dyrektor artystyczny Jan Prochyra
advertisement
dyrektor artystyczny Jan Prochyra PINOKIO CZYLI ŚWIERSZCZOWE OPOWIEŚCI musical familijny na podstawie książki CARLA COLLODIEGO „Pinokio” muzyka, kierownictwo muzyczne TOMASZ BAJERSKI adaptacja, reżyseria CEZARY DOMAGAŁA scenografia MAREK LEWANDOWSKI choreografia EMIL WESOŁOWSKI asystent reżysera LIDIA GRZĘDZIŃSKA asystent choreografa MARTA DOMAGAŁA kierownictwo produkcji MAŁGORZATA PIĄTEK-ROMAN światło: ANDRZEJ KULESZA, JACEK KACZMARCZYK dźwięk: MARCIN PAWŁOT, MIKOŁAJ SKALSKI inspicjent AGNIESZKA KORCZAK wykonawcy scenografii: DARIUSZ HABERSKI, WŁODZIMIERZ CHMIELEWSKI, PRACOWNIA ARTYSTYCZNO-RZEMIEŚLNICZA „AKME” wykonawca kostiumów IRENA KLIMCZAK modystka LIDIA JANICKA peruki JOANNA SZOŁTYSEK zarosty TERESA OPALIŃSKA plastyk, modelator BARBARA GÓRECKA charakteryzacja KAMILA KĘPA PREMIERA STYCZEŃ 2009 dyrektor artystyczny Jan Prochyra 2 występują: Pinokio DOROTA OSIŃSKA Dżepetto, Połykacz ognia ROBERT KOWALSKI Kot BRYGIDA TUROWSKA-SZYMCZAK Lis KONRAD MARSZAŁEK Świerszcz: OLGA SZOMAŃSKA-RADWAN / KLEMENTYNA UMER Knot DANIEL ZAWADZKI Dyrektor teatru, Gospodarz, Siłacz JULIAN MERE Dyrektor cyrku PIOTR FURMAN Sowa KATARZYNA KOZAK Kruk, Wieśniak ANDRZEJ NIEMIRSKI Tuńczyk, Karabinier LESZEK ABRAHAMOWICZ Nauczyciel, Dżandżo, Wieśniak ROBERT TONDERA Klaun, Kaczmarka 2 AGNIESZKA „FAJKA” FAJLHAUER Gospodyni MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ Kaczmarka 1 JOANNA GÓRNIAK Biesiadnik 1 ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA Biesiadnik 2 MAGDALENA PIOTROWSKA Uczniowie: JOANNA GÓRNIAK, ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA, DOROTA OSIŃSKA, MAGDALENA PIOTROWSKA, LESZEK ABRAHAMOWICZ, PIOTR FURMAN, ANDRZEJ NIEMIRSKI, DANIEL ZAWADZKI Marionetki: MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ, AGNIESZKA „FAJKA” FAJLHAUER, KATARZYNA KOZAK, ROBERT KOWALSKI, ROBERT TONDERA Kuny: MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ, AGNIESZKA „FAJKA” FAJLHAUER, ADIRANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA, MAGDALENA PIOTROWSKA Szprotki: MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ, JOANNA GÓRNIAK, ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA, KATARZYNA KOZAK, MAGDALENA PIOTROWSKA Włóczykije: PIOTR FURMAN, ROBERT TONDERA, DANIEL ZAWADZKI Króliki: MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ, ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA, MAGDALENA PIOTROWSKA Przechodnie: CAŁY ZESPÓŁ oprócz LISA, KOTA, DŻEPETTA Lalki: CAŁY ZESPÓŁ oprócz PINOKIA, DŻEPETTA Rodzina Pinokiów: JULIAN MERE, MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ, AGNIESZKA „FAJKA” FAJLHAUER, JOANNA GÓRNIAK, ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA, KATARZYNA KOZAK, MAGDALENA PIOTROWSKA, LESZEK ABRAHAMOWICZ, PIOTR FURMAN, ANDRZEJ NIEMIRSKI, ROBERT TONDERA, DANIEL ZAWADZKI 3 tekst CEZARY DOMAGAŁA muzyka TOMASZ BAJERSKI PIOSENKA GADAJĄCEGO ŚWIERSZCZA W każdym domu od stuleci, Znajdziesz jakiś kącik mały, Mieszka w nim przyjaciel dzieci, Cichy muzyk, doskonały. Obserwator mądry życia, Co podgląda różnych ludzi, A śpiewaniem swym z ukrycia, Ludzką on ciekawość budzi. Ref. Ja skrzypcami opowiadam, Czasem słowem, nutą, wierszem, I dlatego, że tak gadam, Zwą mnie Gadającym Świerszczem. Ja zaglądam tu i tam, Za kominem czasem siadam, Na skrzypeczkach sobie gram, Różne dziwy opowiadam. Opowiadam różne dziwy I wygrywam różne dzieje, Kto nut słucha - jest szczęśliwy, Kto szczęśliwy - ten się śmieje. Ów się śmieje, tamten łka, Inny znów się mocno wzruszy, Tak muzyka moja gra, Dźwięczą nuty w mojej duszy. 4 Czarodziejskie skrzypce mam, Moim smykiem zręcznie władam, Na tych skrzypkach pięknie gram, Baśnie, bajki opowiadam. Ref. Ja skrzypcami opowiadam, Czasem słowem, nutą, wierszem, I dlatego, że tak gadam, Zwą mnie Gadającym Świerszczem. Dziś opowiem o chłopczyku, Co nie słuchał dobrych rad, Chuligaństwo miał w nawyku, Z kłamstwem był on za pan brat. Wiele prawd i wiele treści Będzie w mym opowiadaniu, Posłuchajcie więc powieści, Dziś o dobrym wychowaniu... 5 CEZARY DOMAGAŁA reżyser Aktor, reżyser, autor tekstów piosenek i spektakli muzycznych. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.W swoim aktorskim dorobku ma wiele ról teatralnych, filmowych i telewizyjnych. Pierwsze swoje sceniczne kroki, zaraz po ukończeniu studiów, stawiał na deskach obecnego Teatru Rampa, gdzie zadebiutował rolą Kacperka w „Skarbach złotej kaczki” w reż.Tadeusza Wiśniewskiego. Popularność przyniosła mu rola Maćka Derbicha w serialu pt. „W labiryncie”, chociaż największy sentyment ma do postaci Zadory z filmu „Panna z mokrą głową” w reż. Kazimierza Tarnasa. Dwoił się w musicalu „Metro” w reż. Janusza Józefowicza, grając na zmianę rolę Maksa i Filipa. Wyreżyserował kilkadziesiąt spektakli, koncertów i widowisk muzycznych na wielu scenach w kraju. W 1999 roku powstał jego autorski musical „Gra” wystawiony z wielkim powodzeniem na scenie Teatru Horzycy w Toruniu. W latach 2004-2008 napisał i zrealizował spektakle w oparciu o piosenki Agnieszki Osieckiej: „Herbaciane nonsensy”, „Cafe sax”, „Niech żyje bal”. W 2006 roku wyreżyserował jeden z najbardziej kasowych