KAZUS I
advertisement
KAZUS I Dnia 15 listopada 2004 roku w Mińsku Minister Spraw Zagranicznych Rzeczpospolitej Polskiej (bez pełnomocnictwa) zawarł umowę polsko – białoruską, na mocy której Rzeczpospolita zobowiązała się do przekazania Białorusi „ziem rdzennie białoruskich, znajdujących się obecnie pod bezprawną okupacją Polaków”. Umowa przewidywała związywanie się nią w trybie złożonym, zawierała również tzw. klauzulę o zróżnicowanym przyjęciu. Prezydent Białorusi zatwierdził umowę, a następnie wystosował notę wzywającą Rzeczpospolitą Polską do jak najszybszego przystąpienia do wykonania umowy. 1. Jaki tryb będzie wymagany dla związania RP opisaną umową? 2. Czy RP może się powołać na art. 46 Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów z 1969 roku w celu doprowadzenia do unieważnienia umowy? Ad 1. Ponieważ umowa dotyczy terytorium RP, a więc materii uregulowanej w ustawie, na podstawie art. 89.1.5) Konstytucji będzie wymagana ratyfikacja za uprzednią zgodą Parlamentu wyrażoną w ustawie. Ad 2. Nie, ponieważ umowa została zawarta przez MSZ, a ten, chociaż na gruncie polskiej konstytucji kompetencji do zawierania traktatu nie ma, to objęty jest domniemaniem kompetencji traktatowej z art. 7 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, więc naruszenie prawa wewnętrznego nie było oczywiste. KAZUS VII W 1963 Związek Radziecki i Turcja zawarły traktat, w myśl którego Turcja została zobowiązana do usunięcia morskich baz wojskowych położonych w Ordu na wybrzeżu Turcji. We wstępie do tego traktatu podkreślono, że Związek Radziecki i Turcja dążą do pokojowego ułożenia swoich stosunków oraz wzajemnego wzrostu poczucia bezpieczeństwa oraz, że temu celowi ma właśnie służyć likwidacja baz wojskowych położonych w Turcji, w bezpośredniej bliskości wybrzeża Związku Radzieckiego. Wkrótce po wejściu w życie niniejszego traktatu, Turcja zlikwidowała swoje bazy wojskowe położone w Ordu. Jednocześnie utworzyła nowe bazy w miejscowości Gulyali, położonej w odległości 15 km od Ordu. Związek Radziecki zaprotestował przeciwko postępowaniu Turcji. Turcja stwierdziła że umowę wykonała i Związek Radziecki nie ma podstaw do protestu. 1. Czy Turcja naruszyła postanowienia umowy? 2. Jakie zasady rządzą interpretacją traktatu? Ad 1. Turcja naruszyła traktat – preambuła jest integralną częścią traktatu, ponadto na państwu ciąży obowiązek wykonywania traktatu w dobrej wierze. Ad 2. Zgodnie z art. 31 KWPT traktat ma być interpretowany 1/ w dobrej wierze; 2/ zgodnie ze zwykłym znaczeniem słów; 3/ w świetle swego przedmiotu i celu. KAZUS II W dniu 31 marca 2000 roku Republika Kazachstanu zawarła umowę z Republiką Turkmenistanu o wieczystej przyjaźni, wzajemnym poparciu i uregulowaniu niektórych kwestii dobrego sąsiedztwa. Umowa dwustronna przewidywała m.in., że zarówno Republika Kazachstanu, jak i Republika Turkmenistanu umożliwią sąsiadującej z nimi Republice Uzbekistanu poławianie halibuta na swoich wyłącznych strefach ekonomicznych. Tą samą umową Kazachstan i Turkmenistan zobowiązywały również Republikę Azerbejdżanu do udostępnienia Uzbekistanowi pokładów ropy naftowej oraz instalacji wiertniczych znajdujących się na szelfie kontynentalnym Morza Kaspijskiego należącym do Azerbejdżanu, w celu zapewnienia Uzbekistanowi tzw. bezpieczeństwa energetycznego. 1. Czy postanowienia umowy międzynarodowej dotyczące państw nie będących stronami umowy są dopuszczalne w świetle obowiązującego prawa międzynarodowego? 