WĘŻOWNIK - Artykuły - bartek26
advertisement
WĘŻOWNIK.doc (660 KB) Pobierz WĘŻOWNIK – 13. gwiazdozbiór (30.11-17.12)/Sfera niebieska/ Gwiazdozbiory a znaki zodiaku/ 12.12 – data gregoriańska (“zodiakalna”/”męska”) i 13.13.2013 – alegoryczna data “żeńska”, czyli dzień z dwoma datami symbolizujący proces stapiania się energii żeńskiej i męskiej w Całość (= łączenia się siły wizji i siły urzeczywistnienia w Jedno/ Wężownik i Fala Ręki (26.11-8.12.2013), czyli siła uzdrawiania Od jakiegoś czasu na różnych stronach internetowych powraca temat Gwiazdozbioru Wężownika i pojawiają się artykuły, w których poruszany jest temat miejsca Wężownika w kole zodiakalnym oraz zadawane jest pytanie, czy w związku z tym horoskopy układane przez astrologów są zgodne z tym, co dzieje się na nieboskłonie. Kilka lat temu grupa astronomów zażądała wręcz wprowadzenia zmian w dotychczasowym podziale pasa zodiakalnego poprzez wprowadzenie dodatkowego 13. znaku zodiaku. W wyniku tego należałoby również przydzielić ludziom nowe znaki zodiaku. Jednak astrolodzy podkreślają , że znaki zodiaku nie mają nic wspólnego z gwiazdozbiorami znajdującymi się na niebie. SFERA NIEBIESKA I GWIAZDOZBIORY W znanym nam wszechświecie istnieją setki miliardów galaktyk, które z kolei składają się z setek miliardów gwiazd i układów słonecznych. Galaktyka, w której znajduje się nasz Układ Słoneczny, jest galaktyką spiralną składającą się z wielu “ramion”. Układ Słoneczny leży w Ramieniu Oriona w odległości 26-27 tys. lat świetlnych od centrum Drogi Mlecznej. Na Drogę Mleczną składa się 200-300 miliardów gwiazd, z których przy pomocy przyrządów optycznych tylko około 8,5 tysiąca jest widocznych z Ziemi z określonego jej punktu. Przypuszczalnie liczba gwiazd widocznych przez przyrząd optyczny z całej powierzchni Ziemi jednocześnie oscyluje w granicach kilkunastu- lub kilkudziesięciu tysięcy. W idealnych warunkach, w odpowiednim miejscu i o odpowiedniej porze gołym okiem można dostrzec około 2500-3000 gwiazd. Wszystkie gwiazdozbiory sklasyfikowane przez człowieka zawierają łącznie około 5,5 tys. gwiazd widocznych na nieboskłonie gołym okiem. W miarę obracania się Ziemi wokół Słońca, w ciągu roku zmienia się wygląd nieba (konfiguracja gwiazd na firmamencie), przy czym obrót Ziemi wokół własnej osi sprawia, że zawsze dostrzegamy jedynie tę część sfery niebieskiej, która pojawia sie w trakcie trwania nocy. Podczas dnia mamy nad sobą co prawda inny wycinek nieboskłonu, ale przesłania go światło słoneczne. Gdyby Ziemia była płaska, widzielibyśmy całą hemisferę (półkulę niebieską), ale kształt Ziemi powoduje, że wokół siebie mamy tzw. podniesioną linię horyzontu i widzimy tylko wycinek nieba, a nie całą jego połowę. Po upływie roku, po pełnym obiegu Ziemi wokół Słońca, następuje powrót do punktu wyjścia obserwacji. Jest oczywiste, że mieszkając stale w jednym miejscu na Ziemi, określonych gwiazdozbiorów nigdy w życiu nie zobaczymy na niebie (jedynie na zdjęciach lub filmie), bo znajdują się one poza linią naszego horyzontu, co prawda ze zmieniającymi się konstelacjami gwiazd nad głową, nie mniej jednak