spektakli Teatru Rampa „Klimakterium… i już”. Spektakle dla młodych widzów zajmują szczególne miejsce w jego twórczości. Jest autorem i reżyserem scenicznych adaptacji popularnych książek dla dzieci i młodzieży takich jak: „Mały Książę”, „Pinokio”, „Król Maciuś Pierwszy”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Alicja w krainie czarów” i „Tajemniczy ogród”. Wszystkie te pozycje były nagradzane nagrodami Atestu dla najlepszych spektakli tego typu, przyznawanymi przez ASSiTEJ czyli Międzynarodowe Stowarzyszenie Teatrów dla Dzieci i Młodzieży. Jako reżyser w wielu spektaklach oprócz zawodowych aktorów wprowadza na scenę młodych adeptów sztuki aktorskiej, powierzając im główne role w swoich musicalach. Spektakle muzyczne są ulubioną formą teatralną Cezarego Domagały, który napisał, razem z kompozytorem Tomaszem Bajerskim, kilkaset piosenek do swoich musicali (również z Krzesimirem Dębskim do filmu „Szatan z siódmej klasy”). 6 Cezary Domagała wiele czasu poświęca pracy z młodzieżą, wprowadzając ją w tajniki sztuki aktorskiej. Prowadził warsztaty aktorskie w musicalowej szkole przy Teatrze Roma w Warszawie, gdzie przygotowywał dzieci do spektakli: „Piotruś Pan” w reż. Janusza Józefowicza i „Akademia Pana Kleksa” w reż. Wojciecha Kępczyńskiego. Od wielu lat prowadzi zajęcia aktorskie w czasie wakacyjnych warsztatów Teatru Studio Buffo. Przez kilka lat był współautorem i reżyserem widowisk muzycznych, które w okresie ferii zimowych były realizowane na scenie Teatru Polskiego w Warszawie, w ramach Ogólnopolskich Spotkań Artystycznych Dzieci i Młodzieży. Od 5 lat realizuje widowiska w Sali Kongresowej z udziałem grupy 200 dzieci i młodzieży w ramach Feryjnych Otwartych Spotkań Artystycznych FOSA. Dzięki tym spotkaniom i castingowi została wyłoniona dziecięca obsada do przedstawienia Teatru Rampa pt. „Krucjata” na motywach powieści „Bez oręża” autorstwa Zofii Kossak. Domagała był współautorem adaptacji i reżyserem tego spektaklu, ukazującego dramat dzieci - ofiar wojny. W jego dorobku było to pierwsze przedstawienie o tak poważnej tematyce. W kwietniu 2008 roku wyreżyserował swój pierwszy spektakl operowy - „Jasia i Małgosię” Engelberta Humperdinca w bydgoskiej Operze Nova. Kolejna jego realizacja po „Pinokiu” to „Awantura o Basię” w Teatrze Dramatycznym w Radomiu, z premierą w lutym 2009 roku. TOMASZ BAJERSKI kompozytor Absolwent Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest autorem muzyki do ponad 100 spektakli teatralnych, również Teatru Telewizji oraz Teatru Polskiego Radia. Współpracował m.in. z reżyserami: Barbarą Borys-Damięcką, Bohdanem Cybulskim, Cezar ym Domagałą, Edwardem Wojtaszkiem, Wojciechem Maryańskim, Andrzejem Zaorskim, Tomaszem Zygadło. Niektóre spektakle były prezentowane za granicą, m.in. w: Moskwie, Sofii, Budapeszcie, Berlinie, Oslo, Liege oraz Londynie. Napisał też muzykę do kilku musicali dla dzieci: „Mały Książę”, „Król Maciuś Pierwszy”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Tajemniczy ogród”, „Alicja w krainie czarów”, których współautorem a zarazem reżyserem jest Cezary Domagała. Prowadził warsztaty muzyczne w Akademii Teatralnej w Oslo, a obecnie wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie na zajęciach dotyczących technik oraz języka muzycznego „teatru instrumentalnego”. W 2008 roku ze swoimi studentami zrealizował autorski spektakl z tego gatunku, który został zaprezentowany na Festiwalu Szkół Teatralnych w Bilbao w Hiszpanii. W przeszłości kierował muzycznie Teatrem Ateneum, Teatrem Narodowym oraz Teatrem Nowym w Warszawie. Jako pianista występował m.in. w: Australii, Austrii, Czechach, Francji, Kanadzie, Niemczech, Rosji, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii oraz Watykanie. Jest laureatem nagród za muzykę do spektakli teatralnych oraz festiwali muzycznych: Festiwal Teatrów Polski Północnej w Toruniu, Klasyka Polska w Opolu, Ogólnopolskie Spotkania Estradowe OSET w Rzeszowie oraz Festiwal Małych Form Teatralnych w Szczecinie (trzykrotnie) i Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu. 7 LIS - Proszę o wsparcie dla kulawego. KOT - Proszę o wsparcie dla ślepego. LIS - Ulituj się nad kalekami panie, bo właśnie widzę, że się wzbogaciłeś. PINOKIO - Tak, właśnie dostałem pięć złotych cekinów i chcę kupić za nie piękny kaftan mojemu tatusiowi... LIS - A może chciałbyś pomnożyć swoje cekiny? Wtedy kupiłbyś Tatusiowi nie tylko kaftan, ale wszystko co zechcesz. 