwarzanych ideologii, a
jednocześnie ma swą własną drogę rozwoju. Chęć ujęcia w definicji spółdzielni całego
doświadczenia historycznego daje w rezultacie określenie zbyt ogólne i nazbyt
szerokie.
Ideolodzy i teoretycy spółdzielczości stworzyli wiele definicji spółdzielni, które
najczęściej
odzwierciedlały
światopogląd
ich
twórców.
Autorami
dzieł
o
spółdzielczości bardzo często byli zaangażowani działacze, oceniający rolę
ekonomiczną i społeczną spółdzielni nie tylko przez pryzmat obiektywnych kryteriów
prakseologicznych, ale również, a nawet przede wszystkim, z filozoficzno-etycznego i
politycznego punktu widzenia7. Nie zawsze jednak odróżniali to, co wynika z
doświadczenia historycznego, od tego, co być powinno w myśl ich ideologii, czy
doktryny.
Warto zaakcentować, iż skomplikowanemu charakterowi spółdzielczości i różnym
poglądom na jej istotę odpowiada wielka obfitość określeń spółdzielni.
W literaturze istnieje kilkadziesiąt różnych definicji spółdzielni, a wg. A Wyss liczba
cech branych pod uwagę wynosi około sześćdziesięciu.
Przykładem czysto ekonomicznego ujmowania istoty spółdzielni może być
definicja S. Willeitnera. Elementy socjologiczne, poszerzające treść pojęcia, zawiera
definicja F. Furstenberga. Definicjom wyłącznie formalno-prawnym hołdowali głośni
swego czasu teoretycy niemieccy, jak H. Cruger, F. Staudinger, czy E. Jacob. K. Gide
akcentował w określeniu spółdzielni pierwiastek solidaryzmu. Webbowie podkreślali
6
7
B. Kożuch, Polityka rolna, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 1997r., s. 173.
K. Boczar, op. cit., s. 14-15.
14
Prace magisterskie - analizy
demokratyczny ustrój i działalność społeczną. B. Lavergne ograniczył pojęcie
spółdzielni do spółdzielni spożywców, głosząc ideologię socjalizmu spółdzielczego,
którego podstawowym elementem była właśnie spółdzielczość spożywców. Również
polscy autorzy wnieśli wiele interesujących, choć często spornych myśli i ujęć. Dla
przykładu można wymienić: Abramowskiego, Chmielewskiego, Mielczarskiego,
Milewskiego, Wojciechowskiego, Wolskiego.
Jak wynika z powyższego, poszczególni autorzy wymieniają szereg definicji
nader rozbieżnych, będących wyrazem odmiennych poglądów na istotę i zadania
spółdzielczości.
Również ustawy o spółdzielniach w swym dążeniu do regulowania spraw
spółdzielczych wnosiły nowe elementy do definicji. Ustawa o spółdzielczości z 29
października 1920 roku dała jednoznaczną definicję spółdzielni w art. 1., par. 1.: „Za
spółdzielnię uważa się zrzeszenie nieograniczonej liczby osób o zmiennym kapitale i
składzie osobowym, mające na celu podniesienie zarobku lub gospodarstwa członków
przez prowadzenie wspólnego przedsiębiorstwa”. Art. 1., par. 2.: „Służąc powyższym
żądaniom gospodarczym, spółdzielnia może również mieć na celu podniesienie
poziomu kulturalnego swych członków”8.
Definicję tę uzupełniono stwierdzeniem, że spółdzielnia może służyć również
celom kulturalnym, co stanowiło pewien kompromis pomiędzy koncepcją rochdalską a
innymi wzorami ograniczającymi spółdzielczość jedynie do funkcji ekonomicznych.
Stosownie natomiast do definicji zawartej w ustawie o spółdzielniach i ich
związkach z 17 lutego 1961 roku „Spółdzielnia jest dobrowolnym i samorządnym
zrzeszeniem o nieograniczonej liczbie członków i zmiennym funduszu udziałowym; ma
ona na celu prowadzenie działalności gospodarczej w ramach narodowego planu
gospodarczego, jak również działalności społeczno-wychowawczej dla stałego
podnoszenia materialnego i kulturalnego poziomu życia i świadomości społecznej
swych członków oraz dla dobra Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”.9
Definicja ta wniosła kilka nowych, charakterystycznych dla spółdzielczości
socjalistycznej,
8
9
elementów,
a
mianowicie:
podkreśliła
związek
działalności
Tekst jednolity, Dz. U. z 1950r., nr 25., poz. 223.
Dz. U. z 1961r., nr 12.,poz. 61.
15
Prace magisterskie - analizy
gospodarczej z planami ogólnonarodowymi, a więc z interesem ogólnospołecznym, a
nie tylko grupowym; silnie zaakcentowała obligatoryjną zasadę prowadzenia
działalności społeczno-wychowawczej, a więc odmiennie niż w uprzednio cytowanej
definicji, w której zasada ta uzależniona była od woli i możliwości samych
zainteresowanych tworzących spółdzielnię; wyraźnie zaznaczyła pracę dla dobra
państwa zdefiniowanego ustrojowo, tj. dla dobra Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Karty naszego prawodawstwa w doskonały sposób obrazują ewolucję terminu
„spółdzielnia”. Sposób definiowania zależy bowiem od jej umiejscowienia w
określonych warunkach. Zmiana zadań i celów, które zależą przede wszystkim od
struktury ekonomicznej społeczeństwa, a także od stopnia rozwoju sił wytwórczych,
stwarza potrzebę nowych definicji.
Międzynarodowe Biuro Pracy ONZ (ILO) stwierdziło, że „Spółdzielnia jest
zrzeszeniem zmiennej liczby osób odczuwających te same trudności ekonomiczne,
które to osoby, zjednoczywszy się dobrowolnie na zasadzie tych samych praw i
obowiązków, starają się przezwyciężyć trudności ekonomiczne poprzez prowadzenie i
wykorzystywanie przedsiębiorstwa na własne ryzyko, przy pracy zespołowej i
wspólnych materialnych i moralnych korzyściach, na które to przedsiębiorstwo według
wspólnych potrzeb członkowie przenoszą jedną lub więcej ze swych funkcji
gospodarczych”10.
Podczas obrad Międzynarodowego Związku Spółdzielczego na Kongresie w
Manchester w 1995 roku, przyjęto następującą definicję: „Spółdzielnia jest
niezależnym stowarzyszeniem osób, łączących się dobrowolnie, w celu zaspokojenia
swoich wspólnych gospodarczych, socjalnych oraz kulturalnych potrzeb i dążeń
poprzez współposiadane i demokratycznie zarządzane przedsięwzięcie”.11
Definicja ta określa spółdzielnię z jednej strony jako stowarzyszenie osób, mających
wspólne cele, a z drugiej jako przedsiębiorstwo prowadzone przez te osoby, które
zostało powołane do realizacji celów założycielskich. Tak sformułowana definicja w
doskonały sposób oddaje podwójny charakter spółdzielni.
S. Dyka, P. Grzegorzewski, Zarządzanie spółdzielnią, Centrum Doradztwa i Informacji DIFIN Sp. z o.o.,
Warszawa 2000r., s. 14.
11
W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, Spółdzielczość wiejska, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne S.A.,
Warszawa 2000r., s. 13.
10
16
Prace magisterskie - analizy
Formowanie pojęcia do zachodzących zmian doprowadziło w rezultacie do
ukształtowania się aktualnie obowiązującej definicji w polskim ustawodawstwie.
Cytując art. 1., par. 1. Prawa spółdzielczego, stwierdza się, iż: „Spółdzielnia jest
dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie
osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków
prowadzi wspólną działalność gospodarczą”. W art. 1., par. 2. zaakcentowano
również bardzo ważną kwestię, a mianowicie: „Spółdzielnia może prowadzić
działalność społeczną i oświatowo-kulturalną na rzecz swoich członków i ich
środowiska”12.
Jak stąd wynika, spółdzielnia stanowi zespół osób, które dla osiągnięcia
wspólnego celu podejmują się współdziałania w sposób zorganizowany. Idea
współdziałania, to najbardziej konstytutywny element spółdzielni. To właśnie czynnik
współdziałania jest tak specyficzny dla działalności spółdzielni, iż w większości
języków europejskich stał się źródłosłowem określenia spółdzielczości – z łac.
cooperatio – współdziałanie.
Treści spółdzielczości nie wyczerpuje jednak sama zasada współdziałania. Musi
to być bowiem współdziałanie świadome, dobrowolne i oparte – jeśli nie wyłącznie, to
głównie – na środkach samych zainteresowanych, czyli na tzw. samopomocy. Z
zasady dobrowolności i samopomocy wypływa samorządność spółdzielni, rozumiana
jako demokratyczna forma zarządzania i jako praca samych zainteresowanych dla
wyzwolenia ekonomicznego i społecznego13.
Z zasady dobrowolnego współdziałania wynika postulat, iż spółdzielcy w sposób
samodzielny i samorządny decydują o istnieniu spółdzielni i kierunkach jej
działalności. Pierwotną, a zarazem podstawową cechą każdej spółdzielni jest jej
zrzeszeniowy charakter, oparty na zasadach demokratycznych. Podstawowym więc
elementem, podmiotem spółdzielni, są jej członkowie14.
Od spółek kapitałowych tym się ona wyróżnia, że jest zrzeszeniem osób, a nie
kapitałów. Nie kapitał lecz zrzeszeni w spółdzielni ludzie stanowią o jej istocie, a
12
Dz. U. z 1994r., nr 90., poz. 419.
K. Boczar, Spółdzielczość, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1973r., s. 17.
14
J. Drozdowicz, Spółdzielczość jako ruch społeczno-gospodarczy, Zakłady Wydawnictw Spółdzielczych,
Warszawa 1958r., s. 24.
13
17
Prace magisterskie - analizy
kapitał i zysk stają się tylko instrumentami osiągania zasadniczych celów, jakimi są
interesy członków. Spółdzielnie mają więc podwójny charakter, tzn. są jednostkami
gospodarczymi o typie przedsiębiorstw, a jednocześnie są związkami osób, czyli
stowarzyszeń.
Spółdzielnie oprócz zaspokajania potrzeb ekonomicznych, a więc oprócz
działalności gospodarczej, mogą prowadzić także – i niejako na równi z nią –
działalność
społeczno-wychowawczą,
umożliwiającą
szersze
oddziaływanie
spółdzielni w swym środowisku. W tej sferze działalności mającej niegdyś
kształtować nowy typ człowieka, który umiałby współdziałać z innymi ludźmi,
formował się ethos pracy spółdzielczej, w którym tkwią nieprzemijające wartości.
Jak z powyższego wynika, możliwości działania spółdzielni są ogromne. Wobec
tego definicja musi być na tyle ogólna, aby stworzyć spółdzielniom możliwość
rozwoju, czy chociażby przetrwania na rynku, który staje się coraz bardziej
umiędzynarodowiony, i na którym panuje coraz silniejsza konkurencja. Dla istnienia i
funkcjonowania spółdzielni w przyszłości, jej definicja powinna opierać się na
kryteriach ekonomicznych i szczególnym podkreśleniu znaczenia gospodarczego
spółdzielni dla ich członków.
Tak jak trudno jest ustalić jednoznaczną definicję spółdzielni, z uwagi na
powstawanie i działanie w bardzo różnych sferach gospodarczo-społecznych, tak wiele
trudności przysparza systematyczne porządkowanie spółdzielni.
Fakt
występowania
różnych
spółdzielni,
w
różnych
uwarunkowaniach
ekonomicznych, społecznych i innych, wywołał potrzebę ich klasyfikacji, czyli
podziału na rodzaje, typy itp.
W piśmiennictwie prawniczym wielokrotnie podejmowano próby grupowania
spółdzielni, jednak czynność ta jest bardzo trudna i kontrowersyjna. Co więcej,
ustalenie jednego zasadniczego kryterium merytorycznego podziału jest wręcz
niemożliwe.
W zależności od specyfiki działalności spółdzielni i zasad jej działania
spółdzielnie klasyfikuje się na grupy, typy i rodzaje. Podstawą podziału spółdzielni na
grupy są jej funkcje spełniane w stosunku do członków.
18
Prace magisterskie - analizy
Wobec powyższego, przy klasyfikowaniu spółdzielni należy uwzględnić
następujące kryteria:
- charakter ustroju, w którym spółdzielnie prowadzą swą działalność,
- charakter społeczny członków, tj. ich przynależność do określonych grup
społecznych (robotnicy i pracownicy umysłowi, chłopi, rzemieślnicy),
- sferę i przedmiot działalności (produkcja, wymiana, usługi, towary, pieniądze,
mieszkania, ochrona zdrowia, itd.),
- przynależność organizacyjną, polityczną, społeczną członków spółdzielni,
- terenowy zakres działania, w którym można wyróżnić spółdzielnie gminne (np.
Gminna
Spółdzielnia
Spółdzielnie
„Samopomoc
Mleczarskie),
Chłopska”),
wojewódzkie
(np.
okręgowe
(np.
Wojewódzka
Okręgowe
Spółdzielnia
Mieszkaniowa), krajowe (Spółdzielnia Spożywców „Społem”),
- charakter przedmiotu działalności – uwzględniając stosunki polskie, kryterium to,
prowadzić może do podziału spółdzielni na spółdzielnie użytkowników i spółdzielnie
wytwórcze (pracy).
Uwzględniając istotę samopomocy tkwiącej w każdej spółdzielni można przyjąć
następującą ich klasyfikację:15
1) spółdzielnie tworzące warunki do korzystniejszych świadczeń w zakresie
zaopatrzenia członków w towary i usługi
a) spółdzielnie konsumenckie
-
spożywców, rolniczo-handlowe, zaopatrzenia i zbytu,
b) spółdzielnie usługowe
-
usługi bytowe, turystyczne, dozoru, itd.,
2) spółdzielnie organizujące członkom miejsca pracy i warunki uzyskiwania
dochodów
a) spółdzielnie pracy
b) spółdzielnie rzemieślnicze
c) spółdzielnie produkcji rolnej i inne
3) spółdzielnie zaspokajające na dogodnych warunkach potrzeby członków
dotyczące mieszkań i budownictwa
15
S. Dyka, P. Grzegorzewski, Zarządzanie spółdzielnią, op. cit., s. 40-41.
19
Prace magisterskie - analizy
a) spółdzielnie mieszkaniowe
4) spółdzielnie ułatwiające uzyskiwanie kredytów i polis ubezpieczeniowych,
m. in. na zasadzie wzajemnych świadczeń i zobowiązań
a) spółdzielnie ubezpieczeniowe
b) banki i podobne instytucje kredytowe
-
Spółdzielcze Kasy Oszczędnościowo – Kredytowe (SKOK)
5) spółdzielnie organizujące wykorzystanie w rolnictwie i przetwórstwie surowców
rolnych
a) spółdzielnie mleczarskie
b) spółdzielnie ogrodnicze
6) spółdzielnie świadczące specjalistyczne usługi (np. doradztwo prawne,
finansowe, itp.)
a) spółdzielnie zajmujące się szkoleniem, łącznością, doradztwem, itd.
b) spółdzielnie wypoczynkowe, turystyczne, itp.
Wszystkie rodzaje spółdzielni mają wiele cech wspólnych, wynikających między
innymi z definicji oraz wiele specyficznych cech i zasad działania. Trudności w ścisłej
klasyfikacji spółdzielni wynikają z ich wielkiego bogactwa form i sposobów działania.
Przytoczone kryteria klasyfikacji spółdzielni, jak też ich zaliczanie (na podstawie
odpowiednich kryteriów) do określonej grupy, nie ma większego wpływu na
kierowanie spółdzielnią. Jednakże w poszczególnych grupach spółdzielni w
zróżnicowany sposób można – lepiej lub gorzej – realizować cele ogólne spółdzielni, a
szczególnie różne cele cząstkowe.
2.2. Zasady spółdzielcze.
Na kształtowanie się zasad spółdzielczych w dużym stopniu wpływała ideologia,
ale przede wszystkim praktyka spółdzielcza, czasem uogólnienia teoretyczne,
najczęściej jednak oddziałująca siła zwyczaju16.
Ponieważ czynniki te podlegały ciągłym zmianom, również i zasady spółdzielcze
rodziły się stopniowo.
16
K. Boczar, op. cit., s. 33.
20
Prace magisterskie - analizy
Na zasadach wypracowanych przez spółdzielnię spożywców w Rochdale,
uważaną za pierwszą prawdziwą spółdzielnię, wzorowało się wiele pokoleń
spółdzielców. Ponieważ sformułowania nawiązujące do tej tradycji były najbardziej
wyczerpujące i odpowiadające istocie spółdzielni, dlatego też uporządkowany system
zasad zaczęto nazywać zasadami roczdelskimi.
Jednakże zmieniająca się rzeczywistość rodziła zapotrzebowanie na dostosowanie
zasad spółdzielczych, opartych na tradycjach pionierów spółdzielczości, do aktualnych
w danym okresie wyzwań stojących przed spółdzielczością. Dlatego też dążono do
formułowania reguł, które by miały charakter powszechnych zasad postępowania. Ich
skodyfikowanie było formą obrony Międzynarodowego Związku Spółdzielczego
przed napływem do niego pseudospółdzielni.
Mimo kontrowersyjności tej idei związek zrealizował ją po raz pierwszy w 1937
roku na XV Kongresie MZS w Paryżu. Ustalił on wówczas cztery zasady
obligatoryjne dla wszystkich typów spółdzielni:
1) otwartego członkostwa,
2) demokratycznego zarządu,
3) podziału zysku nie według wniesionych kapitałów, lecz w stosunku do udziału w
obrotach i usługach dla spółdzielni,
4) ograniczonego oprocentowania udziałów.
Kongres uchwalił również trzy zasady fakultatywne, zaproponowane już podczas
obrad XIV Kongresu:
1) neutralności politycznej, narodowościowej i religijnej,
2) wyłączenia z obrotu kredytu konsumpcyjnego (tzw. zasada sprzedaży za
gotówkę),
3) pracy kształceniowej (oświatowej czy społeczno-wychowawczej).
Pomimo nadania owym zasadom dużego rozgłosu, to jednak nie były one
wyłącznie i powszechnie stosowane. Ponadto niektóre z nich szybko się
zdezaktualizowały w zmieniających się warunkach gospodarczo-społecznych i wobec
nowych metod prowadzenia działalności handlowej. Zaczęły krępować rozwój
spółdzielczości i dlatego potrzeba zmiany tych zasad stała się oczywista.
21
Prace magisterskie - analizy
Z inicjatywą modyfikacji zasad wystąpiono na XXIII Kongresie MZS w Wiedniu
w 1966 roku. Uchwalono wówczas następujące zasady spółdzielcze:
1) dobrowolnego i otwartego członkostwa,
2) demokratycznej kontroli przez członków,
3) ograniczonej stopy procentowej,
4) równego podziału nadwyżek,
5) edukacji w spółdzielni,
6) współpracy między spółdzielniami.
Zasady te oparte na kanwie zasad „paryskich” cechuje jednak pewna odmienność.
Nie akcentuje się już bowiem zasady neutralności politycznej. Oznacza to, iż
spółdzielnie mogą angażować się po stronie określonych ruchów społecznych.
Jednocześnie bardzo mocno podkreślono niemożność godzenia idei spółdzielczej z
jakąkolwiek dyskryminacją społeczną, polityczną, rasową czy religijną. Warty uwagi
jest również fakt, iż wszystkim zasadom nadano jednakową moc wiążącą bez
poprzedniego podziału na obligatoryjne i fakultatywne.
W zaktualizowanej postaci, zasady te można by ująć w poniższy sposób 17:
1) dobrowolności,
2) samorządności,
3) wspólnoty członkowskiej,
4) podnoszenia poziomu kulturalnego członków spółdzielni,
5) demokratycznego kierownictwa,
6) „otwartych drzwi”,
7) zmiennego składu osobowego i zmiennego funduszu udziałowego,
8) niepodzielności funduszu zasobowego,
9) współpracy między organizacjami spółdzielczymi.
Po zmianach uwzględniających obecną sytuację w międzynarodowym ruchu
spółdzielczym, zasady spółdzielcze zostały zatwierdzone przez Zgromadzenie Ogólne
Międzynarodowego Związku Spółdzielczego, które odbyło się w 1995 roku w Anglii.
Międzynarodowe zasady spółdzielcze mają następujące brzmienie:18
17
18
K. Kruczalak, Prawo handlowe. Zarys wykładu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998r., s. 331-333.
W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, op. cit., s. 12-13.
22
Prace magisterskie - analizy
1. Dobrowolnie i powszechnie dostępne członkostwo.
Spółdzielnie są organizacjami dobrowolnymi, dostępnymi dla wszystkich osób,
mogących skorzystać z ich świadczeń i gotowych wypełniać obowiązki związane z
członkostwem – bez dyskryminacji płci, statusu społecznego, rasy, przekonań
politycznych i religii.
2. Demokratyczne zarządzanie.
Spółdzielnie są demokratycznymi organizacjami, kontrolowanymi przez swoich
członków, którzy aktywnie uczestniczą w ustalaniu polityki działania spółdzielni oraz
podejmowania decyzji. W spółdzielniach członkowie mają równe prawo głosu (jeden
członek – jeden głos).
3. Ekonomiczne uczestnictwo członków.
Członkowie równomiernie składają się na majątek spółdzielni i demokratycznie
go kontrolują. Co najmniej część majątku jest niepodzielna i stanowi własność
spółdzielni. Zazwyczaj członkowie nie otrzymują lub otrzymują bardzo małą
dywidendę od swoich udziałów, stanowiących warunek członkostwa. Nadwyżki
bilansowe członkowie przeznaczają na: rozwój swojej spółdzielni, zwiększając w
miarę swoich możliwości fundusz rezerwowy, którego co najmniej część staje się
niepodzielna, wypłatę dywidendy członkom, proporcjonalnie do ich transakcji ze
spółdzielnią, finansowanie innej działalności zatwierdzonej przez członków.
4. Samorząd i niezależność.
Spółdzielnie są samorządnymi, samopomocowymi organizacjami zarządzanymi
przez swoich członków. W wypadku zawierania umów z innymi jednostkami
organizacyjnymi, czynią to w taki sposób, by zapewnić demokratyczne zarządzanie i
utrzymać niezależność od tych jednostek.
5. Kształcenie, szkolenie i informowanie.
Spółdzielnie zapewniają możliwość kształcenia i szkolenia swoim członkom,
przedstawicielom wybranym do organów spółdzielni, personelowi kierowniczemu i
pracownikom – po to aby przyczyniali się oni w bardziej efektywny sposób do
rozwoju swoich spółdzielni.
23
Prace magisterskie - analizy
6. Współpraca między spółdzielniami.
Spółdzielni starają się służyć swoim członkom w sposób najbardziej efektywny
oraz wzmacniać ruch spółdzielczy poprzez współpracę w ramach struktur lokalnych,
regionalnych, krajowych i międzynarodowych.
7. Troska o społeczności lokalne.
Spółdzielni pracują w celu zapewnienia trwałego rozwoju społeczności lokalnych,
realizując politykę zatwierdzoną przez swych członków.
Zasady uchwalone przez MZS nie wyczerpują jednak wszystkich reguł
postępowania spółdzielni. Niektóre typy spółdzielni wypracowały swoiste reguły i
zasady, charakterystyczne tylko dla danego typu czy rodzaju spółdzielni.
Wbrew obecnie obowiązującym normom, zasady spółdzielcze nie skrystalizowały
się ostatecznie. Tak jak definicja spółdzielni, tak i zasady nieustannie ewoluują i
dostosowują się do zmieniających się warunków.
3. Regulacje prawne funkcjonowania przedsiębiorstw
spółdzielczych.
Prawną podstawą działalności spółdzielni – obok ogólnych przepisów prawnych,
jakimi są np. przepisy zawarte w kodeksie handlowym czy cywilnym – stanowią
normy ustawowe dotyczące jedynie spółdzielni oraz normy zawarte w statucie danej
spółdzielni.19
Jedną z podstawowych trudności funkcjonowania przedsiębiorstw spółdzielczych
w Polsce była różnorodność ustawodawstwa regulującego ich działalność. Stąd
zorganizowany jeszcze przed odzyskaniem niepodległości w lutym 1918 roku,
Pierwszy Zjazd Przewodników Polskiego Ruchu Spółdzielczego, który wysunął
konieczność wydania jednolitej ustawy o spółdzielniach.
Ustawa o spółdzielniach, w której opracowaniu brali udział przedstawiciele
spółdzielczości, uchwalona została 29 października 1920 roku. Spełniała ona
zasadnicze postulaty ruchu spółdzielczego i zapewniała mu postępowe ramy rozwoju.
Statut spółdzielni w sposób zindywidualizowany (m. in. ze względu na rodzaj spółdzielni, jej charakter, cel
działania, itd.), ale dosyć szczegółowy reguluje działalność spółdzielni.
19
24
Prace magisterskie - analizy
Nie narzucała sfer działania ani kierunków inwestycji, pozostawiając te fundamentalne
sprawy grze sił wolnorynkowych. Pomimo tego, iż ustawa została dobrze przyjęta
przez przedstawicieli różnych nurtów spółdzielczości, to w swym początkowym
kształcie nie przetrwała zbyt długo. W 1923 roku wprowadzono jeszcze niewielkie
poprawki.
Większe zmiany w ustawodawstwie nastąpiły dopiero w 1934r., gdy z inicjatywy
rządu znowelizowano ustawę z 1920r., otwierając czynnikom państwowym większe
możliwości ingerencji w funkcjonowanie spółdzielczości. Poszukiwano możliwości
pobudzenia gospodarki wychodzącej z przewlekłego kryzysu. Znowelizowana ustawa
zaczęła obowiązywać od 23 lutego 1934r.
W roku 1948 uzupełniono jeszcze ustawę z 29 października 1920 roku trzema
ustawami, dotyczącymi Centralnego Związku Spółdzielczego, central spółdzielczych i
spółdzielczo-państwowych
oraz
przedsiębiorstw
państwowo-spółdzielczych.
Kompleksową zmianę prawa spółdzielczego zakończono uchwaleniem tekstu nowej
ustawy z 17 lutego 1961 roku o spółdzielniach i ich związkach. Na początku lat
osiemdziesiątych wystąpiła konieczność zmiany prawa spółdzielczego i tak 16
września 1982 roku uchwalono nową ustawę – Prawo spółdzielcze20. Weszła ona w
życie 1 stycznia 1983 roku i zwiększyła tym samym samodzielność spółdzielni,
umocniła samorządność oraz określiła podstawowe zasady gospodarki spółdzielczej.
Prawo spółdzielcze będące ukoronowaniem wieloletnich prac prowadzonych
przez Naczelną Radę Spółdzielczą, w swym kształcie normatywnym dostosowane
zostało – głównie na forum Sejmowej Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia
projektu ustawy o spółdzielniach i ich związkach – do wymagań reformy gospodarczej
i postulatów spółdzielców. Godzi się przy tym podkreślić, że ustawa gwarantuje
nienaruszalność fundamentalnych zasad ruchu spółdzielczego i nawiązując do
zakorzenionych w świadomości polskich spółdzielców przepisów i zasad ustawy z 29
października 1920 roku o spółdzielniach21, spożytkowała także w szerokim zakresie
dorobek polskiego ruchu spółdzielczego22.
20
Tekst jednolity Dz. U. z 1995r., nr 54, poz. 288; zm. Dz. U. z 1995r., nr 133, poz. 654; Dz. U. z 1996r.,nr 5,
poz. 32; nr 24, poz. 110; nr 43, poz.189.
21
Tekst jednolity Dz. U. z 1934r., nr 55, poz. 495.
22
K. Kruczalak, op. cit., s. 333.
25
Prace magisterskie - analizy
Obowiązujące obecnie Prawo spółdzielcze zmieniane było przez wiele
nowelizacji i dostosowywane do aktualnych warunków. W 1994 roku miała miejsce
ostatnia, gruntowna nowelizacja i uchwalone wówczas Prawo spółdzielcze wyraża się
ustawą z dnia 7 lipca 1994 roku o zmianie ustawy Prawo spółdzielcze oraz o zmianie
niektórych innych ustaw.23
Założenie spółdzielni.
Osoby zamierzające założyć spółdzielnię (tzw. założyciele) uchwalają statut
spółdzielni w ten sposób, że potwierdzają jego przyjęcie przez złożenie pod nim
swoich podpisów. Dokonują również wyboru organów spółdzielni, których wybór – w
myśl statutu – należy do kompetencji walnego zgromadzenia. Może to być zarówno
rada nadzorcza, jak i zarząd. Zebranie założycieli może jednak zaniechać wyboru
tychże organów, a ograniczyć się do wyboru tzw. komisji organizacyjnej, składającej
się co najmniej z trzech osób.
Jeżeli założycielami spółdzielni są osoby fizyczne, ich liczba nie może być
mniejsza od dziesięciu, jeśli zaś spółdzielnię zamierzają założyć wyłącznie osoby
prawne, liczba ta nie może być mniejsza od trzech. W spółdzielniach produkcji rolnej
liczba osób fizycznych jako założycieli nie może być mniejsza od pięciu.
Ustanowienie przez ustawę minimum członków założycieli ma na celu
zapobieżenie powstawania słabych, efemerycznych organizacji spółdzielczych 24. Owe
ustawowe minimum założycieli jest warunkiem założenia spółdzielni, jak również jej
trwania.
W kwestii rejestracji powołany zarząd powinien wystąpić do sądu rejestrowego, w
którego okręgu spółdzielnia ma mieć siedzibę, z wnioskiem o wpisanie spółdzielni do
rejestru spółdzielni i ich związków. Do wniosku powinny być dołączone dokumenty
stanowiące podstawę wpisu, a mianowicie: dwa odpisy statutu, odpisy dokumentów
stwierdzających wybór zarządu i rady nadzorczej i inne, których złożenia wymagają
przepisy szczególne, a zwłaszcza rozporządzenie Rady Ministrów z 23 lutego 1995
roku w sprawie sposobu prowadzenia sądowego rejestru spółdzielni25. Wniosek
Dz. U. z 1994r., nr 90, poz. 419, tekst jednolity Dz. U. z 1995r., nr 54, poz. 288, z późn. zm.
K. Kruczalak, op. cit., s. 339.
25
Dz. U. z 1995r., nr 23, poz. 129.
23
24
26
Prace magisterskie - analizy
podpisują wszyscy członkowie zarządu. Podpisy powinny być uwierzytelnione przez
sąd rejestrowy lub przez notariusza.
Postanowienie o wpisaniu spółdzielni do rejestru sąd wydaje po uprzednim
stwierdzeniu, że statut jest zgodny z prawem.
Z chwilą wpisania spółdzielni do rejestru, nabywa ona osobowość prawną (art. 11,
par. 1).
Ustawa Prawo spółdzielcze uwzględniła również zagadnienie materialnej
jawności rejestru spółdzielni.
Art. 14: „Organem właściwym do publikowania ogłoszeń spółdzielczych
przewidzianych w przepisach prawa jest >>Monitor Spółdzielczy<< wydawany przez
Krajową Radę Spółdzielczą”.
Prawa i obowiązki członków spółdzielni.
Prawo spółdzielcze w pełni realizuje zasadę dobrowolności członkostwa.
Art. 15, par. 2,3,4: „(...) Członkiem spółdzielni może być każda osoba fizyczna o
pełnej zdolności do czynności prawnych, która odpowiada wymaganiom określonym w
statucie, chyba że ustawa stanowi inaczej. Ponadto statut może określać wypadki, w
których dopuszczalne jest członkostwo osób o ograniczonej zdolności do czynności
prawnych lub nie mających tych zdolności. Osoby takie nie mogą być członkami
organów spółdzielni. W walnym zgromadzeniu biorą one udział przez swoich
przedstawicieli ustawowych.
Członkami spółdzielni mogą być również osoby prawne, o ile statut nie stanowi
inaczej”.
Osoby będące założycielami spółdzielni stają się jej członkami – z mocy samego
prawa – z chwilą zarejestrowania spółdzielni. Inne osoby uzyskują członkostwo przez
przyjęcie ich przez spółdzielnię.
Warunkiem przyjęcia w poczet członków jest złożenie deklaracji (w formie
pisemnej pod rygorem nieważności), w której oprócz danych osobowych kandydat
musi zadeklarować liczbę udziałów, dane dotyczące wkładów (jeżeli statut przewiduje
ich wnoszenie) oraz podać inne dane wymagane statutem.
Organem przyjmującym członków jest organ spółdzielni wskazany przez statut
(art. 17, par. 4). Może to być walne zgromadzenie lub zarząd. Przyjęcie powinno być
27
Prace magisterskie - analizy
stwierdzone na deklaracji podpisem dwóch członków zarządu spółdzielni (lub osób
przez zarząd do tego upoważnionych) z podaniem daty uchwały o przyjęciu (art. 17,
par. 2). Uchwała o przyjęciu lub odmowie przyjęcia powinna być powzięta – jeżeli
statut nie stanowi inaczej – w ciągu miesiąca od dnia złożenia deklaracji.
Zainteresowany powinien być o decyzji powiadomiony pisemnie w terminie dwóch
tygodni od daty jej powzięcia; w przypadku odmowy przyjęcia zawiadomienie
powinno zawierać uzasadnienie.
Członkostwo spółdzielni jest stosunkiem prawnym, którego źródłem i podstawą
istnienia jest uzyskanie członkostwa w sposób wyżej przedstawiony. Stosunek ten ma
charakter wybitnie osobisty, nie podlega zbyciu ani dziedziczeniu, co ma istotne
znaczenia praktyczne i wiąże się z wieloma rozwiązaniami konstrukcyjno- prawnymi
prawa spółdzielczego. Jednakże mimo takiego charakteru członkostwa spółdzielni,
wiąże się z nim wiele obowiązków i uprawnień przysługujących członkom wobec
spółdzielni i odwrotnie.
Podstawowym uprawnieniem majątkowym członka spółdzielni jest jego prawo do
korzystania ze świadczeń spółdzielni w zakresie ustalonym w statucie (art. 18).
Obowiązany jest on do wniesienia wpisowego oraz zadeklarowanych – stosownie do
postanowień statutu – udziałów.
Należy zaznaczyć, że członek spółdzielni nie odpowiada wobec wierzycieli za
zobowiązania, które zaciąga spółdzielnia w stosunkach obrotu gospodarczego. Za
zobowiązania te odpowiada całym swoim majątkiem sama spółdzielnia jako osoba
prawna. Jeśli wszakże spółdzielnia poniesie straty, których nie może pokryć z rezerw
własnych, członek spółdzielni uczestniczy w pokrywaniu tych strat do wysokości
zadeklarowanych udziałów.
Oprócz dotychczas wymienionych, członkowi spółdzielni przysługują również
takie prawa i obowiązki typu organizacyjnego, jak prawo żądania od zarządu
spółdzielni
odpisu
obowiązującego
statutu,
możność
zaznajomienia
się
z
regulaminami wydanymi na podstawie statutu (art. 31); prawo do przeglądania
rocznego sprawozdania z działalności spółdzielni, łącznie ze sprawozdaniem
finansowym oraz opinią biegłego rewidenta (jeżeli podlega ono obowiązkowemu
28
Prace magisterskie - analizy
badaniu) (art. 89); prawo do przeglądania protokołów walnego zgromadzenia (art.41,
par. 4); rejestru członków (art. 30); itp.
Członek spółdzielni może z niej wystąpić za wypowiedzeniem, które dla swej
skuteczności powinno być dokonane – pod rygorem nieważności – w formie pisemnej.
Termin i okres wypowiedzenia określa statut. Może być również wykluczony, jeżeli z
jego winy dalsze pozostawanie w spółdzielni nie da się pogodzić z postanowieniami
statutu spółdzielni lub z zasadami współżycia społecznego. Członek spółdzielni może
z niej zostać wykluczony także wtedy, gdy nie jest w stanie wykonywać obowiązków
statutowych. Postępowanie takie odbywa się poprzez wykreślenie członka z rejestru
członków. Wyżej wymienione czynności dokonuje walne zgromadzenie lub rada
nadzorcza po uprzednim wysłuchaniu wyjaśnień.
Organy spółdzielni i ich kompetencje.
Organami spółdzielni są:
- walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli);
- rada nadzorcza;
- zebranie grup członkowskich w spółdzielniach, w których walne zgromadzenie jest
zastąpione przez zebranie przedstawicieli;
- inne organy przewidziane przez statut.
Wybory do organów spółdzielni dokonywane są w tajnym głosowaniu spośród
nieograniczonej liczby kandydatów. Odwołanie członka organu również odbywa się
poprzez tajne głosowanie.
Walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli).
Art. 36, par. 1: „Walne zgromadzenie jest najwyższym organem spółdzielni”.
Do kompetencji walnego zgromadzenia (zebrania przedstawicieli) należy, według
art. 38:
- uchwalanie kierunków prowadzonej działalności gospodarczej i działalności
społeczno-kulturalnej,
- rozpatrywanie sprawozdań rady nadzorczej, zatwierdzanie sprawozdań rocznych i
sprawozdań finansowych, podejmowanie uchwał co do wniosków członków
spółdzielni, rady nadzorczej lub zarządu w tych sprawach oraz udzielanie
absolutorium członkom zarządu,
29
Prace magisterskie - analizy
- podejmowanie uchwał w związku z oceną polustracyjną działalności spółdzielni,
- podejmowanie uchwał w kwestii podziału nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego)
lub sposobu pokrycia strat,
- podejmowanie uchwał w sprawie zbycia nieruchomości lub zakładu, jak również
innej wyodrębnionej jednostki organizacyjnej,
- podejmowanie uchwał w sprawie przystępowania spółdzielni do innych organizacji
gospodarczych oraz występowania z nich,
- oznaczenie najwyższej sumy zobowiązań, jaką spółdzielnia może zaciągnąć,
- podejmowanie uchwał w kwestii połączenia się spółdzielni, podziału oraz likwidacji
spółdzielni,
- rozpatrywanie w postępowaniu wewnątrzspółdzielczym odwołań od uchwał rady
nadzorczej,
- uchwalanie zmian w statucie,
- podejmowanie uchwał w sprawie przystąpienia spółdzielni do związku lub
wystąpienia z niego,
- wybór delegatów na zjazd związku, w którym spółdzielnia jest zrzeszona,
- inne sprawy zastrzeżone przez statut spółdzielni.