zawężającego znacznie pole widzenia. Pole to pozostaje niezmienne, bo stały jest kąt nachylenia osi Ziemi do płaszczyzny jej orbity. Ziemia została podzielona za pomocą równoleżników i południków, które tworzą kwadratowe płaszczyzny (siatka geograficzna), co pozwala określić współrzędne dowolnego punktu na globie. Również sfera niebieska posiada własną siatkę – siatkę galaktyczną z układem współrzędnych niebieskich oraz równik i bieguny: północny (Zenit) i południowy (Nadir). To ułatwia szybkie odnalezienie określonego obiektu na niebie. Oś sfery niebieskiej jest przedłużeniem osi ziemskiej, a na jej przedłużeniu leżą również bieguny nieba. Płaszczyzna równika niebieskiego pokrywa się z płaszczyzną równika ziemskiego. Ponieważ planety mają różny kąt nachylenia swojej osi do płaszczyzny swojej orbity, każda z nich ma swój indywidualny równik niebieski. Najbardziej zbliżony kąt nachylenia do kąta nachylenia Ziemi (23,4 stopnia) ma Mars (23,8), najbardziej odstający od kąta Ziemi – Wenus (178 stopni). Oprócz tego dla łatwiejszej orientacji człowiek podzielił znane mu gwiazdy na grupy (gwiazdozbiory) i nazwał je. Przeważnie nazwy pochodzą od figur lub zwierząt, jakie gwiazdozbiory przypominają swym kształtem. W 1928 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna zdefiniowała dokładnie pojęcie gwiazdozbioru i określiła granice wszystkich osiemdziesięciu ośmiu gwiazdozbiorów utworzonych przez człowieka i rozsianych po całym niebie wokół Ziemi. Najbliższą nam gwiazdą jest oczywiście Słońce, które znajduje się w odległości ok. 150 milionów kilometrów. Najbliższy widoczny gwiazdozbiór względem Ziemi – gwiazdozbiór Centaura – umiejscowiony jest w odległości przeszło 4 lat świetlnych, czyli ok. 40 bilionów kilometrów. Dalsze gwiazdozbiory leżą w odległości od 5 lat świetlnych i dalej, najdalsze – w odległości sięgającej miliardów (!) lat świetlnych. Dysk naszej Galaktyki ma średnicę około 100 000 lat świetlnych i grubość około 1000 lat świetlnych. Dlatego część gwiazdozbiorów widocznych z Ziemi znajduje się w obrębie Drogi Mlecznej a część poza nią. Z perspektywy Ziemi odnosi się wrażenie, że poszczególne gwiazdy w danym gwiazdozbiorze leżą względnie blisko siebie, ale nic bardziej mylnego -w jednym gwiazdozbiorze mogą się znajdować gwiazdy oddalone od siebie o całe lata świetlne, a rozmiary niektórych gwiazdozbiorów są tak olbrzymie, że w ich granicach znajdują się również całe galaktyki. Przykładem tego jest gwiazdozbiór Andromedy zawierający galaktykę spiralną o nazwie Wielka Mgławica Andromedy. Mimo znacznej odległości widać ją z Ziemi gołym okiem. Inny przykład to gwiazdozbiór Pieca obejmujący galaktykę UDFj-39546284. Najjaśniejszą gwiazdą całego sklepienia niebieskiego jest SYRIUSZ znajdujący się w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa. ……………………………………… Na poniższej stronie można znaleźć pełną listę 88 gwiazdozbiorów wraz z opisami: – http://pl.wikipedia.org/wiki/Gwiazdozbiory_wed%C5%82ug_nazw_%C5%82aci%C5%84skich ZNAKI ZODIAKU Ekliptyka: odbicie orbity Ziemi na niebie Kiedy w ciągu dnia stoimy na otwartej przestrzeni, wokół