Klucze Królestwa - Piotr Andryszczak

Klucze Królestwa
Towarzystwo Strażnica nie tylko głosi swoje nauki, ale i
poucza innych oraz polemizuje z wykładnią Biblii różnych
wyznań chrześcijańskich. Nie byłoby w tym nic dziwnego,
gdyby nie to, że samo zmienia od czasu do czasu swoją
interpretację Pisma Świętego. Tak też jest w kwestii kluczy
Piotrowych z Mt 16:19.
W tabeli przedstawimy jak w biblijnym słowniku
Świadków Jehowy dokonano korekty dotyczącej ilości kluczy
Piotra. Wcześniejsza nauka Towarzystwa Strażnica mówiła o
dwóch, a w 1979 roku wprowadziło ono trzeci klucz.
Wspomina tę zmianę np. Strażnica Nr 10, 1995 s. 24, która
odwołuje się do Strażnicy Rok CI [1980] Nr 14 s. 1-14.
Oto porównanie tych samych tekstów z biblijnych
słowników Towarzystwa Strażnica. Zacytujemy tu fragmenty z
haseł ‘Piotr’ i ‘Klucz’.
Aid to Bible
Understanding 1971
Has³o ‘PETER’
„Again, on Pentecost,
under guidance of holy
spirit Peter acted as
spokesman
for
the
apostles and made use of
the first of the “keys”
given him by Jesus,
thereby opening up the
way for Jews to become
members
of
the
kingdom” (s. 1297);
„when
Philip
(the
evangelizer) had aided
and baptized a number of
believers in Samaria,
Insight on the Scriptures
1988
Has³o ‘PETER’.
„Again, on Pentecost,
under guidance of holy
spirit Peter acted as
spokesman
for
the
apostles and made use of
the first of the “keys”
given him by Jesus,
thereby opening up the
way for Jews to become
members
of
the
Kingdom” (t. II, s. 620);
„when
Philip
(the
evangelizer) had aided
and baptized a number of
believers in Samaria,
„Wnikliwe poznawanie
Pism” 2006
Hasło ‘PIOTR’.
„Z
kolei
w
dniu
Pięćdziesiątnicy
pod
kierownictwem
ducha
świętego wystąpił jako
rzecznik apostołów i
posługując się pierwszym
kluczem
z
‘kluczy’
powierzonych mu przez
Jezusa, otworzył Żydom
drogę do wejścia w skład
Królestwa” (t. II, s. 375);
„Filip pozyskał i ochrzcił
grono
wierzących
z
Samarii, a wtedy Piotr i
Jan udali się tam, żeby
umożliwić im otrzymanie
ducha świętego. Piotr
użył wtedy drugiego z
‘kluczy królestwa’” (t. II,
s. 375);
„From Joppa, Peter was
guided to use the second
‘key of the kingdom,’
traveling to Caesarea to
preach to Cornelius and
his relatives and friends,
resulting
in
their
becoming
the
first
uncircumcised
Gentile
believers to receive the
holy spirit as Kingdom
heirs” (s. 1298).
Peter and John traveled
there to enable these
believers to receive the
holy spirit. There Peter
used the second ‘key of
the kingdom.’ Then on
their return to Jerusalem,
the two apostles “went
declaring the good news”
to
many
Samaritan
villages. (Ac 8:5-25)” (t.
II, s. 620);
„From Joppa, Peter was
guided to use the third
‘key of the kingdom,’
traveling to Caesarea to
preach to Cornelius and
his relatives and friends,
resulting
in
their
becoming
the
first
uncircumcised
Gentile
believers to receive the
holy spirit as Kingdom
heirs” (t. II, s. 620).
Has³o ‘KEY’.
„Peter clearly did use
divinely
provided
knowledge
to
help
persons to ‘enter into the
kingdom,’ notably on
two occasions. One was
on the day of Pentecost
33 C.E., (...) about 3,000
Jews
(and
Jewish
converts) took the step
that led to their becoming
prospective members...”
(s. 990);
Brak tego fragmentu
Has³o ‘KEY’.
„Peter clearly did use
divinely
provided
knowledge
to
help
persons to ‘enter into the
kingdom,’ notably on
three occasions. One was
on the day of Pentecost
33 C.E., (...) about 3,000
Jews
(and
Jewish
converts) took the step
that led to their becoming
prospective members...”
(t. II, s. 148);
„On another occasion
Hasło ‘KLUCZ’.
