scenariusz zajęć biblioterapeutycznych

SCENARIUSZ ZAJĘĆ BIBLIOTERAPEUTYCZNYCH
„Poradzę sobie ze złością”
Cele: uczeń
- potrafi wyrażać negatywne uczucia bez krzywdzenia innych,
- rozpoznaje zachowania wywołujące w nas złość,
- zna sposoby radzenia sobie z uczuciami,
- buduje poczucie własnej wartości,
- integruje się z grupą,
- rozwiązuje problem radzenia sobie ze złością,
Metody i formy pracy:
- zabawy: integracyjne, aktywizujące, rozluźniające – „Dziko wściekły”, „Kiedy jestem
wściekły…”, „Wypuszczam powietrze”,
- dyskusja – wolna trybuna
- ćwiczenia dramowe, przedstawienie w formie pantomimy własnych zachowań
- praca indywidualna, zbiorowa
Uczestnicy zajęć: uczniowie klasy III
Czas zajęć: 45 minut
Środki dydaktyczne:
- terapeutyczne opowiadanie E. Mayer-Glitza pt. „Kiedy Kan-No-Mushi się obudzi”
- karta pracy „Jak sobie radzić ze złością?”, plansza z narysowanym drzewem z dziuplą,
w której widnieje napis: „Poradzę sobie ze złością”
- gazetka: ilustracje i rysunki przedstawiające złość i zachowania agresywne
- rekwizyt: „Krzesło złości”
- nadmuchane baloniki z narysowaną buźką złości
- „Wesołe buźki” z napisanymi na odwrocie hasłami: „Kto się złości, ten nie ma radości”, „Bez
złości mamy więcej radości”
Przebieg zajęć:
I.
Powitanie uczestników zajęć. Rozpoczęcie spotkania zabawą rozluźniającą sytuację w grupie:
„Dziko wściekły”. Dzieci przeobrażają się w dzikie zwierzęta. Naśladują ich ruchy i głosy.
Prychają, szczerzą zęby i biegają wkoło pomieszczenia np. jak tygrys uwięziony w klatce,
pełzają i syczą jak wąż, tupią nogami i trąbią jak słonie, biegają i wyją jak wilki. Nie atakują
żadnych zwierząt. Na sygnał prowadzącego odprężone przeciągają się i spokojnie powracają
na swoje miejsca.
II.
„Wolna trybuna” – dyskusja:
- własne rozumienie pojęcia „złość”
- czy czasami odczuwamy złość?
- co sprawia, że się złościmy? – dyskusja z wykorzystaniem i omówieniem gazetki
III.
Zabawa „Kiedy jestem wściekły”: zaproszenie dzieci na „Krzesełko złości” (krzesełko
przykryte czerwoną narzutą i z przypiętą buźką obrazującą złość). Każdy uczestnik zajęć
w formie pantomimy ma za zadanie przedstawić jak wygląda, kiedy jest zły, jak się wtedy
zachowuje. Zabawę rozpoczyna dziecko od słów: „Mam na imię … Kiedy jestem wściekły
robię tak …”
IV.
Odczytanie przez prowadzącego opowiadania E. Mayer-Glitza pt. „Kiedy Kan-No-Mushi się
obudzi”
V.
Swobodna dyskusja na temat zachowania Małgosi i Yoshimi:
- czym się różniły dziewczynki?
- czyje zachowanie nam się podoba?
- w jaki sposób Małgosia postanowiła radzić sobie ze złością?
- czy możemy wykorzystać pomysł radzenia sobie ze złością, jaki miała Yosimi?
VI.
Praca indywidualna – uczniowie otrzymują kartę pracy: „Jak sobie radzić ze złością?”.
Zadanie dziecka jest podanie własnych sposobów radzenia sobie ze złością. Uczniowie
wypełniają kartę w ciągu 3-4 minut. W tym czasie można włączyć muzykę relaksacyjną.
VII.
Prezentacja własnych pomysłów radzenia sobie ze złością. Uczestnicy po odczytaniu
własnych sposobów rozwiązania problemu, wskazują na takie sposoby radzenia sobie ze
złością, które ich zdaniem są mało znane i mogą być przez nich wykorzystane.
Wniosek:
Każdy człowiek ma prawo czuć złość z różnych powodów, ale musi umieć tak wyrazić swoje
odczucia, by nie sprawić innym przykrości, nie zrobić krzywdy
VIII.
Uczniowie naklejają swoje karty pracy (w kształcie liścia) na planszę z narysowanym
drzewem z dziuplą, w której widnieje napis: „PORADZĘ SOBIE ZE ZŁOŚCIĄ”
IX.
Prowadząca wręcza uczestnikom zajęć karteczki – „uśmiechnięte buźki”, na odwrocie
których widnieją hasła: „Bez złości mamy więcej radości!”, „Kto się złości, ten nie ma
radości!”. Zbiorowe odczytanie zdań – haseł.
Na zakończenie spotkania zabawa: „Wypuszczanie powietrza”. Dzieci otrzymują
nadmuchane baloniki z narysowanymi na nich buźkami złości. Mają one doprowadzić do
pęknięcia balonów poprzez siadanie na nich.
Ewaluacja – na stoliku ustawione są dwa przeźroczyste pojemniczki: jeden z nalepioną
uśmiechniętą buźką, a drugi ze smutną buźką. Prowadzący prosi o pozbieranie z podłogi i
wrzucenie pękniętych baloników do wybranego pojemnika. Jeżeli dzieci czuły się dobrze na
zajęciach, wrzucają baloniki do pojemnika z uśmiechniętą buźką, a jeżeli zajęcia się nie
podobały – do pojemnika ze smutną buźką.
Autor scenariusza: Mariola Halicka
Scenariusz został opublikowany w czasopiśmie BIBLIOTERAPEUTA.- 2006, nr 2, S. 3 – 4
Tekst opowiadania „Kiedy Kan-No-Mushi…” dostępny w Bibliotece Pedagogicznej w Raciborzu w książce:
„Biblioterapia dla klas IV-VI szkoły podstawowej / Marta Franaszczuk-Truszkowska