siebie i nad głową mamy kopułę niebieską. Na jej tle, po określonym torze, od wschodu do zachodu pozornie wędruje Słońce. Linia tej wędrówki (=tor, który zakreśla na niebie Słońce ) nazywa się ekliptyką. Widziana z perspektywy człowieka znajdującego się na Ziemi ekliptyka przybiera postać ŁUKU (łuk jako odcinek koła). Ruch Słońca po ekliptyce odpowiada jednoczesnemu ruchowi orbitalnemu Ziemi, którego kierunek jest przeciwny do kierunku toru Słońca przesuwającego się po niebie. Tak więc podczas gdy Słońce pozornie pokonuje określony odcinek na nieboskłonie, w tym samym czasie Ziemia przebywa po swojej orbicie odpowiadający mu odcinek. W ciągu jednej doby jest to jedna trzysta sześćdziesiąta piąta część orbity, na przestrzeni jednego znaku zodiaku – jedna dwunasta. Kształt łuku, jaki przybiera ekliptyka widziana z perspektywy dowolnego punktu na Ziemi, spowodowany jest kątem nachylenia planety (23,4 stopnia) do płaszczyzny równika Słońca. Przy czym przebieg łuku ekliptyki względem horyzontu zmienia się w zależności od miejsca na Ziemi. Innym obrazem ekliptyki widzianym z odmiennej perspektywy, tzn. z przestrzeni kosmicznej pod kątem prostym (=90 stopni) względem płaszczyzny równika Słońca jest LINIA (=płaszczyzna koła widziana z boku ma postać linii). Gdyby kąt między osią Ziemi a płaszczyzną jej orbity wynosił 90 stopni, jej oś obrotu byłaby równoległa do osi obrotu Słońca, a ekliptyka na niebie przebiegałaby po poziomej linii prostej, czyli równolegle do horyzontu. Trzecim obrazem ekliptyki widzianym z jeszcze innej perspektywy – z góry – jest OKRĄG. Jest tak dlatego, ponieważ kolejne odcinki w kształcie łuku, jakie Słońce dzień w dzień pozornie pokonuje na nieboskłonie, domykają się na przestrzeni jednego roku, tworząc właśnie okrąg. Cała płaszczyzna w nim zawarta to koło. W środku tego koła (=w centrum wszystkich rysunków astrologicznych) znajduje się Ziemia, bo to z jej perspektywy sporządzane są układy planet i układane są horoskopy. Ekliptyka a zodiak Mniej więcej 500 p.n.e. Babilończycy podzielili to koło (koło zodiakalne/zwierzyńcowe) na 12 równych odcinków po 30 stopni (12×30 = 360, tyle stopni ma koło), a następnie utworzyli (=wymyślili) abstrakcyjną konstrukcję: zodiak w formie pasa (pas zodiakalny/zwierzyniec) dzieląc go (zgodnie z 12 częściami koła) na 12 identycznych części. Określili również szerokość (=rozpiętość pionową) zodiaku: 16 stopni. W ten sposób powstał abstrakcyjny pas nieba składający się z 12 prostokątów szerokich(w pionie) na szesnaście i długich (w poziomie) na trzydzieści stopni, przedzielonych przebiegającą w środku (pozioma linia) ekliptyką na dwie równe części (dolną i górną). Jak widać pas obejmuje tylko wąski wycinek nieba, a obszary jego 12 odcinków są identyczne i mają postać prostokątów o wymiarach 12 na 30 stopni. Tworzą one “siatkę”, przez środek której przebiega ekliptyka (=tor, po którym wędruje Słońce) i na tle której, tak samo pozornie jak Słońce, przesuwają się gwiazdozbiory oraz, tak samo realnie jak Ziemia, przesuwają się planety naszego US. Tak więc znaki zodiaku nie składają się z gwiazdozbiorów ani