„Piotr
korzystał
z
otrzymanej od Boga
wiedzy, by pomagać
innym
‘wejść
do
Królestwa’ W szczególny
sposób uczynił to przy
trzech okazjach. W dniu
Pięćdziesiątnicy
(...)
3000 Żydów i prozelitów
usłuchało
zachęty
Piotra...” (t. I, s. 1103);
Peter and John traveled
there to enable these
believers to receive the
holy spirit. Then the two
apostles “went declaring
the good news” to many
Samaritan villages on
their return to Jerusalem
(Ac 8:5-25)” (s. 1298);
„Z
Joppy
został
skierowany do Cezarei,
gdzie użył trzeciego
‘klucza
królestwa’,
głosząc
poganinowi
Korneliuszowi oraz jego
krewnym i przyjaciołom,
którzy dzięki temu stali
się
pierwszymi
nieobrzezanymi uczniami
Chrystusa i otrzymali
ducha świętego jako
dziedzice Królestwa” (t.
II, s. 375);
„Jakiś czas później Piotra
dotyczącego Samarytan; Peter and John were sent
to the Samaritans, who
had not received the holy
spirit even though they
had
been
baptized.
However,
the
two
apostles “prayed for
them” and “went laying
their hands upon them,”
and they received holy
spirit. - Ac 8:14-17” (t.
II, s. 148);
„The second occasion of „The third occasion of
Peter’s being used in a Peter’s being used in a
special way to introduce special way to introduce
persons into privileges as persons into privileges as
Kingdom heirs was when Kingdom heirs was when
he was sent to the home he was sent to the home
of the Gentile Cornelius, of the Gentile Cornelius,
an Italian centurion” (s. an Italian centurion” (t.
990).
II, s. 148).
i Jana posłano do
Samarytan, którzy zostali
ochrzczeni, ale jeszcze
nie otrzymali ducha
świętego. Kiedy jednak
ci dwaj apostołowie
‘modlili się za nich’ i
‘wkładali na nich ręce’,
również owi Samarytanie
otrzymali ducha świętego
(Dz 8:14-17)” (t. I, s.
1103);
„Trzecia sytuacja, w
której Piotr w szczególny
sposób pomógł innym
wejść
do
grona
dziedziców Królestwa,
miała
związek
z
posłaniem go do domu
poganina
Korneliusza,
italskiego setnika” (t. I, s.
1103).
Powyżej widzimy, że przed 1979 rokiem Samarytanie byli
łączeni z Żydami i obejmował ich pierwszy klucz, a pogan
drugi. Później Samarytanom przydzielono osobny tzn. drugi
klucz, poganom trzeci, a Żydom zaś pierwszy. To dotyczy
hasła słownikowego ‘Piotr’. Natomiast w haśle ‘Klucz’, w
starszym słowniku, pominięto nawet Samarytan.
Ciekawe jest to, że przed 1979 rokiem Towarzystwo
Strażnica wręcz zaprzeczało, że mogłyby być więcej niż dwa
klucze. Przykładowo w artykule pt. „Czy obecnie Piotr jeszcze
używa ‘kluczy Królestwa’?” jest rozdział zatytułowany ‘NIE
POTRZEBA DALSZYCH KLUCZY’. W nim zaś padają
między innymi takie słowa:
„Czy poza tamtymi kluczami istnieją jeszcze jakieś inne
klucze? (...) Stąd potrzebne były tylko dwa klucze. Poza tym
Piotr wcale nie miał już zastosowania dla dalszych kluczy,
ponieważ drzwi stały się otworem dla Żydów, jak i dla pogan”
(Strażnica Nr 16, 1967 s. 9);
„Chodziło więc o dwa klucze Królestwa, klucze do wiedzy
o nim...” (Strażnica Nr 16, 1967 s. 8).
Mało tego Towarzystwo Strażnica dopuściło się
prawdopodobnie jakiejś manipulacji związanej z kluczami.
Dlaczego? Otóż Strażnica Nr 10, 1995 s. 24 podaje, że
rzekomo Strażnica Rok CI [1980] Nr 14 s.1-14 objawiła
nowość, że Piotr użył jednego z kluczy (drugi) w stosunku do
Samarytan. Tymczasem jak widzieliśmy w tabeli już w
starszym słowniku (z 1971 r.) Świadków Jehowy pisano o
Samarytanach, podciągając ich pod Żydów, którzy skorzystali
z pierwszego klucza Piotrowego.
