Dziecko nadpobudliwe

„ Z wiekiem nierozładowany, nie znajdujący
ujścia gniew trwa coraz dłużej,
a bodźce starające się odwrócić od niego uwagę
są coraz mniej skuteczne”.
Jeno Ranschburg
Dziecko nadpobudliwe
W obecnych czasach wychowanie każdego dziecka jest wyzwaniem.
Jednak niektóre dzieci stawiają rodzicom zdecydowanie większe zadania. Do
takich należą dzieci nadpobudliwe.
Zespół nadpobudliwości wiąże się z chorobą układu nerwowego. Jest
uwarunkowany genetycznie. Mózg takiego dziecka funkcjonuje nieco inaczej niż
reszty dzieci. Dopływające z zewnątrz bodźce bombardują go, a mózg, na skutek
zaburzonych procesów analizy i syntezy, nie może się w tym wszystkim połapać.
Nie potrafi oddzielić informacji ważnych. U takiego dziecka istnieje zwiększone
napięcie nerwowe.
Cechy dzieci nadpobudliwych
Nieustanne wiercą się i kręcą. Nie mogą spokojnie usiedzieć w jednym
miejscu. Ciągle coś robią – bawią się długopisem, gryzą paznokcie, drapią
się, machają nogami, itp.
Ich działania są mało efektywne, ruchy mało precyzyjne.
Wybierają zabawy ruchowe – gonitwy, zawody, siłowanie się, bieganie,
odgrywanie scen z filmów akcji lub gier komputerowych, walk i strzałów
Nie potrafią się skoncentrować. Z trudem utrzymują uwagę. Łatwo się
rozpraszają i męczą powierzonym zadaniem. Nie pamiętają, co miały
zrobić. Sprawiają wrażenie, że nie słuchają tego co się do nich mówi.
Sa skłonne do zaczepek, kłótni i bójek, krzykliwe i napastliwe. Nie potrafią
czekać na swoją kolej w zabawie, w której chcą przejawiać inicjatywę. Nie
potrafią przegrywać i często z tego powodu się obrażają, demonstrując
silne emocje temu towarzyszące.
Nie potrafią kontrolować swoich zachowań i emocji. Są impulsywne.
Działają szybko i bez zastanowienia. Wyrywają się z odpowiedzią zanim
usłyszą całe pytanie. Odpowiadają chaotycznie i bezmyślnie. Przerywają
i przeszkadzają innym dzieciom.
Unikają, bądź ociągają się z rozpoczęciem zajęć wymagających dłuższego
wysiłku umysłowego, np. odrabianie zadań domowych, mają trudności
ze zorganizowaniem pracy.
U dzieci tych można zaobserwować również tiki nerwowe ujawniające się
w związku ze szkołą i nasilające się pod wpływem sytuacji trudnych.
Czego unikać?
KAR
Stosowanie kar fizycznych nie rozwiąże problemów,
tylko
je pogłębia. Może nasilić agresję dziecka.
Za niepowodzenia szkolne nie należy karać dziecka
dodatkową nauką. Rodzi to w dziecku przekonanie, że
uczenie się jest karą.
ZAKAZÓW
Nie zakazujmy tego, co jest związane z podstawowymi potrzebami
takiego dziecka – z potrzebą ruchu (np. zakaz wyjścia na podwórko),
ponieważ efekt będzie odwrotny – nadpobudliwość będzie się wzmagać.
Jak pomóc dziecku nadpobudliwemu?
Umożliwić wybieganie się, wyładowanie napięcia.
Zorganizować dziecku czas i podzielić obowiązki.
Zapewnić rutynę w zakresie codziennych obowiązków. Czynności muszą
być regularne i systematyczne, o ścisłe określonych porach. Zadania
powinny zamykać się w krótkich przedziałach czasowych. Rozpoczętą
pracę dziecko powinno doprowadzić do końca.
Należy dawać tylko jedno, krótkie polecenie na raz. Zamiast powiedzieć:
„Jak zwykle znowu nie wytarłeś butów i naniosłeś błota do mieszkania
i kto to teraz posprząta? Powiedz lepiej: „Posprzątaj po sobie”.
Podczas nauki redukować wszystko, co może działać na dziecko
rozpraszająco (nieuprzątnięte biurko, włączony telewizor).
mgr Grażyna Kordas
Nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej, logopeda