8 PINOKIO - Pomnożyć? KOT - Tak, z twoich pięciu cekinów zrobiłoby się aż dwa tysiące. PINOKIO - Dwa tysiące? LIS - Dwa tysiące. PINOKIO - Jak to? LIS - Zaraz ci to wyjaśnię. KOT - Trzeba ci wiedzieć, że w krainie głupków. LIS - W krainie głupków jest pole cudów. PINOKIO - Pole cudów? KOT - Tak, pole cudów, zrobisz tam mały otwór w ziemi... LIS - wsuniesz złoty cekin... KOT - Potem zasypiesz otwór odrobiną ziemi... LIS - Podlejesz źródlaną wodą... KOT - A wieczorem... PINOKIO - A wieczorem? LIS - Spokojnie pójdziesz spać. KOT - W ciągu nocy cekin zacznie kiełkować i kwitnąć. LIS - A nazajutrz wstawszy z łóżka... KOT - Powróciwszy na pole cudów... LIS - Cóż tam znajdziesz? KOT - Cudowne drzewo... LIS - obwieszone tyloma złotymi cekinami, KOT - ile ziarenek zboża zawiera dojrzały kłos. PINOKIO - A więc gdybym na tym polu zagrzebał pięć złotych cekinów, to ile znalazłbym rano? LIS - To bardzo proste. KOT - Każdy cekin da ci kiść o pięciuset cekinach. LIS - Pomnóż to przez pięć. KOT - A nazajutrz otrzymasz... LIS, KOT - dwa tysiące pięćset błyszczących cekinów. PINOKIO - Ach to cudowne! Chodźmy więc! 9 MAREK LEWANDOWSKI scenografia i kostiumy Scenograf teatralny i telewizyjny o ogromnym dorobku. W 1962 roku ukończył wydział Architektury Wnętrz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1963 roku podjął stałą współpracę z Telewizją Polską. W latach 1963 - 1993 dokonał ok. 740 poważnych realizacji telewizyjnych. Najważniejsze z nich to: „Matka Joanna od Aniołów” w reż. Adama Hanuszkiewicza, „Król” w reż. Edwarda Dziewońskiego, „Nasze miasto”, „Nie do obrony” w reż. Jerzego Gruzy, „Kłamstwo”, „Skamieniały las”, „Po upadku”, „Zbrodnia i kara”, „Antygona”, „Pan Geldhab” w reż. Andrzeja Łapickiego, „Nora” w reż. Macieja Englerta, serial telewizyjny „Akcja V”, „Wróg ludu” w reż. Andrzeja Zakrzewskiego, „Paragraf 4” i „Bracia Ricco” w reż. Marka Piwowskiego, „Człowiek na szczudłach”, „Portret trumienny” i „Norwid” 10 w reż. Anny Minkiewicz, „Hymn” w reż. Roberta Glińskiego i „Mały Książę” w reż. Zbigniewa Proszowskiego. Wśród jego najważniejszych realizacji teatralnych znajdują się: „Burza”, „Wyzwolenie” i „Największa świętość” w reż. Macieja Englerta, „Pigmalion” w reż. Anny Minkiewicz, „Syn marnotrawny” w reż. Jerzego Rakowieckiego, „Róża” w reż. Macieja Wojtyszki, „Madame Sans-Gene” w reż. Jerzego Gruzy, „My Fair Lady” w reż. Ryszarda Pietruskiego, „Człowiek jak człowiek” w reż. Jerzego Hutka oraz „Medea” w reż. Gustawa Klauznera. Tworzył scenografię do filmów fabularnych Jerzego Gruzy - „Alicja w krainie czarów” oraz „Pierścień i róża”. Marek Lewandowski jest trzykrotnym laureatem Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu: w 1976 roku otrzymał I nagrodę za scenografię do „Macbetha” Eugene Ionesco, w 1978 roku zdobył nagrodę za scenografię do „Farsy mrocznych” Michela de Ghelderode’a, a w roku 1979 nagrodę za scenografię do sztuki „Lato i dym” Tennessee Williamsa. Wszystkie trzy nagrodzone realizacje wyreżyserował Maciej Englert. Twórczość Lewandowskiego została uhonorowana również za granicą: w Barcelonie w 1980 roku otrzymał „Premio Ondas” za reżyserię i scenografię telewizyjnego widowiska baletowego „Salon piękności”, a w Pradze w 1990 roku zdobył nagrodę „Złota Praga” za reżyserię i scenografię widowiska telewizyjnego „Guernica”. W grudniu 2008 roku został uhonorowany srebrnym medalem „Zasłużony kulturze - Gloria Artis” nagrodą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznaną na Jubileuszu 90. lecia Związku Artystów Scen Polskich. EMIL WESOŁOWSKI choreograf Tancerz, choreograf, pedagog. Dyrektor Baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej. Ukończył Państwową Szkołę Baletową w Poznaniu. W 1966 r. zaangażował się do Opery Poznańskiej. W 1973 r. opuścił operę wraz z innymi tancerzami Conrada Drzewieckiego i został solistą, a w 1976 r. pierwszym solistą Polskiego Teatru Tańca. Stworzył tam szereg kreacji w choreografii Conrada Drzewieckiego, był też pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie „Medea” Teresy Kujawy.Występował z zespołem Drzewieckiego w wielu krajach Europy, brał udział w kilku filmach baletowych. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie w Polskim Teatrze Tańca, rozpoczął też współpracę choreograficzną z teatrami dramatycznymi i muzycznymi. W 1979 roku postanowił poszukać możliwości pracy twórczej na własną rękę. Przez sezon kierował baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W połowie 1982 r. przyjął funkcję kierownika baletu w warszawskim Teatrze Wielkim. Wykonywał tu jeszcze trzy znaczące role charakterystyczne: Złą Wróżkę Carabosse w „Śpiącej królewnie” Gusiewa, Wdowę Simone w „Córce źle strzeżonej” Ashtona i Przełożoną w „Balu kadetów” Lichine’a. Przygotował choreografię do wielu inscenizacji operowych: „Madame Butterfly” Pucciniego, „Króla Rogera” Szymanowskiego, „Strasznego dworu” Moniuszki, „Otella” Verdiego, „Oniegina” Czajkowskiego, „Don Giovanniego” Mozarta, „Aidy” Verdiego, „Andrea Chénier” Giordano, „La Bohème” Pucciniego. Najważniejsze jego realizacje choreograficzne to: „Quattro movimento” (Opera Wrocławska, 1980), „Ballada” (VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983), Mozartiana” (Polski Teatr Tańca w Poznaniu, 1990). W Teatrze Wielkim w Warszawie stworzył choreografie do spektakli: „Trytony” (1985), „Gry” (1989) - przeniesione później do Teatru Wielkiego w Łodzi i Opery Wrocławskiej), „Dies irae” (1991), „Legenda o Józefie” (1992, wystawiona również w Teatrze Wielkim w Łodzi w roku 1991), „Święto wiosny” (1993), „Romeo i Julia” (1996), Tryptyk: „Powracające fale”, „Harnasie”, „Krzesany” (1997), „Cudowny Mandaryn” (1999), ponownie „Harnasie” (2006). Z końcem sezonu 1984/85, w nadziei na rozszerzenie swoich działań choreograficznych, zrezygnował z funkcji kierownika baletu. Rozwinął kontakty z teatrami dramatycznymi i operowymi. Pracował