Rośliny ozdobne PS 1-zagadnienia wprowadające

1
PRACOWNIA SPECJALISTYCZNA 1
ZAGADANIA WPROWADZAJĄCE
I. OGÓLNE INFORMACJE NA TEMAT RABAT I KWIETNIKÓW
Kwietnikami (rabatami) nazywa się powierzchnie obsadzane roślinami ozdobnymi z
kwiatów lub liści. Ze względu na sposób i trwałość obsadzania, kwietniki można podzielić na
sezonowe i trwałe.
Kwietniki sezonowe obsadza się roślinami, które rosną i są dekoracyjne przez pewną część
roku (sezon): wiosnę, lato, jesień, czasem zimę.
Materiał stosowany do kompozycji kwietników sezonowych jest bardzo zróżnicowany.
Można podzielić go na kilka grup:
- rośliny jednoroczne uprawiane co roku z nasion. Należą do nich właściwe rośliny
jednoroczne, np. aksamitka oraz wieloletnie uprawiane z nasion jako jednoroczne, np.
żeniszek meksykański, lwia paszcza;
- rośliny dwuletnie, przede wszystkim bratki, stokrotki, które sadzi się wczesną wiosną, gdy
zaczynają kwitnąć albo już jesienią – wtedy zimują na kwietnikach, niekiedy kwitnąc
podczas łagodnej zimy;
- rośliny wieloletnie niezimujące w gruncie, rozmnażane przez sadzonki pozyskiwane z
roślin matecznych przechowywanych zimą w szklarni, np. pelargonie – rabatowa i
bluszczolistna, alternantera powabna, irezyna Herbsta, santonina cyprysikowata;
- rośliny cebulowe, bulwiaste i kłączowe, które wymagają wykopania na zimę i
przechowywania w odpowiednich pomieszczeniach, np. galtonia, mieczyk, dalia,
paciorecznik;
- wiosenne byliny cebulowe zimujące w gruncie, które co roku wykopuje się po
przekwitnięciu w czerwcu.
Jest wiele kryteriów według których określa się i dzieli kwietniki. Najczęściej stosuje się
następujące:
1. Pod względem form rozwiązań kompozycyjnych: regularne (dywanowy lub o prostym
rysunku) i nieregularne (mozaikowy, wydłużony).
2. W zależności od zastosowanych roślinnych elementów dekoracyjnych: ozdobne z liści,
ozdobne z kwiatów, ozdobne z liści i kwiatów.
3. W zależności od wysokości zastosowanych roślin: niskie (do 20 cm) – rośliny obwódkowe;
średnio wysokie (20-60 cm) – rośliny tła; wysokie (od 60 cm) – punkt centralny.
2
Wszystkie kwietniki sezonowe wymagają dwu- lub trzykrotnej wymiany roślin w
ciągu sezonu: wiosną, latem, jesienią. Projektując kwietnik należy uwzględnić zestawienia
roślin nie tylko pod względem kolorystycznym, ale też wysokości, szerokości rozrastania się
oraz pory kwitnienia. Na pierwszym planie sadzi się rośliny niskie i o jasnych, pastelowych
kolorach, natomiast w głębi kwietnika – rośliny wyższe, o ciemniejszych lub bardziej
nasyconych barwach. Na kwietniku oglądanym ze wszystkich stron najwyższe rośliny sadzi
się w środku. Kwietniki sezonowe urządza się wyłącznie na otwartych przestrzeniach,
najlepiej na tle trawnika. Zwykle mają one zarysy geometryczne, rzadko nieregularne,
swobodne.
Kwietniki sezonowe o zarysach nieregularnych, opływowych powinny tworzyć duże
plamy barwne, lecz najwyżej w trzech, czterech kolorach. Najlepiej wyglądają na terenach
pochyłych. Przy kwietnikach jednobarwnych korzystnie prezentują się obwódki z innej
rośliny; niższej, odpowiednio dobranej i harmonizującej barwą.
Miejsca pod kwietniki najczęściej są formowane nieco wypukłe, o kilku centymetrach
ponad poziom terenu. Po przygotowaniu podłoża nanosi się wzór przyszłego kwietnika. Przy
wzorach bardziej skomplikowanych stosuje się gotowe szablony. Kwietniki okrągłe lub
eliptyczne wyznacza się podwójnym sznurem umocowanym luźno na kołku, którym (tak jak
cyrklem na papierze) rysuje się na ziemi koło lub elipsę, stosując odpowiedni promień.
