Zielniki Wyspiańskiego>>
advertisement
Bogaty skład mniszka decyduje o jego działaniu: Żółciopędnym, Moczopędnym, Odtruwającym i oczyszczającym organizm , Przeciwmiażdżycowym, Rozkurczającym, Przeciwcukrzycowym, Przeciwzapalnym, Przeciwbakteryjnym, przeciwwirusowym i przeciwgrzybicznym, Antyoksydacyjnym, Surowiec leczniczy; W lecznictwie stosowane są zarówno liście, kwiaty, jak i korzeń mniszka. Młode liście stanowią również dodatek do sałatek. Syrop z mniszka lekarskiego Syrop przygotowujemy ze świeżych kwiatów, zerwanych na początku kwitnienia. Około 250 kwiatów zalewamy litrem wody i gotujemy przez 5 minut. Odstawiamy na godzinę, po czym odcedzamy odwar. Odwar gotujemy na lekkim ogniu przez 3-5 godzin, mieszając i nie doprowadzając do wrzenia. Dodajemy 1 kg cukru i sok z wyciśniętej cytryny i dokładnie mieszamy. Syrop przelewamy do słoików. Mniszek lekarski rośnie prawie na całym świecie i jest uprawiany w Niemczech i we Francji. Mniszek lekarski rozmnaża się z nasion. Nasiona sieje się na wiosnę. Młode liście mniszka lekarskiego są zbierane na wiosnę na zdrowotne sałatki. Korzeń 2letniego mniszka lekarskiego jest zbierany jesienią. W kwiatach mniszka lekarskiego znaleziono substancję zwaną helenin, która może być pomocna dla osób mających problemy z widzeniem w ciemności. Kwiaty zawierają również znaczne ilości witaminy A i B2 (ryboflawina). Zaparzać garść świeżo zerwanych kwiatów w 250 ml gorącej wody przez około 20 minut. Pić 1 szklankę naparu dwa razy dziennie. Na wiosnę liście i korzenie mniszka lekarskiego produkują mannitol, substancję używaną w leczeniu wysokiego ciśnienia i słabego serca. Herbata sporządzona z korzeni i liści mniszka lekarskiego jest najlepsza do picia właśnie na wiosnę, od połowy marca do połowy maja. Herbatę taką sporządza się przez zagotowanie 250ml wody. Następnie zmniejszyć ogień i dodać 2 łyżki stołowe oczyszczonego i posiekanego świeżego korzenia mniszka lekarskiego. Przykryć i doprowadzić do wrzenia. Zdjąć z ognia i dodać 2 łyżki stołowe pokrojonych, świeżo zebranych liści. Zaparzać około 40 minut. Odcedzić i pić 2 szklanki dziennie. Bogaty skład mniszka decyduje o jego działaniu: Żółciopędnym, Moczopędnym, Odtruwającym i oczyszczającym organizm , Przeciwmiażdżycowym, Rozkurczającym, Przeciwcukrzycowym, Przeciwzapalnym, Przeciwbakteryjnym, przeciwwirusowym i przeciwgrzybicznym, Antyoksydacyjnym, Surowiec leczniczy; W lecznictwie stosowane są zarówno liście, kwiaty, jak i korzeń mniszka. Młode liście stanowią również dodatek do sałatek. Syrop z mniszka lekarskiego Syrop przygotowujemy ze świeżych kwiatów, zerwanych na początku kwitnienia. Około 250 kwiatów zalewamy litrem wody i gotujemy przez 5 minut. Odstawiamy na godzinę, po czym odcedzamy odwar. Odwar gotujemy na lekkim ogniu przez 3-5 godzin, mieszając i nie doprowadzając do wrzenia. Dodajemy 1 kg cukru i sok z wyciśniętej cytryny i dokładnie mieszamy. Syrop przelewamy do słoików. Mniszek lekarski rośnie prawie na całym świecie i jest uprawiany w Niemczech i we Francji. Mniszek lekarski rozmnaża się z nasion. Nasiona sieje się na wiosnę. Młode liście mniszka