Członkowie biorą osobiście udział w walnym zgromadzeniu, zaś osoby prawne
przez swoich pełnomocników. Każdy członek spółdzielni ma tylko jeden głos bez
względu na ilość wniesionych udziałów.
W walnym zgromadzeniu mają prawo uczestniczyć z głosem doradczym
przedstawiciele związku rewizyjnego, w którym spółdzielnia jest zrzeszona, jak
również przedstawiciele Krajowej Rady Spółdzielczej.
Jeżeli liczba członków przekroczy pewną liczbę określoną w statucie, może on
stanowić, że walne zgromadzenie zostaje zastąpione przez zebranie przedstawicieli. W
takim wypadku statut określa zasady ustalania liczby przedstawicieli, ich wyboru oraz
czas trwania przedstawicielstwa.
Walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli) zwołuje w zasadzie zarząd
spółdzielni przynajmniej raz w roku w ciągu sześciu miesięcy po upływie roku
obrachunkowego (art. 39, par. 1). Ponadto zarząd zwołuje walne zgromadzenie także
na żądanie rady nadzorczej lub przynajmniej jednej dziesiątej członków spółdzielni (
30
Prace magisterskie - analizy
nie mniej jednak niż trzech członków), chyba że statut zastrzega takie uprawnienie dla
większej części członków. W ten sposób zwołane walne zgromadzenie (zebranie
przedstawicieli) powinno się odbyć w ciągu sześciu tygodni od dnia wniesienia
żądania (złożonego pisemnie z podaniem celu jego zwołania). Jeżeli to nie nastąpi,
zwołuje je rada nadzorcza, związek rewizyjny lub Krajowa Rada Spółdzielcza na koszt
spółdzielni.
W spółdzielniach, gdzie walne zgromadzenie jest zastąpione przez zebranie
przedstawicieli, zarząd zwołuje zebranie na żądanie jednej trzeciej przedstawicieli lub
zebrań grup członkowskich obejmujących co najmniej jedną piątą ogólnej liczby
członków spółdzielni (art. 39, par. 3).
Walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli) może podejmować uchwały
jedynie w sprawach objętych porządkiem obrad. Uchwały podejmowane są zwykłą
większością głosów (w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania),
chyba że ustawa lub statut wymaga kwalifikowanej większości (art. 41, par. 1 i 2).
Protokoły z obrad walnego zgromadzenia są jawne dla członków spółdzielni,
przedstawicieli związku rewizyjnego oraz dla Krajowej Rady Spółdzielczej.
Uchwały
walnego
zgromadzenia
(zebrania
przedstawicieli)
obowiązują
wszystkich członków spółdzielni (art. 42, par. 1). W razie niezgodności tych uchwał z
przepisami prawa lub statutu, każdy członek spółdzielni lub zarząd może je zaskarżyć
do sądu. Powyższe odnosi się także do uchwał o wykluczeniu lub wykreśleniu członka
ze spółdzielni.
Rada nadzorcza.
Art. 44: „Rada sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością spółdzielni”.
Rada składa się co najmniej z trzech członków wybranych stosownie do
postanowień statutu bądź przez walne zgromadzenie, bądź zebranie grup
członkowskich. Jej członkami mogą być wyłącznie członkowie spółdzielni, chyba że
członkiem spółdzielni jest osoba prawna. Może ona wtedy wskazać osobę, która nie
jest członkiem spółdzielni (art. 45, par. 1 i 2).
Do zakresu działania rady nadzorczej należy, według art. 46, par. 1 i 2:
- uchwalanie planów gospodarczych i programów działalności społeczno-kulturalnej,
31
Prace magisterskie - analizy
- nadzór i kontrola działalności spółdzielni, a zwłaszcza badanie okresowych
sprawozdań (w tym sprawozdań finansowych), ocena wykonania jej zadań
gospodarczych i przestrzegania przez spółdzielnię praw jej członków, a także
przeprowadzanie kontroli nad sposobem załatwienia przez zarząd wniosków organów
spółdzielni i jej członków,
- podejmowanie uchwał w sprawie nabycia lub obciążenia nieruchomości oraz nabycia
zakładu lub innej jednostki organizacyjnej,
- podejmowanie uchwał w sprawie przystępowania oraz występowania z innych
organizacji społecznych i gospodarczych,
- zatwierdzanie struktury organizacyjnej spółdzielni,
- rozpatrywanie skarg na działalność zarządu,
- składanie walnemu zgromadzeniu sprawozdań, w szczególności z wyników kontroli i
sprawozdań finansowych,
- podejmowanie uchwał w sprawach czynności prawnych dokonywanych między
spółdzielnią a członkiem zarządu i reprezentowanie spółdzielni przy tych
czynnościach,
- inne zastrzeżone przez statut uprawnienia.
Jeżeli statut spółdzielni zastrzegłby niektóre wyżej wymienione kompetencje rady
dla walnego zgromadzenia (zebrania przedstawicieli), mógłby w takim przypadku
przyjąć dla rady nadzorczej nazwę komisji rewizyjnej (art. 46, par. 2).
Zarząd.
Art. 48, par. 1: „Zarząd kieruje działalnością spółdzielni oraz reprezentuje ją na
zewnątrz”.
Ustawa określa przy tym ogólną zasadę, iż kompetencje zarządu obejmują
podejmowanie decyzji nie zastrzeżonych dla innych organów.
Skład i liczbę członków zarządu określa statut. Zarząd może być jednoosobowy
(którym jest prezes) lub wieloosobowy, wybrany, stosownie do postanowień statutu,
przez radę nadzorczą lub walne zgromadzenie. Jeżeli członkiem spółdzielni jest osoba
prawna, do zarządu może być wybrana osoba fizyczna nie będąca członkiem
spółdzielni, wskazana przez tę osobę prawną. Członków zarządu odwołuje, w
32
Prace magisterskie - analizy
zależności od postanowień statutu, rada nadzorcza lub walne zgromadzenie. Czynność
ta wymaga pisemnego uzasadnienia.
Inne organy.
Art. 59, par. 1: „W spółdzielniach, w których walne zgromadzenie zostaje
zastąpione przez zebranie przedstawicieli, organami tych spółdzielni są także zebrania
grup członkowskich. Zasady podziału członków na grupy członkowskie i zasady
działania tych zebrań określa statut”.
Łączenie się spółdzielni.
W Polsce, zarówno ustawa z 7 kwietnia 1922 roku o łączeniu się spółdzielni26, jak
i ustawa o spółdzielniach z 1920 roku, a także ustawa z 1961 roku oraz ustawa obecnie
obowiązująca, stoją na gruncie przejęcia jednej spółdzielni przez drugą.
Art. 96: „Spółdzielnia może w każdym czasie połączyć się z inną spółdzielnią na
podstawie uchwał walnych zgromadzeń łączących się spółdzielni, powziętych
większością 2/3 głosów”.
Uchwały te, jako podstawa prawna połączenia się spółdzielni, powinny zawierać
oznaczenie spółdzielni przejmującej, przyjęcie statutu stanowiącego podstawę dalszej
działalności (przy czym statut ten nie może uszczuplać nabytych praw majątkowych
członków) oraz datę połączenia. Członkowie spółdzielni przejmowanej stają się z
chwilą połączenia członkami spółdzielni przejmującej, majątek spółdzielni przejętej
przechodzi na spółdzielnię przejmującą, a wierzyciele i dłużnicy pierwszej stają się
wierzycielami i dłużnikami drugiej (art. 101).
Podział spółdzielni.
Art. 108, par. 1: „Spółdzielnia może podzielić się na podstawie uchwały walnego
zgromadzenia podjętej większością 2/3 głosów w ten sposób, że z jej wydzielonej
części zostaje utworzona nowa spółdzielnia”.
Uchwała powinna zawierać oznaczenie dotychczasowej spółdzielni i „nowej”,
powstającej w wyniku podziału, listę członków przechodzących do powstającej
spółdzielni, zatwierdzenie sprawozdania finansowego, plan podziału składników
majątkowych oraz praw i zobowiązań, a także datę podziału spółdzielni.
26
Dz. U., nr 33, poz. 265.
33
Prace magisterskie - analizy
Likwidacja spółdzielni.
Spółdzielnia może przejść w stan likwidacji, według art. 113, par. 1, z
następujących powodów:
- z upływem okresu, na który, w myśl statutu, spółdzielnię utworzono,
- wskutek zmniejszenia się liczby członków poniżej wskazanej w statucie lub ustawie,
jeżeli spółdzielnia w terminie jednego roku nie zwiększy liczby członków do
wymaganej wielkości,
-
wskutek zgodnych uchwał walnych zgromadzeń zapadłych większością trzech
czwartych głosów na dwóch kolejno po sobie następujących walnych zgromadzeniach,
w odstępie co najmniej dwóch tygodni.
Ponadto uchwałę o postawieniu spółdzielni w stan likwidacji może podjąć
związek rewizyjny, w którym spółdzielnia jest zrzeszona. Ma to miejsce na
okoliczność wystąpienia takich sytuacji, gdy:
- działalność spółdzielni wykazuje rażące i uporczywe naruszenie prawa lub
postanowień statutu,
- spółdzielnia została zarejestrowana z naruszeniem prawa,
- spółdzielnia co najmniej od roku nie prowadzi działalności gospodarczej.
Spółdzielnia w likwidacji zachowuje swoją dotychczasową nazwę z dodatkiem „w
likwidacji”.
Po zakończeniu likwidacji i zatwierdzeniu sprawozdania finansowego na dzień
zakończenia likwidacji przez walne zgromadzenie, likwidator zgłasza do rejestru
wniosek o wykreślenie spółdzielni z rejestru oraz przekazuje księgi i dokumenty
zlikwidowanej spółdzielni do przechowania.
Upadłość spółdzielni.
Art. 130, par. 1: „Ogłoszenie upadłości spółdzielni następuje w razie jej
niewypłacalności”.
Sytuacja taka ma miejsce, gdy według bilansu spółdzielni ogólna wartość jej
aktywów nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich jej zobowiązań. Po stwierdzeniu
przesłanek upadłości spółdzielni, zarząd obowiązany jest zwołać niezwłocznie walne
zgromadzenie, a w porządku jego obrad zamieszcza się sprawę dalszego istnienia
spółdzielni. W przypadku podjęcia uchwały o upadłości spółdzielni, zarząd spółdzielni
34
Prace magisterskie - analizy
obowiązany jest niezwłocznie zgłosić do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości. Mogą
natomiast, ale nie muszą, wystąpić do sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości
spółdzielni jej wierzyciele. Ma to na celu zabezpieczenie ich praw i przesądza w
pewnym
stopniu
o
zakresie
odpowiedzialności
spółdzielni
za
zaciągnięte
zobowiązania. Sąd może zarządzić, na wniosek wierzyciela, który zgłosił wniosek o
ogłoszenie upadłości spółdzielni, postawienie jej w stan upadłości mimo uchwały
walnego zgromadzenia o dalszym istnieniu spółdzielni.
Po zakończeniu postępowania upadłościowego, syndyk upadłości zgłasza do sądu
rejestrowego wniosek o wykreślenie spółdzielni z rejestru (art. 136).
Uchwalona w dniu 7 lipca 1994 roku ustawa o zmianie ustawy Prawo
Spółdzielcze wieńczy bardzo ważny etap w spółdzielczości polskiej, a mianowicie
etap
prac
legislacyjnych.
Jednocześnie
rozpoczęła
nie
mniej
ważny etap
dostosowawczy do znowelizowanych przepisów prawa. Dokonuje się on już w samej
spółdzielni przy pełnym udziale członków i ich zaangażowaniu w tworzenie statutów i
regulaminów – tych podstawowych, obok ustawy spółdzielczej, regulatorów
funkcjonowania podmiotów spółdzielczych.
Statut spółdzielni.
Na podstawie przepisów obowiązującego prawa, każda spółdzielnia uchwala
własny statut, będący jakby wewnętrzną konstytucją spółdzielni27.
Stosownie do dyspozycji art. 6, par. 1 Prawa spółdzielczego, założyciele
uchwalają statut spółdzielni w ten sposób, że potwierdzają jego przyjęcie przez
złożenie pod nim swoich podpisów. Statut spółdzielni, będąc umownym aktem
erekcyjnym, stanowi bezpośrednio – obok ustawy – podstawę prawną organizacji i
działalności spółdzielni. Postanowieniom statutu (jak już to wcześniej zostało
wspomniane) założyciele spółdzielni poddają się przez jego podpisanie, a wszyscy
następni
wstępujący
do
spółdzielni
przez
podpisanie
stosownej
deklaracji
członkowskiej.
W polskiej praktyce spółdzielczej przyjmuje się, że statut – uchwalany przez
członków-założycieli i zatwierdzany przez sąd rejonowy – jest swoistą umową, gdyż
27
K. Boczar, op. cit., s.
35
Prace magisterskie - analizy
większość jego postanowień dotyczy ustroju spółdzielni i stosunków między nią a jej
członkami.
Opracowanie statutu jest zadaniem trudnym, dlatego też związki spółdzielcze
publikują tzw. statuty wzorcowe. Mają one charakter opracowania przykładowego,
ułatwiającego ustalenie brzmienia własnego statutu.
Zgodnie z dyspozycją art. 5 Prawa spółdzielczego, statut spółdzielni powinien
określać:
- nazwę spółdzielni, która powinna zawierać wyraz „spółdzielnia” lub „spółdzielczy”,
-
siedzibę spółdzielni,
- przedmiot działalności spółdzielni oraz czas jej trwania, jeżeli założono ją na czas
określony,
- wysokość i liczbę udziałów, którą członek obowiązany jest zadeklarować, sposób i
terminy ich wnoszenia oraz zwrotu, jak również skutki niepłacenia udziałów w
terminie,
- prawa i obowiązki członków,
- zasady i tryb przyjmowania, występowania, wykreślania i wykluczania członków,
- sposób zwoływania walnych zgromadzeń, obradowania na nich i warunki
podejmowania uchwał,
- zasady i tryb wyboru oraz odwoływania członków organów spółdzielni,
- zasady podziału nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) i pokrywania strat,
- postanowienia, których wprowadzenia wymagają przepisy Prawa spółdzielczego
(np. art. 17, par. 4; art. 18; 22; 32, par. 1).
Wymienione postanowienia składają się na tzw. obligatoryjną treść statutu. Statut
może ponadto - zgodnie z art. 5, par. 2 Prawa spółdzielczego – zawierać inne,
fakultatywne postanowienia zależne od woli założycieli, jak np. określone w art. 15,
par. 1, 3, 4; art. 16, par. 1; art. 17, par. 3; art. 20, par. 1 i 2 Prawa spółdzielczego. Taka
możliwość wynika z zasady samorządności spółdzielni. Zrozumiałe, że dodatkowe
postanowienia statutu nie mogą pozostawać w sprzeczności z przepisami prawa i
powinny dotyczyć jedynie spraw wewnętrznych spółdzielni.
36
Prace magisterskie - analizy
Statut musi być zgodny z obowiązującymi przepisami prawa, co jest zresztą –
zgodnie z art. 18, par. 1 Prawa spółdzielczego – przedmiotem badania sądu w toku
postępowania rejestrowego.
Będąc prawem umownym, kształtującym – obok ustawy – ustrój spółdzielni i jej
działalność, a także stosunki spółdzielni z jej członkami oraz prawa i obowiązki tychże
członków, statut pośrednio wpływa także na treść stosunków prawnych spółdzielni w
obrocie gospodarczym. Wypada zauważyć, że skutki prawne postanowień statutu
wobec osób trzecich regulują w prawie polskim przepisy Kodeksu Cywilnego i
przepisy pozakodeksowe, które sprawiają, że postanowienia statutu są skuteczne także
wobec osób trzecich występujących w obrocie gospodarczym ze spółdzielniami.
4. Przedsiębiorstwo spółdzielcze w gospodarce rynkowej.
Przemiany społeczno-gospodarcze po 1989 roku w znaczący sposób wpłynęły na
działalność spółdzielni. Zapoczątkowany został proces transformacji gospodarki
narodowej poprzez przechodzenie od gospodarki centralnie planowanej i kierowanej, a
więc nakazowo-rozdzielczej, do gospodarki rynkowej. Znaczna część spółdzielni nie
potrafiła odnaleźć się w nowych warunkach. W konsekwencji gwałtownie zmniejszył
się zakres działania spółdzielni. Ta marginalizacja roli spółdzielni w gospodarce, to
zarówno efekt odchodzenia od sztucznego – w czasach PRL – rozbudowania sektora
spółdzielczego, jak też umiejętność działania w konkurencyjnym otoczeniu.
Owo konkurencyjne otoczenie stawia przed spółdzielniami konieczność
dostosowania się do reguł gry rynkowej, które są jednakowe dla wszystkich
podmiotów gospodarczych w niej uczestniczących.
Państwo powinno tworzyć taką politykę konkurencyjną, która stymulowałaby
procesy restrukturyzacyjne i wzrostowe sprowadzające się do stosowania właściwych
narzędzi polityki ekonomicznej. Restrukturyzacja, jako kategoria ekonomiczna,
obejmuje zmiany zarządzania zasobami produkcyjnymi, zmiany systemowe, tj.
własnościowe i regulacji oraz zmiany struktury obszarowej gospodarstw i produkcji
odnośnie do jej rozmiaru, a także jakości.
37
Prace magisterskie - analizy
4.1. Problemy dostosowania systemu spółdzielczego do gospodarki
rynkowej.
Po roku 1989 w zasadniczy sposób zmienił się system powiązań gospodarczych.
Zapoczątkowany został proces transformacji gospodarki narodowej poprzez
przechodzenie od gospodarki centralnie planowanej i kierowanej, a więc nakazoworozdzielczej, do gospodarki rynkowej.
Pierwszy okres wdrażania mechanizmu rynkowego w Polsce (1989-1992)
przyniósł spółdzielczości wielką dezorganizację, chaos gospodarczy, gwałtowne
zmniejszenie się jej roli w gospodarce narodowej w rozwiązywaniu zbiorowych
problemów socjalno-bytowych i komercyjno-rynkowych. Wobec powyższego
negowano dokonania i zasadność funkcjonowania spółdzielczości w nowej
rzeczywistości. Poszły niejako w zapomnienie takie fakty, jak np.:28
 dobrowolne i społecznie akceptowane początki ruchu (sięgające XIX wieku),
 piękna rola spółdzielczości w umacnianiu polskiego stanu posiadania w okresie
zaborów i jej pozytywne oddziaływanie na unowocześnienie i racjonalizowanie
wielu znaczących dziedzin gospodarki narodowej II Rzeczypospolitej,
 wysoko oceniana stymulująca rola spółdzielczości w podnoszeniu poziomu i
jakości życia całych warstw społecznych.
Pomimo, iż spółdzielczość weszła w okres reformy gospodarczej i przemian
ustrojowych jako sektor dobrze rozwinięty, skupiający kilka milionów członków i
dysponujący znacznym potencjałem gospodarczym, to w opinii publicznej nastąpiła
prawie całkowita dewaluacja jej społecznego wizerunku. Niektóre ugrupowania
polityczne i związane z nimi środki masowego przekazu z upodobaniem tworzyły i
podtrzymywały nieprzychylne nastawienie do spółdzielczości. Nie tylko akcentowały i
wyolbrzymiały występujące w pracy spółdzielni potknięcia i mankamenty, ale
przemilczały, a niekiedy mocno fałszowały prawdziwą genezę ruchu. Odnosi się
wręcz wrażenie, że niektóre ekipy rządowe wolałyby nawet, aby problem
spółdzielczości nie istniał dla nich w ogóle. Trudno zrozumieć jak to jest, że znaczna
M. G. Brodziński, Dylematy rozwoju spółdzielczości w Polsce, Fundacja „Rozwój SGGW”, Spółdzielczy
Instytut Badawczy, Warszawa 1999 r., s. 69.
28
38
Prace magisterskie - analizy
część z istniejących partii, organizacji społecznych i ugrupowań politycznych, ze
względów koniunkturalnych nie dostrzegała niekwestionowanych, historycznie
potwierdzonych w skali światowej walorów spółdzielczości.
Duży, pozytywny dorobek związków spółdzielczych zniweczyła ustawa z 20
stycznia 1990 roku o zmianie w organizacji i działalności spółdzielni. W
zamierzeniach ustawodawcy miała ona być aktem wielkiej, odgórnej sanacji ruchu
spółdzielczego,
tymczasem
miała
mocno
destrukcyjny
wpływ
na
rozwój
spółdzielczości. Likwidacja centralnych związków spółdzielczych spowodowała
dotkliwe straty w organizacji działalności gospodarczej spółdzielczości w okresie, gdy
dokonywały się głębokie przeobrażenia gospodarcze. Przez rozbicie terenowych i
ogólnokrajowych związków spółdzielczych zerwane zostały więzi gospodarcze
budowane przez lata drogą ewolucji struktur i ciągłych poszukiwań lepszych
rozwiązań. Spółdzielnie zostały pozbawione nie tylko reprezentacji, lecz również
lustracji, fachowego doradztwa i działalności szkoleniowej oraz nadbudowy
gospodarczej. Wystąpiły w związku z tym zjawiska marnotrawienia majątku,
zahamowania działalności, utrudnienia w rozwoju, rozgoryczenie kadr
i działaczy, konflikty między członkami a pracownikami, wyprzedaż majątku dla
celów bieżącej konsumpcji, itp. Spółdzielnie często nastawiały się na przetrwanie.
Wspomniana ustawa ze stycznia 1990 roku poza celami strukturalnymi, jak
stworzenie
warunków
do
samodzielnego
działania
spółdzielni,
rozbicie
monopolistycznych spółdzielczych organizacji wyższego szczebla, stanowiących
instrument realizacji celów gospodarki planowej, miała przede wszystkim nie
deklarowane wprost cele polityczne, tj. wyeliminowanie konkurencji przez osłabienie
spółdzielczych struktur gospodarczych, aby zagwarantować dogodniejsze warunki do
szybkiego powstania sektora gospodarki prywatnej działającej na małą i średnią skalę,
zwłaszcza w sferze obrotu towarowego i przetwórstwa.29 Nastąpił w związku z tym
spadek popytu na dobra konsumpcyjne i artykuły do produkcji rolnej oraz usług
produkcyjno-bytowych.
29
B. Brzozowski, op. cit., s. 30-31.
39
Prace magisterskie - analizy
Ponieważ
rolnictwo
charakteryzuje
się
niską
rentownością,
możliwości
akumulacji kapitału są znacznie ograniczone, a produkcja rolna odznacza się znaczną
kapitałochłonnością. W związku z tym spółdzielnie napotykały na ciągłe kłopoty z
brakiem własnych środków finansowych na inwestycje. Powyższa sytuacja nasiliła się
jeszcze bardziej po urynkowieniu gospodarki. W warunkach rynkowych, racjonalną
działalność inwestycyjną mogą prowadzić tylko spółdzielnie mające znaczne rezerwy
środków własnych.
W pierwszych latach urynkowienia (1990 – 1993r.), inwestowanie w
spółdzielniach zostało znacznie ograniczone trudnościami finansowymi wywołanymi
dekoniunkturą w rolnictwie oraz szczególnie twardymi zasadami kredytowania
(bardzo wysokie oprocentowanie i zabezpieczenia kredytowe).
Urynkowienie gospodarki w znacznym stopniu pogorszyło uwarunkowania
rozwoju rolnictwa, co doprowadziło do „wypadania” z rynku mniej sprawnie
zarządzanych gospodarstw i to we wszystkich sektorach. Zdecydowana większość
spółdzielni uległa likwidacji ze względów ekonomicznych. Majątek takich spółdzielni
na ogół uległ rozproszeniu poprzez sprzedaż lub przejęcie przez poszczególnych
członków. Likwidacji uległa również – stosunkowo nieliczna – część spółdzielni
silnych ekonomicznie, lecz poszukujących możliwości dalszego rozwoju w dopływie
kapitału z zewnątrz.30
Błędy ustawy z 20 stycznia 1990 roku próbowano naprawić poprzez uchwalenie
znowelizowanego prawa spółdzielczego,
zapewniającego dostosowanie
zasad
działania spółdzielni do warunków gospodarki rynkowej. Po długich pracach i
trudnościach legislacyjnych nowelizacja ta miała miejsce 7 lipca 1994 roku. Bardzo
istotne znaczenie miało uznanie własności spółdzielczej za własność prywatną
członków spółdzielni, nie podlegającą prywatyzacji, potwierdzenie samorządnego i
niezależnego charakteru ruchu spółdzielczego oraz stworzenie podstaw prawnych
zrzeszania się spółdzielni w nowe związki spółdzielcze.
Konstytucja określiła następująco ustrój gospodarczy kraju w art. 20: „Społeczna
gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności
W. Guzewicz, M. Zdzieborska, A. Żarska, Rolnicze spółdzielnie produkcyjne w warunkach gospodarki
rynkowej, Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, Warszawa 2000r., s. 33.
30
40
Prace magisterskie - analizy
prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych, stanowi
podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej”. Spółdzielczość, choć nie
wymieniona z nazwy, mieć więc będzie – uzasadnione ekonomicznie i społecznie –
szerokie pole działania. Wynika to z konieczności ochrony przed wyzyskiem
bytowych i produkcyjnych interesów warstw ekonomicznie słabszych, tj. przede
wszystkim
ludności
wiejskiej
i
rolniczej,
mniej
zasobnych
konsumentów,
rzemieślników, ludzi niepełnosprawnych.
Konieczne jest więc uświadomienie znaczenia – właśnie poprzez ruch
spółdzielczy – współdziałania gospodarczego i społecznego środowisk lokalnych,
szczególnie tych, które nie dysponują znaczącym kapitałem, a chcą wspólnie
rozwiązywać własne problemy ekonomiczne czy społeczne.
Spółdzielniom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej szansę rozwoju
może stworzyć dalsza restrukturyzacja. Poprawy sytuacji dochodowej spółdzielnie te
mogą poszukiwać również w uruchomieniu nowych opłacalnych kierunków produkcji
w oparciu m. in. o fundusze pomocowe z Unii Europejskiej.
4.2. Czynniki determinujące rozwój spółdzielczości w procesie
integracji Polski z Unią Europejską (ze szczególnym
uwzględnieniem spółdzielczości mleczarskiej).
Dnia 16 grudnia 1991 roku pomiędzy Polską a Wspólnotami Europejskimi
podpisana została umowa o stowarzyszeniu – oficjalnie nazywana Układem
Europejskim. Układ ten wszedł w życie 1 lutego 1994 roku, po długotrwałej
procedurze ratyfikacyjnej w krajach Unii Europejskiej. Jego podstawowa część,
dotycząca handlu między stronami, zaistniała jako tzw. Umowa Przejściowa,
wytyczająca dziesięcioletni okres przeznaczony na dostosowanie polskiej gospodarki
do wymogów Układu.
Perspektywa członkostwa w UE stawia zatem przed Polską wyzwanie
dokończenia budowy sprawnej gospodarki rynkowej oraz możliwości sprostania presji
konkurencji i sił rynkowych na jednolitym rynku europejskim. O możliwościach
realizacji tego zadania zadecyduje zarówno stopień harmonizacji prawa polskiego z
41
Prace magisterskie - analizy
ustawodawstwem UE i dostosowanie do norm i standardów obowiązujących w UE,
jak również rozwój gospodarki w jej sferze realnej, o czym świadczyć będzie wysokie
tempo wzrostu gospodarczego.
Układ Europejski nie odnosi się w swych zapisach bezpośrednio do
spółdzielczości, jednakże na jego podstawie Polska zobowiązana jest do harmonizacji
wszystkich dziedzin prawa z prawem wspólnotowym, jak również określa zasady
handlu artykułami rolno-spożywczymi. Wobec powyższego zagadnienia te dotyczą
również spółdzielczości.
Znaczące dla rozwoju polskiej spółdzielczości może być także prowadzenie
polityki wobec wsi i rolnictwa, które pozwoli na:
 włączenie
spółdzielni
do
wspieranego
przez
państwo
rozwoju
modelu
infrastruktury rynku oraz innych organizacji, tworzących związki integracji
pionowej między producentami, rynkiem i przetwórstwem,
 wspieranie tworzenia spółdzielni zajmujących się świadczeniem usług dla wsi, w
tym także socjalnych.31
Spółdzielczość postrzegana jest jako istotny element procesu związanego z
urynkowieniem
gospodarki,
demokratyzacją
życia,
rozwojem
ekonomicznym
pojedynczych gospodarstw, społeczności lokalnych i całych regionów, dzięki
różnorodności i wysokiemu poziomowi świadczonych usług. Jest zauważana jako
ważny czynnik w trudnym procesie restrukturyzacji polskiego rolnictwa oraz
zapewnienie miejsc pracy.
Obrady I Kongresu Spółdzielczości wyraźnie podkreśliły w przyjętej uchwale
programowej, iż: „Spółdzielnie nadal pozostaną zrzeszeniami osobowymi o najdalej
posuniętej w gospodarce zasadzie demokratyzmu. Głównym ich celem jest ochrona i
rozwój interesów zrzeszonych członków i lokalnych społeczności. Są one również
istotnym
elementem
tworzenia
otwartego
społeczeństwa
obywatelskiego,
zmierzającego do integracji z Unią Europejską.”.32
Organizacje spółdzielcze cieszą się ustabilizowaną i silną pozycją na rynku
rolnym Wspólnoty Europejskiej. Odgrywają ważną rolę w zakresie doskonalenia
31
32
W. Boguta, J.Ejsmont, R. Kamiński, op. cit., s. 90.
I Kongres Spółdzielczości obradował w Warszawie w dniach 30 i 31 maja 1995 roku.
42
Prace magisterskie - analizy
struktury agrarnej oraz w organizowaniu i funkcjonowaniu rynków poszczególnych
produktów i grup produktów rolnych.
Prezentacja tabeli numer 3 i tabeli numer 4 w przejrzysty sposób obrazuje
zarówno udział spółdzielni wiejskiej w rynku UE, jak również ekonomiczną pozycję
spółdzielni, będącą rezultatem ciągłego procesu racjonalizacji, specjalizacji oraz
łączenia się.
Rynkowy udział spółdzielni rolniczej w zakresie przetwórstwa i marketingu
oraz zaopatrzenia w środki do produkcji w znacznym stopniu różni się w
poszczególnych krajach i sektorach. Spółdzielnie charakteryzujące się znaczącymi
obrotami, licznym zatrudnieniem i wielką liczbą członków występują w wielu krajach
UE. Szczególnego znaczenia w tej kwestii nabierają spółdzielnie przemysłu
mleczarskiego i mięsnego oraz spółdzielnie wielobranżowe.
Polski rynek mleczarski jest bardzo zróżnicowany. Występują na nim firmy duże,
sprawnie zarządzane, wykorzystujące w swej działalności pełen zakres instrumentów
marketingowych i mające szansę na poprawę swojej pozycji konkurencyjnej w
kontekście wejścia Polski do struktur europejskich. Jednakże w strukturze
przedsiębiorstw dominują małe i średnie spółdzielnie mleczarskie, które mają
problemy z przystosowaniem się do funkcjonowania w warunkach konkurencji.
Mimo pojawiających się zagrożeń istnieją jednak potencjalne zdolności
konkurencyjne polskiego mleczarstwa na rynku krajowym i zagranicznym.
Sprzyjające ku temu warunki stwarzać może:33
 wzrost siły nabywczej ludności w niższych grupach dochodowych i popytu
krajowego,
 koncentracja i integracja oraz wzrost stopnia wykorzystania zasobów wytwórczych
w przedsiębiorstwach przerobowych,
 poprawa relacji cenowo – kosztowych producentów mleka w aspekcie podniesienia
jego jakości,
 regionalne rozmieszczenie produkcji mleka,
E. Skawińska, Uwarunkowania rozwoju mleczarstwa polskiego w procesie integrowania Polski z Unią
Europejską, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa DOM ORGANIZATORA, Toruń 1999 r., s.
15-16.
33
43
Prace magisterskie - analizy
 zwiększenie roli państwa w restrukturyzacji i dokapitalizowaniu, zarówno
producentów surowca jak i przetwórstwa, w warunkach spełniających kryteria
efektywnościowe.
Tabela 3.
Udział spółdzielczości wiejskiej w rynku Unii Europejskiej
(w %)
Kraj
Mleko
Owoce i
Mięso
Zboża
Zaopatrzenie
Kredyty
warzywa
Austria
90
-
50
60
-
-
Belgia
50
70-90
20-30
-
-
-
Dania
93
20-25
66-93
87
64-59
-
Finlandia
94
-
68
-
40-60
34
Francja
49
35-50
27-88
75
50-60
-
Grecja
20
12-51
5-30
49
-
-
Hiszpania
35
15-40
20
20
-
-
Holandia
82
70-96
35
-
40-50
84
Irlandia
100
-
30-70
69
70
-
Luksemburg
80
-
25-30
71
75-95
-
Niemcy
55-60
60
30
-
50-60
-
Portugalia
83-90
35
-
-
-
-
Szwecja
99
60
79-81
75
75
-
Wielka
98
35-45
20
20
20-25
-
38
41
10-15
15
15
-
Brytania
Włochy
- brak danych
Źródło: W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, Spółdzielczość wiejska, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne
S.A., Warszawa 2000 r., s.29, cyt. za Onno-Frank van Bekkun, Gert van Dijk Agricultural Co-operatives in the
Europen Union Van Goreum 1997 r.
44
Prace magisterskie - analizy
Tabela 4.
Największe spółdzielnie w Unii Europejskiej (1995 r.)
Nazwa
Kraj
Spółdzielni
Sektor
Roczne
Liczba
Liczba
spółdzielczy
obroty
Członków
pracown.
3.542.000
-
10.794
w tys. euro
wielobranż.
Bay Wa
Niemcy
Metsaliitto
Finlandia drzewna
3.133.000
117.783
-
Campina
Holandia mleczarska
3.100.000
9.500
6.549
Sodiaal
Francja
mleczarska
2.565.000
-
-
Milk
Wielka
mleczarska
2.393.000
18.000
300
Marque
Brytania
Cebeco
Holandia
wielobranż.
2.190.000
50
4.516
Holandia mleczarska
2.000.000
4.800
7.490
Melkunie
Handelsraad
Friesland
Dairy Foods
Socopa
Francja
mięsna
1.990.000
-
-
RHG,
Niemcy
wielobranż.
1.790.000
260
2.956
Holandia mleczarska
1.760.000
9.200
3.669
Hannover
Coberco
- brak danych
Źródło: W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, Spółdzielczość wiejska, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne
S.A., Warszawa 2000 r., s.30, cyt. za Onno-Frank van Bekkun, Gert van Dijk Agricultural Co-operatives in the
Europen Union Van Goreum 1997 r.
Analiza atutów i słabości spółdzielni mleczarskich wskazuje na niewielką
przewagę stron silnych nad słabymi. Bilans ten jednak jest mocno zróżnicowany dla
poszczególnych podmiotów. Walka spółdzielni ze swoimi słabościami, która powinna
umożliwić co najmniej ich minimalizację i wzmocnić własne atuty, wymagała będzie
zmian strategii działania i podjęcia odważnych decyzji prowadzących do
restrukturyzacji samych spółdzielni oraz sektora. Jednakże bez zwiększenia
45
Prace magisterskie - analizy
interwencji ze strony państwa większość spółdzielni, szczególnie tych o słabej
kondycji finansowo-ekonomicznej, nie będzie w stanie sprostać wysokim wymogom
rynku europejskiego.
Sektor polskiego mleczarstwa, poprzez wdrażanie różnego rodzaju programów,
dokonuje restrukturyzacji bazy technicznej i technologicznej. W związku z tym część
mleczarni reprezentuje wysoki (światowy) poziom przetwórstwa. Jednak większość
jednostek spółdzielczych przetwórstwa mleczarskiego osiąga małą rentowność i
niedostateczną płynność finansową, co zmniejsza ich zdolności samodzielnego
inwestowania. Prowadzi to do dekapitalizacji majątku oraz ogranicza możliwości jego
modernizacji. Konieczną stanie się więc koncentracja kapitałowa i organizacja
spółdzielni mleczarskich.34
Zwrócenie szczególnej uwagi na analizę rentowności i płynności finansowej
przedsiębiorstwa spółdzielczego
(przetwórstwa mleczarskiego) jest motywem
przewodnim niniejszej pracy, o czym szeroko traktuje rozdział trzeci.
34
E. Skawińska, op. cit., s. 17.
46
Prace magisterskie - analizy
Rozdział II
Zasady gospodarki finansowej przedsiębiorstwa
spółdzielczego.
1. Regulacje prawne rachunkowości przedsiębiorstwa
spółdzielczego.
Spółdzielnia stanowi dobrowolne i samorządne zrzeszenie osób, którego celem
jest wspólne prowadzenie działalności gospodarczej w formie przedsiębiorstwa
opartego na grupowej własności kierującego się potrzebami zrzeszonych członków.
Spółdzielnie, w przeciwieństwie do innych form przedsiębiorstw, nie mają celów
wyłącznie materialnych i w związku z tym mogą funkcjonować przy stosunkowo
niskich dochodach. Prowadzenie działalności gospodarczej i uzyskiwanie nadwyżki
finansowej jest jedynie drogą do zaspokajania swoich zasadniczych potrzeb oraz
środkiem do osiągania innych celów.35
Nie mniej jednak działalność gospodarcza spółdzielni powinna opierać się na
zasadach rachunku ekonomicznego przy zapewnieniu korzyści członkom spółdzielni.
Wobec powyższego, spółdzielnia, jak każdy przedsiębiorca, zobligowana jest do
prowadzenia rachunkowości według obowiązujących w tej mierze przepisów.
W Polsce podstawowym aktem prawnym zawierającym regulacje prawne
dotyczące zasad prowadzenia rachunkowości przez wszystkie jednostki prowadzące
działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – a więc również i przez
spółdzielnie – jest ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. Nr 121,
poz. 591; ost. zm. Dz. U. z 2001 r., Nr 102, poz. 1117 i Nr 111, poz. 1195). Przepisy
ustawy obejmują zarówno zasady sporządzania jak i tryb badania sprawozdań
finansowych przez biegłych rewidentów określając jednolite prawa i obowiązki
niezależnie od rodzaju działalności i formy własności podmiotu.
M. Wypych (red.), Finanse przedsiębiorstwa z elementami zarządzania i analizy, Przedsiębiorstwo
