Kto musi stosować insulinę?

Vi
a
M
ed
ic
a
Redaktor Naukowy:
Prof. dr hab. med. Jacek Sieradzki
Redaktor Prowadzący:
Dr hab. med. Maciej Małecki
Małopolski Oddział
Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego
Katedra Chorób Metabolicznych
31–501 Kraków, ul. Kopernika 15
Vi
a
www.cukrzyca.info.pl
M
ed
ic
a
Grant edukacyjny
firmy Sanofi-Aventis
© Copyright by Via Medica
„Via Medica sp. z o.o.” sp.k.
80–180 Gdańsk, ul. Świętokrzyska 73
tel.: (0 58) 320 94 94, faks: (0 58) 320 94 60
www.viamedica.pl, wap.viamedica.pl
Gdańsk 2007
Wydanie drugie, poprawione
ISBN 978–83–7555–028–3
2
Insulinę, hormon produkowany w trzustce
człowieka, odkryto już ponad 80 lat temu.
Choć jest lekiem, który ratuje życie i umożliwia zapobieganie powstawaniu późnych
powikłań cukrzycy, jej stosowanie budzi
wśród pacjentów wiele wątpliwości. Spróbujemy odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania.
Vi
a
1. Kto musi stosować insulinę?
Jedynie 1 na 5 chorych na cukrzycę musi stosować insulinę. Co więc decyduje o tym, że trzeba rozpocząć
leczenie insuliną? Przede wszystkim rodzaj cukrzycy.
W cukrzycy typu 1, która występuje głównie u dzieci oraz
M
ed
ic
a
u osób młodych i charakteryzuje się całkowitym zanikiem wydzielania insuliny przez trzustkę, insulinoterapia
jest nie tylko jedynym możliwym sposobem leczenia, ale
także dobrodziejstwem, które ratuje życie. Insulinę powinni przyjmować także chorzy na cukrzycę typu 2, czyli
najczęściej osoby w wieku średnim lub starszym, u których nie udało się uzyskać prawidłowego stężenia glukozy we krwi za pomocą diety i leków doustnych. Insulina jest także jedynym lekiem, który można zastosować
u kobiet chorych na cukrzycę w czasie ciąży.
2. Czy chory powinien się obawiać
insulinoterapii?
Wielu chorych na cukrzycę obawia się rozpoczęcia insulinoterapii. Kojarzy się ona przede wszystkim z koniecznością robienia zastrzyków. Warto jednak zauważyć, że
obecnie używany sprzęt do podawania insuliny umożliwia praktycznie bezbolesne iniekcje. Należy sobie uświadomić, że insulina jest lekiem, który ratuje życie, pozwala opanować chorobę i zapobiegać jej następstwom.
Dotychczas nie wprowadzono do powszechnego stosowania całkowicie nieinwazyjnych sposobów jej podawania. Nie można na przykład stosować insuliny doustnie,
bo jest ona trawiona w przewodzie pokarmowym i traci
3
swoje właściwości. Nie można więc przyjmować insuliny w postaci tabletek.
3. Skąd się bierze insulina stosowana
w leczeniu chorych na cukrzycę?
Insulina ludzka. Obecnie najczęściej stosuje się insulinę
ludzką. Do jej produkcji służy bardzo nowoczesna technologia oparta na inżynierii genetycznej. Insulinę produkują różne mikroorganizmy na podstawie informacji po-
Vi
a
chodzącej z ludzkiego genu odpowiedzialnego za jej
budowę. Jej skład aminokwasowy jest identyczny jak
insuliny produkowanej przez trzustkę człowieka.
Insuliny otrzymywane z trzustek wieprzowych i (rza-
dziej) bydlęcych były przez kilkadziesiąt lat podstawą insulinoterapii, obecnie właściwie nie są już stosowane.
M
ed
ic
a
Analogi insuliny ludzkiej. Są to preparaty insuliny, które uzyskuje się metodami inżynierii genetycznej po dokonaniu niewielkich zmian w budowie ludzkiego hormonu. Uzyskane w ten sposób analogi mają nowe, cenne
właściwości, jednak zachowują swoje podstawowe działanie fizjologiczne. Przede wszystkim obniżają stężenie
glukozy w surowicy krwi. W aptekach można kupić szybkodziałające i długodziałające analogi insulin ludzkich.
4. Dla kogo są przeznaczone insuliny
analogowe?