Gęstość sadzenia zależy przede wszystkim od pokroju roślin i charakteru kwietnika.
Rośliny na kwietnikach rosną dobrze i kwitną obficie, gdy podłoże jest zasobne w
składniki pokarmowe, próchniczne i ciepłe. Gleba powinna być starannie i głęboko
uprawiona. Corocznie należy stosować dobrze rozłożony kompost lub torf, a co dwa, trzy lata
ziemie wapnować.
Kwietniki trwałe, często nazywane też rabatami, zakładane są z bylin. Bywają też kwietniki,
w których niektóre fragmenty są sezonowo zmieniane bądź część nasadzeń stanowią
krzewinki, a nawet krzewy. Byliny sadzi się na rabatach przeważnie w grupach
nieregularnych. Spośród krzewinek na kwietnikach trwałych często spotyka się lawendę i
ubiorek zimozielony, które w uprawie traktowane są jako byliny, a także wrzosy i wrzośce –
uprawiane najczęściej w monokulturach, wymagające podłoża o odczynie kwaśnym. Z
krzewów najbardziej efektowne są kwietniki różane, powszechnie nazywane różankami. Są
one bardzo trwałe i przy właściwej pielęgnacji zachowują dekoracyjność nawet przez
kilkanaście lat. Kwietniki można tworzyć nie tylko z gatunków i odmian uprawnych, ale też z
dziko rosnących, m.in. z roślin zaliczanych do chwastów. Do takich kwietników należą tzw.
3
łąki kwiatowe, które zakłada się jako: łąki kwietne, kwietne murawy, łąki z chwastów
polnych.
Ważną grupę obiektów terenów zieleni, stanowiącą formę kwietników, są ogrody
specjalne. Mogą to być ogrody:
- ogrody monokulturowe – dobiera się odmiany i gatunki roślin w ramach jednego rodzaju,
np. ogrody z róż, z osadźców, z piwonii itp.;
- ogrody skalne – dobiera się rośliny przystosowane do warunków górskich;
- ogrody alpejskie – dobór i pogrupowanie roślinności górskiej według rejonów
geograficznych lub typów siedliska;
- ogrody wertykalne – wykonane z siatki, wypełnione ziemią i obsadzane roślinami
kompozycje trójwymiarowe, np. w formie figur zwierząt;
- ogrody wodne – wgłębniki, oczka i różnego rodzaju pojemniki z wodą;
- ogrody na dachach – do tej grupy, oprócz roślinności wprowadzanej na odpowiednio
dostosowane dachy, należą nasadzenia roślinne na schodowo ułożonych tarasach, a także
na balkonach;
- ogrody dla niepełnosprawnych – ogrody z roślin wyróżniających się zapachem lub
rozpoznawalnych poprzez dotyk;
- ogrody zimowe – tworzone najczęściej przez roślinność z cieplejszych stref klimatycznych,
zgromadzoną w różnego typu przeszklonych pomieszczeniach.
Do ogrodów specjalnych zalicza się także kompozycje w pojemnikach z roślin
sezonowych (rabatowych) lub trwałych (najczęściej płożące się krzewy iglaste lub
zimozielone liściaste). Różnorodne pojemniki na kwiaty rozmieszcza się w miejscach
reprezentacyjnych, na placach, skrzyżowaniach ulic, skwerach itp. Są one coraz częściej
stosowane i stanowią bardzo dekoracyjny element terenów zieleni.
Najbardziej popularną formą kwietników trwałych są rabaty bylinowe. Z reguły
umieszcza się je w specjalnie wydzielonych częściach ogrodu lub parku, tak dobierając
rośliny, aby uzyskać masowe ich kwitnienie, a tym samym spotęgowanie efektu
dekoracyjnego, w określonym terminie. W pozostałych miesiącach powinny one być także
ozdobne, dlatego w rabatach bylinowych bardzo ważne są nie tylko kwiaty, ale także kształt i
barwa liści oraz pokrój roślin. W parkach rabaty najczęściej komponuje się tak, aby
harmonizowały z kwitnącymi wiosną i latem oraz przebarwiającymi się jesienią krzewami i
drzewami.
Przez cały sezon dekoracyjna z kwiatów może być dobrze zaprojektowana rabata mieszana.