Specjalistyczne ABSOLWENT, Łódź 1997r., s. 37-38.
35
47
Prace magisterskie - analizy
Drugim aktem prawnym odnoszącym się konkretnie do podstaw prawnych
działalności spółdzielni są przepisy Prawa Spółdzielczego znowelizowanego w 1994 r.
Rachunkowość jest uznawana za „najstarszy system ewidencji gospodarczej
mający charakter procesu identyfikacji, klasyfikacji, mierzenia, rejestracji i
przesyłania informacji o operacjach gospodarczych”.36
Ustawa o rachunkowości obejmuje całokształt zagadnień związanych z
prowadzeniem rachunkowości jednostki, a więc od momentu wystąpienia operacji
gospodarczych, przez ich ewidencję oraz sporządzanie sprawozdań finansowych do
badania i ogłaszania tychże sprawozdań.
Zgodnie z art. 4, ust. 1, ustawa o rachunkowości nakłada na jednostki obowiązek
stosowania zasad rachunkowości z zapewnieniem rzetelnego i jasnego przedstawienia
sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego.
Rachunkowość, stanowiąca system ciągłego w czasie ujmowania, grupowania,
prezentacji i interpretowania wyrażonych w pieniądzu i bilansujących się ogólnych i
szczegółowych danych liczbowych o działalności gospodarczej i sytuacji majątkowej
jednostki gospodarczej,37 obejmuje:38
1) przyjęte zasady (politykę) rachunkowości,
2) prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych
ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym,
3) okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu
aktywów i pasywów,
4) wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego,
5) sporządzanie sprawozdań finansowych,
6)
gromadzenie
i
przechowywanie
dowodów
księgowych
oraz
pozostałej
dokumentacji przewidzianej ustawą,
7) poddanie badaniu i ogłaszanie sprawozdań finansowych w przypadkach
przewidzianych ustawą.
Leksykon rachunkowości, opracowanie zbiorowe pod redakcją naukową E. Nowaka, Polskie Wydawnictwo
Ekonomiczne PWN, Warszawa 1996r., s. 175-176.
37
D Krzywda, Rachunkowość finansowa, Fundacja Rozwoju Rachunkowości w Polsce, Warszawa 1999r., s.
14, cyt. S. Skrzywan, Teoretyczne podstawy rachunkowości, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE,
Warszawa 1968r., s. 5.
38
Ustawa o rachunkowości z dnia 29.09.1994r., Dz. U. nr 121, poz. 591, ost. zm. Dz. U. z 2001r., nr 102, poz.
1117 i nr 111, poz. 1195, art. 4, ust. 3.
36
48
Prace magisterskie - analizy
Rachunkowość przedsiębiorstwa spółdzielczego, tak jak innej jednostki
gospodarczej, obejmuje zespół czynności, procedur oraz urządzeń księgowych, które
powinny stanowić wewnętrznie spójną całość.
Odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości w
sposób zgodny z ustawą o rachunkowości ponosi zarząd, który – zgodnie z
obowiązującymi spółdzielnię przepisami prawa i statutem – uprawniony jest do
kierowania działalnością spółdzielni oraz reprezentowania jej na zewnątrz.
Aby łatwiej zrozumieć istotę rachunkowości, czynności wchodzące w jej zakres
można podzielić na kolejno następujące po sobie etapy, stanowiące proces
przetwarzania danych.39
Etap pierwszy obejmuje identyfikację zdarzeń gospodarczych zachodzących w
przedsiębiorstwie, ich obserwację i pomiar wartościowy.
Etap drugi dotyczy rejestracji zdarzeń gospodarczych. Skutki operacji gospodarczych
ujmowane są w sposób chronologiczny według dat ich powstawania w urządzeniu
księgowym nazywanym dziennikiem (na tym etapie realizowana jest funkcja
rejestracyjna rachunkowości).
Etap trzeci wyraża się w dokonywaniu systematycznych zapisów księgowych
(funkcja klasyfikacyjna rachunkowości) na kontach wykazanych w przyjętym przez
jednostkę planie kont.40
Etap czwarty to inwentaryzacja stanu składników majątku oraz źródeł ich
pochodzenia. Polega ona na spisaniu z natury rzeczywistego stanu składników majątku
i kapitałów, a następnie porównaniu ich ze stanem wynikającym z ksiąg
rachunkowych.
Etap piąty obejmuje agregację szczegółowych danych zarejestrowanych na kontach,
wyrażającą się w zestawieniu obrotów i sald.
Etap szósty, będący końcową fazą procesu przetwarzania danych w rachunkowości,
dotyczy generowania informacji księgowych poprzez sporządzanie sprawozdań
finansowych stanowiących zamknięcie roczne.
E. Nowak, Rachunkowość. Kurs podstawowy, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r.,
s. 27-28.
40
Zakładowy plan kont nie jest, jak to miało miejsce przed nowelizacją ustawy w 2001 r., zasadniczym
dokumentem określającym przyjęte zasady rachunkowości, tylko jednym z elementów dokumentacji dotyczącej
polityki rachunkowości.
39
49
Prace magisterskie - analizy
2. Sprawozdania finansowe jako źródło informacji o
przedsiębiorstwie.
Podstawowym
celem
sprawozdań
finansowych
jest
udostępnienie
zainteresowanym informacji określających sytuację majątkowo-finansową spółdzielni
oraz jej zmiany, potrzebnych do przygotowania decyzji gospodarczych. Ich
użyteczność można zaś wyrazić szansą zmniejszenia niepewności i ryzyka związanego
z podejmowaniem i realizowaniem decyzji o kluczowym znaczeniu dla spółdzielni. 41
W myśl art. 12, ust. 2 ustawy o rachunkowości, sprawozdanie finansowe
sporządzane jest na dzień bilansowy, którym jest dzień zamknięcia ksiąg
rachunkowych, a także inny dzień, na który jednostka zobowiązana jest takie
sprawozdanie sporządzić, czyli:
 na dzień kończący rok obrotowy,
 na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży i
zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
 na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej,
 w jednostce przejmowanej na dzień przejęcia jednostki przez inną jednostkę,
 na dzień poprzedzający dzień podziału lub połączenia jednostek, jeżeli w
wyniku połączenia powstaje nowa jednostka,
 na dzień poprzedzający dzień postawienia jednostki w stan likwidacji lub
upadłości,
 na inny dzień bilansowy określony odrębnymi przepisami – nie później niż w
ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.
Roczne
sprawozdanie
finansowe
powinno być
sporządzone
zgodnie z
obowiązującymi wymogami, jakie stawia ustawa o rachunkowości, tzn. według zasad i
wzorów w niej zawartych. Sprawozdawczość finansowa stanowi więc część składową
rachunkowości prowadzonej przez każdą spółdzielnię, zaś jej forma i treść podlega
regulacjom prawnym.
Zgodnie z ustawą o rachunkowości sprawozdanie finansowe składa się z:
41
S. Dyka, P. Grzegorzewski, op. cit., s. 144.
50
Prace magisterskie - analizy
1) bilans – wykazuje się stany aktywów i pasywów na dzień kończący bieżący i
poprzedni rok obrotowy.
Stanowi syntetyczne zestawienie na określony dzień wartości wszystkich posiadanych
środków (aktywa) i źródeł ich pochodzenia (pasywa) oraz osiągnięty w ciągu okresu
obrachunkowego wynik finansowy netto (zysk lub stratę). 42 Bilans sprawozdawczy
przedstawia zatem sytuację majątkową oraz sytuację finansową jednostki na koniec
roku obrotowego, z możliwością porównania danych z rokiem poprzednim. W
związku z powyższym bilans jest sprawozdaniem o największej pojemności
informacyjnej.
2) rachunek zysków i strat – wykazuje się oddzielnie przychody, koszty, zyski i
straty oraz obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego za bieżący i poprzedni rok
obrotowy.
Informuje o wielkości osiągniętego w roku obrotowym wyniku finansowego, którego
ustalenie dokonuje się na różnych poziomach. Zaś ostateczną jego wielkością jest
wynik finansowy netto. Rachunek zysków i strat daje obraz czynników kształtujących
wynik finansowy, a zatem informuje o takich wielkościach, jak: koszty i przychody,
straty i zyski nadzwyczajne oraz o obowiązkowych obciążeniach wyniku finansowego.
Wzór bilansu i rachunku zysków i strat przedstawia załącznik nr 2 i 3.
3) informacja dodatkowa – obejmuje wprowadzenie do sprawozdania finansowego
oraz dodatkowe informacje i objaśnienia.
Sprawozdanie finansowe jednostek podlegające corocznemu badaniu, obejmuje
ponadto zestawienie zmian w kapitale (funduszu) własnym oraz rachunek przepływów
pieniężnych.
W rachunku przepływów pieniężnych należy uwzględnić wszystkie wpływy i
wydatki z działalności operacyjnej, inwestycyjnej i finansowej jednostki, z wyjątkiem
wpływów i wydatków będących rezultatem zakupu lub sprzedaży środków
pieniężnych.
Wszystkie przedstawione ogólnie części sprawozdania finansowego nie stanowią
oderwanych od siebie części, lecz są ze sobą ściśle powiązane pod względem treści.
B. Bodasiński, Podstawy rachunku ekonomicznego w rolniczych spółdzielniach produkcyjnych, Zakład
Wydawnictw CRS, Warszawa 1964r., s. 48.
42
51
Prace magisterskie - analizy
Spółdzielnie zobligowane są również do sporządzania, oprócz rocznego
sprawozdania finansowego, także tzw. sprawozdanie z działalności jednostki w
roku obrotowym, które nie jest częścią sprawozdania finansowego, ale jego
uzupełnieniem. Powinno ono obejmować istotne informacje o stanie majątkowym i
sytuacji finansowej, w tym ocenę uzyskiwanych efektów oraz wskazanie czynników
ryzyka i opis zagrożeń, a w szczególności informacje o:43
1) zdarzeniach istotnie wpływających na działalność jednostki, jakie nastąpiły w roku
obrotowym, a także po jego zakończeniu, do dnia zatwierdzenia sprawozdania
finansowego,
2) przewidywanym rozwoju jednostki,
3) ważniejszych osiągnięciach w dziedzinie badań i rozwoju,
4) aktualnej i przewidywanej sytuacji finansowej.
Zarządzenie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego publikowane w Dzienniku
Urzędowym Głównego Urzędu Statystycznego, nakłada na spółdzielnie również
obowiązek opracowywania sprawozdań z zakresu statystyki finansów. Podstawowe
sprawozdania finansowe dla celów statystycznych obejmują:
F-01 – sprawozdanie o przychodach, kosztach i wyniku finansowym zawierające
rachunek zysków i strat, wybrane pozycje z aktywów i pasywów, dane dotyczące
nakładów inwestycyjnych, struktury kosztów, zatrudnienia oraz podatku VAT i
akcyzowego (sporządzane do 18-tego każdego miesiąca w ujęciu narastającym, a od
2000 roku kwartalnie),
F-02 – roczne sprawozdanie finansowe składające się z dwóch działów: bilansu oraz
rachunku zysków i strat (sporządzane do dnia 31 marca każdego roku).
Odpowiedzialność za sporządzenie sprawozdania finansowego ponosi osoba
zajmująca stanowisko głównego księgowego w jednostce. Sprawozdanie finansowe
podpisuje – podając datę podpisu – osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg
rachunkowych oraz wszyscy członkowie zarządu. Odmowa podpisu wymaga
pisemnego uzasadnienia dołączonego do sprawozdania finansowego. Sprawozdanie to
przedstawiane jest następnie radzie nadzorczej, która na mocy przepisów art. 88a, par.
43
Ustawa o rachunkowości, op. cit., art. 49, ust. 2.
52
Prace magisterskie - analizy
1 ustawy – Prawo spółdzielcze, podejmuje uchwałę w sprawie badania sprawozdania
finansowego pod względem rzetelności i prawidłowości. Może ona zlecić badanie
lustratorowi wyznaczonemu przez macierzysty związek rewizyjny, komisji rewizyjnej
rady nadzorczej danej spółdzielni albo biegłemu rewidentowi.
Roczne sprawozdanie z działalności spółdzielni, łącznie ze sprawozdaniem
finansowym i opinią biegłego rewidenta – jeżeli podlega ono obowiązkowemu
badaniu – udostępnia się członkom spółdzielni w celu zapoznania się z nimi, co
najmniej na czternaście dni przed terminem walnego zgromadzenia poprzez wyłożenie
sprawozdania w lokalu spółdzielni. Każdy członek spółdzielni ma prawo je przejrzeć i
odpisać.
Według przepisów art. 38, par. 1, pkt. 2 Prawa spółdzielczego, zatwierdzanie
sprawozdań rocznych i sprawozdań finansowych należy do wyłącznej właściwości
walnego zgromadzenia, który to organ dokonuje tejże czynności nie później niż sześć
miesięcy od dnia bilansowego. Przed zatwierdzeniem roczne sprawozdanie finansowe
podlega badaniu.
Art. 88a, par. 2 ustawy – Prawo spółdzielcze stanowi, że: „roczne sprawozdanie
finansowe podlega badaniu w trybie i według zasad określonych w odrębnych
przepisach”. Oznacza to, że do badania rocznych sprawozdań finansowych
spółdzielnia powinna stosować przepisy art. 64 ustawy o rachunkowości.
Zgodnie zaś z postanowieniami ust. 1, pkt. 4 tego przepisu badaniu i ogłaszaniu
podlegają m. in. roczne sprawozdania finansowe kontynuujących działalność
jednostek, w tym spółdzielni, które w roku poprzedzającym roku obrotowym, za który
sporządzono sprawozdanie finansowe, spełniły co najmniej dwa z następujących
warunków:
a) średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło co najmniej
50 osób,
b) suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego stanowiła równowartość w
walucie polskiej co najmniej 2,5 mln. euro,
c) przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych
za rok obrotowy stanowiły równowartość w walucie polskiej co najmniej 5 mln.
euro.
53
Prace magisterskie - analizy
Ogłoszenie zbadanego i zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółdzielni
następuje – zgodnie z przepisami art. 89, par. 2 ustawy Prawo spółdzielcze – w
Monitorze Spółdzielczym, przy zachowaniu przepisów art. 70, ust. 1 ustawy o
rachunkowości, zgodnie z którymi zarząd spółdzielni obowiązany jest złożyć bilans,
rachunek zysków i strat oraz sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych za rok
obrotowy do ogłoszenia w ciągu 15 dni od dnia ich zatwierdzenia, wraz z opinią
biegłego
rewidenta
oraz
odpisem
uchwały
bądź
postanowienia
organu
zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego i podziale zysku
(nadwyżki finansowej) lub pokryciu straty.
2.1. Bilans i jego struktura.
Bilans to zestawienie majątku i źródeł jego pochodzenia, sporządzone na określony
dzień z nieco większą szczegółowością oraz uwzględniające wartość poszczególnych
pozycji.44
Bilans składa się z aktywów, które dają obraz poszczególnych składników majątku
przedsiębiorstwa (środków gospodarczych) oraz z pasywów odzwierciedlających
źródła finansowania tego majątku, czyli zobowiązania finansowe przedsiębiorstwa w
stosunku do jego udziałowców, kredytodawców, pożyczkodawców i innych
wierzycieli (np.: dostawcy, pracownicy, ZUS, urząd skarbowy).
W bilansie można wyróżnić wiele grup po stronie aktywów i odpowiadające im
grupy po stronie pasywów, pomiędzy którymi występują określone związki i
zależności.45
W obowiązującym w Polsce urzędowym wzorze bilansu (według znowelizowanej
ustawy o rachunkowości) pozycje aktywów i pasywów zaklasyfikowane są do dwóch
grup oznaczonych literami A i B, odpowiednio dla aktywów: A – Aktywa trwałe, B –
Aktywa obrotowe; pasywów: A – Kapitały własne, B – Zobowiązania i rezerwy na
zobowiązania.
J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, Rachunkowość od podstaw z uwzględnieniem postanowień znowelizowanej
ustawy o rachunkowości, FINANS-SERVIS Zespół Doradców Finansowo-Księgowych Sp. z o.o., GRUPA
FINANS-SERVIS z wyłącznym udziałem Stowarzyszenia Księgowych w Polsce, Warszawa 2002r., s. 25.
45
K. Sawicki (red.), Podstawy rachunkowości, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1997r., s.
276.
44
54
Prace magisterskie - analizy
Bilans jest sporządzany w formie dwustronnej tabeli. Lewa strona
odzwierciedla składniki majątkowe, stanowiące własność spółdzielni (aktywa), prawa
strona zaś źródła ich finansowania (pasywa).
Jak z poniżej przedstawionej tabeli widać pozycje aktywów i pasywów ujęte są
w określonej logicznej kolejności oraz łączone są w grupy o zbliżonej treści
ekonomicznej. Bilans sporządza się w układzie porządkowym, tzn. poszczególne
pozycje aktywów i pasywów wykazywane są zgodnie z przyjętymi zasadami, którymi
mogą być: po stronie aktywów – zasada wzrastającej bądź malejącej płynności (tj.
stopnia możliwości spieniężenia zasobu), po stronie pasywów – zasada rosnącego lub
malejącego stopnia wymagalności (tj. obowiązku spłaty kapitału).46
Według zasad obowiązujących w Polsce po stronie aktywów składniki
majątkowe wykazywane są w kolejności wskazującej na wzrastający stopień ich
płynności, tzn. łatwości, z jaką mogą być zamienione na gotówkę uwzględniając
cykliczność operacji gospodarczych.
Tabela 5.
Podstawowe grupy majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego pochodzenia.
AKTYWA
(środki gospodarcze)
A. Aktywa trwałe
PASYWA
(źródła pochodzenia)
A. Kapitał (fundusz) własny
I Wartości niematerialne i prawne
I Kapitał (fundusz)podstawowy
II Rzeczowe aktywa majątkowe
II Należne wpłaty na kapitał podstawowy
III Należności długoterminowe
(wielkość ujemna)
IV Inwestycje długoterminowe
III Udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
V Długoterminowe rozliczenia m/o
IV Kapitał (fundusz) zapasowy
V Kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
VI Pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
VII Zysk (strata) z lat ubiegłych
VIII Zysk (strata) netto
IX Odpisy z zysku w ciągu roku obrotowego
(wielkość ujemna)
B. Aktywa obrotowe
46
B. Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania
Czas sprawozdań finansowych, Rynki Zagraniczne 1997r., nr 148.
55
Prace magisterskie - analizy
I Zapasy
I Rezerwy na zobowiązania
II Należności krótkoterminowe
II Zobowiązania długoterminowe
III Inwestycje krótkoterminowe
III Zobowiązania krótkoterminowe
IV Rozliczenia m/o kosztów
IV Rozliczenia m/o
Suma aktywów (A+B)
Suma pasywów (A+B)
Źródło: Opracowane na podstawie załącznika do Ustawy z dn. 29.09.1994r. o rachunkowości, Dz. U. Nr 121.
poz. 591; ost. zm. Dz. U. z 2001r., Nr 102, poz. 1117 i Nr 111, poz. 1195.
Na górze bilansu po jego lewej stronie, wykazuje się składniki (tzw. aktywa
trwałe), których cykl obrotowy w przedsiębiorstwie jest dłuższy aniżeli jeden rok,
natomiast w dolnej części aktywów pozycje majątku odtwarzane w zasadzie w jednym
cyklu (tzw. aktywa obrotowe), poczynając od zapasów, przez należności
(wierzytelności), a na gotówce kończąc. Z kolei po stronie pasywów znajdujących się
po prawej stronie bilansu, wykazuje się pozycje według stopnia pilności ich zwrotu. I
tak pozycje te uszeregowane są według zasady wzrastającej wymagalności. W
pierwszej zatem kolejności podaje się kapitały własne, następnie zobowiązania i
rezerwy na zobowiązania, w tym zobowiązania długoterminowe z terminem ich
płatności przekraczającym jeden rok, które wraz z kapitałem własnym są na dłuższy
czas zaangażowane w działalności przedsiębiorstwa wobec czego stanowią kapitały
stałe. Strona pasywów zawiera również pozycję informującą o wysokości zysku
(wielkość dodatnia) lub straty (wielkość ujemna).47
Jednakże wewnętrzna budowa bilansu może być zróżnicowana. Ciekawostką jest,
iż w literaturze zachodniej, obok dwustronnego zestawienia aktywów po lewej stronie
i pasywów po stronie prawej, spotyka się bilanse o układzie odwrotnym, tj. aktywa po
prawej, a pasywa po lewej stronie. Również odwrotnie niż w Polsce przedstawia się
sprawa zasad uszeregowania składników bilansu. I tak w bilansach przedsiębiorstw
amerykańskich pozycje aktywów wykazywane są według zasady malejącej płynności,
a pozycje pasywów według zasady malejącego stopnia wymagalności.48
W. Bień, Czytanie bilansu przedsiębiorstwa (dla menedżerów),FINANS-SERVIS Zespół Doradców
Finansowo-Księgowych Sp. z o.o., GRUPA FINANS-SERVIS z wyłącznym udziałem Stowarzyszenia
Księgowych w Polsce, Warszawa 2002r., s. 34-36.
48
M. Wypych (red.), op. cit., s. 159.
47
56
Prace magisterskie - analizy
W Polsce obowiązuje metoda netto sporządzania bilansu. Polega ona na
wykazywaniu wartości księgowej składników aktywów i pasywów pomniejszonej o
odpowiednie odpisy i korekty aktualizujące te wartości, w tym również z tytułu trwałej
utraty wartości.
Wobec tego, iż w bilansie po jednej i po drugiej stronie wykazywane są te same
środki, tylko ujęte z różnych punktów widzenia – ogólna suma aktywów musi być
równa ogólnej sumie pasywów. Równość taka, określana mianem równowagi
bilansowej, jest prawidłowością, która dotyczy nie tylko bilansu jednostki
gospodarczej,
lecz
również
zasad
funkcjonowania
prowadzonej
przez
nią
księgowości.49
Bilans, dzięki swojej strukturze, ma dużą wartość poznawczą dla oceny
działalności gospodarczej i podejmowania decyzji w jednostce. Odzwierciedla niejako
stan zasobów przedsiębiorstwa. Daje on przejrzysty obraz wewnętrznej sytuacji
przedsiębiorstwa oraz uwidacznia sposób zaangażowania kapitałów i źródła pokrycia
majątku.
Dzięki klasyfikacji i kolejności, w jakiej zostały przedstawione w bilansie pasywa,
można łatwo ustalić czy np.: majątek przedsiębiorstwa jest w pełni pokryty kapitałami
własnymi, czy też na jego sfinansowanie zaciągnięto kredyty długoterminowe, których
spłata w przyszłości będzie wymagała wycofania określonej kwoty środków
znajdujących się w obrocie. Bez trudu można również ustalić jak przedstawiają się
możliwości przedsiębiorstwa odnośnie regulowania zobowiązań krótkoterminowych,
jaka jest współzależność między kredytem udzielonym własnym odbiorcom (odnosi
się to do odraczania terminu płatności faktur) a kredytem otrzymywanym od
dostawców, itd.50
Bilans będąc z jednej strony dokumentem księgowym, a z drugiej sprawozdaniem
finansowym stanowi źródło informacji o przedsiębiorstwie dla wszystkich odbiorców
– adresatów, którymi są:
 banki,
 obecni i przyszli inwestorzy,
49
50
J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, op. cit., s. 25.
W. Bień, op. cit., s. 37.
57
Prace magisterskie - analizy
 pracownicy,
 rząd i jego agendy,
 społeczność lokalna.
Ze względu na tak zróżnicowane możliwości interpretacyjne odbiorców bilansu,
nie powinien on zawierać nadmiernie skondensowanych pozycji w celu zapewnienia
jego czytelności i jasności, jednakże z drugiej strony zbyt duża ich szczegółowość
utrudniłaby
posługiwanie
się
bilansem
przez
osoby
mniej
zapoznane
z
rachunkowością i finansami.51
Majątek przedsiębiorstwa.
Każda jednostka gospodarcza, a więc także i spółdzielnia, musi posiadać i
rozporządzać odpowiednią bazą materialną do prowadzenia działalności gospodarczej.
Na bazę tę składają się zarówno budynki, maszyny i urządzenia, grunty, jak również
materiały, wyroby gotowe, towary oraz wartości finansowe (pieniężne). Składniki
majątkowe, bo o nich tu mowa, nazywane również środkami gospodarczymi mimo
swej różnej postaci są dla potrzeb rachunkowych klasyfikowane w jednorodne grupy.
Podstawowym kryterium grupowania tychże środków – jak to już wcześniej zostało
przeze mnie wspomniane – jest ich podział według stopnia możliwości ich
„spieniężenia”, a więc zgodnie z zasadą wzrastającej płynności.
Z tego punktu widzenia składniki majątkowe dzieli się na trwale zaangażowane w
przedsiębiorstwie (praktycznie dłużej niż rok) w związku z czym określane są one
mianem majątku trwałego (aktywa trwałe) oraz składniki o relatywnie dłuższej
płynności pozostające w stałym obrocie gospodarczym, tj. majątek obrotowy (aktywa
obrotowe), określany również mianem aktywów bieżących. W ramach tych grup
następuje dalszy podział środków według postaci w jakiej one występują.
Z punktu widzenia funkcji jaką pełnią aktywa trwałe dzieli się je na: wartości
niematerialne i prawne, rzeczowe aktywa majątkowe, należności długoterminowe,
inwestycje długoterminowe, długoterminowe rozliczenia międzyokresowe.
W grupie wartości niematerialnych i prawnych mieszczą się składniki majątkowe nie
mające postaci fizycznej, czyli niematerialne prawa własności: licencje, patenty,
projekty wynalazcze, wartość firmy, wartość znaków towarowych, oprogramowanie
51
W. Bień, op. cit., s. 29.
58
Prace magisterskie - analizy
komputerów nabyte z zamiarem użytkowania w okresie dłuższym niż jeden rok, prawo
wieczystego użytkowania gruntu i koszty zakończonych prac rozwojowych, których
wyniki mogą zostać spożytkowane do uruchomienia produkcji nowych lub
modernizacji już wytworzonych produktów lub technologii, koszty związane z
zakładaniem, rozszerzaniem przedsiębiorstwa oraz odbywaniem zgromadzeń spółki
akcyjnej.
Drugą grupę stanowią rzeczowe aktywa majątkowe, czyli tzw. środki trwałe, do
których zaliczamy środki przeznaczone i zdatne do długotrwałego użytkowania przez
przedsiębiorstwo ( więcej niż jeden rok).
Ilość środków trwałych posiadanych przez przedsiębiorstwo jest zazwyczaj znaczna i
zależy od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej oraz stopnia utechnicznienia
procesu gospodarczego. Różnorodność tychże środków trwałych wymaga ich
sklasyfikowania. I tak wyróżnia się następujące grupy:
 grunty własne,
 budynki i budowle,
 urządzenia techniczne i maszyny,
 środki transportu,
 inwestycje rozpoczęte,
 zaliczki na poczet inwestycji,
 inne środki trwałe.
Należności długoterminowe, to środki pieniężne należne jednostce od jednostek
powiązanych i pozostałych jednostek, których okres spłaty na dzień bilansowy jest
dłuższy niż rok.
Do inwestycji długoterminowych zalicza się trwałe (dłuższe niż jeden rok)
zaangażowanie środków pieniężnych jednostki gospodarczej w innych jednostkach w
postaci udziałów, papierów wartościowych, udzielania długoterminowych pożyczek
oraz długoterminowych lokat pieniężnych (np. na terminowych rachunkach
bankowych), które to czynności przynoszą tejże jednostce określone korzyści
(dywidendy, odsetki).
Drugą grupę środków gospodarczych przedsiębiorstwa stanowią aktywa
obrotowe. Z punktu widzenia funkcji jakie pełnią, dzieli się je na cztery grupy:
59
Prace magisterskie - analizy
zapasy, należności krótkoterminowe, inwestycje krótkoterminowe, rozliczenia
międzyokresowe kosztów. Zatem aktywa obrotowe to składniki, które nie mają
charakteru trwałego (tak, jak miało to miejsce przy aktywach trwałych), a cechą
charakterystyczną jest to, że są w ciągłym ruchu i stale zmieniają swą postać,
przechodząc z jednej postaci w drugą, stosownie do procesów gospodarczych
zachodzących w przedsiębiorstwie.
Rzeczowymi składnikami w grupie zapasów są:
 materiały,
 półprodukty,
 produkty gotowe,
 towary,
 zaliczki na poczet dostaw.
Ostatnia pozycja, a więc otrzymane zaliczki na poczet dostaw, występują w tym
miejscu jako wartość ujemna. Pociąga to za sobą założenie, iż przedsiębiorstwo nie
może swobodnie dysponować wyrobami lub towarami, na które otrzymało zaliczki.
Alternatywnym rozwiązaniem jest w tym przypadku wykazanie otrzymanych zaliczek
w pasywach, w grupie zobowiązań.52
Należności krótkoterminowe, to należności, których okres spłaty na okres bilansowy
jest krótszy niż rok, z wyszczególnieniem ich rodzajów, tj.:
 należności od jednostek powiązanych,
 należności od pozostałych jednostek, a w tym:
-
z tytułu dostaw i usług,
-
z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych i
innych świadczeń,
-
inne należności,
-
należności dochodzone w drodze sądowej.
Inwestycje krótkoterminowe, to krótkoterminowe aktywa finansowe:
 w jednostkach powiązanych,
 w pozostałych jednostkach:
J. Szczepaniak, Ocena przedsiębiorstwa na podstawie sprawozdań finansowych, Biblioteka Biznesu
EKORNO, Łódź 1994r., s. 37.
52
60
Prace magisterskie - analizy
-
udziały, akcje, inne papiery wartościowe, pożyczki udzielone i inne
krótkoterminowe aktywa finansowe,
 środki pieniężne:
-
w kasie i na rachunkach bankowych i inne aktywa pieniężne,
oraz inne inwestycje krótkoterminowe.
Rozliczenia międzyokresowe kosztów, to tzw. nakłady przyszłych okresów, czyli
koszty poniesione z góry. Jest to specyficzna pozycja majątku, a istnieje ona w celu
zapewnienia współmierności kosztów z przychodami dla prawidłowego ustalenia
wyniku finansowego w danym okresie. Rozliczenia międzyokresowe obejmują czynne
rozliczenia kosztów oraz inne rozliczenia międzyokresowe, np. rezerwy na
przejściową różnicę z tytułu podatku dochodowego, spowodowaną odmiennością
momentu uznania przychodu za osiągnięty lub kosztu za poniesiony w myśl ustawy i
przepisów podatkowych.53
Po omówieniu części bilansu dotyczącej środków gospodarczych przedsiębiorstwa
(aktywów), w dalszej kolejności przybliżę źródła ich finansowania (pasywa).
Źródła finansowania składników majątku przedsiębiorstwa.
Majątkowe wyodrębnienie danej jednostki gospodarczej zwraca uwagę na fakt, w
jaki sposób przedsiębiorstwo finansuje swoje aktywa: czy ze środków własnych, czy
też obcych. Zgodnie z powyższym źródła finansowania składników majątkowych
dzieli się na fundusze (kapitały) własne oraz zobowiązania i rezerwy na
zobowiązania [fundusze (kapitały) obce].
Poszczególne pozycje pasywów w bilansie (podobnie jak to miało miejsce w
przypadku aktywów) ujęte są według określonej zasady, w tym przypadku zasady
rosnącego stopnia wymagalności (pilności zwrotu). W pierwszej kolejności podaje się
fundusze (kapitały) własne, które stanowią równowartość składników majątkowych
wniesionych na stałe do przedsiębiorstwa przez jej właścicieli oraz wygenerowanych
przez samo przedsiębiorstwo w toku jego działalności w rezultacie zatrzymania na
własne potrzeby części zysku. Kapitał obcy, czyli zobowiązania i rezerwy na
zobowiązania, to równowartość tej części składników majątkowych, jaka została
wniesiona czasowo do majątku przedsiębiorstwa przez osoby prawne lub fizyczne.
53
K. Sawicki (red.), op. cit., s. 281.
61
Prace magisterskie - analizy
Występuje on w bilansie – jak już to wcześniej zostało nadmienione – w postaci
różnego rodzaju zobowiązań.
W pierwszej grupie pasywów, stanowiących kapitały własne, wyszczególnić
można: kapitał podstawowy, należne wpłaty na kapitał podstawowy, kapitał zapasowy,
kapitał z aktualizacji wyceny środków trwałych, inne kapitały, zysk (strata) z lat
ubiegłych, zysk (strata) netto za rok obrotowy, odpisy z zysku w ciągu roku (wielkość
ujemna).
Kapitał (fundusz) podstawowy przybiera różne nazwy w zależności od formy
własności oraz formy prawnej danej jednostki gospodarczej. Przykładowo w
spółdzielniach nazywany jest funduszem udziałowym, w spółkach akcyjnych –
kapitałem akcyjnym, w spółkach z o.o. – kapitałem udziałowym, w spółkach jawnych,
komandytowych i cywilnych – kapitałem wspólników, zaś w przedsiębiorstwach
państwowych – funduszem założycielskim.
Fundusz udziałowy w spółdzielniach powstaje z wpłat udziałów członkowskich,
odpisów na udziały członkowskie z podziału nadwyżki bilansowej lub innych źródeł
określonych w odrębnych przepisach. Ulega on zmniejszeniu na skutek zwracania
udziałów członkom występującym ze spółdzielni oraz spisywania strat bilansowych w
ciężar tego funduszu. Obciążenie funduszu udziałowego stratą bilansową może być
skorygowane w przyszłych latach poprzez odpisanie na jego dobro części uzyskanego
obrotu ogólnego.54
Należne wpłaty na kapitał podstawowy – pozycja ta koryguje kapitał podstawowy do
realnej wysokości (wielkość ujemna).
Kapitał (fundusz) zapasowy obejmujący pozycje stanowiące o jego pochodzeniu, tj.:
 ze sprzedaży akcji powyżej ich wartości nominalnej,
 tworzony ustawowo,
 tworzony zgodnie ze statutem lub umową,
 z dopłat wspólników,
 z innych źródeł.
W spółdzielniach przybiera on nazwę funduszu zasobowego, natomiast w
przedsiębiorstwie państwowym – funduszu przedsiębiorstwa.
54
B. Bodasiński, op. cit., s. 68.
62
Prace magisterskie - analizy
Fundusz zasobowy jest drugim funduszem zasadniczym, który spółdzielnie mają
obowiązek tworzyć w myśl ustawy Prawo spółdzielcze. Fundusz ten tworzy się z
odpisów od dochodu ogólnego, z wpłat przez członków wpisowego, udziałów nie
podjętych w terminie przez członków, którzy wystąpili ze spółdzielni oraz z części
nadwyżki bilansowej (zysku do podziału) lub innych źródeł określonych w odrębnych
przepisach.
Po kapitale własnym w bilansie wyszczególnione są zobowiązania i rezerwy
na zobowiązania, w tym: rezerwy na zobowiązania, zobowiązania długoterminowe,
zobowiązania krótkoterminowe, rozliczenia międzyokresowe.
Rezerwy na zobowiązania, mające na względzie odpisy tworzone w związku z
podatkiem dochodowym od osób prawnych lub osób fizycznych, z należnościami od
dłużników, ze stratami związanymi z realizacją przedsięwzięć gospodarczych, itp.
Celem tworzenia rezerw jest posiadanie środków na pokrycie strat związanych z
ryzykiem towarzyszącym prowadzeniu działalności gospodarczej.
Zobowiązania długoterminowe obejmują zobowiązania wobec jednostek powiązanych
i pozostałych jednostek, w tym:
 kredyty i pożyczki,
 zobowiązania z tytułu dłużnych papierów wartościowych,
 inne zobowiązania finansowe,
 pozostałe.
Zobowiązania takie charakteryzują się tym, że okres spłaty na dzień bilansowy jest
dłuższy niż rok. W związku z powyższym zobowiązania długoterminowe uznaje się
również jako stabilne źródło finansowania. Łącznie z kapitałem własnym stanowią
tzw. kapitał stały przedsiębiorstwa, który powinien zapewnić pokrycie przynajmniej
wykazujących najniższą płynność składników aktywów, jakimi są elementy majątku
trwałego.
Zobowiązania krótkoterminowe, tzn. takie, których okres spłaty na dzień bilansowy
jest krótszy niż jeden rok. W tym miejscu wykazywane są zobowiązania wobec
jednostek powiązanych i zobowiązania krótkoterminowe wobec pozostałych
jednostek, w tym:
 kredyty i pożyczki,
63
Prace magisterskie - analizy
 zobowiązania z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych,
 inne zobowiązania finansowe,
 zobowiązania z tytułu dostaw i usług,
 zaliczki otrzymane na poczet dostaw,
 zobowiązania wekslowe,
 zobowiązania z tytułu podatków, ceł, ubezpieczeń i innych świadczeń,
 zobowiązania z tytułu wynagrodzeń,
 inne.
W grupie zobowiązań sklasyfikowano również fundusze specjalne (celowe). Stanowią
one równowartość środków, które mogą być wykorzystane tylko na cele ustalone w
przepisach, statucie bądź umowie, określających sposób wykorzystania tych
funduszów. Celem tworzenia funduszy specjalnych jest wyłączenie z ogólnej masy
kapitałów (funduszy) przedsiębiorstwa tej ich części, która ma służyć realizacji