żadnych innych obiektów widocznych na niebie, lecz są czysto abstrakcyjnymi, “pustymi oknami” reprezentowanymi przez umowne nazwy gwiazdozbiorów i odpowiadają jednej dwunastej orbity ziemskiej, którą pokonuje Ziemia w trakcie “panowania” jednego znaku zodiaku. Koło zodiakalne podzielone na 12 odcinków, 360 stopni, dalej na minuty i sekundy, jest, tak jak siatka geograficzna Ziemi i siatka galaktyczna sfery niebieskiej, zespołem współrzędnych, które pozwalają dokładnie określić położenie planet. W czasach, kiedy tworzono pas zwierzyńcowy, na obszarze nieba mieszczącym się w jego granicach znajdowało się 12 gwiazdozbiorów. I właśnie nazwy tych gwiazdozbiorów stały się nazwami poszczególnych znaków (=prostokątnych obszarów) zodiaku. Gwiazdozbiory mieszczące się w pasie zodiakalnym nazywa się gwiazdozbiorami zodiakalnymi. Podział na 12 równych znaków zodiaku jest umowny, gdyż w rzeczywistości gwiazdozbiory te (Baran, Byk, Bliźnięta, Rak, Lew, Panna, Waga, Skorpion, Strzelec, Koziorożec, Wodnik i Ryby) różnią się od siebie pod względem wielkości, tzn. rozpiętości poziomej w pasie zodiakalnym. W czasach babilońskich położenie gwiazdozbiorów zodiakalnych w znacznym stopniu pokrywało się z prostokątami siatki zodiakalnej , jednak nie było z nimi identyczne. Gdyby podzielono pas zodiakalny zgodnie z rzeczywistym obszarem, jaki poszczególne gwiazdozbiory na nim zajmowały, to jego 12 odcinków byłoby nierównych. Na rysunku zodiak bez Wężownika Zatem znaki zodiaku nie są odzwierciedleniem gwiazdozbiorów znajdujących się w obrębie ich granic, lecz przedstawiają 12 identycznych faz drogi Słońca, czyli 12 równych sobie odcinków jego pozornego ruchu na tle nieba, które odpowiadają dwunastu odcinkom orbity, jakie pokonuje Ziemia okrążając Słońce. To, jaki gwiazdozbiór/gwiazdozbiory na niebie pokrywa(ją) się w danym momencie z obszarem określonego zodiaku, astrologa nie interesuje. Astrologia opiera się wyłącznie na układzie planet, Słońca i Księżyca, czyli na ich położeniu względem siebie, całkowicie pomijając konstelacje gwiazdozbiorów na niebie zarówno w obrębie pasa zodiakalnego jak i poza nim. Planety okrążają Słońce po określonych torach (orbitach). Płaszczyzny orbit poszczególnych planet są bardzo do siebie zbliżone (za wyjątkiem Plutona), a to oznacza, że okrążają one Słońce w tej samej płaszczyźnie i jednocześnie prawie pokrywającej się z płaszczyzną ruchu obrotowego Słońca. W wyniku tego wszystkie planety mieszczą się w pasie zodiakalnym. Do każdego znaku zodiaku przyporządkowane są: żywioł i pora roku, do każdej planety – określone zjawiska( np. pokój i spokój lub wojna i dynamika, szczęście lub nieszczęście itd.). Planety mają związek z przeznaczeniem, natomiast cechy charakteru i osobowość przyporządkowane są umownym znakom zodiaku (nie gwiazdozbiorom, których nazwy umownie noszą!). Astrologia kojarzy nam się zazwyczaj z konstelacją gwiazd na niebie, podczas gdy, według astrologów, to nie gwiazdy decydują o naszym losie i nie gwiazdozbiory (których nazwy noszą znaki zodiaku) mają wpływ na naszą osobowość, kiedy przychodzimy na świat, lecz odcinek