Rośliny sezonowe sadzone pojedynczo lub w małych grupach
4
Wśród letnich roślin ozdobnych można znaleźć takie, które najefektowniej wyglądają
posadzone w dużej grupie, oraz inne, wymagające wyeksponowania osobno – pojedynczo lub
w liczbie zaledwie kilku egzemplarzy. Są to gatunki, które przyciągają uwagę oryginalnym,
wyrazistym pokrojem, okazałym, dekoracyjnym ulistnieniem bądź nietypowymi, czasem
wyglądającymi egzotycznie, kwiatami lub kwiatostanami. Ich walory uwidaczniają się
wówczas, gdy są posadzone pojedynczo lub w niewielkich grupach, na ogrodowych rabatach
lub w pojemnikach. Powinny znaleźć się w miejscach eksponowanych – na tle soczystej
zieleni trawnika, w kąciku wypoczynkowym, przy oczku wodnym, w części frontowej czy
obok schodów.
Przygotowanie ziemi pod byliny musi być jeszcze bardziej staranne niż pod rośliny
sezonowe, ponieważ będą one rosły w jednym miejscu przez kilka, a czasem kilkanaście lat.
Bardzo ważna jest znajomość biologii bylin, ponieważ stwarza to możliwość takiego doboru
gatunków, aby się nawzajem się one uzupełniały i wypełniały powstające puste miejsca po
przekwitnięciu. Będą one tym bardziej dekoracyjne, im okres kwitnienia poszczególnych
gatunków będzie dłuższy. Byliny pochodzą z różnych środowisk i wiele gatunków wykazuje
dużą zdolność przetrwania złych warunków. Zawsze jednak powinno się rośliny dobierać w
zależności od ich wymagań, pamiętając, że najbardziej odpowiednie będą warunki zbliżone
do tych, jakie są w miejscu naturalnego występowania. Generalnie należy unikać zakładania
rabat w sąsiedztwie drzew i krzewów o płytkim systemie korzeniowym, gdyż wówczas z
nawożenia i podlewania oraz innych zabiegów pielęgnacyjnych korzystają głównie drzewa.
Jedynie niektóre płożące, silnie rozrastające się gatunki bylin, o płytko pod powierzchnią
rozbudowanym systemie korzeniowym, np. dąbrówka rozłogowa, znoszą takie warunki i o
składniki pokarmowe skutecznie konkurują z roślinami drzewiastymi. Przygotowując
stanowisko pod byliny, trzeba całkowicie wyeliminować chwasty wieloletnie (perz,
podagrycznik, mniszek, skrzyp, podbiał). Z reguły konieczne jest też zwiększenie
porowatości i poprawienie struktury gleby – na glebie piaszczystej poprzez dodanie torfu lub
gliny, a na glebie gliniastej materiałów rozluźniających, np. piasku. Najlepsze dla większości
bylin jest podłoże o pH 6-6,5, zasobne w składniki pokarmowe, bogate w próchnicę,
umiarkowanie wilgotne i dostatecznie luźne. Niektóre byliny maja wymagania specjalne, np.
rośliny górskie, jak szarotka rosną na podłożu alkalicznym, a rośliny ze stanowisk suchych,
jak pustynnik, na glebach zwięzłych wymagają warstw drenujących.
Rośliny okrywowe
Niektóre rośliny letnie charakteryzują się dość niskim wzrostem, są krępe, silnie
rozkrzewione i obficie ulistnione, a także długo kwitną. Wkrótce po posadzeniu tak się
5
rozrastają, że szczelnie zakrywają powierzchnię gleby. Tworzą z pędów i liści gęsty
kobierzec, który w okresie kwitnienia jest ozdobiony barwnymi deseniami z kwiatów.
Oryginalnymi roślinami okrywowymi są także prowadzone bez podpór jednoroczne pnącza,
np. groszek pachnący, wilec purpurowy, kobea pnąca, chmiel japoński, dynia ozdobna,
nasturcja większa i powój trójbarwny.
Rośliny okrywowe można sadzić w brzegowych partiach rabaty, na skalnikach,
murkach kwiatowych, przy wjeździe do garażu. Kolorowe wstęgi z tego typu roślin
przepięknie wyglądają wzdłuż ogrodowych ścieżek, a także gdy zacierają ostre granice
miedzy chodnikiem i wysokimi rabatami. Ciekawie wyglądają rośliny okrywowe
wkomponowane w rabatę bylinową z roślin o wąskim, strzelistym pokroju, a także ścieląc się
u stóp drzewek i krzewów piennych.
