Pobierz plik

kl. IA, IB,
FIZYKA
Sposób sprawdzania i oceniania osiągnięć edukacyjnych uczniów na lekcjach fizyki
Na ocenę śródroczną i końcoworoczną składają się oceny cząstkowe, które uczeń może uzyskać za:
 Pisemne sprawdzenie wiadomości
 Powtórzenie materiału
 Pracę na lekcji
 Zadania domowe
 Odpowiedź ustną obejmującą materiał z dwóch ostatnich lekcji (w tym zadania domowe)
 Odpowiedź pisemną ( kartkówkę) obejmującą materiał z dwóch ostatnich lekcji (w tym zadania domowe)
 Zapowiedzianą kartkówkę obejmującą materiał do pięciu tematów
 Sposób prowadzenia zeszytu
 Referaty, opracowania, prezentacje
 Przygotowanie pomocy dydaktycznych na lekcje
 Uczniowie oceniani są również plusami i minusami: 3x(+)=5, 3x(-)=1
 Ocena śródroczna i końcoworoczna nie jest średnią arytmetyczną
Pisemne sprawdziany oceniane są według następującej punktacji:
0-39%
ocena niedostateczna
40-49%
ocena dopuszczająca
50-69%
ocena dostateczna
70-89%
ocena dobra
90-100%
ocena bardzo dobra
pow. 100% ocena celująca





















Obowiązujące zasady:
Uczniowie mogą zgłosić jedno nieprzygotowanie w semestrze
Nieprzygotowanie zgłasza się przed rozpoczęciem lekcji
Nieprzygotowanie nie dotyczy zadań zapowiadanych, na które wyznaczony jest termin
W zestawie zadań na pisemnym sprawdzeniu wiadomości, ok. 70 % punktów dotyczy wymagań koniecznych
i podstawowych umożliwiających uzyskanie oceny dopuszczającej lub dostatecznej, natomiast ok. 30 % punktów
dotyczy wymagań rozszerzających i dopełniających umożliwiających uzyskanie oceny dobrej lub bardzo dobrej. Jeżeli
uczeń spełni wymagania edukacyjne zawarte w podstawie programowej w co najmniej w 90% i prawidłowo wykona
zadanie dodatkowe, otrzymuje ocenę celującą.
Materiały, z jakich uczeń może korzystać na pisemnym sprawdzeniu wiadomości, określa nauczyciel. Dodatkowe
materiały traktowane są jako „ściągawki”, a praca jako niesamodzielna, za którą uczeń uzyskuje ocenę niedostateczną
Nieobecny na sprawdzianie pisze go (może to być odpowiedź ustna) na najbliższej lekcji.
W przypadku dłuższej nieobecności (pow. 2 tyg.) termin sprawdzianu wyznacza nauczyciel. Jeżeli uczeń nie stawi się
na drugi wyznaczony termin, pisze sprawdzian na najbliższej lekcji.
Zmiana grupy skutkuje oceną niedostateczną.
Obowiązkiem ucznia jest oznaczenie swojej pracy imieniem i nazwiskiem.
Uczeń ma prawo do poprawy jednego sprawdzianu w semestrze w terminie wyznaczonym przez nauczyciela.
W przypadku odmowy odpowiedzi (ustnej bądź pisemnej), czy wykonania zadania, uczeń otrzymuje ocenę
niedostateczną.
Aby uzyskać pozytywną klasyfikację zarówno śródroczną, jak i końcoworoczną uczeń musi spełnić określone przez
nauczyciela wymogi na ocenę, co najmniej dopuszczającą oraz mieć ocenioną pozytywnie przynajmniej połowę
sprawdzianów w danym semestrze.
W przypadku uzyskania oceny śródrocznej niedostatecznej, nauczyciel może zażądać zdania semestru.
Ocenione pisemne prace kontrolne ucznia udostępnia się do wglądu w szkole, kartkówki zwracane są uczniom.