2. Czy Uzbekistan i Azerbejdżan są związane postanowieniami umowy? Ad 1. Są – pacta in favorem tertii Ad 2. Nie, państwa trzecie nie są związane postanowieniami umowy dopóki nie wyrażą na nie zgody. W przypadku Uzbekistanu zgody na dotyczącego postanowienia umowy można domniemywać zgody na prawo przewidziane dla niego w umowie (np. z faktu, że Uzbekistan zacznie z prawa korzystać). W przypadku Azerbejdżanu zgoda na obciążenie obowiązkiem musi zostać wyrażona na piśmie. KAZUS III W 1978 roku została zawarta umowa graniczna między Ugandą a Tanzanią stanowiąca, że granica między tymi dwoma państwami będzie linią łączącą wyznaczone punkty w terenie, których koordynaty ustalono, oraz poprowadzona zostanie linia poprzez Jezioro Wiktorii. Umowa ta została ratyfikowana zgodnie z przepisami konstytucji obu państw, a następnie wykonana w ten sposób, że wyznaczono granicę lądową wedle wytycznych zawartych w umowie, nie delimitowano jednak wód Jeziora Wiktorii. W 1981 roku została zawarta następna umowa, tym razem dotycząca wyłącznie delimitacji wód Jeziora Wiktorii. Umowa stanowiła, że granica między państwami będzie biegła środkiem akwenu. Umowę tę ratyfikowała Tanzania, natomiast Uganda, mimo jej podpisania, umowy nie ratyfikowała. W roku 1984 Uganda rozpoczęła budowę sztucznej wyspy w odległości 1500 m. od wybrzeży Jeziora należących do Tanzanii. Tanzania twierdziła, że Uganda wkroczyła na jej terytorium, co stanowi oczywiste pogwałcenie prawa międzynarodowego. Uganda dowodziła, że umowa, która została podpisana w 1981 jej nie wiąże. W sporze rozstrzyganym przez MTS Tanzania podnosiła, że jest normą prawa zwyczajowego prowadzenie granicy między państwami środkiem akwenu wodnego. 1. Czy Tanzania może domagać się ratyfikacji umowy przez Ugandę? 2. Czy Uganda może uchylać się od wyznaczenia granicy w sposób opisany w umowie, jeśli MTS stwierdzi, że Tanzania ma rację? Ad 1. Nie. Państwo nie ma obowiązku ratyfikacji traktatu. Ad 2. Nie, normy prawa zwyczajowego obowiązują niezależnie od norm traktatu, państwo może nie być związane traktatem, ale będzie miało obowiązek wykonania normy prawa zwyczajowego. KAZUS IV W okresie od stycznia do maja 1993 roku Honduras i Belize negocjowały umowę o ułatwieniach w odprawie granicznej. W trakcie rokowań przedstawiciel Belize wyraził zamiar podpisania negocjowanego traktatu z zastrzeżeniem ratyfikacji. W uzgodnionej i parafowanej (1.6.1993) treści traktatów nie znalazło się jednak postanowienie, że zgoda państw na związanie się traktatem będzie wyrażona przez ratyfikację, ani żadne inne postanowienie dotyczące ratyfikacji. 30.6.1993 r. oba państwa podpisały wynegocjowany traktat. 15.7.1993 r. Honduras pisemnie wezwał Belize do wykonywania traktatu, który według Hondurasu dwa tygodnie temu wszedł w życie. Belize odpowiedziało Hondurasowi, iż traktatu nie będzie jeszcze wykonywało, albowiem nie uzgodniono jakoby traktat miał być tymczasowo stosowany przed jego wejściem w życie, zaś wejście w życie traktatu jeszcze nie nastąpiło. 1. W jakim trybie Belize będzie związywało się tym traktatem? 2. Czy Honduras może domagać się wykonywania traktatu przed jego wejściem w życie? 3. Jakie zobowiązania ciążą na Belize przed ostatecznym związaniem się umową? Ad 1. Belize będzie się związywało traktatem w drodze ratyfikacji – ten zamiar ujawniono w czasie negocjacji – por. art. 14 ust. 1 pkt. D) Ad 2. Nie. Traktat może być wykonywany przed wejściem w życie tylko wtedy, gdy strony tak postanowią. Ad 3. Belize ma obowiązek powstrzymywania się od działań mogących udaremnić przedmiot i cel traktatu – por. art. 18. KAZUS V Republika Indii i Ludowa Republika Bangladeszu, zastrzeżeniem ratyfikacji, podpisały umowę, w której zobowiązały się do utworzenia rezerwatu przyrody chroniącego tygrysa bengalskiego. Zgodnie z umową teren planowanego rezerwatu będzie rozciągał się na obszarze 200 km2 w stanie Zachodni Bengal w Indiach oraz prowincji