Lin inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak

Lin (Tinca tinca)
inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak
Klasyfikacja:
Występowanie:
•
•
•
•
•
•
Rozprzestrzeniony szeroko w całej Europie aż po Syberię, z wyjątkiem
północnej Skandynawii, Szkocji, Islandii oraz Dalmacji, Grecji czy Krymu
Spotykany jest również w wodach słonawych, np. w przybrzeżnej strefie
Bałtyku
Najchętniej przebywa w wodach stojących oraz wolno płynących rzekach.
Występuje głównie w szybko nagrzewających się jeziorach i stawach o płytkim,
mulistym dnie gęsto porośniętym roślinnością. (tzw. jeziora linowoszczupakowe)
Spotkać go można w dolnym biegu rzek, stawach, starorzeczach, sadzawkach i
jeziorach zaporowych
Ma niewielkie wymagania pod względem zawartości tlenu w wodzie, a ponadto
toleruje zakwaszone środowisko torfowiskowe.
Ze względu na smaczne mięso hodowany jest również w gospodarstwach
stawowych.
Morfologia, czyli postać i
budowa
•
•
•
•
•
•
Osiąga długość 30-40 cm i masę ciała
1-2 kg., zdarzają się również osobniki o
długości ok. 60 cm i wadze do 7 kg.
Ciało lina jest krępe i wygrzbiecone
(największa wysokość ciała przypada
na okolice przed płetwą grzbietową)
Tułów i mała głowa lina są bocznie
spłaszczone.
Oczy są stosunkowo małe, okrągłe i
bocznie położone. Tęczówka oka jest
czerwona
Otwór gębowy poziomy, zaopatrzony z
każdej strony kącika w miękki i krótki
wąsik
Zęby gardłowe jednorzędowe
•
•
•
•
•
•
•
•
Grzbiet jest ciemny, szarozielony, boki
oliwkowozielone, zielone lub żółtozielone ze złotym
połyskiem, brzuch kremowo-biały lub żółty.
Osobniki żyjące w silnie zarośniętych wodach mają
ubarwienie ciemniejsze, zaś te żyjące w płytkich,
przejrzystych wodach są znacznie jaśniejsze i mają
czerwonawe okolice warg.
W sadzawkach parkowych, stawach ogrodowych i w
akwariach trzymane są często tzw. złote liny. Są to
czerwone lub pomarańczowo-żółte odmiany z
plamkami na grzbiecie.
Na całym ciele lina występuje drobna łuska pokryta
obficie śluzem.
Płetwy są ciemnoszare lub czerwono-fioletowe, dość
duże i wszystkie zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest
lekko wcięta w części środkowej.
Jest jedną z niewielu ryb europejskich, u których
występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Płetwy
brzuszne u samca (powyżej drugiego roku życia) są
znacznie większe niż u samicy (przygięte do ciała
sięgają za odbyt, u samicy zaś w ogóle do niego nie
dochodzą) i mają grubsze promienie.
Krótki trzon ogonowy zakończony jest płetwą
nieznacznie tylko wciętą.
Linia boczna jest pełna, biegnąca pośrodku ciała z
lekkim jej wzniesieniem przy głowie.
Tarło
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Odbywa się na ciepłych, silnie zarośniętych płyciznach od
końca maja do lipca, przy temperaturze wody od 19 do
20°C. Podłoże do tarła to liście lub łodygi roślin.
Z chwilą zbliżania się pory tarła dojrzałe do rozrodu
osobniki zaczynają grupować się w stada.
Tarło jest rozciągnięte w czasie i trwa zazwyczaj od 1,5 do 2
miesięcy. Kleista ikra składana jest porcjami w odstępach
ok. 2 tygodni
Samica składa od 300 nawet do 900 tys. jaj o średnicy około
1 mm, przylepiając je do roślin wodnych.
Młode wylęgają się po 3-8 dniach. Mierzą wówczas od 4 do
5mm i nadal przylepione są do rośliny (pozostaje kleisty
gruczoł na głowie), aż do czasu wchłonięcia zawartości
woreczka żółciowego i wykształcenia się skrzeli.
Zabezpieczone są one w ten sposób przed opadnięciem w
muliste podłoże.
Po tym czasie gruczoły na głowie ulegają zanikowi. Młode
pozostają w miejscu wylęgu przez ok. 14-17 dni.
Dojrzałość płciową liny osiągają dość późno, bo po ok.. 3–4
latach.
W okresie roku największe przyrosty długości i masy ciała
uzyskuje lin od maja do czerwca.
W następnych miesiącach u osobników dojrzałych płciowo,
ze względu na okres rozrodu, następuje jego zahamowanie.
Maksymalnie duży okaz lina złowiono na wędkę w Szwecji,
masa jego ciała wynosiła 10 kg .
Odżywianie
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Pierwszym pokarmem larw, a następnie narybku lina, są pierwotniaki, czasem wrotki, glony i
drobne skorupiaki planktonowe. Intensywność żerowania larw i narybku lina jest 3-krotnie
wyższa w dzień niż w nocy.
W miarę wzrostu coraz częściej pojawiają się w pokarmie larwy owadów jak również drobne
zwierzęta denne, takie jak: ślimaki, małżoraczki oraz wyższe skorupiaki i skąposzczety.
Nieznaczny udział w pokarmie stanowią rośliny i ich na pół przegniłe części, których udział w
okresie lata może wzrosnąć do 32- 52% masy.
U starszych roczników lina w masie pokarmu wzrasta udział mięczaków i stanowić może do 54%
Skład pokarmu zależy od jego dostępności, jak i od rodzaju zbiornika.
Lin dorosły żeruje w mulistych partiach dna, ryjąc głęboko w mule, w związku z czym w jego
przewodzie pokarmowym znajduje się zawsze dużo mułu, piasku i szczątków obumarłych
organizmów żywych. Lin żeruje przy dnie czemu często towarzyszy uwalnianie bąbli gazu z dna.
Dorosły lin pobiera pokarm przede wszystkim w nocy.
Jest to ryba ostrożna, bardzo płochliwa, żyjąca samotnie.
Pokarm ukryty w mulistym dnie lin wybiera z głębszych partii niż karp, dla którego odsłania
niedostępne żerowiska.
Najwyższa intensywność żerowania dorosłego lina przypada na wiosnę, a najniższa na koniec
lata.
W temperaturze 8°C lin przestaje żerować, a przy 4°C zapada w sen.
Zimę spędza stadnie tuż nad dnem lub zagrzebany w mule na głębokiej wodzie. W tym czasie
pozostaje bez ruchu i nie przyjmuje pokarmu.
Ochrona
• Lin nie posiada okresu
ochronnego
• W Polsce wymiar ochronny
lina wynosi 25 cm
• Limit dobowy to 4 szt.
(razem z sieją i węgorzem)
film
https://www.youtube.com/watch?v=U8Zk8nz1zII
Źródła:
•
•
•
•
•
•
http://pl.wikipedia.org/wiki/Lin_%28ryba%29
http://www.wedkarskiportal.pl/ryby/lin
http://www.wedkuje.pl/ryby,lin,275
http://istotyzywe.pl/ryby/lin
http://www.nurkomania.pl/ryby_lin.htm
http://nahak.pl/atlas-ryb-slodkowodnych/
•
Prezentacja: Żabka