określonego zadania.55 W spółdzielniach do funduszy specjalnych zalicza się fundusz
socjalno-kulturalny oraz inne fundusze przewidziane w statucie spółdzielni.
Fundusz socjalno-kulturalny tworzy się z corocznych odpisów od dochodu ogólnego,
dotacji
na
cele
socjalne
i
kulturalne,
dochodów
z
imprez,
odsetek
od
przechowywanych w banku środków na cele socjalno-kulturalne. Przeznaczony jest on
na zaspokojenie potrzeb socjalnych, kulturalnych i szkoleniowych spółdzielni.
Rozliczenia międzyokresowe powstają w wyniku zaliczenia do kosztów roku
obrotowego składników kosztów, które dotyczą tego okresu, a nie zostały faktycznie
poniesione do dnia zamykającego dany okres sprawozdawczy.
Szczegółowe zestawienie podstawowych grup majątku oraz źródeł ich
pochodzenia w ujęciu zgodnym z obowiązującą ustawą o rachunkowości przedstawia
załącznik numer 1.
2.2. Rachunek zysków i strat.
55
J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, op. cit., s. 339-340.
64
Prace magisterskie - analizy
Analityczny obraz wykazanego w bilansie, w jednej pozycji jako „wynik
finansowy netto”, wyniku działalności jednostki gospodarczej uzyskuje się w
sprawozdaniu o nazwie rachunek zysków i strat. W rachunku zysków i strat –
popularnie nazywanym także jako rachunek wyników – następuje rozwinięcie wyniku
bilansowego. Bilans, mimo swej dużej wartości poznawczej, zawiera wyłącznie
wielkości zasobowe, a osiągnięty wynik działalności jest wykazywany jako ostateczny
rezultat finansowy. Dlatego też w rachunku zysków i strat, stanowiącego niezbędne
dopełnienie bilansu, ocena wyniku finansowego wymaga uzupełnienia o wielkości
strumieniowe.
Rachunek zysków i strat obejmuje szereg operacji rachunkowych, które mają na
celu ustalenie rodzaju i wielkości ostatecznego wyniku finansowego, jego elementów
oraz kierunków i proporcji podziału. Działania te umożliwiają stopniowe dochodzenie
do wyniku finansowego netto z całokształtu działalności jednostki gospodarczej w
danym okresie obrachunkowym.
Podobnie jak w przypadku bilansu, rachunek zysków i strat sporządzany jest
metodą netto. Polega ona na wykazywaniu w sprawozdaniu z wyników działalności
ostatecznych kwot zysków i strat na poszczególnych rodzajach działalności oraz
wyników nadzwyczajnych. Tak sporządzone sprawozdanie z zysków i strat daje
syntetyczny obraz rezultatów działalności jednostki, lecz nie pozwala na
zorientowanie się, jakie przyczyny złożyły się na osiągnięty wynik, tzn. jakie
osiągnięto przychody i jakie poniesiono koszty w celu uzyskania tychże przychodów.
Obowiązująca metoda netto jest jednak sprzeczna z zasadą niekompensowania
przychodów i kosztów.56
Jednostka gospodarcza może prowadzić różnego rodzaju działalność. Ze względu
na potrzeby rachunku zysków i strat można dokonać podziału działalności na trzy
rodzaje:
1) działalność operacyjną:
a) działalność operacyjną właściwą, nazywaną krótko działalnością operacyjną,
b) pozostałą działalność operacyjną,
2) operacje finansowe,
56
E. Nowak, op. cit., s. 250.
65
Prace magisterskie - analizy
3) operacje nadzwyczajne.
Istota rachunku zysków i strat polega na tym, iż dla każdego z wyżej
wymienionych rodzajów działalności ustala się przychody, którym przeciwstawia się
koszty ich osiągnięcia, a ustalony rezultat koryguje się (zwiększa lub zmniejsza) o
zyski i straty nadzwyczajne. W efekcie tej korekty otrzymuje się wynik finansowy
(zysk lub stratę) brutto, a po jego pomniejszeniu o obowiązkowe obciążenia,
otrzymuje się wynik finansowy (zysk lub stratę) netto.57
Rachunek wyników jednostki można ogólnie określić, jako syntetyczne
zestawienie (w ujęciu wartościowym) takich elementów składających się na wynik
finansowy netto jednostki, jak: 58
A – Przychody ze sprzedaży produktów (towarów, materiałów) i koszty dotyczące
sprzedaży produktów (towarów, materiałów),
B – Pozostałe przychody operacyjne i pozostałe koszty operacyjne,
C – Przychody i koszty finansowe,
D – Zyski nadzwyczajne i straty nadzwyczajne,
E – Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego.
Algebraiczna suma tychże różnic po uwzględnieniu grupy E, a więc podatku
dochodowego od osób prawnych oraz innych obowiązkowych obciążeń wyniku
finansowego, stanowi wynik finansowy netto (zysk netto), który podlega podziałowi,
względnie jeśli jest to strata netto – wymaga pokrycia.
W obowiązującym obecnie ujęciu rachunku zysków i strat, wyróżnić można
segmenty pozwalające ustalić pięć kategorii wyniku finansowego, których strukturę
przedstawia rysunek numer 1.
Jak z poniższego rysunku wynika w rachunku zysków i strat eksponowany jest
fakt oddzielenia poszczególnych rodzajów działalności, wpływających na wynik
finansowy
przedsiębiorstwa
ze
względu
na
różnorodność
form
powiązań
przedsiębiorstwa z rynkiem. Działalność gospodarcza, która stanowi podstawę
funkcjonowania przedsiębiorstwa, oddzielona jest od sytuacji nadzwyczajnych, często
niezależnych od przedsiębiorstwa. Z kolei w ramach działalności gospodarczej
57
58
E. Nowak, op. cit., s. 200-201.
M. Klimas, Podręczna encyklopedia rachunkowości, POLTEXT, Warszawa 1997r., s. 389.
66
Prace magisterskie - analizy
następuje rozgraniczenie działalności operacyjnej od działalności finansowej.
59
Na
kształtowanie się wyniku finansowego przedsiębiorstwa mają bowiem wpływ wyniki
na poszczególnych tych działalnościach. Wzrost lub spadek zysku netto wiąże się ze
zmianami poszczególnych rodzajów wyników finansowych oraz czynników na nie
oddziałujących.
59
M. Wypych (red.), op. cit., s. 161.
67
Prace magisterskie - analizy
Wykres 1. Struktura rachunku zysków i strat.
Koszty podstawowej
działalności operacyjnej
–
+
Przychody z podstawowej
działalności operacyjnej
WYNIK NA SPRZEDAŻY
Koszty pozostałej
działalności operacyjnej
–
+
Przychody z pozostałej
działalności operacyjnej
WYNIK NA DZIAŁALNOŚCI
OPERACYJNEJ
Koszty działalności
finansowej
–
+
Przychody z działalności
finansowej
WYNIK BRUTTO NA DZIAŁALNOŚCI
GOSPODARCZEJ
Straty nadzwyczajne
–
+
Zyski nadzwyczajne
WYNIK FINANSOWY BRUTTO
Obowiązkowe
obciążenia wyniku
finansowego
–
WYNIK FINANSOWY NETTO
PODZIAŁ WYNIKU W KSIĘGACH
NASTĘPNEGO ROKU
Źródło: D. Krzywda, op. cit., s. 70, cyt. M. Stępień, Z. Wydymus, Podstawy rachunkowości – zbiór ćwiczeń
1, DEBET S.C., Kraków 1998r., s. 140.
68
Prace magisterskie - analizy
Koszty i przychody z działalności operacyjnej.
Działalność operacyjna jest zasadniczą działalnością jednostki gospodarczej,
której celem jest realizowanie podstawowych zadań, do osiągnięcia których jednostka
została powołana. Działalność ta obejmuje wytwarzanie i sprzedaż produktów,
świadczenie usług, zakup oraz sprzedaż towarów i materiałów.
W związku z prowadzoną działalnością operacyjną jednostka ponosi koszty
określane mianem kosztów działalności operacyjnej, na które składają się:
 koszty własne sprzedanych produktów,
 wartość sprzedanych produktów,
 wartość sprzedanych materiałów.
Wobec powyższego, a więc w związku ze sprzedażą produktów, towarów i materiałów
jednostka osiąga określone przychody. Przychód ze sprzedaży stanowi kwota
uzyskana lub należna od odbiorcy z tytułu dokonanej sprzedaży składników majątku
jednostki, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług.
WYNIK NA SPRZEDAŻY (zysk lub strata) stanowi różnicę pomiędzy
przychodami ze sprzedaży produktów (towarów, materiałów) a kosztami osiągnięcia
tych przychodów (kosztami działalności operacyjnej).
W zależności od sposobu ujęcia przychodów i kosztów działalności operacyjnej
przez jednostkę gospodarczą, ustawa o rachunkowości pozwala przyjąć jeden z
alternatywnych wariantów sporządzania rachunku zysków i strat:
1) wg. wariantu porównawczego,
2) wg. wariantu kalkulacyjnego.
Podstawowa
różnica
między
wariantem
porównawczym
a
wariantem
kalkulacyjnym polega na sposobie ujęcia kosztów wytworzenia sprzedanych
produktów. W wariancie porównawczym przedstawia się koszty według ich rodzajów,
stosując korektę w postaci zmiany stanu produktów sprowadzającą te koszty do
poziomu kosztów wytworzenia sprzedanych produktów. Z kolei w wariancie
kalkulacyjnym przedstawia się koszty wytworzenia sprzedanych produktów oraz
oddzielnie wykazuje się koszty sprzedaży i koszty ogólnego zarządu.60
60
K. Sawicki (red.), op. cit., s. 283.
69
Prace magisterskie - analizy
Szczegółowe
zestawienie
rachunku
zysków
i
strat
według
ustawy o
rachunkowości, przedstawione w wariancie porównawczym i kalkulacyjnym obrazuje
załącznik numer 2 (2/1, 2/2).61
Pozostałe koszty i przychody operacyjne.
Pozostała
działalność
operacyjna
jest
działalnością
gospodarczą,
której
zamierzeniem jest realizowanie zadań niewiążących się bezpośrednio z przedmiotem
działalności jednostki gospodarczej. Chodzi tu w szczególności o działania związane
ze sprzedażą i likwidacją składników majątku trwałego jednostki oraz z innymi
zdarzeniami gospodarczymi występującymi niesystematycznie.
Z prowadzeniem pozostałej działalności operacyjnej związane jest ponoszenie
kosztów – zwanych w tym przypadku pozostałymi kosztami operacyjnymi oraz
osiąganie przychodów – zwanych pozostałymi przychodami operacyjnymi.
Pozostałe koszty operacyjne obejmują w szczególności koszty spowodowane:
 sprzedażą,
likwidacją
lub
nieplanowymi
odpisami
amortyzacyjnymi
(umorzeniowymi) środków trwałych,
 odpisaniem inwestycji, które nie dały zamierzonego efektu gospodarczego,
 likwidacją wartości niematerialnych i prawnych,
 odpisaniem należności przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych,
 utworzeniem rezerw, z wyjątkiem rezerw dotyczących operacji finansowych,
 odpisami aktualizującymi (zmniejszającymi) wartość zapasów rzeczowych
składników majątku obrotowego,
 zapłatą odszkodowań, kar i grzywien,
 przekazaniem darowizn.
Pozostałe przychody operacyjne, to w szczególności przychody spowodowane:
 sprzedażą i likwidacją środków trwałych,
 likwidacją wartości niematerialnych i prawnych,
 odpisaniem zobowiązań przeterminowanych, umorzonych, nieściągalnych,
 rozwiązaniem rezerw, z wyjątkiem rezerw dotyczących operacji finansowych,
Rachunek zysków i strat w dalszym ciągu można sporządzać w dwóch wariantach, ale tylko w układzie
drabinkowym, bowiem układ dwustronny został wyeliminowany z przepisów ustawy.
61
70
Prace magisterskie - analizy
 odpisami aktualizującymi (zwiększającymi) wartość zapasów rzeczowych
składników majątku obrotowego,
 otrzymaniem odszkodowań, kar i grzywien,
 otrzymaniem darowizn,
 otrzymaniem dotacji, subwencji i dopłat na inne cele niż nabycie lub
wytworzenie środków trwałych, albo wykonanie prac rozwojowych.
WYNIK NA POZOSTAŁEJ DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ (zysk lub strata)
stanowi różnicę pomiędzy pozostałymi przychodami operacyjnymi a poniesionymi
pozostałymi kosztami operacyjnymi.
Koszty i przychody finansowe.
Działalność finansowa jest rodzajem działalności, który powoduje zmiany w
rozmiarach i relacjach kapitału własnego i obcego w jednostce gospodarczej.62
Obejmuje zatem prowadzenie gospodarki środkami pieniężnymi i papierami
wartościowymi. Działalność finansowa polega więc na angażowaniu środków
pieniężnych w obrót papierami wartościowymi, lokowaniu środków pieniężnych w
banku, udzielaniu pożyczek, zaciąganiu kredytów, wystawianiu weksli na spłatę
zobowiązań, itp.
Określenia koszty i przychody finansowe, w omawianym rodzaju działalności,
oznaczają w istocie koszty i przychody z operacji finansowych.
Na koszty operacji finansowych składają się:63
 płacone odsetki od kredytów i pożyczek oraz zobowiązań, oprócz odsetek
płaconych od kredytów inwestycyjnych w okresie realizacji inwestycji i
działalności finansowej z funduszów specjalnych,
 odsetki od własnych obligacji i innych papierów wartościowych,
 dyskonto od weksli własnych i obcych dyskontowanych w banku,
 wartość w cenach nabycia sprzedanych akcji i obligacji obcych oraz udziałów,
 ujemne różnice kursowe dotyczące środków pieniężnych, zrealizowanych
należności i zobowiązań oraz udzielonych pożyczek w walutach obcych,
62
63
D. Krzywda, op. cit., s. 106.
E. Nowak, op. cit., s. 214-216.
71
Prace magisterskie - analizy
 utworzenie rezerw na przewidywane straty w związku z dokonywanymi
operacjami finansowymi.
Za przychody z operacji finansowych uważa się:64
 przychody z tytułu udziałów w innych jednostkach,
 odsetki od lokat, wkładów bankowych i udzielonych pożyczek,
 otrzymane odsetki od obligacji obcych,
 rozwiązanie rezerwy, utworzonej w ciężar kosztów, na przewidywane koszty
operacji finansowych,
 dyskonto od weksli obcych, czeków obcych i papierów wartościowych,
przychody ze sprzedaży długo- i krótkoterminowych papierów wartościowych,
 dodatnie różnice kursowe dotyczące środków pieniężnych, zrealizowanych
należności i zobowiązań oraz udzielonych pożyczek w walutach obcych,
 otrzymane dywidendy od akcji obcych.
WYNIK NA OPERACJACH FINANSOWYCH (zysk lub strata) stanowi różnicę
między przychodami z operacji finansowych a poniesionymi kosztami operacji
finansowych.
Straty i zyski nadzwyczajne.
Przez zdarzenia nadzwyczajne (operacje nadzwyczajne) należy rozumieć skutki
zdarzeń powstających niepowtarzalnie, poza zwykłą działalnością jednostki. Do
kosztów (strat) i przychodów (zysków) nadzwyczajnych zalicza się skutki
spowodowane:
 zdarzeniami losowymi,
 zaniechaniem lub zawieszeniem pewnego rodzaju działalności (w tym również
istotną zmianą metod produkcji lub sprzedażą zorganizowanej części
jednostki),
 postępowaniem układowym lub naprawczym.
Odpowiednio do kosztów (strat) nadzwyczajnych zalicza się:65
 wartość netto składników majątku jednostki utraconych w wyniku zdarzeń
losowych oraz koszty usuwania skutków tych zdarzeń,
64
65
E. Nowak, op. cit., s. 214-216.
J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, op. cit., s. 312.
72
Prace magisterskie - analizy
 wartość netto rzeczowych składników majątku trwale unieruchomionych z
powodu zaniechania określonego rodzaju działalności oraz koszty ich
likwidacji lub sprzedaży, a także wartość sprzedanych lub złomowanych
materiałów lub półfabrykatów, które są zbędne z uwagi na zaniechanie
określonej działalności i nie nadają się do wykorzystania w innej działalności,
 wartość netto składników majątkowych wchodzących w skład zorganizowanej
części jednostki, która podlega sprzedaży.
Jako przychody (zyski) nadzwyczajne traktuje się:66
 odszkodowania otrzymane za straty spowodowane zdarzeniami losowymi,
 równowartość nadających się do dalszego wykorzystania rzeczowych
składników majątku objętych skutkami zdarzeń losowych,
 odzyskane wartości związane z zaniechaniem lub zawieszeniem określonego
rodzaju działalności jednostki,
 przychody ze sprzedaży zorganizowanej części jednostki,
 obniżenie
zobowiązań
wobec
kontrahentów
na
skutek
postępowania
układowego, ugodowego i naprawczego, mającego na celu uchronienie
jednostki od upadłości po uprawomocnieniu się jego postanowień.
WYNIK NA OPERACJACH NADZWYCZAJNYCH (zysk lub strata) stanowi
różnicę pomiędzy zrealizowanymi zyskami nadzwyczajnymi a poniesionymi stratami
nadzwyczajnymi.
Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego.
Do obowiązkowych obciążeń wyniku finansowego zalicza się przede wszystkim
podatek dochodowy od osób prawnych lub osób fizycznych. Ponadto zalicza się
również i inne płatności z nimi zrównane wynikające z odrębnych przepisów.
Podatek dochodowy od osób prawnych (stanowiący najważniejszy element
obligatoryjnych obciążeń wyniku finansowego) stanowi:67
 ostateczne księgowe zobowiązanie z tytułu tego podatku, tzn. ustalone od
wyniku brutto ujawnionego w rachunku zysków i strat, z uwzględnieniem
różnic trwałych między ustawą o rachunkowości a prawem podatkowym,
66
67
J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, op. cit., s. 312-313.
D. Krzywda, op. cit., s. 89.
73
Prace magisterskie - analizy
 powiększenie o rezerwę na podatek odłożony, ujawnioną w pozycji B.1.
[Rezerwy na podatek dochodowy od osób prawnych lub osób fizycznych]
pasywów bilansu lub zmniejszenie o podatek do zwrotu (nadpłacony) ujęty w
pozycji C.2. [Inne rozliczenia międzyokresowe] aktywów bilansu,
 zmniejszone o umorzone – decyzją organu podatkowego – zobowiązanie z
tytułu podatku dochodowego.
Wynik brutto pomniejszony o obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego
tworzy WYNIK NETTO (zysk lub stratę netto). Zysk netto podlega podziałowi na
podstawie odrębnych przepisów prawa i właścicieli jednostki, natomiast strata netto –
rozliczeniu i pokryciu.
2.3. Rachunek przepływów pieniężnych.
Rachunek przepływów pieniężnych dostarcza informacji, umożliwiających
dokonanie oceny majątku netto spółdzielni i jej struktury finansowej, daje podstawy
do oszacowania możliwości oddziaływania przez spółdzielnię na wielkość i rozkład w
czasie jej przepływów, a także jest podstawą do ustalenia kwot, terminów i stopnia
pewności przyszłych przepływów pieniężnych.
Celem sporządzenia tego rachunku jest uzyskanie podstawy do oceny zdolności
pozyskiwania środków pieniężnych z różnych rodzajów działalności, rozłożenia ich w
czasie, jak również stopnia pewności oraz oceny potrzeb płatniczych.
Dla właściwego określenia wartości przepływów pieniężnych wyodrębnia się na
podstawie art. 48b, ust. 3 ustawy o rachunkowości odpowiednio trzy rodzaje
działalności: operacyjną, inwestycyjną i finansową.
Działalność operacyjna.
Przez działalność operacyjną rozumie się podstawowy rodzaj działalności
jednostki oraz inne rodzaje działalności, nie zaliczone do działalności inwestycyjnej
lub finansowej.
Przykładem przepływów w działalności operacyjnej mogą być:68
 wpływy ze sprzedaży produktów, towarów i usług,
68
W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, op. cit., s. 142.
74
Prace magisterskie - analizy
 wpływy z odpłatnego użyczania prawa własności, z opłat, prowizji i innych
przychodów,
 zapłaty dostawcom za otrzymane towary, materiały, energię i wykonane usługi,
 zapłaty pracownikom za prace,
 zapłaty należnych podatków, ceł, ubezpieczeń społecznych.
Działalność inwestycyjna.
Przez działalność inwestycyjną (lokacyjną) rozumie się nabywanie lub zbywanie
składników aktywów trwałych i krótkoterminowych aktywów finansowych oraz
wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści.
Przykładem przepływów w działalności inwestycyjnej mogą być:69
 wypłaty na nabycie wartości niematerialnych i prawnych, rzeczowego majątku
trwałego oraz finansowych składników majątku,
 wpływy ze sprzedaży wartości niematerialnych i prawnych, rzeczowego
majątku trwałego, a także finansowych składników majątku,
 wypłaty i wpłaty z tytułu otrzymanych i należnych innych dywidend.
Działalność finansowa.
Przez działalność finansową rozumie się pozyskiwanie lub utratę źródeł
finansowania [zmiany w rozmiarach i relacjach kapitału (funduszu) własnego i obcego
w jednostce] oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści.
Przykładem przepływów w działalności finansowej mogą być:70
 zaciągnięcie lub spłata kredytów bankowych i pożyczek,
 płatności dywidend i innych wypłat na rzecz właścicieli,
 płatności zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego.
Grupowanie przepływów według działalności operacyjnej, inwestycyjnej i
finansowej pozwala w przejrzysty sposób scharakteryzować relacje i strukturę
wewnątrz poszczególnych rodzajów działalności oraz między nimi, a także umożliwia
ocenę ich powiązań z wynikiem finansowym netto.
Rachunek z przepływów pieniężnych obrazuje strumienie gotówkowe poprzez
wskazanie
69
70
źródeł
pochodzenia
zasobów
gotówkowych
(wpływy)
oraz
ich
W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, op. cit., s. 142.
W. Boguta, J. Ejsmont, R. Kamiński, op. cit., s. 142.
75
Prace magisterskie - analizy
wykorzystania (wydatki). Różnica pomiędzy wpływami a wydatkami stanowi zmianę
stanu gotówki, która poprzez dodanie jej do gotówki początkowej daje gotówkę na
koniec okresu. Powyższe można przedstawić w postaci następującego schematu:
Schemat 1.
Struktura gotówki na koniec okresu sprawozdawczego.
Środki pieniężne netto
(wpływy - wydatki) z
działalności operacyjnej
Stan gotówki na
początku okresu
sprawozdawczego
+
Środki pieniężne netto
(wpływy - wydatki) z
działalności
inwestycyjnej
Stan gotówki na
koniec okresu
sprawozdawczego
Środki pieniężne netto
(wpływy - wydatki) z
działalności finansowej
Źródło: red. M Wypych, Finanse przedsiębiorstwa, ABSOLWENT, Łódź 1997 r., s. 168.
Środki pieniężne netto – nadwyżka finansowa netto – powszechnie określa się
mianem cash flow. Pojęcie to jest różnie definiowane zarówno w literaturze jak i w
praktyce. W wąskim ujęciu określa ono sumę zysku netto i amortyzacji rzeczowych
składników majątku trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych. Szersze
ujęcie prezentuje cash flow jako sumę wyniku finansowego i kosztów niepieniężnych
(amortyzacji, rezerw), pomniejszoną o przychody niepieniężne (nie będące
wpływami). Natomiast rozwinięta definicja dokładnie przedstawia cash flow jako
realizowaną w danym okresie nadwyżkę wpływów nad wydatkami. Obok zysku netto i
amortyzacji, źródłami dopływu środków są:71
 zwiększenie
kapitałów
własnych,
w
wyniku
podwyższenia
kapitału
zakładowego itd.,
M. Sierpińska, D. Wędzki, Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 1997 r., s. 36.
71
76
Prace magisterskie - analizy
 zwiększenie stanu wszelkich zobowiązań, to jest z tytułu kredytów bankowych,
pożyczek,
zobowiązań
wobec
dostawców,
pracowników,
instytucji
publicznoprawnych itd., a także wzrost rezerw, funduszy specjalnych, rozliczeń
międzyokresowych biernych oraz przychodów przyszłych okresów,
 zmniejszenia stanu aktywów, wynikające głównie ze sprzedaży zapasów,
środków trwałych, papierów wartościowych itd.,
 zatrzymanie dywidendy.
Zgromadzone środki mogą być wykorzystane do:
 zwiększenia majątku trwałego przedsiębiorstwa, tj. podniesienia nakładów
kapitałowych w fazie przygotowania inwestycji, oddania do użytkowania
nowych obiektów środków trwałych, wniesienia udziałów do innych jednostek
gospodarczych, udzielenia pożyczek długoterminowych lub wykupu papierów
wartościowych na rynku kapitałowym,
 zwiększenia majątku obrotowego,
 zmniejszenia kapitału obcego, zobowiązań, funduszów, rezerw oraz rozliczeń
międzyokresowych biernych i przychodów przyszłych okresów,
 wypłaty dywidend.
Porównanie tychże wpływów i wydatków pozwala na ustalenie dodatniej lub
ujemnej nadwyżki środków pieniężnych. Dodatnia nadwyżka finansowa netto sprzyja
umacnianiu równowagi finansowej, z kolei ujemna wskazuje na groźbę destabilizacji
finansowej.
Rachunek przepływów pieniężnych sporządza się na podstawie danych zawartych
w bilansie, rachunku zysków i strat oraz na podstawie wybranych informacji z ksiąg
rachunkowych. Informacje te dotyczą jednak takich operacji gotówkowych, których
nie da się ustalić na podstawie tychże sprawozdań, toteż należy po nie sięgać do
ewidencji księgowej.
Przepływy środków pieniężnych można ująć za pomocą dwóch metod: pośredniej
i bezpośredniej. Punktem wyjścia w pierwszej metodzie jest zysk netto lub strata netto,
a więc ostateczny wynik rachunku zysków i strat, który jest stopniowo korygowany w
celu ustalenia kwot nadwyżek finansowych netto. Zaś w metodzie bezpośredniej
zestawia się oddzielnie źródła środków pieniężnych i oddzielnie wykorzystanie
77
Prace magisterskie - analizy
środków pieniężnych (każdorazowo w podziale na poszczególne rodzaje działalności),
a nadwyżkę pieniężną netto określa się w końcowej części sprawozdania jako różnicę
między sumą źródeł gotówki i sumą wykorzystania gotówki.
Przykładową formę rachunku przepływów pieniężnych z podziałem na rodzaje
działalności przedstawia załącznik numer 3 (3/1, 3/2).
W warunkach obowiązujących w gospodarce rynkowej wszystkie decyzje
dotyczące zarówno bieżącego funkcjonowania jak i rozwoju spółdzielni podejmowane
są przez zarząd. Dotyczy to wszystkich decyzji bez względu na ich rangę, strategiczny
i taktyczny zakres podmiotowy. Przy podejmowaniu każdej z nich oprócz celów
doraźnych decydenci powinni mieć na uwadze zarówno zysk jak i korzyści członków
spółdzielni. Jednak warunkiem przetrwania i rozwoju przedsiębiorstw działających w
warunkach zbliżonych do wolnorynkowych jest właśnie osiągnięcie zysku na
poziomie
podobnym
do ich rynkowych konkurentów
o
innych statusach
własnościowych lub prawnych. Powstająca nadwyżka finansowa (bilansowa)
wskazuje na źródła dopływu środków finansowych w wyniku prowadzonej
działalności gospodarczej.72
Zasady rozliczenia wyniku finansowego.
W ramach badania sprawozdania finansowego (stanowiącego zamknięcie roczne),
wynik finansowy netto, ustalony pod koniec roku obrotowego, podlega w następnym
roku zweryfikowaniu przez biegłego rewidenta. Zweryfikowanie wyniku finansowego
powoduje w dalszej kolejności jego rozliczenie. Rozliczenie wyniku polega na
określeniu kierunków wykorzystania zysku lub sposobu pokrycia straty.
Wedle art. 53, ust. 3 ustawy o rachunkowości, podział lub pokrycie wyniku
finansowego może nastąpić dopiero po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego
przez organ zatwierdzający, poprzedzonego wyrażeniem przez biegłego rewidenta
opinii o tym sprawozdaniu bez zastrzeżeń lub z zastrzeżeniami. Podział lub pokrycie
wyniku finansowego netto, dokonany bez spełnienia tego warunku, jest nieważny z
mocy prawa.
72
S. Dyka, P. Grzegolewski, op. cit., s. 153-154.
78
Prace magisterskie - analizy
Prawidłowy zysk spółdzielni, po pomniejszeniu o podatek dochodowy oraz po
uwzględnieniu innych obowiązkowych obciążeń, stanowi nadwyżkę bilansową
spółdzielni.
Zgodnie z przepisami art. 76 i 77 ustawy Prawo spółdzielcze, zasady podziału
nadwyżki bilansowej określa statut. Nie mniej jednak jej podział następuje na
podstawie uchwały walnego zgromadzenia. Co najmniej 5% nadwyżki przeznacza się
na zwiększenie funduszu zasobowego, jeśli fundusz ten nie osiąga wysokości
wniesionych udziałów obowiązkowych. Część nadwyżki bilansowej, która pozostanie
po dokonaniu odpisu na fundusz zasobowy, przeznacza się na cele określone w
uchwale walnego zgromadzenia. W przypadku, gdy zadeklarowane przez członka
udziały nie zostały w pełni wniesione, wówczas kwoty przypadające członkowi z
tytułu podziału nadwyżki bilansowej zalicza się na poczet jego niepełnych udziałów.
Jeżeli natomiast podział nadwyżki finansowej między członków spółdzielni ma
nastąpić w formie oprocentowania udziałów, w podziale tym uwzględnia się także
byłych członków, bądź ich spadkobierców, którym przysługują roszczenia o wypłatę
udziałów.
Jeśli działalność spółdzielni w ciągu roku obrachunkowego zamiast nadwyżki
(zysków) przynosi straty, zachodzi konieczność ich pokrycia. Tę kwestię regulują
przepisy art. 90 Prawa spółdzielczego. Straty bilansowe spółdzielni pokrywa się z
funduszu zasobowego, a w sytuacji, gdy fundusz ten nie wystarcza, również z
funduszu udziałowego i innych funduszów własnych spółdzielni, według kolejności
ustalonej przez statut. Z reguły straty bilansowe powinny być pokryte w tym samym
roku, w którym zostały wykazane w bilansie. Jednakże zasada ta nie dotyczy strat
pierwszego roku obrachunkowego po założeniu spółdzielni, kiedy to straty mogą być
pokryte w roku następnym. W sytuacji, gdyby fundusze własne nie wystarczyły na
pokrycie strat, walne zgromadzenie może podjąć uchwałę, zobowiązującą członków
spółdzielni do wcześniejszego wpłacenia udziałów niż to przewiduje statut.
79
Prace magisterskie - analizy
Rozdział III
Analiza finansowa w ocenie rentowności i płynności
przedsiębiorstwa.
1. Istota i zakres analizy finansowej.
Sprawne funkcjonowanie współczesnego przedsiębiorstwa, w tym również i
przedsiębiorstwa spółdzielczego, uzależnione jest od sprawnego działania systemu
informacyjnego, polegającego na gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu
informacji. Spośród różnego rodzaju dostarczanych informacji szczególne miejsce
zajmują informacje analityczne, odwzorowujące związki i zależności między
zjawiskami występującymi w toku prowadzonej działalności gospodarczej, jak
również wiadomości o przyczynach i skutkach zmian w strukturze zjawiska oraz jego
rozmiarach 73.
Działalność gospodarczą danej jednostki obejmuje analiza całościowa, której
częściami składowymi są badania ogólne lub szczegółowe – w zależności od celów
przed nią stawianych. Przybliżenie obrazu analizy działalności gospodarczej
prezentuje schemat numer 2.
Wśród szerokiego zakresu możliwości oceny działalności przedsiębiorstwa,
przedmiot szczególnego zainteresowania niniejszej pracy koncentruje się na aspekcie
finansowym, odzwierciedleniem którego jest osiągnięty wynik finansowy oraz stan
majątkowy i finansowy przedsiębiorstwa spółdzielczego.
W
gospodarce
rynkowej
podstawą
funkcjonowania
każdego
podmiotu
gospodarczego, w tym również spółdzielczego, są środki finansowe stanowiące
kapitał.
B. Wersty, Metody analizy stanu i wyników finansowych przedsiębiorstwa. Analiza wskaźnikowa,
Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, Wrocław 1993r., s. 5.
73
80
Prace magisterskie - analizy
Schemat 2.
Podział analizy działalności przedsiębiorstwa.
Analiza działalności
przedsiębiorstwa
Analiza ekonomiczna
Analiza techniczno ekonomiczna
-
analiza produkcji
analiza zatrudnienia
i wydajności pracy
analiza środków
trwałych
analiza gospodarki
materiałowej
analiza postępu
technicznego
Analiza finansowa
-
Analiza otoczenia
Analiza otoczenia
ogólnego
Analiza otoczenia
szczegółowego
Analiza powiązań
przedsiębiorstwa
z otoczeniem
analiza sytuacji
majątkowej
analiza sytuacji
finansowej
analiza wyniku
finansowego
analiza przychodów
analiza kosztów
analiza przepływów
pieniężnych
Źródło: Opracowano na podstawie: W. Gabrusewicz, Podstawy analizy finansowej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa
2002 r., s. 15-16.
81
Prace magisterskie - analizy
Sfera finansów łączy wszystkie obszary działania spółdzielni, zaś decyzje dotyczące
finansowania polegają na dokonywaniu wyboru jednego wśród dostępnych wariantów
działania w przyszłości. Bardzo ważnego znaczenia nabierają wówczas informacje
analityczne dotyczące stanów i wyników gospodarki finansowej przedsiębiorstwa,
bowiem od rezultatów uzyskiwanych w tej dziedzinie zależy pozycja spółdzielni na
rynku i możliwości rozwoju.
Wykrywane podczas działań analitycznych prawidłowości pozwalają wnioskować
prospektywnie, w wyniku czego analiza zjawisk finansowych umożliwia stawianie
diagnoz ekonomicznych w przedsiębiorstwie i przygotowywanie decyzji dotyczących
przyszłości 1.
Celem podejmowanych w spółdzielni decyzji jest zatem obniżenie poziomu
ponoszonego ryzyka i zwiększenie szansy odniesienia sukcesu rynkowego przez
przedsiębiorstwo, a tym samym i zaspokojenie potrzeb członków spółdzielni.2
1.1.
Pojęcie i funkcje analizy finansowej.
Analiza finansowa, stanowiąc najstarszy historycznie dział analizy ekonomicznej 3,
zajmuje się metodami, procedurami i technikami postępowania badawczego oraz
tworzeniem zasad posługiwania się nimi w badaniach strukturalnych i przyczynowych
zjawisk należących do gospodarki finansowej.4
Jak z poniższego schematu widać, pierwsze przybliżenie pojęcia analizy
finansowej opierało się na systemie bardzo wąsko rozumianym, a składającym się z
analizy bilansu i analizy rachunku zysków i strat.
1
M. Wypych (red.), op. cit., s.22.
Ta dbałość o interes członków wynika ze specyficznego charakteru spółdzielni, jej podwójnego (bimodalnego)
charakteru, tj. zrzeszenia i przedsiębiorstwa. Majątek spółdzielni, będący prywatną własnością jej członków, ma
być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej na zasadach rachunku ekonomicznego, przy
zapewnieniu korzyści członków spółdzielni (art. 67).
3
T. Waśniewski, Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Fundacja Rozwoju Rachunkowości w Polsce,
Warszawa 1997r., s. 14.
4
B. Wersty, op. cit., s. 5.
2
83
Prace magisterskie - analizy
Schemat 3.
Tradycyjne ujęcie analizy finansowej.
Analiza finansowa
Analiza bilansu
Analiza rachunku zysków i
strat
Źródło: M. Walczak, Prospektywna analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie
Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r., s. 48.
Wyrazicielami tak tradycyjnego ujęcia analizy finansowej byli choćby L. Razowski
oraz teoretyk analizy finansowej z okresu międzywojennego W. Skalski.
Jednakże według współczesnych poglądów analiza finansowa jest czymś więcej
niż opisem liczb zawartych w sprawozdaniach. Jest przede wszystkim ukierunkowana
na objaśnienie czynników wpływających na poprawę wyników przedsiębiorstwa. W
literaturze tematu przedmiot analizy finansowej jest traktowany bardzo szeroko, co
znajduje wyraz w różnorodności definicji. Potwierdzeniem braku jednolitości
poglądów w tej kwestii stanowią przytoczone w tabeli numer 6 stanowiska
reprezentatywnych autorów polskich.
Przedstawione poglądy, chociaż nawiązują do tradycyjnego pojmowania analizy
finansowej, różnią się od niego w sposób dość istotny. Akcentują bowiem nie źródła,
lecz przedmiot, którym jest analiza efektywności ekonomicznej działalności oraz
analiza sytuacji majątkowej i finansowej przedsiębiorstwa (przychody, koszty i wynik
finansowy oraz rentowność i płynność finansową). Oba te czynniki są ze sobą ściśle
powiązane, gdyż wysoka efektywność prowadzi do dobrej sytuacji finansowej i
odwrotnie.
84
Prace magisterskie - analizy
Tabela 6.
Przedmiot analizy finansowej w ujęciu różnych autorów.
E. Kurtys
T. Waśniewski