Szybkodziałające analogi insulin ludzkich są przeznaczone głównie dla osób młodych i w średnim wieku, które
się uczą lub są czynne zawodowo, aktywne fizycznie oraz
mają zmienny rozkład dnia. Znajdują też zastosowanie
u osób otyłych, ponieważ nie powodują zwiększania
4
masy ciała. Inne zalety stosowania tych insulin, takie jak
możliwość wykonywania iniekcji bezpośrednio przed
posiłkiem oraz krótki czas działania, pozwalają na
większą dowolność w ustalaniu pór posiłków (oczywiście w granicach rozsądku) oraz na zrezygnowanie
z przekąsek. Z kolei dzięki długodziałającym bezszczytowym analogom insulin ludzkich przez całą dobę utrzymuje się prawie jednakowe stężenie podstawowe hormonu we krwi. Ważnym wskazaniem do ich stosowania
są problemy z uzyskaniem prawidłowego stężenia glu-
Vi
a
kozy w godzinach porannych, czyli tak zwana hiperglikemia o brzasku.
5. Czym, oprócz pochodzenia, różnią się
między sobą preparaty insulin
dostępne w aptekach?
M
ed
ic
a
Preparaty insulin dostępne w aptekach różnią się głównie czasem działania oraz rodzajem substancji konserwujących. W tabeli przedstawiono najczęściej stosowane insuliny podzielone ze względu na czas działania.
6. Ile jednostek insuliny należy
przyjmować na dobę?
Dawkowanie jest ściśle indywidualne i ustala je lekarz.
Odpowiednia liczba jednostek insuliny na dobę to taka,
która zapewnia utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy we krwi. Spożywane posiłki, aktywność fizyczna lub
inne okoliczności życiowe, na przykład choroba, wymagają niekiedy zmian w dawkowaniu insuliny. Dobowa
dawka insuliny nie świadczy o ciężkości choroby, lecz
wynika z indywidualnych potrzeb danego organizmu.
Istotnymi czynnikami, które wpływają na zapotrzebowanie na insulinę, są: masa ciała, aktywność fizyczna oraz
zachowane lub niezachowane wydzielanie insuliny przez
komórki b wysp trzustkowych. Czasami uzyskanie odpowiedniego stężenia glukozy we krwi wymaga podania
dużej dawki insuliny, ponieważ organizm słabo na nią reaguje. Gdy zapotrzebowanie dobowe przekroczy 100 jednostek, mówimy o oporności tkanek na insulinę. Oporność
5
Tabela 1. Rodzaje i charakterystyka najczêœciej stosowanych
preparatów insulin
Rodzaj
insuliny
Czas od momentu wstrzykniêcia insuliny
Pocz¹tek
dzia³ania
Najsilniejsze*
dzia³anie
D³ugoœæ
dzia³ania
Krótkodzia³aj¹ce insuliny
ludzkie (Actrapid HM,
Gensulin R, Humulin R,
Polhumin R)
0,5 h
1–3 h
6–8 h
Szybkodzia³aj¹ce analogi
Glulizyna (Apidra)
Lys-Pro (Humalog)
Aspart (NovoRapid)
5–15 min
15 min
10–20 min
1–2 h
40–60 min
1–3 h
3–4 h
2–5 h
3–5 h
Vi
a
M
ed
ic
a
Insuliny ludzkie o poœrednim czasie dzia³ania
(Gensulin N, Humulin N,
Insulatard HM, Polhumin N)
Mieszanki insulin
krótkodzia³aj¹cych z insulin¹
o poœrednim czasie dzia³ania
Gensulin M 10, 20, 30, 40, 50
Humulin M 2, 3
Mixtard 10, 20, 30, 40, 50 HM
Polhumin Mix 25
Mieszanki analogowe
Humalog Mix 25, 50
NovoMix 30
D³ugodzia³aj¹ce analogi
Glargina (Lantus)
(analog bezszczytowy)
Detemir (Levemir)
*> 50% efektu maksymalnego
6
1–1,5 h
3–10 h
18–24 h
0,5 h
0,5 h
0,5 h
0,5 h
2–8 h
2–8 h
2–8 h
2–8 h
24 h
24 h
24 h
24 h
15 min
Zaraz po
podaniu
2–8 h
2–8 h
24 h
24 h
60 min
60 min
4–24 h
3–4 do 14 h
24 h
do 24 h
(czas dzia³ania
zale¿ny od
dawki)
ta może być spowodowana stanem zapalnym lub otyłością. Wówczas należy się skontaktować z diabetologiem
i rozpocząć odpowiednie leczenie.