Rajshahi w Bangladeszu wzdłuż granicy między oboma państwami. Po podpisaniu umowy rządy w New Delhi i Dhace wielokrotnie notyfikowały sobie wzajemnie zamiar ratyfikacji, jednakże w tym samym czasie (tzn. równolegle z wysyłaniem not anonsujących ratyfikację), Bangladesz uruchomił w Rangpurze (na obszarze będącym przedmiotem umowy) zakład przemysłowy emitujący substancje toksyczne. Indie wielokrotnie wzywały Bangladesz do zaprzestania szkodliwej produkcji, lecz Bangladesz od dotychczasowej działalności nie odstąpił, powołując się na to, że umowa nie została ratyfikowana, a więc nie obowiązuje. 1. Czy Bangladesz ma obowiązek ratyfikowania traktatu? 2. Czy Bangladesz przed ratyfikowaniem traktatu może na terenach przeznaczonych pod park uruchomić szkodliwą produkcję przemysłową? Ad 1. Nie. Państwo nie ma obowiązku ratyfikacji traktatu. Ad 2. Nie, bowiem na państwie ciąży obowiązek nieudaremniania przedmiotu i celu traktatu – por. art. 18 KWPT. KAZUS VI We wrześniu 1996 roku w Afganistanie doszło do rewolucji społecznej, w wyniku której do władzy doszli Talibowie (wspierani głównie przez Pakistan fundamentalistyczni, islamscy studenci, przeważnie pochodzenia pasztuńskiego). Ogłosili się oni rządem Islamskiego Emiratu Afganistanu. Na skutek ich działań, m.in. wprowadzenia szarijatu, ustrój państwa radykalnie się zmienił. Wiele umów gospodarczych zawartych przez Afganistan z państwami ościennymi zostało przez reżim Talibów uznanych za wygasłe, a ponadto Afganistan poddał w wątpliwość obowiązywanie zawartych z nim traktatów granicznych. Notyfikując wygaśnięcie kolejnych traktatów rząd w Kabulu podnosił istnienie przewidzianej w art. 62 Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów i zwyczajowym prawie międzynarodowym zasady rebus sic stantibus wskazując, że zmiana ustroju państwa nosi znamiona „zmiany zasadniczej”. Państwa ościenne złożyły protest przeciwko uznaniu interesujących je umów za wygasłe i domagały się dalszego wykonywania wszystkich zawartych przez Afganistan umów międzynarodowych. 1. Czy Afganistan ma rację? 2. W jakich okolicznościach nie można powoływać się na zasadę rebus sic stantibus? Ad 1. Nie. Zmiana ustroju państwa nie może być kwalifikowana jako zasadnicza zmiana okoliczności. Ad 2. Zgodnie z art. 62 KWPT nie można powoływać się na klauzulę rebus sic stantibus w przypadku 1/ traktatów granicznych; 2/ jeżeli zmiana jest skutkiem naruszenia traktatu przez stronę. KAZUS VIII Uganda i Kenia, z zastrzeżeniem ratyfikacji, podpisały umowę o utworzeniu na terenach przygranicznych wspólnego parku narodowego wraz z rezerwatem nastawionym w szczególności na ochronę lamparta i rudej gerezy. Lampart w Ugandzie oraz ruda gereza w Kenii, w odpowiedniej liczbie, miały zostać przetransportowane z innych regionów tych państw na teren planowanego parku narodowego. Uganda, już po podpisaniu umowy przez oba państwa, ale jeszcze przed ratyfikowaniem przez Kenię, przetransportowała swoje lamparty. Kenia, natomiast w kilka dni po podpisaniu umowy notyfikowała Ugandzie, że z zamiaru utworzenia parku wraz z rezerwatem wycofuje się. Po upływie 10 dni od wspomnianej notyfikacji w Kenii, na terenach pierwotnie przeznaczonych na park i rezerwat, urządzono kilka ośrodków tresury i szkolenia agresywnych psów. Bliskie sąsiedztwo tych psów wyraźnie nie sprzyjało lampartom Ugandy. Uganda wystosowała więc notę do Kenii, domagając się likwidacji ośrodków szkolenia psów. Uganda argumentowała, że zgodnie z art. 18 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. Kenia, w okresie po podpisaniu traktatu a przed jego ratyfikacją, ma obowiązek powstrzymania się od działań, które udaremniłyby przedmiot i cel traktatu. Utworzenie ośrodków szkoleniowych dla psów jest zaś postrzegane przez Ugandę jako takie właśnie zakazane działanie. 