efektywność

przychody
gospodarowania

koszty własne
płynność

wynik
finansowy
finansowa
B. Wersty

płynność
J. Szczepaniak

efektywność

zadłużenie
ia
a
przedsiębiorst

zarządzanie
źródła pokrycia
wa

siła

ryzyko firm

efektywność

rentowność

rentowność

aktywność
przedsięwzięć

wartość

sytuacja
rynek kapitałowy
dynamika
działalności
rentowność


przedsiębiorstw

stan finansowy
majątek
gospodarowan
zadłużenie


finansowa

ekonomiczna
W. Jeleń
L. Bednarski

dochodowa
aktywami
majątkowa
rynkowa


majątku

opłacalność
zdolność

płynność
płatnicza

przychody,
sytuacja
koszty i wynik
finansowa
finansowy

organizacja i
finansowa


J. Skowroński
(koncepcje UE)

efektywność
działalności

płynność
finansowa

rentowność
kapitałów

rentowność
zwrotność
lokat
kapitału
kapitałowych
efektywność
majątku
metody
gospodarowania
Źródło: W. Gabrusewicz, Podstawy analizy finansowej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 2002r., s. 22.
85
Prace magisterskie - analizy
Schemat 4.
Współczesne ujęcie analizy finansowej.
Analiza finansowa
Analiza efektywności ekonomicznej
działalności przedsiębiorstwa
Analiza sytuacji finansowej
przedsiębiorstwa
Źródło: M. Walczak, Prospektywna analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie
Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r., s. 50.
Podział
ten
powstał
przede
wszystkim
na
skutek
ogólnego
wzrostu
zapotrzebowania na informacje pochodzące z analizy finansowej. Przetwarzanie
informacji, przy pomocy specjalnie w tym celu opracowanych procedur, umożliwia w
dalszej kolejności ich prezentację w formie analiz przedstawiających wybrane aspekty
charakteryzujące kondycję spółdzielni, którymi zainteresowani są nie tylko decydenci,
członkowie, czy pracownicy spółdzielni, ale także potencjalni jej partnerzy. Zarówno
wielkość majątku i zobowiązań oraz zdolność do generowania zysku i terminowego
spłacania kredytów i należności stanowią podstawę do oceny ryzyka związanego z
podjęciem ze spółdzielnią współpracy finansowej, produkcyjnej czy handlowej.
Analizy określające pozycję spółdzielni na rynku wykorzystywane są w różnej skali i z
uwzględnieniem różnych zakresów tematycznych interesujących poszczególnych
odbiorców. Mogą być one przeprowadzane zgodnie z bieżącymi potrzebami, bądź
systematycznie w okresach miesięcznych, kwartalnych, czy rocznych.
Poruszając kwestię analizy efektywności ekonomicznej spółdzielni, przedmiotem
zainteresowania jest przede wszystkim finansowa strona jej działalności, gdyż
zarówno przychody, jak i koszy oraz osiągnięty wynik finansowy (zysk lub strata), a
także takie kategorie jak fundusze i zobowiązania oraz majątek i aktualna wartość
spółdzielni wyrażone są w formie pieniężnej. Dlatego też sytuacja finansowa
spółdzielni jest pełnym odbiciem efektywności ekonomicznej jej funkcjonowania, zaś
optymalizowaniu zysków i nadwyżki finansowej oraz dokonywaniu niezbędnych
86
Prace magisterskie - analizy
korekt, które wynikają ze zmian zachodzących w otoczeniu rynkowym, służy
przeprowadzanie analiz sytuacji finansowej.1
Ocena przedsiębiorstwa przez pryzmat finansów możliwa jest w oparciu o łączne
wykorzystanie wszystkich trzech sprawozdań finansowych, między którymi zachodzą
oczywiście określone powiązania. Każde z nich spełnia określoną rolę. Bilans stanowi
swoisty raport o kondycji finansowej przedsiębiorstwa, charakteryzując jednocześnie
na określony moment czasowy jego strukturę majątkową oraz źródła finansowania
majątku. Rachunek zysków i strat jest z kolei raportem o dokonaniach
przedsiębiorstwa w ciągu okresu sprawozdawczego – wszelkie wielkości w tym
sprawozdaniu są strumieniami finansowymi sprowadzonymi do konkretnego
przedziału czasowego. Zestawienie przepływu środków pieniężnych wykazuje
przyczyny zmian sytuacji finansowej (czego nie podaje bilans i rachunek zysków i
strat). Sprawozdanie to jest użyteczne zwłaszcza dla potrzeb wewnętrznych
przedsiębiorstwa, jako czynnik wspomagający zarządzanie, planowanie i kontrolę.
Dopełnienie wstępnej analizy finansowej, opartej na informacjach zawartych w
sprawozdaniach, odbywa się przy zastosowaniu metod wskaźnikowych, polegających
na badaniu wzajemnych relacji zachodzących pomiędzy poszczególnymi elementami
bilansu i rachunku zysków i strat.
1.2.
Bilans
Analiza bilansu.
stanowiąc
podstawowe
sprawozdanie
finansowe
przedsiębiorstwa
spółdzielczego, prezentuje dane liczbowe, które określają istniejące stany majątku i
źródeł jego finansowania. Będąc rachunkiem statycznym bilans nie wykazuje
strumieni wartości – jakie towarzyszą działalności gospodarczej – ujmuje natomiast
skutki tych procesów w zmienionych wartościach aktywów i pasywów na dany
moment czasowy.
Leksykon rachunkowości w następujący sposób przybliża pojęcie analizy bilansu:
„Analiza bilansu sensu stricto polega na zrozumieniu treści poszczególnych pozycji,
badaniu ich zmian oraz ustaleniu zależności strukturalnych pionowych i poziomych.
1
S. Dyka, P. Grzegorzewski, op. cit., s. 156-157.
87
Prace magisterskie - analizy
Analiza bilansu sensu largo obejmuje czytanie bilansu, analizę pionową (analizę
aktywów i analizę pasywów) oraz analizę poziomą bilansu, tj. ustalenie prawidłowości
bądź nieprawidłowości sfinansowania poszczególnych składników bilansowych oraz
sytuacji płatniczej przedsiębiorstwa”.2
W związku z powyższym celem analizy bilansu jest zbieranie informacji,
ustalanie stanu faktycznego oraz dokonywanie ocen i konstruowanie wniosków do
podejmowania decyzji. Należy przeprowadzać ją dwoma podstawowymi metodami:
1) w układzie pionowym – jest to badanie struktury bilansu polegające na określeniu
udziału poszczególnych pozycji aktywów i pasywów w sumie bilansowej w danym
roku (prezentowane jako wielkości procentowe),
2) w układzie poziomym – jest to badanie dynamiki bilansu polegające na ustaleniu
trendów krótko- i długookresowych składników majątku i kapitałów w ich
wzajemnych relacjach. Powiązania poziome pozwalają na ocenę struktury
majątkowo-kapitałowej
przedsiębiorstwa
(prezentowane
jako
wielkości
bezwzględne lub procentowe).
Analiza pionowa bilansu pozwala ustalić ogólne tendencje zmian w poziomie i
strukturze majątku oraz źródeł jego finansowania, umożliwiając tym samym
uchwycenie nieprawidłowości i zagrożeń w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. Jako
prawidłową w aktywach uznaje się, iż wartość rzeczowego majątku trwałego powinna
wzrastać w większym stopniu niż zapasy rzeczowych składników majątku
obrotowego, a te z kolei w większym stopniu niż należności i roszczenia. Stosunek
majątku trwałego do majątku obrotowego wykazujący tendencję rosnącą świadczy o
umacnianiu się zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa. Struktura pionowa pasywów
znajduje natomiast odbicie przede wszystkim w relacji między kapitałem własnym i
kapitałem obcym. Pożądaną jest tendencja rosnąca kapitałów własnych i malejąca
kapitałów obcych (zobowiązań). Wzrost udziału kapitału własnego, będący
zjawiskiem pozytywnym, świadczy o umacnianiu się finansowym przedsiębiorstwa,
o możliwościach jego wypłacalności. Korzystnym objawem jest spadek udziału
ogólnej kwoty zobowiązań. Należy jednak podzielić je na zobowiązania długo- i
2
Leksykon rachunkowości, op. cit., s. 11.
88
Prace magisterskie - analizy
krótkoterminowe uwzględniając różną treść ekonomiczną (wysokość oprocentowania,
rodzaj wierzycieli, terminy zapłaty – przeterminowane i nie przeterminowane).3
Dla przykładu, rosnąca wielkość kapitałów na inwestycje może oznaczać objaw
pozytywny, sugerując, iż przedsiębiorstwo dąży do rozwoju pomimo niedoboru
własnych środków i podejmuje inwestycje o takiej efektywności, przy której
spodziewa się spłacić zaciągnięty kredyt z osiąganych zysków. Wzrost zadłużenia z
tytułu kredytów krótkoterminowych może być uzasadniony potrzebami finansowymi
(wzrostem produkcji) – pod warunkiem, że nie są to kredyty przeterminowane. Jednak
nadmierny
ich
wzrost
jest
najczęściej
objawem
trudności
finansowych
przedsiębiorstwa i powoduje zwiększenie udziału funduszów obcych w finansowaniu
działalności, co nie jest pozytywnie odbierane przez kredytodawców.4
Celem poziomej analizy bilansu jest ocena stopnia finansowania działalności
przedsiębiorstwa funduszami własnymi i obcymi oraz ocena jego płynności
finansowej, zarówno długo- jak i krótkoterminowej. Ma to związek z ryzykiem
finansowym. Uzasadnione jest, aby składniki majątkowe obarczone znacznym
ryzykiem, a więc wykazujące niską płynność, finansowane były ze źródeł stabilnych,
natomiast składniki majątkowe o stosunkowo wysokiej płynności – przez kapitały
krótkoterminowe oraz zobowiązania bieżące.
W celu zachowania równowagi w długim okresie niezbędne jest pokrycie majątku
trwałego kapitałem własnym. Przy zastosowaniu wskaźnika finansowania majątku
trwałego kapitałem własnym można określić stopień tego pokrycia. W sytuacji, gdy
majątek trwały w pełni sfinansowany jest kapitałem własnym, wówczas zachowana
jest tzw. złota reguła bilansowa.
W praktyce jednak majątek trwały znajduje pokrycie w tzw. kapitale stałym, który
obejmuje fundusze własne oraz fundusze obce długoterminowe. Relację tę wyraża się
przy zastosowaniu tzw. wskaźnika pokrycia majątku trwałego kapitałem stałym. Jest
to tzw. złota reguła bankowa, przy zachowaniu której kwota kapitału stałego powinna
przekraczać wartość majątku trwałego. Oznacza to, iż kapitał stały pokryje częściowo
również majątek obrotowy.
L. Bednarski, Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa
1998r., s. 59.
4
M. Wypych (red.), op. cit., s. 178.
3
89
Prace magisterskie - analizy
Utrzymanie równowagi finansowej przedsiębiorstwa w krótkim okresie związane
jest z finansowaniem składników majątku obrotowego. Podstawowym źródłem
finansowania tego majątku są kapitały udostępnione przedsiębiorstwu na krótki czas.
Jeżeli kapitały krótkoterminowe oraz zobowiązania bieżące w całości pokrywają
majątek obrotowy zachowana zostaje tzw. złota reguła bilansowa w stosunku do
obrotowych składników majątku przedsiębiorstwa. Częściej jednak występuje
sytuacja, gdzie część środków obrotowych finansowana jest również kapitałem stałym,
który zwykło się w tym przypadku określać mianem kapitału obrotowego netto lub
kapitału pracującego. Przedsiębiorstwo korzysta wówczas w mniejszym stopniu z
kredytów bankowych oraz bieżących zobowiązań na finansowanie środków
obrotowych. Oznacza to lepszą sytuację ekonomiczną przedsiębiorstwa. Kapitał
pracujący stanowi więc pewnego rodzaju element bezpieczeństwa ułatwiający
zachowanie bieżącej płynności finansowej.
Przestrzeganie wyżej opisanych reguł charakteryzujących relacje między strukturą
majątku a strukturą źródeł jego finansowania jest często w praktyce trudne do
osiągnięcia przez spółdzielnie, jednakże sprzyja utrzymaniu równowagi finansowej,
która warunkuje bieżącą egzystencję i przyszły rozwój.
1.3.
Analiza rachunku zysków i strat.
Rachunek zysków i strat, będący sprawozdaniem przedstawiającym dokonania
przedsiębiorstwa spółdzielczego za dany okres, zestawia przychody i koszty ich
uzyskania w poszczególnych obszarach działalności, zyski i straty nadzwyczajne,
należności podatkowe obciążające spółdzielnię, a w rezultacie zysk netto.
Oceniając przedsiębiorstwo na podstawie tego sprawozdania należy określić, w
których obszarach działalności przedsiębiorstwo pracuje najefektywniej, jakie obszary
przyczyniają się do wypracowania zysku, jakie zaś do poniesienia straty. Należy zatem
porównać dynamikę przychodów i kosztów. Analizę tych zjawisk można dokonać
poprzez porównanie zestawień poszczególnych składowych rachunku wyników za rok
bieżący z danymi z poprzednich lat obrachunkowych. Wzrost lub spadek zysku netto
wiąże się bowiem ze zmianami poszczególnych rodzajów wyniku finansowego oraz
90
Prace magisterskie - analizy
czynników na nie oddziałujących. Na przykład wzrost zysku na działalności
operacyjnej wynika głównie z wyższej dynamiki przychodów ze sprzedaży niż
kosztów ich uzyskania, wzrost zysku brutto z korzystnego salda przychodów i kosztów
finansowych oraz wyników nadzwyczajnych, ostatecznie zaś zysku netto z wysokości
obowiązkowych obciążeń zysku – głównie podatku dochodowego. Odchylenia ujemne
tych wskaźników mogą być następstwem zmniejszenia zysku bądź powstania straty
netto.5
Wyniki przeprowadzonych badań przedstawia się za pomocą liczb bezwzględnych
wykazujących różnicę między kolejnymi latami lub w ujęciu procentowym, odnosząc
wielkości z okresu obrachunkowego do danych z okresów minionych.
Analiza struktury rachunku zysków i strat sprowadza się do ustalenia udziału
poszczególnych jego elementów w ogólnej wielkości przychodów ze sprzedaży.
Metoda ta służy określeniu procentowego udziału istotnych składników sprawozdania
w odniesieniu do ustalonej podstawy. Odpowiednie wskaźniki struktury wyrażać
wówczas będą przykładowo: poziom kosztów uzyskania przychodów, poziom zysku
na działalności operacyjnej, zysk brutto na działalności gospodarczej, ogólnego zysku
brutto, czy zysku netto. Zmiany wskaźników struktury określają odchylenia dodatnie
lub ujemne, wskazując jednoznacznie na przekształcenia poszczególnych elementów
osiągniętego wyniku finansowego.
Badania dokonywane na podstawie rachunku wyników uzupełniają wiedzę
zainteresowanych
na
temat
źródeł
pozyskania
przez
spółdzielnię
zasobów
finansowych oraz celów na które środki trwałe i obrotowe zostały spożytkowane. 6
1.4.
Analiza rachunku przepływów pieniężnych.
Rachunek przepływów pieniężnych pozostaje w ścisłym związku z bilansem i
rachunkiem zysków i strat, dlatego też do pełnej analizy majątkowej, finansowej i
efektywnościowej konieczne jest zapoznanie się oraz przeanalizowanie treści
wynikających z tegoż sprawozdania.
5
6
L. Bednarski, op. cit., s. 63-64.
S. Dyka, P. Grzegorzewski, op. cit., s. 159.
91
Prace magisterskie - analizy
Analiza przepływów pieniężnych znajdująca zastosowanie także w ocenie sytuacji
finansowej przedsiębiorstw spółdzielczych, dotyczy: przepływów pieniężnych,
dochodów netto, bilansu i wskaźników określających kondycję finansową spółdzielni
oraz stopień wykorzystania posiadanego majątku, poziom produktywności kapitału i
płynność finansową.
Celem sprawozdania jest wskazanie przyczyn zmian sytuacji finansowej (czego nie
podaje bilans i rachunek wyników), zatem warto w tym miejscu zwrócić uwagę na
czynniki wywierające wpływ na zmianę przepływów pieniężnych. Dodatni wpływ na
wielkość przepływów wywierają: zysk po opodatkowaniu, odliczenia na umorzenie
majątku trwałego (po uwzględnieniu wydatków poniesionych na jego odtworzenie),
zmiany netto w kapitale obrotowym, wartości likwidowanego majątku trwałego.
Natomiast zmniejszeniu przepływów pieniężnych towarzyszą kwoty wydatkowane na
kapitał trwały i obrotowy.7
Analiza sprawozdania daje pogląd na rezultaty prowadzonej polityki finansowej,
ułatwia sporządzanie planów finansowych w dostosowaniu do założeń strategii
rozwojowej, a także pozwala na późniejszą kontrolę ich realizacji. Dotyczy ona
następujących rodzajów działalności:8
 eksploatacyjnej, co wymaga uwzględnienia: wyniku finansowego, amortyzacji,
zmiany stanu rezerw długo- i krótkoterminowych, zmiany stanu zapasów oraz
stanu należności i zobowiązań oraz innych zmian aktywów,
 inwestycyjnej, przy uwzględnieniu przychodów i rozchodów: środków trwałych,
wartości niematerialnych i prawnych, środków finansowych, majątku netto oraz
poziomu inwestycji rozpoczętych,
 finansowej, biorąc pod uwagę: kapitały własne, dywidendy, zmiany w pożyczkach
i kredytach długoterminowych.
Grupowanie przepływów według działalności eksploatacyjnej, inwestycyjnej oraz
finansowej
daje
spółdzielczego.
przejrzysty
Jest
ono
obraz
użyteczne
sytuacji
zwłaszcza
finansowej
dla
potrzeb
przedsiębiorstwa
wewnętrznych
przedsiębiorstwa, jako czynnik wspomagający zarządzanie, planowanie i kontrolę.
7
8
Tamże, s. 160.
Leksykon rachunkowości ..., op. cit., s. 11.
92
Prace magisterskie - analizy
Natomiast zewnętrzni odbiorcy (inwestorzy, wierzyciele) mogą dokładniej ocenić
płynność finansową i wypłacalność przedsiębiorstwa.
2. Analiza wskaźnikowa - cele i zastosowanie.
Pełne poznanie i wykorzystanie bogatych treści ekonomicznych zawartych w
sprawozdaniach finansowych wymaga różnokierunkowych powiązań i przekształceń
danych liczbowych.9
Sama analiza bilansu, rachunku wyników oraz rachunku przepływów pieniężnych
nie stwarza – w warunkach gospodarki rynkowej – wystarczających przesłanek do
oceny kondycji finansowej spółdzielni. W celu uzyskania kompleksowego obrazu
sytuacji w tym zakresie, niezbędne jest rozwinięcie analizy (z reguły w oparciu o dane
zawarte w tych sprawozdaniach) o tzw. analizę wskaźnikową. Umożliwia ona
pogłębioną analizę różnych aspektów działalności spółdzielni, opierając się na
badaniach wzajemnych relacji zachodzących pomiędzy poszczególnymi składnikami
bilansu oraz rachunku zysków i strat. Prowadzi to do obliczenia odpowiednich
wskaźników oraz dokonywania wszechstronnych porównań.
Znaczna różnorodność wskaźników finansowych, służących do charakterystyki
poszczególnych obszarów działalności każdego przedsiębiorstwa, stwarza potrzebę ich
klasyfikacji. Zazwyczaj ujmowane są w grupy o zbliżonej treści ekonomicznej i
prezentowane w zestawach adekwatnych do obszarów badawczych, które te wskaźniki
mają obsługiwać. Do najbardziej typowych, a zarazem najważniejszych obszarów
analizy wskaźnikowej zalicza się: analizę płynności, analizę sprawności działania,
analizę wspomagania finansowego, analizę rentowności.10
Wymienione cztery grupy tworzą wyczerpujący zakres zagadnień analizy
finansowej przedsiębiorstwa, w ramach których uwzględnia się następujący podział
wskaźników:11
9
L. Bednarski, op. cit., s. 70.
M. Walczak, Prospektywna analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne
PWE, Warszawa 1998r., s. 89.
11
Dokonując klasyfikacji wskaźników korzystano z prac: L. Bednarski, op. cit., s. 71, M. Walczak, op. cit., s.
89, red. M. Wypych, op. cit., s. 198.
10
93
Prace magisterskie - analizy
1) Wskaźniki płynności finansowej (liquidity ratios) – charakteryzują zasoby
majątku obrotowego dostarczając informacje o możliwościach realizacji bieżących
zobowiązań (stopniu wypłacalności)
a) wskaźnik bieżącej płynności,
b) wskaźnik płynności przyspieszonej,
c) wskaźnik środków pieniężnych,
d) wskaźnik zobowiązań natychmiast wymagalnych
2) Wskaźniki sprawności działania (activity ratios) – określane także mianem
wskaźników obrotowości lub aktywności – obrazują efektywność (szybkość)
krążenia zasobów majątkowych, a zwłaszcza produktywność ich całości i
poszczególnych składników
a) wskaźnik obrotu aktywami,
b) wskaźnik rotacji majątku trwałego,
c) wskaźnik rotacji majątku obrotowego,
d) wskaźnik rotacji należności,
e) wskaźnik rotacji zapasów
3) Wskaźniki wspomagania finansowego (financial leverage ratios) – zwracają
uwagę na źródła finansowania majątku, a w szczególności na stopień udziału
zobowiązań zarówno długo- i krótkoterminowych oraz na związaną z tym
efektywność nakładów
a) wskaźnik ogólnego zadłużenia,
b) wskaźnik zadłużenia kapitału własnego,
c) wskaźnik zadłużenia długoterminowego,
d) wskaźnik zadłużenia majątku trwałego,
e) wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem,
f) wskaźnik pokrycia długu zyskiem,
g) wskaźnik pokrycia długu nadwyżką finansową
4) Wskaźniki rentowności (rentability ratios) – przedstawiają efektywność
finansową działalności gospodarczej przez relatywne powiązania wyniku
finansowego z przychodami ze sprzedaży i kosztami ich uzyskania oraz zasobami
majątkowymi i kapitałem własnym
94
Prace magisterskie - analizy
a) wskaźnik rentowności sprzedaży,
b) wskaźnik rentowności majątku,
c) wskaźnik rentowności kapitału.
Szczegółowy wykaz wskaźników finansowych wraz z prezentacją wzorów zawiera
załącznik numer 4.
Warunkiem, aby z wartości wskaźnika można było wyciągać wnioski o pewnym
wycinku kondycji finansowej przedsiębiorstwa spółdzielczego, aby dostarczał on
użytecznych informacji, niezbędne jest znalezienie
mu punktu odniesienia
stanowiącego podstawę oceny. Nie ma jednoznacznych standardów, na podstawie
których dokonuje się oceny. Jednak niektóre wartości wyliczonych wskaźników są
porównywane z wielkościami uznawanymi powszechnie za pożądane, będącymi
pewnym wzorcem (bazą). W zależności od celów analizy, jak i dostępności danych,
wzorcami mogą być tak samo obliczone wskaźniki:12
 z tego samego przedsiębiorstwa, dotyczące okresu poprzedniego lub innego
przeszłego,
 planowane (przewidywane, postulowane, itd.),
 z innych przedsiębiorstw działających w tej samej branży, bądź średnie wyniki
uzyskiwane w tej branży.
Z informacji możliwych do uzyskania na podstawie analizy wskaźnikowej korzysta
kierownictwo spółdzielni, otrzymując w ten sposób szansę na podjęcie szybkich
działań w kwestii np. naprawy kondycji finansowej. Sytuacją finansową spółdzielni
mogą być również zainteresowane instytucje udzielające kredytów lub pożyczek,
uzależniając zakres analizy względem rodzaju kredytu (długo- czy krótkoterminowy).
Informacjami tymi kierują się – przy zawieraniu umów handlowych – także
kontrahenci spółdzielni (zarówno dostawcy, jak i odbiorcy). Wiedza możliwa do
uzyskania dzięki stosowanej analizie finansowej nie jest obojętna również członkom
spółdzielni oraz jej pracownikom. Członkowie mogą być zainteresowani zdolnością
spółdzielni do wypłaty dywidendy, a w dalszej kolejności dla pracowników stanowi
bezpośrednie odzwierciedlenie kwalifikacji i predyspozycji kadry kierowniczej
T. Dudycz, S. Wrzosek, Analiza finansowa. Problemy metodyczne w ujęciu praktycznym, Wydawnictwo
Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 2000r., s. 14-15.
12
95
Prace magisterskie - analizy
realizującej proces zarządzania spółdzielnią, dając przesłanki do podejmowania
decyzji personalnych w tym zakresie.
Mimo, iż wskaźniki nie dostarczają pełnych informacji o przyczynach
występujących zjawisk czy działań gospodarczych, to jednak stanowią niezbędny
element analizy finansowej. Podstawową ich zaletą jest prostota i łatwość
powszechnego zastosowania. Poszczególne wskaźniki umożliwiają jednak wyciąganie
wniosków na temat określonych obszarów funkcjonowania spółdzielni, stwarzają
warunki do określenia zarówno mocnych, jak i słabych stron działalności oraz
wnioskowania o zagrożeniach i szansach rozwoju.
3. Istota i znaczenie analizy rentowności.
Analiza rentowności stanowi jeden z najbardziej istotnych zakresów analizy
finansowej. Wynika to z dużego znaczenia rentowności stanowiącej podstawową
miarę ekonomicznej sprawności
przedsiębiorstwa.
Rentowność jest bowiem
rezultatem polityki prowadzonej przez przedsiębiorstwo w różnych dziedzinach, a
także skuteczności i efektywności decyzji podejmowanych przez kierownictwo.
Jako
cel
działania
przedsiębiorstwa,
rentowność
(profitability)
wymusza
eliminowanie przejawów nieracjonalnego zastosowania nakładów i poszukiwania
efektywnych metod. Stanowi instrument racjonalizacji działalności przedsiębiorstwa
jako całości. Jako funkcja celu prowadzi do stosowania racjonalnych ekonomicznie
kryteriów przy podejmowaniu decyzji na wszystkich miejscach powstawania
kosztów.13
Celem każdego przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą jest
maksymalizacja efektu, którym w wymiarze finansowym jest najczęściej zysk.
Ponieważ spółdzielnie, w przeciwieństwie do innych form przedsiębiorstw, nie mają
celów wyłącznie materialnych, to jednak uzyskiwanie nadwyżki finansowej jest drogą
do zaspokajania zasadniczych potrzeb oraz środkiem do osiągania innych celów. Z
uwagi na to, iż spółdzielnie mogą funkcjonować przy stosunkowo niskich dochodach,
Z. Dowgiałło (red.), Słownik ekonomiczny dla przedsiębiorcy w warunkach rynku, Wydawnictwo ZNICZ
1994r., s. 173.
13
96
Prace magisterskie - analizy
tak ważne jest racjonalne i efektywne kierowanie działalnością przedsiębiorstwa,
zapewniające korzyści zrzeszonym członkom.
Rozpatrując
rentowność
w
kategoriach
finansowych,
o
efektywności
przedsiębiorstwa świadczy relacja osiągniętego zysku (efektu) w stosunku do
zainwestowanego kapitału lub zaangażowanego majątku (nakładu) w celu osiągnięcia
tego zysku. Relację tę powszechnie nazywa się zyskownością przedsięwzięcia
gospodarczego, rentownością, jak również stopą zwrotu. Najbardziej ogólną postać
wskaźnika rentowności można wyrazić następująco:14
Zysk (efekt)
Rentowność =
Kapitał (nakład)
Istnieje również wskaźnik rentowności nie pokrywający się z wyżej przedstawioną
definicją, będący relacją zysku do sprzedaży, która przyczyniła się do jego
osiągnięcia:
Zysk
Rentowność sprzedaży
Sprzedaż
=
Z reguły rentowność określana jest jako fakt osiągania przychodów z działalności
gospodarczej przewyższających koszty jej prowadzenia. Natomiast wskaźniki
rentowności wykorzystywane są do pomiaru intensywności tego zjawiska. Wyrażają
one stosunek osiągniętego zysku do różnych podstaw porównań odzwierciedlając
wyniki uzyskiwane we wszystkich dziedzinach działalności spółdzielni.
Zasadniczym kryterium rozróżnienia wskaźników rentowności jest podstawa
odnoszenia zysku. Zatem do obiektów analitycznych, będących przedmiotem pomiaru
w analizie rentowności, należą:15
14
15
T. Dudycz, S. Wrzosek, op. cit., s. 129.
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 208.
97
Prace magisterskie - analizy
1) rentowność sprzedaży (rentowność handlowa),
2) rentowność majątku (rentowność ekonomiczna),
3) rentowność zaangażowanych kapitałów (rentowność finansowa).
Parametry niezbędne do obliczenia tych wskaźników czerpane są ze sprawozdań
finansowych (bilansu i rachunku wyników) i w konsekwencji podobnie jak one
odzwierciedlają stan w momencie sporządzenia tych sprawozdań.
Zadaniem analizy rentowności jest zatem w pierwszej kolejności pomiar, a
następnie identyfikacja czynników kształtujących jej poziom i dynamikę oraz ustalenie
kierunku i siły wpływu każdego z nich na zmiany rozmiarów rentowności w badanym
okresie, a w końcowym etapie określenie warunków i środków maksymalizacji
rentowności.16
Jednakże ze względu na szczególny charakter prowadzonej przez spółdzielnie
działalności gospodarczej, dopiero porównanie osiągniętej rentowności badanego
przedsiębiorstwa z przeciętną rentownością w branży lub z wynikami innych,
zbliżonych
charakterem
działalności
przedsiębiorstw
dostarcza
podstaw
do
miarodajnej oceny i podjęcia właściwych decyzji.
3.1.
Analiza rentowności sprzedaży.
Rentowność sprzedaży informuje o opłacalności sprzedaży. Poziom rentowności
sprzedaży odzwierciedla stan stosunków przedsiębiorstwa z rynkiem. W sytuacji, gdy
poziom ten jest wysoki, a przedsiębiorstwo osiąga przychody ze sprzedaży
pozwalające pokryć koszty bieżącej działalności oraz wygospodarować środki na
dalszy rozwój, można mówić o opłacalności sprzedaży i zadowalającym stanie
stosunków przedsiębiorstwa z rynkiem. Jeżeli przedsiębiorstwo ponosi stratę,
wówczas na negatywne stosunki przedsiębiorstwa z rynkiem mogą mieć wpływ zbyt
wysokie koszty produkowanych wyrobów oraz zbyt niska ich jakość. 17
16
17
B. Wersty, op. cit., s. 34.
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 209.
98
Prace magisterskie - analizy
Analiza rentowności sprzedaży opiera się na wskaźnikach będących stosunkiem
procentowym zysku do przychodu ze sprzedaży lub kosztów uzyskania przychodów.
Zwykle wyodrębnia się następujące rodzaje wskaźników rentowności sprzedaży:
1) wskaźniki będące relacją wyniku finansowego do przychodów ze sprzedaży –
wskaźniki rentowności sprzedaży,
2) wskaźniki będące relacją wyniku finansowego do kosztów działalności –
wskaźniki rentowności netto,
3) wskaźniki będące relacją kosztów do kwoty przychodów ze sprzedaży –
wskaźniki poziomu kosztów.
Pierwsza
grupa
wskaźników
rentowności
sprzedaży
jest
najczęściej
wykorzystywaną miarą opłacalności sprzedaży. Informuje, ile procent zysku osiągnęło
przedsiębiorstwo z uzyskanego przychodu ze sprzedaży.
Rentowność sprzedaży odzwierciedla zatem marżę zysku, jaka realizuje
przedsiębiorstwo na każdej jednostce sprzedaży. Z reguły spółdzielnie mleczarskie
wytwarzają wyroby w krótkich cyklach produkcyjnych oraz prowadzą hurtową
sprzedaż towarów w dużych ilościach, wobec tego marża zysku jest na ogół niska. W
niektórych przypadkach można ją zwiększyć przez racjonalizację kosztów. Sposób ten
jest dla przedsiębiorstwa najbardziej wskazany. Poza tym, że nie wymaga zmiany
ceny, której wzrost mógłby spowodować spadek popytu na oferowane wyroby, daje
również przedsiębiorstwu przewagę konkurencyjną na rynku. Innym sposobem
zwiększania rentowności sprzedaży jest oddziaływanie na cenę – konkretnie na jej
wzrost. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że korzyść osiągnięta w wyniku wzrostu
ceny zostanie utracona poprzez spadek sprzedaży.18
Najbardziej ogólna postać wskaźnika rentowności sprzedaży przedstawia się
następująco:
Zysk netto  100
18
T. Dudycz, S. Wrzosek, op. cit., s. 136.
99
Prace magisterskie - analizy
Wskaźnik rentowności sprzedaży
=
Przychody ze sprzedaży
Im wyższy jest poziom tego wskaźnika, tym wyższa efektywność bieżącej
działalności przedsiębiorstwa.
Tendencja rosnąca lub dodatnie odchylenie wskaźnika rentowności sprzedaży
przy porównaniu dwóch okresów świadczyć może zarówno o rozszerzeniu
działalności gospodarczej przez wzrost sprzedaży i jej odpowiednią strukturę
asortymentową, jak również o osiąganiu korzystniejszych cen sprzedaży i obniżeniu
jednostkowych kosztów własnych.19
Ogólna postać zysku ujęta w liczniku wskaźnika rentowności sprzedaży może
mieć tyle odmian, ile rodzajów zysku występuje w rachunku zysków i strat. Podobny
problem dotyczy również przychodów ze sprzedaży. Z uwagi na to, dla celów analizy
rentowności
sprzedaży
przedsiębiorstwa
spółdzielczego
adekwatnym
będzie
zastosowanie wskaźnika rentowności sprzedaży netto oraz wskaźnika rentowności
sprzedaży brutto.
Wskaźnik rentowności sprzedaży netto określa stosunek zysku netto do
sprzedaży netto, czyli:
Zysk netto  100
Wskaźnik rentowności
sprzedaży netto
=
Sprzedaż
netto
Ukazuje on opłacalność osiągania przychodów ze wszystkich źródeł. Uwzględnia
nie tylko zysk dotyczący działalności podstawowej, ale również wynik na pozostałej
sprzedaży, wynik na działalności finansowej, wynik nadzwyczajny oraz obowiązkowe
obciążenia zysku.
Wskaźnik rentowności sprzedaży brutto różni się od poprzedniego tym, że w jego
liczniku wykazywany jest zysk brutto, pomijający kwestię opodatkowania, czyli:
Wskaźnik rentowności
=
sprzedaży brutto
19
Zysk brutto  100
Sprzedaż netto
L. Bednarski, op. cit., s. 98.
100
Prace magisterskie - analizy
Równoległe badania analityczne obu tych wskaźników pozwalają uzyskać
informacje o przyczynach zmian w ich poziomie.
Dla przykładu, jeżeli wskaźnik rentowności sprzedaży brutto nie zmienia się
przez dłuższy okres, a wskaźnik rentowności sprzedaży netto w tym czasie się obniży,
to przyczyna tego obniżenia będzie tkwić bądź we wzroście kosztów własnych
produkcji sprzedanej w relacji do wartości sprzedaży, bądź w podniesieniu podatków.
Jeśli natomiast rentowność brutto spadnie, a netto się nie zmieni, to przyczyny należy
szukać w obniżeniu podatku.20
Kolejny (drugi) rodzaj wskaźników rentowności sprzedaży uwzględnia w obliczeniach
koszty działalności. Podobnie jak to miało miejsce w przypadku przychodów, również
wskaźniki rentowności sprzedaży oparte na kosztach mogą mieć odpowiednio dużą
liczbę odmian. Jednakże podstawowa formuła wskaźnika rentowności netto ma postać:
Wskaźnik rentowności =
netto =
Zysk netto x 100
Koszty własne
sprzedaży
Wskaźnik ten wskazuje na relację zysku do wielkości sprzedaży wyrażonej za
pomocą kosztów własnych. Koncentruje się na wpływie obniżki kosztów na
efektywność działalności przedsiębiorstwa oraz umożliwia poznanie wpływu zmian
struktury asortymentowej i wzrostu wielkości produkcji na poprawę zysku. Wzrost
wskaźnika rentowności netto można uzyskać również przy spadku rozmiarów
produkcji okupując to odpowiednim zmniejszeniem kosztów. Należy jednak
podkreślić, że wskaźnik ten silnie reaguje na obniżkę kosztów i dlatego wszelkie
działania niepożądane dają obniżkę kosztów w krótkim okresie, a odpowiedni ich
wzrost w długim okresie.21
20
21
B. Wersty, op. cit., s. 35.
L. Bednarski, op. cit., s. 212.
101
Prace magisterskie - analizy
Trzeci rodzaj wskaźnika rentowności sprzedaży stanowią wskaźniki poziomu
kosztów, określające udział poniesionych kosztów w kwocie przychodów ze
sprzedaży.
Koszty własne sprzedaży x 100
Wskaźnik poziomu kosztów =
Przychód ze sprzedaży
Im niższy jest ten udział, tym większa jest (w wyrażeniu wskaźnikowym)
rentowność działalności gospodarczej.
3.2.
Analiza rentowności majątku.
Rentowność majątku oznacza zdolność przedsiębiorstwa do generowania zysku.
Najbardziej ogólna postać wskaźnika rentowności majątku jest stosunkiem
procentowym wyniku finansowego do majątku zaangażowanego w działalności
gospodarczej przedsiębiorstwa.
Zysk netto x 100
Wskaźnik rentowności majątku =
Majątek ogółem
Informuje o wielkości zysku przypadającego na jednostkę majątku, obejmującego
zarówno majątek trwały, jak i majątek obrotowy. Wskaźnik ten jest powszechnie w
literaturze określany jako ROA (Return On Assets), ROI (Return On Investment).
Wskaźniki rentowności majątku w doskonały sposób wskazują, jak efektywnie
przedsiębiorstwo zarządza swoim majątkiem. Zasadniczym walorem tych wskaźników
jest to, iż pobudzają do: racjonalnego gospodarowania majątkiem trwałym i
obrotowym, utrzymania wielkości zasobów majątku odpowiadającej rozmiarowi
prowadzonych działań, eliminowania zbędnych i nadmiernych składników majątku.
W rosnącym poziomie wskaźnika ujawnia się maksymalizacja obrotu i obniżka
kosztów własnych oraz rozmiar i efekty ekonomiczne działalności inwestycyjnej,
będące symptomem poprawy sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Natomiast kiedy
102
Prace magisterskie - analizy
wartość wskaźnika ulega obniżeniu, mamy do czynienia z pogorszeniem sytuacji
finansowej.22
Ogólna postać wskaźnika rentowności majątku może zostać rozbudowana przez
uwzględnienie zarówno odpowiednich rodzajów zysku, jak i składników majątku. W
pracach analitycznych wyróżnić można zatem dwie grupy wskaźników rentowności
majątku, z uwzględnieniem:
 zróżnicowania zakresu wyniku finansowego (w liczniku),
 zróżnicowania zakresu majątku (w mianowniku).
Wskaźniki pierwszej grupy obliczamy według następujących formuł:
1)
zysk netto x 100
Wskaźnik rentowności majątku netto =
majątek ogółem
Jest on syntezą efektywności finansowej przedsiębiorstwa z całokształty działalności.
2)
zysk brutto x 100
Wskaźnik rentowności majątku brutto
=
majątek ogółem
Wskaźnik ten, w przeciwieństwie do pierwszego, nie uwzględnia obowiązkowych
obciążeń zysku.
3)
Wskaźnik rentowności majątku brutto
z odsetkami
(zysk brutto + odsetki) x 100
=
majątek ogółem
Skorygowanie w tym przypadku zysku brutto o odsetki ma uzasadnienie w tym, że są
one elementem kosztów operacji finansowych wynikających z zaangażowania
składników majątkowych pochodzących z kredytów i pożyczek.
Wśród wskaźników rentowności majątku drugiej grupy wyróżnić można:
1)
22
Wskaźnik rentowności majątku trwałego =
zysk netto x 100
majątek trwały
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 213-214.
103
Prace magisterskie - analizy
zysk netto x 100
2) Wskaźnik rentowności majątku obrotowego =
