Wycena instrumentów rynku pieniężnego Wycena obligacji

Wycena instrumentów rynku pieniężnego
(valuation)
Instrumenty dłużne to jedne z trzech podstawowych grup instrumentów finansowych.
Podstawowym zagadnieniem rozpatrywanym w analizie instrumentów dłużnych jest ich wycena
(valuation, pricing), czyli określenie wartości. Wartość instrumentu dłużnego określona w wyniku
wyceny jest porównywana z ceną rynkową tego instrumentu. Możliwe są trzy przypadki:

niedowartościowanie instrumentu (undervaluation, underpricing) – wartość jest wyższa
niż cena rynkowa, oznacza to sygnał do zakupu tego instrumentu

przewartościowanie instrumentu (overvalued, overpricing) – wartość jest niższa niż cena
rynkowa, oznacza to sygnał do sprzedaży tego instrumentu

dobra wycena instrumentu (well priced) – wartość jest równa cenie rynkowej
Wycena instrumentów dłużnych przeprowadza się za pomocą następującego ogólnego wzoru:
FV
P=
1r
t

N
(1)
gdzie:
P - wartość instrumentu rynku pieniężnego
FV – przepływ pieniężny z tytułu posiadania instrumentu pieniężnego, otrzymany w terminie
wykupu
t - liczba dni do wykupu instrumentu pieniężnego
N - umowna liczba dni w roku, przyjmuje się zazwyczaj 360 lub 365
r – wymagana stopa dochodu
Wycena obligacji
W tym przypadku występuje zazwyczaj więcej niż jeden przepływ pieniężny otrzymany
przy wykupie.
n
P=
C
∑ 1rt t
(2)
t =1
gdzie:
P - wartość obligacji
n- liczba przepływów pieniężnych otrzymanych z tytułu posiadania obligacji
Ct – przepływ pieniężny w okresie t
r – wymagana stopa dochodu
Mówimy o dwóch rodzajach ceny obligacji:
●
tzw. cena „czysta”, która nie zawiera narosłych od ostatniej płatności odsetek
●
tzw. cena „brudna”, inaczej: cena rozliczeniowa, która zawiera odsetki narosłe od ostatniej
płatności
Warto jeszcze dodać o różnych konwencjach naliczania odsetek w różnego rodzaju
obligacjach. Konwencje te różnią się ze względu na dwie cechy:
●
umowna liczba dni w roku (360 – konwencja 360 lub 365 – konwencja 'actual')
●
przyjęta liczba dni w miesiącu (rzeczywista liczba – konwencja 'actual' lub 30 dni –
konwencja '30')
Obligacje o stałym oprocentowaniu
Obligacja i stały oprocentowaniu to taka, w której oprocentowanie jest stałe i znane.
Pozwala to na dokładne określenie wszystkich płatności z tytułu posiadania obligacji już w
momencie jej zakupu.
W tym przypadku stosujemy wzór (2).
Obligacje zerokuponowe
Obligacja zerokuponowa to taka, w której nie jest płacone oprocentowanie. Jest to w istocie
instrument o podstawie dyskontowej. Obligariusz w terminie wykupu otrzymuje sumę równą
wartości nominalnej. Cena takiej obligacji jest niższa niż wartość nominalna (obligacja jest
sprzedawana z dyskontem).
W tym przypadku zastosowanie wzoru (2) wymaga ustalenia okresu bazowego (w obligacji o stały
oprocentowaniu jest on zgodny z okresem płatności odsetek). W zasadzie stosowane są tu dwie
konwencje:
●
okres bazowy wynoszący rok – w krajach Europy kontynentalnej
●
okres bazowy wynoszący pół roku – w krajach anglosaskich
Obligacje o zmiennym oprocentowaniu
Wartość obligacji o zmiennym oprocentowaniu określana w momencie płatności
odsetek ( po ich wypłaceniu) jest równa wartości nominalnej.