1. Czy Kenii można postawić zarzut naruszenia prawa międzynarodowego? 2. Czy Uganda może powoływać się na naruszenie traktatu przez Kenię w celu wszczęcia procedury stwierdzenia wygaśnięcia traktatu? Ad 1. Nie. Ad 2. Nie, bowiem nie można wygasić czegoś, co nie powstało. KAZUS X Dnia 17 lutego 1995 roku Meksyk i Kolumbia zawarły traktat o współpracy w dziedzinie kultury. Według postanowień tego traktatu, państwa zostały zobowiązane do wspólnego podejmowania szeregu przedsięwzięć oraz do wzajemnego informowania się o najważniejszych wydarzeniach i osiągnięciach w dziedzinie kultury na swoim kontynencie. Za zgodą obu państw działanie traktatu zostało zawieszone z dniem 17 lutego 1996 na czas nieokreślony. W okresie zawieszenia traktatu Kolumbia wystosowała do Ministra Spraw Zagranicznych Meksyku notę, w której, w oparciu o art. 72 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r., domagała się, by Meksyk przekazywał informacje o najważniejszych wydarzeniach i osiągnięciach w dziedzinie kultury w Ameryce Północnej. Kolumbia twierdziła, że bez tego minimum dbałości o podtrzymywanie więzi kulturalnych nie będzie możliwe przywrócenie działania traktatu w przyszłości. Meksyk odpowiedział, że z wykonywania tego obowiązku jest zwolnione i nie widzi prawnych podstaw jego wykonywania. 1. Czy Meksyk ma rację? 2. Jakie obowiązki ciążą na stronach traktatu w okresie zawieszenia jego obowiązywania? Ad 1. Tak. W okresie zawieszenia traktatu państwo jest zwolnione z obowiązku wykonywania traktatu. Ad 2. Państwo ma jedynie obowiązek powstrzymywania się od działań mogących uniemożliwić przywrócenie traktatu – art. 72 KAZUS XIV Argentyna, Chile, Urugwaj, Paragwaj i Brazylia związały się konwencją zobowiązującą do niestosowania w systemie prawa wewnętrznego każdego z nich kary śmierci. W chwili podpisywania niniejszej konwencji prawodawstwo żadnego z tych państw nie przewidywało kary śmierci. Niemniej jednak, po upływie dwóch lat od dnia wejścia w życie konwencji, w Chile rządy przejęła konserwatywna opozycja, która niezwłocznie doprowadziła do uchwalenia ustawy wprowadzającej karę śmierci jako karę zasadniczą. Od tego momentu sądy wielokrotnie wymierzyły karę śmierci, nie została ona jednak nigdy wykonana. Pozostałe państwa strony zarzuciły Chile, że działa wbrew postanowieniom wiążącej je konwencji. Chile powołało się na fakt, że kara śmierci w praktyce nie była nigdy wykonana, a sądy orzekają na podstawie obowiązującego prawa wewnętrznego. 1. Czy Chile ma rację? 2. Czy zgodnie z postanowieniami Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów z 1968 roku istnieje podstawa stwierdzenia wygaśnięcia umowy? Ad 1. Nie. Państwo może naruszyć traktat nie tylko działaniem, ale i sprzecznym z traktatem ustawodawstwem krajowym. Ad 2. Nie. Naruszenie nie może być podstawą wygaśnięcia traktatu w przypadku traktatów o prawach człowieka. Kazus XI Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej wyjechał na tydzień na wczasy, zlecając szefowi Kancelarii, będącemu jednocześnie ministrem stanu odpowiedzialnym za stosunki międzynarodowe, załatwianie bieżących spraw w jego imieniu. Na tej podstawie ów szef kancelarii ratyfikował w imieniu prezydenta pięć umów międzynarodowych: umowę z Republiką Czeską o wymianie studentów weterynarii, Konwencję Rady Europy o swobodzie zatrudniania hydraulików, porozumienie WWF o przyjęciu wspólnych standardów klatek dla kanarków, umowę zawartą w ramach Grupy Wyszehradzkiej o wprowadzeniu ułatwień w osobowych przejazdach kolejowych, oraz traktat dwustronny z Kolumbią o unikaniu podwójnego opodatkowania. Konwencja