majątek obrotowy
Wskaźniki te pozwalają określić stopień efektywności finansowej poszczególnych
grup majątku przedsiębiorstwa. Efektywność ta może zmieniać się zatem w różnym
stopniu w zależności od zmian zakresu zaangażowanego majątku.
Pomiędzy wskaźnikami, wykorzystywanymi w analizie wyników finansowych
przedsiębiorstwa, istnieją wzajemne związki i zależności. Ich przykładem mogą być
powiązania między rentownością majątku netto a rentownością sprzedaży netto i
obrotowością majątku. Powiązania te można zobrazować w następujący sposób:
Rentowność majątku netto = rentowność sprzedaży netto x obrotowość majątku
czyli
Zysk netto
zysk netto
=
Majątek ogółem
przychody ze
sprzedaży
x
przychody ze
sprzedaży
majątek ogółem
Jak z powyższego zapisu wynika, rentowność majątku jest iloczynem
rentowności sprzedaży netto i obrotowości majątku, innymi słowy rentowność majątku
jest zależna od tych czynników.
Z przedstawionych zależności wynika, że poprawę zdolności dochodowej
przedsiębiorstwa można osiągnąć dzięki zwiększeniu rentowności sprzedaży albo
dzięki wzrostowi obrotowości majątku, bądź dzięki działaniu jednego i drugiego
czynnika jednocześnie. Znajomość tej zależności może być pomocna w badaniach
przyczynowo-skutkowych zmian rentowności aktywów łącznych.
3.3.
Analiza rentowności kapitału własnego.
104
Prace magisterskie - analizy
Rentowność zaangażowanego w przedsiębiorstwie spółdzielczym kapitału
własnego obrazują wskaźniki rentowności kapitału własnego, będące relacją wyniku
finansowego (przede wszystkim zysku netto) do przeciętnego stanu kapitału własnego
w różnym jego zakresie.
Ze względu na formę organizacyjno-prawną, którą reprezentuje przedsiębiorstwo
spółdzielcze, kapitały określane są mianem funduszy, i tak kapitały własne obejmują:
fundusze podstawowe (udziałowy i zasobowy), fundusz zapasowy, fundusz
rezerwowy z aktualizacji wyceny środków trwałych, inne fundusze rezerwowe, nie
podzielony wynik finansowy z lat ubiegłych oraz wynik finansowy netto roku
obrotowego.
Podstawowa formuła wskaźnika rentowności kapitału własnego, nazywana w
anglo-amerykańskim systemie gospodarki rynkowej wskaźnikiem ROE (Return On
Equit), zapisywana jest następująco:
Wskaźnik rentowności
kapitału własnego
Zysk netto x 100
=
Kapitał własny
Wskaźnik ten wyraża efekty działalności przedsiębiorstwa w przeliczeniu na
jednostkę kapitału wniesionego przez członków (właścicieli) spółdzielni. W
odróżnieniu od wskaźników rentowności majątku jest on wyrazem efektywności nie
całości kapitału ulokowanego w majątku trwałym i obrotowym, lecz jedynie tej jego
części, która pomija zobowiązania długo- i krótkoterminowe, a więc wszelkie kapitały
obce.
Z uwagi na ważną zależność jaką tworzy relacja funduszy podstawowych do
całkowitego kapitału własnego pozwala pogłębić postać wskaźnika podstawowego o
następujący zapis:
Zysk netto x 100
Wskaźnik rentowności
=
kapitału podstawowego
Rentownością finansową zainteresowani
zatem w szczególności właściciele
Kapitałsąpodstawowy
spółdzielni, bowiem efektywność swojej inwestycji finansowej oceniają właśnie na
105
Prace magisterskie - analizy
podstawie wysokości rentowności kapitału własnego. Spółdzielnie mleczarskie
charakteryzują się z reguły niskim poziomem wskaźników rentowności, jednakże
odnotowywanie wzrostu poziomu wskaźnika rentowności kapitału własnego daje
szansę
do
uzyskania
dywidendy
oraz
szerszych
możliwości
rozwojowych
przedsiębiorstwa.
Do celów analitycznych wskaźnik rentowności kapitału własnego można ująć w
postaci bardziej rozwiniętej, przy pomocy następującego iloczynu:23
Wskaźnik rentowności
kapitału własnego
=
zysk netto
majątek ogółem
majątek ogółem
kapitał własny
x
czyli
Wskaźnik rentowności
kapitału własnego
=
wskaźnik
rentowności
majątku
x
mnożnik
kapitału własnego
Mnożnik kapitału własnego określa w jakim stopniu majątek finansowany jest
ze środków własnych, a w jakim stopniu ze środków obcych.
W sytuacji, gdyby całość majątku przedsiębiorstwa znalazła pokrycie w
kapitale własnym, wówczas rentowność kapitałów byłaby równa rentowności majątku.
Z reguły jednak część majątku znajduje również pokrycie w kapitałach obcych. Zatem
dążenie do wzrostu mnożnika kapitału własnego (który prowadzi do wzrostu
rentowności kapitału własnego) uzasadnione jest tylko wtedy, gdy koszt pozyskania
dodatkowego kapitału obcego (w postaci płaconych odsetek) jest niższy od poziomu
rentowności majątku, co w rezultacie znajduje odzwierciedlenie we wzroście
kapitałów własnych. Dodatkowe korzyści uzyskiwane z efektywnego wykorzystania
kapitałów obcych określane są wówczas jako pozytywny efekt działania dźwigni
finansowej (financial leverage). Dźwignię tę wyraża różnica między poziomem
23
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 219.
106
Prace magisterskie - analizy
wskaźnika rentowności kapitału własnego a poziomem wskaźnika rentowności
majątku.24
Duże uznanie i szerokie zastosowanie w analizie rentowności kapitału własnego
zyskał tzw. model analizy wskaźnikowej Du Ponta, opracowany przez pracowników
zarządu firmy o tej samej nazwie. Dzięki tej metodzie można stosunkowo łatwo
zidentyfikować czynniki kształtujące rentowność kapitału własnego. Model ten
najczęściej przedstawiany jest jako piramida, na szczycie której znajduje się
rentowność netto kapitału własnego, niżej zaś czynniki mające wpływ na tę
rentowność. Obrazowo metodę Du Ponta przedstawia wykres numer 2.
Jak z poniższego wykresu wynika, wskaźnik rentowności kapitału własnego jest
iloczynem rentowności sprzedaży, obrotowości majątku i mnożnika kapitału
własnego. Formułę tę można zapisać:25
Wskaźnik
rentowności
kapitału własnego
=
rentowność
sprzedaży
x
obrotowość
majątku
x
mnożnik
kapitału własnego
czyli
Wskaźnik rentowności
kapitału własnego
zysk netto
=
przychody
ze sprzedaży
x
przychody ze
sprzedaży
majątek
ogółem
x
majątek
ogółem
kapitał
własny
Wykres 2.
24
25
L. Bednarski, op. cit., s. 108-109.
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 220.
107
Prace magisterskie - analizy
Model Du Ponta.
Zysk netto
(ZN)
Przychód
netto (PN)
Aktywa (A)
Rentowność
sprzedaży
(ZN/PN)
Rentowność
aktywów (ZN/A)
Rotacja aktywów
(PN/A)
(1-struktura
kapitału)
Kapitał Obcy (KO)
Rentowność
netto kapitału
(ZN/KWO)
Struktura kapitału
(KO/KW)
Kapitał łączny (KW)
Źródło: T. Dudycz, S. Wrzosek, Analiza finansowa. Problemy metodyczne w ujęciu
praktycznym, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu,
Wrocław 2000r., s. 138.
Zatem wskaźnik rentowności kapitału własnego jest syntetycznym wyrazem
zależności nie tylko od zysku netto i kapitału własnego (wg. formuły podstawowej),
lecz także od przychodów ze sprzedaży i całego zaangażowanego majątku.
Znajomość czynników kształtujących rentowność kapitału własnego może
ułatwić przedsiębiorstwu podejmowanie odpowiednich przedsięwzięć prowadzących
do poprawy tej rentowności (przy zachowaniu zasad racjonalnego działania), czyli: 26
1) kiedy przedsiębiorstwo dysponuje ograniczonymi zasobami kapitału, powinno
podejmować takie działania, które przy danym kapitale umożliwiają zwiększenie
zysku poprzez np. wzrost sprzedaży, czy obniżkę kosztów,
2) jeżeli przedsiębiorstwo wyczerpało wszystkie możliwości wzrostu zysku, wówczas
powinno dążyć do minimalizowania zasobów niezbędnego kapitału do osiągnięcia
T. Dudycz, Analiza finansowa, Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 1999r.,
s. 129-130.
26
108
Prace magisterskie - analizy
zysku, a zatem powinno pozbyć się nie wykorzystanego majątku czy obniżyć
zapasy jako podstawowego składnika majątku obrotowego.
W praktyce często jednak korzysta się z obu przedsięwzięć jednocześnie, by
poprawić rentowność kapitału własnego.
4. Zadania
i
znaczenie
analizy
płynności
finansowej
przedsiębiorstwa.
Utrzymanie płynności finansowej jest jednym z najważniejszych problemów
przedsiębiorstw funkcjonujących w gospodarce rynkowej.
Przez płynność finansową rozumie się zdolność przedsiębiorstwa do osiągnięcia
przepływów pieniężnych umożliwiających regulowanie wymagalnych zobowiązań i
pokrywanie niespodziewanych wydatków gotówkowych.27
Zatem płynność finansowa to zdolność do terminowego regulowania bieżących
zobowiązań, tj. zobowiązań o okresie spłaty poniżej jednego roku oraz części
zobowiązań długoterminowych, których spłata przypada na dany rok. Ponieważ
zobowiązania przedsiębiorstwa regulowane są ze środków pieniężnych, w analizie
płynności bierze się pod uwagę środki pieniężne oraz te składniki majątku, które mogą
być relatywnie szybko i bez większych kosztów zamienione na gotówkę. Składniki te
zwykło nazywać się aktywami bieżącymi lub obrotowymi. Najbardziej płynne aktywa
obrotowe to środki pieniężne oraz należności. Zapasy i rozliczenia międzyokresowe
czynne reprezentują natomiast aktywa obrotowe o niskim stopniu płynności, gdyż
wykazują określoną trudność w zamianie ich na gotówkę w krótkim okresie.
Z uwagi na to, iż pomiędzy poszczególnymi składnikami majątku i rodzajami
kapitałów zachodzą określone relacje, podstawowymi wyznacznikami płynności
finansowej są: stopień płynności aktywów bieżących i stopień wymagalności
pasywów bieżących.28
D. Wędzki, Strategie płynności finansowej przedsiębiorstwa. Przepływy pieniężne a wartość dla właścicieli,
Oficyna Ekonomiczna Oddział Polskich Wydawnictw Profesjonalnych Sp. z o.o., Kraków 2002r., s. 34.
28
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 229.
27
109
Prace magisterskie - analizy
Jak z powyższego wynika, posiadanie zdolności do wywiązywania się z bieżących
zobowiązań nie oznacza utrzymywania w przedsiębiorstwie takiego stanu środków
pieniężnych, który równoważyłby te zobowiązania. Płynność finansowa oznacza takie
sterowanie wpływami i wydatkami, aby wpływy mogły równoważyć w określonym
czasie wydatki, a ewentualne zahwiania rytmiczności wpływów i wydatków
kompensować rezerwą w tym celu utrzymywanych środków pieniężnych lub
krótkoterminowym kredytem. Ilość środków pieniężnych niezbędnych do zapewnienia
płynności finansowej zależy więc od wzajemnego sprzężenia wpływów i wydatków.
Im ta korelacja jest większa, tym mniej można utrzymywać środków pieniężnych w
rezerwie i bez większych trudności regulować wymagalne zobowiązania. Decyzja, czy
utrzymywać rezerwę środków pieniężnych, czy raczej korzystać z kredytu, zależy od
rachunku ekonomicznego, mającego na celu wybór korzystniejszego wariantu.29
Płynność finansowa ulega ciągłym zmianom, przy czym mogą to być zarówno
zmiany dodatnie, jak i ujemne, tj. takie, które zagrażają wewnętrznej i zewnętrznej
pozycji przedsiębiorstwa. Dlatego też podstawowym zadaniem analizy płynności
finansowej
jest przygotowanie
i dostarczenie,
do odpowiednich stanowisk
kierowniczych, informacji o wielkości i kierunku zmian występujących w poziomie
płynności oraz o przyczynach tych zmian.
Informacje
o
płynności
finansowej
stanowią
przedmiot
szczególnego
zainteresowania zarówno kierownictwa przedsiębiorstwa, jak i jego otoczenia.
Kierownictwo – śledząc zmiany w poziomie płynności, może efektywnie zarządzać
płynnością, a w przypadku ewentualnego zagrożenia, sprawnie reagować podejmując
działania poprawiające zaistniały stan. Natomiast otoczenie – dostawcy, banki,
udziałowcy – zawsze uzależnia swoje powiązania finansowe z przedsiębiorstwem od
jego płynności. Konsekwencje utraty płynności finansowej są dla przedsiębiorstwa
zazwyczaj poważne. Dostawcy zaprzestają udzielania kredytu kupieckiego i prowadzą
wyłącznie transakcje gotówkowe z przedsiębiorstwem. Zmniejsza się również
zaufanie wobec banków, które ograniczają przedsiębiorstwu kredyty, zaczynają
dyktować ostrzejsze warunki udzielania kredytów lub w ogóle ich nie udzielają.
29
T. Dudycz, S. Wrzosek, op. cit., s. 51.
110
Prace magisterskie - analizy
Wszystko to wraz z utrata reputacji przedsiębiorstwa prowadzi do zmniejszenia się
obszaru działania na rynku oraz odbija się ujemnie na poziomie osiąganych zysków.
Aby unikać kłopotów z płatnościami swoich zobowiązań, zarząd przedsiębiorstwa
powinien na bieżąco rozwiązywać problemy płynności finansowej poprzez elastyczne
zarządzanie kapitałem obrotowym, zapasami, należnościami oraz gotówką.
Analizę płynności finansowej można również rozpatrywać ze względu na przyjęty
horyzont czasowy dzieląc ją odpowiednio na krótkoterminową i długoterminową.
Analiza
krótkoterminowa
skupia
się
na
krótkookresowym
(operacyjnym)
przewidywaniu wpływów i wydatków przedsiębiorstwa. Dokonać tego można,
opierając się na kilku wskaźnikach o charakterze statycznym, które pozwalają w
sposób przybliżony określać zdolność przedsiębiorstwa do regulowania bieżących
zobowiązań. Natomiast analiza długoterminowa ma charakteryzować wydatki i
możliwości ich finansowania w dłuższej perspektywie. Informacje te niejednokrotnie
stanowią podstawę wielu decyzji inwestycyjnych czy finansowych. Płynność
długoterminowa ma charakter dynamiczny i opiera się głównie na planowaniu
przepływów pieniężnych. 30
4.1.
Czynniki determinujące płynność finansową.
Utrzymanie płynności finansowej w przedsiębiorstwie zdeterminowane jest w
dużym stopniu poziomem i strukturą kapitału obrotowego.
Kapitał obrotowy netto stanowi różnicę wartości majątku obrotowego i
zobowiązań krótkoterminowych. Jest ona równoważna części majątku obrotowego
finansowanej kapitałami własnymi oraz zobowiązaniami długoterminowymi.31
Kapitał obrotowy netto może być obliczony w dwojaki sposób:32
Tamże, s. 52.
D. Wędzki, op. cit., s. 39.
32
M. Sierpińska, D. Wędzki, Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 1997r., s. 74.
30
31
111
Prace magisterskie - analizy
1) podejście kapitałowe
Kapitał obrotowy netto = Kapitał stały - Majątek trwały
2) podejście majątkowe
Kapitał obrotowy netto = Aktywa bieżące - Krótkoterminowe źródła
finansowania aktywów bieżących
Kapitał obrotowy netto (zwany również kapitałem pracującym) jest zatem częścią
łącznego kapitału przedsiębiorstwa, która stanowi:33
 miarę stopnia płynności finansowej, ponieważ wyraża wielkość majątku
zabezpieczającego spłatę wymagalnych zobowiązań – im większa wartość
kapitału, tym mniejsze ryzyko utraty płynności finansowej;
 bufor chroniący przedsiębiorstwo przed stratami operacyjnymi – dysponując
nadwyżką majątku obrotowego nad zobowiązaniami krótkoterminowymi, ma ono
środki, które mogą zostać przeznaczone na odnowienie cyklu operacyjnego na
zakładanym poziomie. Im większa wartość kapitału obrotowego netto, tym lepsza
jest ta ochrona;
 margines bezpieczeństwa przed skutkami niepewności, której źródłem jest w
szczególności otoczenie. Niepewność ta dotyczy przede wszystkim poziomu
popytu, terminowości dostaw i stopnia wywiązywania się kontrahentów ze
zobowiązań. Kapitał obrotowy netto odgrywa więc szczególnie ważną rolę w
znamiennym otoczeniu rynkowym.
Częsta zmiana postaci środków tworzących kapitał obrotowy (przechodzenia
jednych aktywów w drugie) powoduje, że zależność ta ma postać cyklicznego procesu,
u podstaw którego tkwią strumienie pieniężne generowane w toku działalności
przedsiębiorstwa. Cykl kapitału obrotowego obrazuje poniższy schemat.
33
D. Wędzki, op. cit., s. 39-40.
112
Prace magisterskie - analizy
Schemat 5.
Cykl kapitału obrotowego.
Wpływ należności
Zakup
GOTÓWKA
NALEŻNOŚCI
Sprzedaż na
kredyt
Sprzedaż
za gotówkę
ZAPASY
WYROBÓW
GOTOWYC
H
SUROWCE
MATERIAŁY
Produkcja
Źródło: red. M. Wypych, Finanse przedsiębiorstwa z elementami zarządzania i analizy, ABSOLWENT,
Łódź 1997, s. 262
W ścisłym znaczeniu cyklem kapitału obrotowego określa się okres, który
upływa od momentu wydatkowania środków pieniężnych na zakup czynników
produkcji do momentu uzyskania przychodów pieniężnych ze sprzedaży wyrobów lub
usług wyprodukowanych dzięki zastosowaniu tych czynników.
Analiza tego cyklu stanowi jeden z najważniejszych elementów oceny
efektywności gospodarowania kapitałem obrotowym. Podstawową miarą tej
efektywności jest długość cyklu kapitału obrotowego, która zdeterminowana jest: 34
 długością cyklu konwersji zapasów, czyli okresu, który upływa od momentu
zakupienia zapasów materiałów i surowców do produkcji do momentu sprzedaży
wytworzonych z nich produktów gotowych. Cykl ten obejmuje zatem nie tylko
przekształcenie zapasów surowców i materiałów do produkcji w produkty gotowe,
ale także przekształcenie zapasów produktów gotowych w należności w wyniku
sprzedaży (cykl brutto kapitału obrotowego lub cykl operacyjny);
J. Czekaj, Z. Dresler, Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
1998r., s. 117-118.
34
113
Prace magisterskie - analizy
 długością cyklu konwersji należności, czyli okresu, jaki upływa od momentu
powstania należności za sprzedane produkty do momentu ich uregulowania przez
odbiorców, a więc do momentu przekształcenia ich w środki pieniężne (cykl brutto
kapitału obrotowego lub cykl operacyjny);
 długością okresu odroczenia płatności zobowiązań przedsiębiorstwa, czyli czasu,
który upływa od momentu dostawy materiałów i surowców do produkcji do
momentu uregulowania zobowiązań z tytułu tych dostaw (cykl netto kapitału
obrotowego lub cykl kasowy).
Środki wykorzystywane w tym cyklu charakteryzuje zatem:35
1) krótki okres życia, zwykle krótszy niż rok
2) szybka zmiana postaci środków (gotówka – zapasy surowców i materiałów –
zapasy wyrobów gotowych – należności – gotówka, itd.)
3) synchronizacja. Poziom kapitału obrotowego zależy od stopnia synchronizacji
między produkcją, sprzedażą oraz tempem inkasowania należności. Z uwagi na
brak pełnej synchronizacji oraz element niepewności i ryzyka, powstaje potrzeba
posiadania kapitału obrotowego i sprawnego nim zarządzania.
Skuteczne zarządzanie kapitałem obrotowym sprowadza się do trzech funkcji:36
1) ustalenie pożądanych rozmiarów oraz struktury aktywów i pasywów,
2) ustanowienie administracyjnych oraz organizacyjnych podstaw zarządzania
kapitałem obrotowym w ramach przyjętych ustaleń,
3) przyjęcie strategii finansowania kapitału obrotowego.
W praktyce poziom kapitału obrotowego może być bardzo zróżnicowany. Pełny
zakres tego zróżnicowania zawiera się w trzech sytuacjach:37
Dodatni kapitał obrotowy (kapitał stały – majątek trwały > 0). Ta dodatnia
różnica oznacza, że część aktywów bieżących w przedsiębiorstwie finansowana jest
kapitałami długoterminowymi pozostającymi w ciągłej jego dyspozycji.
Schemat 6.
Dodatni kapitał obrotowy.
M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 79-80.
M. Wypych (red.), op. cit., s. 263.
37
M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 76-78.
35
36
114
Prace magisterskie - analizy
Aktywa
trwałe
Kapitał
stały
Aktywa
bieżące
Kapitały
krótkotermin
owe
Źródło: M. Sierpińska, D. Wędzki, Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 1997r., s. 76.
Z uwagi na wysokie koszty angażowania kapitałów obcych w działalność
gospodarczą, polskie przedsiębiorstwa starają się ograniczać kredyty długoterminowe i
zastępować
je
wygospodarowanym
zyskiem
bądź
zaciąganiem
kredytów
krótkoterminowych.
Zerowy poziom kapitału obrotowego (kapitał stały – majątek trwały = 0).
Schemat 7.
Zerowy kapitał obrotowy.
Aktywa
trwałe
Aktywa
bieżące
Kapitał
stały
Kapitały
krótkotermin
owe
Źródło: M.Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 77.
Sytuacja ta prezentuje stan idealny, który może wystąpić chwilowo. W praktyce
poziom kapitału obrotowego oscyluje wokół zera w warunkach słabej kondycji
finansowej przedsiębiorstw stosujących zasadę – płacę za zobowiązania, gdy
otrzymam należności.
Ujemny kapitał obrotowy (kapitał stały – majątek trwały < 0). Sytuacja taka ma
miejsce wówczas, gdy część składników majątku trwałego finansowana jest
zobowiązaniami krótkoterminowymi.
115
Prace magisterskie - analizy
Schemat 8.
Ujemny kapitał obrotowy.
Aktywa
trwałe
Aktywa
bieżące
Kapitał
stały
Kapitały
krótkotermin
owe
Źródło: M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 77.
Występuje ona dość często wśród firm handlowych, które wydłużają terminy
płatności zobowiązań za dostarczone im towary, przy czym na bieżąco otrzymują
gotówkę w momencie sprzedaży tych towarów. Powstałe w ten sposób wolne środki
pieniężne mogą być angażowane do finansowania majątku trwałego. Podobna sytuacja
pojawia się również w wielu przedsiębiorstwach produkcyjnych, gdzie ujemny kapitał
obrotowy jest przejawem realizowania inwestycji z części bieżącego obrotu. Takie
angażowanie gotówki w krótkim czasie powoduje zaległości w terminowym
regulowaniu bieżących zobowiązań. Prowadzi to do zatorów płatniczych i olbrzymich
strat z nimi związanych.
Poziom kapitału obrotowego ulegając zmianie – w wyniku kolejnych operacji
gospodarczych w przedsiębiorstwie – kształtuje bieżącą sytuację w zakresie płynności
finansowej. Aby utrzymać tę płynność, niezbędne jest regulowanie poziomu tych
zmian poprzez:38
 zwiększenie kapitału obrotowego w przedsiębiorstwie polegające na:
-
zmniejszeniu stanu majątku trwałego w wyniku sprzedaży zbędnych środków,
likwidacji środków zużytych oraz ograniczenia nakładów inwestycyjnych,
-
zwiększeniu kapitałów stałych poprzez przeznaczenie znacznej części
wygospodarowanego zysku na cele rozwojowe, zwiększenie kapitałów
własnych lub zwiększenie zobowiązań długoterminowych;
38
Tamże, s. 78.
116
Prace magisterskie - analizy
 zmniejszenie kapitału obrotowego w przedsiębiorstwie polegające na:
-
zwiększeniu majątku trwałego w wyniku zakupu rzeczowych jego składników,
wartości niematerialnych i prawnych, zakupu akcji i obligacji oraz udzielenia
długoterminowych
pożyczek
innym
podmiotom
gospodarczym
bądź
zwiększenia poziomu należności długoterminowych,
-
zmniejszeniu kapitałów stałych poprzez umorzenie akcji, pokrycie strat
kapitałem zapasowym (w spółdzielniach funduszem zasobowym), spłatę
zadłużenia długoterminowego.
Zarówno sytuację bieżącą jak i skutki zarządzania można badać stosując statyczne
i dynamiczne mierniki oceny płynności finansowej przedsiębiorstwa.
4.2.
Statyczne metody analizy płynności finansowej.
Statyczne metody analizy płynności finansowej służą do oceny bieżącej sytuacji
finansowej przedsiębiorstwa w dziedzinie obsługi zadłużenia. Wykorzystują one
przede wszystkim dane bilansu sporządzonego na dany moment. Do metod tych
zalicza się szereg tradycyjnych wskaźników o większym bądź mniejszym zakresie
stosowania w praktyce, przy czym najważniejsze z nich to:
 wskaźnik bieżącej płynności finansowej
 wskaźnik płynności przyspieszonej
 wskaźnik środków pieniężnych
 wskaźnik zobowiązań natychmiast wymagalnych – treasury ratio
WSKAŹNIK BIEŻĄCEJ PŁYNNOŚCI FINANSOWEJ informuje, w jakim
stopniu bieżące aktywa pokrywają bieżące pasywa. Oblicza się go następująco:
Wskaźnik bieżącej płynności finansowej =
aktywa bieżące
pasywa bieżące
Aktywa bieżące to majątek obrotowy, czyli zapasy, należności i środki pieniężne.
Natomiast pasywa bieżące to zobowiązania bieżące, powiększone o rozliczenia
międzyokresowe bierne i przychody przyszłych okresów, czyli te, które są wymagalne
w relatywnie krótkim czasie.
117
Prace magisterskie - analizy
Obliczony wskaźnik porównuje się z danymi z okresu poprzedniego, wskaźnikami
innych przedsiębiorstw z branży oraz z tzw. standardami przyjmowanymi w krajach o
rozwiniętej gospodarce rynkowej. Nie ma w literaturze całkowitej zgodności odnośnie
wysokości tych standardów. Jednak najczęściej przyjmuje się za optymalny poziom
wskaźnika bieżącej płynności finansowej wielkość z przedziału od 1,5 do 2,0.
Wzrost wskaźnika w czasie oznacza poprawę płynności finansowej oraz
zmniejszenie ryzyka związanego z obsługą zadłużenia. Jednak zbyt wysoki jego
poziom może wskazywać na niedostatecznie efektywne wykorzystanie wolnych
zasobów majątkowych, co świadczy o tzw. nadpłynności finansowej. Natomiast
spadek wielkości wskaźnika w czasie może być symptomem trudności płatniczych
przedsiębiorstwa, a niekiedy świadczyć nawet o jego niewypłacalności.
Nadmiernie wysoka lub nadmiernie niska wartość wskaźnika bieżącej płynności
finansowej powinna skłaniać kierownictwo przedsiębiorstwa do zbadania przyczyn
takiego stanu.
WSKAŹNIK PŁYNNOŚCI PRZYSPIESZONEJ (tzw. wskaźnik szybki)
informuje o stopniu pokrycia zobowiązań bieżących aktywami o dużej płynności, czyli
należnościami, krótkoterminowymi papierami wartościowymi i środkami pieniężnymi.
Obliczany jest według wzoru:
Wskaźnik
płynności przyspieszonej
=
aktywa bieżące – zapasy – rozliczenia m/o czynne
pasywa bieżące
W tym przypadku również nie ma zgodności interpretacji co do najwłaściwszej
normy. Za zadowalające uważa się kształtowanie wskaźnika na poziomie od 1,0 do
1,2, bowiem jedynie taka wielkość potwierdza możliwość pokrycia przez
przedsiębiorstwo wymagalnych zobowiązań. Kształtowanie się wartości wskaźnika
szybkiego poniżej jedności oznacza, iż wielkość płynnych aktywów obrotowych jest
niższa od zobowiązań bieżących, co może prowadzić do trudności w terminowym
regulowaniu wszystkich zobowiązań bieżących.
Niski poziom wskaźnika płynności przyspieszonej przy wysokim poziomie
wskaźnika bieżącej płynności świadczy o znacznym zamrożeniu środków obrotowych
118
Prace magisterskie - analizy
w zapasach, natomiast jego wysoki poziom oznaczać może nadmierne gromadzenie
środków pieniężnych na rachunkach bankowych.
WSKAŹNIK ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH jest relacją środków pieniężnych
powiększonych o krótkoterminowe papiery wartościowe przeznaczone do obrotu
do
zobowiązań bieżących.
Wskaźnik
środków pieniężnych
środki pieniężne + krótkoterminowe papiery wartościowe
=
zobowiązania bieżące
Określa ona zatem najwyższy stopień płynności finansowej, gdyż uwzględnia tylko te
aktywa obrotowe, których płynność jest natychmiastowa. Informuje jaka część
zobowiązań bieżących może być uregulowana bez zwłoki środkami pieniężnymi,
gdyby w danym momencie stały się natychmiast wymagalne.39
Z reguły przyjmuje się, że wielkość wskaźnika kształtuje się od kilku do kilkunastu
procent.
Wskaźnik środków pieniężnych nie przesądza jednak o stopniu wypłacalności
przedsiębiorstwa, a jedynie sygnalizuje jego sprawność płatniczą.40
WSKAŹNIK TREASURY RATIO stanowi bardziej rygorystyczną formę
wskaźnika środków pieniężnych, będący relacją środków pieniężnych do zobowiązań
natychmiast wymagalnych, czyli takich, których okres wymagalności przypada na
najbliższe trzy miesiące.
Wskaźnik zobowiązań
natychmiast wymagalnych =
środki pieniężne
zobowiązania natychmiast wymagalne
W praktyce nie wypracowano jeszcze standardu, który odnosiłby się do tego
wskaźnika, dlatego przedsiębiorstwo musi porównywać go w czasie.
4.3.
39
40
Dynamiczne metody analizy płynności finansowej.
Tamże, s. 61.
L. Bednarski, op. cit., s. 74.
119
Prace magisterskie - analizy
Ocena płynności finansowej przy pomocy wskaźników opartych na danych
bilansowych (wielkości zasobowe) ma ograniczony charakter. Metody statyczne nie
oddają w pełni zdolności płatniczej przedsiębiorstwa. W związku z tym celowe jest
wykorzystanie
metod
dynamicznych
(strumieniowych),
opartych
na
danych
liczbowych rachunku przepływów pieniężnych.
Z uwagi na to, iż sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych pokazuje
wielkość wygenerowanej gotówki, może charakteryzować przyszłe strumienie
gotówkowe wykorzystywane w ustalaniu przyszłej płynności finansowej. Dlatego też
coraz częściej przedsiębiorstwa sporządzają prognozowane przepływy pieniężne w
celu określenia przyszłych wpływów i wydatków; ustalenia ewentualnego niedoboru
środków pieniężnych oraz źródeł ich pokrycia.41
Do oceny pozycji finansowej przedsiębiorstwa używa się wielu różnych
wskaźników, które ujmuje się w dwóch grupach:42
I.
Wskaźniki wydajności gotówkowej,
II.
Wskaźniki wystarczalności gotówkowej.
WSKAŹNIKI WYDAJNOŚCI GOTÓWKOWEJ informują o tym, ile wpływów
gotówkowych generuje przedsiębiorstwo w danym czasie ze sprzedaży lub
zaangażowanego majątku.
Wykaz najważniejszych wskaźników zawiera tabela numer 7.
Spośród przedstawionych wskaźników, wskaźnik wydajności gotówkowej
sprzedaży należy do najważniejszych. Ukazuje on bowiem, ile gotówki wpływa do
przedsiębiorstwa ze sprzedaży w danym czasie. Niski poziom wskaźnika świadczyć
może o trudnościach płatniczych przedsiębiorstwa.
Tabela 7.
Wskaźniki wydajności gotówkowej.
Nazwa wskaźnika
1. Wskaźnik wydajności gotówkowej sprzedaży
41
42
Formuła obliczenia
gotówka netto z działalności operacyjnej
sprzedaż netto
W. Gabrusewicz, op. cit., s. 236.
M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 52.
120
Prace magisterskie - analizy
2. Wskaźnik wydajności gotówkowej zysku
gotówka netto z działalności operacyjnej
zysk z działalności gospodarczej
3. Wskaźnik wydajności gotówkowej majątku
gotówka netto z działalności operacyjnej
średnia wartość majątku ogółem
4. Wskaźnik wydajności gotówkowej majątku
trwałego
gotówka netto z działalności operacyjnej
średnia wartość majątku trwałego
5. Wskaźnik wydajności gotówkowej majątku
obrotowego
gotówka netto z działalności operacyjnej
średnia wartość majątku obrotowego
Źródło: M. Sierpińska, D Wędzki, Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 1997r., s. 53.
Pożądanym kierunkiem zmian poszczególnych wskaźników wydajności
gotówkowej jest wzrost ich wielkości w czasie, gdyż przyrost wskaźników poprawia
sytuację płatniczą przedsiębiorstwa, a ich spadek sytuację tę pogarsza. Oprócz
porównań w czasie, wskaźniki te mogą być rozpatrywane na tle analogicznych
wskaźników innych przedsiębiorstw z tej samej branży.
WSKAŹNIKI
WYSTARCZALNOŚCI
GOTÓWKOWEJ
informują
natomiast o relacji, w jakiej pozostaje wygenerowana z działalności podstawowej
gotówka do różnych wydatków i zobowiązań przedsiębiorstwa.
Wykaz przykładowych wskaźników zawiera tabela numer 8.
Pierwsze trzy wskaźniki wystarczalności gotówki operacyjnej dostarczają
informacji o zdolności przedsiębiorstwa do spłaty swoich zobowiązań – ogółem,
bieżących i długoterminowych. Im wyższy poziom wskaźników, tym lepsza sytuacja
płatnicza przedsiębiorstwa.
Tabela 8.
Wskaźniki wystarczalności gotówkowej.
Nazwa wskaźnika
1. Wskaźnik wystarczalności gotówki
operacyjnej na spłatę zobowiązań ogółem
Formuła obliczenia
gotówka netto z działalności operacyjnej
zobowiązania ogółem
121
Prace magisterskie - analizy
2. Wskaźnik wystarczalności gotówki
operacyjnej na spłatę zobowiązań bieżących
3. Wskaźnik wystarczalności gotówki
operacyjnej na spłatę zobowiązań
długoterminowych
gotówka netto z działalności operacyjnej
zobowiązania bieżące
gotówka netto z działalności operacyjnej
zobowiązania długoterminowe
4. Wskaźnik ogólnej wystarczalności gotówki
operacyjnej
5. Wskaźnik wystarczalności gotówki
operacyjnej na zakup środków trwałych
gotówka netto z działalności operacyjnej
spłata zobowiązań długoterminowych + wypłata
dywidend + zakupy majątku trwałego
gotówka netto z działalności operacyjnej
wydatki na zakup środków trwałych
Źródło: M. Sierpińska, D. Wędzki, Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 1997r., s. 53.
Za pomocą wskaźnika ogólnej wystarczalności gotówki operacyjnej dokonuje
się pomiaru zdolności przedsiębiorstwa do regulowania rocznych wydatków na spłatę
długoterminowych kredytów, wypłaty dywidend i zakupów składników majątku
trwałego. W przypadku, gdy wskaźnik ten jest równy lub wyższy od jedności, oznacza
to, że przedsiębiorstwo pokrywa swoje potrzeby i nie musi korzystać z innych
instrumentów finansowych, takich jak np. kredyty bankowe.
Słowem podsumowania warto zaznaczyć, iż rentowność i płynność finansowa
muszą występować równocześnie. Tylko wtedy bowiem zapewniają jednostce pozycję
wypłacalnego, solidnego partnera na rynku i zagwarantują zaplanowany rozwój
przedsiębiorstwa.43
Rozdział IV
Wykorzystanie analizy finansowej w ocenie Okręgowej
Spółdzielni Mleczarskiej w Ozorkowie
w latach 2000 – 2002 r.
M. Walczak (red.), Sprawozdawczość i analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Przedsiębiorstwo
Specjalistyczne ABSOLWENT, Łódź 2001r., s. 91.
43
122
Prace magisterskie - analizy
1. Charakterystyka działalności Spółdzielni.
Spółdzielczość, mimo różnych opinii, jest ważnym podmiotem gospodarczym.
Szczególną rolę odgrywa ona w gospodarce lokalnej oraz w mobilizowaniu środków
własnych ludności do działalności gospodarczej.
Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Ozorkowie jest przedsiębiorstwem
istniejącym od 1937 roku i zatrudniającym przeciętnie 200 pracowników. Prowadzi
swoją działalność samodzielnie oraz posiada osobowość prawną, zdobytą w 1980 roku
poprzez wpis do rejestru handlowego. Ostatniego wpisu dokonano w 1999 roku z
uwagi na zmiany w statucie Spółdzielni.
Członkami Spółdzielni są osoby fizyczne (o pełnej zdolności do czynności
prawnych) prowadzące chów bydła, produkcję i dostawy mleka, a także inne osoby
związane ze Spółdzielnią w tym również jej pracownicy. Członkami mogą być także,
według postanowień statutu, osoby prawne prowadzące hodowlę bądź chów bydła
mlecznego lub inną działalność związaną z realizacją zadań statutowych Spółdzielni.
Osoby prawne reprezentowane są wówczas przez swoich ustawowych przedstawicieli
lub pełnomocników.
Organami Spółdzielni są:
1) Zebranie Przedstawicieli – jest najwyższym organem Spółdzielni. Wyboru
przedstawicieli na Zebranie Przedstawicieli Spółdzielni dokonują Zebrania Grup
Członkowskich spośród członków Spółdzielni w liczbie ustalonej przez Radę
Nadzorczą.
Do
wyłącznej
właściwości
Zebrania
Przedstawicieli
należy
podejmowanie najważniejszych uchwał w Spółdzielni.
2) Rada Nadzorcza – składa się wyłącznie z członków Spółdzielni. Rada wybiera
spośród swego grona prezydium w składzie: przewodniczący, zastępca i sekretarz z
zadaniem organizowania pracy Rady. W imieniu ogółu członków kontroluje i
nadzoruje całokształt działalności Spółdzielni.
3) Zarząd – kieruje działalnością Spółdzielni w osobach prezesa i dwóch
wiceprezesów, którzy uprawnieni są do dokonywania czynności prawnych –
123
Prace magisterskie - analizy
składania oświadczeń i podpisywania w imieniu Spółdzielni oraz reprezentowania
jej na zewnątrz.
4) Zebrania Grup Członkowskich – są terenowym organem Spółdzielni, w którym
uczestniczą członkowie Spółdzielni. W zebraniu rejonowym mogą brać udział
również dostawcy mleka nie będący członkami Spółdzielni, zaproszeni
przedstawiciele miejscowych władz, instytucji i organizacji rolników oraz inne
zaproszone osoby.
Zasadniczymi funduszami własnymi tworzonymi w Spółdzielni są:
1) fundusz udziałowy – powstający z wpłat udziałów członkowskich, odpisów na
udziały członkowskie z podziału nadwyżki bilansowej lub innych źródeł
określonych w odrębnych przepisach,
2) fundusz zasobowy – powstający z wpłat przez członków wpisowego, części
nadwyżki bilansowej lub innych źródeł.
Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska tworzy również fundusze specjalne:
1) Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych
a) socjalny
b) mieszkaniowy
2) fundusz otrzymany z Ministerstwa Rolnictwa z przeznaczeniem na pożyczki dla
rolników.
W OSM w Ozorkowie działa system kontroli wewnętrznej. Kontrola ta
sprawowana jest przez zarząd Spółdzielni w oparciu o „Regulamin Kontroli
Wewnętrznej” oraz w oparciu o:
 instrukcję obiegu dokumentów księgowych,
 instrukcję obsługi kasowej i instrukcję inwentaryzacji,
 osoby uprawnione przez zarząd do potwierdzania i zatwierdzania dowodów
źródłowych.
Działanie kontroli wewnętrznej zapewnia kompletne ujęcie i udokumentowanie:
 przychodów i rozchodów dostaw i usług związanych z tym faktur,