Za nieprzestrzeganie regulaminu pracowni uczeń uzyskuje ocenę niedostateczną
Warunki i tryb uzyskiwania wyższej niż przewidywana ocena końcoworoczna:
Nie przekroczone 20% absencji na zajęciach edukacyjnych danego przedmiotu
Uczeń przystąpił do napisania wszystkich sprawdzianów oraz popraw w terminie wyznaczonym przez nauczyciela
i uzyskał z nich przynajmniej jedną ocenę pozytywną.
Ocena może być podwyższona tylko o jeden stopień
Średnia ważona w zaokrągleniu powinna wskazywać na wyższą ocenę. W obliczeniach średniej ważonej ocenę
ze sprawdzianu liczy się podwójnie. Jeżeli ocena ze sprawdzianu jest poprawiona, do średniej wliczana jest pojedyncza
wartość oceny ze sprawdzianu i poprawy. Plus podwyższa, minus obniża ocenę o 1/3.
Podwyższenie oceny może nastąpić po zdaniu na odpowiednią ocenę materiału z całego roku. Termin wyznacza
nauczyciel prowadzący dane zajęcia edukacyjne.
Ponowne ustalenie oceny może odbyć się na pisemny wniosek ucznia lub rodziców (prawnych opiekunów) złożony
najpóźniej w dziewiątym dniu przed klasyfikacyjną radą pedagogiczna do nauczyciela prowadzącego dane zajęcia
edukacyjne.
FIZYKA
Kryteria oceniania
1.
Ocenę celującą uzyskuje uczeń, który spełnia co najmniej 90% wymagań, a jego osiągnięcia wyraźnie wykraczają
poza wymagania zawarte w podstawie programowej, samodzielnie i twórczo rozwija swoje zainteresowania,
potrafi formułować problemy i dokonywać analizy nowych zjawisk, zdobytą wiedzę i umiejętności stosuje do
rozwiązywania zadań o wysokim stopniu złożoności, osiąga sukcesy w konkursach i olimpiadach fizycznych.
2. Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który całkowicie spełnił wymagania edukacyjne. Posiadł wiadomości i
umiejętności trudne do opanowania, bardziej złożone, ale nie wykraczające poza obowiązującą podstawę
programową. Wykazuje dużą samodzielność działania, sprawnie posługuje się zdobytymi wiadomościami,
samodzielnie rozwiązuje złożone problemy teoretyczne i praktyczne, ujęte programem nauczania, potrafi stosować
posiadaną wiedzę do rozwiązywania problemów w nowych sytuacjach i, jeżeli zachodzi potrzeba, do
przewidywania faktów. Dokonuje uogólnień, charakteryzuje się umiejętnością logicznego myślenia
uwzględniającego wyniki doświadczeń oraz poznane pojęcia i prawa fizyczne i astronomiczne, wskazuje
ograniczenia stosowalności pewnych praw, zasad i modeli, potrafi planować eksperymenty fizyczne. Dostrzega
degradację środowiska wynikającą z technicznej działalności człowieka oraz wskazuje sposoby zapobiegania tej
degradacji. Umiejętnie operuje językiem fizycznym. Potrzebne informacje uzyskuje nie tylko na lekcji, czy z
podręcznika, ale również ze środków masowego przekazu, słowników, encyklopedii, stosuje programy
komputerowe do wspomagania procesu poznawania.
3.
Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który nie spełnia całkowicie wymagań edukacyjnych, ale nie przewiduje się
problemów w dalszym kształceniu. Uczeń posiadł wiadomości i umiejętności umiarkowanie przystępne, mniej
typowe, które nie są niezbędne do kontynuowania dalszej nauki. Uczeń jest pilny, aktywny, spełnia polecenia
nauczyciela, jest zawsze przygotowany do lekcji. Potrafi korelować wiedzę i stosować zdobyte wiadomości w
typowych sytuacjach problemowych, potrafi wyciągać wnioski z doświadczeń. Wykonuje proste czynności
związane z przeprowadzaniem doświadczeń, planuje obserwacje, zapisuje i prezentuje wyniki doświadczeń za
pomocą tabel i wykresów, interpretuje obserwacje i uzyskane wyniki, szacuje niepewność pomiarową, stwierdza
zgodność wyników z przewidywanym wzorcem. Zna postaci uczonych, którzy mieli szczególny wpływ na rozwój
fizyki i astronomii, stosuje prawa i zasady fizyki do opisu wybranych zjawisk. Umiejętnie wyszukuje we
wskazanych źródłach informacji o przebiegu i opisie zjawisk, celowo przetwarza te informacje. Sprawnie
posługuje się słownictwem fizycznym, jego wypowiedzi są rozwinięte.
