BĄBLOWICA

BĄBLOWICA
Bąblowica to groźna pasożytnicza choroba, wywoływana przez bąblowca - tasiemca
wieńcogłowego ( Echinococcus Multilocularis), a jej głównymi nosicielami są leśne
zwierzęta mięsożerne, głównie lisy. Bąblowce przenosić mogą także psy i koty. Człony
tasiemca i jego jaja są przez zwierzęta wydalane na leśne runo i pozostają na jagodach,
poziomkach, grzybach, trawie.
Gdy te zjedzone zostają przez myszy, nornice i szczury, w jelitach gryzoni wylęgają się
larwy, przedostają do krwi, potem do wątroby, gdzie przechodzą przekształcenie w kolejną
formę rozwojową. Jeśli gryzonia zje teraz lis, w jego organizmie larwa zamienia się w
tasiemca i cykl się zamyka. Człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc niemyte
jagody i owoce leśne (poziomki, borówki, maliny itp.), do których mogą być
przyczepione jaja bąblowca. Larwa tasiemca wieńcogłowego osiedla się w narządach
wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne guza (torbieli). Torbiele rozwijają się
najczęściej w wątrobie, płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także w nerkach, śledzionie,
kościach i oku.
Echinococcus Multilocularis jest tasiemcem o bardzo niewielkich rozmiarach (około 2mm),
a jego ciało (strobila) składa się z 3–5 członów. Człon maciczny (ostatni) zawiera od 200 do
600 jaj o wielkości około 0,04 mm, bardzo odpornych na warunki środowiska zewnętrznego,
a zwłaszcza niskie temperatury. Jak dowodzą badania, w temperaturze – 27
stopni C jaja bąblowca wieńcogłowego przeżywają 54 dni, a inwazyjność
tracą po 96 godzinach przebywania w temperaturze – 70 stopni C (!!!).
Ze względu na długotrwałą przeżywalność form inwazyjnych w niskich temperaturach,
uważany jest za typowego pasożyta „zimnych stref”. Po raz pierwszy w Polsce bąblowca
wykryto w 1994 r. u lisów w województwie pomorskim. Kolejne badania ujawniły jego
powszechne występowanie w województwach: warmińsko-mazurskim i podkarpackim.
U ludzi bąblowica wielojamowa alweolarna echinokokoza (AE), jest chorobą wywołaną przez
formy larwalne tasiemca, powodujące powstawanie zmian podobnych do obserwowanych w
przebiegu choroby nowotworowej.
Najczęściej zajętym narządem jest wątroba (99% przypadków), w której pasożyt rozwija się
w postaci drobnych pęcherzyków. Pasożyt wrasta w miąższ narządu rozprzestrzeniając się
wzdłuż naczyń krwionośnych i dróg żółciowych, co prowadzi do powstawania przerzutów do
płuc lub mózgu. Odpowiedź żywiciela powoduje rozrost tkanki łącznej i powstawanie
twardych nacieków zawierających formy larwalne pasożyta, przypominających zmiany
nowotworowe. Objawy kliniczne AE pojawiają się dopiero po 10–15 latach.
Leczenie bąblowicy wielojamowej jest długotrwałe i kosztowne. Obejmuje radykalny zabieg
chirurgiczny usuwający zmianę oraz co najmniej dwuletnią chemioterapię
przeciwpasożytniczą. Niezbędne są badania kontrolne w ciągu kolejnych 10 lat.
W przypadkach nieoperacyjnych, po częściowej resekcji zmiany lub po przeszczepach
wątroby obowiązuje wieloletnia chemioterapia i częste badania kontrolne.
Ponieważ jaja tasiemca mogą znajdować się w kale lisów, wilków i psów, uważać powinny
również osoby mające bezpośredni kontakt ze zwierzętami - np. myśliwi.
Teoretycznie możliwe jest również zarażenie się od psów, jednak przypadki wykrycia
bąblowicy u zwierząt domowych są bardzo rzadkie.
UNIKNĄĆ ZAKAŻENIA MOŻNA W BARDZO PROSTY SPOSÓB
JAGODY I OWOCE LEŚNE DOKŁADNIE UMYĆ
PRZED JEDZENIEM !