Rady Europy o swobodzie zatrudniania hydraulików została „ratyfikowana” za uprzednią zgodą Sejmu wyrażoną w ustawie. Po powrocie z wakacji prezydent, po przejrzeniu tych umów, będąc niezadowolony z postępowania szefa kancelarii, zdymisjonował go. Następnie notyfikował stronom Konwencji o swobodzie zatrudniania hydraulików oraz porozumienia o przyjęciu wspólnych standardów klatek dla kanarków, iż zgoda Polski na związanie się nimi jest nieważna. Państwa – Strony tych umów nie zareagowały. W stosunku do pozostałych umów prezydent nie zajął stanowiska, mówiąc jednak, że rezerwuje sobie czas do namysłu. W praktyce umowa z Republiką Czeską o wymianie studentów weterynarii i traktat z Kolumbią o unikaniu podwójnego opodatkowania zaczęły być wykonywane. Po upływie czterech lat prezydent wystosował kolejną notę, w której uznał za nieważną umowę z Czechami. W stosunku do umowy zawartej w ramach Grupy Wyszehradzkiej o wprowadzeniu ułatwień w osobowych przejazdach kolejowych, oraz traktatu dwustronnego z Kolumbią nadal nie zajął stanowiska. Jaki jest status poszczególnych umów? Ad 1. Umowa Umowa Umowa Umowa Umowa o o o o o studentach – obowiązuje (bo wykonywana) hydraulikach – nie obowiązuje (bo notyfikowane) klatkach – nie obowiązuje (bo notyfikowane) kolejach - obowiązuje (bo minął czas na notyfikację) podatkach - obowiązuje (bo wykonywana) Kazus XII Rzeczpospolita Polska i Federacja Rosyjska zawarły umowę o delimitacji odcinka granicy pomiędzy Polską a Obwodem Kaliningradzkim na Mierzei Wiślanej. Po wejściu umowy w życie zauważono, iż poprzez błędne określenie współrzędnych geograficznych dwóch punktów granicznych granica „przesunęła Warszawa się" notyfikowała o kilka kilometrów ten fakt Moskwie, na niekorzyść proponując Polski. naniesienie stosownych poprawek. Federacja Rosyjska odmówiła, podnosząc, iż umowa już weszła w życie, więc dokonywanie poprawek nie jest możliwe, a nadto, iż przesunięcie granicy na pewnym, niewielkim przecież w stosunku do długości całej granicy, odcinku o kilka kilometrów jest sprawą mało istotną. W tej sytuacji Polska notyfikowała Rosji, iż uważa umowę za nieważną. W odpowiedzi na tę notę Rosja zgłosiła swój sprzeciw wobec uznania umowy za nieważną. 1. Czy istnieje okoliczność unieważnienia umowy? 2. Czy umowa jest ważna? Ad 1. Tak. Błąd co do faktów – art. 48. Ad 2. Tak, dopóki nie zostanie zakończona procedura unieważnienia umowy, umowa jest ważna. Kazus XV Turkmenistan i Kuba zawarły umowę o współpracy w dziedzinie medycyny. Po kilku latach jej stosowania doszło do istotnej zmiany okoliczności, w jakich była ona zawarta. Turkmenistan skarżąc się na zbytnią uciążliwość obowiązków, jakie dla niego narosły w związku z tą zmianą, notyfikował Kubie, iż jego zdaniem należy uznać umowę za wygasłą. Kuba przyznała, że rzeczywiście okoliczności uległy poważnej zmianie, ale jednak nie zasadniczej, i wskutek tego brak jest podstaw prawnych do uznania umowy za wygasłą. Niezadowolony z tej odpowiedzi Turkmenistan stwierdził, że okoliczności uległy zmianie na jego niekorzyść i dlatego jest władne oceniać, czy jest to dla niego zmiana zasadnicza czy też nie. Turkmenistan uznaje właśnie, iż zaszła zasadnicza zmiana okoliczności, dlatego uważa umowę za wygasłą i przestaje ją wykonywać. Kolejne protesty Kuby, w których domagała się dalszego wykonywania umowy, nie przyniosły skutku. Po upływie roku Kuba notyfikowała Turkmenistanowi, że uważa umowę za wygasłą wskutek jednostronnego naruszenia jej przez Turkmenistan, polegającego na nieprzewidzianym umową jej odrzuceniu i że będzie domagać się odszkodowania. Turkmenistan nie zareagował. 1. Czy umowa nadal obowiązuje? 