Prócz tego książka Towarzystwa Strażnica pt. „Prawda
was wyswobodzi” z 1946 roku podaje, że z pierwszego klucza
skorzystał „ostatek Żydów i niektórzy Samarytanie” (s. 255).
Kolejne publikacje też wspominały Samarytan, jako
korzystających z pierwszego klucza. Oto przykład:
„Przez pozostałe trzy i pół roku (...) zbór chrześcijański
nadal składał się tylko z rodowitych Izraelitów, Samarytan i
obrzezanych prozelitów żydowskich (...) Dla Żydów klucz do
wiedzy i sposobności wstąpienia do Królestwa został użyty
przez Piotra” (Strażnica Nr 16, 1967 s. 9). Por. Strażnica Nr 3,
1970 s. 7.
Co zatem było nowego w nauce Towarzystwa Strażnica od
1979 roku? Nowością stało się „rozmnożenie” ilości kluczy, a
nie kwestia Samarytan. Te trzy klucze wprowadzono aby
odróżnić się od chrześcijaństwa, które przedstawia czasem
Piotra na obrazach czy figurach z dwoma symbolicznymi
kluczami.
Innym powodem zmiany ilości kluczy mogły być też różne
grupy badaczy Pisma Świętego, które powołując się na naukę
C. T. Russella (zm. 1916), dawnego prezesa Towarzystwa
Strażnica, uczą nadal o dwóch kluczach Piotrowych. Ta
wykładnia przedstawiona jest w dwóch jego książkach: „Nowe
Stworzenie” 1919 s. 264-265; „Pojednanie pomiędzy Bogiem i
człowiekiem” 1920 s. 245-246.
Jak widzimy, ponieważ Towarzystwo Strażnica lubi być
oryginalne w swych pouczeniach, więc i tę swoją pierwotną
naukę zmieniło.
W związku z tak ścisłym określaniem przez Towarzystwo
Strażnica ilości symbolicznych kluczy można by zapytać, skąd
wie ono, że było ich trzy (wcześniej dwa)? Przecież Biblia nie
określa ich liczby.
Gdy przykładowo ktoś mówi, że było „trzech” mędrców
ze Wschodu, bo są wymienione trzy dary (Mt 2:11), to
Świadkowie Jehowy zaraz protestują, mówiąc że Pismo Święte
nie podaje ilu ich było. Natomiast w sprawie kluczy
Towarzystwo Strażnica definiuje ich ilość i na dodatek później
koryguje swe wyliczenie.
Można by też zapytać, dlaczego w nauce Świadków
Jehowy trzeci klucz dotyczy całości pogan, a nie np. tylko
Rzymian, bo Korneliusz był tej narodowości. Dlaczego nie
zastosować kolejnych kluczy do różnych narodów
wymienionych w 1P 1:1, skoro Samarytan oddziela się od
innych nacji. Przecież Mt 28:19 mówi o „wszystkich
narodach”, a Mk 16:15 o „wszelkim stworzeniu”. A co z
tubylcami Babilonu, do którego według Świadków Jehowy
poszedł Piotr?
Dziwne że słownik Świadków Jehowy, sugeruje, czy
nawet twierdzi, że „klucze Królestwa” (Mt 16:19) są kluczami
wiedzy o Królestwie. Przecież Biblia wyraźnie odróżnia
„klucze Królestwa” od „kluczy poznania” (Łk 11:52). Prócz
tego oryginał grecki ma w Łk 11:52 klucz w liczbie
pojedynczej, a w Mt 16:19 w liczbie mnogiej.
W Biblii klucze często są symbolem władzy np. Iz 22:2022, Ap 1:18, 3:7, 20:1 por. 9:1, Syr 42:6. Takie jest znaczenie
kluczy Piotrowych, które są nie tylko kluczami poznania, ale i
„kluczami Królestwa Niebieskiego” (Mt 16:19), co potwierdza
nadanie mu władzy związywania i rozwiązywania.
Słownik Towarzystwa Strażnica nawet zdaje się
potwierdzać, że Biblia mówi o kluczu jako symbolu władzy:
„W sensie przenośnym ‘klucz’ oznacza w Biblii pewną
miarę władzy” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. I, s.
1102).
W innej swej publikacji, o dziwo, Towarzystwo Strażnica
nawet napisało:
„W Biblii słowo ‘klucz’ symbolizuje autorytet lub władzę
(porównaj Mateusza 16:19)” („Proroctwo Izajasza światłem dla
całej ludzkości” 2000 t. I, s. 240).