Chcąc utworzyć zwarty kobierzec, sadzi się je dosyć gęsto, w rozstawie odpowiedniej
dla poszczególnych gatunków i odmian. Należy oczywiście brać pod uwagę wymagania
roślin co do stanowiska i gleby. Pewne gatunki nadają się do uprawy w miejscach
słonecznych
i
suchych
(np.
przypołudnik,
portulaka
wielkokwiatowa,
santonina
cyprysikowata, smagliczka), inne zaś wilgotnych i półcienistych (np. koleus, niecierpek,
porcelanka, niezapominajka). Są też rośliny wyjątkowo wytrzymałe na niesprzyjającą pogodę
oraz dobrze znoszące każde warunki (np. niskie odmiany aksamitki wąskolistnej i
rozpierzchłej, kufea ognista, żeniszek meksykański).
Rośliny obwódkowe
Niektóre rośliny sezonowe efektownie wyglądają posadzone na obrzeżach rabat, ścieżek,
klombów i trawników – pełnia rolę obwódek. Podkreślają i zarysowują obsadzone nimi różne
elementy ogrodu, wprowadzając dodatkowo pewne uporządkowanie. Nadają się do tego celu
niskie, zwarte, silnie krzewiące się, długo i obficie kwitnące gatunki, odporne na niekorzystna
pogodę (ulewne deszcze i silne promieniowanie słoneczne).
Do szczególnie przydatnych należą niezawodne aksamitki, a także żeniszek,
smagliczka i ubiorek. Oryginalnie prezentują się obwódki z roślin o ozdobnych, kolorowych
liściach – pokrzywki brazylijskiej, szarej santoniny cyprysikowatej, a także purpurowej
alternatory oraz irezyny. Z kolei goździk brodaty, rezeda, czy niskie odmiany heliotropu
roztaczają dodatkowo efektowny zapach. Takie rośliny, jak: starzec, santonina, irezyna, i
kocanki włochate pozytywnie reagują na podcinanie (uszczykiwanie pędów), dzięki czemu
silnie się zagęszczają. Pozwala to na dowolnie formowanie ich pokroju.
Kolorystyka – walor dekoracyjny
6
Rośliny sezonowe wnoszą do kompozycji nie tylko bogactwo form, ale i niespotykaną wśród
innych grup roślin różnorodność kolorów. Przez to silnie oddziałują na nastrój i odczucia.
Wrażenie ciepła dają barwy związane z ogniem: żółta, pomarańczowa i czerwona, odczucie
chłodu zaś kolory kojarzące się z wodą: niebieski, fioletowy i zielony. Kolory zimne,
spokojne wywołują wrażenie głębi przestrzeni, pozornie ją oddalając, z kolei ciepłe, żywe i
wesołe dają złudzenie przybliżenia. Odczucie powiększenia i oddalenia przestrzeni ogrodu
uzyskuje się sadząc na pierwszym planie rośliny o barwach ciepłych, począwszy od żółtej,
poprzez pomarańczową i czerwoną, następnie przechodząc do barw zimnych – niebieskiej i
fioletowej. Rośliny posadzone w takim układzie optycznie powiększają ogród (wydłużają
perspektywę). W kompozycjach roślinnych można dobierać odcienie i tony jednego koloru
lub tworzyć układy wielobarwne. Częściej stosuje się kombinacje wielu barw, wykorzystując
w tym celu zróżnicowane kolorystycznie odmiany jednego gatunku i odmian. Można też
sadzić rośliny o kwiatach dwu- i wielobarwnych, np. goździki, bratki, aksamitki, pelargonie i
petunie. Odpowiedni dobór roślin umożliwia zmiany barw kompozycji od wczesnego lata do
późnej jesieni, gdyż jedne rośliny kończą kwitnienie, a inne dopiero zaczynają. Zarówno na
rabatach, jak i w pojemnikach ładnie wyglądają zestawienia w różnych odcieniach i tonacjach
jednego koloru. Chcąc uniknąć monotonii w takich aranżacjach, dobiera się rośliny
zróżnicowane pod względem wielkości i pokroju.
Spokojne kompozycje utworzą kwiaty w pastelowych kolorach, np. w odcieniach
różu, fioletu czy błękitu. Stonowane, łagodne układy uzyska się łącząc ciepłą czerwień z
pomarańczowym. W aranżacjach pojemnikowych można zestawić czerwoną pelargonię z
pomarańczowa nasturcją lub czerwoną werbenę z pomarańczową nemezją.