przychodów i rozchodów środków pieniężnych,
 wynagrodzeń za pracę,
124
Prace magisterskie - analizy
 zgodności
operacji
gospodarczej
z
przepisami
prawa
i
efektywnym
gospodarowaniem.
Przedmiotem działalności gospodarczej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w
Ozorkowie, według założeń statutowych, jest:
1) skup mleka od rolników z terenu okolicznych gmin,
2) produkcja wyrobów mleczarskich,
3) działalność handlowa towarami własnymi i obcymi, sprzedaż hurtowa i detaliczna.
Spółdzielnia skupia wokół siebie mniejsze i większe gminy, organizując i
wspomagając byt tamtejszych rolników. Często stanowi dla nich jedyne źródło
utrzymania. Spółdzielnia skupuje mleko od rolników z terenu gmin Ozorków,
Parzęczew, Zgierz, Góra św. Małgorzaty, Piątek, Głowno, Stryków, Dalików,
Wartkowice. Odbiór mleka odbywa się w punktach skupu mleka oraz bezpośrednio od
dostawców – producentów poprzez cysterny samozbierające.
Za dostarczone mleko Spółdzielnia płaci bieżąco w terminie do 15-go dnia następnego
miesiąca. Rozprowadza w miarę potrzeb na warunkach zapłaty mlekiem – pasze
treściwe i otręby, udziela także pożyczek na zakup krów, sprzętu do zbioru pasz i
innych urządzeń. Pomoc finansowa, jakiej udziela Spółdzielnia jest oczywiście
ograniczona ze względu na szczupłe środki pieniężne.
Zajmując się działalnością produkcyjną OSM oferuje następujące produkty
mleczarskie:
 mleko w proszku,
 masło,
 śmietana,
 twarogi,
 sery dojrzewające,
 napoje mleczne,
 kefir,
 jogurt,
 maślanka,
 desery,
 mleko spożywcze,
125
Prace magisterskie - analizy
 mleko acidofilne.
OSM w Ozorkowie jako jedyna mleczarnia w regionie wytwarza sery twarde oraz
zajmuje się produkcją tak szerokiej gamy wyrobów. Okoliczne mleczarnie specjalizują
się przeważnie w pojedynczym asortymencie, nie zapewniając przy tym tak
kompleksowej obsługi rynku.
Rynkami zbytu dla wytworzonych wyrobów gotowych jest rynek lokalny,
obejmujący obszar całego województwa łódzkiego, na terenie którego Spółdzielnia
posiada sieć własnych sklepów, a ponadto mleczarnia współpracuje z wieloma
odbiorcami na terenie całego kraju. Poza tym na terenie województwa Spółdzielnia
zaopatruje niemal wszystkie przedszkola, szpitale, zakłady karne. Podstawą
zdobywania nowych klientów są przede wszystkim konkurencyjne ceny oraz
stosunkowo wysoka jakość oferowanych produktów.
W celu powiększenia ogółu asortymentów mleczarskich, Spółdzielnia prowadzi
także działalność handlową artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Handel
detaliczny i hurtowy prowadzony jest przez sieć sklepów i hurtowni na terenie całego
kraju, m.in. na Wybrzeżu, Śląsku i w Łodzi.
W omawianej Spółdzielni surowiec (mleko) stanowi 60% kosztów wytworzenia
wyrobów gotowych. Pozostałe 40% to opakowania, paliwo, energia elektryczna,
podatki, ubezpieczenia, płace, itp. Celem przeciwstawienia się trudnościom –
spowodowanym
nieubłaganym
wzrostem
kosztów
–
Spółdzielnia
poczyniła
odpowiednie przygotowania do zwiększenia produkcji i sprzedaży wyrobów o wyższej
rentowności. Do wyrobów tych należy zaliczyć przede wszystkim sery oraz napoje
mleczne, których asortyment został ostatnio znacznie rozszerzony.
Dla prawidłowego rozwoju, poprawy jakości produkcji i wyniku ekonomicznego,
każdego roku Spółdzielnia ponosi określone nakłady inwestycyjne.
Aby zobrazować prowadzone działania wyszczególnić można dla przykładu:
 zakupy specjalistycznych maszyn, które wzbogacają linię technologiczną i
przyczyniają się do sprawniejszej wydajności produkcji odpowiadając wymogom i
obowiązującym standardom (linia nalewania śmietany – nalewarka, drukarka
etykietek, tunel zgrzewczy, linia próżniowego pakowania, waga z drukarką,
nalewarko-pakowaczka, urządzenie do odbioru mleka, itp.),
126
Prace magisterskie - analizy
 zakupy specjalistycznych środków transportu zapewniające sprawny i estetyczny,
bezpośredni odbiór mleka (np. autocysterny),
 zakupy innych niezbędnych środków (lady chłodnicze, wózki widłowe, kontenery,
wagi sklepowe, komputery, itp.).
W związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, Spółdzielnia
skoncentrowała się w ostatnich latach na rozbudowie i modernizacji serowni
dostosowując obiekt do wymogów unijnych. Jest to w obecnej dobie najważniejsza
inwestycja, która w niedalekiej przyszłości ma przynieść duże korzyści i poszerzyć
szerokie możliwości produkcyjne mleczarni.
Źródło finansowania powyższych nakładów inwestycyjnych stanowią własne
środki pieniężne pochodzące z amortyzacji środków trwałych oraz kredyty bankowe.
Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska prowadzi działalność gospodarczą na
zasadach rachunku ekonomicznego. Mimo, iż zysk nie jest podstawowym założeniem
Spółdzielni, to jednak jak każdy „dobry gospodarz” dokłada wszelkich starań, aby
zapewnić korzyści swoim członkom i zdobyć pozycję na rynku.
Mimo, iż część mleczarni reprezentuje wysoki (światowy) poziom przetwórstwa,
to jednak większość jednostek spółdzielczych przetwórstwa mleczarskiego osiąga
niską rentowność i niedostateczną płynność finansową. Konieczną stanie się więc
koncentracja polegająca na wdrażaniu różnego rodzaju programów dokonujących
restrukturyzacji bazy technicznej i technologicznej oraz wprowadzenie zasad
współczesnego menedżeryzmu w systemie kierowania i zarządzania tak specyficzną
jednostką, jaką jest spółdzielnia mleczarska.
2. Ogólna ocena sytuacji finansowej Spółdzielni .
Działalność gospodarczą Spółdzielni, jej wynik oraz sytuację majątkową i
finansową w badanych latach 2000 – 2002r., obrazują dane liczbowe podane w
kolejnych tabelach.
Przeciętne zatrudnienie:
127
Prace magisterskie - analizy
2002
2001
2000
175
177
181
Sytuacja majątkowa i finansowa.
Tabela 9.
Struktura majątkowa OSM w latach 2000 – 2001.
31.12.2001r.
AKTYWA
31.12.2000r.
Zmiana
w
strukturze
majątku
(+)
wzrost
(-)
spadek
w tys. zł.
%
w tys. zł.
%
2
3
4
5
6
A. MAJĄTEK TRWAŁY
5.232
54,4
5.780
61,2
-548
- wartości niematerialne i prawne
- rzeczowy majątek trwały
- finansowy majątek trwały
B. MAJĄTEK OBROTOWY
4
5.136
92
4.375
0,04
53,4
0,96
45,5
5
5.683
92
3.655
0,05
60,2
0,97
38,7
-1
-547
+720
1. Zapasy
- materiały
- produkty i półprodukty
- towary
2. Należności krótkoterminowe
- z tyt. dostaw i usług
- od budżetu
- pozostałe
3. Środki pieniężne
C. ROZLICZENIA M/O
1.478
426
722
330
2.714
2.449
58
207
183
4
15,4
4,4
7,5
3,4
28,2
25,5
0,6
2,2
1,9
0,04
1.309
497
509
303
1.530
1.252
52
226
816
5
13,9
5,3
5,4
3,2
16,2
13,3
0,6
2,4
8,6
0,05
+169
-71
+213
+27
+1.184
+1.197
+6
-19
-633
-1
RAZEM AKTYWA
9.612 100,00
9.439 100,00
+173
1
Źródło: Dane sprawozdawcze OSM w Ozorkowie.
Tabela 10.
Struktura pasywów OSM w latach 2000 – 2001r.
31.12.2001r
31.12.2000r.
Zmiana
128
Prace magisterskie - analizy
PASYWA
sytuacji
finans.
(+)
wzrost
(-)
spadek
w tys. zł.
%
w tys. zł.
%
2
3
4
5
6
6.951
2.475
1.942
72,3
25,7
20,2
6.840
2.369
1.973
72,5
25,1
20,9
+111
+106
-31
2.616
-86
+4
-
27,2
0,9
0,04
-
2.647
-171
+23
-
28,0
1,8
0,2
-
-31
+85
-19
-
-
-
138
1,5
-138
D. ZOBOWIĄZANIA
KRÓTKOTERMINOWE
I FUNDUSZE SPECJALNE
- zobowiązania krótkoterminowe
- fundusze specjalne
2.660
2.239
421
27,7
23,3
4,4
2.439
2.063
377
25,8
21,9
4,0
+221
+176
+44
E. ROZLICZENIA M/O
I PRZYCHODY
PRZYSZŁYCH OKRESÓW
RAZEM PASYWA
9.612 100,00
22
0,2
9.439 100,00
-22
+173
1
A. KAPITAŁ WŁASNY
fundusz udziałowy
fundusz zasobowy
fundusz rezerwowy z aktualizacji
wyceny
- wynik lat ubiegłych
- wynik roku obrotowego
-
B. REZERWY
C. ZOBOWIĄZANIA
DŁUGOTERMINOWE
Źródło: Dane sprawozdawcze OSM w Ozorkowie.
W 2001 roku majątek trwały netto uległ zmniejszeniu z kwoty 5.780 tys. zł.
W 2000 roku do kwoty 5.232 tys. zł. – tj. o 548 tys. zł., czyli 9,5%
Powyższe zmiany dotyczą:
-
środków trwałych – zmniejszenie o
547 tys. zł.
Majątek obrotowy uległ zwiększeniu z kwoty 3.655 tys. zł. z 2000 roku do kwoty
4.375 tys. zł. W roku 2001 – tj. o 720 tys. zł., czyli o 19,7%
Na łączną kwotę zwiększenia składają się:
-
zapasy – zwiększenie o
-
należności – zwiększenie o
-
środki pieniężne – zmniejszenie o
169 tys. zł.
1.184 tys. zł.
633 tys. zł.
129
Prace magisterskie - analizy
W strukturze majątku nastąpiły zmiany polegające na znacznym zwiększeniu się
udziału należności. W wyniku zaistniałych zmian w majątku wzrósł wskaźnik udziału
majątku obrotowego, a zmniejszył się wskaźnik udziału majątku trwałego w sumie
bilansowej.
Tabela 11.
Struktura majątku OSM za lata 2000 – 2001.
Wyszczególnienie
Aktywa trwałe
Aktywa obrotowe
RAZEM
Udział % w wartości
majątku ogółem
2001r.
2000r.
54,4
61,2
45,5
38,7
100,00
100,00
Kapitały własne w 2001 roku uległy zwiększeniu w stosunku do roku
poprzedniego o 111 tys. Zł.
Na powyższy wzrost wpływ miały:
-
przyrost funduszu udziałowego (wpłaconego) o
-
zysk bilansowy za 2001 rok
106 tys. zł.
4 tys. zł.
W 2001 roku nastąpiło zmniejszenie zobowiązań długoterminowych o kwotę 138
tys. zł. W wyniku spłaty części kredytu bankowego. Zwiększeniu uległy natomiast
zobowiązania krótkoterminowe o 221 tys. zł., głównie w wyniku zobowiązań z tytułu
dostaw i usług.
Ogólna wartość majątku uległa zwiększeniu z kwoty 9.439 tys. zł. W 2000 roku
do kwoty 9.612 tys. zł. w roku 2001 – tj. o 173 tys. zł., czyli o 1,8%
Tabela 12.
Struktura majątkowa OSM w latach 2001 – 2002.
130
Prace magisterskie - analizy
AKTYWA
31.12.2002r.
31.12.2001r.
w tys.
w tys.
Zł.
1
%
Zł.
%
Zmiana
w
131truktu
rze
majątku
(+)
wzrost
(-)
spadek
2
3
4
5
6
A. MAJĄTEK TRWAŁY
4.952
54,3
5.232
54,4
-280
- wartości niematerialne i prawne
- środki trwałe netto
- środki trwałe w budowie
- inwestycje długoterminowe
8
4.752
100
92
4.176
0,09
52,1
1,1
1,0
45,8
4
5.136
92
4.375
0,04
53,4
0,96
45,5
+4
-384
+100
-199
1.478
15,4
426
4,4
722
7,5
330
3,4
2.714
28,2
2.449
25,5
58
0,6
207
2,2
183
1,9
183
1,9
4
0,04
9.612 100,00
-6
+28
-108
+73
-611
-720
+25
+84
+407
+407
+7
-485
B. MAJĄTEK OBROTOWY
1.Zapasy
- materiały
- produkty i półprodukty
- towary
2.Należności krótkoterminowe
- z tyt. Dostaw i usług
- od budżetu
- inne
3. Inwestycje krótkoterminowe
- środki pieniężne
4. Rozliczenia m/o
RAZEM AKTYWA
1.472
16,1
454
5,0
614
6,7
403
4,4
2.103
23,0
1.729
18,9
83
0,9
291
3,2
590
6,5
590
6,5
11
0,1
9.127 100,00
Źródło: Dane sprawozdawcze OSM w Ozorkowie.
Tabela 13.
Struktura pasywów OSM w latach 2001 – 2002r.
131
Prace magisterskie - analizy
31.12.2002r
PASYWA
31.12.2001r.
Zmiana
sytuacji
finans.
(+)
wzrost
(-)
spadek
w tys. zł.
%
w tys. zł.
%
2
3
4
5
6
1
A. KAPITAŁ WŁASNY
6.731
73,7
6.951
72,3
-220
fundusz udziałowy
fundusz zasobowy
fundusz rezerwowy z aktualizacji
wyceny
- wynik roku ubiegłego
- wynik roku obrotowego
2.249
1.882
24,6
20,6
2.475
1.942
25,7
20,2
-226
-60
2.596
28,4
+4
0,04
2.616
-86
+4
27,2
0,9
0,04
-20
+86
-
2.660
27,7
2.660
27,7
2.239
23,3
421
4,4
9.612 100,00
-263
-309
-283
-27
+46
-485
-
B. ZOBOWIĄZANIA I
REZERWY
1) Rezerwy
2) Zobowiązania długoterminowe
3) Zobowiązania
krótkoterminowe
- zobowiązania krótkoterminowe
- fundusze specjalne
4) Rozliczenia m/o
RAZEM PASYWA
2.397
26,3
2.351
25,8
1.956
21,4
394
4,3
46
0,5
9.127 100,00
Źródło: Dane sprawozdawcze OSM w Ozorkowie.
W roku 2002 aktywa trwałe netto uległy zmniejszeniu z kwoty 5.232 tys. zł.
do kwoty 4.952 tys. zł. – tj. o 280 tys. zł., czyli o 5,4%
Powyższe zmiany dotyczą:
-
środki trwałe – zmniejszenie o
384 tys. zł.
-
inwestycje (środki trwałe w budowie) – zwiększenie o
100 tys. zł.
-
wartości niematerialne i prawne – wzrost o
4 tys. zł.
Aktywa obrotowe uległy zmniejszeniu z kwoty 4.375 tys. zł. w 2001 roku do
kwoty 4.176 tys. zł. w roku 2002 – tj. o 199 tys. zł., czyli o 4,5%
Na łączną kwotę zmniejszenia składają się:
-
zapasy – zmniejszenie o
6 tys. zł.
-
należności – zmniejszenie o
611 tys. zł.
-
środki pieniężne – zwiększenie o
407 tys. zł.
132
Prace magisterskie - analizy
W strukturze majątku nie nastąpiły żadne zmiany, a mianowicie wskaźnik udziału
majątku trwałego i obrotowego w sumie bilansowej kształtowały się w zasadzie na
jednakowym poziomie w 2001 i 2002 roku.
Tabela 14.
Struktura majątku OSM za lata 2001 – 2002.
Wyszczególnienie
Aktywa trwałe
Aktywa obrotowe
RAZEM
Udział % w wartości
majątku ogółem
2002r.
2001r.
54,3
54,4
45,8
45,5
100,00
100,00
Kapitały własne w 2002 roku zmniejszyły się w stosunku do roku
poprzedniego o 220 tys. zł.
Na powyższe zmniejszenie wpływ miały:
-
zmniejszenie funduszu udziałowego (wpłaconego) o 226 tys. zł.
-
zmniejszenie funduszu zasobowego o 60 tys. zł.
-
zmniejszenie funduszu rezerwowego z aktualizacji wyceny o 20 tys. zł.
-
poprawa wyniku finansowego o 86 tys. zł.
Zmniejszeniu uległy zobowiązania krótkoterminowe o 283 tys. zł., głównie z
zobowiązaniach z tytułu dostaw i usług.
Ogólna wartość majątku uległa zmniejszeniu z kwoty 9.612 tys. zł. w 2001 roku
do kwoty 9.127 tys. zł. w roku 2002 – tj. o 485 tys. zł., czyli o 5%
133
Prace magisterskie - analizy
Sytuacja dochodowa.
Tabela 15.
Struktura rachunku zysków i strat OSM za lata 2000 –2002.
Wyszczególnienie
2002
tys. zł.
2001
tys. zł.
2000
tys. zł.
Zmiana
tys. zł.
(2-3)
Zmiana
tys. zł.
(3-4)
Dynamika
2001=100
Dynamika
2000=100
1
2
3
4
5
6
7
8
21.003
6.034
27.037
22.422
5.997
28.419
20.425
6.456
26.881
-1.419
+37
-1.382
+1.997
-459
+.1538
93,7
100,6
95,1
109,8
92,9
105,7
5.384
19.369
614
2.289
27.655
-618
711
54
+657
9
14
-5
+34
30
+4
5.375
20.628
548
2.198
28.749
-330
388
48
+340
13
19
-6
+4
+4
5.747
18.575
508
2.253
27.083
-202
315
87
+228
7
29
-22
19
1
+23
+23
+9
-1.259
+66
+91
-1.094
-288
+323
+6
+317
-4
-5
-
-372
+2.053
+40
-55
+1.666
-128
+73
-39
+112
+6
-10
-
100,2
93,9
112,0
104,1
96,2
187,3
183,2
112,5
193,2
69,2
73,7
-
93,5
111,1
107,9
97,6
106,2
163,4
123,2
55,2
149,1
185,7
65,5
-
Przychody
- ze sprzedaży produktów i usług
- ze sprzedaży towarów i materiałów
Razem przychody ze sprzedaży
Koszty
- wart. sprzed. towarów i materiałów
- koszt wytw. sprzedanych produktów
- koszty sprzedaży
- koszty ogólnego zarządu
Razem koszty
Wynik na sprzedaży
Pozostałe przychody operacyjne
Pozostałe koszty operacyjne
Wynik na pozost. działal. operacyjnej
Przychody finansowe
Koszty finansowe
Wynik na działalności gospodarczej
Zyski nadzwyczajne
Straty nadzwyczajne
Zysk brutto
Obowiązkowe obciążenia
Zysk netto
134
Prace magisterskie - analizy
Przychody ogółem ze sprzedaży w 2001 roku w porównaniu z rokiem 2000
uległy zwiększeniu z poziomu 26.881 tys. zł. do poziomu 28.419 tys. zł. – wzrost o
1.538 tys. zł. , tj. o 5,7%
Koszty sprzedanych produktów oraz sprzedanych towarów wzrosły łącznie
z kwoty 27.083 tys. zł. za 2000 rok do poziomu 28.749 tys. zł. w roku 2001 – wzrost o
1.666 tys. zł., tj. o 6,2%
Wynik na sprzedaży uległ pogorszeniu o 128 tys. zł., osiągając stratę w
wysokości 330 tys. zł. w 2001 roku.
2001r.
2000r.
388 tys. zł.
48 tys. zł.
+340 tys. zł.
315 tys. zł.
87 tys. zł.
+228 tys. zł.
Przychody finansowe
Koszty finansowe
Wynik na działalności finansowej (strata)
13 tys. zł.
19 tys. zł.
-6 tys. zł.
7 tys. zł.
29 tys. zł.
-22 tys. zł.
Zysk brutto na działalności gospodarczej
+4 tys. zł.
+23 tys. zł.
Pozostałe przychody operacyjne
Pozostałe koszty operacyjne
Wynik na pozostałej działalności operacyjnej (zysk)
Porównując lata 2001 i 2002 stwierdzić należy, iż przychody ogółem ze
sprzedaży w porównaniu z rokiem 2001 uległy zmniejszeniu z poziomu 28.419 tys.
zł. do poziomu 27.037 tys. zł. w 2002 roku – zmniejszenie o 1.382 tys. zł., tj. o 4,9%
Koszty sprzedanych produktów oraz sprzedanych towarów zmniejszyły się
z kwoty 28.749 tys. zł. za 2001 rok do poziomu 27.655 tys. zł. w roku 2002 –
zmniejszenie o 1.094 tys. zł., tj. o 3,8%
Wynik na sprzedaży w 2002 roku w porównaniu do roku ubiegłego uległ
pogorszeniu o 288 tys. zł., osiągając stratę w wysokości 618 tys. zł.
Pozostałe przychody operacyjne
Pozostałe koszy operacyjne
Wynik na pozostałej działalności operacyjnej (zysk)
2002r.
2001r.
711 tys. zł.
54 tys. zł.
+657 tys. zł.
388 tys. zł.
48 tys. zł.
+340 tys. zł.
135
Prace magisterskie - analizy
Przychody finansowe
Koszty finansowe
Wynik na działalności finansowej (strata)
9 tys. zł.
14 tys. zł.
-5 tys. zł.
13 tys. zł.
19 tys. zł.
-6 tys. zł.
Zysk brutto na działalności gospodarczej
+34 tys. zł.
+4 tys. zł.
ekonomicznej
sprawności
3. Analiza rentowności.
Rentowność
stanowi
podstawową
miarę
przedsiębiorstwa, będącą rezultatem polityki prowadzonej przez przedsiębiorstwo w
różnych dziedzinach działalności. Do pomiaru intensywności tego zjawiska
wykorzystuje się wskaźniki rentowności, wyrażające stosunek zysku osiągniętego z
działalności gospodarczej do różnych podstaw porównań. Z uwagi na to, iż zysk nie
jest podstawowym celem badanej Spółdzielni, w związku z tym charakteryzuje się ona
z reguły niskim poziomem wskaźników rentowności. Ich charakterystykę przedstawia
poniższa tabela.
Tabela 16.
Wskaźniki rentowności za lata 2000 – 2002.
Wskaźniki (%)
Rodzaj wskaźnika
1
1)
2)
3)
4)
1)
2)
3)
2002r.
2001r.
2000r.
2
3
4
WSKAŹNIKI RENTOWNOŚCI SPRZEDAŻY
wsk. rentowności sprzedaży netto
0,01
0,01
0,09
wsk. rentowności sprzedaży
0,13
0,01
0,09
brutto
0,02
0,01
0,08
wsk. rentowności netto
91,55
101,16
100,75
wsk. poziomu kosztów
WSKAŹNIKI RENTOWNOŚCI MAJĄTKU
wsk. rentowności majątku netto
0,04
0,04
0,24
wsk. rentowności majątku
trwałego
0,08
0,08
0,40
wsk. rentowności majątku
0,10
0,09
0,63
obrotowego
Zmiana
(+)
poprawa
(-)
pogorsz.
2/3
Zmiana
(+)
poprawa
(-)
pogorsz.
3/4
5
6
+0,12
+0,01
(-)9,61
-0,08
-0,08
-0,07
(+)0,41
-
-0,20
-
-0,32
+0,01
-0,54
136
Prace magisterskie - analizy
1
2
3
4
5
WSKAŹNIK RENTOWNOŚCI KAPITAŁU WŁASNEGO
1) wsk. rentowności kapitału
0,06
0,06
0,34
własnego
6
-
-0,28
Wykres 3. Wskaźniki rentowności sprzedaży.
0,14
0,13
0,12
0,1
0,09
0,09
0,08
0,08
0,06
0,04
0,02
0,02
0,01 0,01
0,01
0,01
Wskażnik rentowności
sprzedaży brutto
Wskaźnik rentowności
netto
0
Wskaźnik rentowności
sprzedaży netto
2002
2001
2000
101,16
102
100,75
100
98
96
94
92
91,55
90
88
86
Wskaźniki poziomu kosztów
2002
2001
2000
137
Prace magisterskie - analizy
Wykres 4. Wskaźniki rentowności majątku.
0,7
0,63
0,6
0,5
0,4
0,4
0,3
0,24
0,2
0,1 0,09
0,08 0,08
0,1
0,04 0,04
0
Wskaźnik rentowności
majątkku netto
Wskaźnik rentowności
majątkku trwałego
2002
2001
Wskaźnik rentowności
majątku obrotowego
2000
Wykres 5. Wskaźnik rentowności kapitału własnego.
0,4
0,34
0,35
0,3
0,25
0,2
0,15
0,1
0,06
0,06
0,05
0
2002
2001
2000
Badając lata 2000 – 2002 łatwo zauważyć, iż wszystkie wskaźniki rentowności
za 2001 rok uległy pogorszeniu w porównaniu z rokiem poprzednim, natomiast w roku
138
Prace magisterskie - analizy
2002 pozostały na poziomie roku 2001, a w bardziej szczegółowych kwestiach
wykazywały tendencję wzrostową.
Z uwagi na to, iż w roku 2000 wystąpiła równość pomiędzy zyskiem netto i
zyskiem brutto (Spółdzielnia nie poniosła żadnych obciążeń, w tym podatkowych) i
równość taka wystąpiła także w 2001 roku – wskaźniki rentowności sprzedaży netto i
brutto w poszczególnych tych latach kształtowały się na jednakowym poziomie
(2000r. – 0,09; 2001r. – 0,01). Jednakże porównując te dwa okresy odnotowuje się
spadek wartości wskaźników rentowności sprzedaży netto i brutto w 2001 roku o
0,08%
W roku 2002 wskaźnik rentowności sprzedaży netto pozostał na poziomie roku
poprzedniego (0,01), natomiast wskaźnik rentowności sprzedaży brutto (pomijając
kwestię opodatkowania za 2002r.) wzrósł w porównaniu z 2001 rokiem o 0,12%
Wskaźnik rentowności netto uległ pogorszeniu w 2001 roku o 0,07% do roku
2000, przyczyna tego stanu tkwi w tendencji spadkowej zysku netto i tendencji
wzrostowej kosztów własnych sprzedaży.
W roku 2002 nastąpił wzrost wskaźnika o 0,01% do roku 2001 ze względu na
zmniejszenie kosztów własnych sprzedaży.
Wskaźnik poziomu kosztów w 2001 roku w porównaniu z rokiem poprzednim
wzrósł o 0,41%, co świadczy (w wyrażeniu wskaźnikowym) o spadku rentowności
działalności gospodarczej Spółdzielni, bowiem im niższy poziom tego wskaźnika, tym
lepiej.
Spadek wskaźnika poziomu kosztów odnotowano natomiast w 2002 roku; wskaźnik
obniżył się w porównaniu do roku 2001 o 9,6%
Wskaźniki rentowności majątku informują jak efektywnie Spółdzielnia
zarządza swoim majątkiem. W przypadku wskaźnika rentowności majątku netto
odnotowano w 2001 roku spadek o 0,20% w stosunku do roku 2000; wskaźnik
rentowności majątku trwałego spadł o 0,32%, a wskaźnik rentowności majątku
obrotowego o 0,54%.
W 2002 roku natomiast wskaźniki rentowności majątku pozostały na poziomie roku
poprzedniego – wskaźnik rentowności majątku netto – 0,04, wskaźnik rentowności
majątku trwałego – 0,08; jedynie wskaźnik rentowności majątku obrotowego wzrósł z
poziomu 0,09 do poziomu 0,10, czyli o 0,01%
139
Prace magisterskie - analizy
Wskaźnik rentowności kapitału własnego za 2001 rok (0,06) uległ pogorszeniu
w porównaniu z rokiem 2000 (0,34) o 0,28%; przyczyn takiego stanu można się
doszukiwać w spadku rentowności sprzedaży, jak i rentowności majątku.
W roku 2002 wskaźnik pozostał na poziomie roku 2001 (0,06), co wyraża się w
stabilnych (niezmiennych) efektach działalności Spółdzielni na przestrzeni dwóch
okresów.
4. Analiza płynności finansowej.
Badanie płynności finansowej Spółdzielni wyraża jej zdolność do osiągania
przepływów pieniężnych umożliwiających regulowanie wymagalnych zobowiązań i
pokrycie niespodziewanych wydatków gotówkowych. Analiza płynności finansowej
przeprowadzona zostanie w ujęciu krótkoterminowym (statycznym).
Ujęcie krótkoterminowe – statyczne metody analizy.
Tabela 17.
Wskaźniki płynności finansowej za lata 2000 – 2002.
Wskaźniki
Rodzaj wskaźnika
1
1) wsk. płynności bieżącej [1,5 – 2,0]
2) wsk. płynności przyspieszonej
[1,0 – 1,2]
3) wsk. środków pieniężnych (%)
2002r.
2001r.
2000r.
2
3
4
Zmiana
(+)
poprawa
(-)
pogorsz.
2/3
Zmiana
(+)
poprawa
(-)
pogorsz.
3/4
5
6
1,74
1,65
1,49
+0,09
+0,16
1,12
1,09
0,95
+0,03
+0,14
30,15
8,17
39,55 +21,98
-31,38
140
Prace magisterskie - analizy
Wykres 6. Wskaźniki płynności finansowej.
2
1,8
1,6
1,4
1,2
1
0,8
0,6
0,4
0,2
0
1,74
1,65
1,49
1,12
0,95
Wskaźnik płynności bieżącej
2002
Wskaźnik płynności przyśpieszonej
2001
2000
45,00%
39,55%
40,00%
35,00%
1,09
30,15%
30,00%
25,00%
20,00%
15,00%
8,17%
10,00%
5,00%
0,00%
Wskaźnik środków pieniężnych
2002
2001
2000
Wskaźniki płynności finansowej w badanych latach 2000 – 2002 wykazywały
tendencję wzrostową, poprawiając tym samym z roku na rok płynność finansową
Spółdzielni oraz zmniejszając ryzyko związane z obsługą zadłużenia. Zarówno
wskaźnik płynności bieżącej, jak i płynności przyspieszonej mieszczą się w ustalonych
ogólnie granicach przedziału (z niewielkim odstępstwem w roku 2000), co zasługuje
na pozytywną ocenę bieżącej sytuacji finansowej Spółdzielni.
Wskaźnik płynności bieżącej wynosił w 2001 roku 1,65 (wzrósł w porównaniu
do roku 2000 o 0,16%) – oznacza to, że majątkiem obrotowym Spółdzielnia jest w
stanie zapłacić całość swoich zobowiązań bieżących. Podobnie w roku 2002, wskaźnik
141
Prace magisterskie - analizy
ten uległ poprawie i wynosił 1,74 – a więc wzrósł o 0,09% w stosunku do roku
poprzedniego, zwiększając tym samym możliwości obsługi zadłużenia.
Wskaźnik płynności przyspieszonej wynosił w 2001 roku 1,09 (wzrost o 0,14%
w stosunku do roku 2000), a w 2002 roku 1,12 (wzrost o 0,03% w stosunku do roku
2001); mimo, iż kształtują się one blisko ustalonej dolnej granicy wskaźnika, to nie
budzą zastrzeżeń w możliwościach płatniczych Spółdzielni.
Warto jednak zauważyć, że na płynności finansową Spółdzielni istotny wpływ mają
zapasy. Porównanie wskaźnika płynności bieżącej ze wskaźnikiem płynności
przyspieszonej wskazuje na zwiększenie się wpływu zapasów na płynność finansową.
Wskaźnik środków pieniężnych (zdolności płatniczej) osiągnął w 2001 roku
poziom 8,17. Oznacza to, że środkami pieniężnymi Spółdzielnia jest w stanie zapłacić
8,17% długów bieżących.
W 2002 roku natomiast wskaźnik ten kształtował się na poziomie 30,15, co oznacza,
że środkami pieniężnymi Spółdzielnia jest w stanie zapłacić aż 30,15% zobowiązań
bieżących.
Podsumowując
można
stwierdzić,
że
sytuacja
finansowa
Spółdzielni
Mleczarskiej w zakresie obsługi zadłużenia nie jest zagrożona i rokuje pozytywne
efekty na przyszłość.
5. Porównanie
wyników
analizy
rentowności
i
płynności
finansowej OSM w Ozorkowie z wynikami w branży, na
podstawie z OSM „Gomi” w Grodkowie.
W celu przeprowadzenia analizy porównawczej dane liczbowe sytuacji finansowej
OSM „Gomi” w Grodkowie zaczerpnięte zostały z Monitora Spółdzielczego – B nr
133 z dnia 8 lutego 2001 roku, s. 33-39.
142
Prace magisterskie - analizy
Tabela 18.
Wskaźniki rentowności OSM „Gomi” w Grodkowie za lata 1998 - 1999.
Wskaźniki (%)
Rodzaj wskaźnika
1
1)
2)
3)
4)
1)
2)
3)
1)
1999r.
1998r.
2
3
Zmiana
(+) poprawa
(-) pogorsz.
2/3
4
WSKAŹNIKI RENTOWNOŚCI SPRZEDAŻY
0,53
0,51
wsk. rentowności sprzedaży netto
0,29
0,39
wsk. rentowności sprzedaży brutto
wsk. rentowności netto
0,54
0,52
wsk. poziomu kosztów
99,14
98,83
WSKAŹNIKI RENTOWNOŚCI MAJĄTKU
3,08
2,79
wsk. rentowności majątku netto
wsk. rentowności majątku trwałego
6,53
5,39
wsk. rentowności majątku obrotowego
5,83
5,80
WSKAŹNIK RENTOWNOŚCI KAPITAŁU WŁASNEGO
wsk. rentowności kapitału własnego
6,15
6,10
+0,02
-0,1
+0,02
(+)0,31
+0,29
+1,14
+0,03
+0,05
Wykres 7. Wskaźniki rentowności sprzedaży OSM
"Gomi".
0,6
0,53
0,54
0,51
0,5
0,52
0,39
0,4
0,29
0,3
0,2
0,1
0
Wskaźnik rentowności
sprzedaży netto
Wskażnik rentowności
sprzedaży brutto
1999
Wskaźnik rentowności
netto
1998
143
Prace magisterskie - analizy
99,2
99,15
99,1
99,05
99
98,95
98,9
98,85
98,8
98,75
98,7
98,65
99,14
98,83
Wskaźnik poziomu kosztów
1999
1998
Wykres 8. Wskaźniki rentowności majątku OSM
"Gomi".
7
6
5
4
3
2
1
0
6,53
5,83
5,39
3,08
5,8
2,79
Wskaźnik rentowności
majątku netto
Wskaźnik rentowności
majątku
1999
Wskaźnik rentowności
majątku obrotowego
1998
Wykres 9. Wskaźniki rentowności kapitału własnego.
6,16
6,15
6,14
6,13
6,12
6,11
6,1
6,09
6,08
6,07
6,15
6,1
1999
1998
144
Prace magisterskie - analizy
Jak z powyżej przedstawionych wartości wskaźników wynika, OSM „Gomi”
przedstawia zadowalającą sytuację w zakresie rentowności. Wynika to między innymi
z osiągania stosunkowo wysokiego wyniku finansowego w trakcie badanych lat oraz
wysokich przychodów ze sprzedaży.
Porównując rentowność OSM w Ozorkowie z OSM „Gomi” w Grodkowie
łatwo zauważyć, iż sytuacja tej pierwszej prezentuje znacznie gorsze wyniki w tym
zakresie.
Stan
ten
można
wytłumaczyć
szeroko
zakrojonymi
działaniami
inwestycyjnymi prowadzonymi przez OSM w Ozorkowie, które stały się przyczyną
osłabienia zasobów majątkowych i finansowych w generowaniu dodatnich wyników
na poszczególnych działalnościach. Mimo, iż spółdzielnie mleczarskie charakteryzują
się z reguły niskim poziomem rentowności, to jednak tak niski jej poziom w OSM w
Ozorkowie jest stanem przejściowym, który unormuje się po zakończeniu
modernizacji serowni, pochłaniającej znaczne środki własne.
Tabela 19.
Wskaźniki płynności finansowej OSM „Gomi” w Grodkowie
za lata 1998 - 1999.
Wskaźniki
Rodzaj wskaźnika
1
1999r.
1998r.
2
3
Zmiana
(+) poprawa
(-) pogorsz.
2/3
4
1) wsk. płynności bieżącej [1,5 – 2,0]
1,14
1,02
+,012
2) wsk. płynności przyspieszonej
[1,0 – 1,2]
3) wsk. środków pieniężnych (%)
0,71
0,55
+,016
8,10
10,73
-2,63
145
Prace magisterskie - analizy
Wykres 10. Wskaźniki płynności finansowej OSM
"Gomi".
1,2
1,14
1,02
1
0,71
0,8
0,55
0,6
0,4
0,2
0
Wskaźnik płynności bieżącej
Wskaźnik płynności przyśpieszonej
1999
12,00%
1998
10,73%
10,00%
8,10%
8,00%
6,00%
4,00%
2,00%
0,00%
Wskaźnik środków pieniężnych
1999
1998
Sytuacja w zakresie utrzymywania płynności finansowej w obu Spółdzielniach
przedstawia się pozytywnie. Związane jest to poniekąd z charakterem prowadzonej
działalności, w ramach której utrzymywane są z reguły wysokie zasoby majątkowe
finansowane w całości kapitałami własnymi,
Jak z powyższej prezentacji wynika zarówno OSM w Ozorkowie, jak i OSM
„Gomi” w Grodkowie nie budzą wątpliwości w wywiązywaniu się z bieżących
zobowiązań. Wielkości wskaźników wykazują tendencję wzrostową w ramach
badanego okresu i kształtują się w granicach wielkości wzorcowych.
146
Prace magisterskie - analizy
PODSUMOWANIE
Polskie mleczarstwo, pomimo posiadanych dobrych warunków rozwoju, w
ostatnich latach zostało mocno przyhamowane przez błędną politykę rolną minionych
rządów, wyrażającą się brakiem stabilizacji gospodarczej w kraju, wielkim
bezrobociem, obniżeniem dochodu narodowego. Spółdzielnie mleczarskie, aby mogły
obronić się przed zalewem produktów mleczarskich z krajów zachodnich, muszą
dokonywać ogromnych zmian strukturalnych w zakresie koncentracji produkcji.