lekarskiego są zbierane na wiosnę na zdrowotne sałatki. Korzeń 2letniego mniszka lekarskiego jest zbierany jesienią. W kwiatach mniszka lekarskiego znaleziono substancję zwaną helenin, która może być pomocna dla osób mających problemy z widzeniem w ciemności. Kwiaty zawierają również znaczne ilości witaminy A i B2 (ryboflawina). Zaparzać garść świeżo zerwanych kwiatów w 250 ml gorącej wody przez około 20 minut. Pić 1 szklankę naparu dwa razy dziennie. Na wiosnę liście i korzenie mniszka lekarskiego produkują mannitol, substancję używaną w leczeniu wysokiego ciśnienia i słabego serca. Herbata sporządzona z korzeni i liści mniszka lekarskiego jest najlepsza do picia właśnie na wiosnę, od połowy marca do połowy maja. Herbatę taką sporządza się przez zagotowanie 250ml wody. Następnie zmniejszyć ogień i dodać 2 łyżki stołowe oczyszczonego i posiekanego świeżego korzenia mniszka lekarskiego. Przykryć i doprowadzić do wrzenia. Zdjąć z ognia i dodać 2 łyżki stołowe pokrojonych, świeżo zebranych liści. Zaparzać około 40 minut. Odcedzić i pić 2 szklanki dziennie. HERBARIUM – czyli ZIELNIK Herbarium służyło też do nazwania pomieszczenia w średniowiecznym klasztorze, gdzie suszono zioła, rośliny przyprawowe i użytkowe. Mnisi uczyli się w herbariach rozpoznawania gatunków roślin i ich stosowania. Wreszcie herbariami nazywano ogrody klasztorne bądź ich wydzielone części (łac. hortus medicus, herbarium, herbularium), przeznaczone na uprawę roślin leczniczych. Zwyczaj uprawy ziół przy pierwszych klasztorach narodził się w VI w. po Chr. w Italii i stąd rozpowszechnił się na całą średniowieczną Europę. Stopniowo uprawa ziół trafiła także do ogrodów dworskich i przydomowych. W wieku XV-XVI powstają zielniki zwane herbarzami, wydawane początkowo po łacinie, a następnie tłumaczone. Herbarium w przedstawionych wyżej znaczeniach nie jest już używane, zaś słowo zielnik w kontekście ziołolecznictwa pojawia się już tylko w publikacjach popularnych na temat ziół lub w literaturze. Zielnik Wyspiańskiego To od powstania zbioru rysowanych roślin zaczęła się fascynacja Wyspiańskiego roślinami, których motywy odnajdziemy również na okładkach jego książek i w pastelowych projektach polichromii. Wiadomo, że Wyspiański bardzo wiele czasu poświęcał szkicowaniu i studiowaniu roślin. Zapoznawał się z nimi nie tylko w naturalnym środowisku występowania, ale również w Ogrodzie Botanicznym UJ, założonym przez jego ojca – rzeźbiarza Franciszka Wyspiańskiego (1837- 1901) w 1783 roku. Bez wątpienia jednak urzekły go rośliny, które oddawał z wielkim realizmem szczegółów i botaniczną dokładnością. Zielnik Stanisława Wyspiańskiego jest rodzajem jego osobistego szkicownika, z którym nie rozstawał się wędrując w plener. Obecnie z 54 kart zachowało się 50. Zielnik, o którym mowa, powstawał od 28 kwietnia do 20 sierpnia 1897 roku. Wszystkie rośliny narysowane są ołówkiem, a niektóre tylko lekko podkolorowane w partii kwiatów akwarelą lub kredką. Karty zostały odpowiednio zakomponowane. Na każdej z nich jest ogólny wygląd pędu rośliny, natomiast po bokach widnieją dodatkowo liść lub liście, przekrój