4.
Ocena dostateczna oznacza, że uczeń spełnił jedynie podstawowe wymagania edukacyjne, co może oznaczać
trudności w toku dalszego kształcenia. Uczeń posiadł umiejętności i wiadomości najbardziej przystępne,
najprostsze, użyteczne w życiu codziennym, oczywiste naukowo. Uczeń spełnia polecenia nauczyciela bez
większego zaangażowania, jest mało aktywny, nie zawsze jest przygotowany do lekcji, jego odpowiedzi są mało
rozwinięte. Rozwiązuje zadania problemowe o średnim stopniu trudności, często korzystając z pomocy
nauczyciela, potrafi korzystać z tablic fizycznych i astronomicznych, stosuje notację wykładniczą, zamienia
jednostki, poprawnie posługuje się określonymi pojęciami fizycznymi.
5.
Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który minimalnie spełnia wymagania edukacyjne, co poważnie utrudni, a
nawet może uniemożliwić dalsze kształcenie. Uczeń opanował niezbędne wiadomości i umiejętności, które
umożliwiają korzystanie z nauczania na minimalnym poziomie. Wykonuje zadania teoretyczne i praktyczne
typowe, o niewielkim stopniu trudności(często korzystając z pomocy nauczyciela). Uczeń wykazuje małe
zainteresowanie przedmiotem, pracuje niesystematycznie, co sprawia, że nie potrafi powiązać zdobytych
wiadomości. Jednak rokuje nadzieję, że przy systematycznej pracy w ciągu dalszej nauki, uzyska podstawową
wiedzę z fizyki i astronomii.
6.
Ocenę niedostateczną otrzymuje uczeń, który nie spełnia wymagań edukacyjnych, co uniemożliwia mu dalsze
zdobywanie wiedzy z dziedziny fizyki i astronomii. Uczeń nie wykazuje zainteresowania przedmiotem, nie
odrabia zadań domowych, nie przygotowuje się na bieżąco do lekcji, nie przygotowuje się do powtórek i do
sprawdzianów, nie prowadzi notatek.
Wymagania edukacyjne
Grawitacja
Wymagania konieczne. Ocena dopuszczająca.
Uczeń omawia odkrycia Kopernika, Keplera, Newtona, podaje treść pierwszego prawa Keplera i na jego podstawie opisuje
ruchy planet, podaje treść oraz zapis matematyczny prawa powszechnej grawitacji, wskazuje siłę grawitacji, definiuje
spadek swobodny, określa ruch podczas spadku swobodnego , wymienia wielkości, od których zależy przyspieszenie
grawitacyjne, podaje wartość przyspieszenia grawitacyjnego, opisuje ruch jednostajny po okręgu, posługuje się pojęciem
okresu i częstotliwości, wskazuje przyczynę ruchu po okręgu, wskazuje siłę grawitacji jako siłę dośrodkową w ruchu po
okręgu, posługuje się pojęciem pierwszej prędkości kosmicznej, satelity geostacjonarnego, uzasadnia użyteczność
satelitów geostacjonarnych, podaje przykłady ciał znajdujących się w stanie nieważkości.
Interpretuje prawo powszechnej grawitacji przedstawiając odpowiednie obliczenia, rysuje siły oddziaływania
grawitacyjnego dwóch kul jednorodnych, rozpoznaje przykłady ciał znajdujących się w stanie nieważkości.
Wymagania podstawowe. Ocena dostateczna.
