Słoma kukurydziana - wartość nawozowa
Po zbiorze kukurydzy na ziarno na polu pozostaje dużo resztek roślinnych. Szacunkowy
stosunek suchej masy ziarna do suchej masy resztek pożniwnych waha się odpowiednio:
- przy uprawie kukurydzy na ziarno 1:1,3-1,6
- przy uprawie kukurydzy na CCM 1:1-1,2
Przy założeniu, że stosunek suchej masy plonu ziarna do suchej masy słomy wynosi 1:1,2-1,4
to przy plonie 10 t suchej masy ziarna rośliny zostanie do zagospodarowania 12-14 t słomy.
Dokładne rozdrobnienie i przyorane resztek pożniwnych, wpływa na ich szybki rozkład
(mineralizację). Przyjmuje się, że po rozdrobnieniu większość fragmentów słomy nie powinna
przekraczać 6-8 cm, a ściernisko nie powinno być wyższe niż 10-20 cm.
Szybkość mineralizacji słomy pozostałej po zbiorze zależy przede wszystkim od rozwoju
mikroorganizmów glebowych rozkładających słomę, który zależy między innymi od
dostępności węgla i azotu. Optymalną wartością jest stosunek C:N 15-20 : 1. W słomie
kukurydzianej ta wartość waha się średnio 40-60:1. Oznacza to, że słoma kukurydziana dla
rozkładających ją mikroorganizmów glebowych jest bogatym źródłem węgla, lecz ubogim w
azot. W związku z tym, mikroorganizmy rozkładające biomasę korzystają z azotu glebowego,
który staje się niedostępny dla roślin. Po wyczerpaniu azotu glebowego, intensywność
rozmnażania się mikroorganizmów maleje co dodatkowo wydłuża rozkład resztek pożniwnych.
Aby temu zapobiec zaleca się stosować dodatkowe nawożenie azotem bezpośrednio na słomę
kukurydzy. Azot w formie azotanowej nie powinien być stosowany ze względu na możliwość
łatwego wymycia do wód gruntowych. Zalecana ilość azotu wynosi 4-10 kg N na tonę
przyoranej słomy kukurydzianej. Określenie dokładnej dawki azotu będzie zależeć od
intensywności nawożenia kukurydzy azotem oraz rodzaju gleby. Wyższe dawki stosuje się na
glebach lekkich o niskiej zasobności w azot, lub wolno ogrzewających się i słabo
napowietrzonych glebach cięższych i wilgotnych, gdzie mineralizacja słomy zachodzi wolniej.
Jeżeli słoma ma być przyorana, ważne jest aby nie została umieszczona w glebie zbyt
głęboko ponieważ do jej rozkładu niezbędny jest dostęp tlenu. Przyjmuje się, że minimalna
głębokość powinna wynosić ok. 2cm na tonę przyoranej słomy.
Najwięcej składników pokarmowych ze słomy kukurydzianej uwalnia się w pierwszym
roku po jej przyoraniu w tym najwięcej potasu a najmniej fosforu. Dalszy proces uwalniania się
składników pokarmowych ze słomy kukurydzianej zależy między innymi od rodzaju gleby oraz
warunków atmosferycznych i może trwać nawet do 3-4 lat.
Edyta Baca