Analiza atutów i słabości spółdzielni mleczarskich wskazuje na niewielką
przewagę stron silnych nad słabymi. Bilans ten jednak jest mocno zróżnicowany dla
poszczególnych podmiotów. Walka spółdzielni ze swoimi słabościami, która powinna
umożliwić co najmniej ich minimalizację i wzmocnić własne atuty, wymagała będzie
zmian strategii działania i podjęcia odważnych decyzji prowadzących do
restrukturyzacji samych spółdzielni oraz sektora. Jednakże bez zwiększenia
interwencji ze strony państwa większość spółdzielni, szczególnie tych o słabej
kondycji finansowo-ekonomicznej, nie będzie w stanie sprostać wysokim wymogom
rynku europejskiego.
Na podstawie danych dotyczących gospodarki finansowej Okręgowej
Spółdzielni Mleczarskiej, przedstawionych w rozdziale czwartym niniejszej pracy,
można jednoznacznie stwierdzić, iż Spółdzielnia w okresie omawianych trzech kolejno
następujących po sobie lat, wykazuje zadowalające rezultaty. Jest jedyną Spółdzielnią
Mleczarską w regionie, która zajmuje się tak szerokim asortymentem produkowanych
wyrobów. Borykając się z nieuniknionymi problemami wzrostu kosztów działalności
co roku prowadzi działania inwestycyjne umożliwiające poprawę jakości oferowanych
wyrobów, dąży do zdobywania nowych rynków zbytu i zwiększenia sprzedaży.
Pomimo, iż podstawowym założeniem Spółdzielni nie jest osiąganie zysku, to
jednak osiągnięte dodatnie rezultaty działalności gospodarczej nie wystarczyły do
utrzymania dostatecznej rentowności, która w 2001 roku uległa pogorszeniu w
porównaniu z rokiem 2000, a w roku 2002 pozostała na poziomie roku 2001.
Korzystniejsza sytuacja wystąpiła natomiast w kwestii płynności finansowej
badanej Spółdzielni. Wskaźniki wykorzystane do zobrazowania tej płynności mieściły
się w przedziałach uznawanych za optymalne. Można zatem stwierdzić, że sytuacja
147
Prace magisterskie - analizy
finansowa Spółdzielni w zakresie obsługi zadłużenia nie jest zagrożona i rokuje
pozytywne efekty na przyszłość. Poza tym Spółdzielnia posiada duże zaplecze
majątkowe, które zresztą w większej części finansowane jest kapitałami własnymi w
wyniku czego poważne zachwianie płynności finansowej jest mało prawdopodobne.
Pozytywne wyniki końcowe osiągnięte w latach 2000 – 2002, wyrażające się
dodatnią nadwyżką bilansową, świadczą o racjonalnych i efektywnych działaniach
gospodarczych. W dużej mierze przyczyniły się do tego korzystne wyniki na
pozostałej działalności operacyjnej.
Dopełnienie obrazu sytuacji finansowej OSM w Ozorkowie stanowi
porównanie tejże Spółdzielni ze Spółdzielnią w Grodkowie, utwierdzające o
gospodarności.
148
Prace magisterskie - analizy
Załącznik 1.
BILANS JEDNOSTEK, Z WYŁĄCZENIEM BANKÓW
I UBEZPIECZYCIELI
AKTYWA
A. AKTYWA TRWAŁE
I Wartości niematerialne i prawne
1. Koszty zakończonych prac
rozwojowych
2. Wartość firmy
3. Inne wartości niematerialne
i prawne
4. Zaliczki na wartości niematerialne i
prawne
II Rzeczowe aktywa majątkowe
1. Środki trwale
a) grunty (w tym prawo użytkowania
wieczystego gruntu)
b) budynki, lokale, obiekty inżynierii
lądowej i wodnej
c) urządzenia techniczne i maszyny
d) środki transportu
e) inne środki trwałe
2. Środki trwałe w budowie
3. Zaliczki na środki trwałe w budowie
III Należności długoterminowe
1. Od jednostek powiązanych
2. Od pozostałych jednostek
IV Inwestycje długoterminowe
1. Nieruchomości
2. Wartości niematerialne i prawne
3. Długoterminowe aktywa finansowe
a) w jednostkach powiązanych
- udziały lub akcje
- inne papiery wartościowe
- pożyczki udzielone
- inne długoterminowe aktywa
finansowe
PASYWA
A. KAPITAŁ (FUNDUSZ) WŁASNY
I Kapitał (fundusz) podstawowy
II Należne wpłaty na kapitał
podstawowy (wielkość ujemna)
III Udziały (akcje) własne (wielkość
ujemna)
IV Kapitał (fundusz) zapasowy
V Kapitał (fundusz) z aktualizacji
wyceny
VI Pozostałe kapitały (fundusze)
rezerwowe
VII Zysk (strata) z lat ubiegłych
VIII Zysk (strata) netto
IX Odpisy z zysku netto w ciągu roku
obrotowego (wielkość ujemna)
B. ZOBOWIĄZANIA I REZERWY NA
ZOBOWIĄZANIA
I Rezerwy na zobowiązania
1. Rezerwa z tytułu odroczonego
podatku dochodowego
2. Rezerwa na świadczenia emerytalne i
podobne
a) długoterminowa
b) krótkoterminowa
3. Pozostałe rezerwy
a) długoterminowe
b) krótkoterminowe
II Zobowiązania długoterminowe
1. Zobowiązania wobec jednostek
powiązanych
2. Wobec pozostałych jednostek
a) kredyty i pożyczki
b) zobowiązania z tytułu dłużnych
papierów wartościowych
c) inne zobowiązania finansowe
d) inne (pozostałe)
149
Prace magisterskie - analizy
w pozostałych jednostkach
udziały lub akcje
inne papiery wartościowe
pożyczki udzielone
inne długoterminowe aktywa
finansowe
4. Inne inwestycje długoterminowe
V Długoterminowe rozliczenia
międzyokresowe
1. Aktywa z tytułu odroczonego podatku
dochodowego
2. Inne rozliczenia międzyokresowe
B. AKTYWA OBROTOWE
I Zapasy
1. Materiały
2. Półprodukty i produkty w toku
3. Produkty gotowe
4. Towary
5. Zaliczki na dostawy
II Należności krótkoterminowe
1. Należności od jednostek powiązanych
a) z tytułu dostaw i usług, o okresie
spłaty:
- do 12 miesięcy
- powyżej 12 miesięcy
b) inne
2. Należności od pozostałych jednostek
a) z tytułu dostaw i usług, o okresie
spłaty:
- do 12 miesięcy
- powyżej 12 miesięcy
b) z tytułu podatków, dotacji, ceł,
ubezpieczeń społecznych i
zdrowotnych oraz innych świadczeń
c) inne
d) dochodzone na drodze sądowej
III Inwestycje krótkoterminowe
1. Krótkoterminowe aktywa finansowe
a) w jednostkach powiązanych
- udziały, akcje
- inne papiery wartościowe
- pożyczki udzielone
- inne krótkoterminowe aktywa
finansowe
b) w pozostałych jednostkach
- udziały, akcje
- inne papiery wartościowe
- pożyczki udzielone
- inne krótkoterminowe aktywa
b)
-
III Zobowiązania krótkoterminowe
1. Wobec jednostek powiązanych
a) z tytułu dostaw i usług, o okresie
wymagalności:
- do 12 miesięcy
- powyżej 12 miesięcy
b) inne
2. Wobec pozostałych jednostek
a) kredyty i pożyczki
b) z tytułu emisji dłużnych papierów
wartościowych
c) inne zobowiązania finansowe
d) z tytułu dostaw i usług, o okresie
wymagalności:
- do 12 miesięcy
- powyżej 12 miesięcy
e) zaliczki otrzymane na dostawy
f) zobowiązania wekslowe
g) zobowiązania z tytułu podatków, ceł,
ubezpieczeń i innych świadczeń
h) z tytułu wynagrodzeń
i) inne
3. Fundusze specjalne
IV Rozliczenia międzyokresowe
1. Ujemna wartość firmy
2. Inne rozliczenia międzyokresowe
a) długoterminowe
b) krótkoterminowe
150
Prace magisterskie - analizy
finansowe
c) środki pieniężne i inne aktywa
pieniężne
- środki pieniężne w kasie i na
rachunkach
- inne środki pieniężne
- inne aktywa pieniężne
2. Inne inwestycje krótkoterminowe
IV Rozliczenia międzyokresowe
kosztów
SUMA BILANSOWA
SUMA BILANSOWA
151
Prace magisterskie - analizy
Załącznik 2.
RACHUNEK ZYSKÓW I STRAT JEDNOSTEK,
Z WYŁĄCZENIEM BANKÓW I UBEZPIECZYCIELI
Załącznik 2/1.
WARIANT PORÓWNAWCZY
A. PRZYCHODY ZE SPRZEDAŻY I ZRÓWNANE Z NIMI, W TYM:
- od jednostek powiązanych
I Przychody netto ze sprzedaży produktów
II Zmiana stanu produktów (zwiększenie – wartość dodatnia, zmniejszenie – wartość
ujemna)
III Koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby jednostki
IV Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B. KOSZTY DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
I Amortyzacja
II Zużycie materiałów i energii
III Usługi obce
IV Podatki i opłaty, w tym:
- podatek akcyzowy
V Wynagrodzenia
VI Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia
VII Pozostałe koszty rodzajowe
VIII Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C. ZYSK (STRATA) ZE SPRZEDAŻY (A – B)
D. POZOSTAŁE PRZYCHODY OPERACYJNE
I Zysk ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych
II Dotacje
III Inne przychody operacyjne
E. POZOSTAŁE KOSZTY OPERACYJNE
I Strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych
II Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
III Inne koszty operacyjne
F. ZYSK (STRATA) Z DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ (C + D – E)
G. PRZYCHODY FINANSOWE
I Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
- od jednostek powiązanych
II Odsetki, w tym:
- od jednostek powiązanych
III Zysk ze zbycia inwestycji
IV Aktualizacja wartości inwestycji
V Inne
H. KOSZTY FINANSOWE
I Odsetki, w tym:
- od jednostek powiązanych
152
Prace magisterskie - analizy
II Strata ze zbycia inwestycji
III Aktualizacja wartości inwestycji
IV Inne
I. ZYSK (STRATA) Z DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ (F + G – H)
J. WYNIK ZDARZEŃ NADZWYCZAJNYCH (J.I. – J.II.)
I Zyski nadzwyczajne
II Straty nadzwyczajne
K. ZYSK (STRATA) BRUTTO (I -/+ J)
L. PODATEK DOCHODOWY
M. POZOSTAŁE OBOWIĄZKOWE ZMNIEJSZENIA ZYSKU (ZWIĘKSZENIA
STRATY)
N. ZYSK (STRATA) NETTO (K – L – M)
Załącznik 2/2.
WARIANT KALKULACYJNY
A. PRZYCHODY NETTO ZE SPRZEDAŻY PRODUKTÓW, TOWARÓW I
MATERIAŁÓW, W TYM:
- od jednostek powiązanych
I Przychody netto ze sprzedaży produktów
II Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B. KOSZTY SPRZEDANYCH PRODUKTÓW, TOWARÓW I MATERIAŁÓW,
W TYM:
- jednostkom powiązanym
I Koszt wytworzenia sprzedanych produktów
II Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C. ZYSK (STRATA) BRUTTO ZE SPRZEDAŻY (A – B)
D. KOSZTY SPRZEDAŻY
E. KOSZTY OGÓLNEGO ZARZĄDU
F. ZYSK (STRATA) ZE SPRZEDAŻY (C – D – E)
G. POZOSTAŁE PRZYCHODY OPERACYJNE
I Zysk ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych
II Dotacje
III Inne przychody operacyjne
H. POZOSTAŁE KOSZTY OPERACYJNE
I Strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych
II Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
III Inne koszty operacyjne
I. ZYSK (STRATA) Z DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ (F + G – H)
J. PRZYCHODY FINANSOWE
I Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
- od jednostek powiązanych
II Odsetki, w tym:
- od jednostek powiązanych
III Zysk ze zbycia inwestycji
IV Aktualizacja wartości inwestycji
153
Prace magisterskie - analizy
V Inne
K. KOSZTY FINANSOWE
I Odsetki, w tym:
- od jednostek powiązanych
II Strata za zbycia inwestycji
III Aktualizacja wartości inwestycji
IV Inne
L. ZYSK (STRATA) Z DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ (I + J – K)
M. WYNIK ZDARZEŃ NADZWYCZAJNYCH (M.I. – M.II.)
I Zyski nadzwyczajne
II Straty nadzwyczajne
N. ZYSK (STRATA) BRUTTO (L -/+ M)
O. PODATEK DOCHODOWY
P. POZOSTAŁE OBOWIĄZKOWE ZMNIEJSZENIA ZYSKU (ZWIĘKSZENIE
STRATY)
R. ZYSK (STRATA) NETTO (N – O – P)
154
Prace magisterskie - analizy
Załącznik 3.
RACHUNEK PRZEPŁYWÓW PIENIĘŻNYCH
Załącznik 3/1.
METODA POŚREDNIA
A. PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
I.
Zysk (strata) netto
II.
Korekty razem
1. Amortyzacja
2. Zyski / Straty z tytułu różnic kursowych
3. Odsetki i udziały w zyskach (dywidendy)
4. Zyski / Straty z działalności inwestycyjnej
5. Zmiana stanu rezerw
6. Zmiana stanu zapasów
7. Zmiana stanu należności
8. Zmiana stanu zobowiązań krótkoterminowych (z wyjątkiem pożyczek i kredytów)
9. Zmiana rozliczeń międzyokresowych
10. Inne korekty
III.
Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej (I +/- II)
B. PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI
INWESTYCYJNEJ
I.
Wpływy
1. Zbycie wartości niematerialnych i prawnych oraz rzeczowych aktywów trwałych
2. Zbycie inwestycji w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne
3. Wpływy aktywów finansowych, w tym:
a) w jednostkach powiązanych
b) w pozostałych jednostkach
- zbycie aktywów finansowych
- otrzymane dywidendy i udziały w zyskach
- otrzymane spłaty pożyczek długoterminowych
- odsetki otrzymane
- inne wpływy z aktywów finansowych
4. Inne wpływy inwestycyjne
II.
Wydatki
1. Nabycie wartości niematerialnych i prawnych oraz rzeczowych aktywów trwałych
2. Inwestycje w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne
3. Na aktywa finansowe, w tym:
a) w jednostkach powiązanych
b) w pozostałych jednostkach
- nabycie aktywów finansowych
- udzielone pożyczki długoterminowe
4. Inne wydatki inwestycyjne
III.
Przepływy pieniężne netto z działalności inwestycyjnej (I – II)
C. PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI FINANSOWEJ
I.
Wpływy
1. Wpływy netto z wydania udziałów (emisji akcji) i innych instrumentów kapitałowych
155
Prace magisterskie - analizy
oraz dopłat do kapitału
2. Kredyty i pożyczki
3. Emisja dłużnych papierów wartościowych
4. Inne wpływy finansowe
II.
Wydatki
1. Nabycie udziałów własnych
2. Dywidendy i inne wypłaty na rzecz właścicieli
3. Inne niż wypłaty na rzecz właścicieli wydatki z tytułu podziału zysku
4. Spłaty kredytów i pożyczek
5. Wykup dłużnych papierów wartościowych
6. Z tytułu zobowiązań finansowych
7. Płatności z umów leasingu finansowego
8. Odsetki
9. Inne wydatki finansowe
III.
Przepływy pieniężne netto z działalności finansowej (I – II)
D. PRZEPŁYWY PIENIĘŻNE NETTO RAZEM (A.III +/- B.III +/- C.III +/-)
E. BILANSOWA ZMIANA STANU ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH, W TYM:
- zmiana stanu środków pieniężnych z tytułu różnic kursowych
F. ŚRODKI PIENIĘŻNE NA POCZĄTEK OKRESU
G. ŚRODKI PIENIĘŻNE NA KONIEC OKRESU (F +/- D)
- o ograniczonej możliwości dysponowania
Załącznik 3/2.
METODA BEZPOŚREDNIA
A.
I.
1.
2.
II.
1.
2.
3.
4.
5.
III
B.
I.
1.
2.
3.
a)
PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
Wpływy
Sprzedaż
Inne wpływy z działalności operacyjnej
Wydatki
Dostawy i usługi
Wynagrodzenia netto
Ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz inne świadczenia
Podatki i opłaty o charakterze publicznoprawnym
Inne wydatki operacyjne
Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej (I – II)
PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI
INWESTYCYJNEJ
Wpływy
Zbycie wartości niematerialnych i prawnych oraz rzeczowych aktywów trwałych
Zbycie inwestycji w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne
Z aktywów finansowych, w tym:
w jednostkach powiązanych
156
Prace magisterskie - analizy
b) w pozostałych jednostkach
- zbycie aktywów finansowych
- dywidendy i udziały w zyskach
- spłata udzielonych pożyczek długoterminowych
- odsetki
- inne wpływy z aktywów finansowych
4. Inne wpływy inwestycyjne
II.
Wydatki
1. Nabycie wartości niematerialnych i prawnych oraz rzeczowych aktywów trwałych
2. Inwestycje w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne
3. Na aktywa finansowe, w tym:
a) w jednostkach powiązanych
b) w pozostałych jednostkach
- nabycie aktywów finansowych
- udzielone pożyczki długoterminowe
4. Inne wydatki inwestycyjne
III
Przepływy pieniężne netto z działalności inwestycyjnej (I – II)
C. PRZEPŁYWY ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH Z DZIAŁALNOŚCI FINANSOWEJ
I.
Wpływy
1. Wpływy netto z wydania udziałów (emisji akcji) i innych instrumentów kapitałowych
oraz dopłat do kapitału
2. Kredyty i pożyczki
3. Emisja dłużnych papierów wartościowych
4. Inne wpływy finansowe
II.
Wydatki
1. Nabycie udziałów (akcji) własnych
2. Dywidendy i inne wypłaty na rzecz właścicieli
3. Inne niż wypłaty na rzecz właścicieli, wydatki z tytułu podziału zysku
4. Spłaty kredytów i pożyczek
5. Wykup dłużnych papierów wartościowych
6. Z tytułu innych zobowiązań finansowych
7. Płatności zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego
8. Odsetki
9. Inne wydatki finansowe
III
Przepływy pieniężne netto z działalności finansowej (I – II)
D. PRZEPŁYWY PIENIĘŻNE NETTO, RAZEM (A.III +/- B.III +/- C.III)
E. BILANSOWA ZMIANA STANU ŚRODKÓW PIENIĘŻNYCH, W TYM:
- zmiana stanu środków pieniężnych z tytułu różnic kursowych
F. ŚRODKI PIENIĘŻNE NA POCZĄTEK OKRESU
G. ŚRODKI PIENIĘŻNE NA KONIEC OKRESU (F +/- D), W TYM:
- o ograniczonej możliwości dysponowania
157
Prace magisterskie - analizy
Załącznik 4.
WSKAŹNIKI FINANSOWE
WSKAŹNIKI PŁYNNOŚCI FINANSOWEJ
aktywa bieżące
1,5  2,0
pasywa bieżące
aktywa bieżące - zapasy - rozliczeni a m/o
2) Wskaźnik płynności przyśpieszonej =
pasywa bieżące
1) Wskaźnik bieżącej płynności =
1,0  1,2
śr. pieniężne + krótkoterm . pap. wart.
zobow . bieżące
środki pieniężne
4) Wskaźnik zob. natychmiast wymagalnych =
zobowiązan ia natychmias t wymagaln e
3) Wskaźnik środków pieniężnych =
WSKAŹNIKI SPRAWNOŚCI DZIAŁANIA
przychód ze sprzedaży
przeciętny s tan aktywów
przychód ze sprzedaży
Wskaźnik rotacji majątku trwałego =
przeciętny stan majątku tr walego
przychód ze sprzedaży
Wskaźnik rotacji majątku obrotowego =
przeciętny stan majątku obrotowego
przychód ze sprzedaży
Wskaźnik rotacji należności =
przeciętny stan należności
przychód ze sprzedaży
Wskaźnik rotacji zapasów =
przeciętny stan zapasów
1) Wskaźnik obrotu aktywami =
2)
3)
4)
5)
158
Prace magisterskie - analizy
WSKAŹNIKI WSPOMAGANIA FINANSOWEGO
zobowiązan ia ogólem
0,5;0,67
aktywa ogólem
zobowiązan ia ogólem
Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego =
1,0; 3,0
kapital wlasny
zobowiązan ia dlugoterm.
Wskaźnik zadłużenia długoterminowego =
0,5 ; 1,0
kapital wlasny
majątek tr waly netto
Wskaźnik zadłużenia majątku trwałego =
> 1,0
zobowiązan ia dlugoterm.
zysk brutto + odsetki
Wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem =
odsetki
zysk brutto + odsetki
Wskaźnik pokrycia długu zyskiem =
1,2 ; 2,5
raty kredytu + odsetki
Zysk netto + amortyzacj a
Wskaźnik pokrycia długu nadwyżką finansową =
>1,5
raty kredytu + odsetki
1) Wskaźnik zadłużenia ogólnego =
2)
3)
4)
5)
6)
7)
WSKAŹNIKI RENTOWNOŚCI
1) Wskaźniki rentowności sprzedaży:
zysk netto
x 100
a) Wskaźnik sprzedaży netto =
sprzedaż netto
zysk brutto
x 100
b) Wskaźnik sprzedaży brutto =
sprzedaż netto
zysk netto
x 100
c) Wskaźnik rentowności netto =
koszty wl asne sprzedaży
koszty wl asne sprzedaży
x 100
d) Wskaźnik poziomu kosztów =
przychody ze sprzedaży
2) Wskaźniki rentowności majątku:
zysk netto
x 100
a) Wskaźniki rentowności majątku netto =
majątek ogólem
zysk brutto
x 100
b) Wskaźnik rentowności majątku brutto =
majątek ogólem
zysk netto
x 100
c) Wskaźnik rentowności majątku trwałego =
majątek t rwaly
zysk netto
x 100
d) Wskaźnik rentowności majątku obrotowego =
majątek obrotowy
3) Wskaźniki rentowności kapitału:
zysk netto
x 100
a) Wskaźnik rentowności kapitału własnego =
kapital wlasny
zysk netto
x 100
b) Wskaźnik rentowności kapitału podstawowego =
kapital podstawowy
159
Prace magisterskie - analizy
Schemat 1.
Struktura gotówki na koniec okresu sprawozdawczego...............
76
Schemat 2.
Podział analizy działalności przedsiębiorstwa.............................
81
Schemat 3.
Tradycyjne ujęcie analizy finansowej..........................................
84
Schemat 4.
Współczesne ujęcie analizy finansowej.......................................
86
Schemat 5.
Cykl kapitału obrotowego............................................................
113
Schemat 6.
Dodatni kapitał obrotowy.............................................................
115
Schemat 7.
Zerowy kapitał obrotowy.............................................................
115
Schemat 8.
Ujemny kapitał obrotowy.............................................................
116
160
Prace magisterskie - analizy
Tabela 1.
Liczba spółdzielni na ziemiach polskich w 1914 roku...................
10
Tabela 2.
Stan liczbowy spółdzielni w 1937 roku..........................................
11
Tabela 3.
Udział spółdzielczości wiejskiej w rynku Unii Europejskiej
(w %)..............................................................................................
44
Tabela 4.
Największe spółdzielnie w Unii Europejskiej (1995r.)..................
45
Tabela 5.
Podstawowe grupy majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego
pochodzenia....................................................................................
55
Tabela 6.
Przedmiot analizy finansowej w ujęciu różnych autorów..............
85
Tabela 7.
Wskaźniki wydajności gotówkowej...............................................
121
Tabela 8.
Wskaźniki wystarczalności gotówkowej........................................
122
Tabela 9.
Struktura majątkowa OSM w latach 2000 – 2001..........................
127
Tabela 10. Struktura pasywów OSM w latach 2000 – 2001............................
128
Tabela 11. Struktura majątku OSM za lata 2000 – 2001.................................
130
Tabela 12. Struktura majątkowa OSM w latach 2001 – 2002..........................
131
Tabela 13. Struktura pasywów OSM w latach 2001 – 2002............................
132
Tabela 14. Struktura majątku OSM za lata 2001 – 2002.................................
133
Tabela 15. Struktura rachunku zysków i strat OSM za lata 2000 – 2001........
134
Tabela 16. Wskaźniki rentowności za lata 2000 – 2002..................................
136
Tabela 17. Wskaźniki płynności finansowej za lata 2000 – 2002....................
140
Tabela 18. Wskaźniki rentowności OSM „Gomi” w Grodkowie za lata
1998 – 1999....................................................................................
143
Tabela 19. Wskaźniki płynności finansowej OSM „Gomi” w Grodkowie za
lata 1998 – 1999.............................................................................
145
161
Prace magisterskie - analizy
Wykres 1. Struktura rachunku zysków i strat................................................
68
Wykres 2.
Model Du Ponta...........................................................................
108
Wykres 3.
Wskaźnik rentowności sprzedaży………………………………
137
Wykres 4.
Wskaźnik rentowności majątku………………………………...
138
Wykres 5.
Wskaźnik rentowności kapitału własnego……………………...
138
Wykres 6.
Wskaźnik płynności finansowej………………………………...
141
Wykres 7.
Wskaźnik rentowności sprzedaży OSM „Gomi”……………….
143
Wykres 8.
Wskaźnik rentowności majątku OSM „Gomi”……….………...
144
Wykres 9.
Wskaźnik rentowności kapitału własnego OSM „Gomi”………
144
Wykres 10. Wskaźnik płynności finansowej OSM „Gomi”………………...
146
162
Prace magisterskie - analizy
BIBLIOGRAFIA
1. Bednarski L., Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie Wydawnictwo
Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r.
2. Bień W., Czytanie bilansu przedsiębiorstwa (dla menedżerów), FINANS-SERVIS
Zespół Doradców Finansowo-Księgowych Sp. z o. o., GRUPA FINANS-SERVIS
z wyłącznym udziałem Stowarzyszenia Księgowych w Polsce, Warszawa 2002r.
3. Boczar K., Spółdzielczość, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa
1973r.
4. Boczar K., Spółdzielczość. Problematyka społeczna i ekonomiczna, Polskie
Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1986r.
5. Boczar K., Szelążęk T., Wala F., Spółdzielczość wiejska w okresie przełomu,
Fundacja im. Friedricha Eberta w Polsce, Warszawa 1993r.
6. Bodasiński B., Podstawy rachunku ekonomicznego w rolniczych spółdzielniach
produkcyjnych, Zakład Wydawnictw CRS, Warszawa 1964r.
7. Boguta W., Ejsmont J., Kamiński R., Spółdzielczość wiejska, Wydawnictwa
Szkolne i Pedagogiczne S.A., Warszawa 2000r.
8. Brodziński M. G., Dylematy rozwoju spółdzielczości w Polsce, Fundacja „Rozwój
SGGW”, Spółdzielczy Instytut Badawczy, Warszawa 1999r.
9. Brzozowski B., Spółdzielczość wiejska, Akademia Rolnicza im. H. Kołłątaja,
Kraków 1998r.
10. Chyra-Rolicz Z., Z tradycji polskiej spółdzielczości II Rzeczypospolitej, Warszawa
1992r.
11. Czekaj J., Dresler Z., Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 1998r.
12. Dowgiałło Z. (red.), Słownik ekonomiczny dla przedsiębiorcy w warunkach rynku,
Wydawnictwo ZNICZ 1994r.
13. Drozdowicz J., Spółdzielczość jako ruch społeczno-gospodarczy, Zakłady
Wydawnictw Spółdzielczych, Warszawa 1958r.
14. Dudycz T., Analiza finansowa, Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we
Wrocławiu, Wrocław 1999r.
163
Prace magisterskie - analizy
15. Dudycz T., Wrzosek S., Analiza finansowa. Problemy metodyczne w ujęciu
praktycznym, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we
Wrocławiu, Wrocław 2000r.
16. Dyka S., Grzegorzewski P., Zarządzanie spółdzielnią, Centrum Doradztwa i
Informacji DIFIN Sp. z o.o., Warszawa 2000r.
17. Gabrusewicz
W.,
Podstawy
analizy
finansowej,
Polskie
Wydawnictwo
Ekonomiczne PWE, Warszawa 2002r.
18. Guzewicz W., Zdzieborska M., Żarska A., Rolnicze spółdzielnie produkcyjne w
warunkach gospodarki rynkowej, Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej, Warszawa 2000r.
19. Klimas M., Podręczna encyklopedia rachunkowości, POLTEXT, Warszawa 1997r.
20. Kożuch B., Polityka rolna, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok
1997r.
21. Kruczalak K., Prawo handlowe. Zarys wykładu, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 1998r.
22. Krzywda D., Rachunkowość finansowa, Fundacja Rozwoju Rachunkowości w
Polsce, Warszawa 1999r.
23. Matuszewicz J., Matuszewicz P., Rachunkowość od podstaw z uwzględnieniem
postanowień znowelizowanej ustawy o rachunkowości, FINANS-SERVIS Zespół
Doradców Finansowo-Księgowych Sp. z o.o., GRUPA FINANS-SERVIS z
wyłącznym udziałem Stowarzyszenia Księgowych w Polsce, Warszawa 2002r.
24. Micherda B., Analityczna funkcja rachunkowości w okresie przejściowym do
gospodarki rynkowej, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie,
Kraków 1998r.
25. Nowak
E.,
Rachunkowość.
Kurs
podstawowy,
Polskie
Wydawnictwo
Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r.
26. Onno-Frank van Bekkun, Gert van Dijk Co-operatives in the Europen Union Van
Goreum 1997r.
27. Sawicki K. (red.), Podstawy rachunkowości, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne
PWE, Warszawa 1997r.
28. Sierpińska M., Wędzki D., Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie,
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997r.
164
Prace magisterskie - analizy
29. Skawińska E., Uwarunkowania rozwoju mleczarstwa polskiego w procesie
integrowania Polski z Unią Europejską, Towarzystwo Naukowe Organizacji i
Kierownictwa DOM ORGANIZATORA, Toruń 1999r.
30. Skrzywan S., Teoretyczne podstawy rachunkowości, Polskie Wydawnictwo
Ekonomiczne PWE, Warszawa 1968r.
31. Stępień M., Wydymus Z., Podstawy rachunkowości – zbiór ćwiczeń 1, DEBET
S.C., Kraków 1998r.
32. Sudoł S., Przedsiębiorstwo. Podstawy nauki o przedsiębiorstwie. Teoria i praktyka
zarządzania,
Towarzystwo
Naukowe
Organizacji
i
Kierownictwa
DOM
ORGANIZATORA, Toruń 1999r.
33. Szczepaniak J., Ocena przedsiębiorstwa na podstawie sprawozdań finansowych,
Biblioteka Biznesu EKORNO, Łódź 1994r.
34. Urbańczyk E., Metody ilościowe w analizie finansowej przedsiębiorstwa, Fundacja
na rzecz Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 1998r.
35. Walczak M., prospektywna analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Polskie
Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1998r.
36. Walczak M. (red.), Sprawozdawczość i analiza finansowa w przedsiębiorstwie,
Przedsiębiorstwo Specjalistyczne ABSOLWENT, Łódź 2001r.
37. Waśniewski T., Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, Fundacja Rozwoju
Rachunkowości w Polsce, Warszawa 1997r.
38. Wersty B., Metody analizy stanu i wyników finansowych przedsiębiorstwa.
Analiza wskaźnikowa, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu,
Wrocław 1993r.
39. Wędzki D., Strategie płynności finansowej przedsiębiorstwa. Przepływy pieniężne
a wartość dla właścicieli, Oficyna Ekonomiczna Oddział Polskich Wydawnictw
Profesjonalnych Sp. z o.o., Kraków 2002r.
40. Wypych M. (red.), Finanse przedsiębiorstwa z elementami zarządzania i analizy,
Przedsiębiorstwo Specjalistyczne ABSOLWENT, Łódź 1997r.
165
Prace magisterskie - analizy
AKTY PRAWNE
41. Ustawa o spółdzielczości z 29 października 1920r., Dz. U. z 1950r., nr 25, poz.
223.
42. Ustawa o łączeniu się spółdzielni z 7 kwietnia 1922r., Dz. U. nr 33, poz. 265.
43. Ustawa o spółdzielniach i ich związkach z 17 lutego 1961r., Dz. U. z 1961r., nr 12,
poz. 61.
44. Ustawa Prawo spółdzielcze z 16 września 1982r., Dz. U. z 1995r., nr 54, poz. 288 z
późniejszymi zmianami.
45. Ustawa z 7 lipca 1994r. o zmianie ustawy Prawo spółdzielcze oraz o zmianie
niektórych innych ustaw, Dz. U. z 1994r., nr 90, poz. 419 z późniejszymi
zmianami.
46. Ustawa o rachunkowości z 29 września 1994r., Dz. U. nr 121, poz. 591; ost. zm.
Dz. U. z 2001r., nr 102, poz. 1117 i nr 111, poz. 1195.
47. Rozporządzenie Rady Ministrów z 23 lutego 1995r. w sprawie sposobu
prowadzenia sądowego rejestru spółdzielni, Dz. U. z 1995r., nr 23, poz. 129.
INNE
48. Czas sprawozdań finansowych, Rynki Zagraniczne 1997r., nr 148.
49. Leksykon rachunkowości, opracowanie zbiorowe pod redakcją naukową E.
Nowaka, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne PWE, Warszawa 1996r.
50. Monitor spółdzielczy – B, nr 133 z 8 lutego 2001r.
166
Download