Słoma kukurydziana - wartość nawozowa Po zbiorze kukurydzy na ziarno na polu pozostaje dużo resztek roślinnych. Szacunkowy stosunek suchej masy ziarna do suchej masy resztek pożniwnych waha się odpowiednio: - przy uprawie kukurydzy na ziarno 1:1,3-1,6 - przy uprawie kukurydzy na CCM 1:1-1,2 Przy założeniu, że stosunek suchej masy plonu ziarna do suchej masy słomy wynosi 1:1,2-1,4 to przy plonie 10 t suchej masy ziarna rośliny zostanie do zagospodarowania 12-14 t słomy. Dokładne rozdrobnienie i przyorane resztek pożniwnych, wpływa na ich szybki rozkład (mineralizację). Przyjmuje się, że po rozdrobnieniu większość fragmentów słomy nie powinna przekraczać 6-8 cm, a ściernisko nie powinno być wyższe niż 10-20 cm. Szybkość mineralizacji słomy pozostałej po zbiorze zależy przede wszystkim od rozwoju mikroorganizmów glebowych rozkładających słomę, który zależy między innymi od dostępności węgla i azotu. Optymalną wartością jest stosunek C:N 15-20 : 1. W słomie kukurydzianej ta wartość waha się średnio 40-60:1. Oznacza to, że słoma kukurydziana dla rozkładających ją mikroorganizmów glebowych jest bogatym źródłem węgla, lecz ubogim w azot. W związku z tym, mikroorganizmy rozkładające biomasę korzystają z azotu glebowego, który staje się niedostępny dla roślin. Po wyczerpaniu azotu glebowego, intensywność rozmnażania się mikroorganizmów maleje co dodatkowo wydłuża rozkład resztek pożniwnych. Aby temu zapobiec zaleca się stosować dodatkowe nawożenie azotem bezpośrednio na słomę kukurydzy. Azot w formie azotanowej nie powinien być stosowany ze względu na możliwość łatwego wymycia do wód gruntowych. Zalecana ilość azotu wynosi 4-10 kg N na tonę przyoranej słomy kukurydzianej. Określenie dokładnej dawki azotu będzie zależeć od intensywności nawożenia kukurydzy azotem oraz rodzaju gleby. Wyższe dawki stosuje się na glebach lekkich o niskiej zasobności w azot, lub wolno ogrzewających się i słabo napowietrzonych glebach cięższych i wilgotnych, gdzie mineralizacja słomy zachodzi wolniej. Jeżeli słoma ma być przyorana, ważne jest aby nie została umieszczona w glebie zbyt głęboko ponieważ do jej rozkładu niezbędny jest dostęp tlenu. Przyjmuje się, że minimalna głębokość powinna wynosić ok. 2cm na tonę przyoranej słomy. Najwięcej składników pokarmowych ze słomy kukurydzianej uwalnia się w pierwszym roku po jej przyoraniu w tym najwięcej potasu a najmniej fosforu. Dalszy proces uwalniania się składników pokarmowych ze słomy kukurydzianej zależy między innymi od rodzaju gleby oraz warunków atmosferycznych i może trwać nawet do 3-4 lat. Edyta Baca