orbity, na jakim znajduję się Ziemia (a tym samym jej pozycja w odniesieniu do Słońca) oraz układ planet, Słońca i Księżyca (= ich położenie względem siebie). Planety mają indywidualny charakter i są rozpoznawalne, znaki zodiaku opatrzone umownymi nazwami – nie. To tylko siatka z pustymi prostokątami, na tle której w wyniku ruchu Ziemi wokół Słońca zmienia się wygląd nieba: wędruje sobie Słońce, pojawiają się i znikają różne planety. Dlatego ustalono punkt początkowy zodiaku i uporządkowano znaki od 1 do 12. Przez to uzyskały one pewną indywidualność, gdyż określony znak to określony odcinek na orbicie, po którym porusza się akurat Ziemia, i energia określonego wycinka kuli Słońca, która oddziałuje na Ziemię, a ludzie, którzy rodzą się w tej fazie, mają określone cechy charakteru, uwarunkowane tą energią. Punkt początkowy pasa zwierzyńcowego stanowi tzw. punkt Barana, to od niego zaczyna się liczenie znaków. Jest to punkt przecięcia się płaszczyzny równika niebieskiego (tożsamego z równikiem Ziemi) z płaszczyzną ekliptyki. Na rysunku zodiak z Wężownikiem RUCH PRECESYJNY ZIEMI A POZORNE PRZESUWANIE SIĘ GWIAZDOZBIORÓ W Podział koła zodiakalnego i nazwy zodiaków stanowią niezmienną konstrukcję (=zodiaki nie zmieniają wielkości swojego obszaru i nie przesuwają się), również niezmienne jest miejsce gwiazdozbiorów na niebie (=nie zmieniają one swoich pozycji). To, o co się zmienia, to położenie Ziemi i innych planet. Na skutek trzech rodzajów ruchów Ziemi powstaje pozorny ruch Słońca na niebie oraz pozorne przesuwanie się gwiazdozbiorów na całym nieboskłonie, a więc automatycznie też poprzez prostokątne pola (=znaki) pasa zodiaku. Kula ziemska podlega trzem rodzajom ruchu: ruchowi orbitalnemu (roczny ruch wokół Słońca), obrotowemu (dobowy ruch wokół własnej osi) i precesyjnemu (zakreślanie stożka wokół własnej osi bez zmiany nachylenia osi względem płaszczyzny orbitalnej trwający ok. 26 tys. lat). Zatem precesja jest stopniową zmianą kierunku osi obrotu Ziemi, a nie jej kąta nachylenia do płaszczyzny orbitalnej. W trakcie tego ruchu Ziemia zakreśla powierzchnię w kształcie stożka. Kula ziemska nie jest kulą, ponieważ ruch obrotowy(wirowy) spłaszcza ją lekko na biegunach i wybrzusza na równiku. Ruch precesyjny powstaje w wyniku sił grawitacyjnych Słońca i Księżyca, które najsilniej oddziałują właśnie na równikowe wybrzuszenie Ziemi i dążą do ustawienia pochylonej osi obrotu naszej planety do pozycji pionowej w stosunku do płaszczyzny jej orbity. Ziemia, “rozdarta” między obiema siłami, stara sie zachować stałe położenie w przestrzeni, przez co zakreśla stożek. Na skutek ruchu precesyjnego bardzo powoli zmienia się wygląd nieba, w tym pasa zodiakalnego. Zmiany w obszarze pasa zodiakalnego na skutek precesji na przestrzeni czasu zachodzą: – w płaszczyźnie poziomej: pozorne przesuwanie się gwiazdozbiorów na tle 12 abstrakcyjnych prostokątów (po 30 na 12 stopni) oraz realna zmiana rozciągłości gwiazdozbiorów w pasie, co powoduje, że zmienia się również liczba dni, w których Słońce wędruje po niebie na tle określonego gwiazdozbioru – w płaszczyźnie pionowej: gwiazdozbiory pozornie przesuwają się z góry na dół i w pewnym momencie u góry pasa zodiakalnego pojawia się część gwiazdozbioru Wężownika, który umiejscowiony jest nad Skorpionem i Strzelcem, “wchodząc” nieco pomiędzy te dwa gwiazdozbiory. Trzeci ruch i jego konsekwencje dla wyglądu nieba nad naszymi głowami najlepiej obrazuje kręcenie głową wokół osi tułowia. Kiedy stoimy, oś naszego ciała pozostaje pod kątem prostym względem Ziemi, a poruszająca się głowa w tym czasie nakreśla figurę w kształcie stożka. Kiedy weźmiemy podłużne, prostokątne lusterko i trzymając je w pozycji poziomej na poziomie głowy, będziemy obserwowali obraz, który się w nim odbija, podczas kiedy kręcimy głową, to zobaczymy, że na jego poziomych krawędziach (=w linii pionowej) górne i dolne partie głowy regularnie pojawiają się i znikają. Obraz zmienia się również w pasie poziomym: następuje przesunięcie, w wyniku którego znika jego część i pojawia się nowa. Co 72 lata gwiazdozbiory zodiakalne przesuwają się pozornie na tle stałych kwadratów zwierzyńcowych o ok. 1 stopień, w ciągu 2160 lat – o 30 stopni (= o jedną dwunastą zodiaku). Oznacza to przesunięcie się wszystkich 12 gwiazdozbiorów o jedno “oczko” (=jeden kwadrat). Zatem na pełen obrót po pasie zodiakalnym (który jest kołem i ma 360 stopni) gwiazdozbiory te potrzebują 25920-26000 tys. lat (=12×2160). W ciągu około 2,5 tysięcy lat, a więc od czasów utworzenia koła zodiakalnego przez Babilończyków, gwiazdozbiory przesunęły się o więcej aniżeli jedno “oczko”. Niezależnie od tego na skutek ruchu precesyjnego Ziemi do gwiazdozbiorów zodiakalnych dołączyła część gwiazdozbioru Wężownika, który przez długie nadchodzące lata, przez około 18 dni każdego roku, stanowić będzie tło dla wędrującego po nieboskłonie Słońca (=będzie zajmować 18,6 stopni ekliptyki). Jest on dziesiątym z kolei gwiazdozbiorem w pasie zodiakalnym , zaczynając od Ryb. Ale ze względu na to, że pojawia się w zodiaku i po jakimś czasie znów znika, mówi się o nim “13. gwiazdozbiór”. Ludzie mieszkający w rejonie równika mogą w przeciągu roku zobaczyć wszystkie gwiazdozbiory zodiakalne. Wężownik widoczny jest w Polsce tylko latem, bo właśnie wtedy kula ziemska “przechyla się” ku Słońcu tą częścią, na obszarze której znajduje się Polska. Aktualnie Słońce przebywa w znaku Strzelca (24.11-21.12), którego nazwa ma wartość wyłącznie umowną i nie ma nic wspólnego z gwiazdozbiorem Strzelca ( innymi słowy oznacza to, że Ziemia przemierza właśnie 9. odcinek orbity, a Słońce 9. część ekliptyki), i wędruje codziennie po niebie na tle gwiazdozbioru Wężownika (od 30.11 do 17.12). Widoczne są duże rozpiętości czasowe w wędrówce Słońca na tle poszczególnych gwiazdozbiorów (Skorpion -około 7 dni, Waga – około 44 dni). Daty (abstrakcyjne i niezmienne) w zodiaku z umownymi nazwami znaków: 1) Baran: 21.3-20.4 // 2) Byk: 21.4-21.5 // 3) Bliźnięta: 22.5-21.6 // 4)Rak: 22.6-22.7 // 5) Lew: 23.7-23.8 // 6) Panna: 24.8-23.9 // 7) Waga: 24.9-23.10 // 8) Skorpion: 24.10-23.11 // 9) Strzelec: 24.11-21.12 // 10) Koziorożec: 22.12-19.1 // 11) Wodnik: 20.1-18.2 // 12) Ryby: 19.2-20.3 Obecne