z wieloma wybitnymi reżyserami, zdobywając bezcenne doświadczenie inscenizatorskie. Szczególnie interesująca okazała się paroletnia współpraca choreograficzna z Januszem Wiśniewskim przy jego kolejnych przedstawieniach autorskich. W uznaniu swojego dorobku, we wrześniu 1992 r. Emil Wesołowski otrzymał tytuł głównego choreografa, a w lipcu 1995 r. został dyrektorem Baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie. Funkcję te sprawował do końca maja 2006 r. Przygotował także choreografię do dwóch słynnych produkcji operowych, reżyserowanych przez Mariusza Trelińskiego - „Damy Pikowej” w berlińskiej Staatsoper Unter Den Linden (grudzień 2003) i w Operze Narodowej w Warszawie (grudzień 2004) oraz do „Andrei Chénier” w Teatrze Wielkim w Poznaniu (marzec 2004) i w Operze Waszyngtońskiej. Od listopada 2008 r. ponownie sprawuje funkcję dyrektora Baletu Opery Narodowej. 11 EDWARD LUTCZYN Polski artysta plastyk o rozpoznawalnej kresce. Znany z rysunków satyrycznych, karykatur i ilustracji oraz plakatów skierowanych zarówno do najmłodszych, jak i do dorosłych. Urodził się w 1947 r. w Heppenheim pod Frankfurtem nad Menem. Studiował w Akademii GórniczoHutniczej w Krakowie. Od 1975 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Od 1971 projektuje plakaty teatralne, filmowe, reklamowe, druki akcydensowe, znaki graficzne, okładki płytowe, pocztówki, kalendarze wieloplanszowe, programy teatralne, reklamy, znaczki pocztowe, a także animowane czołówki programów telewizyjnych. Czynnie uprawia rysunek satyryczny - stworzył siedem własnych zbiorów: Narysuj mnie tato, O dziatkach i dziadkach, Czarna seria I, Czarna seria II, Czarna seryjka dla dzieci, Jak po sznurku oraz album To tylko żart. Zilustrował ponad 130 ksiażek dla dzieci. Współpracuje z wydawnictwami w Niemczech, takimi jak: Pestalozzi Verlag, Harenberg Verlag, Hahn Film AG. Wydał serię 30 pocztówek i 10 plakatów autorskich. Projektował scenografię i kostiumy dla wielu teatrów dramatycznych w kraju: Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, Teatru Syrena i Teatru Komedia w Warszawie, Teatru Współczesnego w Szczecinie. Współpracował również z teatrami lalkowymi, takimi jak: Pleciuga w Szczecinie, Kacperek w Rzeszowie, Lalka i Guliwer w Warszawie, Teatr Lalek i Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, a także Teatr Lalki, Maski i Aktora Groteska w Krakowie. Przez szereg lat wykonywał oprawę graficzną Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie. Zaprojektował wszystkie postacie do pełnometrażowego filmu rysunkowego „Dawid i Sandy”, a także dekoracje i postacie do dwóch serii animowanego serialu „Czarodziej Oz” dla łódz- 12 kiej wytwórni „Semafor”. Dla Studia Filmów Animowanych w Poznaniu wykonał projekty plastyczne do serialu „Erdal, Kiwi i Buwi”. Artysta przez wiele lat współpracował z czasopismami: „Student”, „Echo Krakowa”, „Przekrój”, „Gazeta Wyborcza”, „Reader’s Digest”, „Playboy”, „Świerszczyk”, „Przegląd Tygodniowy”, tygodnik ITD, sporadycznie z „Polityką”, „Światem Młodych” i magazynem „Dom” - tworząc dla nich tysiące ilustracji i okładek. W latach siedemdziesiątych prace Lutczyna regularnie ukazywały się w satyrycznym magazynie „Pardon” (RFN). Prezentowano je również w rocznikach „Graphis Posters”, „Graphis Annual”, a także w „Modern Publicity”. Miał ponad 60 wystaw indywidualnych, brał udział w ponad 120. zbiorowych w kraju i za granicą. Za dotychczasową działalność artystyczną otrzymał wiele nagród i wyróżnień-zarówno międzynarodowych jak i krajowych. 13 LIDIA GRZĘDZIŃSKA asystent reżysera Reżyser, absolwentka wydziału reżyserii Akademii Teatralnej w St. Petersburgu, pedagog. Ukończyła także szkołę muzyczną II stopnia w klasie skrzypiec w Pile, co trochę tłumaczy jej fascynacje spektaklami muzycznymi… w Warszawie. Wieloletni pracownik Teatru na Targówku (obecnie Rampa), w którym pełniła m.in. funkcję zastępcy dyrektora artystycznego. Wyreżyserowała tu spektakle dla dzieci i młodzieży m.in.: „Różowe okulary” Barbary Czerskiej (także w opolskim Teatrze Lalki i Aktora) i „Króla Maciusia Pierwszego” według powieści Janusza Korczaka. Współtworzyła Dziecięcy Klub Miłośników Teatru przy Teatrze na Targówku i Dziecięcą Akademię Artystyczną. Po latach powróciła do Rampy, gdzie realizowała autorski projekt Akademii Teatralnej dla nauczycieli, a także współpracowała jako asystent reżysera przy spektaklu „Krucjata” i „Awantura w piekle” w reżyserii Cezarego Domagały. Prowadzi warsztaty teatralne w Dziale Teatru, Muzyki i Tańca w Pałacu Młodzieży w Warszawie. Współpracuje z Polskim Ośrodkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów dla Dzieci i Młodzieży ASSITEJ. 