7. Jak obliczyć dodatkową dawkę
insuliny w przypadku zbyt dużego
stężenia glukozy we krwi, pomimo
przyjęcia zwykłej dawki insuliny?
Planując dawkę korekcyjną insuliny, można przyjąć, że
Vi
a
jedna jednostka insuliny zwykle obniża stężenie glukozy
we krwi o 40–50 mg/dl. Możemy też spróbować obliczyć
tę wartość przy użyciu prostych wzorów. Jeżeli stosujemy insulinę ludzką krótkodziałającą, to dzielimy 1800
przez liczbę jednostek insuliny stosowanych na dobę,
np.: 1800 : 45 j. = 40 mg%, czyli 1 j. insuliny o tyle obni-
M
ed
ic
a
ża glikemię. Stosując szybkodziałające analogi insuliny,
zamiast liczby 1800 wstawiamy 1500.
8. Ile wstrzyknięć insuliny dziennie
musi wykonać chory na cukrzycę?
O tym decyduje lekarz diabetolog, biorąc pod uwagę wiek,
tryb życia, aktywność fizyczną i zawodową oraz choroby
towarzyszące. Najczęściej insulinę podaje się 4 lub 2 razy
na dobę, choć stosuje się również inne modele terapii.
W wielu badaniach przeprowadzonych wśród chorych na cukrzycę wykazano, że stężenie glukozy we krwi
zbliżone do prawidłowego, a więc tak zwane dobre wyrównanie cukrzycy, uzyskuje się, przyjmując insulinę kilka, np. 4 razy na dobę. Model ten nazywamy intensywną
insulinoterapią. Naśladuje on wydzielanie insuliny przez
trzustkę u zdrowych osób. Wydzielanie podstawowe
między posiłkami i w nocy odtwarza podawanie insuliny
o pośrednim lub długim czasie działania, natomiast wydzielanie poposiłkowe — zastosowanie kilku wstrzyknięć
insuliny krótkodziałającej. Ten model leczenia pozwala
na bardziej swobodny tryb życia i dostosowanie dawki
do aktywności fizycznej oraz posiłków.
Nieco inaczej jest u osób starszych, które prowadzą
spokojny, regularny tryb życia i u których z reguły nie
7
dąży się do tak idealnego wyrównania cukrzycy, jak
u ludzi młodszych. Wiele osób w podeszłym wieku stosuje mieszanki insulinowe 2 razy na dobę. Ten model
nie naśladuje w pełni prawidłowego wydzielania insuliny,
ale u większości tych chorych pozwala osiągnąć zadowalające wyrównanie cukrzycy. U osób starszych insulinę stosuje się niekiedy w połączeniu z lekami doustnymi
obniżającymi stężenie glukozy.
Pamiętaj! Insuliny ludzkie krótkodziałające (Actrapid,
Gensulin R, Humulin R, Polhumin R) oraz mieszanki insu-
Vi
a
lin ludzkich (Gensulin M1–5, Humulin M2, M3, Mixtard
10–50, Polhumin Mix 25) należy przyjmować około 15 minut do pół godziny przed posiłkiem.
Analogi insulin krótkodziałających i mieszanki zawierające analogi insulin szybkodziałających (Humalog Mix
M
ed
ic
a
25, 50; NovoMix 30) należy przyjmować tuż przed posiłkiem. Z kolei szybkodziałający analog Apidra można podawać zarówno bezpośrednio przed posiłkiem, jak i zaraz po nim.
9. Ile posiłków dziennie powinien
spożywać chory na cukrzycę?
To zależy od modelu insulinoterapii. Pacjenci stosujący
szybkodziałające analogi insuliny ludzkiej (np. Humalog
lub NovoRapid) mogą spożywać 3 posiłki dziennie i zrezygnować z przekąsek. Chorzy przyjmujący insulinę
ludzką lub mieszanki insulinowe z reguły spożywają
6 posiłków na dobę: 3 główne oraz 3 przekąski. Warto
zauważyć, że spożywanie 6 posiłków dziennie nie wyklucza stosowania diety niskokalorycznej umożliwiającej redukcję masy ciała. Należy wówczas odpowiednio
zmniejszyć wartość kaloryczną posiłków. Najlepiej omówić ten problem z lekarzem i dietetykiem.
10. Czy stosowanie insuliny może
spowodować jakieś zagrożenie
dla pacjenta?