daty (naturalne i zmienne) wędrówki Słońca na tle gwiazdozbiorów z realnymi nazwami gwiazdozbiorów przebywających w swoich naturalnych granicach: 1) Ryby: 11.3 -18.4 // 2) Baran: 18.4-13.5 // 3) Byk: 13.5-21.6 // 4) Bliźnięta: 21.6-20.7 // 5) Rak: 20.7-10.8 // 6) Lew: 10.8-16.9 // 7) Panna: 16.9-30.10 /aż około 44 dni/ // 8) Waga: 30.10-23.11 // 9) Skorpion: 23.11-30.11 /tylko około 7 dni/ // 10) Wężownik: 30.11-17.12 /18 dni/ // 11) Strzelec: 17.12-20.1 // 12) Koziorożec: 20.1-16.2 // 13) Wodnik: 16.2-11.3 Dla Wężownika taż podawane są różne daty (29.11-17.12, 30.11-18.12), najczęściej jednak pada data 30.11-17.12. Równik niebieski (= równik Ziemi) przecina się z ekliptyką (=płaszczyzną orbity ziemskiej) w dwóch punktach: w tzw. punkcie Barana (21.3, początek astronomicznej wiosny/ równonoc wiosenna) i w punkcie Wagi (początek jesieni/równonoc jesienna). 88 gwiazdozbiorów według rozmiarów. Wężownik figuruje na 11 miejscu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Gwiazdozbiory_wed%C5%82ug_rozmiar%C3%B3w W czasach babilońskich początek pasa zodiakalnego wyznaczał tzw. punkt Barana, bo w miejscu przecięcia się równika niebieskiego z ekliptyką, na niebie widniał gwiazdozbiór Barana. Tak więc znak Barana był pierwszym znakiem a znak Ryb ostatnim. I tak pozostało do dziś. Punkt Barana wyznacza początek pasa zodiakalnego, a to oznacza, że od tego punktu zaczyna się liczenie 12 identycznych odcinków orbity ziemskiej, jakie pokonuje Ziemia podczas okrążania Słońca. Punkt ten o umownej nazwie “Barana” nadal pozostaje punktem, od którego zaczyna się pas zwierzyńcowy. Ponieważ na skutek ruchu precesyjnego Ziemi znaki zodiaku “przesunęły się”, czyli w miejscu przecięcia się równika niebieskiego z ekliptyką, tam gdzie niegdyś widniał gwiazdozbiór Barana, na niebie pojawia się obecnie gwiazdozbiór Ryb, gwiazdozbiory (nie znaki zodiaku!) zaczynamy liczyć od gwiazdozbioru Ryb sąsiedniego dla gwiazdozbioru Barana. “MĘSKA” DWUNASTKA I “ŻEŃSKA” TRZYNASTKA W Internecie można przeczytać opinie mówiące o tym, że Wężownika usunięto w starożytnym Babilonie prawdopodobnie dlatego, że gwiazdozbiór ten ledwo “zahacza” o pas zodiaku. Mam na ten temat odmienne zdanie: uważam, że powód był inny. I tu rezonuję z tym, co mówi w tej sprawie Johannes Koessner, austriacki religioznawca i filozof, znawca starożytnych kultur i astronomii, który “sprowadził” do Europy kalendarz Majów Tzolkin i uchodzi za jednego z najlepszych interpretatorów tego kalendarza (to od niego H. Kotwicka przejęła wiedzę o Tzolkin i rozpropagowała ją w Polsce). To, że Babilończycy podzielili koło zodiaku na 12 części i ustalili taką a nie inną szerokość (=rozciągłość w pionie) pasa zodiakalnego mierzącą tylko 16 stopni nie było przypadkiem a zamierzonym działaniem. Stan Uniwersalnej Miłości (=Absolutnej Harmonii) to stan Pełni, w którym energia ma charakter neutralny. “Wypadnięcie’ człowieka z tego stanu prowadziło do rozszczepienia w nim neutralnej energii Pełni na dwie połówki – męską i żeńską, a w dalszej konsekwencji stopniowego upadku moralnego do zaburzenia równowagi między obiema siłami. Dzieląc