Uczeń przedstawia główne założenia teorii heliocentrycznej Kopernika, podaje treść II prawa Keplera i na jego podstawie
opisuje ruch planet, omawia eksperymenty Galileusza dotyczące spadku swobodnego i podaje odpowiednie wnioski,
wykazuje, jakim ruchem ciało spada swobodnie, opisuje matematycznie zależność wartości siły dośrodkowej od masy,
szybkości ciała oraz od promienia okręgu w ruchu po okręgu, podaje treść III prawa Keplera, opisuje ruch sztucznych
satelitów.
Oblicza wartość siły grawitacyjnego przyciągania dwóch jednorodnych kul, , wykazuje, jakie wielkości mają wpływ na
wartość przyspieszenia grawitacyjnego, a jakie nie mają, wykorzystuje zależność wartości siły dośrodkowej od masy,
szybkości ciała oraz od promienia okręgu w ruchu po okręgu w obliczeniach, oblicza szybkość w ruchu jednostajnym po
okręgu, stosuje III prawo Keplera do opisu ruchu planet i księżyców, wyprowadza wzór na wartość pierwszej prędkości
kosmicznej oraz oblicza jej wartość, wyjaśnia na czym polega stan nieważkości.
Wymagania rozszerzające. Ocena dobra.
Uczeń wyjaśnia hipotezę Newtona o jedności Wszechświata, przedstawia poglądy Arystotelesa na ruch i spadanie ciał,
podaje przykłady sił pełniących rolę siły dośrodkowej, stosuje III prawo Keplera do opisu ruchu układów satelitów.
Rozwiązuje zadania obliczeniowe, stosując prawo powszechnej grawitacji, wyjaśnia, dlaczego dostrzegamy skutki
przyciągania przez Ziemię otaczających nas przedmiotów, a nie obserwujemy skutków ich wzajemnego oddziaływania
grawitacyjnego, oblicza wartość przyspieszenia grawitacyjnego na Ziemi, oblicza wartość siły i przyspieszenia
dośrodkowego, oblicza promień orbity satelity geostacjonarnego.
Wymagania dopełniające. Ocena bardzo dobra.
Uczeń wykazuje, że M. Kopernika można uznać za człowieka renesansu, omawia wpływ stanu nieważkości na organizm
człowieka.
Uzasadnia, że hipoteza Newtona o jedności wszechświata umożliwiła wyjaśnienie przyczyn ruchu planet, oblicza wartość
przyspieszenia grawitacyjnego w pobliżu dowolnej planety lub jej księżyca, rozwiązuje zadania, w których rolę siły
dośrodkowej odgrywają siły o różnej naturze, projektuje doświadczenie sprawdzające zależność Fr (m, v,r), wyprowadza
III prawo Keplera, oblicza szybkość satelity na orbicie.
Astronomia
Wymagania konieczne. Ocena dopuszczająca.
Uczeń wymienia jednostki odległości używane w astronomii, podaje wartość prędkości światła, przybliżoną
odległość Księżyca od Ziemi, kąt nachylenia orbity Księżyca do orbity Ziemi, opisuje warunki, jakie panują na
powierzchni Księżyca, wymienia fazy oraz kształt oświetlonej części Księżyca, wyjaśnia pochodzenie nazwy planeta,
wymienia planety Układu Słonecznego podziałem na planety grupy ziemskiej i olbrzymy, dokonuje charakterystyki
planet US.
Wyjaśnia powstawanie faz Księżyca, wykonuje proste obliczenia z wykorzystaniem prędkości światła.
Wymagania podstawowe. Ocena dostateczna.
Uczeń wyjaśnia, na czym polega zjawisko paralaksy, opisuje zasadę pomiaru odległości do Księżyca, planet i
najbliższej gwiazdy, definiuje rok świetlny i jednostkę astronomiczną, podaje okres obrotu i obiegu Księżyca,
wartość przyspieszenia grawitacyjnego Księżyca, wymienia przyczyny, dla których obserwujemy tylko jedną stronę
Księżyca, wymienia i charakteryzuje wszystkie obiekty wchodzące w skład Układu Słonecznego, wyjaśnia pojęcie
obłok Oorta.
Posługuje się pojęciem kąta paralaksy geocentrycznej i heliocentrycznej, rysuje schemat całkowitego zaćmienia
Słońca i Księżyca, opisuje ruch planet widzianych z Ziemi.