Przede wszystkim należy podkreślić, że prawidłowe stosowanie insuliny zmniejsza ryzyko uszkodzenia wielu na-
8
Tabela 2. Przyk³ad rozk³adu wstrzykniêæ insulin, posi³ków i pomiaru glikemii w ramach tak zwanego pe³nego profilu glikemii u chorych na
cukrzycê stosuj¹cych 2 ró¿ne modele insulinoterapii*
Model
4 wstrzykniêæ
insuliny ludzkiej
Model
2 wstrzykniêæ
mieszanek
insuliny ludzkiej
7.30
Krótkodzia³aj¹ca
7.30
Mieszanka
insulinowa
Vi
a
12.30
Krótkodzia³aj¹ca
Pora spo¿ycia
posi³ku
Godziny
pomiaru
stê¿enia
glukozy
7.30
8.00
I œniadanie
10.00
II œniadanie
M
ed
ic
a
10.00
12.30
13.00
Obiad
15.00
16.00
Podwieczorek
17.30
Krótkodzia³aj¹ca
17.30
Mieszanka
insulinowa
17.30
18.00
I kolacja
20.00
21.30
O poœrednim
czasie dzia³ania
21.30
22.00
II kolacja
24.00
3.30
*Rozk³ad wstrzykniêæ nale¿y zawsze dobieraæ indywidualnie
9
rządów i układów, na przykład oczu, nerek, serca
i nerwów. Chociaż, podobnie jak w czasie przyjmowania
każdego innego leku, występują działania niepożądane,
mają one jednak ograniczony charakter.
Niedocukrzenia. Przy leczeniu insuliną mogą wystąpić spadki stężenia glukozy we krwi wynikające ze zbyt
małego posiłku, z nadmiernego wysiłku fizycznego,
nieodpowiednio dobranej dawki insuliny lub spożycia alkoholu. Zwykle niedocukrzenie występuje, gdy stężenie glukozy we krwi wynosi poniżej 60–65 mg/dl (3,4–3,8 mmol/l).
Vi
a
Niedocukrzeniom towarzyszą najczęściej takie objawy,
jak: pocenie się, drżenie rąk, kołatanie serca, uczucie
głodu, osłabienie, niepokój. Przy niedocukrzeniach o niewielkim nasileniu wystarczy spożywać dodatkową porcję cukrów (węglowodanów), na przykład w postaci słod-
M
ed
ic
a
kiego napoju, soku lub owocu. W ciężkich przypadkach
może nastąpić utrata przytomności, która wymaga pomocy kogoś z rodziny, lekarza lub pielęgniarki (zastrzyk
glukagonu lub dożylne podanie glukozy). Jeżeli niedocukrzenia powtarzają się o tej samej porze dnia i mają
ciężki przebieg, należy zasięgnąć porady diabetologa
w celu zmodyfikowania dawki insuliny.
Reakcje uczuleniowe. Insulina rzadko powoduje
uczulenia i nie należy się ich obawiać. Mogą wystąpić
wysypka lub zaczerwienienie skóry ze swędzeniem
w miejscach wstrzyknięć. Zwykle objawy te nie są bardzo nasilone, lecz gdy się pojawią, należy się skontaktować z lekarzem, w celu rozpoczęcia leczenia przeciwuczuleniowego i zmiany preparatu insuliny.
11. Jakiego sprzętu używa się
do podawania insuliny?
Insulinę wstrzykuje się najczęściej za pomocą piór insulinowych, czyli penów. Strzykawek, tzw. insulinówek,
w zasadzie już się nie używa. Niektórzy chorzy używają
osobistych pomp insulinowych. Peny insulinowe kształtem przypominają pióro i stąd pochodzi ich nazwa. Wyróżniamy peny z wymienialnymi nabojami z insuliną
(OptiClick, AutoPen, HumaPen, NovoPen, OptiPen) i pió-
10
ra insulinowe jednorazowego użytku (SoloStar, HumaJect, NovoLet, InnoLet), które wyrzuca się po wykorzystaniu zawartej w nich insuliny. Pióra insulinowe są do-
Vi
a
stępne w poradniach diabetologicznych lub w aptekach.
Osoby, które boją się widoku igły, mogą stosować dostępne w aptekach specjalne nasadki na pióra, zasłaniające igłę (PenMate). Zwykle jednak po wykonaniu kilku zastrzyków w obecności pielęgniarki strach mija.
M
ed
ic
a
12. Na jak długo wystarczy ilość
insuliny zawarta w jednym
wkładzie insulinowym
lub w jednorazowym wstrzykiwaczu?