Zastanawiające jest więc to, że Świadkowie Jehowy w
swym słowniku nie akcentują tego znaczenia kluczy z Mt
16:19, a tylko wskazują na „klucze wiedzy” o Królestwie.
Należy też zauważyć, że Towarzystwo Strażnica unika
określenia dlaczego właśnie Piotr i tylko on otrzymał klucze
Królestwa Niebieskiego, a nie żaden inny z Apostołów. Dla
nas jest to oznaka jego prymatu.
Oto jak dalecy są pisarze wczesnochrześcijańscy od
interpretacji kluczy Piotrowych w wykonaniu Towarzystwa
Strażnica:
Klemens Aleksandryjski (ur. 150) - „‘Ci więc, którzy
zajmują się bezbożnymi naukami oraz innych jeszcze do nich
wiodą, a także nie posługują się słowem - Bożym - w sposób
właściwy, lecz w błędny’, ani sami nie wejdą do Królestwa
Niebieskiego, ani też nie pozwolą innym, których świadomie
wprowadzili w błąd, uzyskać prawdy. Ale nie posiadają
właściwego klucza do wejścia, lecz klucz fałszywy, zwany w
codziennym języku wytrychem, przy pomocy którego nie
otwierają oni na rozcież głównych drzwi (to droga, którędy my
wchodzimy przez przekaz Pana), ale mogą nim odmykać tylko
boczne drzwi i po kryjomu podkopują się pod mur Kościoła,
omijając prawdę, i stają się misteryjnymi przewodnikami
duchowymi ludzi bezbożnych. Bo nie wymaga długich
wyjaśnień to, że zorganizowali ludzkie zgromadzenie, młodsze
od Kościoła powszechnego. Nauczycielska działalność Pana
podczas Jego pobytu na ziemi zaczyna się za cesarza Augusta i
Tyberiusza oraz zamyka się podczas panowania tego
ostatniego. Działalność zaś Jego apostołów aż do publicznej
służby Bożej świętego Pawła zamyka się za Nerona. Dopiero
gdzieś za czasów cesarza Hadriana wystąpili twórcy herezji i
przetrwali aż do czasów Antonina Starszego, jak na przykład
Bazylides, jeśli wymienia on jako swego nauczyciela
Glaukiasa, który, jak się chwalą sami bazylidianie, był
tłumaczem Piotra (...) Jeśli zaś chodzi o Marcjona, to był on
współcześnie z nimi oraz obcował z nimi jako starszy człowiek
z młodszymi. Po nim Szymon słuchał przez krótki czas Piotra.
W tym stanie rzeczy jasne jest, że te herezje, później powstałe,
i jeszcze inne, młodsze chronologicznie od tamtych, są
nowinkami i fałszerstwami w stosunku do najstarszego i
najbardziej autentycznego Kościoła” („Kobierce” VII:106,1107,2).
Tertulian (ur. 155) - „Bo nawet jeśli uważasz, że niebo
jest zamknięte, to pamiętaj, klucze do niego Pan powierzył
Piotrowi a przez niego Kościołowi” („Lekarstwo na ukłucie
skorpiona” 10);
„Czy nie pouczył o wszystkim Piotra, nazwanego opoką
zaplanowanego Kościoła, któremu oddał klucze Królestwa
Niebieskiego i przekazał władzę rozwiązywania i związywania
tak w niebie jak i na ziemi?” („Preskrypcja przeciw
heretykom” 22).
Orygenes (ur. 185) - „Ale chociaż Jezus dał Piotrowi i
tym, co trzy razy upomnieli braci, wspólne polecenie, to
jednak, ponieważ trzeba było, aby Piotr miał jakieś
wyróżniające go spośród nich zadanie, osobno polecił
Piotrowi: Tobie dam klucze królestwa niebios, ‘cokolwiek
zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebiosach, a co
rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebiosach’ (Mt
16:19), wcześniej niż zapowiedział tamtym: Wszystko, co
zwiążecie na ziemi itd. Zresztą jeśli starannie zastanowimy się
nad tekstem ewangelicznym, to również w tym, co wydaje się
wspólne dla Piotra i tych, którzy trzy razy upomnieli braci,
możemy odkryć wielką różnicę i wyższość polecenia danego
Piotrowi nad poleceniem, jakie otrzymali inni. Nie jest to
bowiem mała różnica, że Piotr otrzymał klucze nie jednego
nieba, lecz wielu niebios, aby cokolwiek zwiąże na ziemi, było
związane nie w jednym [tylko] niebie, lecz we wszystkich
niebiosach [i co rozwiąże na ziemi, było rozwiązane nie tylko
w jednym niebie, lecz we wszystkich niebiosach]; tymczasem
do wielu, którzy wiążą na ziemi i rozwiązują na ziemi, [tak
powiedziano], aby wiązali i rozwiązywali nie w niebiosach, jak
polecono Piotrowi, lecz w jednym niebie. Ich moc bowiem nie
sięga tak daleko, jak moc Piotra, aby mogli wiązać lub
rozwiązywać we wszystkich niebiosach” („Komentarz do
Ewangelii według Mateusza” XIII:31).