Wymagania rozszerzające. Ocena dobra.
Uczeń podaje warunki całkowitego zaćmienia Słońca i Księżyca.
Oblicza odległość do Księżyca lub najbliższych planet znając kąt paralaksy geocentrycznej, oblicza odległość do
najbliższej gwiazdy znając kąt paralaksy heliocentrycznej, dokonuje zamiany jednostek odległości stosowanych w
astronomii, wyjaśnia, dlaczego planety widziane z Ziemi przesuwają się na tle gwiazd.
Wymagania dopełniające. Ocena bardzo dobra.
Uczeń wyjaśnia, dlaczego zaćmienie Słońca i Księżyca nie występują często, definiuje miesiąc gwiazdowy, miesiąc
synodyczny.
Wyraża kąty w minutach i sekundach łuku, objaśnia zasadę obliczania daty Wielkanocy, uzasadnia różnice między
miesiącem gwiazdowym i synodycznym.
Fizyka atomowa
Wymagania konieczne. Ocena dopuszczająca
Uczeń wymienia i charakteryzuje składniki atomów, opisuje model atomu wg Rutherforda, definiuje fotoelektrony, główną
liczbę kwantową, stan podstawowy i wzbudzony atomu, wyjaśnia ZFE, dualizm korpuskularno - falowy światła, wyjaśnia
pojęcie fotonu, podaje treść postulatów Bohra, przedstawia model Bohra budowy atomu, wymienia skwantowane wielkości
charakteryzujące elektron w atomie, omawia wzbudzenie atomu, emisję spontaniczną jako przyczynę świecenia gazów,
wyjaśnia, co to jest kwant energii oraz opisuje energię kwantu odpowiednim równaniem, podaje przykłady praktycznego
wykorzystania zjawiska fotoelektrycznego.
Posługuje się w obliczeniach zależnością ν = c/λ, określa liczbę linii obecnych w widmie emisyjnym atomu wodoru w
zależności od stanu wzbudzenia atomu, oblicza promień n-tej orbity atomu wodoru, oblicza energię kwantu
promieniowania na podstawie znajomości częstotliwości fali i na odwrót, rozróżnia widmo ciągłe i liniowe, rozróżnia
widmo emisyjne i absorpcyjne.
Wymagania podstawowe. Ocena dostateczna
Uczeń tłumaczy, na czym polega jonizacja, wymienia i tłumaczy właściwości zjawiska fotoelektrycznego zewnętrznego,
wymienia cechy fotonu, tłumaczy, na czym polega kwantyzacja omawia emisję wymuszoną i jej zastosowanie, podaje
zakres częstotliwości światła widzialnego, objaśnia wzór Einsteina opisujący ZFE, opisuje widmo promieniowania ciał
stałych i cieczy, opisuje widma gazów i par pierwiastków, charakteryzuje serie widmowe Lymana, Balmera, Pashena.
Oblicza energię kwantu promieniowania na podstawie znajomości długości fali i na odwrót, interpretuje w sposób ogólny
widmo emisyjne atomu, wyjaśnia powstawanie serii widmowych atomu wodoru, określa na podstawie znajomości
częstotliwości przynależność linii emisyjnych do zakresu widma, wyjaśnia różnice między widmem emisyjnym i
absorpcyjnym, oblicza energię elektronu na n-tej orbicie w atomie wodoru, oblicza minimalną częstotliwość
promieniowania wywołującego ZFE dla danego metalu o danej pracy wyjścia i na odwrót.
Wymagania rozszerzające. Ocena dobra.
Uczeń opisuje budowę, zasadę działania i zastosowanie fotokomórki, podaje i tłumaczy warunek kwantyzacji, omawia
akcję laserową, wyjaśnia, co to jest inwersja obsadzeń, omawia powstawanie liniowego widma emisyjnego i widma
absorpcyjnego atomu wodoru, objaśnia wzór Balmera.