Wymienialny wkład oraz jednorazowy wstrzykiwacz zawierają 3 ml insuliny, co odpowiada 300 j.m. (1 ml zawiera 100 j. insuliny). Przy stosowaniu 30 j. insuliny na dobę
insulina z jednego wkładu wystarczy więc na 10 dni terapii.
13. W jakie miejsca na ciele
powinno się wstrzykiwać insulinę?
Insulinę wstrzykuje się podskórnie. Wstrzyknięcia wykonuje się w powłoki brzucha, zewnętrzną powierzchnię ramion i ud oraz w pośladki. Zalecane miejsca wstrzyknięć
różnią się nieco w zależności od stosowanego typu insuliny. Na przykład szybkodziałającą insulinę ludzką lub jej
analogi powinno się podawać w powłoki jamy brzusznej,
ponieważ stąd są one najszybciej wchłaniane. Można też
wykonywać zastrzyki w ramiona. Insulinę o pośrednim
i długim czasie działania wstrzykuje się w uda i pośladki
— są to miejsca, z których insulina wchłania się wolniej.
Mieszanki insulinowe można wstrzykiwać we wszystkie
regiony ciała, w które można podawać insulinę.
11
Vi
a
Zalecane miejsca wstrzykiwania insuliny
M
ed
ic
a
14. Czy należy zmieniać miejsca
podawania insuliny?
Tak. Insulina podawana przez długi czas w to samo miejsce może spowodować przerost tkanki podskórnej i powstawanie w niej zrostów oraz guzków. Może to być przyczyną zaburzenia wchłaniania insuliny, a poza tym defektu natury kosmetycznej. Miejsca iniekcji insuliny należy zmieniać racjonalnie, według wcześniej ustalonego
schematu. Na przykład przez 2 tygodnie podajemy insulinę w prawą połowę ciała: prawa połowa brzucha (insulina krótkodziałająca lub analog) i prawe udo (insulina
o pośrednim czasie działania). Przez kolejne 2 tygodnie
iniekcje wykonujemy w lewą połowę ciała. Potem możemy zmienić miejsca, na przykład prawe ramię i prawy
pośladek. Każdy kolejny zastrzyk wykonujemy w miejsce
o opuszkę palca oddalone od poprzedniego wkłucia.
15. Jakiej długości igieł powinno się
używać do podawania insuliny?
Obecnie są dostępne igły o długości 6, 8, 12,7 oraz
13,2 mm. Ponieważ iniekcje insuliny wykonuje się do
tkanki podskórnej, długość igły zależy od grubości tej
12
tkanki. Igła powinna być dobrana indywidualnie dla danego chorego przez lekarza lub pielęgniarkę. Według
ogólnej zasady osoby dorosłe z nadwagą i otyłe powinny stosować igły długie, na przykład 13,2 i 12,7 mm, zaś
osoby szczupłe i dzieci — igły krótkie. Grubość tkanki
podskórnej różni się także w zależności od regionu ciała. Zaleca się następujące długości igieł insulinowych
w zależności od miejsca iniekcji u osób dorosłych:
q ramiona: 8 mm, a nawet 6 mm (najcieńsza warstwa
tkanki tłuszczowej);
Vi
a
q
q
powłoki brzuszne: 8 mm lub 12,7 mm;
udo: 8 mm;
q
pośladki: 8 mm lub 12,7 mm.
U osób szczupłych, u których tkanka podskórna jest słabo rozwinięta, zastrzyk powinno się podać, wytwarzając
M
ed
ic
a
jednocześnie fałd skórny.
16. Czy po każdym zastrzyku należy
wymienić igłę na nową?
Najlepiej tak, ponieważ są to igły jednorazowego użytku, a ponadto po każdej iniekcji igła stopniowo się stępia. W praktyce wielu chorych stosuje kilkakrotnie tę
samą igłę, wymieniając ją, gdy kończy się nabój w piórze albo gdy podczas iniekcji odczuwają ból z powodu
stępienia się igły.
17. Jakich zasad należy przestrzegać
przy wykonywaniu wstrzyknięć
insuliny?
q
Nowo założoną igłę „przestrzykujemy” insuliną w celu
usunięcia znajdującego się w niej powietrza. Na czub-
q
ku igły powinna się pojawić kropla insuliny.
Przed iniekcją mieszamy insulinę nieprzezroczystą
(np. Humulin N, Insulatard lub mieszankę insulinową),
obracając delikatnie pióro albo fiolkę, aby uzyskać
jednolity roztwór.
q
Nie trzeba dodatkowo dezynfekować skóry przed
wstrzyknięciem insuliny.