Silne, efektowne kontrasty uzyska się łącząc kwiaty w odcieniach błękitu lub fioletu z
roślinami o kwiatach żółtych bądź pomarańczowych, np. niebieska lobelię z żółta gazanią,
fioletową werbenę lub czubatkę z żółtymi kocankami, a także bratki w różnych odcieniach z
żółtopomarańczowym lakiem. Ciekawe, kontrastowe połączenia tworzą: czerwona pelargonia
bluszczolistna z żółtym uczepem lub niebieski heliotrop z czerwona szałwią.
Zestawienia roślin w kontrastowych kolorach ożywiają ponure, szare ściany
budynków, monotonne kompozycje z iglaków czy nieco bardziej ocienione kąciki ogrodu.
Kontrasty można łagodzić roślinami o neutralnych białych kwiatach lub szarych i
srebrzystych liściach. Biel działa uspakajająco, podkreśla urok innych roślin, dodaje też
kompozycjom delikatności i elegancji. Do łagodzenia i osłabienia mocnych, intensywnych
kolorów nadają się także rośliny o kremowych kwiatach, takie jak przypołudnik, lwia
paszcza.
7
W aranżacjach rabatowych efektowne, harmonijne kompozycje w pastelowych
kolorach uzyskuje się sadząc np. kwitnącej na różowo ślazówki fioletowe szałwie i chabry,
fioletowoniebieskie dzwonki ogrodowe, a także ostróżki, naparstnice i malwy w różnych
odcieniach różu i fioletu. Pełne uroku, subtelne zestawienia uzyskuje się z roślin różowo i
niebiesko kwitnących z gatunkami szaro- lub srebrnolistnymi.
Niezwykle silnym akcentem barwnym są połączenia roślin w ciepłych tonacjach
czerwieni, koloru pomarańczowego i żółci. W towarzystwie żółtych zachyłków, rudbekii i
sanwitalii ładnie wyglądają mające pomarańczowe kwiaty gazonie, maczek kalifornijski i
gajlardia oścista, a także kwitnące w różnych odcieniach czerwieni dalie, niecierpki, astry
letnie oraz purpurowy szarłat. Ciepłe, pełne ekspresji kolory kwiatów rozjaśniają spokojne
kompozycje z iglaków i sporadycznie kwitnących latem krzewów liściastych. Wspaniale
wyglądają ogrody rozświetlone różnokolorowymi cyniami, floksami, lwią paszczą.
Kompozycje
wybarwionych
można
wzbogacić
liściach,
np.
roślinami
irezyną,
o
dekoracyjnych,
alternaterią,
starcem,
często
gnafolium,
kontrastowo
pokrzywką
amerykańską.
Barwa nie występuje nigdy samodzielnie, towarzyszy jej zawsze bryła geometryczna o
ściśle określonej strukturze. Dlatego też w układach barwnych obok koloru należy brać pod
uwagę pozostałe cechy roślin, takie jak ich kształt i struktura, oraz inne czynniki, np.
otoczenie, natężenie światła. Każda kompozycja powinna być prosta i naturalna, a przy tym
mieć swój własny charakter.
W aranżacjach ogrodowych, podobnie jak w pojemnikach, należy uwzględniać także
wielkość roślin, pokrój i termin kwitnienia. Zestawiając poszczególne gatunki i odmiany w
rozmaite układy kolorystyczne, warto dobierać rośliny o zbliżonych wymaganiach w stosunku
do gleby, światła i wilgotności, wówczas ich pielęgnacja będzie ułatwiona.
II. ZAKŁADANIE I PIELĘGNACJA KWIETNIKÓW, RABAT I OGRODÓW
SPECJALNYCH
Opracowanie projektów wykonawczych dla kwietników sezonowych i rabat bylinowych
Opracowanie projektów wykonawczych dla różnego rodzaju form kwiatowych wiąże się
przede wszystkim z takim ich przygotowaniem graficznym, które umożliwi przeniesienie
projektu na grunt. Poszczególne plamy roślin muszą być oznaczone graficznie i opisane w
sposób określony przez normę. Obejmuje to m.in. podanie rozstawy, w jakiej mają być
posadzone poszczególne rośliny. Ponadto projekt musi dokładnie określić położenie rabaty
8
czy kwietnika w odniesieniu do stałych, oznaczonych geodezyjnie punktów terenu np. w
postaci reperów. Najczęściej projektanci wykorzystują do tego celu pomocniczą siatkę
kwadratów o wielkości oczek dostosowanej do stopnia skomplikowania kształtów rabat i
kwietników, którą odnoszą do punktu stałego w terenie (czyli takiego, którego położenie jest
ściśle określone przez geodetę).