Oblicza długofalową granicę ZFE dla odpowiedniego metalu na podstawie znajomości wartości pracy wyjścia i na odwrót,
oblicza różnice energii elektronu w atomie wodoru między orbitami, odczytuje informacje z wykresu zależności EK(ν),
zamienia energię wyrażoną w eV na energię wyrażoną w J i na odwrót, opisuje szczegółowo widmo atomu wodoru,
dokonuje ogólnej interpretacji widma absorpcyjnego oraz wskazuje wykorzystanie metod badawczych opierających się na
analizie widma emisyjnego i absorpcyjnego, podaje przykłady zastosowania analizy widmowej, określa na podstawie
znajomości częstotliwości przynależność linii absorpcyjnych do zakresu widma.
Wymagania dopełniające. Ocena bardzo dobra.
Uczeń podaje wartość promienia bohrowskiego oraz wartość energii elektronu w stanie podstawowym wg modelu Bohra,
umieszcza chronologicznie ważne wydarzenia w historii fizyki i wiąże je z nazwiskami uczonych, omawia granice
stosowalności modelu Bohra, przedstawia wyniki doświadczeń świadczących o kwantowym charakterze oddziaływania
światła z materią, wyjaśnia dualną naturę światła.
Oblicza częstotliwości lub długość fali promieniowania absorbowanego oraz emitowanego przez atom wodoru podczas
przeskoku elektronu, oblicza długość fal odpowiadających liniom widzialnej części widma atomu wodoru, rozwiązuje
zadania obliczeniowe stosując wzór Einsteina, sporządza o objaśnia wykres zależności maksymalnej energii kinetycznej
fotoelektronów od częstotliwości promieniowania wywołującego ZFE dla fotokatod wykonanych z różnych metali.
Fizyka jądrowa
Wymagania konieczne. Ocena dopuszczająca
Uczeń definiuje nukleony, wyjaśnia, co to są reakcje termojądrowe i gdzie zachodzą, opisuje budowę jądra atomowego,
omawia dokonania M. i P. Curie oraz H Becquerel’a w dziedzinie promieniotwórczości, pozytywne wykorzystanie
pierwiastków promieniotwórczych i negatywne skutki działania promieniowania jądrowego oraz zastosowanie reakcji
rozszczepienia ( kontrolowanej i niekontrolowanej ), wymienia podstawowe zasady ochrony przed promieniowaniem
jonizującym, wymienia rodzaje promieniowania jądrowego, charakteryzuje promieniowanie i przemiany α, β -, γ, cząstki p,
n, ē, wyjaśnia funkcjonowanie elektrowni jądrowej.
Posługuje się pojęciem nuklidu, jądra atomowego, izotopów, izobarów, izotonów oraz liczbami Z, N, A, podaje skład jądra
atomowego na podstawie liczb A i Z, tłumaczy schemat reakcji łańcuchowej, opisuje reakcję rozszczepienia uranu 235,
porównuje elektrownie węglowe i jądrowe pod względem ekologicznym i wyczerpywania zasobów naturalnych, ocenia
szkodliwość promieniowania jonizującego pochłanianego przez ciało człowieka w różnych sytuacjach.
Wymagania podstawowe. Ocena dostateczna
Uczeń wyjaśnia pojęcie czasu połowicznego rozpadu, deficytu masy, energii wiązania, pojęcie dawki pochłoniętej i podaje
jej jednostkę, pojęcie dawki skutecznej i podaje jej jednostkę, omawia doświadczenie Marsdena Geigera oraz jego
wyjaśnienie przez Rutherforda, posługuje się pojęciem jądra stabilnego i niestabilnego, wyjaśnia, na czym polega reakcja
rozszczepienia, reakcja łańcuchowa, podaje warunki zajścia reakcji łańcuchowej, charakteryzuje pozyton, promieniowanie
i przemianę β+, opisuje budowę i zasadę działania reaktora jądrowego; charakteryzuje paliwo w reaktorze jądrowym,
wyjaśnia znaczenie moderatorów i prętów kontrolnych, określa materiały, jakich używa się do ich wykonania, opisuje
działanie elektrowni jądrowej, podaje warunki niezbędne do zajścia reakcji termojądrowej.