zodiak na 12 części, ograniczając odpowiednio jego obszar i kierując tym samym uwagę ludzkości wyłącznie na oddziaływanie męskiej energii (Słońce i reszta planet) oraz blokując jednocześnie żeńską energię kosmiczną (energia płynąca na Ziemię z przestrzeni kosmicznej i z gwiazd) poprzez zignorowanie siły oddziaływania gwiazdozbiorów na istoty i ukrycie 13-tego gwiazdozbioru, Babilończycy chcieli utrzymać ten stan. W ten sposób popchnęli świadomość zbiorową , która ma olbrzymi potencjał energetyczny i potrafi bardzo głęboko i mocno utrwalać określone wzorce w mentalności i psychice pojedynczych ludzi, w określonym kierunku, tak aby stale umacniać stan zaburzenia między siłami Yin i Yang na Ziemi, a tym samym utrzymywać ludzi na niskim poziomie świadomości i ukrywać przed nimi ich prawdziwą duchową tożsamość, która ma boskie korzenie. Liczba 12 symbolizuje oraz pobudza i wspiera energię męską z jej wszystkimi atrybutami. Eksponowanie energii 12-ki przy jednoczesnym dyskryminowaniu i niszczeniu żeńskiej energii 13-ki utrzymuje człowieka w stanie niewiedzy, niskiej świadomości i bycia wiecznie niespełnionym. Takiego człowieka łatwo jest kontrolować, manipulować nim i dominować nad nim. I właśnie o to chodziło babilońskim kapłanom. /Mechanizmy kierujące całym procesem opisuję dokładnie we wpisie 26: http://monamornak.wordpress.com/2012/12/17/36-12-ka-i-13-ka7-stopni-wtajemniczeniamistykaliczb-monmariaczesc-2-do-wpisu-16/ / Dzień z podwójną datą: 12.12 i 13.13.2013 12 grudnia 2013 będzie szczególnym dniem. 12.12 to symbol “podwójnej” energii męskiej. Jednocześnie 12 grudnia to dokładnie trzynasty dzień trzynastego gwiazdozbioru -gwiazdozbioru Wężownika (na tle którego Słońce wędruje po nieboskłonie od 30 listopada), co można zapisać jako datę 13.13.2013. Ta data wyraża “potrójną” energię żeńską. 12 grudnia jest więc wyjątkowym dniem, w którym obydwie siły łączą się na poziomie energii subtelnych w Całość. Warto przeżyć go ze świadomością, że prawdziwa tożsamość człowieka, która daje mu poczucie spełnienia i moc czynienia Dobra, to połączone ze sobą w naszym wnętrzu aspekty męski i żeński. Świadome przeżycie tego dnia da następny impuls do pracy nad sobą w tej materii. Równoważenie energii 12-tki i 13-tki w kontekście zodiaku Jaki mógłby wyglądać zreformowany zodiak? Nie ma potrzeby zmiany dotychczasowego podziału zodiaku na 12 równych części, bo reprezentuje on część Całości, tzn. energię męską. Natomiast można by go było poszerzyć o drugi “ruchomy” pas z 13 gwiazdozbiorami i podzielony na sektory odpowiadające natu... Plik z chomika: bartek26 Inne pliki z tego folderu: Strach w 52.doc (131 KB) MISTERIUM HUNAB KU.doc (309 KB) Majowie wg Drunvalo Melchizedeka(1).doc (203 KB) Czas i biosfera.doc (60 KB) WĘŻOWNIK.doc (660 KB) Inne foldery tego chomika: Zgłoś jeśli naruszono regulamin Strona główna Aktualności Kontakt Dla Mediów Dział Pomocy Opinie Program partnerski Regulamin serwisu Polityka prywatności Ochrona praw autorskich Platforma wydawców Copyright © 2012 Chomikuj.pl + 2012 The Maya...Time Autorzy Fale, okresy fal, Kalendarz i rok 2012 Kiny