13
q
Po wykonaniu zastrzyku nie wyciągamy natychmiast
igły, aby uniknąć wypłynięcia insuliny. Odczekujemy kilka sekund i wówczas wyciągamy igłę.
q
Jeżeli po zastrzyku na powierzchnię skóry wypłynie
trochę insuliny, najczęściej nie ma to istotnego znaczenia. Nie trzeba robić dodatkowego zastrzyku.
q
Nie „rozmasowujemy” miejsca po wstrzyknięciu
insuliny, ponieważ może to przyspieszyć jej wchłonięcie i powodować niedocukrzenie.
q
Kropla krwi, która czasem pojawia się po wykonaniu
Vi
a
zastrzyku, nie powinna niepokoić. Może to oznaczać,
że trafiliśmy w drobne naczynie krwionośne. Nie wpływa to na działanie insuliny, krew usuwamy wacikiem.
q
Wysoka temperatura otoczenia powoduje szybsze
wchłanianie insuliny, co może być przyczyną niespo-
M
ed
ic
a
dziewanego niedocukrzenia; pamiętajmy o tym
w upalne dni i po ciepłej kąpieli.
18. Jak powinno się przechowywać
insulinę?
Insulinę powinno się przechowywać w temperaturze od
+2°C do +8°C, w lodówce. Pióro insulinowe z nabojem
lub jednorazowy pen można przez miesiąc trzymać poza
lodówką, oczywiście unikając ekspozycji na skrajne temperatury. Pamiętajmy, że jeżeli nie zużyjemy insuliny
z naboju w ciągu miesiąca, musimy go wymienić, nawet
jeżeli zostało w nim jeszcze trochę insuliny.
19. Co to jest pompa insulinowa
i jak działa?
Od około 30 lat istnieje możliwość ciągłego podawania
insuliny przy zastosowaniu osobistej pompy insulinowej.
Pompa to urządzenie wielkości porównywalnej z 2 pudełkami zapałek. W pompie używamy insuliny ludzkiej
krótkodziałającej lub szybkodziałającego analogu. Insulina ze zbiornika umieszczonego w pompie jest dostarczana przez plastikowy cienki dren do igły (a właściwie
plastikowego dreniku — tzw. wkłucia), która tkwi w tkance podskórnej. Wkłucie wymieniamy co 3 dni. Podawa-
14
nie insuliny przez pompę nie zwalnia chorego od wykonywania pomiarów cukru we krwi przy użyciu glukometru. Pompa podaje ciągle insulinę w ilości przez nas ustalonej — w tzw. przesuwie bazowym, przed posiłkami podajemy bolusy insuliny poprzez naciśnięcie przycisku na
pompie.
Pompy są przeznaczone głównie dla chorych na cukrzycę typu 1, osób młodych, czynnych zawodowo,
zwłaszcza o chwiejnym przebiegu choroby, u których
intensywna insulinoterapia nie pozwala na prawidłowe
Vi
a
wyrównanie cukrzycy.
20. Kiedy będzie można kupić
w aptekach insulinę wziewną?
Insulina wziewna to insulina ludzka w formie sproszko-
M
ed
ic
a
wanej. Insulina ta jest inhalowana do płuc przez usta przy
użyciu specjalnych dozowników. Jej szybkość i czas
działania można określić jako pośrednie w stosunku do
krótkodziałającej insuliny ludzkiej i szybkodziałającego
analogu. Jest ona stosowana w połączeniu z lekami doustnymi lub wieczorną iniekcją insuliny o pośrednim czasie działania. Przeciwwskazaniem do zastosowania insuliny w postaci wziewnej jest palenie papierosów (należy rzucić ten nałóg przynajmniej 6 miesięcy przed rozpoczęciem leczenia insuliną w takiej formie), a także ciężka astma czy przewlekła obturacyjna choroba płuc.
Insulina wziewna została zarejestrowana w Stanach
Zjednoczonych (w styczniu 2006 r.) do leczenia cukrzycy
typu 1 i 2. W październiku 2007 r. firma Pfizer podjęła decyzję o rezygnacji z produkcji leku Exubera. Jako przyczynę podano zbyt małą liczbę pacjentów stosujących ten
preparat. Pomimo to inne firmy farmaceutyczne nadal prowadzą badania nad insulinami wziewnymi.
Insulina jest Twoim przyjacielem,
można ją polubić.
15
Vi
a
M
ed
ic
a