Muzeum Archeologiczne w Warszawie

Pierwszym obiektem są tzw.
figurki uszebti, które powstały w
latach
570–526
p.n.e.
za
panowania
faraona
Amazisa.
Figurki uszebti zostały zakupione
w Muzeum Egipskim w Kairze
przez żołnierzy Samodzielnej
Brygady Strzelców Karpackich
podczas II wojny światowej i
przekazane
do
Muzeum
Archeologicznego. Miejscem ich
znalezienia jest egipskie miasto
Sakkara. Materiał, z którego
wykonano figurki to fajans.
Następnym obiektem jest
pelike czerwonofigurowa z IV
w. p.n.e. Gliniane naczynie
czerwonofigurowe pochodzące
z Kerczu. Jego wysokość
wynosi 22 cm, a średnica 15
cm.
Skarb czterech złotych
monet rzymskich z V wieku
n.e. został znaleziony w
Witowie. Moneta jest nieco
lżejsza — jej waga wynosi
4,338 g, a średnica zawiera
się między 21 a 22 mm. Na
solidach występują cesarz
Teodozjusz II i cesarz
Walentynian II. Jest to
bardzo ciekawe wykopalisko
z V wieku. Warto skupić na
niego uwagę.
Piątym
obiektem
jest
sarkofag
kartonażowy z el-Hibeh wykonany w
późnym
okresie
ptolemejskim
lub
wczesnorzymskim (332 p.n.e.–395 n.e.).
Sarkofag pochodzi prawdopodobnie z elHibeh. Jego wymiary wynoszą: wysokość:
60 cm, długość: 175 cm, a szerokość: 50 cm.
Jest to sarkofag antropoidalny, czyli
przypominający
kształtem
człowieka.
Pokrywa
go
powłoka
kartonażowa
przedstawiająca w górnej części głowę i
biżuterię zmarłej osoby, a w dolnej – sceny
związane z wiarą starożytnych Egipcjan w
życie
pozagrobowe.
Twarz
o
charakterystycznym makijażu oczu otacza
peruka w paski. Poniżej widoczny jest
wielorzędowy kołnierzowy naszyjnik zwany
usechem, który za życia miał chronić od
złych duchów, nieszczęść i chorób, a po
śmierci – oświetlać drogę przez ciemności.
Następnie widzimy fragment steli
z 1. połowy III w. Obiekt powstał w
Terenuthis– nekropoli Kom Abu
Billou (obecnie: el-Tarrana). Jego
wymiary wysokość wynosi 27 cm, a
szerokość 33 cm. Jest to zchowany
górny fragment steli przedstawiający
zmarłą w pozycji znanej z
pozostałych tablic nagrobnych z
cmentarzyska Kom Abu Billou.
Kobieta spoczywa na materacu
przykrywającym łoże, opierając lewy
łokieć na dwóch poduszkach. W
prawej, nienaturalnie długiej ręce
trzyma czarę. Myślę, że to jest
ciekawe i rzadkie znalezisko.
Mumia kota powstała w
okresie
ptolemejsko-rzymskim
(332
p.n.e.-395
n.e.)
w
Aszmunein. Mumia została
starannie zawinięta w nasączone
żywicą
bandaże,
których
krzyżujące się paski tworzą
geometryczny wzór. Górną część
uformowano na kształt głowy
zwierzęcia
z
zaznaczonymi
szczegółami, takimi jak oczy, nos
i odstające uszy. Bardzo spodobał
mi się ten eksponat.
Naczynie
„terra
sigillata”
powstało w 190-220 n.e. (późny okres
Sewerów) − kultury przeworskiej, a
miejscem powstania jest Rheinzabern
(południowo-zachodnie
Niemcy).
Naczynie terra sigillata w formie
misy na stopce pochodzi z odkrytego
przypadkowo w 1967 roku grobu
ciałopalnego w Lisowie. Jest to
naczynie importowane z prowincji
Cesarstwa
Rzymskiego.
Forma
naczynia jest charakterystyczna dla
warsztatu
garncarskiego
w
Rheinzabern, największego ośrodka
produkcji tego typu naczyń w
północnych prowincjach imperium
rzymskiego.
Ten
niewielki
eksponat
powstał w 120 p.n.e.–20 n.e.
prawdopodobnie w Morawach
lub
Czechach,
jednych
z
celtyckich
oppidów
Staré
Hradzisko
lub
Stradonice.
Miejscem
znalezienia
są
Dziewięcioły, gmina: Miechów,
w woj. kieleckim. Wymiary
paciora wynoszą: wysokość: 2
cm, średnica: 3 cm; otworu 1,5
cm. Jest wykonany ze szkła
nieprzezroczystego, barwy żółtej,
niebieskiej i białej, ręcznie
formowany
w
warsztacie
szklarskim.
Krzemienny grot oszczepu z
wyraźnie
wyodrębnionym
trzonkiem. Grot wykonano za
pomocą obustronnego retuszu.
Zabytek jest datowany na wczesną
epokę brązu (przełom III i II
tysiąclecia p.n.e.). Jego długość
wynosi 11,6 cm, największa
szerokość — 5 cm, a grubość
zaledwie 0,6–0,7 cm. Został
wykonany
z
tak
zwanego
krzemienia wołyńskiego, którego
najbliższe złoża były eksploatowane
ok. 300 km na wschód od Krakowa.
Grot oszczepu jest więc importem.
Został znaleziony na powierzchni
pól w Nowej Hucie-Pleszowie.
Eksponat
pochodzi
z
kolekcjiperuwiańskiej Władysława
Klugera z 1876 roku. Podwójne
naczynie połączone zostało w części
brzuśca wspólnym imadłem. Jedno z
naczyń jest zamknięte i zwieńczone
reliefowym przedstawieniem głowy
i szyi ptaka. Obie formy posiadają
owalny kształt brzuśca, który
dodatkowo zdobiony jest w obu
przypadkach
motywami
geometrycznymi wpisanymi w
trójkątno-owalne panele. Od strony
wewnętrznej brzuśców są to kropki,
od zewnętrznej trójkąty, fale i
kropki,
oddzielone
od
siebie
podwójnymi linami prostymi.
Wystawę wykonała Malwina
Taraszkiewicz, 3a