poprzeczny łodygi oraz kolejne fazy rozwoju kwiatu. Wyspiański najczęściej rysował polne rośliny, na ogół chwasty, takie jak kąkol polny czy chaber bławatek. Często podpisując je używał nazw lokalnych, potocznych. Zebrany materiał posłużył mu później do zaprojektowania okładek kilku książek, takich jak Wesele, Lelewel czy Warszawianka. Dzisiaj na tej podstawie fitosocjolodzy mogą zbadać, jak wyglądała flora małopolski przeszło sto lat temu. Materiał opracowany na warsztaty „Herbarium – sztuka zielarska” Podkowa Leśna kwiecień 2012r HERBARIUM – czyli ZIELNIK Herbarium służyło też do nazwania pomieszczenia w średniowiecznym klasztorze, gdzie suszono zioła, rośliny przyprawowe i użytkowe. Mnisi uczyli się w herbariach rozpoznawania gatunków roślin i ich stosowania. Wreszcie herbariami nazywano ogrody klasztorne bądź ich wydzielone części (łac. hortus medicus, herbarium, herbularium), przeznaczone na uprawę roślin leczniczych. Zwyczaj uprawy ziół przy pierwszych klasztorach narodził się w VI w. po Chr. w Italii i stąd rozpowszechnił się na całą średniowieczną Europę. Stopniowo uprawa ziół trafiła także do ogrodów dworskich i przydomowych. W wieku XV-XVI powstają zielniki zwane herbarzami, wydawane początkowo po łacinie, a następnie tłumaczone. Herbarium w przedstawionych wyżej znaczeniach nie jest już używane, zaś słowo zielnik w kontekście ziołolecznictwa pojawia się już tylko w publikacjach popularnych na temat ziół lub w literaturze. Zielnik Wyspiańskiego To od powstania zbioru rysowanych roślin zaczęła się fascynacja Wyspiańskiego roślinami, których motywy odnajdziemy również na okładkach jego książek i w pastelowych projektach polichromii. Wiadomo, że Wyspiański bardzo wiele czasu poświęcał szkicowaniu i studiowaniu roślin. Zapoznawał się z nimi nie tylko w naturalnym środowisku występowania, ale również w Ogrodzie Botanicznym UJ, założonym przez jego ojca – rzeźbiarza Franciszka Wyspiańskiego (1837- 1901) w 1783 roku. Bez wątpienia jednak urzekły go rośliny, które oddawał z wielkim realizmem szczegółów i botaniczną dokładnością. Zielnik Stanisława Wyspiańskiego jest rodzajem jego osobistego szkicownika, z którym nie rozstawał się wędrując w plener. Obecnie z 54 kart zachowało się 50. Zielnik, o którym mowa, powstawał od 28 kwietnia do 20 sierpnia 1897 roku. Wszystkie rośliny narysowane są ołówkiem, a niektóre tylko lekko podkolorowane w partii kwiatów akwarelą lub kredką. Karty zostały odpowiednio zakomponowane. Na każdej z nich jest ogólny wygląd pędu rośliny, natomiast po bokach widnieją dodatkowo liść lub liście, przekrój poprzeczny łodygi oraz kolejne fazy rozwoju kwiatu. Wyspiański najczęściej rysował polne rośliny, na ogół chwasty, takie jak kąkol polny czy chaber bławatek. Często podpisując je używał nazw lokalnych, potocznych. Zebrany materiał posłużył mu później do zaprojektowania okładek kilku książek, takich jak Wesele, Lelewel czy Warszawianka. Dzisiaj na tej podstawie fitosocjolodzy mogą zbadać, jak wyglądała flora małopolski przeszło sto lat temu. Materiał opracowany na warsztaty „Herbarium – sztuka zielarska” Podkowa Leśna kwiecień 2012r