14 MARTA DOMAGAŁA asystent choreografa Instruktor tańca, pedagog, animator kultury. W październiku 2007 ukończyła instruktorskie kursy kwalifikacyjne na wydziale tańca jazzowego przy Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie. W czerwcu 2008 ukończyła Akademię Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Tańczy od ósmego roku życia. Pierwsze kroki taneczne stawiała w Akademii Ruchu Tańca i Mody Artim, później tańczyła w Studiu Artystycznym Metro przy Teatrze Buffo i Szkółce Musicalowej przy Teatrze Muzycznym Roma. Miała do czynienia z różnymi stylami tanecznymi m.in.: funky, street jazz, jazz, broadway jazz, współczesny, modern jazz, step. Tych i innych technik uczyła się pod okiem wielu wybitnych pedagogów (takich jak: Iza Borkowska, Michał Piróg, Katarzyna Skawińska, Piotr Galiński, Piotr Jagielski). Oprócz tańca trenuje również akrobatykę. Od 10 lat jest członkiem zespołu teatralno-tanecznego Kabaret 41, a od 4 lat zespołu tanecznego Slyde, działających przy Domu Kultury Śródmieście w Warszawie, z którymi zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia (m.in.: I miejsce w kategorii Musical Dance na VII Global Education Festival San Remo 2005 - Włochy, wyróżnienie imienne za wyraz artystyczny we wszystkich prezentacjach na VIII Konfrontacjach Różnych Form Tanecznych - Kutno 2005, Grand Prix na festiwalu Asteriada 2006, I miejsce na Asteriadzie 2007). Na festiwalu teatralnym Garderoba Białołęki 2006 dostała główną nagrodę aktorską za rolę Czaczy w spektaklu „Cabaret Club” Kabaretu 41. Od 1999 roku pracuje jako asystent choreografa i reżysera przy różnych festiwalach piosenki dziecięcej i młodzieżowej (m.in. Feryjne Otwarte Spotkania Artystyczne - FOSA) oraz przy produkcjach teatralnych. Przy edycji FOSA 2009 pracowała już jako samodzielny choreograf. W latach 2005-2008 była nauczycielem tańca w prywatnej szkole podstawowej nr 114 w Warszawie. W 2006 roku stworzyła choreografię do spektaklu „Co może biedny Anioł Stróż” dla Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie. W maju 2007 dostała nagrodę za własną choreografię pt. „Lustro” na Przeglądzie Swobodnych Inicjatyw 2007. Była asystentem choreografa przy realizacji musicalu familijnego „Tajemniczy ogród” w Teatrze Rampa (premiera - czerwiec 2007). Od września 2007 pracuje jako instruktor tańca w Domu Kultury Śródmieście. Stworzyła choreografie do dwóch polskich teledysków - „Cudowna noc” zespołu Leszcze (2007r.) i „Porcelana” Kasi Klich (2008r.). Od października 2008 prowadzi zajęcia w Warsaw Dance Academy. 15 „Nauk z życia nie wyniosłem I dlatego jestem osłem, Czyja to jest wina, czyja? Chyba moja ija, ija.” 16 DOROTA OSIŃSKA odtwórczyni roli Pinokia Ukończyła Andragogikę i Animację Kulturalną na Uniwersytecie Warszawskim, jednak swe życie zawodowe związała z muzyką i teatrem. Występowała na wielu prestiżowych scenach muzycznych i teatralnych w Polsce a także w USA, Kanadzie, Niemczech i Francji. Jej dotychczasowy repertuar tworzyli najwybitniejsi autorzy i kompozytorzy m.in.: Włodzimierz Korcz, Jerzy Satanowski, Zygmunt Konieczny, Magda Czapińska, Jacek Cygan, Ernest Bryll. Śpiewała u boku takich wykonawców jak: Zbigniew Wodecki, Irena Santor, Alicja Majewska, Stanisława Celińska, Magda Umer, Zbigniew Zamachowski czy Krzysztof Kolberger. W 2004 roku pod opieką Włodzimierza Korcza nagrała swój debiutancki album pod tytułem „Idę”, który ukazał się jednocześnie na rynku polskim i amerykańskim. Promocji płyty towarzyszył wyreżyserowany przez Laco Adamika koncert, którego premiera odbyła się w Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Oprócz pracy nad repertuarem solowym Dorota angażuje się w wiele spektakli i widowisk muzycznych i teatralnych. Wśród najważniejszych w ostatnich latach należy wymienić: spektakle Jerzego Satanowskiego m. in.: „Ulica Szarlatanów”, „Nie ma szatana”, „Para nasycona” czy „Dobranoc panowie”, widowisko „Trzymaj się swoich chmur” w reż. Magdy Umer, oratoria „A kto się odda w radość” i „Woła nas Pan” Ernesta Brylla i Włodzimierza Korcza w reż. Krzysztofa Jaślara, „Msza Polska” ks. Jana Twardowskiego z muzyką Hadriana Filipa Tabęckiego. W ostatnim czasie wcieliła się też w postać Czapli w „Kompanii Dropsa” wystawianego przez warszawski teatr Bajka. Od 2004 roku swoje życie zawodowe związała z Teatrem Rampa. Po udanych rolach w spektaklach: „Sztukmistrz z miasta Lublina”, „Brat naszego Boga”, „Jajokracja” i „Oskary, Oskary… czyli piosenki ze statuetką”, została etatową aktorką tego teatru. W musicalu „Pinokio czyli świerszczowe opowieści” Dorocie powierzono rolę tytułową. Możliwość wykreownia postaci psotnego, pełnego werwy, drewnianego chłopca to dla Doroty nie tylko wielkie wyzwanie wokalne czy choreograficzne, ale - przede wszystkim - prawdziwy debiut aktorski… 17 CARLO COLLODI autor książki „Pinokio” Włoski pisarz i dziennikarz, urodzony w 1826 roku we Florencji. Naprawdę nazywał się Carlo Lorenzini a Collodi to pseudonim, który wywodzi się od nazwy miasteczka w Toskanii, gdzie urodziła się jego matka - Angela Orzali. Studiował w seminarium duchownym z przerwami na pracę zarobkową, którą było między innymi pisanie. Podczas wojen o niepodległość Włoch w latach 1848 i 1860 służył jako ochotnik w armii. Jego aktywne zainteresowanie w sprawach politycznych doprowadziło go do założenia w roku 1848 satyrycznego pisma „Il Lampione”. Na jego łamach zamieszczał artykuły polityczne i satyry. Tu również ukazywały się tłumaczone przez niego z literatury francuskiej utwory przeznaczone dla dzieci. W 1875 roku opracował włoską wersję baśni Charles’a Perraulta. Jest również autorem wielu książek dla dzieci oraz szkolnych podręczników i