Oprócz odpowiednich oznaczeń graficznych projekt wykonawczy powinien zawierać:
- obliczoną ilość materiału roślinnego,
- opis techniczny, dotyczący przede wszystkim sposobów wykonania kwietnika czy rabaty
- wykaz norm, które muszą spełniać zastosowane do tego celu materiały.
Obliczanie ilości materiału roślinnego potrzebnego do obsadzenia danego terenu wynika z
przyjętej rozstawy sadzenia, czyli odległości pomiędzy sadzonymi roślinami i przypadającej
w związku z tym liczby roślin na 1 m2 powierzchni rabaty czy kwietnika. Orientacyjnie dla
roślin sadzonych w rozstawie 50 x 50 cm ilość ta wynosi 4 rośliny/m2.
Wymaganą liczbę poszczególnych gatunków i odmian roślin oblicza się mnożąc liczbę
roślin przypadających na 1 m2 przez wielkość powierzchni przewidzianej w projekcie dla
danego gatunku czy odmiany rośliny. Powierzchnię można obliczyć metodą graficzną za
pomocą planimetru lub szacunkowo za pomocą kalki milimetrowej.
Opis techniczny sposobów wykonania obejmuje zalecenia dotyczące przyjętych metod, ilość
potrzebnych materiałów i ich jakości. Z reguły opis ma układ chronologiczny i kolejno
zawiera: wymagania stawiane roślinom, które musza być zakupione, sposób przygotowania
podłoża pod projektowaną rabatę, technikę i terminy sadzenia oraz zalecane zabiegi
pielęgnacyjne przez okres około roku od momentu założenia rabaty.
W przypadku kwietników i rabat można wyróżnić następujące podstawowe etapy w
ich urządzaniu:
1. Uporządkowanie i oczyszczenie terenu z wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń, takich jak
gruz, kamienie, patyki, śmieci itp.
2. Usunięcie starej darni wraz z występującymi na terenie chwastami – np. przez jej wycięcie
wraz z korzeniami lub skoszenie, przekopanie i usuniecie korzeni oraz innych
przetrwalników chwastów.
3. Plantowanie terenu (wstępne wyrównanie).
4. Przekopanie gleby na wymaganą głębokość, która zależy od tego, jak głęboko korzenią się
rośliny przewidziane w projekcie.
9
5. Modyfikacja składu chemicznego i mechanicznego gleby w celu zapewnienia roślinom jak
najlepszych warunków wzrostu. Na tym etapie należy przewidzieć i obliczyć, jak zmieni
się objętość przygotowanego podłoża przez dodanie różnych składników i w związku z
tym należy usunąć część podłoża z rabaty w celu uniknięcia nadmiernego podniesienia jej
poziomu. Ilość składników powinniśmy dobierać indywidualnie, dostosowując je do
zastanych warunków glebowych i wymagań roślin przewidzianych w projekcie.
Modyfikacja ta może dotyczyć dodania:
-
części ilastych w
postaci gliny w
przypadku
występowania
gleb
zbyt
przepuszczalnych, piaszczystych lub żwirowych,
- piasku w przypadku gleb zbyt ciężkich, gliniastych,
- składników organicznych w postaci np. torfu odkwaszonego, w celu zwiększenia
zdolności sorpcyjnych gleby,
- nawozów organicznych i nieorganicznych, w celu zwiększenia żyzności podłoża,
- składników zmieniających odczyn gleby, np. kwaśnego torfu w celu zakwaszenia lub
wapna w celu uzyskania odczynu zasadowego.
6. Przemieszanie dodanych składników z istniejącym podłożem.
7. Wyrównanie przygotowanego podłoża.
8. Wytyczenie miejsc sadzenia lub wzorów i miejsc sadzenia roślin.
9. Przygotowanie roślin do sadzenia.
10. sadzenie roślin zgodnie z projektem.
11. Podlanie posadzonych roślin.
12. Pielęgnacja roślin po posadzeniu.