Pisze równania przemian jądrowych (również sztucznych), przelicza dżule na eV i na odwrót, przewiduje powstanie
nuklidu w wyniku podanych przemian jądrowych oraz ustala jądro, które przeistoczyło się w wyniku przemian w podany
nuklid, oblicza deficyt masy dla prostych jąder i energię przemian jądrowych, wyjaśnia wykres zależności liczby jąder
promieniotwórczych, które nie uległy jeszcze rozpadowi od czasu i stosuje go w rozwiązywaniu prostych zadań, objaśnia
prawo rozpadu promieniotwórczego i stosuje zależność N=N0(1/2)t/T w obliczeniach, opisuje wybrany sposób wykrywania
promieniowania jonizującego.
Wymagania rozszerzające. Ocena dobra
Uczeń omawia rozwój poglądów na temat budowy materii, , masy krytycznej oraz zasadę działania i budowę bomby
atomowej, wyjaśnia, do czego służy licznik G-M, wyjaśnia pojęcie mocy dawki oraz do czego służą dozymetry.
Tłumaczy, korzystając z wykresu zależności energii wiązania na jeden nukleon od liczby masowej objaśnia możliwość
czerpania energii z przemian jądrowych, oblicza energię wiązania przypadającą na jeden nukleon, tłumaczy wychwyt
neutronu przez jądro 238U w reaktorze jądrowym, oblicza dawkę pochłoniętą, wyjaśnia i stosuje ją w zadaniach zasadę
datowania (zegara archeologicznego).
Wymagania dopełniające. Ocena bardzo dobra
Uczeń omawia rolę neutrina i antyneutrina w przemianach jądrowych, wyjaśnia pojęcie aktywności promieniotwórczej,
opisuje proces fuzji jądrowej na przykładzie cyklu pp, opisuje reakcje zachodzące w bombie wodorowej, podaje
najważniejsze przyczyny historycznych awarii w elektrowniach jądrowych, zjawisko promieniotwórczości sztucznej,
omawia rozwój poglądów na budowę atomu, omawia sposoby składowania odpadów radioaktywnych i związane z tym
zagrożenia.
Tłumaczy, dlaczego okres połowicznego zaniku nie zależy od czasu, podaje zasadniczą różnicę pomiędzy
promieniowaniem jądrowym i promieniowaniem X, omawia możliwości zbadania stężenia radonu w swoim otoczeniu,
wyjaśnia statystyczny charakter rozpadu promieniotwórczego, oblicza energię wiązania atomu znając masy protonu,
neutronu, elektronu, atomu o liczbie masowej A, porównuje energie uwalniane w reakcjach spalania węgla, syntezy
jądrowej i reakcjach rozszczepienia.
Świat galaktyk
Wymagania konieczne. Ocena dopuszczająca
Uczeń opisuje budowę naszej Galaktyki, tłumaczy fakt rozszerzania się Wszechświata, podaje wiek Wszechświata, wiąże
Wielki Wybuch z początkiem znanego nam Wszechświata.
Wymagania podstawowe. Ocena dostateczna
Uczeń opisuje Układu Słonecznego w Galaktyce, wyjaśnia pojęcie Drogi Mlecznej, podaje wiek Układu Słonecznego,
podaje treść prawa Hubble’a oraz objaśnia wielkości występujące w jego zapisie matematycznym, wyjaśnia termin
ucieczka galaktyk, opisuje Wielki Wybuch.
Wymagania rozszerzające. Ocena dobra
Uczeń wyjaśnia, jak powstało Słońce i planety, wyjaśnia, co to jest promieniowanie reliktowe.
Opisuje sposób wyznaczania wieku próbek księżycowych i meteorytów, posługuje się prawem Hubble’a, oblicza wiek
Wszechświata, wyjaśnia na podstawie prawa Hubble’a oddalanie się od siebie galaktyk.
Wymagania dopełniające. Ocena bardzo dobra
Uczeń podaje przybliżoną liczbę galaktyk dostępnych naszym obserwacjom, podaje przybliżoną liczbę gwiazd w
galaktyce.
Stosuje prawo Hubble’a w obliczeniach, podaje argumenty przemawiające za teorią Wielkiego Wybuchu.
9