popularnych prac o wychowaniu. W 1876 r. Collodi napisał „Giannettino”, „Minuzzolo” i „Il viaggio per l’Italia di Giannettino” - serie opowiadań, w których poprzez ironiczne myśli i czyny małego chłopca - Giannettino występował za ponownym zjednoczeniem Włoch. W 1880 roku zaczął pisać powieść „Storia di un burattino” („Historie marionetki”), zwaną także „Le avventure di Pinocchio” („Przygody Pinokia”), która była wydawana w cotygodniowej gazecie „Il Giornale per i Bambini” - pierwszym włoskim piśmie CO MA SHREK DO PINOKIA? dla dzieci. Jako samodzielna książka powieść została wydana w roku 1883. To ona przyniosła mu sławę i do dzisiaj jest jedną z najważniejszych lektur dzieci we Włoszech i w wielu innych krajach. Ze względu na treści wychowawcze i wartości artystyczne została przetłumaczona na wiele języków świata (podobno jest to najczęściej wydawana książka na świecie po Biblii i Koranie). Książka w języku polskim ukazała się po raz pierwszy w 1912 roku, ale pełen jej tekst został wydany dopiero w 1954 roku w przekładzie Zofii Jachimeckiej. Collodi nie dożył sławy i popularności, którą przyniosła mu jego twórczość. Nie doczekał się także sukcesu „Pinokia”. Zmarł w 1890 roku i został pochowany w bazylice San Miniato al Monte we Florencji. Jedna z najbardziej znanych baśni świata - baśń o Pinokiu wystruganym przez starego, samotnego stolarza Dżepetto, jest również utworem posiadającym wie- Ogry są jak cebula! - powiedział Shrek le warstw, choć z pewnością nie jest komedią. Autor po- Dlaczego? Zapytał Osioł wieści - Carlo Collodi - pisząc „Przygody Pinokia” dru- Bo mają warstwy! Są jak cebula! - Ale dlaczego jak cebula? Tort też ma warstwy. Ogry są jak kowane początkowo w odcinkach w rzymskim „Dzienniku dla dzieci” adresował je przede wszystkim do nich. tort! Opowiedział jednak tę historię w taki sposób, aby czy- Nie Ośle, nie jak tort!!! Ogry mają warstwy jak cebula! telnik w każdym wieku odczytał jej sens dla siebie. Narrator powieści często zwraca się bezpoOto fragment ożywionej dyskusji bohaterów słynnego średnio do małych czytelników, którzy dzięki temu mają filmu „Shrek”, który z ogromną przyjemnością obejrzałam kiedyś razem z moim 6. letnim wówczas chrześ- szansę śledzić dzieje Pinokia bardziej emocjonalnie. niakiem. Razem z pokaźną grupką rodziców i opieku- Maluchy zachwycą się niezwykłymi przygodami i spotkanów obecnych na tym seansie, śmiałam się równie głoś- niami z bajkowymi postaciami, zainteresują odkrywanymi no jak dzieci, tyle że... w zupełnie innych momentach. krainami. Starsze dzieci dostrzegą już, że drewniany pajaI tak na przykład maluchy chichotały z pomysłowego cyk bywa krnąbrny a nawet okrutny wobec swojego ojca. urządzenia domku Shreka i towarzystwa wciąż naprzy- Ocenią to, że wbrew jego nakazom rezygnuje z nauki krzającego mu się (delikatnie powiedziane) Osła, a nas w szkole, wyrusza w świat by poznawać nowych przy- dorosłych rozśmieszały do łez kultowe już dialogi bo- jaciół i zasmakować życia bez rodzicielskiej opieki. haterów dubbingowanych po mistrzowsku przez Jerzego Być może zauważą też jego samotność i tęsknotę Stuhra i Zbigniewa Zamachowskiego. Bez wątpienia ten za czymś, czego sam bohater nie potrafi nazwać. Dorośli film miał również cebulowe warstwy, które każdy z wi- (w tym niestety również nauczyciele) często porównudzów mógł dla siebie odkryć, a przy tym wszystkim był ją perypetie Pinokia do lekkomyślnych poczynań nastolatków, którzy będąc podatnymi na złe wpływy, wpadają dobry, a nawet pyszny jak... tort! 18 w złe towarzystwo, uciekają z domu, porzucają szkołę i doświadczając biedy i tułaczki, zostają w końcu wykorzystani przez złych ludzi. Na szczęście, dla dzieci jak i dorosłych, z licznych opresji Pinokio wychodzi cało dzięki Wróżce i jej nadzwyczajnej opiece, która objawia się w najbardziej trudnych dla niego momentach. Czemu zawdzięczamy jej obecność? Otóż w pierwotnym zamyśle autora Pinokio był tylko zwykłą kukiełką, która na skutek swojej łatwowierności i nieposłuszeństwa miała zginąć z rąk czarnych charakterów - Lisa i Kota. Tak więc, gdy Collodi skończył swoją opowieść na 15 rozdziale, wydawca tygodnika oraz... setki listów od dzieci, przekonały go do kontynuowania historii. Autor ponownie tchnął życie w kukiełkę właśnie za pomocą postaci Dobrej Wróżki - Ślicznej Dzieweczki o Błękitnych Włosach. Mamy więc jeden z pierwszych przykładów powieści, której czytelnicy tak zdecydowanie wpłynęli na los swojego ukochanego bohatera. To dzięki Dobrej Wróżce Pinokio, mimo tylu przeciwności, odnajduje i ratuje Dżepetta i to ona nagradzając dobroć pajacyka przemienia go w chłopca. Dżepetto jest również ciekawą i niejednoznaczną postacią. Bywa porównywany do ojca czekającego na powrót marnotrawnego syna i Stwórcy, którego dzieło buntuje się przeciw niemu. Kolejny motyw biblijny to historia z wielorybem. W czeluściach wielkiej ryby Pinokio przemienia się wewnętrznie, postanawia wynagrodzić ojcu zło, które mu wyrządził. Tam go odnajduje… i razem z nim rozpoczyna nowe życie. Collodi stworzył powieść wieloznaczną i wielowarstwową, nie z jednym lecz z wieloma morałami. Zależało mu na zaznaczeniu w niej problemu rozpoznawania