2. Jeśli umowa wygasła, to na jakiej podstawie? Ad 1. Umowa nie obowiązuje. Ad 2. Umowa wygasła na skutek podniesionego przez Kubę naruszenia traktatu przez Turkmenistan. Umowa nie straciła mocy w momencie powołania zasadniczej zmiany okoliczności przez Turkmenistan, bowiem Kuba złożyła protest i spór nie został zakończony – por. art. 65 Prawa Traktatów. KAZUS IX Dnia 2 listopada 2005 roku w Tolo na Półwyspie Peloponeskim Włochy, Grecja, Turcja, Cypr i Malta zawarły konwencję o ochronie podwodnego dziedzictwa historycznego. Umowa została zawarta z zastrzeżeniem ratyfikacji, zgodnie z procedurami przewidzianymi przepisami konstytucyjnymi Państw-Stron. Art. 17 niniejszej konwencji stanowił: „Licencja na prowadzenie podwodnych badań archeologicznych na głębokości do 10 metrów wydana przez organ administracyjny jednej z Wysokich Układających się Stron będzie przez pozostałe Wysokie Układające się Strony uznawana za licencję upoważniającą do prowadzenia takich badań na wodach należących do tych Wysokich Układających się Stron”. Notyfikując fakt ratyfikacji umowy dnia 16 marca 2006 roku, Republika Włoska złożyła następujące zastrzeżenie: „Republika Włoska zastrzega, że w odniesieniu do prowadzenia podwodnych badań archeologicznych na Morzu Tyrreńskim i w Zatoce Lwiej, licencje wydane przez organy administracyjne pozostałych Wysokich Układających się Stron będą wymagały potwierdzenia przez właściwe władze włoskie”. W odniesieniu do złożonego przez Włochy zastrzeżenia, dnia 27 marca 2007 roku Grecja oświadczyła, że zgadza się na taką modyfikację traktatu. Dnia 7 maja 2007 roku Turcja, składając dokument ratyfikacyjny, oświadczyła, że nie zgadza się na notyfikowane wcześniej zastrzeżenie Republiki Włoskiej. Dzień później podobne stanowisko zajął Cypr podkreślając, że w tej sytuacji nie widzi możliwości dalszej współpracy z Włochami. Jedynie Malta do dziś nie zajęła stanowiska. Jaki jest status konwencji z 2005 roku w stosunku do poszczególnych stron umowy? Ad 1. W stosunkach pomiędzy: Włochami i Grecją – traktat wchodzi w życie w kształcie zmodyfikowanym zastrzeżeniem; Włochami a Turcją – wchodzi w życie traktat z wyjątkiem postanowienia objętego zastrzeżeniem; Włochami a Cyprem – traktat w ogóle nie wchodzi w życie Włochami a Maltą – traktat wchodzi w życie w kształcie zmodyfikowanym zastrzeżeniem. . KAZUS XIII W wykonaniu umowy zawartej w dniu 18 lipca 1907 roku pomiędzy Urugwajem (powierzchnia 51 100 km2) i Paragwajem (powierzchnia 63 500 km2) część terytorium Urugwaju została przekazana Paragwajowi. Powierzchnia powiększonego Paragwaju wynosiła 64 600 km2, powierzchnia pomniejszonego Urugwaju wynosiła 50 000 km2. W umowie Urugwaju i Paragwaju zawarto postanowienia, zgodnie z którymi od momentu przekazania Paragwajowi części terytorium Urugwaju, umowy Urugwaju przestają obowiązywać w odniesieniu do przekazanego terytorium, zaś umowy Paragwaju w odniesieniu do tego terytorium stają się obowiązujące. Powyższe uzgodnienie zostało notyfikowane wszystkim państwom-stronom traktatów obowiązujących czy to Urugwaj, czy to Paragwaj w momencie cesji. Ze strony dotychczasowych kontrahentów Urugwaju posypały się protesty oraz żądania, by traktaty, które przed cesją obowiązywały Urugwaj, po cesji obowiązywały Paragwaj odniesieniu do przejętego terytorium. 1. Czy żądania kontrahentów Urugwaju są słuszne? 2. Jakie zasady rządzą sukcesją traktatów? Ad 1. Nie. Ad 2. W przypadku zjednoczenia, rozpadu i secesji sukcesją traktatów rządzi zasada kontynuacji ipso iure traktatów poprzednika W przypadku powstania nowego państwa w procesie dekolonizacji sukcesją traktatów rządzi zasada tabula rasa. W przypadku cesji terytorium sukcesją traktatów rządzi zasada przesuwalności granic. w