Cyprian (ur. 200) - „Pan nasz, którego nakazów winniśmy
się lękać i przestrzegać, mówiąc w swej ewangelii o godności
biskupa i ustroju swego Kościoła, oświadcza i mówi do Piotra:
‘Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotrem, na tej opoce zbuduję
Kościół mój i bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam
klucze królestwa niebieskiego, a cokolwiek zwiążesz na ziemi,
będzie związane i w niebiesiech, a cokolwiek rozwiążesz na
ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech’ [Mt 16:18].
Wprawdzie zmieniają się czasy i sprawujący urzędy, ale trwa
nieustannie ustanawianie biskupów i zarząd Kościoła tak, że
Kościół opiera się na biskupach i wszystkie sprawy kościelne
przez tych zwierzchników są załatwiane” (List 33:1).
„Pan woła, aby, kto jest spragniony, przyszedł i pił ze
strumieni żywej wody, która z Jego ciała wypłynęła [por. J
7:37]. Do kogo spragniony ma się udać? Czy do heretyków,
którzy wcale nie mają źródła i strumienia żywej wody, czy też
do Kościoła, który jest jeden i głosem Pana został zbudowany
na jednym, który i Jego klucze od Niego otrzymał? Tylko
Kościół ma i posiada całą władzę swego Oblubieńca i Pana”
(List 73:11).
Zaznaczamy też, że inne wątpliwości związane z
prymatem Piotra, przedstawiane przez Świadków Jehowy w
pozostałych publikacjach i odpowiedzi na nie, omówiliśmy w
rozdziale „Prymat świętego Piotra” w książce pt. „W obronie
wiary. Pismo Święte a nauka Świadków Jehowy, innych sekt i
wyznań niekatolickich” (patrz www.trinitarians.info lub
www.piotrandryszczak.pl). Tu zajęliśmy się tylko tymi
zarzutami, które przedstawia omawiany słownik.
Chciałbym też podziękować za pomoc w weryfikacji
tekstów źródłowych szczególnie J. Romanowskiemu z
Warszawy i innej życzliwej mi osobie.
Teksty pisarzy wczesnochrześcijańskich cytowane według:
„Św. Cyprian. Pisma I. Traktaty” tłum. Ks. dr J. Czuj,
Poznań 1937;
„Św. Cyprian. Listy” tłum. O. W. Szołdrski CSsR,
Warszawa 1969;
„Klemens Aleksandryjski Kobierce” tłum. J. NiemirskaPliszczyńska, Warszawa 1994;
„Ojcowie Apostolscy” z serii ‘Pisma Starochrześcijańskich
Pisarzy’ Tom XLV, tłum. A. Świderkówna, Warszawa 1990;
„Tertulian. Wybór Pism” ks. W. Myszor, o. E. Stanula, ks.
W. Kania, Warszawa 1970;
„Tertulian. Wybór Pism II” ks. W. Myszor, o. E. Stanula,
ks. A. C. Guryn, ks. K. Obrycki, Warszawa 1983;
„Tertulian. Przeciw Marcjonowi” tłum. o. S. Ryzner CSsR,
Warszawa 1994.
„Komentarz do Ewangelii św. Jana, Orygenes” przekł. S.
Kalinkowski, Warszawa 1981;
„Komentarz do Ewangelii według Mateusza, Orygenes”
przekł. K. Augustyniak, Kraków 1998;
„Komentarz do Ewangelii według Mateusza, Orygenes”
przekł. K. Augustyniak, Kraków 2002;
„Homilie o Księgach Rodzaju, Wyjścia, Kapłańskiej,
Orygenes” przekł. S. Kalinkowski, Warszawa 1984;
„Apokryfy Nowego Testamentu. Listy i Apokalipsy
Chrześcijańskie” pod red. ks. M. Starowieyskiego, Kraków
2001.