dobra i zła przez młodego człowieka i trudnej drogi dojrzewania do odpowiedzialności i przemyślanych wyborów. Do dorosłych czytelników zdaje się puszczać porozumiewawcze oko, przypominając, że każdy z nas musiał kiedyś dorosnąć do uznania wielu zasad i że to „dojrzewanie” często bywało bolesne. Jego osobi- ste, bardzo trudne doświadczenia życiowe miały niewątpliwie wpływ na sposób myślenia o wychowaniu młodzieży. Uważał, że tylko człowiek, który uczył się dorosłości na własnych błędach, jest w stanie pozwolić dziecku na samodzielne odkrywanie świata.Towarzyszenie w tym młodemu człowiekowi bez rozwiązywania za niego problemów i gotowość do pomocy - to według niego - zadanie rodziców i wychowawców. Wkrótce po ukazaniu się powieści, postać Pinokia zyskała ogromną sławę i zaczęła żyć własnym życiem, niezależnym od książkowych perypetii. Jak? Otóż inni pisarze postanowili swoimi słowami przekazać dzieje drewnianego pajacyka. Aleksiej Tołstoj w 1935 roku napisał rosyjską wersję jego przygód pt. „Złoty kluczyk, czyli niezwykłe przygody Buratina”. Wśród polskich książek dla dzieci także znajdziemy przykłady wielu nawiązań. Najsłynniejsze to: „Kichuś majstra Lepigliny” (1924) i „Pamiętnik Czarnego Noska” (1936) Janiny Porazińskiej, „Plastusiowy pamiętnik” Marii Kownackiej (1936) oraz „Przygody Gałgankowej Balbisi” (1936) i „Historia toczonego dziadka i malowanej babki” (1937) autorstwa Janiny Broniewskiej. Powieść Collodiego doczekała się również wielu ekranizacji. Od słynnej pełnometrażowej animowanej wersji Walta Disney’a z 1943 roku, przez włoski film Comenciniego (1972), angielsko-francusko-niemiecki film Barrou (1996), przez obraz Roberto Benigniego (2002) z reżyserem w roli głównej, aż po ostatnią futurystyczną, trójwymiarową animację pt. „Pinokio, przygoda w przyszłości” w reż. Daniela Robichauda z 2006 roku. Twórcy tego ostatniego filmu uznali, że należy iść z duchem czasu, dlatego ich bohater to nie drewniany pajacyk, ale robot skonstruowany przez inżyniera Dżepetta. Przetrwało tylko marzenie Pinokia, który i w powieści i w filmie, niezmiennie chciał stać się prawdziwym chłopcem! Niech żyją marzenia, przynajmniej one mogą być wieczne! Agnieszka Wyszomirska Bibliografia: Słownik literatury dziecięcej i młodzieżowej, Ossolineum,Wrocław 2002 A. Gnocchi, „Pinokio:nie tylko bajka”,Wydawnictwo Księży Marianów,Warszawa 2003 A. Baluch, „Pinokio-drewniaczek” w: Od form prostych do arcydzieła, Kraków 2008 J. Mikołajewski, „Upiorne życie Pinokia” w: Guliwer.-2005, nr 1 19 20 tekst CEZARY DOMAGAŁA muzyka TOMASZ BAJERSKI RYBY GŁOSU NIE MAJĄ Dzieci - jak ryby głosu nie mają, Ryby - jak dzieci lubią pływanie, Dlatego ciągle w wodzie pływają I tutaj w morzu jest ich mieszkanie. Gdzieś w toni na dnie, wśród morskiej ciszy, Nawet gdy wszystkie ryby śpiewają, Nikt tego śpiewu z ludzi nie słyszy, Więc mówią o nas, Więc mówią o nas - głosu nie mają. Jak stąd wypłynę każdy się dowie, Że ryby mówią, nawet śpiewają. Cóż to za ryba? Witam, jak zdrowie? Cudowne głosy te szprotki mają. E, co tam głosy, co tam śpiewanie, To drewno, płetwy, delfin jest chyba? Bracie, to pływa nasze śniadanie... A to dopiero, a to dopiero Żarłoczna ryba. Gdzieś w wód lazurze, wśród morskiej toni, Rybka do rybki wciąż o tym gada, Że duża rybka tu małą goni, Bo duża rybka tę małą zjada. Co też pan mówi? To co pan słyszy. Że choć cudownie rybki śpiewają, Nikt tego śpiewu już nie usłyszy... Więc mówią o nas, więc mówią o nas Głosu nie mają. 21 LUDZIE TEATRU RAMPA Dyrektor Naczelny WITOLD OLEJARZ Dyrektor Artystyczny JAN PROCHYRA Główny Księgowy MARIA GRAŻYNA WASILEWSKA Organizator Pracy Artystycznej LIDIA GRZĘDZIŃSKA Kierownik Galerii Sztuki ADAM BOJARA Kierownik Techniczny ANDRZEJ KULESZA Kierownik Administracyjny MAREK WILSKI Rzecznik Prasowy AGNIESZKA WYSZOMIRSKA Kierownik Biura Obsługi Widzów IZABELLA CIEŚLAK Biuro Obsługi Widzów ANNA CHOCHOLSKA, ANNA KAZIMIERCZUK, IWONA STEFANKOWSKA Aktorzy: MAGDALENA CWEN-HANUSZKIEWICZ MAŁGORZATA DUDA-KOZERA AGNIESZKA „FAJKA” FAJLHAUER JOANNA GÓRNIAK ADRIANNA JANOTA-SŁOCIŃSKA KATARZYNA KOZAK DOMINIKA ŁAKOMSKA DOROTA OSIŃSKA KATARZYNA SKARŻANKA BRYGIDA TUROWSKA-SZYMCZAK KATARZYNA ŻAK LESZEK ABRAHAMOWICZ MAREK FRĄCKOWIAK PIOTR FURMAN MACIEJ GĄSIOREK ROBERT KOWALSKI KONRAD MARSZAŁEK JULIAN MERE MIECZYSŁAW MORAŃSKI ANDRZEJ NIEMIRSKI ROBERT TONDERA MAREK URBAŃSKI TADEUSZ WOSZCZYŃSKI DANIEL ZAWADZKI Kierownik Sekretariatu DANUTA STĘPIEŃ Korepetytor Muzyczny DOMINIK ROSŁON Dział Finansowo-Księgowy ZOFIA CICHOCKA, WANDA PRZYWOŹNA, JAROSŁAW ZAWADZKI Teatr RAMPA na Targówku, 03-536 Warszawa, ul. Kołowa 20 www.teatr-rampa.pl, e-mail: [email protected] Dział Kadr MAŁGORZATA PIĄTEK-ROMAN Radca Prawny ANNA WIĘCKOWSKA Dział Reklamy i Wydawnictw MAŁGORZATA CIEMNIEWSKA, ŁUKASZ ZAJĄC Specjalista d/s Zamówień Publicznych i Marketingu ELIZA PAROL Główny Specjalista d/s Archiwum Teatralnego DANUTA RYNKUN Inspicjent, Sufler AGNIESZKA KORCZAK Dział Techniczny KAMILA KĘPA, JANINA KUBIK, TERESA TORUŃSKA, ROBERT GRABOWSKI, MAREK KLIMEK, WITOLD KUBIK, MARCIN PAWŁOT, JERZY PRZEWOŹNY, ZBIGNIEW ROMAN, MIKOŁAJ SKALSKI, GRZEGORZ ŻEBROWSKI Kierownik Sekcji Zaopatrzenia MIECZYSŁAW STRUS Sekcja Gospodarcza SYLWIA GOLUBEK, ANNA KUBIAK, JADWIGA PAWLAK, BARBARA ROSTKOWSKA, IWONA SURKONT, BARBARA SZOLL, SYLWIA ZWIERZYŃSKA, WOJCIECH DOMAŃSKI, JÓZEF LAWENDA, WOJCIECH WALEWSKI 22 Dyrekcja +48 (22) 679 34 28, 679 71 00 Fax +48 (22) 679 31 71 Centrala +48 (22) 679 50 51, 679 50 52 Biuro Obsługi Widzów +48 (22) 679 89 76 Tel./fax +48 (22) 679 05 35 Kasa czynna: od poniedziałku do soboty w godz. 11.00 - 19.00 w niedziele, w których grane są spektakle w godz. 15.00 - 19.00 przedsprzedaż do godz. 18.00 Punkty sprzedaży biletów: TEATR RAMPA - ul. Kołowa 20, tel. +48 (22) 679 89 76, tel./fax 679 05 35, EVENTIM sp. z o.o. - Al. Jerozolimskie 25, tel. +48 (22) 621 94 54, 353 93 93 internetowa rezerwacja i sprzedaż biletów www.ebilet.pl Projekt programu EDWARD LUTCZYN Graficzne opracowanie programu ARTUR KONICZ Zdjęcia twórców pochodzą ze zbiorów prywatnych. W programie wykorzystano fragmenty ze scenariusza spektalu (str. 8, 9, 24). Redakcja programu: MAŁGORZATA CIEMNIEWSKA, AGNIESZKA WYSZOMIRSKA Druk AGENCJA REKLAMOWA ARPEX s.c. ul. Szpitalna 2, 05-270 Marki k/Warszawy REPERTUAR TEATRU RAMPA JAK STAĆ SIĘ ŻYDOWSKĄ MATKĄ W DZIESIĘĆ PRAKTYCZNYCH LEKCJI komedia PAULA FUKSA reżyseria JAN PROCHYRA NIE UCHODZI, NIE UCHODZI… CZYLI DAMY I HUZARY sztuka ALEKSANDRA FREDRY w wersji musicalowej muzyka JERZY DERFEL reżyseria MACIEJ WOJTYSZKO JEŹDZIEC BURZY musical o Jimie Morrisonie muzyka JIM MORRISON, THE DOORS scenariusz LOU RISING reżyseria ARKADIUSZ JAKUBIK SZTUKMISTRZ Z MIASTA LUBLINA wg Isaaca BASHEVISA SINGERA muzyka ZYGMUNT KONIECZNY reżyseria JAN SZURMIEJ A MY DO BETLEJEM… muzyczny spektakl kolędowy scenariusz i reżyseria PIOTR FURMAN ÓSMY CUD ŚWIATA I ZAGŁADA komedia autorstwa PIERRE’A PALMADE’A i MURIEL ROBIN reżyseria GRZEGORZ WARCHOŁ PERŁY KABARETU MARIANA HEMARA kabaret muzyczno-rewiowy scenariusz i reżyseria JANUSZ SZYDŁOWSKI OSKARY, OSKARY… CZYLI PIOSENKI ZE STATUETKĄ spektakl muzyczny scenariusz i reżyseria JERZY SATANOWSKI KLIMAKTERIUM… I JUŻ komedia ELŻBIETY JODŁOWSKIEJ reżyseria CEZARY DOMAGAŁA KRUCJATA dramat na motywach powieści „Bez oręża” ZOFII KOSSAK muzyka KRZYSZTOF PENDERECKI reżyseria CEZARY DOMAGAŁA GRUPA MOCARTA kabaret muzyczny scenariusz i reżyseria GRUPA MOCARTA OBCY musical dla dzieci z udziałem Teatru Muzycznego Tintilo na motywach powieści „Ten obcy” IRENY JURGIELEWICZOWEJ muzyka ANNA BAJAK, MARCIN KUCZEWSKI reżyseria TERESA KURPIAS WIELKA WYPRAWA spektakl dla najmłodszych scenariusz i reżyseria PIOTR FURMAN EDYTA GEPPERT recital scenariusz i reżyseria PIOTR LORETZ AWANTURA W PIEKLE musical dla młodzieży libretto JAN RYSZARD CZARNOCKI muzyka WOJCIECH GŁUCH, MARCIN DOMINIK GŁUCH reżyseria CEZARY DOMAGAŁA TAJEMNICZY OGRÓD musical familijny według powieści FRANCES HODGSON BURNETT muzyka TOMASZ BAJERSKI reżyseria CEZARY DOMAGAŁA ZŁOTA KACZKA musical familijny muzyka PIOTR RUBIK reżyseria JAN SZURMIEJ ZWIERZĘTA DOKTORA DOLITTLE musical dla dzieci wg HUGHA LOFTINGA muzyka TOMASZ ŁUC reżyseria JERZY BIELUNAS Zwiastuny kolejnych premier ŚWIAT BASTIANA musical familijny na motywach powieści „Niekończąca się historia” MICHAELA ENDE’A muzyka ANNA BAJAK, MARCIN KUCZEWSKI scenariusz i reżyseria TERESA KURPIAS HAROLD I MAUDE komedia romantyczna COLINA HIGGINSA reżyseria JAN PROCHYRA A SEN TO MIAŁAM… (POPRAWINY) spektakl muzyczny wybór, układ tekstu i muzyka ZYGMUNT KONIECZNY na motywach „Wesela” STANISŁAWA WYSPIAŃSKIEGO reżyseria PAWEŁ AIGNER PIOSENKI ZE SPEKTAKLU 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. PIOSENKA GADAJĄCEGO ŚWIERSZCZA wyk. Świerszcz (Klementyna Umer) PIOSENKA O DOBRYM WYCHOWANIU wyk. Lalki PIOSENKA O IMIENIU PINOKIO wyk.: Dżepetto, Rodzina Pinokiów PIOSENKA O NAUCE CHODZENIA wyk.: Pinokio, Dżepetto, Karabinier, Przechodnie PIOSENKA WŁÓCZYKIJÓW wyk.: Pinokio, Włóczykije DO SZKOŁY CZAS wyk.: Pinokio, Uczniowie PIOSENKA DREWNIANYCH LALEK wyk. Marionetki A WIĘC W DROGĘ wyk.: Pinokio, Lis, Kot POD CZERWONYM RAKIEM wyk.: Pinokio, Gospodyni, Gospodarz, Lis, Kot, Biesiadnicy SŁODKIE ZDROWIE wyk.: Pinokio, Kruk, Sowa, Króliki, Świerszcz (Olga Szomańska-Radwan) BĘDZIESZ BOGATY wyk.: Pinokio, Lis, Kot, Świerszcz (Klementyna Umer) UKŁAD Z KUNAMI wyk.: Pinokio, Kuny JESTEM WOLNY wyk. Pinokio PIOSENKA URWISÓW wyk.: Pinokio, Knot, Uczniowie KRAINA ZABAWEK wyk.: Uczniowie, Świerszcz (Olga Szomańska-Radwan) PIOSENKA OSŁÓW wyk.: Pinokio, Knot, Wieśniacy, Uczniowie CYRKOWY SHOW wyk.: Dyrektor cyrku, Klaun, Siłacz, Połykacz ognia RYBY GŁOSU NIE MAJĄ wyk.: Pinokio, Tuńczyk, Szprotki MĄDRE WNIOSKI wyk.: Lalki, Świerszcz (Olga Szomańska-Radwan) MÓJ DZIECINNY, TAJEMNICZY, MAŁY ŚWIAT wyk.: Pinokio + cały zespół teksty piosenek CEZARY DOMAGAŁA muzyka TOMASZ BAJERSKI realizacja nagrań BARTEK PIASECKI - STUDIO „ART CAFE” Licencja na wystawienie utworu została wydana przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS. Filmowanie lub też nagrywanie sztuki jest ściśle zabronione. 23 „Skąd mógł wydostać się ten głosik?... Przecież tu nie ma żywej duszy… Czyżby ten kawałek drewna?... Nie… to niemożliwe. Skoro ten kawałek drewna mówi, to wystrugam z niego wesołego pajaca. Nie będę czuł się wtedy taki samotny. Razem będzie nam weselej w życiu.”
